Poilvache Castle (French: Château de Poilvache) is a ruined medieval castle in the Walloon municipality of Yvoir in the province of Namur, Belgium, overlooking the village of Houx from a clifftop on the Meuse River. History The present ruins date from the 15th century, although there has been a fortification on the site since the time of Charlemagne. The Liégeois town of Poilvache, a thriving walled town, protected by a castle, with a prosperous economy and its own mint, and allied to Duke Philippe the Good, virtually ceased to exist following its 1430 siege by the rebellious Prince-Bishop of Liège, Jean de Heynsbergh, and an estimated army of 30,000 Liégeois, Dinantais and Hutois. The Dinantais besiege Montaigle Castle in 1465 for the same reasons but Montaigle was destroyed in the 16th century by the army of Henri II of France. It is impossible to see the whole site of Poilvache but it is the whole site which is ranked as Wallonia's Major Heritage. From the top of these rocks it is possible to see the isle in the river where the German army and its armoured divisions crossed (in the North of the isle), the river Meuse on 13 May 1940.

Le château de Poilvache est un fort médiéval en ruine situé en province de Namur (Belgique) et perché à l'extrémité d'un éperon rocheux, au sommet d'une falaise surplombant la Meuse, entre Dinant et Namur. Construit à partir du xiiie siècle, Poilvache domine le village de Houx à environ cinq kilomètres au nord de Dinant, dans la vallée de la Haute-Meuse namuroise. Histoire Le domaine de Poilvache est né au xiie siècle d'un conflit entre Namurois et Luxembourgeois, à la suite d'un problème de succession. À la fois « ville » et château fort, il devint rapidement une pièce maîtresse dans la défense du comté de Luxembourg. Au Moyen Âge, il occupait une position stratégique aux confins de la Principauté de Liège et du comté de Namur. Il eut son importance lors de la guerre de la vache. Appelée d'abord château d'Émeraude, cette forteresse du xe siècle prit le nom de Poilvache au xive siècle, à la suite d'une ruse de guerre: Des assiégés, sortis en quête de bétail, avaient été capturés par les Dinantais. Ces derniers se revêtirent les uns des vêtements des prisonniers, les autres de peaux de bêtes, et, environnés de troupeaux, pénétrèrent dans la place. Non loin de là est perchée une autre forteresse, le château de Crèvecœur, lui aussi en ruine. Celui-ci domine le village de Bouvignes-sur-Meuse aujourd'hui intégré à la ville de Dinant avec laquelle il était autrefois en forte rivalité, notamment pour le commerce du cuivre, d'où le surnom de « cité des Copères » de la cité dinantaise, provenant du germanique koper (cuivre).

De middeleeuwse ruïnes van het kasteel en het versterkte dorp Poilvache bevinden zich op het grondgebied van Houx, een deel van de Belgische gemeente Yvoir, op de rechteroever van de Maas. Vanaf de rotsachtige heuvel waarop de vesting zich bevindt heeft men een goed uitzicht over de vallei van de Maas. De ruïnes zijn van archeologisch belang en worden beschermd als Uitzonderlijk Erfgoed van het Waals Gewest. Geschiedenis In 1199 verkreeg Ermesinde van Luxemburg bij de dood van haar vader Hendrik de Blinde een deel van het graafschap Namen, gelegen op de rechter oever van de Maas, waartoe ook het kasteel behoorde. Ermesinde, die voor de tweede maal getrouwd was met Walram III van Limburg (1180 - 1226), schonk het kasteel aan Isabella van Bar, een dochter uit haar eerste huwelijk (met Theobald I van Bar) na de dood van Walram. In deze periode werd het versterkt en groeide het uit tot een echt politiek en militair centrum. Isabella's agressieve echtgenoot, Walram van Monschau, verbrak immers een vredesverdrag met de Luikse prins-bisschop Johan II van Rummen (1229 - 1238) die zijn leger uitstuurde om het kasteel te belegeren. De Luikse troepen leden in 1238 een smadelijke nederlaag en moesten de aftocht blazen, nadat hun prins-bisschop ziek was geworden en in Dinant overleed. Na de dood van haar echtgenoot schonk Isabella in 1254 haar kasteel van Méraude aan haar halfbroer Hendrik de Blonde, waardoor het opnieuw in Luxemburgse handen kwam. Hendrik liet het bestuur van de kastelnij over aan een plaatsvervangend provoost (prévôt). Pas onder de regering van kleinzoon Hendrik VII begon de bloeiperiode van Poilvache, dat de grootste burcht van de Maasvallei werd. Deze vorst ontdekte het uitzonderlijke belang van de vesting: zij lag op een boogscheut van de industriesteden Dinant (prinsbisdom Luik) en Bouvignes (graafschap Namen) en beheerste het handelsverkeer op de Maas in beide richtingen, naar Luik én naar Frankrijk. Hendrik liet de kans op extra inkomsten niet onbenut, en installeerde, vermoedelijk in 1296, een muntslagerij binnen de veilige muren van Poilvache, dat uitgroeide tot een heuse nederzetting, bewoond door edelsmeden en muntslagers met hun families. De munten die uit de ateliers van Poilvache kwamen (en het opschrift Moneta Meraudensis) droegen waren een gewild betaalmiddel in het hertogdom Brabant, het graafschap Namen en het prinsbisdom Luik. Op kerkelijk vlak hing de nederzetting van Poilvache af van de abdij van Floreffe. De hele omgeving had erg te lijden onder de bloedige veten tussen Dinant en Bouvignes. Rond 1312 veroverden de Dinantezen de vesting en brachten ze zware schade toe. In 1342 kwam Poilvache opnieuw in handen van de graven van Namen, toen graaf van Luxemburg, Jan de Blinde, het verkocht aan Maria van Artesië (de weduwe van graaf Jan I van Namen), die het op haar beurt in 1353 schonk aan haar zoon Willem (I). Maar zijn zoon Jan III zou in 1421 het hele graafschap, inclusief Poilvache, verkopen aan de Bourgondische hertog Filips de Goede. Uit vrees dat de traditionele geschillen tussen Luik en Namen opnieuw tot een oorlog zouden leiden, liet Filips de Goede grootscheeps verdedigingswerken uitvoeren. Dit was blijkbaar tevergeefs, want in de zomer van 1430 kwam prins-bisschop Johan VIII van Heynsberg met een groot leger van 30.000 man, versterkt met manschappen uit Dinant en Hoei, Poilvache belegeren. Ondanks het heldhaftig verzet van de belegerden, was de vesting niet bestand tegen het zware Luikse geschut. Om zich ervan de verzekeren dat Poilvache nooit meer een bedreiging zou vormen voor zijn ondernemende stad Dinant, liet de prins-bisschop de vesting ontmantelen en de gebouwen met de grond gelijkmaken. In 1554 ten slotte vernielden de binnenvallende Franse troepen van koning Hendrik II wat er nog restte van het eens zo machtige Poilvache. Het gilde van muntslagers overleefde nog een tijdje de sluiting van hun werkplaatsen en de verwoesting van het kasteel, tot ze door Filips II in 1598 opgeheven werd. In de 18e eeuw behoorde het grondgebied van Poilvache aan de vorsten van de Oostenrijkse Nederlanden, tot keizer Jozef II het in 1782 verkocht aan een smid uit Yvoir. Sindsdien bleven de ruïnes in handen van particulieren. Op 19 juli 1790, tijdens de Brabantse Omwenteling, vatten Oostenrijkse troepen er post, om vandaar uit de opstandelingen te bestoken, die op de tegenoverliggende Maasoever hadden postgevat.