Kasteel Obbicht is een kasteelachtig landhuis uit 1780 ten zuiden van de Nederlands-Limburgse plaats Obbicht in de gemeente Sittard-Geleen. Het kasteel in laatbarokke stijl, de naastgelegen kasteelhoeve en de omliggende tuin met tuinmuren, bruggen en hekken zijn alle rijksmonumenten.

Geschiedenis

Het eerste Kasteel Obbicht stamde uit de middeleeuwen. In 1585 werd op de plaats van het oude kasteel een nieuw huis gebouwd, maar dat brandde in 1710 grotendeels af. Men overwoog restauratie, maar in plaats daarvan werd in 1780 op de voorhof van het oude kasteel een nieuw landhuis gebouwd. De resten van het oude kasteel zijn nog zichtbaar in de kasteeltuin. Tijdens de Tweede Wereldoorlog brandde het linker dienstgebouw uit. In 1954 werd het toen al tamelijk vervallen kasteel opnieuw geteisterd door brand. De bouwkundige staat van de diverse bouwdelen was inmiddels zo slecht dat sloop de enige oplossing leek, doch de eigenaar besloot in 1975 tot restauratie van het complex, een proces dat in 1988 voltooid werd.

Beschrijving

Het kasteel met zijn achtkantige centraalbouw is ontworpen door de Luikse architect Jacques-Barthélemy Renoz, die vijf jaar eerder nabij Luik het kasteel van Beaumont had ontworpen, waarmee Kasteel Obbicht sterk verwant is. De stijl is tamelijk uniek onder de Nederlandse kastelen en buitenhuizen en kan omschreven worden als een regionale variant van de internationale Lodewijk XVI-stijl (zie ook barokarchitectuur in het prinsbisdom Luik).

Bij de brand van 1954 bleef een deel van het originele interieur met fraai stucwerk gespaard, onder andere in de achthoekige vestibule, waar ionische pilasters en in nissen geplaatste gipsen beelden de hal een neoclassicistisch uiterlijk verschaffen.

De kasteelgrachten worden gevoed door het water van de Kingbeek. Waar het grachtwater terugvloeit in de Kingbeek stond een papiermolen die dateerde uit 1699. Deze molen was het geboortehuis van de bekende schrijver Pieter Ecrevisse.

Kasteel Obbicht

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

Kasteel Born is een kasteel gelegen in het gelijknamige Nederlands Limburgse kerkdorp Born dat tegenwoordig deel uitmaakt van de gemeente Sittard-Geleen.

Beschrijving van het kasteel

Het huidige kasteel bestaat uit de ruïne van een classicistisch rechthoekig oud-adellijk huis met vier hoektorens en een afzonderlijk gelegen voorburcht en voormalige kasteelboerderij. Deze voorburcht bestond oorspronkelijk uit drie aaneengesloten vleugels rondom een binnenplaats; een noordelijke vleugel bestaande uit een rentmeesterswoning en stallen, een middenvleugel met stallen en schuren en een zuidelijke vleugel met een koetshuis, een tiendschuur en paardenstal. De middenvleugel is in de 18e eeuw afgebroken en in 1989 is op deze plaats een moderne nieuwbouw gebouwd. Het kasteel, gelegen binnen een omgrachting, is op 28 augustus 1930 door brand verwoest. Het was opgetrokken in Maaslandse renaissance bouwstijl met hardstenen raamomlijstingen en mergelbanden als biezen op de hoeken van de hoektorens en als aflijning van de verdiepingen.

Geschiedenis en eigenaren

De eerste vermelding is het jaar 1150 toen sprake was van een middeleeuws kasteel gelegen op de plek van de huidige ruïne en dat eigendom was van Gozewijn I van Born, de oudst bekende Heer van Born. Hij verkocht het kasteel in 1154 aan Hendrik van Leyen, prins-bisschop van Luik en zoon van Hendrik I, graaf van Limburg en Aarlen. Vervolgens kwam het kasteel in eigendom van achtereenvolgens de geslachten ‘Van Valkenburg’ en ‘Van Salm’. Tijdens de Armenkruistocht van 1309 vond op het kasteel van Born een pogrom plaats: 110 Joden, afkomstig uit Sittard en Susteren, en door Jan van Valkenburg op het kasteel in bescherming genomen, werden door een meute afgeslacht, waarbij het kasteel in brand werd gestoken. In 1400 verkocht Jan van Salm het kasteel aan hertog Willem III van Gulik.

In 1538 werd het versterkte huis Born deels afgebroken. Na een korte bewoning door de familie van Drimborn, kwam het kasteel weer in handen van de van Guliks. In 1647 verkocht Wolfgang Willem van Palts-Neuburg, graaf van Gulik, de restanten aan Jan Arnold van Leerode, een graaf uit het Duitse Heinsberg. Hij laat in 1666 het huidige kasteel als een pronkslot bouwen vlak bij het oude kasteel. De laatste graaf van Leerode die het kasteel bewoont is Frans Adam. Hij is tevens de laatste die de titel van rijksgraaf voert.

