Overcinge is een monumentaal herenhuis in de Drentse plaats Havelte.

Een monumentaal pand is Landgoed Overcinge zeker. Vraag in Drenthe naar Landgoed Overcinge en met zekerheid zal men je erover kunnen vertellen. Reeds in 1313 werd Huis Overcinge al vermeld wat maakt dat het een van de bekendste huizen van Drenthe is.

Echter, het huidige huis is tussen 1630 en 1642 tot stand gekomen in opdracht van de heer Gerardt Struuck. Hij liet de bestaande bebouwing afbreken en twee nieuwe gebouwen kwamen ervoor in de plaats. De voorgevel in maniëristische stijl stamt nog uit die tijd. De meest ingrijpende verbouwing vond echter ruim een eeuw later plaats. Omstreeks 1720 kocht de Drents gedeputeerde Wolter Kymmell Huis Overcinge en maakte de door Struuck gedane verbouwingen weer ongedaan. Een ingrijpende renovatie volgde en leden van de familie Kymmel woonden hier nog bijna twee eeuwen.

In 1876 kwam Overcinge in bezit van Ida Elisabeth Catharina Kymmel, laatste telg van de familie. Getrouwd met advocaat, gedeputeerde en commissaris van de Koningin in Drenthe Johannes Linthorst Homan liet laatstgenoemde het huis grondig verbouwen – door onder andere een uitbreiding aan de oostzijde – om het meer geschikt te maken voor bewoning door zijn gezin. Tevens liet hij de karakteristieke ophaalbrug aanleggen, ter verbinding van de tuin en de openbare weg.

Uiteindelijk werd Overcinge door diens zoon Jan Tijmens vanaf 1946 verhuurd aan de pas opgerichte Volkshogeschool, die het in 1953 in eigendom overnam. In 1968-1969 volgde een restauratie om aan de huisvestingseisen van de hogeschool te voldoen.

In de jaren ’80 van de twintigste eeuw werd het landgoed verkocht. Na restauratie in 1984 waarbij veel karakteristieken van het huis van voor 1870 werden teruggebracht, is Overcinge als erkend rijksmonument te huur als uniek decor voor al uw bijzondere gelegenheden.

https://www.overcinge.nl/contact/historie-landgoed-overcinge

Overcinge

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

De villa Rams Woerthe in de Overijsselse vestingstad Steenwijk werd eind 19e eeuw in opdracht van de Steenwijker industrieel en filantroop Jan Hendrik Tromp Meesters als woonhuis gebouwd.

Geschiedenis

Het ontwerp is van A.L. van Gendt, vooral bekend als architect van het Concertgebouw in Amsterdam. Rams Woerthe, gebouwd in art-nouveau-stijl (oftewel jugendstil), kwam in 1899 gereed. De opdrachtgever Tromp Meesters heeft het huis slechts negen jaar bewoond. In 1908 overleed hij op 53-jarige leeftijd. Zijn weduwe wilde er niet blijven wonen en verkocht in 1917 het pand aan de gemeente Steenwijk voor de prijs van 90.000 gulden.

De gemeente Steenwijk vestigde er in 1919 het gemeentehuis in. Tijdens de Koude Oorlog bevond zich in de kelder van het gebouw een commandocentrum van de Bescherming Bevolking. In 1962 liet burgemeester Dingemans Wierts een wal om de villa aanleggen om dat gedeelte te beschermen tegen de fall-out van een mogelijke atoomaanval als gevolg van de Cubacrisis. Deze wal heeft er zes jaar gelegen.

Thans is de villa het bestuurscentrum van de gemeente Steenwijkerland met werkkamers voor burgemeester en wethouders. Tevens is het een trouwlocatie.

In januari 2016 werd het pand gekocht door Vereniging Hendrick de Keyser. Deze vereniging heeft de villa opengesteld voor bezoekers.

