De Boetselaersborg in 's-Heerenberg wordt ook wel Drost Daemhuis genoemd. Het huis werd rond 1550 gebouwd door de broers Daem en Hector van den Bergh, de bastaardzonen van graaf Willem III van den Bergh. Het huis is vernoemd naar Willem Jacob van den Boetselaer.
Willem Jacob van den Boetselaer kreeg het huis in 's-Heerenberg in 1620 in bezit. Hij was drie jaar eerder landdrost van Bergh geworden als opvolger van Hendrick van Zuylen. In 1632 werd het huis opgedragen aan graaf Albert van den Bergh. Jacob van den Boetselaer kreeg het huis terug in leen met de rechten van havezate. Vanaf dat moment werd het huis Boetselaersborg genoemd.

Het kasteeltje, gelegen aan het Kattenburg, werd in 1550 gebouwd door de gebroeders Daem en Hector van den Bergh. Deze broers waren bastaardzonen van graaf Willem III van den Bergh en de waardin Lyse Poer van een 's-Heerenbergse herberg.

Aanpassingen

Jacob van den Boetselaer heeft het huis waarschijnlijk verbouwd. Het huis werd tot 1725 omringd door een gracht. Op de voorhof zouden een koetshuis en paardenstallen hebben gestaan. De Boetselaersborg kreeg in de negentiende eeuw het huidige uiterlijk. Het huis kreeg toen een nieuwe gevel met ingang aan de zuidzijde.

De Stuers

Vanaf 1801 werd de Boetselaersborg vier generaties lang, tot 1927 bewoond door de familie De Stuers. De Boetselaersborg behoort tot de bezittingen van kasteel Huis Bergh. Het huis is niet opengesteld voor het publiek.

https://www.absolutefacts.com/nl/boetselaersborg.htm

https://nl.wikipedia.org/wiki/Boetselaersborg


Boetselaersborg

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

Bouwgeschiedenis
Kasteel Huis Bergh te 's-Heerenberg is een van de grootste kastelen van Nederland en heeft een bouwgeschiedenis die teruggaat tot het begin van de 12e eeuw. In een moerassig gebied op de plek waar nu het kasteel staat, is toen waarschijnlijk een kunstmatige heuvel opgeworpen waarop een houten woontoren werd gebouwd. Later, rond 1240, werd deze houten constructie vervangen door een tufstenen toren. Resten van deze toren zijn nog te zien in een van de muren van de huidige hoofdburcht. Mogelijk was het Hendrik van den Bergh die met deze tufstenen toren een begin heeft gemaakt met het stamslot van de heren en (sinds 1486) graven Van den Bergh. Tot dan toe hadden de heren op de Motte Montferland gewoond.

Het kasteel heeft in de loop der eeuwen vele verbouwingen en uitbreidingen ondergaan. De belangrijkste thans nog bestaande delen dateren uit de 14e, 15e en 17e eeuw. In de beginfase van de Tachtigjarige Oorlog, de tijd van graaf Willem IV en zijn vrouw Maria van Nassau, heeft Huis Bergh veel te lijden gehad. Rond 1600 werd begonnen met de herbouw, waarbij het kasteel zijn huidige aanzien kreeg. De hoofdburcht kreeg een extra verdieping en werd aan de noordoostkant uitgebreid, waarmee de regelmatige achtkantige vorm verdween.

Aan het eind van de 17e eeuw heeft graaf Oswald III het poortgebouw naar de hoofdburcht laten bouwen. De steenhouwer Jan Rendelers uit Coesfeld in Westfalen heeft toen een aantal verfraaiingen van Baumberger zandsteen gemaakt. Hiertoe behoren de wapenleeuwen voor de hoofdpoort, de Herculeszuilen, die uiteindelijk in de Nieuwe Gaarde een plaats hebben gevonden, en de balustrade van het bordes voor de hoofdingang met de bijbehorende deuromlijsting. 

In het begin van deze eeuw zijn de balustrade en de deuromlijsting vervangen door replica's van Bentheimer zandsteen. De restaurateurs hebben hierbij een keuze moeten maken. Baumberger zandsteen behoudt zijn kleur, maar is zachter en slijt harder dan Bentheimer zandsteen. Een nadeel van Bentheimer zandsteen is echter dat het bruin verkleurt. Aangezien de vernieuwingen tot in de 25e eeuw moeten meegaan, is gekozen voor Bentheimer zandsteen. Na de restauratie was op Huis Bergh van 20 april 2018 tot 1 mei 2019 de tentoonstelling Ongekend ornament – Baumberger zandsteen op Huis Bergh te zien.

