Phase 1 – the middle of the 14th century The castle founded by Casimir III the Great is a monumental fortress made of stone. A spacious irregular courtyard of 56 x 22 metres was encircled by seven-metre high curtain walls. The south part of the courtyard was followed by an artificially lowered hill-side hewn in limestone and ended with a one-storied residential building divided into two rooms and referred to as the Major House, with a quadrangular tower attached to its corner, overlooking the Vistula river. The courtyard of the castle was probably entered through a gate house, situated opposite the Major House, but so little was left of the foundations of the building due to land erosion and further development that it is impossible to determine its original form. In all likelihood, the castle in such shape was partly destroyed during the Lithuanian invasion in 1376. Phase 2 – the 15th century After the devastation, the castle’s ground floor is rebuild and crowned with a double strip of Gothic bricks that remain visible until today in the stone walls. Above it, a one-room story is erected (constituting today’s ground floor), connected from the outside with a south-west break – most probably a chapel with a double window ornamented with Gothic tracery. A quadrangular tower functioning as a passage to internal wooden stairs is built at the southern side of the Major House. The line of the curtain walls is also corrected – a north-eastern corner is erected and the courtyard becomes more regular, trapezium-shaped. In the courtyard, a quadrangular well is hewn in rock, over 60-metres deep and crowned with an oval stone casing. Nearby, at the eastern part of the curtain wall, a bath house is erected. Phase 3 – the turn of the 15th century and the 16th century The castle’s residential stories are regulated: after the courtyard area has been levelled, the former ground floor of the Major House becomes its basement and the building is raised by one more story – after the middle of the 16th century it is divided into two rooms and equipped with elevated and enlarged windows, decorated with new stone-work. More rooms with a vaulted basement are added to the south-western tower. Outside the part of the curtain wall overlooking the Vistula river, a brick tower for residential and defensive purposes is erected. The modernisation of the curtain walls is finished – in the corners of the north curtain wall watchtowers are erected at the side of a new gateway to the castle. Further stages of modernisation of the castle run at the end of the 16th century underlines its residential image – the gateway becomes more presentable, as it was depicted in Zygmunt Vogel’s watercolours, just as the interior front of the Major House with the first external staircase. New characteristic architectural elements appear – the front elevation of the Major House and the West Tower is crowned with a Renaissance roof parapet. Such a significant development of the castle in Kazimierz Dolny and the change of its image fall at the time when the estate in Kazimierz Dolny becomes the property of the Firlejs, a family of noblemen, in 1509. The estate remains in their possession until 1644. Phase 4 - the turn of the 16th century This is the period of continued development of the castle’s residential buildings. Overlooking the Vistula, a residential area, later referred to as the west wing is constructed between the south-west tower of the Major House and the West Tower outside the old curtain wall. Phase 5 – the 1st half of the 17th century This is the last stage of development of the castle in Kazimierz Dolny: the reconstructed story of the Major House is formed into a “piano nobile” of representative function that can be accessed with a new presentable outside staircase located in the corner of the courtyard and the last, newest building in the history of the castle is constructed between the west tower and the curtain wall overlooking the Vistula. The period of the construction of the castle as a defensive building is drawn to a close. Further history In 1655 the Swedish Deluge spreads over the town of Kazimierz Dolny and the castle. King Charles X Gustav of Sweden resides in the castle. These times were depicted in the oldest remaining image of Kazimierz Dolny and the castle complex by E.J. Dahlberg, who painted Janowiec and the Swedish army