In 1813 wordt Maximiliaan van Leerode, die tot dan toe de heerlijke rechten had die op zijn bezittingen rustten, door de Fransen gedwongen om zijn bezittingen, waaronder de kastelen Born en Grasbroek en de bij deze kastelen gelegen watermolen en windmolen te verkopen. Dit betekende tevens het einde van de Heerlijkheid Born en Maximiliaan vertrok vervolgens naar zijn Pruisische stamslot.

Nieuwe eigenaar werd Lodewijk Matheus Gilissen, een industrieel uit Maastricht. De erfgenamen van Gilissen verkochten op hun beurt de goederen aan de grondeigenaar Hendrik de Cramer, gehuwd met Elise Ransonnet. Hun erfgename was dochter Joanna Clementina de Cramer, gehuwd met Jean Baptist Barbou de Roosteren en later met de Belgische graaf Amédé du Puis de Watremont. Haar zoon Johannes Barbou erfde het kasteel Grasbroek met aanhorigheden en haar zoon uit het tweede huwelijk, Henri du Puis de Watremont, erfde het kasteel Born met aanhorigheden. Henri overleed in 1906 waarna ook het kasteel Born eveneens aan Jean Barbou verviel. Zijn zoon Etiënne erfde het kasteel en was de laatste bewoner tot het in augustus 1930 door brand werd verwoest.

Born Castle


Kasteel Grasbroek is een kasteel in Nederlands Limburg gelegen aan de Bornerweg 33 tussen de kerkdorpen Born en Guttecoven in de gemeente Sittard-Geleen.

Ongeveer 250 meter ten zuidoosten van het kasteel ligt de motteheuvel Stoel van Swentibold in het natuurgebied Grasbroek.

Beschrijving van het kasteel
Het huidige kasteel is een tweelaags, onderkelderd rechthoekig huis en is klein van omvang. Het heeft in- en uitgezwenkte gevels welke zijn voorzien van niet minder dan 63 schietgaten. Op de oosthoek heeft het kasteel een ronde, gemetselde traptoren met speklagen uit mergelsteen. De houten kern van de traptoren is gevormd door een boomstam die bij de oorspronkelijke bouw, meer dan 400 jaar geleden, hierin is verwerkt. Op de westhoek, diagonaal tegenover de traptoren, heeft het kasteel een arkeltorentje.

Het kasteel had oorspronkelijk een omgrachting die thans drooggelegd is en nog maar nauwelijks herkenbaar is. Uit de in de gevel aanwezige jaartalankers blijkt dat het kasteel in 1596 gebouwd is. Het bovenste deel van de traptoren zou in de eerste helft van de 17e eeuw zijn verhoogd, echter zonder de mergelstenen speklagen. De gordingkap en de spantbenen zijn nog van het originele gebouw. Het kasteel heeft waarschijnlijk aan de achtergevel een poortgebouw gehad, zoals afgeleid kan worden uit een aantal fundamenten die in de bodem zijn aangetroffen. Na het in kaart brengen van deze fundamenten zijn deze weer met grond bedekt.

Inwendig zijn ook nog de originele stucplafonds, schouwen en een spiltrap aanwezig. In 1987 heeft het kasteel een ingrijpende restauratie ondergaan, waarbij de kruis- en kloosterkozijnen en het arkeltorentje werden gereconstrueerd.

Geschiedenis en eigenaren
De geschiedenis van kasteel Grasbroek hangt nauw samen met het even verderop gelegen Kasteel van Born, met name met de familie Van Drimborn die in de 16e eeuw de eigenaars waren van dat kasteel. Het was Alexander Van Drimborn, gehuwd met Elisabeth van Olmissen, die in 1581 toestemming kreeg van de hertog van Gulik om het huis met alle adellijke rechten die daaraan verbonden waren te bouwen. Hiervan getuigen de twee wapenschilden van de Van Drimborns, die in de hardstenen omlijsting van de toegangsdeur van het gebouw zijn gekerfd.

De familie Van Drimborn blijft eigenaar van het kasteel tot 1700, wanneer het kasteel en eveneens het kasteel Born wordt overgenomen door Jan Arnold van Leerode. Hij was een verwoed duivenmelker en lier hiervoor een aantal duivengaten in de voorgevel aanbrengen. Tegenwoordig zijn deze duivengaten dichtgesmeerd, maar nog steeds duidelijk waarneembaar. In 1813 werd Maximiliaan van Leerode, die de heerlijke rechten die op zijn bezittingen rustten, waaronder de kastelen Born en Grasbroek en bij deze kastelen gelegen watermolen en de windmolen, gedwongen door de Franse Tijd, zijn bezittingen te verkopen. Dit betekende tevens het einde van de Heerlijkheid Born en Maximiliaan vertrok vervolgens naar zijn Pruisische stamslot.

Nieuwe eigenaar van Grasbroek werd Lodewijk Matheus Gilissen, een industrieel uit Maastricht, die ook het kasteel Born kocht. Door vererving komt het kasteel in eigendom van de familie Barbou de Roosteren, tot 1985 wanneer het in bezit komt van Natuurmonumenten.

Kasteel Grasbroek

Kasteel Limbricht is gelegen in de nabijheid van bossen en aan de rand van het gelijknamige dorpje Limbricht dat tegenwoordig deel uitmaakt van de gemeente Sittard-Geleen.