Bewoningsgeschiedenis
Huis Bergh werd eeuwenlang bewoond door de heren en graven Van den Bergh. Graaf Frans Willem was de laatste die er echt gewoond heeft. Hij verhuisde na de brand van 1735 met zijn gezin naar het kasteel in Boxmeer, dat toen Berghs bezit was. Na de herbouw van Huis Bergh was zijn moeder, vorstin-weduwe Johanna van Montfort, waarschijnlijk het laatste lid van de grafelijke familie dat er nog gewoond heeft.

Met het overlijden van Johanna Josepha van Hohenzollern-Bergh in 1787 stierf het geslacht Hohenzollern-Bergh uit en kwam Huis Bergh door vererving in het bezit van de vorsten van Hohenzollern-Sigmaringen. Slechts enkele van hen hebben Huis Bergh bezocht, maar geen van allen heeft er gewoond. In hun tijd is het kasteel voor meerdere doeleinden in gebruik geweest.

Van 1799 tot 1842 was er een grootseminarie gevestigd. Nadien heeft Diderik Jacob Adrianus Albertus van Lawick van Pabst, een gepensioneerde legerkapitein, het kasteel tot 1862 als woning gehuurd.

Geleidelijk aan raakte Huis Bergh in verval. De redding kwam in 1912 toen Jan Herman van Heek het kasteel met bijbehorend land en bezittingen kocht van Willem, vorst van Hohenzollern en laatste graaf van Bergh. Van Heek herstelde het kasteel in zijn oude glorie en bracht er een grote kunstverzameling bijeen. Helaas werd zijn werk tijdelijk tenietgedaan door de grote brand van 1939.

In 1946 droeg Van Heek zijn bezit over aan de Stichting Huis Bergh.

In 2012 verscheen ter gelegenheid van de honderste verjaardag van de verkoop Het oude kasteel herleefde.

http://www.berghapedia.nl/index.php/Huis_Bergh

Kasteel Huis Bergh

Wisch Castle is an imposing building with a striking L shape which particularly reflects its history of division and reunification. The castle was home to the Wisch family, who were part of the most powerful nobility in the county. It is still privately owned and was recently completely restored.

Old Wisch
The lords of Wisch belonged to the four bannerets, the most powerful nobility in the County of Zutphen. The predecessor of Wisch Castle probably dates from the 11th century and was built three kilometres away on the other side of the Old IJssel river. All traces of that castle have disappeared.

In the 13th century, Dirk I of Wisch built a new castle on the current site. The area around the castle was called Hof ter Borg (courtyard near the castle) and it was here that the small town of Terborg emerged. Johan, Dirk’s youngest son, moved into the castle around 1285.

Two castles of Wisch
Two cousins inheritedthe estate around 1400. They each had their own house, separated by a canal. It was not until 1644 that the houses were reunited. That probably explains the castle’s elongated L shape. The oldest part of the castle is the round tower dating from the 15th century. This is also the transition point between the main 16th-century building and the elongated service wing from the 17th century. There is still a square tower at the end of the service wing.

Destruction and rebuilding
During the Second World War the allies suspected that the German General Von Rundstedt had his headquarters in the castle. It was bombed twice in October 1944, causing immense damage. Restoration work on the house began after the war. The main building and the two towers were leased to Geldersche Kasteelen so that they could also be restored. Wisch Castle and the estate are still privately owned and therefore not open to the public. 

https://excitinghistory.com/de-middeleeuwen/terborg-kasteel-wisch

Kasteel Wisch

Aerdt House in Herwen dates from 1652 and was built on the foundations of a medieval castle. It was once the home of Godefridus van Hugenpoth, who was closely involved in the construction of the Bijland Canal; a canal which led to the stabilisation of water management around Herwen as well as in the west of the country.

Aerdt House
Aerdt House in Herwen was built in 1652, on the foundations of the medieval castle Ter Cluse which was destroyed by the Spanish during the Eighty Years' War. Godefridus van Hugenpoth lived here from 1743-1819. He also owned a lot of land and held the 'wind rights' to Herwen. This meant that he was the only person allowed to build a windmill and catch the wind. Local residents were obliged to use his mill to mill their grain. This type of windmill was known as a dwangmolen, from the word dwang, meaning obligation. However, Van Hugenpoth's influence reached far beyond his native village.