Park

Rams Woerthe wordt omgeven door een 10 hectare groot park in Engelse landschapsstijl, naar een ontwerp van Hendrik Copijn. In het park bevindt zich een lange slingerende vijver, parallel langs de oude, tegenwoordig afgedamde, Steenwijker Aa. Er zijn circa 45 verschillende soorten bomen en heesters te zien, onder andere beuken, linden, paardenkastanjes, moerascipressen en naaldbomen. Later is er een hertenkamp aangelegd. Ook staat er een theehuis in het park.

Rijksmonument

De villa staat in Top 100 van de Rijksdienst voor de Monumentenzorg. In het interieur zijn monumentale jugendstil-wandschilderingen van Co Breman te zien. In de entree en het trappenhuis zijn de gebrandschilderde glas-in-loodramen van Adolf le Comte te bewonderen.

Rams Woerthe

Oldengaerde is een voormalige havezate in de Drentse plaats Westeinde bij Dwingeloo in het vroegere Dieverderdingspel.

Oldengaerde is een van de vijf havezaten, die in of nabij Dwingeloo hebben gestaan. Het landgoed Oldengaerde was al voor 1420 in het bezit van de familie Van Echten. Het huis werd door Reynolt van Echten in de eerste helft van de 15e eeuw gebouwd. Oldengaerde zou gedurende 240 jaar bewoond worden door leden van deze familie. Op grond van hun afstamming en hun bezit werden Nicolaas van Echten in 1598 en Johan van Echten in 1647 toegelaten tot de Ridderschap van Drenthe.

In 1660 kreeg de schoonzoon van Johan, Cornelis van Dongen, Oldengaerde in zijn bezit. Nadat hij kon bewijzen van ridderlijke afkomst te zijn werd hij in 1664 toegelaten tot de Ridderschap van Drenthe. Van Dongen vervulde diverse bestuurlijke functies in Drenthe; hij was onder meer assesor in de Etstoel en gedeputeerde van Drenthe. In 1713 erfde zijn jongste zoon Cornelis het bezit van Oldengaerde. Deze liet de havezate in 1717 ingrijpend verbouwen en liet de voorgevel in Vingboonsstijl aanbrengen.

De tekening van Cornelis Pronk (zie afbeelding) laat het gebouw na deze verbouwing zien. Het tweede bouwhuis is waarschijnlijk ook rond 1717 gebouwd. Bij het huis werd een park aangelegd, dat werd vormgegeven naar de tuin van Versailles. De familie Van Dongen behoorde in die periode tot de meest invloedrijke families van Drenthe.

In 1730 behoorden van de acht leden van de Ridderschap er vijf tot deze familie.[1] Zij bezaten dan ook diverse Drentse havezaten. Naast Oldengaerde waren ook Entinge, Westrup, Vledderinge, Dunningen en De Klencke in het bezit van de Van Dongens. In 1781 keerde het tij en moest de schoonzoon van Cornelis, Isaac van Dongen, Oldengaerde verkopen. De koper was de gefortuneerde Jan Kiers, een patriot uit Drenthe, die in Indië zijn fortuin had vergaard.

Na het overlijden van Kiers werd Oldengaerde in 1789 verkocht aan Jan Thomas Ferdinand Huguenin, een ex-legerkapitein, en gehuwd met Helena Geertruid van den Clooster tot Rheebruggen. De volgende eigenaar, Wynoldus Munniks, was hoogleraar in Groningen in de plantkunde. Hij heeft het landgoed verrijkt met vele plantensoorten, waaronder een krentenboompje, dat hij uit Canada had gehaald. De krentenbossen bij Dwingeloo danken hieraan hun ontstaan. Na zijn overlijden in 1806 kwam Oldengaerde in het bezit van de houthandelaar Aalt Willem van Holthe (neef van het echtpaar Huguenin - Van den Clooster), die in 1812 burgemeester van Dwingeloo werd. Hij was tevens de eigenaar van de huisplaats van havezate Entinge en van de havezaten Rheebruggen en Batinge, die hij liet afbreken. De landgoederen exploiteerde hij onder meer voor zijn houthandel.

