The Imperial Castle in Poznań, popularly called Zamek (Polish: Zamek Cesarski w Poznaniu, German: Königliches Residenzschloss Posen), is a palace in Poznań, in Poland. It was constructed under the German rule in 1910 by Franz Schwechten for William II, German Emperor, with significant input from William himself. Since its completion, the building has housed government offices of Germany (to 1918 and during the Second World War) and Poland (1918–1939, 1945–present). The name of this structure is misleading, as the building is a palace rather than a castle. Another difference arises from the adjective imperial (cesarski) preferred by the Poles and royal (königliches) used by the Germans. The German name refers to William II as King of Prussia, in this function he built the palace as his provincial residence, while the Polish name refers to him as Emperor of Germany because the term "royal" is reserved to Poznań's Royal Castle of the Kings of Poland. The location of the castle was not accidental. After the deconstruction of the polygonal part of the Stronghold Poznań, Poznań was transformed to a residential city (Haupt- und Residenzstadt). On the new lands, Prussian authorities - who acquired the city in the Second Partition of Poland in 1793 - decided to build a new Germanic heart of city, known as the "Imperial District". The projects of the new districts were prepared by Josef Stübben. Monumental buildings of the Imperial Districts surrounding the castle included: - Post Office building - Building of Settlement Commission (now Collegium Maius) - Buildings of the Royal Academy (Königliche Akademie in Posen) (today Aula of the Adam Mickiewicz University, Collegium Minus and the Collegium Iuridicum) - City Theatre (today Opera house) - Building of the Academy of Music (Akademia Muzyczna w Poznaniu) - Evangelical-Augsburg Church of St. Paul (today Roman Catholic Church of the Holiest Savior) - Monument of Otto von Bismarck The castle was built in Neo-Romanesque style, considered by William to be the most "Germanic" and representing the glory of the Holy Roman Empire. The new residence was intended to reflect the control over Greater Poland by the Kingdom of Prussia and the German Empire The main building located in the southern part of the complex has two wings: the western — the larger one — consisting of apartments, and the eastern with representative rooms. On the ground floor of the western wing were rooms of the Court Marshal, Chamberlain and other members of imperial court. On the first floor were the apartments of the Emperor and his wife. A private chapel in a Byzantine style (project of August Oetken) was located in a tower. Under the chapel, on the western side of the tower was the entrance reserved for the emperor. From the entrance, stairs lead straight to the first floor. The bedrooms of the emperor and the empress were connected by a corridor with four statues of the following rulers: Margrave Gero, Emperor Otto I, Emperor Frederick Barbarossa, and Duke Władysław II the Exile. The second floor was planned to be used by the crown prince (the so-called prince rooms). Most of rooms were connected by a foyer surrounding the inner yard. The most impressive room of the representative wing was the Throne Room in Byzantine style. The room was lighted by huge windows from three sides, positioned between the columns and the arches. Eight statues of Holy Roman Emperors were placed under the arches. The throne, designed in an oriental style, was situated under the middle arch. Over the windows was a gallery for guests and the orchestra. The entrance to this part of the castle was from Wałowa Street (today Kościuszki Street). The northern part of the complex, from Berlin Street (now Fredry Street), consisted of service rooms, garage, stable and coach house. Those structures and two wings of the main building surround the roses yard with a fountain, based on the Fountain of the Lions from the Court of the Lions in the Alhambra in Granada, Spain. Construction began in 1905 (plans were ready in 1904), and five years later, on 21 August 1910, during a visit of the emperor in Poznań (called Posener Kaisertage), the architect presented the keys to the new residence to William. The total cost of the building was five million German marks, and the castle is the youngest in Europe. William's first, and only, burgrave (Schlosshauptmann) in 1906 - 1918 was the Pomeranian noble, Count Bogdan Hutten-Czapski. After the Greater Poland Uprising (1918–1919), the castle became the property of the Second Polish Republic. According to a decision of the Polish government in 1921, the castle became the residence of the Naczelnik państwa and later the President of Poland. The building was also used by the Ministry of Former Prussian Partition (Ministerstwo byłej Dzielnicy Pruskiej). Some rooms were also used by the University of Poznań, Związek Harcerstwa Polskiego and other organisations. After the incorporation of Greater Poland into Nazi Germany in 1939, the authorities decided to transform the castle into Adolf Hitler's residence. It was also used by the administrator of the Wartheland, Arthur Greiser. According to this decision, Albert Speer prepared the project of the reconstruction, which completely changed the rooms of the castle. Most of the rooms were changed into the style of the Third Reich. The chapel was changed into the private cabinet of Hitler, with a characteristic balcony with an electric-heated floor. The cabinet was a copy of Hitler's room in the Reich Chancellery; the architectonic details of this room survived World War II and is often used in films. The Throne Room was also transformed into an audience hall. Under the castle, a bunker for 375 people was constructed. The rebuilding was stopped in 1943 due to the Germans' negativity from setbacks on the Eastern Front. During fighting in 1945, the castle was a temporary camp for German POWs, and was later used as a barracks by the Polish People's Army. During this period, the communist government considered the demolition of the castle as a symbol of the German occupation and bourgeois style. Due to a lack of funds, only some of the German symbols were removed and the upper part of damaged tower was demolished. During the war, the city hall and the seat of the town authorities was destroyed. The castle was renamed to "New City Hall" (Nowy Ratusz), and later transformed into a centre of culture. On 6 June 1979 the castle was declared a historical monument under protection of law. Today, the Throne Room is used as a cinema room; other apartments contain art galleries, a puppet theater, pubs, music clubs and restaurants. The courtyard is often a place of concerts and outdoor movie performances during summer. The second floor is still empty and has not been renovated. The square in front of the building is the main venue for the St. Martin's Day parade and celebrations held in Poznań annually on 11 November.