Saviour of the West
At the end of the 18th century, Van Hugenpoth was the Inspector-General of the upper rivers and dikes of the Bijlandse Waard floodplain. In this role, he was responsible for the construction of the Bijland Canal (1773-1777). As a large-scale landowner, Van Hugenpoth also had a personal interest in the building of the canal. Herwen was close to a sharp bend in the Oude Waal river and his land was often flooded in winter - a canal between Tolkamer and Millingen could prevent the dikes giving way. The canal led to the stabilisation of water management in the west of the country. For this reason, Van Hugenpoth is known as the 'Saviour of the West'. He stood at the cradle of the modern Department of Waterways and Public Works (Rijkswaterstaat).

One guilder
After World War II, Aerdt House was threatened with demolition. There was no money to restore the damage that had been done during the war. In 1961, the house was sold for one guilder to the Friends of Gelderland's Castles Foundation (Stichting Vrienden der Geldersche Kasteelen). The foundation restored the building to its former glory. Today Aerdt House is also a popular wedding venue for couples who want to spend the best day of their lives in this romantic location. The area between the Bijland Canal and the old bend in the Waal is now a water sports zone.

https://excitinghistory.com/buitenplaatsen-en-landgoederen/b02-huis-aerdt


Aerdt House

History up to 1823

The official history of Landfort begins in 1434 when this noble estate is first mentioned in a document. In that year, Johan van Assewyn handed the country house over to Diederick van Bronckhorst. It was then called Lanckvoort, which is why we now think that there was a ford in the Oude IJssel river here. For centuries, this lovely domain has been situated on the Dutch-German border. It is remarkable that concern about money forms a constant element in the history of Landfort. Up until the nineteenth century, bankruptcy and lack of funds were often the reason for the property to change owners. It is also remarkable that, despite being situated on the Dutch-German border, Landfort only suffered serious war damage during the last days of the Second World War. During the previous centuries there was only neglect by owners who lacked financial resources. Some could not pay off their debts, while others ran into problems as they could not sell Landfort or could not accept it as inheritance due to poverty. Yet others would repeatedly take out loans on the property in order to keep their heads above water. When the country house is put up for auction in the near city of Emmerik in Germany in 1610, it comprises over sixteen hectares or eighteen morgen of land. At the time Landfort was called a ‘havezate.’ This term meant that the ownership was in the hands of a nobleman. At that time there were canals, an orchard, fishing waters and a hunting ground. Despite the fact that much of the nobility in the east of the Netherlands were major landowners, they are not well represented in the history of the inhabitants of Landfort. The country house has been frequently owned by the affluent middle class or merchants, which even included people from Amsterdam.

Construction/Design
Landfort looked different in the past compared to the present. In former times it looked more like the current Biljoen castle in Velp, which consisted of a square building with four corner towers, each crowned by a helmet-shaped roof. Around the house there was a canal with a bridge that led to the entrance door. The house had a cellar, two floors and an attic. Each side of the house contained windows with shutters and all this is presumed to date back to the early seventeenth century. It is also possible that some elements from a previous house have been used as well. This was the shape of the house until 1823-25. In those years, everything was renewed and the house obtained its current, elongated form, in which the central part, called the Corps de Logis, was effectively assimilated into the new building. Today one can still see the old sixteenth-century wooden roof structure in the attic of Landfort. The old and shallow cellar under the building also still remains, of which the middle areas are the oldest.

Johann Alberg Luyken at Landfort
From 1810 the Luyken family acquired the Schloss Sonsfeld-Wittenhorst castle, located near the German town Rees, of which Johann Albert inherited the manorial rights. The origins of the Luyken family are Dutch-German. It is claimed that the well-known Dutch graphic artist Jan Luyken (Spiegel van het Menselyck Bedrijf – “The Book of Trades”) shares their ancestry, but this has never been fully proven. After a troublesome continued existence of several centuries, Landfort came into the possession of Johann Albert Luyken (1785-1867) and the country house underwent a complete revitalisation. Luyken’s purchase was made possible by a financial gift from his 21-year older sister Stiencke Christina Waltmann-Luyken. Her husband was a banker, which made her very wealthy. After his death, the rich (childless) widow wanted to live closer to her German family, many of which lived in the vicinity of Landfort. The only condition for the money donation was that she could also live at Landfort and that any revenues would go to her.