Beschrijving van het kasteel

Het kasteelcomplex is gelegen binnen een brede omgrachting en bestaat uit een burcht en een kasteelboerderij als voorburcht. De burcht is een geheel onderkelderd viervleugelig vierkant gebouw rond een kleine binnenplaats. Het is een zeldzaam voorbeeld van een mottekasteel, een kasteel op een kunstmatig opgeworpen heuvel. De motte met daarop de burcht ligt als een eiland in de omgrachting.

De kelders van de burcht hebben mergelstenen tongewelven en in de buitenmuren zijn schietgaten aangebracht. De vier vleugels van het huidige kasteel, welke zijn voorzien van een lessenaardak, zijn in het begin van de 17e eeuw in Maaslandse renaissancestijl met raamomlijstingen in Naamse steen gebouwd door Nicolaas van Breyll (?-1655). Hij liet hierbij tevens de burchtheuvel vergroten tot een oppervlak van 36 bij 36 meter. Een chronogram op de ingangspoort vermeldt het jaartal 1622 als het bouwjaar van de burcht. In de achtervleugel is een vierkante traptoren opgenomen met een dubbele knobbelspits. Tevens bevindt zich hierin een vijfzijdige slotkapel uit 1643, voorzien van een stucplafond. Inwendig heeft het kasteel een grote zaal met een schouw met fries waarop de alliantiewapens van de familie Van Breyl zijn aangebracht.

De voorburcht is een U-vormige kasteelhoeve voorzien van de jaarankers '1630' en is in verschillende bouwfases tot stand gekomen. De west- en zuidvleugel werden het eerst gebouwd, de oostvleugel korte tijd later. Opmerkelijk is dat de aanvankelijk geplande hoektorens nooit zijn gebouwd. De toegang tot de binnenplaats van de kasteelhoeve is via een boogbrug over de buitenste omgrachting. Bij de ingang in de westvleugel bevindt zich een poortwachterswoning en een melkhuisje. In de 18e eeuw werd aan het uiteinde van de oostvleugel nog een schapenhuis toegevoegd.

Geschiedenis en bewoners

De geschiedenis van de motteburcht gaat waarschijnlijk terug tot de 10e eeuw. In de vroege middeleeuwen verrees hierop vermoedelijk een houten toren of houten motteburcht. Later werden deze houten constructies vervangen door stenen bouwwerken. Zeker is dat onder de huidige bebouwing de restanten zijn gevonden van een vermoedelijk 12e-eeuwse ronde donjon opgetrokken uit natuurstenen metselwerk en die later, omstreeks 1250, herbouwd is. Deze herbouw is waarschijnlijk uitgevoerd door de eerste heren van Lemborch, waarvan Hermannus de Lemburg de oudst bekende heer van Limbricht is. Hij leent de heerlijkheid Limbricht aan de hertogen van Brabant, dat wil zeggen dat deze hier volgens eigen goeddunken mochten verschijnen en er desnoods tot een bezetting mochten overgaan.

In 1457 komt het kasteel in bezit van de familie Scheiffart van Merode die de burcht ruim anderhalve eeuw zou bewonen. Echter in 1579, tijdens de Tachtigjarige Oorlog, logeert de hertog van Parma op het kasteel waarbij plundering en verwoesting zou plaatsvinden. In 1619 had Johan V Scheiffart van Merode, heer van Limbricht, de bedoeling 'de heerlyckheyt te submitteren aan den Culiksen Raede van Düsseldorf'. Maar na problemen over de erfopvolging in de Scheiffart de Merode familie, komt het kasteel ten slotte toe aan Nicolaas van Breyll, voorheen Nicolaas Mulrepas genaamd, de bouwer van het huidige kasteel. In de 1705 overlijdt de laatste telg uit het geslacht Van Breyll, Elisabeth Cecilia van Breyll. Het bezit gaat over naar de familie Van Bentinck in de persoon van Frans Nicolaas, baron van Bentinck. In 1794, bij het binnenvallen van de Fransen moet de familie Van Bentinck haar bezittingen opgeven. In 1810 wordt het kasteel aangekocht door de familie Michiels van Kessenich, die het gebouw als jachtslot ging gebruiken.

In de jaren 1813 en 1814 diende het kasteel als lazaret voor duizenden zieke en gewonde Franse soldaten, die terugkeerden van de volkerenslag bij Leipzig. Veel van deze soldaten leden aan dysenterie en ze werden verzorgd door de lokale bevolking. Een groot aantal van hen (687 soldaten) overleefden het niet en ze werden begraven op het Franse kerkhof in Limbricht. Ook een aantal Limbrichtenaren moesten hun inspanning voor de soldaten bekopen met de dood.

In 1917 werd het kasteel gebruikt als een interneringskamp voor Duitse krijgsgevangenen die de Belgisch-Nederlandse grens overschreden en door de Nederlandse overheid als smokkelaar werden opgepakt.