Імператорський замок - палац в Познані, побудований в 1910 році для німецького імператора Вільгельма II. Будівництво замку почалося в 1905 році, роботами керував німецький архітектор Франц Генріх Швехтен. П'ять років по тому, 21 серпня 1910 року, під час візиту імператора в Познань, архітектор вручив імператору ключі від нової резиденції. Будівництво палацу обійшлося в 5 мільйонів німецьких марок, він був виконаний в неороманському стилі і був покликаний продемонструвати контроль Німецької імперії над Великою Польщею. Замок, збудований з бетону, цегли і пісковику, був виконаний у формі багатокутника. У західному крилі знаходилися особисті покої імператора й імператриці, пов'язані один з одним коридором з чотирма статуями. Каплиця, розташована в башті західного крила, була побудована у візантійському стилі архітектором Августом Оеткеном. Одним з найбільш вражаючих залів в замку є Тронний зал у візантійському стилі. Кімната освітлена величезними вікнами з трьох сторін. Між арками в стінних нішах знаходилися вісім статуй, що зображують імператорів Священної Римської імперії. Після закінчення Першої світової війни замок став власністю Польщі. У повоєнні роки він служив резиденцією для польського президента, частина приміщень використовувалися університетом Познані. Після захоплення Познані німцями в 1939 році, в замок приїхав архітектор Гітлера для внесення змін в майбутню резиденцію вождя Третього Рейху. Ремонтні роботи велися до 1944 року, під час яких було знищено багато деталей інтер'єру. У 1945 році під час битви в Познані в замку був відкритий військовий госпіталь для німецьких військовополонених. У повоєнні роки замок перетворився в центр культури, а в 1979 році був оголошений історичним пам'ятником. Сьогодні Тронний зал використовується як кінозал, в інших приміщеннях розташовуються художні галереї, ляльковий театр, кафе і ресторан. У літню пору в парку проводяться концерти.

Zamek Cesarski w Poznaniu (niem. Königliches Residenzschloß) – najważniejsza budowla Dzielnicy Cesarskiej, powstała dla ostatniego cesarza niemieckiego i króla Prus Wilhelma II. Zamek został zaprojektowany przez Franza Schwechtena, jednak wiele elementów wprowadzono na życzenie Wilhelma II. Cesarz osobiście ustalił szczegółowy plan swojej nowej rezydencji. Budowę rozpoczęto w 1905 (pierwsze prace terenowe miały miejsce jeszcze w 1904), a już pięć lat później architekt osobiście wręczył klucze cesarzowi 21 sierpnia 1910 roku podczas jego wizyty w Poznaniu, zwanej Posener Kaisertage (cesarz był tu jeszcze drugi raz – przy okazji oddania do użytku kaplicy zamkowej – 27 sierpnia 1913). Koszt budowy był wysoki jak na ówczesne czasy i wyniósł 5 milionów marek. Jest to jeden z najmłodszych zamków w Europie. Pierwszym i jedynym burgrabią (niem. – Schlosshauptmann) zamku (1906–1918) był pomorski ziemianin hrabia Bogdan Hutten-Czapski. Zamek został wzniesiony na planie nieregularnego wieloboku w stylu neoromańskim, uważanym przez cesarza za najbardziej germański i reprezentujący świetność Świętego Cesarstwa. Nowa siedziba miała raz na zawsze potwierdzić przynależność Wielkopolski do Rzeszy. Znajdujący się w południowej części budynek główny składał się z dwóch skrzydeł – zachodniego, które było większe i mieściło pomieszczenia mieszkalne, oraz wschodniego, w którym mieściły się pomieszczenia reprezentacyjne. Na parterze zachodniej części znajdowały się pokoje marszałka dworu, ochmistrzyni oraz pozostałych członków świty cesarskiej. Pierwsze piętro zajmowały apartamenty pary cesarskiej i prywatna kaplica (zaprojektowana w stylu bizantyńskim przez Augusta Oetkena), znajdująca się w wieży. Wejście przeznaczone wyłącznie dla cesarza znajdowało się w zachodniej elewacji wieży skąd schody prowadziły bezpośrednio na pierwsze piętro. Sypialnię cesarza i cesarzowej łączył korytarz, w którym stały posągi czterech władców: Gerona, Ottona I, Fryderyka Barbarossy i Władysława II Śląskiego. Drugie piętro przeznaczone było dla następcy