Purchase of Landfort
Johann Franz baron von Motzfelt, who lived at Hardenberg castle, made the highest bid on Landfort on 27 June 1823, yet with the definitive auction fees Johann Albert Luyken became the owner of the property, who offered 20.798.05 guilders. During the auction sale in Hotel Van Dielen in Gendringen he distracted the attention from himself by dressing as a simple farmer. This diverted the attention of the attendants as they assumed that none of the farmers could afford Landfort. After he made his bid, the notary present concernedly asked whether the bidder possessed enough deposits, to which Johann Albert would have replied no, while he pulled out a large bundle of banknotes with which he made the purchase in cash. Landfort was in poor condition due to the various different owners, and it had also lost its characteristic corner towers in previous renovations. After it was decided to renovate and expand the country house, the German architect and contractor Johann Theodor Übbing was called upon. He carried out much work for Fürst zu Salm-Salm at the nearby Wasserburg Anholt estate.

Johann Albert was intensively involved with the renovation and expansion of Landfort. This meant, among other things, that the necessary areas for the extension of the house were furnished for Johann Albert’s botanical hobbies. Furthermore, the house was extended considerably with two slightly fanning-out wings. The presence of an indoor orangery is unique in the Netherlands. In no Dutch country house has such an indoor winter residence for (sub-) tropical plants been realised. Übbing also designated an area as a plant nursery, which is likely to have been realised as well. Also very remarkable was the hot-air heating system in the left part of the house, including the orangery. This functioned using an oven or a stove in the basement. Finally, it is also remarkable that the house does not have a so-called upstairs/downstairs layout. The kitchen and other facilities are located on the same first floor as where the Luyken family received their guests, where the library was located, and where they dined or smoked a cigar. At both ends of the wings there are still stairs, one of which continues to the attic. This way, the resident staff could reach their rooms in the attic without being noticed.

https://www.erfgoedlandfort.nl/en/history/


Huis Landfort

Geschiedenis

Je zou kunnen zeggen, dat kasteel Slangenburg iets weg heeft van paleis Huis ten Bosch in Den Haag. In de Oranjezaal van het in de zeventiende eeuw gebouwde huis liet de echtgenote van stadhouder Frederik Hendrik (+1647), Amalia van Solms, schilderingen en schilderijen aanbrengen om haar Stedendwinger te eren. In kasteel Slangenburg doet Frederik Johan van Baer in deze zelfde eeuw iets dergelijks.

Liefdevolle schilderingen

Deze laatste bewoner in een lange reeks kasteelheren sinds de veertiende eeuw uit het geslacht Van Baer, generaal Frederik Johan Van Baer (1645-1713), verloor zijn vrouw na een ernstige ziekte toen ze pas anderhalf jaar getrouwd waren. Frederik Johan is nooit hertrouwd en verrijkte de Slangenburg met schilderingen die hem constant herinnerden aan zijn geliefde vrouw. Hij gaf de schilder Gerard Hoet de opdracht de wanden en plafonds van het kasteel te voorzien van toepasselijke mythologische voorstellingen. Daarbij werden de mythen toch wel iets of wat aangepast: veel schilderingen bevatten elementen die te maken hebben met de liefde van Van Baer voor zijn vrouw of met het alleen achterblijven van hemzelf. Het is allemaal heel romantisch.


Landbouwkundig econoom

Van Baer was niet alleen een goed officier en een zeer ontwikkeld en kunstzinnig iemand, hij was ook een uitstekend landbouwkundig econoom. In die tijd lag het kasteel in een eenzame streek temidden van heidevlaktes en vochtige bossen. Hij kocht van de stad Doetinchem de "Doetinchemse Heide" en legde dwars over het terrein een uitgebreid lanenstelsel aan dat nog steeds in zijn originele vorm bestaat. Een groot deel van de heide werd ontgonnen en bebost met eiken, beuken en dennen. In 1679 legde hij ook het park rondom het kasteel aan in de toen toonaangevende formele parkstijl, waarvan de kenmerken - strakke rechte lijnen met een geometrisch patroon - weinig bewaard zijn gebleven. Wat het kasteel zelf betreft, Van Baer bouwde de voorvaderlijke havezate, die slechts bestond uit de westelijke toren met aangrenzend bouwwerk, uit tot het U-vormige slot dat wij nu kennen.

Sporen van Van Baer
Maar Van Baer heeft vooral binnenshuis zijn sporen nagelaten. Zijn liefde voor de natuur en de landbouw vind je er tot uitdrukking gebracht in de schilderstukken en de kunstig uitgesneden vruchten en akkerproducten in lambrisering en lijstwerk, terwijl, zoals hierboven al aangegeven, veel van de muur- en plafondschilderingen in de zalen van het kasteel getuigen van de liefde voor zijn vroegtijdig overleden echtgenote, Dorothea Petronella van Steenbergen tot Duijstervoorde.


