Gaasbeek Castle, today a national museum, is located in the municipality of Lennik in the province of Flemish Brabant, Belgium. History The fortified castle was erected around 1240 to defend the Duchy of Brabant against the County of Flanders. The castle was destroyed however by Brussels city troops in revenge for the assassination of Everard t'Serclaes, which was commanded by the Lord of Gaasbeek. At the beginning of the 16th century the Dominium of Gaesbeeck was inherited by the House of Hornes; they constructed a brick castle on the ruins of the medieval fortress. In 1565 Lamoral, Count of Egmont, acquired the castle and its domain, including feudal rights in 17 surrounding villages. Accused of high treason by Philip II of Spain, the Count of Egmont was beheaded three years later. In the following centuries the castle was inhabited by several noble lords, amongst them René de Renesse, 1st Count of Warfusée, who acquired the castle and restored the buildings. It obtained its pseudo-medieval appearance as the result of a renovation during the years 1887-1898. The works were executed by the architect Charles Albert and ordered by the Marquis d'Arconati Visconti who owned the castle at that time. His widow yo Marie Peyrat (d. 1922) donated the castle to the Belgian state, including the art collection and the grounds. Museum Since 1980 the castle has been owned by the Flemish Community (Vlaamse Gemeenschap). The castle contains impressive art collections displayed in lavishly decorated historical rooms. A remarkable collection piece is the authentic testament of the famous painter Peter Paul Rubens The castle and its grounds (a park of 50 hectares or 124 acres) are open to the public.

Le domaine de la forteresse de Gaasbeek ou Gaesbeek (Lennik) se trouve au cœur du Pajottenland, à proximité de Bruxelles. Historique et description Un premier château fut édifié vers 1240 pour protéger Bruxelles et le duché de Brabant qui se sentaient menacés par le comté de Hainaut et le comté de Flandre. Ce sont pourtant les Bruxellois qui détruisirent le château en 1388, en représailles à l'assassinat d'Éverard t'Serclaes, par les hommes de main de Sweder d'Abcoude. Au début de 1500, la famille Horne construisit un château en briques sur les vestiges de la citadelle médiévale. En 1565, le comte d’Egmont acquit le domaine de Gaasbeek comprenant le château et 17 villages. Egmont fut décapité à Bruxelles en 1568, condamné par un tribunal d'exception (Conseil des troubles) sous le gouvernement du roi d’Espagne Philippe II. Au cours des siècles suivants, le château est habité et reconstruit par de puissantes familles. Au xixe siècle il appartenait à la famille Arconati-Visconti, Giuseppe Arconati Visconti y séjourna après avoir fui les répressions autrichiennes à la suite du Mouvement Constitutionnel (1820/21) . Il a accueilli beaucoup de ces carbonaristes comme Giovanni Berchet, Federico Confalonieri, Giovita Scalvini , Giovanni Arrivabene ou Vincenzo Gioberti pendant leur exil. Le fils de Guiseppe, Gianmartino en hérita. Il a acquis sa forme romantique actuelle principalement durant la restauration entre 1887 et 1898 sous l’impulsion de la marquise Arconati-Visconti, épouse de Gianmartino, qui fit de Gaasbeek un lieu de rencontre culturelle entre artistes, intellectuels et gens de lettres. Le domaine est légué en 1923 à l'État Belge au décès de la marquise. Depuis 1980, le château appartient à la Communauté flamande et abrite un prestigieux musée qui recèle une importante collection d’œuvres d’art et d’objets historiques, qui témoignent du riche passé de la forteresse. Les visiteurs en transports en commun accèdent à ce lieu de promenade au départ de la gare du Midi ou du métro Érasme par le bus 142, arrêt Gaasbeek Kasteel.