Het heden

Momenteel is het kasteel in bezit van de 'Stichting Kasteel Limbricht'. Het complex is in de vijftiger en zestig-zeventiger jaren door de stichting grondig gerestaureerd, waarbij de in de Tweede Wereldoorlog verwoeste oostvleugel werd herbouwd, getuige de jaarankers '1969' op het gebouw. De voorburcht wordt gebruikt als multifunctioneel horecacentrum met een restaurant, vergader-, conferentie- en feestzalen en een bowlingbaan. Ook is kasteel Limbricht een officiële trouwlocatie. De hoofdburcht heeft in de loop der jaren aan diverse bedrijven onderdak geboden en wordt sinds 2017 nader verbouwd.

Kasteel Limbricht

Huize Holtum is gelegen aan de noordkant van het gelijknamige dorp Holtum bij Born, in de Nederlandse gemeente Sittard-Geleen.

Beschrijving van het kasteel

Het huidige kasteel is een eenvoudig rechthoekig bakstenen herenhuis onder een, met een dakruiter voorziene zadeldak tussen twee topgevels. Het is geheel door grachten omgeven. De onderbouw is mogelijk uit de 16e eeuw en is voorzien van tongewelven en heeft schietgaten in de verbrede voet. Verder zijn er nog enkele muurresten uit de 14e eeuw. Op de linkervleugel en het linker deel van de achtergevel zijn de jaartalankers 1633 aangebracht, het bouwjaar van het huidige pand. De voorgevel heeft in het midden boven de voordeur een fronton uit omstreeks 1800 en is voorzien van vensters met een hardstenen omlijsting. Uit die periode dateert ook het dakruitertje op het zadeldak.

Het kasteel heeft een voorplein met aan weerszijden oorspronkelijk bij het kasteel behorende bebouwing uit de 19e eeuw. Het linker gebouw is een woonhuis met schuur, het rechter gebouw is een stal met een open voorhal met ronde bakstenen pijlers waar het dak op is afgesteund. Tussen het kasteel en de bijgebouwen heeft vroeger ooit een gracht gelopen. Het interieur heeft een 17e-eeuwse schouw met kariatiden. De binnendeuren zijn, net als de voordeur, uit 1777.

Geschiedenis en bewoners

De eerste vermelding dateert uit 1354 als er sprake is van een edelmanshuis waaraan riddermatigheid was verbonden. Eerste bewoner en vermoedelijk bouwer van het huis is Johannes Voss die zich Voss van Houtheim gaat noemen. De familie Voss blijft eigenaar tot 1566 als Anna Voss huwt met Thierry van Westrum zu Gutaker. Een eeuw later gaat het huis door vererving over naar Willem Renerus van Brempt zu Itsenraedt (Etzenrade) die was gehuwd met Barones Anna Elisabeth Westrums en dat gebeurt nogmaals in 1681 als het in bezit komt van Jean van Horrich die trouwt met Anna De Brempt. Wederom door vererving komt het dan in 1785 in handen van baron Philip Jozef Saint-Remy die trouwt met Anna van Hove, erfgename van Marie-Therèse van Hove.

In de Franse Tijd wordt het huis van de familie Saint-Remy geconfisqueerd en wordt na enkele jaren aangekocht door de familie Quix, die eigenaar blijft tot 1921. Het wordt dan aangekocht door de familie Janssen die er blijft wonen tot de jaren 1980. Sinds 1986 is het eigendom van de familie Keulen-Gerads die het vanaf dan uitgebreid heeft gerestaureerd. Marie-José Gerads is beeldend kunstenaar en gebruikt een deel van het huis als atelier en houdt regelmatig exposities in de bijgebouwen.



Huize Holtum

Kasteel Wolfrath is gelegen in de nabijheid van het Nederlands Limburgse dorp Holtum.

Beschrijving van het kasteel

Het kasteel bestaat uit twee haaks op elkaar staande vleugels met op het snijpunt een vierkante, uitspringende hoektoren. De hoektoren heeft een klokvormig helmdak dat aan de bovenzijde wordt afgesloten met een koepeltje. In de voornaamste vleugel bevindt zich een met hardsteen omlijste toegangspoort welke is bekroond met drie, in nissen geplaatste, vergulde bollen. Het hoofdgebouw is gelegen op een omgracht terrein. De poort is bereikbaar via een gemetselde bogenbrug over de gracht.

Het kasteel heeft een grote en een kleine zaal die beiden zijn voorzien van een balkenzoldering. De grote zaal heeft een natuurstenen schouw uit 1628 en verder een aantal wapenschilden, leeuwenconsoles en pilasters. De kleine zaal bevat een stucversiering uit 1634 in de vorm van medaillons met barokke ornamenten. Verder zijn er een aantal afbeeldingen van Latijnse kerkvaders, enkele schoorsteenmantels in Lodewijk XVI-stijl, een Ionische zuilenschouw met leeuwenkoppen en stucversieringen.

Bij het kasteel hoort een omgrachte voorburcht, een U-vormige nederhof in Maaslandse renaissancestijl. Aan de binnenzijde van de oostvleugel bevindt zich een Madonnabeeldje in een nis met cartouches. Centraal in de middenvleugel bevindt zich een poorttoren, voorzien van mergelstenen hoekblokken en een ingezwenkt schilddak. Boven de poort is in 1663 een alliantieschild aangebracht van de families Bentinck-Van Breyll. De poorttoren is toegankelijk via een stenen boogbrug. Beide boogbruggen zijn gebouwd ter vervanging van basculebruggen, waarvan nog delen zichtbaar zijn. Buiten de omgrachting bevindt zich een 19e-eeuws landschapspark met twee oprijlanen.