Verschillende eigenaren
Sinds Frederik Johan van Baer is de Slangenburg vele malen van eigenaar veranderd, meestal door vererving, maar tweemaal door verkoping. De laatste verkoop vond plaats in 1895 toen de Duitse houthandelaar en grootindustrieel Arnold Passmann uit Duisburg-Ruhrort het kasteel en aangrenzend landgoed overnam - om te beginnen uitsluitend om de grote hoeveelheid hout die er te kappen was. Toen hij echter zijn nieuwe aankoop bezocht werd Passmann getroffen door het huis en de omgeving en besloot hij het tot "Familienheim" te bestemmen. Niettemin werd het huis slechts drie maanden per jaar bewoond, vanwege de zogenaamde vensterbelasting.

Na de dood van zijn vader zette de oudste zoon, Hermann Passmann, het beheer van de Slangenburg voort. Hij was zeer geliefd bij de pachters en in de oorlogsjaren probeerde hij alles te doen om het landgoed, met de daar werkende mensen, zonder al te veel kleerscheuren door de oorlog te loodsen. Hij ging daarin zover dat hij geld overstuurde via Zweden.

Het moet Passmann dan ook veel pijn gedaan hebben toen de Slangenburg hem na de oorlog als "vijandelijk vermogen" werd ontnomen en verbeurd verklaard. Veel leden van de familie Passmann hebben een rustplaats op de begraafplaats bij het kasteel, ontworpen door Arnold Passmann, die de Passmanns tot 1990 in erfpacht hadden.

Na de oorlog kwam de Slangenburg onder beheer van het Beheersinstituut voor onder andere vijandelijke en foute vermogens, dat al spoedig het landgoed in handen gaf van Staatsbosbeheer. Sinds de jaren vijftig is Rijksgebouwendienst verantwoordelijk voor het onderhoud van het kasteel, terwijl Staatsbosbeheer het landgoed beheert.

https://www.kasteelslangenburg.nl/geschiedenis/16

Slangenburg

Keppel Castle is a castle in the town of Laag-Keppel in the municipality of Bronckhorst, in the Dutch province of Gelderland. The castle stands on an island between two branches of the Oude IJssel. The current building was rebuilt in the 17th century after it was destroyed in 1582.

History

Construction History

Around the medieval keep (ca. 1300), a castle was created that would not have changed much until the 16th century. After violence, the castle had fallen into a ruin between 1582 and 1609 and rebuilding began in 1609. In 1612 the city architect Willem van Bommel from Emmerik was commissioned to completely rebuild the castle. He used demolition stones on the still standing walls. After 1614, the impressive Renaissance top façade was placed against the side façades of the gate. This work was completed around 1620. Between 1740 and 1750 the complex was expanded at the rear by architect Gerrit Ravenschot. He delivered his work in 1750. In 1780 the gatehouse was radically changed. Finally, in 1850, the rear of the IJssel and the auditorium wings were connected, completing the construction.

War

Keppel Castle experienced many acts of war during the Middle Ages. Especially during the Eighty Years' War. In 1581 the castle was besieged and occupied by the Staatsen. Frederik van Pallandt, son of Johan van Pallandt and Elisabeth van Voorst and Keppel, again launched a counterattack a month later and took the castle again. In September 1582 the States attacked for the second time. That had to be done cautiously because of the large quantities of gunpowder, and they stormed the castle in the old-fashioned style, during which the castle was thoroughly destroyed. In 1665, after the reconstruction, the bishop of Bernhard von Galen (better known as Bommen Berend) took the castle, cleared the castle in 1666 and then had the defenses around the castle dismantled. Louis XIV set up the castle as headquarters in 1672, but much damage was done to the castle by looting French and Münster troops in the same year. After the Dutch War quiet times dawned for the castle.

Present Day

From 1962 the castle has been owned by the Pallandt van Keppel Foundation, which has made it possible to keep the castle, furniture and park together so that it can still be inhabited by the family. The castle was never sold, the current residents are descended from the 14th-century owner. The castle is situated on an estate that was 1600 hectares in the nineteenth century and 560 hectares in the twenty-first century. It consists partly of forest and it includes a number of farms and houses.


The castle is a municipal wedding location.

Every year the Van Lyndens open the grounds to the local community to celebrate the arrival of Sinterklaas, to hold the hexathlon on the occasion of the popular festivals and to experience the annual fireworks.

