The Teutonic Knights' castle in Dąbrówno, 35 km to the south of Ostróda, was erected between the two ribbon lakes of Dąbrowa Mała and Dąbrowa Wielka, in the south-western part of the Mazurian Lake District. The building dates to the 14th century. In 1410, the fortification was torched during the Poland-Lithuania march to Gruenewald. It was later restored. In 1475, Knight Georg von Loben was given the estate in Dąbrówno in compensation for unpaid remuneration. In 1488 he transferred it to Mikołaj Wilko. After Prussia was secularized, a county was establishedin Dąbrówno in 1544. In 1572, the castle was taken over by the wealthy von Finckenstein family and it was in 1572 also that Ernst Finck von Finckenstein extended the castle and turned it into his residence. In 1929-1931, later owners of the castle refurbished it; however at the end of World War II, it was burned down by the Soviets with only the outlines of the foundations and some fragments of the defence walls remaining. In the vicinity of the castle, you can also see the remains of a former park complex. In mediaeval times, the castle had one wing and also its own defence walls. It was erected to a rectangular plan of stones and brick. A tower opened onto the yard in the northern corner of the castle. Initially, the castle was in the Gothic style; however later extensions were Baroque in character.

Zamek w Dąbrównie – zamek położony w miejscowości Dąbrówno w województwie warmińsko-mazurskim, na przesmyku jezior Dąbrowa Wielka i Dąbrowa Mała przy ulicy Zamkowej. Obecnie zachowany w postaci ruiny. Zamek został zbudowany na planie regularnym przez zakon krzyżacki na początku XIV wieku, jako pierwsze powstało skrzydło północne. Po lokacji miasta został włączony w system umocnień miejskich, był siedzibą wójta zakonnego. Spalony w 1410, został odbudowany dopiero na początku XVI wieku. W XVI i XVII wieku w rękach rodu Oleśnickich z Wielkopolski. W latach 1683-1696 rodzina Finckensteinów rozbudowała go poprzez dodanie dodanie dwóch skrzydeł, dzięki czemu stał się barokową rezydencją otoczoną parkiem (pierwotne skrzydło północne, dodane wschodnie i południowe). Na początku XX wieku stał się własnością rodziny Strauss, spalony w 1945 przez wojsko sowieckie. Zachowały się mury zewnętrzne i piwnice.