Oldengaerde wisselde in de jaren erna nog wel van eigenaar, maar bleef in bezit van de familie. Eén van hen was Johannes Govert Westra van Holthe die, evenals zijn overgrootvader, burgemeester van Dwingeloo was en in het huwelijk was getreden met Wilhelmina Aleida Homan, dochter van de Drentse gedeputeerde en latere commissaris der Koningin in Drenthe, Johannes Linthorst Homan en Ida Elisabeth Catharina Kymmell. Wilhelmina Aleida Homan was opgegroeid op het landgoed Overcinge bij Havelte. In december 2013 werd het landgoed Oldengaerde door hun vier kleindochters overgedragen aan Stichting Het Drentse Landschap.


Oldengaerde

The history of De Havixhorst

As long ago as 1000 years, the earliest Dutch farmers settled on the edge of the river Reest, in high places or ‘horsts’ between the water-logged plains. De Reest is a picturesque broad stream, a northern remnant of the Overijssel Vecht from long, long ago.

De Havixhorst was noted as far back as 1371 as being an inhabited place in the Reestdal, not far from Meppel. In 1618 its official recognition as a ‘havezate’ followed, the old East Dutch name for a knightly residence. Havezates are traditionally found in the rural stretch between Zutphen and Assen. From the 15th century onwards, the gentlemen of Havixhorst were awarded ‘collation rights’: that is, the right to appoint a clergyman to the nearby church in the village of IJhorst, right on the border of Drenthe and Overijssel.

The noble de Vos van Steenwijk family lived here for nearly 300 years, from 1658 to 1939. The castle was owned by the family until 1963. After that, it served various public functions for a few years, including being a retirement home and holiday resort for young people.

Why here?

On a horst in the Reestdal? Finding good land on which something would grow and that didn’t flood often was a rare thing 1000 years ago. And very expensive to boot, because for the pioneers of Dutch agriculture, cattle breeding was their primary occupation. Back then, the southern part of Drenthe was mostly a large, swampy and inaccessible marsh. Difficult to get to and even more difficult to live in. Passage was possible in only a few places near De Havixhorst; among others at Staphorst and Meppel – which is essentially the ‘back garden’ of the estate. A high, dry piece of ground not far from a minor, meandering river.

Successful farmsteads

No wonder, then, that here, especially on the high and dry horsts, successful farms could flourish; the small, prosperous region near De Wijk and Ruinerwold was nicknamed ‘the Gold Coast of Drenthe’. When De Havixhorst's now-elegant Tuinzaal was a farm, it housed around 100 cows. Back then, this was an enormous amount. An estate such as De Havixhorst (“the first building in the forest”) was completely self-sufficient, it was like a village outside the village.

Living in a manor?

Thanks to owner Jos Wijland, De Havixhorst has a new purpose: that of a Chateauhotel. Strictly speaking, De Havixhorst isn’t a castle; it’s a havezate – a knightly residence. Granting a knighthood to the Lord of a castle was something only the government of Drenthe – the Landdag – could do. And they were all elected. All of this meant that De Havixhorst was part of the first, cautious democratic system in the Netherlands. By the time the French took control, 34 houses in Drenthe had been awarded the honorary title of havesathe. Now there are only six, but they are still resplendent in their glory.

De Havixhorst as a private residence

This privileged settlement on the Reest, known as ‘Havixhorst’, has been inhabited since the 14th century. The current main building that dates from 1753 was carefully and lovingly restored between 1979 and 1982, in cooperation with het Drenste Landschap, the foundation for the Drenthe countryside Owner Jos Wijland still has an authentic, 18th century blueprint of the building plans, the predecessor of modern architectural drawings. And it is, as the name implies, bright blue!