Since 2008, the Van Lyndens have been organizing an open-air theater performance by Shakespeares in their garden, performed by the English 'British Open Air Theater Company Illyria'. In 2008 A Midsummer Night's Dream was performed, in 2009 The Merry Wives of Windsor and in 2015 As You Like It. Spectators may bring their own picnic and walk around the park before they start.

https://en.wikipedia.org/wiki/Keppel_Castle

Keppel Castle

An Historic Estate In The 21st Century
Bingerden is situated in the province of Gelderland in the Netherlands. Although it is one of the country's oldest estates, owned by the same family since 1660, Bingerden enters the 21st century adapting itself successfully to modern times whilst preserving its cultural background. It is famous for its 18th century landscaped park and gardens and its original potager. We invite you to explore our website to learn more about Bingerden.
Early days
In the eastern part of the Netherlands, in the rural province of Gelderland, lies one of the country's oldest estates: Bingerden. The house was first mentioned in 970. At that time it was a fortified farm, protected by a moat against attacks from the direction of the nearby river IJssel. The name 'Bingerden' is probably derived from the Dutch "binnen de gaarden" - inside the gardens.
 
Ancestors
In 1660 an ancestor of the present owner bought the estate. By then the house had been enlarged, woods had been planted and a formal garden had been laid out to the left of the house. This garden, although very different today, still exists. Its original name, Het Stijve Tuintje, which could be literally translated as 'The Stiff Garden' but which really means 'The Formal Garden', has been kept.
 
Major Landscape Changes
In 1791 the German landscape architect J.P. Posth (1763-1831) was asked to convert the park and gardens to a so-called 'English landscape park'. The classical moat was changed so that it now meanders through the landscape. The soil that had been dug out was used to make undulations in the flat Dutch landscape. After more then 200 years, Posth's work is still very apparent, a small miracle in densely populated Holland.
 
World War II and Today
In April 1945, the retreating German army burnt down the house. Miraculously, the topiary hedges were saved. In 1958, the house was rebuilt in a smaller version.

Bingerden Today
Bingerden consists of five separate gardens, together covering about 22 acres (9 hectares). They are surrounded by a moat, dug in 1791. Two gardens, each enclosed by huge yew hedges, lie on either side of the house. Inside the 'Formal Garden', large topiary structures, - referred to as 'The Monks', stand watch. From here the eye is drawn beyond the water, where cows graze in an unspoilt Dutch landscape reminiscent of a painting by Ruysdael. The buildings, gardens and park are listed. Since 1980, the owners have injected new life into the gardens.
 
I. The Children's Garden
Before it was restored in 1994, nothing was left of the garden opposite the 'Formal Garden', apart from some yew hedges and old, barely-recognizable box-hedge animal-figures. A new garden, called the 'Children's Garden', was laid out as a place for the owners' grandchildren to play. More box was planted so that new animals could be sculpted; the old ones were brought back into shape. Two large borders were created in warm colours full of fun for small children. These 'Happy Borders' are spectacular when they are lit up by the setting sun. Between them, a small summerhouse was built, covered in copper beech , echoing the two large groups of copper beech trees on the lawn behind the house. In the middle of this garden there is a herb garden.
II. The Mount
As you leave the Children's Garden you can enjoy the broad view over the surrounding landscape, laid out in 1791 by J.P. Posth.
III. The Roses
Rose borders have been planted against the back of the house, matching the colour of the old handmade bricks
IV. The Formal Garden
The 'Formal Garden', referred to as the 'Stiff Garden' by the owners, originated in the 17th century. It is enclosed by magnificent topiary yew hedges more then 120 years old. In 1980 a large mixed border in soft pastel colours (4m x 30m) was planted against the semi circular wall. Particular care was taken to attract birds, bees, and butterflies. There is a background of shrubs to give height, structure and winter interest. Original plant combinations make this border something special.
V. The Park
In this large open area, the old trees have had space to grow into magnificent specimens. Wild flowers and herbs are encouraged to multiply, making the park particularly delightful in spring.
VI. The Potager
The old kitchen garden at Bingerden was originally 1 hectare (2.5 acres) in area but has now been reduced to a more manageable 3000 m².garden. It is divided into four parts, with a pergola through the middle and part of the old orchard at the back. Today the kitchen garden has become an 'Ornamental Potager', an exciting mixture of vegetables and ornamental annuals, which is different every year. All plants are sown in early spring in two greenhouses and hundreds of them are bedded out after the 15th of May. For the vegetables, a strict four-year rotation plan is followed and everything is grown organically. Each season, family and friends of the owners enjoy the produce of the Potager.
 