Het kasteel heeft sinds de bouw hiervan twee eeuwen geleden geen wezenlijke veranderingen ondergaan, waardoor veel eigentijdse bouwdetails gehandhaafd zijn.

Geschiedenis en bewoners

De oudste vermelding van kasteel Wolfrath stamt uit de 12e eeuw, toen het een buitenleen was van de heren van Valkenburg. Veel meer dan een hoeve zal het in die tijd niet zijn geweest. Als ridderlijk huis werd het voor het eerst vermeld in 1386, toen de Limburgse geslachten Van Haren, Van Wijlre en Van Vlodrop er rechten op deden gelden. Vanaf 1590 komt het huis, door de huwelijkverbinding tussen Maarten Bentinck en Petronella van Bronkhorst, dochter van Karel I van Bronkhorst-Batenburg, in het bezit van de familie Bentinck. De in 1626 overleden Maarten van Bentinck werd aldus de stamvader van deze familie.

Zijn zoon Philip Hendrick Bentinck bouwde in 1628 het huidige kasteel. In 1657 kwamen de dienstgebouwen gereed, getuige de jaarankers die hier zijn aangebracht. Het alliantiewapen Bentinck-Van Breyll uit 1663 aan de binnenzijde van de poorttoren is aangebracht ter ere van Johan Wolfgang Willem Bentinck en Maria van Breyll. In 1661 kwam de soevereiniteit van Wolfrath ("Wolfsrade") bij het Partagetraktaat in handen van de Spaanse koning. Korte tijd later, in 1707, kwam de familie Bentinck ook in bezit van het nabijgelegen kasteel Limbricht. De familie bleef eigenaar van kasteel Wolfrath tot 1802 toen het kasteel werd geconfisqueerd door de Fransen en de laatste heer van Wolfrath en Limbricht, Maximiliaan Bentinck, moest vertrekken.

Nieuwe eigenaar van Wolfrath werd de Maastrichtse landeigenaar jhr. Guillaume Dominique Aloysius Kerens de Wolfrath (1775-1845), lid van de familie Kerens. Deze huurde de Maastrichtse architect Mathias Soiron in om het interieur te vernieuwen. Het sierstucwerk werd waarschijnlijk uitgevoerd door Petrus Nicolaas Gagini. Kerens voegde vanaf het moment dat hij Kasteel Wolfrath kocht, "De Wolfrath" aan zijn naam toe. Kerens was geboren in het Belgische Mechelen en was van 1816 tot 1820 lid van Provinciale Staten van Limburg en van 1820 tot 1826 lid van de Tweede Kamer der Staten-Generaal voor de Provincie Limburg. Hij was gehuwd met jonkvrouw Maria Lucia Eugenia Ruijs de Beerenbrouck. Door vererving kwam het kasteel in het bezit van deze familie Ruijs de Beerenbrouck. Dit bleef zo tot 1989 toen Maria Mathilde Caroline Philippine Hubertine Ghislaine baronesse De Loë, echtgenote van wijlen jonkheer mr. Gustave Alexander Marie Joannes Ruijs de Beerenbrouck, overleed.



Kasteel Wolfrath

Kasteel Stein ligt ingeklemd tussen het dorp Stein en het Julianakanaal. Het is een omgracht complex dat bestaat uit een ruïne van een oude hoofdburcht met voorburcht, een noordvleugel met toegangspoort, een westvleugel met koetshuis en een oostvleugel.

Bouwgeschiedenis

De hoofdburcht of "Bovenste Slot" omvat een mottekasteel op een natuurlijke verhoging met een forse mergelstenen donjon uit ca. 1200, "Witte Toren" genaamd. In de 13e eeuw werd een veelhoekige ringmuur om een binnenplein aangelegd. Van een tegen de ringmuur gebouwde grote zaal met woonvertrekken zijn alleen nog de tongewelfde kelders aanwezig. Van een eveneens 13e-eeuwse vierkante poorttoren aan de noordzijde van de burcht zijn slechts enkele restanten over. De zogenaamde "Rode Toren" en de puttoren welke ernaast ligt, zijn gebouwd door Jan van Heinsberg en stammen uit ca. 1450.

De voorburcht of "Benedenste Slot" is lager gelegen dan de hoofdburcht. Een tussengelegen gracht werd rond 1840 gedempt. Van de voorburcht zijn slechts de mergelstenen funderingen overgebleven. De torenvormige toegangspoort in de noordvleugel is 16e-eeuws. Het mansardehelmdak op de poort stamt uit ca. 1730 toen de poort tevens werd verhoogd.

De oostvleugel is een neoclassicistisch gepleisterd landhuis uit twee lagen en dateert uit 1840. De westvleugel uit ca. 1850 omvat een eveneens neoclassicistisch koetshuis met uitspringende hoekdelen. Zowel oost- als westvleugel zijn gebouwd in opdracht van de Luikse familie Grissard. Buiten de omgrachting is een park aangelegd.