De Vos van Steenwijk

The original owners, the noble de Vos van Steenwijk family, lived here very well indeed in times gone by, although nowadays we would say they lived rather simply. The imposing facade of the main house belies a simple life; behind it were only three simple living rooms on the ground floor, and four more rooms above. The entire double attic, which now houses stunning hotel suites, was empty, without any assigned function. But it was the inevitable and unavoidable odours associated with cattle husbandry that perpetuated the atmosphere of ‘everyone mucking in’. Not a fancy show home, but a house for hard workers.

Much love and care

In 1979 the Wijland family, the current owners of the Chateauhotel and De Havixhorst restaurant, started the extensive job of restoring the somewhat tired estate to its former glory. And with plenty of respect for the past. The doors were opened to hotel and restaurant guests in 1982. This was the year in which De Havixhorst was also purchased by Het Drentse Landschap, the Drenthe countryside foundation. Working together, the focus is on the maintenance and further restoration of the castle complex and surrounding gardens.

https://www.dehavixhorst.nl/en/history

De Havixhorst 

Westrup was een havezate in de Drentse plaats Dwingeloo in het Dieverderdingspel.

Westrup kreeg in 1740 de status van havezate. Cornelis van Dongen tot de Oldengaerde had op 18 maart 1740 de havezate Westrup in Westdorp nabij Borger gekocht. Hij verzocht de Drentse landdag om het recht van havezate te verleggen op het door hem gekochte huis in Dwingeloo. Nadat dit werd toegestaan verhuisde de naam Westrup mee naar Dwingeloo. Vanaf 1740 stond het huis bekend onder de naam Westrup of Westdorp.

Voor 1700 was het huis in het bezit geweest van de familie Van den Clooster. Op het einde van de 17e eeuw kwam het huis in het bezit van de uit Dwingeloo afkomstige familie Bloemerts. In 1722 werd de gepensioneerde majoor Frans Willem de Carpenter de nieuwe eigenaar. Zijn huis in Vledder, Westerbeek, verkocht hij in 1726 aan de zijdehandelaar Steven van Royen. De erfgenamen van de weduwe van de majoor verkochten Westrup in 1740 aan Cornelis van Dongen.

Van Dongen knapte het huis op tot een, zoals de Dwingeler predikant Cornelis van Schaick beschreef, lusthuis, niet groot, maar lief gelegen en zeer logeabel. Van Dongen woonde zelf op de havezate Oldengaerde in Dwingeloo en beheerde beide havezaten. Zijn schoonzoon Isaac van Dongen, rentmeester der Domeinen, bezat de havezaten Entinge en het Huis te Ansen. Hij verkocht, als erfgenaam, in 1781 Oldengaerde en verzocht in 1783 om het recht van havezate te mogen verleggen van Westrup naar zijn hiernaast gelegen huis, waarvoor Van Dongen tot zijn dood in 1792 in de Ridderschap bleef verschreven.

Westrup kwam vervolgens in het bezit van een oud-schulte van Dwingeloo, Jan Prins, en van de latere gouverneur van Drenthe Petrus Hofstede. Een zoon van Prins zou later het deel van Hofstede afkopen. De familie Prins verhuurde het huis van 1827 tot 1843 aan een plaatselijke arts en apotheker, Crebas, en na diens overlijden aan de arts Heppener. In 1843 werd het huis verhuurd aan de oud-burgemeester van Vledder, Herman Hendrik Adriaan Sluis, die er een notariaat begon. Sinds die tijd is Westrup een notariswoning gebleven. Het huis werd in 1870 vergroot met een tweede verdieping. Het huis wisselde regelmatig van eigenaar en werd in 1920 verkocht aan de gemeente Dwingeloo. De gemeente bleef Westrup verhuren als notariswoning. De woning is diverse malen verbouwd en er werden kantoorruimtes bijgebouwd. In 1984 werd notaris Van Drooge de nieuwe eigenaar van Westrup. Deze liet het gebouw restaureren en liet de aangebouwde delen afbreken. Het gebouw werd teruggebracht naar het uiterlijk dat het in de 19e eeuw had. Voor het notariskantoor werd een nieuw pand naast Westrup neergezet.