crossing the Vistula on 7 February 1656. The background shows a sketch of “Stadt Casimirz” and the defensive buildings dominating the town. In 1657 the Swedes burn the town of Kazimierz Dolny and destroy the castle. There were attempts at rebuilding or renovating the castle after 1700, in the times of king Augustus II’s reign. Before the castle went to ruin in 1712 during the Great Northern War, tsar Peter the Great stayed there in 1707, followed by king Charles XII of Sweden in autumn. The close of the 18th century brought on final destruction of the castle during the Polish-Russian war of 1792. The remnants of the building from that time were depicted by two painters: Henryk Münz (1782) and Zygmunt Vogel (1792). In 1806, the Austrian authorities ordered a demolition of the West Tower and the roof parapets of the Major House, due to a risk of collapse. The well was also filled up. During the November Uprising (1830-1831), there was a short episode when “a hundred Polish soldiers in the old castle tower bravely forced back the Moskals” on 18 April 1831. However, at the end of the 19th century the castle lost its residential and defensive functions – it became dilapidated. The castle and the town became the property of the treasury in 1826. In 1892 the castle hill was turned into a common pasture by a decision of the commune. This idyllic landscape soon attracted the attention of artists – Jan Franciszek Piwarski, Adam Lerue, Napoleon Ordy, Kazimierz Stronczyński and Wojciech Gerson. At the verge of regaining independence, the Polish society started perceiving it as a monument. Before World War I, the Association for Protection of Monuments of the Past became interested in the castle. The Association created drawing documentation of the castle’s condition between 1913-1914 and conducted first works to secure the adjoining Tower. The castle ruins gained significance due to a settlement of artists that started developing in Kazimierz Dolny at the beginning of the 20th century and drew to the town numerous accomplished Polish painters of that era. The old ruins became a source of inspiration for the Bohemian groups of artists in Kazimierz Dolny. The castle along with the tower appears in many artistic works of that period, for instance by Wojciech Ślewiński, Kazimierz Rubczak, Tadeusz Pruszkowski, Antoni Michalak and others. The historic storm of World War II did not significantly change the condition of the remnants of medieval defensive architecture dominating the town. Soon after the war had ended, a new period of research and renovation of the castle complex began. http://www.zabytkikazimierzdolny.pl/

Замок в Казімеж-Дольни - оборонна споруда, побудована на рубежі XIII і XIV століть, розташована в Казімеж-Дольному в Люблінському воєводстві. Фортеця була побудована на пагорбі висотою 180 метрів за наказом Казимира Великого. Спочатку фортеця мала форму овалу і була оточена двометровими стінами з зубчастими склепіннями. Висота будівлі сягала 20 метрів, а довжина кола біля основи становила 32,5 метра. Оборонні стіни мали товщину в 4 метри. Єдиний вхід в замок був розташований на висоті близько 6 метрів, що додавало фортеці захищеності. До сих пір достеменно невідомо, з якою конкретно метою була побудована фортеця. Різні джерела вважають, що в будівлі знаходилися в'язниця або вартова служба. У XV столітті замок був розширений: було добудовано житлове крило з південного боку, а також квадратні цегляні оборонні вежі. В 1509 Сигізмунд I Старий дарував замок політичному діячеві Миколі Ферлах, який його знову реконструював. Новий власник найняв майстрів з Італії - Санті Гуччі і Пітера Лікіля, які перебудували замок в стилі італійського Відродження. До будівлі було прибудоване горище, розширено південне крило, а одна з веж була обладнана парапетом в 1540 році. У 1655 році фортеця була захоплена і спалена шведами, а через два роки її пограбував трансільванський князь Георгій Ракоці. Після реконструкції замок проіснував всього близько 8 років, після чого сильно постраждав під час пожежі. На початку XVIII століття під час правління Августа Сильного виникла ідея реконструювати замок в стилі палацу, але вони були зірвані через громадянську війну зі Станіславом Лещинським. В результаті, замок занепав. У 1958-1960 роки в руїнах фортеці були проведені археологічні дослідження, після чого вона була відкрита для туристів.

