History up to 1823 The official history of Landfort begins in 1434 when this noble estate is first mentioned in a document. In that year, Johan van Assewyn handed the country house over to Diederick van Bronckhorst. It was then called Lanckvoort, which is why we now think that there was a ford in the Oude IJssel river here. For centuries, this lovely domain has been situated on the Dutch-German border. It is remarkable that concern about money forms a constant element in the history of Landfort. Up until the nineteenth century, bankruptcy and lack of funds were often the reason for the property to change owners. It is also remarkable that, despite being situated on the Dutch-German border, Landfort only suffered serious war damage during the last days of the Second World War. During the previous centuries there was only neglect by owners who lacked financial resources. Some could not pay off their debts, while others ran into problems as they could not sell Landfort or could not accept it as inheritance due to poverty. Yet others would repeatedly take out loans on the property in order to keep their heads above water. When the country house is put up for auction in the near city of Emmerik in Germany in 1610, it comprises over sixteen hectares or eighteen morgen of land. At the time Landfort was called a ‘havezate.’ This term meant that the ownership was in the hands of a nobleman. At that time there were canals, an orchard, fishing waters and a hunting ground. Despite the fact that much of the nobility in the east of the Netherlands were major landowners, they are not well represented in the history of the inhabitants of Landfort. The country house has been frequently owned by the affluent middle class or merchants, which even included people from Amsterdam. Construction/Design Landfort looked different in the past compared to the present. In former times it looked more like the current Biljoen castle in Velp, which consisted of a square building with four corner towers, each crowned by a helmet-shaped roof. Around the house there was a canal with a bridge that led to the entrance door. The house had a cellar, two floors and an attic. Each side of the house contained windows with shutters and all this is presumed to date back to the early seventeenth century. It is also possible that some elements from a previous house have been used as well. This was the shape of the house until 1823-25. In those years, everything was renewed and the house obtained its current, elongated form, in which the central part, called the Corps de Logis, was effectively assimilated into the new building. Today one can still see the old sixteenth-century wooden roof structure in the attic of Landfort. The old and shallow cellar under the building also still remains, of which the middle areas are the oldest. Johann Alberg Luyken at Landfort From 1810 the Luyken family acquired the Schloss Sonsfeld-Wittenhorst castle, located near the German town Rees, of which Johann Albert inherited the manorial rights. The origins of the Luyken family are Dutch-German. It is claimed that the well-known Dutch graphic artist Jan Luyken (Spiegel van het Menselyck Bedrijf – “The Book of Trades”) shares their ancestry, but this has never been fully proven. After a troublesome continued existence of several centuries, Landfort came into the possession of Johann Albert Luyken (1785-1867) and the country house underwent a complete revitalisation. Luyken’s purchase was made possible by a financial gift from his 21-year older sister Stiencke Christina Waltmann-Luyken. Her husband was a banker, which made her very wealthy. After his death, the rich (childless) widow wanted to live closer to her German family, many of which lived in the vicinity of Landfort. The only condition for the money donation was that she could also live at Landfort and that any revenues would go to her. Purchase of Landfort Johann Franz baron von Motzfelt, who lived at Hardenberg castle, made the highest bid on Landfort on 27 June 1823, yet with the definitive auction fees Johann Albert Luyken became the owner of the property, who offered 20.798.05 guilders. During the auction sale in Hotel Van Dielen in Gendringen he distracted the attention from himself by dressing as a simple farmer. This diverted the attention of the attendants as they assumed that none of the farmers could afford Landfort. After he made his bid, the notary present concernedly asked whether the bidder possessed enough deposits, to which Johann Albert would have