Westrup

Het is bij het huis Echten tegenwoordig waarschijnlijk drukker dan het ooit in het verleden is geweest. Huis Echten, bij het dorpje Echten in Drenthe, is sinds 1975 een centrum, waar nu de stichting Visio aan meervoudig gehandicapten en vooral visueel gehandicapten overdag een mogelijkheid tot werken aanbiedt. Zij zijn bezig in de bouwhuizen en in de moestuinen en de kassen, die links achter in het park achter het huis te Echten aanwezig zijn. Er wordt hen in de verschillende werkplaatsen, die op het landgoed aanwezig zijn, een veelzijdigheid aan dagbesteding aangeboden, waaronder, behalve de al genoemde activiteiten ook bij voorbeeld houtbewerking, keramiek en weven mogelijkheden vormen.

Havezate

Huis Echten was een van de havezaten in Drenthe. De oudst bekende Van Echten, die Volker heette, komt al voor in het jaar 1262, maar of het huis er toen al was, is niet bekend. Bijna een eeuw later, in 1353 wordt een andere Volker van Echten genoemd, die in Echten een 'hofstat' had. Ook van die hofstad is niet bekend of die op de plaats van het huidige Echten stond.

Vijftiende eeuw

Waarschijnlijk stamt het huis Echten uit de vijftiende eeuw. Het was toen een eenvoudig rechthoekig huis met een lengte van meer dan twintig meter en een diepte van ongeveer acht meter, bestaande uit een lange zaal en een opkamer met daaronder een kelder. In de zeventiende en achttiende eeuw werd het huis uitgebreid met links en rechts een vleugel en daartussen een binnenplaats.
In deze tijd werden ook de beide bouwhuizen gebouwd. Het noordelijke bouwhuis werd gedeeltelijk ingericht als koestal. Het zuidelijke bouwhuis, dat er door het torentje uit ziet als een kapel, is nooit een kapel geweest, maar was vroeger een koetshuis en paardenstal.

Verbouwingen

In het begin van de negentiende eeuw werden de vleugels van het huis te Echten gesloopt en in de plaats daarvan werd het oude huis uitgebreid met een dubbel zo grote aanbouw, zodat een min of meer rechthoekig huis ontstond. In latere jaren werd er opnieuw fors verbouwd, waardoor het huis wat kleiner werd en de vorm kreeg zoals we die nu kennen. Het huis is omgracht en via het voorplein toegankelijk via een eenvoudige brug met gemetselde bruggenhoofden. Op het kasteeleiland bevindt zich voor het huis ook een kleine tuin. Ook het voorplein is fraai uitgevoerd met een cirkelvormig parkje met kleine heggetjes en een aantal hoog opgaande bomen tussen de beide bouwhuizen.
Voor het huis loopt de oprijlaan in de richting van het dorp. Links daarvan zien we een grote duiventil en rechts, aan het einde van de met boompjes omzoomde oprijlaan - in feite het begin daarvan - staat een portierswoning. Deze oprijlaan vormt de zichtas van het huis. Voor de bezoeker is het de mooiste manier om al wandelend door deze oprijlaan het Huis te Echten te benaderen.

Van Echten

Tot in de negentiende eeuw heeft de familie Van Echten het Huis te Echten bewoond. Verschillende leden van de familie hebben belangrijk functies in het openbare leven uitgeoefend, zoals die van ette in het Dieverdingspil. Er waren ook Van Echtens, die zich actief bezighielden met ontginningen in het veenlandschap van Drenthe. Omstreeks 1800 was er een Johan van Echten, die een militaire carrière opbouwde en het zelfs bracht tot luitenant-generaal en gouverneur van Meenen (in West-Vlaanderen).