Faza I - połowa XIV wieku Fundowany przez Kazimierza Wielkiego zamek to monumentalna kamienna warownia. Wznoszące się na wysokość 7 metrów mury kurtynowe otaczały obszerny, nieregularny dziedziniec o wymiarach 56 x 22 metry. W części południowej opadał on stromo sztucznie uformowanym w wapiennej opoce stokiem, w kierunku parterowej, podzielonej na dwie izby części mieszkalnej zwanej Domem Wielkim. Przy narożniku od strony Wisły do Domu Wielkiego przylegała czworokątna wieża. Wjazd na zamkowy dziedziniec prowadził zapewne przez usytuowany od strony północnej budynek bramny – nikłe pozostałości fundamentów tej budowli, zniszczonych erozją terenu i późniejszymi przebudowami, nie pozwoliły na bliższe określenie jego kształtu. Prawdopodobnie w tej postaci zamek uległ częściowemu zniszczeniu podczas najazdu litewskiego w 1376 roku. Faza II - XV wiek Po zniszczeniach odbudowany zostaje poziom parteru Domu Wielkiego, zwieńczony widocznym do dziś w kamiennych murach, podwójnym pasem gotyckich cegieł, a nad nim wzniesiono poziom jednoprzestrzennego, pierwszego piętra (obecny parter), połączonego od wewnątrz z ryzalitem południowo-zachodnim – zapewne kaplicą ozdobioną dwudzielnym oknem z gotyckim maswerkiem. Od południa do Domu Wielkiego dobudowana zostaje czworokątna wieża pełniąca funkcje komunikacji pionowej z wewnętrznymi, drewnianymi schodami. Wykonana zostaje również korekta przebiegu murów kurtynowych – powstaje narożnik północno-wschodni, powiększony dziedziniec uzyskuje bardziej regularny, trapezowaty kształt. Wewnątrz dziedzińca wykuto w skale czworokątną studnię, zwieńczoną owalną, kamienną cembrowiną, o głębokości sięgającej ponad 60 metrów. W jej pobliżu, przy kurtynie wschodniej, wzniesiony zostaje budynek łaźni (?). Faza III - przełom XV/XVI - XVI wiek Następuje regulacja poziomów użytkowych zamku: po niwelacji terenu dziedzińca dawny parter Domu Wielkiego staje się kondygnacją piwniczną, budowla podniesiona zostaje o kolejne piętro – po połowie wieku XVI zostaje ono podzielone na dwa pomieszczenia, podwyższone, powiększone okna wykończone są nowymi elementami kamieniarskimi. Do wieży południowo-zachodniej dobudowano pomieszczenia ze sklepioną piwnicą. Przy kurtynie od strony Wisły wybudowana zostaje z cegły mieszkalno-obronna Wieża Zachodnia. Zakończono też modernizację murów kurtynowych – w narożnikach kurtyny północnej powstają wieżyczki strażnicze, flankujące umiejscowioną w linii muru nową bramę wjazdową. Pod koniec wieku XVI kolejne modernizacje zamku podkreślają jego rezydencjonalny wizerunek – brama wjazdowa nabiera reprezentacyjnego wystroju, znanego z akwareli Vogla, podobnie jak wewnętrzna fasada Domu Wielkiego z pierwszą, zewnętrzna klatką schodową. Pojawiają się nowe, charakterystyczne elementy architektoniczne – elewacja frontowa Domu Wielkiego wraz z Wieżą Zachodnią zwieńczona zostaje renesansową attyką. Tak znacząca rozbudowa i zmiana wizerunku kazimierskiego zamku zbiega się w czasie z jego przejściem w roku 1509 w ręce magnackiego rodu Firlejów, własnością których pozostaje do roku 1644. Faza IV - przełom XVI/XVII wiekuW tym okresie kontynuowana jest rozbudowa części mieszkalnej zamku. Od strony Wisły, pomiędzy wieżą południowo-zachodnią Domu Wielkiego a ceglaną Wieżą Zachodnią – na zewnątrz muru kurtynowego – dobudowane zostaje Skrzydło Zachodnie. Faza V - 1. poł. XVII wiekuTo już ostatni etap rozbudowy kazimierskiego zamku: przebudowane piętro Domu Wielkiego funkcjonuje jako reprezentacyjne „piano nobile”, do którego wiedzie umiejscowiona w narożniku dziedzińca zewnętrzna, reprezentacyjna klatka schodowa, a pomiędzy Wieżą Zachodnią i murem kurtynowym od strony Wisły powstaje ostatni, najmłodszy w dziejach tego obiektu budynek. To kres kształtowania się zamku jako rezydencji o charakterze obronnym. Dalsze dzieje W 1655 roku miasto i zamek ogarnia „potop szwedzki” – na zamku przebywa król Karol Gustaw. Z tego czasu zachował się najstarszy wizerunek Kazimierza i zespołu zamkowego – E.J. Dahlberg uwieczniając 7 lutego 1656 oku widok Janowca i wojsk szwedzkich przeprawiających się przez Wisłę, w tle umieszcza szkic „Stadt Casimirz” i górujących nad miastem budowli obronnych. W roku 1657 Szwedzi