De gracht rond de burcht werd oorspronkelijk gevoed door de Putbeek die gevoed werd door de Zonput. Toen de Zonput droogviel schakelde men over op kanaalwater om de gracht te voeden. Tot het landgoed van het kasteel behoorde vroeger ook een windmolen en een watermolen.

Woongeschiedenis

Eerste bewoners

De oorsprong van het kasteel is een waterburcht. De eerste gedocumenteerde bewoner was Herman van Elsloo, die (zoals het verhaal wordt verteld) na een ruzie met zijn broer Arnold de burcht Elsloo verlaat en op een steenworp afstand van Elsloo deze burcht betrekt. Deze Herman werd bekend door zijn kruistocht naar het Heilige Land van 1218 tot 1220. Zijn zoon Arnold noemt zich de eerste heer van Stein.

4 geslachten in de 14e en 15e Eeuw
In 1390 sterft het oorspronkelijke geslacht van de heren van Stein uit, de titel gaat over naar Daniël VI van Merwede dijkgraaf van de Groote Waard in Zuid-Holland, zij het dat deze titel nog wordt betwist door andere familieleden van de vorige heren van Stein. Na Daniël komt zijn schoonzoon Willem van Brederode in bezit van het kasteel en vervolgens Jan van Heinsberg.

Bronckhorst Batenburg
in 1465 komt het kasteel door verkoop toe aan Herman van Bronckhorst-Batenburg (Anholt)

Merode
in 1624 gaat het bezit over aan Floris Van Merode (1598-1638) vanwege het huwelijk met Anna Maria Sidonia van Bronckhorst-Batenburg-Steyn. De "Witte Poort van Stein" wordt in het Partagetraktaat van 1661 als Valkenburgs buitenleen onder Staatse soevereiniteit geplaatst.

Kinsky
Een honderdtal jaren later gaat het bezit over aan het Boheemse geslacht Kinsky. Tijdens de Franse Revolutie eindigt het bewind van de Kinsky's en wordt het bezit over een aantal erfgenamen verdeeld. De nieuwe eigenaar wordt dan voor een groot deel de baron Van der Marck.

Latere jaren
Als tussen 1795 en 1815 een gravin Von Wickenburg genaamd alle aandelen van Stein opkoopt, wordt zij de nieuwe eigenaresse, maar haar zoon verkoopt het weer in 1828 aan de Luikse arts Joseph Dejaer. De volgende eigenaar wordt een Luikse rentenier, Edward Wauters. Hij verkoopt het landgoed in 1910 aan de barones De Villenfagne de Sorinnes.

In 1917 wordt het kasteel en het park opgekocht door een houtspeculant, die nadat een kapverbod werd afgekondigd voor het terrein, het complex verkoopt aan de Congregatie van de Missionarissen van het Heilig Hart. Vanaf die tijd breekt een periode van rust en vrede aan voor het kasteel. Het kasteel wordt in de volksmond meer en meer bekend onder de naam "Missiehuis".

Kasteel Stein

Kasteel Ter Borch (ook: Kasteel Terborch of Kasteel Roosterborch) is een kasteel aan Lanterdijk 6 in Roosteren.

Op deze plaats stond een 15e-eeuws kasteel, dat echter in 1632 werd verwoest. Het kasteel was van 1764 tot 1860 in bezit van de familie De Plevits; de laatste vrouwelijke telg was getrouwd met Joannes Baptiste Petrus Barbou (1766-1854), lid van de raad van Roermond. Het huidige gebouw stamt uit 1880 en bevat mogelijk nog muurresten van het oude kasteel; opdrachtgever was J.A.O. Barbou.

Het kasteel omvat een centraal gebouw met trapgevel, dat geflankeerd wordt door twee vierkante torens welke bekroond worden door knobbelspitsen.

In 1930 brandde het kasteel af. In 1971 woedde er ook een brand, maar in 1990 werd het kasteel gerestaureerd. Tegenwoordig wordt het bewoond door een particulier.

Kasteel Ter Borch

Kasteel Eijckholt, ook wel Eykolt genoemd, is een kasteel te Roosteren en dateert uit het midden van de 18e eeuw.
De oorspronkelijke naam was het Heufke. De naam Eijckholt wordt sinds 1769 gebruikt, toen Joannes Henriscus Eijckholt van Maaseik het kasteel verwierf.

Geschiedenis

Kasteel Eyckholt, zoals we dat nu kennen, is in het midden van de achttiende eeuw gebouwd. Alleen de ronde toren is ouder: die stamt uit de zestiende eeuw. Het kleine witte kasteel was oorspronkelijk niet veel meer dan een kasteelboerderij. Het gebouw werd gepromoveerd tot kasteel toen kasteel ‘Ter Borch’ in 1632 werd verwoest en de kasteelheer opnieuw onderdak vond in wat nu Kasteel Eyckholt heet.

Over de geschiedenis van het Heufke is weinig bekend. Het goed was in de eerste helft van de 17e eeuw in handen van de familie Van Rossum. In 1769 werd het goed overgedragen naar de familie Eijckholt.

In 1877 kocht het gemeentebestuur het goed op verzoek van de pastoor van Roosteren. Waardoor de kapelaan de beschikking over de ene helft van het goed kreeg en de Zusters van de Goddelijke Voorzienigheid de andere helft. Vanaf 1877 tot 1951 deed het kasteel dienst als klooster voor deze zusterorde.