replied no, while he pulled out a large bundle of banknotes with which he made the purchase in cash. Landfort was in poor condition due to the various different owners, and it had also lost its characteristic corner towers in previous renovations. After it was decided to renovate and expand the country house, the German architect and contractor Johann Theodor Übbing was called upon. He carried out much work for Fürst zu Salm-Salm at the nearby Wasserburg Anholt estate. Johann Albert was intensively involved with the renovation and expansion of Landfort. This meant, among other things, that the necessary areas for the extension of the house were furnished for Johann Albert’s botanical hobbies. Furthermore, the house was extended considerably with two slightly fanning-out wings. The presence of an indoor orangery is unique in the Netherlands. In no Dutch country house has such an indoor winter residence for (sub-) tropical plants been realised. Übbing also designated an area as a plant nursery, which is likely to have been realised as well. Also very remarkable was the hot-air heating system in the left part of the house, including the orangery. This functioned using an oven or a stove in the basement. Finally, it is also remarkable that the house does not have a so-called upstairs/downstairs layout. The kitchen and other facilities are located on the same first floor as where the Luyken family received their guests, where the library was located, and where they dined or smoked a cigar. At both ends of the wings there are still stairs, one of which continues to the attic. This way, the resident staff could reach their rooms in the attic without being noticed. https://www.erfgoedlandfort.nl/en/history/

Geschiedenis De komende jaren wordt Huis Landfort, een historische buitenplaats in Megchelen (Gemeente Oude IJsselstreek) in oude luister hersteld. In de toekomst zal het mogelijk zijn de buitenplaats te bezoeken. Landgoed Huis Landfort is al opengesteld voor bezoek. In het nieuw te bouwen koetshuis wordt te zijner tijd een centrum gevestigd voor onderzoek naar de Nederlandse buitenplaatscultuur. De officiële geschiedenis van Landfort begint in 1434. In dat jaar wordt de havezate voor het eerst in een document wordt genoemd. In dat jaar deed Johan van Assewyn zijn buitenverblijf over aan Diederick van Bronckhorst. Het heette toen Lanckvoort, waardoor wij nu denken dat hier toen een doorwaadbare plek of voorde in de Oude IJssel beschikbaar was. Dit heerlijke domein ligt al eeuwen op de Nederlands-Duitse grens. Opmerkelijk is dat geldzorgen een rode draad zijn in de geschiedenis van Landfort. Tot in de 19de eeuw gaan verschillende eigenaren failliet of kunnen geldleningen niet terugbetalen. Geldgebrek is er dan ook vaak de oorzaak van dat het buiten telkens van hand op hand ging. Ook is opmerkelijk dat Landfort, ondanks haar ligging in het grensgebied, de eerste echte oorlogsschade onderging in de laatste dagen van Tweede Wereldoorlog. Doordat het lange tijd een leen was van het adellijke (Duitse) Anholt is het hier in dit gebied meestal rustig geweest. Landfort zelf had meestal te lijden onder verwaarlozing door eigenaren die te weinig geld hadden om het adequaat te kunnen onderhouden. De een kon zijn schulden niet aflossen, de ander kwam in de problemen doordat hij/zij Landfort niet kon verkopen of het door een armlastige status niet kon accepteren na het te hebben geërfd. Weer anderen sluiten leningen op dit bezit af om hun hoofd boven water te kunnen houden. Als deze buitenplaats in 1610 in het nabijgelegen Duitse Emmerik onder de hamer gaat, telt het ruim zestien hectare of achttien morgen land. Dat men het in die tijd een havezate noemt, komt doordat het eigendom was van een edelman. In die tijd waren er grachten, wallen, hakhoutbossen, een boomgaard, viswaters en een jachtterrein. Ondanks het feit dat Oost-Nederland meerdere adellijke families kenden die grootgrondbezitters waren, zijn zij in de bewonersgeschiedenis van Landfort nauwelijks vertegenwoordigd. Vaker zijn het middenstanders of kooplieden, waaronder zelfs Amsterdammers, die eigenaar zijn geweest van dit domein. Bouwvorm Vroeger zag Landfort er anders uit dan nu. Toen leek het meer op het huidige Kasteel Biljoen bij Velp. Net als dat, huis bestond Landfort uit een vierkant gebouw met vier hoektorens, ieder bekroond met een helmdak. Om het huis lag een gracht en een brug leidde naar de toegangsdeur. Het huis had een kelder, twee bouwlagen en een zolder. Iedere zijde van het huis had vensters met