Zamek Królewski w Kaliszu – zamek królewski w Kaliszu, gotycki, wzniesiony w 3 ćw. XIII wieku przez Bolesława Pobożnego na Nowym Mieście, czteroskrzydłowy, na planie zbliżonym do kwadratu, warowny, otoczony fosą; spłonął w 1537, odbudowany, spłonął ponownie w 1792, rozebrany w latach 1803–1804; największy zamek w Wielkopolsce.

Pierwsze zabudowania drewniane pełniące funkcje siedziby władcy Bolesława Pobożnego wzniesiono na wyspie między odnogami rzeki Prosny ok. roku 1253. W XIV wieku z inicjatywy Kazimierza III Wielkiego niedaleko dawnej Bramy Toruńskiej powstał murowany zamek, który był jednym z szeregu zamków wybudowanych przez tego władcę. O fakcie wybudowania go wspomina Jan Długosz. Według opisu sporządzonego w 1564 roku kaliski zamek był budowlą czteroskrzydłową zbudowaną na planie czworoboku z dziedzińcami pośrodku. Prowadziła do niego brama wjazdowa, która znajdowała się od strony miasta w skrzydle północnym. Główny dom mieszkalny miał cztery kondygnacje, pozostałe zabudowania trzy. Gościem zamku w latach 1402-1423 wielokrotnie był król Władysław II Jagiełło.

W XVI wieku zamek stanowił rezydencję wielkopolskich dygnitarzy: starosty generalnego, kaliskiego wojewody, burgrabiego, a okresowo także dla polskich królów. W 1792 zamek popadł w ruinę podczas pożaru Kalisza. W 1803 roku wypalone ruiny zamku wraz z przylegającym placem zostały sprzedane Fryderykowi Wiedermanowi. W XIX wieku kolejni właściciele terenu dokonali rozbiórki pozostałości zamku wraz z piwnicami. W 1819 roku na jego miejscu zbudowano szkołę. Obecnie jedyną pozostałością zamku są odkryte przez archeologów fundamenty na terenie I Liceum Ogólnokształcącego im. Adama Asnyka przy zbiegu ulic Grodzkiej, Zamkowej oraz placu Jana Pawła II w centrum miasta.