Rijksmonument

De vroegere slotmuur heeft het zwaar te verduren gehad tijdens de overstroming van de Maas in 1993, maar is weer in oude staat hersteld. Achter de muur ligt de gracht. Kasteel Eyckholt heeft ook nog een (laat) Middeleeuwse traptoren met heuse schietgaten. Bovendien is het kasteel meer dan tweehonderd jaar oud. Geen wonder dat Kasteel Eyckholt een rijksmonument is.

Na restauratie is het kasteel in 1977 in gebruik genomen als een restaurant en partycentrum.

Een veilige haven

Zoals Kasteel Eyckholt in de zeventiende eeuw onderdak bood aan kasteelheer Jan van Rossum en zijn familie, zo biedt het pand nu een veilige en comfortabele haven aan iedereen die zich graag laat verwennen in dit gebouw met zijn intrigerende geschiedenis. Wie koestert zich niet graag in de schaduw van de ‘heer van Roosteren’ of de ‘heer van Vissersweert’, die ooit vanaf deze plaats een bloeiende huisartsenpraktijk voerde?

Het kleinste kasteel

Kasteel of kasteeltje, ‘’t heufke’ of huize, Ter Borch of Eyckholt, het kleine witte gebouw in Roosteren, heeft in de loop der eeuwen een steeds veranderde naam en status trots het hoofd geboden. Dit waarschijnlijk kleinste kasteel van Nederland voldoet aan alle eisen die aan een kasteel worden gesteld. Een kasteel of burcht was een plaats om je te verbergen voor de vijand. Daarom lagen er een gracht en een wal omheen. 

Kasteel

De uit de 16e eeuw daterende toren is ouder dan het kasteel. Het kleine witte kasteel was oorspronkelijk een kasteelboerderij. Wellicht ging het hier om een versterkt huis. Er zijn geen sporen van een omgrachting aangetroffen.

Het pand is voorzien van een jaarsteen met het jaar 1688. Vermoedelijk is in opdracht van de familie Van Rossum het kasteel verbouwd, waardoor het zijn tegenwoordige vorm aan te danken heeft.

https://www.kasteeleyckholt.nl/over#:~:text=Geschiedenis%20van%20Kasteel%20Eyckholt,-Kasteel%20Eyckholt%2C%20zoals&text=Alleen%20de%20ronde%20toren%20is,stamt%20uit%20de%20zestiende%20eeuw.&text=Het%20gebouw%20werd%20gepromoveerd%20tot,wat%20nu%20Kasteel%20Eyckholt%20heet.

https://nl.wikipedia.org/wiki/Kasteel_Eijckholt

Kasteel Eijckholt

Kasteel Elsloo is een kasteel gelegen aan de zuidzijde van het Limburgse dorp Elsloo, aan de voet van de Maasberg direct aan het Julianakanaal. Het maakt deel uit van het op de berg gelegen historische dorpsgezicht van Elsloo.

Beschrijving
Het kasteel is de voortzetting van een complex van een vroegere brouwerij met een inpandige watermolen en een hoeve met schuren en stallen, gelegen halverwege de Maasberg. Met uitzondering van het brouwhuis omvat het huidige kasteelcomplex dezelfde delen. Het brouwhuis werd in de 17e eeuw omgebouwd tot woonhuis maar werd na enkele branden niet meer herbouwd.

Het kasteel bestaat uit een rechthoekig gebouw, waar de watermolen (Slakmolen) in is opgenomen en in latere tijden de ronde inpandige toren is bijgebouwd. Direct naast het kasteel bevindt zich een botanische tuin.

Geschiedenis en bewoners

Noormannen
De bouwers van het kasteel bewoonden een kasteel dat oorspronkelijk meer westwaarts, direct bij een bocht in de Maas was gelegen. Omstreeks het begin van de 17e eeuw was dit kasteel, doordat de oostelijke oever door het sterk stromende Maaswater danig werd ondermijnd, in verval geraakt. Fundamenten van dit kasteel zijn nog zichtbaar bij een lage waterstand van de Maas. Volgens de overlevering maakte dit kasteel deel uit van een zeer groot vroegmiddeleeuws complex van militaire gebouwen. Het werd meerdere malen door de Noormannen geplunderd, waarna de locatie mogelijkerwijs bekend werd als een plaats met de naam 'Hasloa' of 'Escolum'. Deze aanduidingen zouden de uiteindelijke naam van het dorp 'Elsloo' kunnen verklaren.

