Na temat pałacu w Obórkach zachowało się bardzo mało informacji, obiekt został wzniesiony bądź też gruntowanie przebudowany w 1888 r., na zlecenie rodziny von Müller. Neorenesansowy budynek, murowany z cegły, potynkowany, wzniesiony na rzucie prostokąta, dwukondygnacyjny, nakryty wysokim dachem naczółkowym z lukarnami, z dobudówką w przedłużeniu jednej z bocznych elewacji. Fasada dziesięcioosiowa, z symetrycznym siedmioosiowym korpusem, w nim centralny trzykondygnacyjny, wydatny ryzalit, przypominający wieżę, zwieńczony czterospadowym hełmem, częściowo skrytym za neorenesansowymi szczytami. Na osi ryzalitu niewielki ganek mieszczący główne wejście do budynku, ponad nim kartusz herbowy. W elewacji tylnej centralny dwukondygnacyjny ryzalit. Elewacje budynku zachowały ślady ozdobnych detali: boniowane przyziemie, część obramowań otworów okiennych, wydatny gzyms wieńczący i fragmenty gzymsów przepaskowych między kondygnacjami.

Na temat pałacu w Obórkach zachowało się bardzo mało informacji, obiekt został wzniesiony bądź też gruntowanie przebudowany w 1888 r., na zlecenie rodziny von Müller. Neorenesansowy budynek, murowany z cegły, potynkowany, wzniesiony na rzucie prostokąta, dwukondygnacyjny, nakryty wysokim dachem naczółkowym z lukarnami, z dobudówką w przedłużeniu jednej z bocznych elewacji. Fasada dziesięcioosiowa, z symetrycznym siedmioosiowym korpusem, w nim centralny trzykondygnacyjny, wydatny ryzalit, przypominający wieżę, zwieńczony czterospadowym hełmem, częściowo skrytym za neorenesansowymi szczytami. Na osi ryzalitu niewielki ganek mieszczący główne wejście do budynku, ponad nim kartusz herbowy. W elewacji tylnej centralny dwukondygnacyjny ryzalit. Elewacje budynku zachowały ślady ozdobnych detali: boniowane przyziemie, część obramowań otworów okiennych, wydatny gzyms wieńczący i fragmenty gzymsów przepaskowych między kondygnacjami.