Het Kasteel van Gaasbeek is een oorspronkelijk middeleeuwse burcht, thans nationaal museum, gelegen in Gaasbeek, een deelgemeente van Lennik. Het kasteel en de omgeving Geschiedenis Vermoedelijk liet Godfried van Leuven hier omstreeks 1240 een burcht bouwen als verdediging van het hertogdom Brabant tegen het graafschap Henegouwen. Tijdens het ancien régime was dit het centrum van het Land van Gaasbeek. In 1388 maakten de Brusselaars het kasteel met de grond gelijk. Daarmee namen ze wraak voor de moord op Everaard t'Serclaes door getrouwen van de kasteelheer, Sweder van Abcoude, die het kasteel nadien weer opbouwde. Er verbleven een aantal belangrijke families uit de geschiedenis der Nederlanden, onder andere de Hornes en de Egmonts. De bekendste was graaf Lamoraal van Egmont, die het kasteel kocht in 1565, drie jaar voor zijn dramatische terechtstelling. Op het einde van de 17e eeuw kwam het kasteel met aanhorigheden in handen van Louis Alexander Scockaert, baron van Gaasbeek en graaf van Tirimont. Eind 18e eeuw had de familie geen mannelijke nakomelingen en kwam het kasteel door huwelijksbanden in handen van de Milanese patriciërsfamilie Arconati Visconti. Om die reden is het wapen van de Visconti's nl de biscione (een gekroonde azuren draak of slang die een man opslokt op zilver veld) nadrukkelijk aanwezig in de interieuraankleding van het kasteel zoals op houten lambriseringen en schouwmantels. De verticaal opgekrulde draak vindt men ook terug op het logo van het kasteel. Paul Arconati-Visconti bezat ook het Broodhuis op de Grote Markt. De laatste markiezin Arconati Visconti was een Française, geboren Marie Peyrat, die het kasteel renoveerde en zijn huidige uitzicht gaf. Ze stierf in 1923. Zij schonk het domein in 1921 aan de Belgische Staat, die de gebouwen en het park in 1924 openstelde voor het publiek. Dankzij de nabijheid van de hoofdstad en zijn sprookjesachtige ligging is het een toeristische trekpleister voor een internationaal publiek geworden. Sinds 1980 is het een museum van de Vlaamse Gemeenschap. Kenmerken Het kasteel ligt strategisch op een helling en vertoont een onregelmatige, polygonale aanleg binnen een omwalling. Het huidige uitzicht is hoofdzakelijk het resultaat van vernieuwbouw in neorenaissancestijl uit 1887-1898, achtereenvolgens onder leiding van architect en decorateur Charle-Albert en de Franse antiekkenner Edmond Bonnaffé. De gevel aan de grachtzijde benadrukt het robuuste, weerbare karakter van de burcht. Hij bewaarde een onderbouw van lokale breuksteen uit de 13e-15e eeuw. Het oorspronkelijke metselwerk erboven werd waar nodig hersteld of opnieuw opgebouwd tot aan de kroonlijst. Vensters en erkers kregen daarbij een neogotisch tintje. Het poortgebouw heeft een monumentaler uitzicht. Tijdens de restauratie werd de bakstenen donjon gebouwd met een spietoren en de Brabantse Leeuw in het boogveld. De toren van (Sint-Pieters-)Leeuw werd heropgebouwd en werd opgevat als een muurtoren met een trapgevel. Aan de kant van het ereplein zijn de gevels speelser en opener. Nog origineel zijn de middeleeuwse onderbouw van de poorttoren, de renaissancistische bovenvensters en de Keizer Kareltoren. De trap in deze toren bestaat uit treden ingewerkt tussen de buitenmuren en een klimmende colonnade met een vrije, vierkante ruimte binnenin. De overige delen werden gerestaureerd in neotraditionele bak- en zandsteenstijl. De woonvleugel kreeg enkele geraffineerde Italiaanse accenten. Het interieur werd haast volledig ingericht en gestoffeerd met kopieën van exemplaren uit het Parijse Musée de Cluny en andere belangrijke collecties: schoorsteenmantels, lambriseringen, plafonds, deuren, trappen, muurschilderingen. De meeste zijn uitgevoerd door de Parijse firma Malard en in uitzonderlijke gevallen door Victor Rousseau. In tegenstelling tot de in renaissancestijl gedompelde museumvleugel ademt het privé-appartement van markiezin Arconati Visconti veeleer een bij de Parijse Hausmann-woningen aanleunende Louis XV-sfeer uit. In de Sint-Gertrudiskapel bevindt zich Het visioen van de heilige Gertrudis van Gerard Seghers.[1] Het park met bijhorende dienstgebouwen Het kasteel is omringd door 50 hectare wandelpark en bos. Daarin bevinden zich verscheidene historische gebouwen. Ten oosten van het kasteel ligt een ovaal, bakstenen theehuis met zandstenen omlijstingen op een helling. Verder omvat het domein drie grote vijvers, waar kan gevist worden. In het dal, bij de vijvers, staat een barokke Sint-Gertrudiskapel (beschermd gebouw).Sommige bomen in het park zijn meer dan driehonderd jaar oud. Bij de hoofddreef van het domein ligt een terrastuin omringd door een barokke omheiningsmuur (heringericht tot "levend museum" in 1996-1997). Deze tuin van 1,5 ha tegenover het kasteel werd aangelegd in 1996-97 en biedt een overzicht van wat de Vlaamse hoveniers en fruittelers presteerden tussen 1860 en 1940, toen zij tot de wereldtop behoorden. Hij bevat fraai aangelegde en perfect onderhouden perken met groenten, bloemen, kruiden, bomen en heesters die rond 1900 in alle grote tuinen te vinden waren (waaronder onder meer vandaag grotendeels vergeten groenten). De museumtuin bestaat uit vier grote afdelingen: een siertuin met oranjerie, aangelegd in "Italiaanse" stijl; een moestuin; een fruittuin met bessen, klein fruit en noten, waarin zich ook de hydrangea-collectie bevindt; een boomgaard met een regionale collectie pruimenbomen. Het hoogtepunt is een verzameling leifruitbomen, wellicht de grootste en volledigste ter wereld. Aan de tuin palen dienstgebouwen met een traditionele kern. Aan het zuidoostelijk uiteinde van het domein prijkt een neoclassicistische, bakstenen triomfboog met Korinthische pilasters, naar verluidt opgetrokken ca. 1803 door markies Arconati Visconti als hulde aan Napoleon Bonaparte. Bij de huidige toegang van het domein is een kruitmagazijn bewaard, een achtzijdig gebouw met een polygonaal leien dak en dakkapellen. Erachter bevindt zich de kasteelschuur (ca. 1810), een van de eerste neogotische gebouwen in België.