Pieniny Castle is the highest Polish fortress. Today, only ruins - a fortification wall of about 90 meters in length, the outline of a square tower or the chambers, and the remains of a caged tank, were used to collect water from the already dried St. Kinga. It really does not take into account the monumental historical figure of the castle. Its history dates back to the second half of the 13th century. According to legend, Boleslaw himself was embarrassed for his wife Kinga. It is said that this sheltered here in 1287 before the tatar storm. Numerous legends have been circulating about the castle. This is about the hidden treasure in his ruins. In the course of archaeological research discovered other valuable treasures. These are, among others. Fragments of the ancient floor, bones of the turn, fragments of pottery or arrowheads. Interestingly, its walls were built of local calcium. The building itself could be wooden. He often wrote about the castle. Jan Długosz. It is from his texts that we can learn a lot about the building itself and its history. Długosz is associated with, among others. Legend about the siege of the castle and the prayers of Princess Kinga storm, which scattered the attackers. Pieniny Castle was known outside of Poland in the 17th and 18th centuries. At that time, it was given in geographic studies as an example of a prominent defensive fortification building. In 1894 the Tatra Society set the road to the castle, which in 1906 was marked with paint. In 1904, the hermitage built a hermitage. It was the hermits who were the greatest attraction of this part of the Pieniny. The last one was Wincenty Kasprowicz, who lived here in 1924. It was a controversial figure and an interesting expression. He was dressed in alberta habits, slept at the coffin age, led a very modest life. He earned mainly souvenir on them. When in 1949 the hermit consumed the fire, there was no need to rebuild it again. The path created by the hermit before the First World War on the ridge of the Castle Mountains leads from the ruins of the castle. In 1995, however, it was excluded from tourism.

Zamek Pieniński, także Zamek Pieniny – ruiny zamku położonego w Karpatach polskich, pod wierzchołkiem Zamkowej Góry (799 m n.p.m.) w Pieninach Właściwych. Zamek wybudowano po północnej stronie wierzchołka góry, kilkadziesiąt metrów poniżej szczytu. Południową ścianę góry tworzy niedostępne urwisko o wysokości ok. 50 m, a od północy dostępu bronią urwiska schodzące stromo do Pienińskiego Potoku. Zamek został wybudowany na półce skalnej. Miejsce to jest z natury obronne, gdyż łączy się z pozostałą częścią grzbietu Masywu Trzech Koron tylko wąskim przesmykiem skalnym, z pozostałych stron znajdują się strome zbocza skalne. Zamek był niewielki, ograniczony szczupłością miejsca i perfekcyjnie wtopiony w naturalne skalne grzbiety. Mury obronne o długości 88 m i grubości 1 m wykonano z miejscowych skał wapiennych, na nich była nadbudowa, prawdopodobnie drewniana. Od zachodniej strony znajdowała się brama, pod nią piwnice. Tuż za bramą wykuto w skale cysternę, gdzie gromadzona była woda z niewielkiego źródełka (nazywa się go źródłem św. Kingi, okresowo wysycha). Od wschodniej strony za cysterną istnieją kwadratowe fundamenty, zapewne baszty obronnej. Vita Sanctae Kyngae spisany w latach 1317–1329 oraz dzieła Jana Długosza Historiae polonicae i Vita S. Cunegundis wspominają, że w castro Pyeniny przebywał Bolesław Wstydliwy wraz z matką i księżną Kingą, schroniwszy się przed I najazdem tatarskim na Polskę. Długosz pisał: "A kiedy potem tatarzy pustoszyli Węgry , wrócił [Bolesław] przez