Private Visits
To book, contact us by letter, telephone or e-mail (for our address, see the Information section).

https://www.bingerden.com/Estate


Bingerden

In de 9e eeuw wordt de Doronburc al genoemd.  In 1295 wordt voor het eerst een heer van de Doornenburg vermeld, Willem van Doornick.

In die tijd zou volgens de overlevering Gijsbrecht van Amstel, medeplichtig aan de moord op de Hollandse graaf Floris V in 1296, zijn toevlucht vanuit Amsterdam op de Doornenburg gezocht hebben. Wellicht is het verhaal twijfelachtig en is waarschijnlijk geconstrueerd in de 16e eeuw toen de familie Van Amstel het kasteel erfde.

Voor zover bekend is het kasteel nooit door belegering ingenomen. Tijdens de Nederlandse Opstand (80-jarige oorlog van 1568-1648) volgde de heer trouw en zonder slag of stoot de partijwisseling van de Gelderse Staten.

De Doornenburg is bewoond geweest door de opeenvolgende geslachten Van Doornick, Van Bylandt, Van Homoet, Van Voorst, Van Amstel, Van Heemskerk en Van Bemmel. De laatste bewoonster was Maria Clara von Delwig, barones van Bemmel. Zij is in 1847 op hoogbejaarde leeftijd overleden. Het kasteel was echter al vanaf 1800, middels vererving van haar in 1799 al overleden man in eigendom gekomen van de familie Van der Heijden. Zij hebben het kasteel echter nooit bewoond, waardoor het gebouw ernstig in verval raakte. In 1936 richt textielindustrieel J.H. van Heek uit Enschede de Stichting tot Behoud van den Doornenburg op, werd er de voorzitter van het bestuur van en koopt er, op de zelfde dag, het kasteel De Doornenburg mee van baron A.E.C.C. van der Heijden. In 1937 begon de stichting aan de restauratie die in 1941 werd voltooid.

Veel genoegen beleefde Van Heek niet van de restauratie. In het laatste half jaar van de Tweede Wereldoorlog lag de Betuwe in de frontlinie; het kasteel deed dienst als hoofdkwartier van de Duitsers. In januari en maart 1945 heeft de Engelse luchtmacht het slot gebombardeerd. Bij de eerste luchtaanval werden verschillende gebouwen van de voorburcht verwoest. De tweede aanval was funest voor de burcht. Er bleef een grote puinhoop over. Kasteel Doornenburg is onderdeel van de Liberation Route Europe. Op de luisterplek is het onderstaande fragment te horen dat een beeld schetst van deze bange dagen tijdens de oorlog.

In 1968 werd onder andere op dit kasteel de televisie-serie Floris opgenomen.

Na de oorlog begon Van Heek weer van voren af aan. Met hulp van de overheid en verschillende particulieren heeft de stichting De Doornenburg geleidelijk aan weer helemaal laten herstellen (1947-1966). Toen stond het robuuste kasteel er weer in volle glorie bij. Een groot gemak bij deze herbouw was dat de stichting kon beschikken over de ervaringen die ze bij de eerste restauratie had opgedaan. Bovendien waren veel bouwlieden zowel bij de eerste als de tweede restauratieklus aanwezig.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn verschillende monumenten met de bijbehorende gronden gevorderd door de Duitsers. Verschillende functies die kastelen en buitenplaatsen in deze tijd hadden waren onder andere verblijf van soldaten, plekken waar gijzelaars gevangen gehouden werden, onderdeel van de Atlantikwall, opslag (van onder andere wapenmaterieel) of verstopplek van kunstschatten, ziekenhuis, kostschool voor Duitse kinderen of een plek van vertier zoals vakantieoord of bordeel, of centra vanuit waar het verzet werd georganiseerd.  

Aanvankelijk leden de Nederlandse kastelen en buitenplaatsen relatief weinig schade. De Duitse overmacht was te groot en de capitulatie van Nederland kwam snel. De Duitse troepen hadden de opdracht zo min mogelijk schade aan te richten. Het was Hitlers plan om Nederland in het Duitse Rijk op te nemen. 


https://nl.wikipedia.org/

https://www.kasteeldoornenburg.nl/

https://dagvanhetkasteel.nl/

Doornenburg Castle


The former manor house, Magerhorst, in Duiven, dates back to the early 15th century.Like many manor houses dating back to this period, Magerhorst started life as a fortified residence or fortified farmstead.Today, Magerhorst is a fully-restored farmhouse under private ownership.It even still has its medieval staircase tower.