tronu (tzw. pokoje książęce). Większość pomieszczeń miała połączenie z foyer biegnącym dookoła wewnętrznego dziedzińca. Najwspanialszym pomieszczeniem skrzydła reprezentacyjnego była Sala Tronowa nawiązującą do bizantyjskich bazylik. Z trzech stron oświetlały ją wielkie okna, otoczone wspartymi na kolumnach arkadami. Pomiędzy łukami umieszczono osiem posągów przedstawiających cesarzy niemieckich, a we wnęce środkowej arkady orientalny tron cesarski. Ponad nimi znajdowały się galerie dla gości i orkiestry. Wejście do tej części Zamku znajdowało się od strony ul. Wałowej (dzisiejszej ul. Kościuszki). Na tyłach pałacu w kierunku ul. Berlińskiej (dziś ul. Fredry) znajdował się ogród zamknięty od wschodu i północy pomieszczeniami dla służby oraz stajnią, garażami i wozownią (nazywaną też masztalarnią). Na dziedzińcu różanym po dziś dzień stoi Fontanna Lwów wzorowana na podobnej fontannie z Patio de los Leones w Alhambrze w Grenadzie. Od ulicy św. Marcin główny budynek oddzielony był podwórzem otoczonym kutym, żelaznym płotem. Również umiejscowienie budowli nie jest przypadkowe. Po zniesieniu twierdzy postanowiono przekształcić Poznań w miasto-rezydencję. Na wyrównanych wałach, na wylocie Bramy Berlińskiej stanowiącej główne wejście do miasta odkąd na Jeżycach zbudowano dworzec kolejowy postanowiono stworzyć Dzielnicę Cesarską. Zaprojektował ją jeden z największych wówczas urbanistów Europy – Joseph Stübben. W skład kompleksu weszły: - gmach Poczty Głównej - Ziemstwo Kredytowe - Collegium Maius - Aula Uniwersytetu Adama Mickiewicza - Collegium Minus - Collegium Iuridicum - Opera - budynek Akademii Muzycznej - Kościół Najświętszego Zbawiciela w Poznaniu - oraz Zamek Cesarski, w pobliżu którego (na dzisiejszym pl. A. Mickiewicza) stanął pomnik Ottona von Bismarcka Podczas walk powstania wielkopolskiego w piwnicach zamkowych znajdowały się kuchnie z potężnymi piecami, przygotowujące posiłki dla powstańców. Po powstaniu zamek stał się własnością Skarbu Państwa. Uchwałą Rządu RP z 1921 oddany został do dyspozycji Naczelnika Państwa, a następnie prezydenta. Przez okres swojego istnienia mieściło się tu Ministerstwo byłej Dzielnicy Pruskiej, którego zadaniem było doprowadzenie do zjednoczenia Wielkopolski z pozostałymi ziemiami odrodzonego państwa. W Zamku mieściły się również niektóre zakłady Uniwersytetu Poznańskiego, organizacje studenckie, harcerskie oraz redakcje kilku czasopism. W roku 1939, niemal natychmiast po rozpoczęciu działań wojennych, zdecydowano o przebudowie dawnej rezydencji cesarskiej na siedzibę Adolfa Hitlera i sprawującego w jego imieniu funkcję namiestnika Reichsgau Wartheland, Artura Greisera. Przygotowanie projektów powierzono Franzowi Böhmerowi. W wyniku tej decyzji, w podjęciu której miał udział Albert Speer, gruntownie zmieniono układ wnętrz i ich funkcje. Wszystkie najważniejsze pomieszczenia urządzono w totalitarnym stylu architektury III Rzeszy. W miejscu dawnej kaplicy powstał osobisty gabinet Hitlera, z podgrzewanym elektrycznie balkonem, z którego führer miał przyjmować defilady. Nie ma jednak żadnych dowodów na to, że Hitler kiedykolwiek był w Poznaniu. Zamek widział jedynie z fotografii. Gabinet był urządzony identycznie jak jego odpowiednik w Kancelarii Rzeszy w Berlinie (jego wystrój został niezmieniony do dziś i często pełni rolę dekoracji filmowej). Przystąpiono również do gruntownej przebudowy Sali Tronowej, która miała pełnić funkcję miejsca zgromadzeń. W południowej elewacji wybito nowe, reprezentacyjne wejście. Pod podwórzem od ul. św. Marcin powstał schron przeciwlotniczy na 375 osób. Prowadzona przebudowa została przerwana dyrektywą Hitlera w 1943 roku, co związane było z niemieckimi niepowodzeniami na froncie wschodnim. Po kapitulacji cytadeli 23 lutego 1945 roku w zamku powstał obóz przejściowy dla jeńców niemieckich, a następnie w kompleksie mieściły się koszary Ludowego Wojska Polskiego. W okresie powojennym rozważano zburzenie budowli kojarzącej