Rudolph Otto van Holthe

De laatste mannelijke telg uit het geslacht Van Echten was Roelof (1731-1797), die gehuwd was met Anna van Tjarkenborch. Het echtpaar kreeg twee dochters. De jongste, Anna Geertruida (1777-1854) trouwde met de uit Rheebruggen afkomstige Rudolph Otto van Holthe (1772-1832), Dit echtpaar vestigde zich op het Huis Echten. Rudolph was lid van de Ridderschap van Drenthe en lid van de Provinciale en Gedeputeerde Staten van Drenthe. Zij kregen veel kinderen, waar onder vier zonen, die alle openbare ambten in Drenthe zouden vervullen. In 1814 werd Rudolph, na het herstel van de ridderschap ingeschreven onder de naam Van Holthe tot Echten, waarmee de naam van Echten bleef voortleven. Leden van deze familie bleven op het Huis te Echten wonen tot 1971. Zij waren onder meer burgemeester van Ruinen. Na het overlijden van Anne Willem van Holten tot Echten (1884-1967) en zijn vrouw, besloten hun kinderen om het Huis te Echten te verkopen. De nieuwe eigenaar werd in 1971 de voorganger van de Stichting Visio, de mr. H. van Heukelomstichting.

Tuin

De tuin rond het Huis te Echten is toegankelijk voor het publiek. Bij een rondgang ziet men onder meer verscheidene kunstwerken, die een uitleg hebben in brailleschrift. Ook is er bij het begin van de tuin een plaquette met een plattegrond van de tuin en het park in reliëf, die door blinden kan worden 'gelezen'. De bezoekers kunnen kennis maken met gehandicapten die hier aan het werk zijn en hun werk bewonderen.

https://www.absolutefacts.nl/kastelen/data/huis-te-echten.htm

Huis te Echten

Landgoed Oldruitenborgh ligt in Vollenhove, in de kop van Overijssel.

Het landhuis is eind 14e eeuw gebouwd. Landgoed Oldruitenborgh is een oude havezate. Er is een Engelse landschapstuin aangelegd in het begin van de 19e eeuw en in 2010 helemaal gerestaureerd.

De havezate is gesticht in het laatste kwartaal van de 14e eeuw door Egberts Pelgrim van den Rutenberghe, schout van Vollenhove. Bij de restauratie in 1962 bleek het huidige gebouw het overblijfsel van een laatmiddeleeuws huis dat waarschijnlijk in de tweede helft van de vijftiende eeuw werd gebouwd. Er zijn diverse grote verbouwingen geweest, in 1656, 1803, 1947 en 1962. In 2006 is het verbouwd tot horecabestemming.

Het huis bestond oorspronkelijk uit een oost-west gerichte vleugel met aan de zuidoostzijde een korte, wat lagere aanbouw. De langgerekte vleugel had twee vertrekken die van elkaar gescheiden waren door een muur met een stookplaats aan weerskanten. De indeling van het oostelijke deel van de vleugel, bestaande uit een overwelfde kelder, een daarboven gelegen kamer en een zolderruimte met een gemetselde gotische schouw, is nog zoals toen. Het westelijke deel van de vleugel, waar nu de trouwzaal en hal zijn, was ten dele onderkelderd.

Om het huis in westelijke richting te kunnen uitbreiden werd in 1962 het grote, dwars staande bouwhuis uit de 18e eeuw gesloopt. De verlengde gevel ten westen van de ingangspartij kreeg acht vensters van gelijke vorm. Door de verwijdering van het bestaande onregelmatige patroon van vensters en deuren ontstond een zeer langgerekt gevelfront. Het vertrek ten westen van de hal werd met een raambreedte vergroot door de westelijke muur te verplaatsen.