Over het Noormannenkamp 'Haslou' deden sterke geruchten de ronde. Zo zou dit kamp wel duizend Noorse strijders, wat in die tijd erg veel was, herbergen. Dit zou in overeenstemming kunnen zijn met militaire geschriften uit de Middeleeuwen, die spreken over een uitgebreide militaire zone rondom een burcht en fort. Volgens geschiedkundigen zouden de Noormannen in het Nedersaksische kamp 'Hasloa' eveneens een aantal scheepswerven hebben opgericht met hoogstaande houttechnologie en zeer omvangrijke smidsen. Onduidelijk is hoelang de Noormannen dergelijke activiteiten hebben weten te manifesteren. Bovendien is het nog onduidelijk of het beruchte Noormannenkamp 'Hasloa' überhaupt wel nabij het huidige Elsloo heeft gelegen - er wordt bijvoorbeeld ook wel gesteld dat hier 'Ascloha', het huidig Asselt, wordt bedoeld. Op de plek waar het oude Kasteel van Elsloo was gelegen zou ook een Karolingische palts hebben gestaan, welke als verblijf diende voor Lotharius II en Karel de Kale. De latere burcht is in oorkonden genoemd in het jaar 1111 als de woonplaats van de heren van Elsloo.

De heren van Elsloo

De eerste heer die werd genoemd was Arnulf of Arnoldus van Elsloo. Vermeldenswaardig is dat van deze familie na een ruzie tussen twee gebroeders een van beiden uitweek naar het meer noordelijk gelegen Stein. Hij liet zich daar tot heer van Stein benoemen.

Het geslacht van Elsloo stierf rond 1285 uit. De oudste dochter trouwde met Gozewijn van Born, die daarmee de nieuwe heer van Elsloo werd. Toen ook zijn geslacht uitstierf gingen de bezittingen voor korte tijd over naar het geslacht Van Schoonvorst, daarna naar het geslacht De Gavre. Tijdens het bewind van laatstgenoemde familie viel het kasteel (tezamen met de nabijgelegen kerk) geleidelijk ten prooi aan de Maas. Het was nog wel bewoonbaar, maar nauwelijks verdedigbaar. Eén van de heren De Gavre bouwde daarom eind 15e eeuw een nieuw kasteel ter plaatse van het huidige, gebruikmakend van de restanten van de vervallen burcht. Tegelijkertijd werd ook een nieuwe kerk gebouwd, boven aan de Maasberg. Restanten van de voormalige burcht zijn bij extreem laag water van de Maas nog zichtbaar.

In 1641 kwam het kasteel in het bezit van de graven Van Arberg (d'Arberg) die er af en toe verbleven tot in 1818. Door openbare verkoop werd het eigendom van de graven De Geloes. Door het huwelijk van Isaure De Geloes met de markies Charles de Grimaldi, uit het Huis Grimaldi (Monaco), verbond deze adellijke familie haar naam aan het kasteel.

Na een verwoestende brand in 1885 verliet de familie De Geloes het kasteel Elsloo. De restanten en het bijbehorende landgoed kwamen na openbare verkoop in 1887 in het bezit van Hendrikus Jurgens, uit de familie Jurgens in Oss. Na een grote restauratie benutten hij en de gezinnen van zijn kinderen het landgoed als zomerverblijf. In 1957 liet Dorine Verschure het landgoed, park, 168 hectare grond en 118.250 gulden na aan de gemeente Elsloo.

Kasteel Elsloo

Huis Watersley is een voormalig kloostercomplex en landgoed aan de zuidoostelijke rand van de Nederlandse stad Sittard, aan de voet van de Kollenberg. Het oudste deel van het complex stamt uit het jaar 1752 en is oorspronkelijk gebouwd als jachtslot. Later is het in gebruik genomen door verschillende kloosterordes, waaronder voornamelijk de franciscanen, die het bouwwerk ingrijpend lieten verbouwen en uitbreiden. Heden ten dage wordt het complex gebruikt door de Stichting Pergamijn en maakt het deel uit van een zorginstelling voor mensen met een verstandelijke handicap. Het complete bouwwerk is erkend als rijksmonument.

Geschiedenis

De naam Watersley komt al voor in archieven uit het begin van de 16e eeuw en hebben betrekking op de naastgelegen hoeve Watersleyhof, een gesloten hoeve en voormalig grootleen van Kasteel Born. Het woorddeel -sley duidt waarschijnlijk op "verzamelplaats van water", wat verwijst naar de ligging, namelijk in een dalkom aan de voet van de Kollenberg, vergelijkbaar met andere toponiemen in de omgeving als Hemelsley en Hoddelslei.

De huidige twee bouwlagen aan de voorgevel van het bouwwerk vormen het oudste deel van het complex. Huis Watersley werd in 1752 gebouwd als jachtslot, een kasteelachtig gebouw met omliggend landgoed dat gebouwd werd voor de adellijke familie Loyens-Delhougne. Een Duitse congregatie van de paters franciscanen nam in 1876 voor het eerst hun intrek in het gebouw. De franciscanen stichtten er aan het einde van de 19e eeuw een Duits gymnasium, wat de aanleiding was voor zeer ingrijpende verbouwing. Naar een ontwerp van de architect Johannes Kayser werd het voormalige landhuis in 1897 uitgebreid tot drie bouwlagen met toevoeging van zijvleugels en een forse kloosterkapel. De franciscanen vertrokken in 1967 en werd het complex verkocht aan de stichting Paulusabdij Watersley, een voorgang van de huidige gebruiker, de Stichting Pergamijn. Het voormalige klooster en het achtergelegen terrein werden nadien ontwikkeld tot zorgcomplex voor mensen met een verstandelijke handicap.

Sinds 1967 is het voormalige kloostercomplex beschermd als rijksmonument.