się z okresem zaborów i hitlerowskiej okupacji. Ostatecznie jednak (głównie ze względu na szczupłość środków finansowych) ograniczono się do usunięcia większości symboli nazistowskich i rozebrania uszkodzonej najwyższej kondygnacji wieży zegarowej. Bolesław Szmidt w 1950 stworzył koncepcję głębokiej przebudowy zamku: wprowadzenia osłony ekranowej dla pruskiej architektury, dobudowę dwukondygnacyjnego łącznika między wieżą a Salą Tronową, zabudowę krużganków na wzór wawelskich na zachodniej ścianie, podwyższenie wieży zegarowej poprzez wprowadzenie smukłego laskowania na ścianach i zwieńczenie akroterionami, stworzenie nowego wystroju dla sal Błękitnej i Marmurowej (z tego programu zrealizowano tylko dwie wymienione sale, mimo że wycięto już drzewa i zwieziono cegły na przebudowę). Przyczyną zaniechania prac mogła być niechęć części poznańskiego środowiska architektonicznego do Szmidta, który był postrzegany jako przybysz z Warszawy. W 1948 roku zamek przemianowany został na Nowy Ratusz i stał się siedzibą Miejskiej Rady Narodowej, a w 1962 – Pałacu Kultury. Działała tu m.in. Sala Tradycji Ruchu Młodzieżowego. 6 marca 1979 Zamek Cesarski został wpisany do rejestru zabytków jako dobro kultury. Obecnym gospodarzem i administratorem budowli jest Centrum Kultury "Zamek". W sali tronowej mieści się Sala Wielka, w niektórych apartamentach funkcjonują sale wystawowe i koncertowe. Zamek jest ponadto siedzibą wielu instytucji, m.in. Teatru Animacji, Centrum Sztuki Dziecka. Na dziedzińcach zamkowych w sezonie letnim często odbywają się koncerty, spektakle teatralne i projekcje filmowe. Rozważana jest odbudowa zniszczonej części wieży. Od 2002 zamek jest głównym miejscem prezentacji sztuki w ramach Międzynarodowego Triennale Rzeźby. W czerwcu tego samego roku otwarto od strony Świętego Marcina (parter) Muzeum Powstania Poznańskiego - Czerwiec 1956. W 2010 odbyły się uroczyste obchody 100-lecia budowli. W roku 2010 rozpoczęła się przebudowa kompleksu Sali Wielkiej. Zakończenie prac odbyło się pod koniec 2012.

Императорский замок – дворец в Познани, построенный в 1910 году для германского императора Вильгельма II. Строительство замка началось в 1905 году, работами руководил немецкий архитектор Франц Генрих Швехтен. Пять лет спустя, 21 августа 1910 года, во время визита императора в Познань, архитектор вручил императору ключи от новой резиденции. Строительство дворца обошлось в 5 миллионов немецких марок, он был выполнен в неороманском стиле и был призван продемонстрировать контроль Германской империи над Великой Польшей. Замок, построенный из бетона, кирпича и песчаника, был выполнен в форме многоугольника. В западном крыле находились личные покои императора и императрицы, связанные друг с другом коридором с четырьмя статуями. Часовня, расположенная в башне западного крыла, была построена в византийском стиле архитектором Августом Оеткеном. Одним из самых впечатляющих залов в замке является Тронный зал в византийском стиле. Комната освещена огромными окнами с трех сторон. Между арками в стенных нишах находились восемь статуй, изображающих императоров Священной Римской империи. После окончания Первой мировой войны замок стал собственностью Польши. В послевоенные годы он служил резиденцией для польского президента, часть помещений использовались университетом Познани. После захвата Познани немцами в 1939 году, в замок приехал архитектор Гитлера для внесения изменений в будущую резиденцию вождя Третьего Рейха. Ремонтные работы велись до 1944 года, во время которых были уничтожены многие детали внутреннего убранства. В 1945 году во время битвы в Познани в замке был открыт военный госпиталь для немецких военнопленных. В послевоенные годы замок превратился в центр культуры, а в 1979 году был объявлен историческим памятником. Сегодня Тронный зал используется как кинозал, в других помещениях располагаются художественные галереи, кукольный театр, кафе и ресторан. В летнее время в парке проводятся концерты.