Stronghold
Magerhorst is first mentioned in the historical records as a feudal estate belonging to Elten Abbey in around 1400. A plaque in the building’s facade reveals that the original fortified structure was turned into a manor house in 1549. But a print from 1742 still clearly shows the outline of the original stronghold. While the courtyard had been covered with a gabled roof, its moat and corner towers had been left intact, revealing the size of the medieval structure. Magerhorst burned down in the second half of the 18th century and was rebuilt as a farm. Today, only the tower at its entrance betrays the building’s original defensive purpose.

Machicolations
One particularly interesting aspect of Magerhorst’s tower is its retention of a rarely-preserved feature of medieval siege warfare called a machicolation. This is an opening in a defence structure from which stones or boiling oil could be dropped on enemies trying to attack the building. The word machicolation comes from the French word machicoulis, which itself is derived from the Latin maccare (crush) and collum (neck). This is exactly the effect that a machicolation would have on any enemies on the ground. In peacetime, machicolations were often used as toilets.

Ghosts­
There is a local legend about Magerhorst which tells the story of an ancient, long-standing feud between the Lord of Magerhorst and the Lord of Ploen. One day, these two rivals decided to have a dual to the death at the stroke of midnight on Christmas Eve. The local pastor tried to prevent the fight, but to no avail: the Lord of Magerhorst died on the spot, while his rival was severely wounded. Ploen Manor burned down shortly afterwards. The question people in the area still ask today, is whether Lord Ploen was punished by the ghost of Lord Magerhorst, or by the Holy Ghost for duelling on a sacred day?

https://excitinghistory.com/buitenplaatsen-en-landgoederen/magerhorst-duiven

Magerhorst Manor

De uiterwaard bij het dorpje Loo aan de oever van de Rijn heet Loowaard. Dit is tevens de naam van het daar gebouwde edelmanshuis dat uiteraard genoemd is naar het geslacht Loo. Dit huis is in 2008 gerestaureerd na een brand.
Een familie van drosten en Wessels
Johan van den Loe is drost van het ambt Liemers, evenals zijn vader. Hij wordt in 1467 voor het eerst genoemd als eigenaar van Loowaard. Door de strategische ligging dient het huis mogelijk als controlepost van de scheepvaart op de Rijn of van de grens tussen het Kleefs en Gelderse gebied.

Johans zoon Wessel, eveneens drost, maar dan in de derde generatie, erft Loowaard. Zijn zonen verdelen zijn bezit na zijn overlijden en de jongere zoon Wessel II krijgt Loowaard. Veertien jaar later, na zijn dood in 1544, verdelen diens kinderen de boedel. Zoon Wessel III krijgt het ambtmanschap van Liemers en wordt dus eveneens drost. Zoon Herman krijgt Loowaard en bouwt er rond 1560 samen met zijn vrouw Digna van Isendoorn hun eigenkasteel. Als herinnering zijn op een steen in de toren de wapens van de families Van den Loe en Van Isendoorn afgebeeld.

Erfgenamen uit Dortmund
De Loowaard vererft aan Elisabeth van den Loe, wier dochter Gertrud in 1606 huwt met de Gelderse edelman Anton van Aeswijn. Dit echtpaar gaat niet op Loowaard wonen, maar kiest voor een van de vele kastelen van Anton. Gertrud overlijdt in 1673 en laat Loowaard na aan een nicht die getrouwd is met Gisbert Freiherr Von Bodelschwing met een kasteel in Dortmund. Na het uitsterven van dit geslacht in 1753 komt de Loowaard in handen van Karl von Plettenberg. Hij gaat niet zelf op het kasteel wonen, maar verpacht het aan de familie Van Sadelhoff.

Na drie generaties weer in de verkoop
Een grote overstroming in 1855 noodzaakt rond het huis een vloedberg op te werpen. De laagste bouwlaag verdwijnt ondergronds en wordt onbruikbaar. Het bedrijfsgedeelte wordt wel op een hoger niveau opgebouwd. Tot het einde van de twintigste eeuw wordt vanuit hier een omvangrijk veeteeltbedrijf in stand gehouden. In 1919 koopt de familie Sadelhoff de Loowaard en houdt het drie generaties lang in bezit. De familie Van Aalst uit Duiven koopt het kasteel in 2002, maar drie jaar later brandt het bedrijfsgedeelte uit. Na restauratie woont de familie vanaf  2008 in de Loowaard.

https://mijngelderland.nl/inhoud/verhalen/huis-loowaard-bij-loo