palą Kazimierz i niszczą zamek. Próby odbudowania, czy raczej remontu, zamku czynione są za czasów panowania Augusta II po 1700 r. Jeszcze w roku 1707 gościł tu car Piotr Wielki, a jesienią tegoż roku przez dwa miesiące przebywał na zamku król szwedzki Karol XII, lecz tocząca się Wojna Północna ok. 1712 roku zrujnowała budowlę. Schyłek XVIII wieku przyniosły ostateczną zagładę zamku podczas wojny polsko-rosyjskiej w 1792 roku. Wizerunek reliktów budowli z tego okresu uwieczniają w swoich działach malarze: Henryk Münz (1782) i Zygmunt Vogel (1792) W roku 1806 władze austriackie nakazały rozebrać grożącą zawaleniem Wieżę Zachodnią oraz bliskie runięcia attyki Domu Wielkiego, zasypano również studnię. Po krótki epizodzie podczas powstania listopadowego, gdy 18 kwietnia 1831 roku „w starej wieżycy zamkowej oparła się dzielnie moskalom setka żołnierzy polskich” zamek pod koniec XIX wieku całkowicie utracił swoje mieszkalno-obronne funkcje – stał się ruiną. Będąc od 1826 roku wraz z miastem własnością skarbu państwa, w roku 1892 decyzją gminy wzgórze zamkowe staje się gminnym pastwiskiem. Ten „sielski krajobraz” z romantycznymi ruinami zwraca uwagę artystów – Jana Franciszka Piwarskiego, Adama Lerue, Napoleona Ordy, Kazimierza Stronczyńskiego, Wojciecha Gersona. U progu odzyskania niepodległości zaczął być przez społeczeństwo polskie postrzegany jako zabytek. Przed I wojną światową zainteresowało się nim Towarzystwo Opieki nad Zabytkami Przeszłości, sporządzając w latach 1913-1914 dokumentację rysunkową jego stanu oraz prowadząc pierwsze prace zabezpieczające sąsiedniej Baszty. Nowe znaczenie zamkowym ruinom nadała prężnie rozwijająca się od początku XX wieku w Kazimierzu kolonia artystyczna, ściągająca do miasteczka wielu wybitnych polskich malarzy tego okresu. Starożytne ruiny stają się inspiracją kazimierskiej bohemy – wieża i zamek pojawiają się w dziełach wielu artystów tego okresu: Wojciecha Ślewińskiego, Kazimierza Rubczaka, Tadeusza Pruszkowskiego, Antoniego Michalaka i innych. Burza dziejowa drugiej wojny światowej nie zmieniła znacząco stanu górujących nad miastem reliktów średniowiecznej architektury obronnej. Wkrótce po zakończeniu działań wojennych rozpoczął się okres badań i rewaloryzacji kazimierskiego zespołu zamkowego. http://www.zabytkikazimierzdolny.pl/

Замок в Казимеже-Дольны – оборонительное сооружение, построенное на рубеже XIII и XIV веков, расположено в Казимеже-Дольны в Люблинском воеводстве. Крепость была построена на холме высотой 180 метров по приказу Казимира Великого. Первоначально крепость имела форму овала и была окружена двухметровыми стенами с зубчатыми сводами. Высота здания достигала 20 метров, а длина окружности у основания составляла 32,5 метра. Оборонительные стены имели толщину в 4 метра. Единственный вход в замок был расположен на высоте около 6 метров, что добавляло крепости защищенности. До сих пор доподлинно неизвестно, с какой конкретно целью была построена крепость. Различные источники полагают, что в здании находились тюрьма или караульная служба. В XV веке замок был расширен: было достроено жилое крыло с южной стороны, а также появились квадратные кирпичные оборонительные башни. В 1509 году Сигизмунд I Старый даровал замок политическому деятелю Николаю Ферлею, который его вновь реконструировал. Новый владелец нанял мастеров из Италии – Санти Гуччи и Питера Ликиля, которые перестроили замок в стиле итальянского Возрождения. К зданию был пристроен чердак, расширено южное крыло, а одна из башен была оборудована парапетом в 1540 году. В 1655 году крепость была захвачена и сожжена шведами, а спустя всего два года ее разграбил трансильванский князь Георгий Ракоци. После реконструкции замок просуществовал всего около 8 лет, после чего сильно пострадал во время пожара. В начале XVIII века во время правления Августа Сильного возникла идея реконструировать замок в стиле дворца, но они были сорваны из-за гражданской войны со Станиславом Лещинским. В результате, замок пришел в упадок. В 1958-1960 годы в руинах крепости были проведены археологические исследования, после чего она была открыта для туристов. Источник: https://www.votpusk.ru/country/dostoprim_info.asp?ID=14566#ixzz4Qn4iBubP