Morawy do Polski i zatrzymał się dłuższy czas na zamku Pieniny położonym nad nurtami Dunajca w pobliżu Sącza". Przekaz ten budzi wątpliwości dzisiejszych archeologów. Na podstawie kilkakrotnie przeprowadzonych badań uznaje się, że do budowy zamku przystąpiono ok. 1280 roku. Zleceniodawczynią była najprawdopodobniej św. Kinga. Funkcjonalnie był to ośrodek strażniczo-refugialny, jako miejsce ostatniego schronienia, gdzie możnowładca z swoim dworem mógł przeczekać napaść wroga, a w razie potrzeby aktywnie się bronić. Mogła się w nim zmieścić ok. 100-osobowa grupa uciekinierów oraz kilkudziesięciu żołnierzy załogi zamku. Jan Długosz (w jego Kronikach) pisze, że w zamku tym znalazła schronienie św. Kinga uciekając z klasztoru w Starym Sączu przed Tatarami w czasie ich III najazdu w 1287 roku: "W tym nieszczęsnym czasie błogosławiona księżna Kinga, wdowa po nieżyjącym księciu krakowskim Bolesławie, zwanym Wstydliwym, z gronem siedemdziesięciu zakonnic sądeckich oraz dwiema swymi siostrami: Jolentą, wdową po księciu kaliskim Bolesławie Pobożnym i Konstancją, wdową po królu Rusi Danielu, które również wstąpiły do klasztoru i przywdziały habit, z wieloma kapłanami i rycerzami udały się do położonego nad Dunajcem, w pobliżu miasta Krościenka zamku Pieniny, chronionego doskonale zarówno naturalnym położeniem, jak i sztucznym obwarowaniem, dostępnego jednym wąskim przejściem i tam bezpiecznie przebywała, gdy Tatarzy siali spustoszenie. Chociaż Tatarzy podsunęli się doń z wojskiem, nie mieli jednak odwagi nie tylko go szturmować, ale nawet tknąć, bo Bóg budził w nich taki lęk." Przecław Mojecki w 1617 roku (na podstawie dzieł Długosza) pisze: „Tak wielkiego niebezpieczeństwa i okrucieństwa pogańskiego chcąc uniknąć służebnica Chrystusowa Kunegunda uść – z siedemdziesiąt swoich towarzyszek zakonnic Chrystusowych i z dwiema siostrami rodzonemi – Jolentą .... i Konstancją z klasztora i miasteczka swego Sącza – które żadnej obrony nie miało – do zamku Pienin – nad Dunajcem położeniem i murem warownego – jak najprędzej ujechała.” Zamek był w XVII i XVIII wieku słynny poza granicami Polski – podawano go w opracowaniach geograficznych jako przykład wybitnie obronnego zamku. Laurence Eachard w 1782 r. pisze: „..zamek dawny od natury umocniony, do którego jeden tylko wąski był przystęp. Leżał na górze tegoż imienia...” Z zamkiem związane są liczne legendy. Od dawna też był zwiedzany i penetrowany przez poszukiwaczy skarbów. Ma również bardzo ciekawą historię bardziej współczesną, związaną z istnieniem tutaj przed II wojną światową pustelni. Drewniana Pienińska Pustelnia została zbudowana w ruinach zamku w 1904 roku, spaliła się w 1949 roku od pioruna i już nie została odbudowana ze względu na brak zgody władz. W 1904 roku w wykutej skalnej wnęce umieszczono posążek św. Kingi, wyrzeźbiony przez Władysława Druciaka - jest to tzw. Grota świętej Kingi. Od 1921 roku kontynuowana jest tradycja pielgrzymek i uroczystego nabożeństwa w niedzielę najbliższą 24 lipca (rocznica śmierci św. Kingi). Pieniński oddział Towarzystwa Tatrzańskiego w 1906 r. wyznaczył farbą szlak prowadzący do zamku. W latach 1938–1939 Tomasz Szczygielski prowadził tutaj badania archeologiczne, w trakcie których odkryto w zamku kości tura, żelazne groty strzał i ceramikę, oraz resztki pomieszczenia z posadzką barwioną na czerwono. Tomasz Szczygielski zginął w niemieckim obozie koncentracyjnym w Auschwitz w czasie II wojny światowej, a dokumentacja badań zaginęła. Po wojnie, w latach 1976–1978, ponownie były tu prowadzone prace badawcze: w 1976 roku przez Marię Cabalską, a w 1977–1978 – przez Stanisława Kołodziejskiego.