luiken en dit geheel dateerde vermoedelijk uit het begin van de 17de eeuw. Mogelijk waren wel elementen van een eerder huis benut. Zo stond het huis er bij tot 1823-27. In die jaren ging hier alles op de schop en kreeg het huis zijn huidige, uitgestrekte vorm. Hierbij is het centrale deel, of te wel het corps-de-logis, als het ware opgegaan in het nieuwe huis. Nu nog kan men op de zolder van Landfort de oude 16de-eeuwse overkapping waarnemen. Ook resteren de oude, ondiepe kelder onder het gebouw. Hier zijn de centraal gelegen delen de oudste. Johann Albert Luyken op Landfort Vanaf 1810 verwierf de familie Luyken het bij het Duitse Rees gelegen Schloss Sonsfeld-Wittenhorst. De bij dit bezit behorende heerlijke rechten kwamen weldra in handen van Johann Albert. De herkomst van de familie Luyken is Duits-Nederlands. Er is wel beweerd dat de bekende Nederlandse graficus Jan Luyken (1649-1712) tot hun voorgeslacht zou behoren. Hij is de maker van het boek Spiegel van het Menselyck Bedrijf. Een verwantschap is echter nooit afdoende aangetoond. Na eeuwen van zorgelijk voortbestaan, werd Landfort in 1823 het bezit van Johann Albert Luyken (1785-1867) en onderging de buitenplaats een volledige metamorfose en revitalisatie. Luyken kon deze aankoop doen dankzij een geldschenking van zijn 21 jaar oudere zuster Stiencke Christina Waltmann-Luyken. Haar man was bankier hetgeen haar tot een schatrijke weduwe had gemaakt. Na zijn overlijden wilde de kinderloze weduwe dichter bij haar Duitse familie gaan wonen waarvan er meerderen in buurt van de Duits-Nederlandse grens ter hoogte van Landfort woonden. Bij de geldschenking stelde zij als voorwaarden dat ook zij op Landfort kon gaan wonen en dat eventuele revenuen haar zouden toekomen. Aankoop Landfort Op 27 juni 1823 deed Johann Franz baron von Motzfelt, die kasteel Hardenberg bewoonde, het hoogste bod op Landfort maar in de definitieve veilingtoeslag op 14 juli 1823 werd Johann Albert Luyken eigenaar van dit goed. Hij bood f 20.798.05. Tijdens het biedverloop op de veiling in Hotel van Dielen te Gendringen leidde hij de aandacht op zijn persoon af door als een eenvoudige boer gekleed te gaan. Hierdoor verslapte de aandacht van de aanwezige heren omdat men ervan uitging dat geen van de aanwezige boeren zich Landfort konden permitteren. Nadat hij zijn bod gedaan had, vroeg de aanwezige notaris bezorgd of de bieder genoeg borgen bezat. Hierop zou Johann Albert nee hebben geroepen en tegelijk een groot pak bankbiljetten tevoorschijn hebben getoverd en de aankoop van het goed vervolgens contant voldeed. Landfort was door alle wisselende eigenaren in slechte staat en had zijn markante hoektorens reeds verloren. De vorige eigenaar heette Mr. Gerrit Willem van Motman. Tijdens zijn leven was hij oud-inspecteur der domeinen in Gelderland. Na zijn dood in januari 1823 deden zijn erfgenamen Huis Landfort in de verkoop. Nadat tot verbouw en nieuwbouw was besloten, werd de hulp van de Duitse architect-aannemer Johann Theodor Übbing ingeroepen. Hij verrichtte veel werk voor Fürst zu Salm-Salm op de Wasserburg Anholt. Overigens kocht Johann Albert pas op 25 april 1825 alle oude leenrechten van de prins Van Salm-Salm af. Daarmee kwam voorgoed een einde aan de eeuwenoude verbintenis van Landfort met deze Duitse adellijke familie. Johann Albert bemoeide zich intensief met de verbouwing en uitbreiding van Landfort. Dit hield onder andere in dat de nodige ruimtes in huis voor de botanische liefhebberijen van Johann Albert geschikt werden gemaakt. Voorts werd het huis aanzienlijk vergroot met twee licht uitwaaierende vleugels. Uniek voor Nederland is de aanwezigheid van een inpandige oranjerie. Op geen enkele buitenplaats in ons land werd een dergelijk inpandig winterverblijf voor (sub)tropische planten gerealiseerd. Ook benoemde Übbing in zijn plan een ruimte tot zaadkamer maar deze werd niet gerealiseerd. Zeer opmerkelijk was ook de hete luchtverwarming door middel van een haardvuur in de kelder. Tot slot valt in het ontwerp op dat het huis geen upstairs/downstairs indeling kent. Aan beide uiteindes van de vleugels bevinden zich nog altijd trappen die naar de zolder leiden. Op die wijze kon personeel ongezien de zolder bereiken waar mogelijk afgetimmerde personeelsvertrekken zijn geweest. De keuken en andere dienstvertrekken bevonden zich op dezelfde etage als de zaal, salon en ontvangstkamer.

Free Free Free Free - A vegetable garden with fish pond - The surrounding park info@erfgoedlandfort.nl - In a state of reconstruction - Visible partly

-