De ruïne van het kasteel van Strijen

Kasteel Strijen was een kasteel in Oosterhout. De bouw van het eerste kasteel startte rond 1289, toen Willem IV van Strijen het terrein op de grens van het graafschap Holland en het hertogdom Brabant kocht. Het huis werd rond 1325 door de nieuwe eigenaar Willem van Duvenvoorde tot een groot kasteel verbouwd. Het kasteel zelf bestond uit drie verdiepingen, de toren uit zes.

De ruïne aan de Hoofseweg, in de volksmond bekend als de Slotbosse toren, is een hoekpunt van de hoofdtoren van het kasteel van Strijen, een rechthoekige waterburcht. De 26 meter hoge toren kent 6 verdiepingen boven een kelder. Vanaf maaiveld is circa 5,5 verdieping zichtbaar. Aan de binnenkant van de ruïne zijn onder meer de resten zichtbaar van vensters, schietsleuven, een gewelf en een schouw met rookkanaal. De Slotbosse toren is vernoemd naar het bos dat de toren vroeger omringde.

De bouw van het eerste kasteel startte rond 1289, toen Willem IV van Strijen het terrein op de grens van het graafschap Holland en het hertogdom Brabant kocht. Aanvankelijk bevatte het terrein een bebouwde hoofdburcht met voorburcht en een enkele gracht. Na de aankoop van het terrein rond 1325 verbouwde de Hollandse edelman Willem van Duvenvoorde, destijds een van de machtigste en rijkste mannen van de lage landen, het kasteelterrein grootscheeps en verschenen onder andere een tweede watergracht en een aantal nieuwe gebouwen. Het terrein rond de toren is sinds de jaren 1974 meerdere malen door archeologen onderzocht. Direct ten westen van de huidige ruïne groef men een deel van de slotgracht op en werd veel aardewerk uit de 14de eeuw gevonden. Afval dat vanuit de hoofdburcht, beter gezegd de oorspronkelijke donjon, in de gracht is gegooid. Een bijzondere vondst is een vloertegel waarop met gele slib een hert is afgebeeld.

De vloertegel met slibdecoratie

De veertiende eeuw was de bloeiperiode voor het kasteel. Gelegen tussen de Hoofseweg in het oosten en de Oosterhoutse haven in het westen moet het een imposant geheel zijn geweest, met op de achtergrond de landelijke nederzetting van Oosterhout. Omwille van de watervoerendheid in de kasteelgrachten zijn tussen de haven van Oosterhout en het kasteelterrein de nodige waterwerken zoals sluizen aanwezig geweest. Met de realisatie van het waterpark aan de voet van de Slotbosse toren is een verbinding tussen dit verleden en het heden gemaakt.

https://www.oosterhout.nl/toerisme/monumenten/de-ruine-van-het-kasteel-van-strijen/

https://nl.wikipedia.org/wiki/Kasteel_Strijen_(Oosterhout)#:~:text=Kasteel%20Strijen%20was%20een%20kasteel,en%20het%20hertogdom%20Brabant%20kocht.&text=Het%20kasteel%20werd%20in%20de%2016e%20eeuw%20verwoest%20tijdens%20de%20Tachtigjarige%20Oorlog.



Kasteel Strijen

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

(Slotje) De Blauwe Camer is een van de vijf slotjes in Oosterhout, in de Nederlandse provincie Noord-Brabant. In het kasteel is kloostergemeenschap Sint-Catharinadal gevestigd. Het kasteel is een rijksmonument en maakt deel uit van De Heilige Driehoek. De eerste bronvermelding dateert uit 1497.

Naam
Het is onzeker waarvan de naam afkomstig is. De naam zou mogelijk te herleiden zijn tot de blauwe leien op het dak. Andere bronnen verwijzen naar een blauw wandkleed in een van de kamers (in 1920 verkocht).

Geschiedenis
Het kasteeltje is gebouwd omstreeks 1400 door Claes de Voocht Peters Schaertszoon om vervolgens in 1412 verkocht te worden aan Herberen van Emmichoven (kleinzoon van Willem van Duivenvoorde). In 1420 werd het verkocht aan de Johannieters. Deze bouwden het kasteel verder uit, onder meer door het bouwen van de toren rond 1450 en het aanbrengen van een verdieping. Daarnaast werden diverse gronden aangekocht. Eind vijftiende eeuw vertrekken de Johannieters.

In de periode 1544 - 1546 werd aan de achterkant een zaal gebouwd door de toenmalige eigenaar Claes Vierling (griffier van de Nassause rekenkamer). Het kasteel wisselde regelmatig van eigenaar. 

Op 23 februari 1645 kwam de Blauwe Camer in het bezit van de zusters Norbertinessen van Sint-Catharinadal. Hun proost Balthasar Cruyt had dit kasteel gekocht van Adriaan Verelst (schout van Alfen, Baarle en Chaam). De zusters lieten in het voorjaar van 1647 aan het kasteel een kloostercomplex bouwen. Wouter en Arnoud Wouter Liefmans (timmermannen) en Roeland van der Haegen (metselaar uit Breda) bouwden een klooster met vier vleugels en een kloostergang. Het kasteel zelf werd het verblijf van de proost. 15 juni 1647 verhuisde de eerst zes nonnen. Oktober van hetzelfde jaar volgde de overige 16 nonnen. Behalve een akker en boomgaard bezat de grond rondom het kasteel een begraafplaats en een groenten- en kruidentuin. Het kasteel was omringd door een gracht.

Bij zijn aantreden in 1760 trof Proost Van Amersfoort het klooster vervallen aan. Hierop breekt een periode aan waarin het klooster wordt opgeknapt en uitgebreid. De benodigde stenen voor de bouw werden gemaakt in twee steenovens in de boomgaard die werden aangelegd in augustus 1762 en 1763. Drie vijvers werden aangelegd om de zusters te voorzien van vis. Een waterput werd geslagen zodat de brouwerij van het klooster kon worden voorzien van water. In die tijd was het gebruikelijk overleden zusters te begraven in het kloostergebouw. De lichamen werden echter te ondiep begraven waardoor er een onaangename geur in het gebouw hing. Daarnaast was er risico op ongelukken door instortende graven. Van Amersfoort besluit hierop de graven te verplaatsen naar het pandhof.

In 1816 werd op het complex een kapel gebouwd. Inwijding op 2 maart 1818.

Begin negentiende eeuw gaven de zusters les aan arme meisjes. 1826 werd een nieuw schooltje gebouwd met twee lokalen. Het gebouw bleef als school in gebruik tot 1858, waarna het andere bestemmingen kreeg. Het gebouw is nog steeds aanwezig op het complex.

De gebouwen zijn meerdere keren verbouwd en aangepast. Zo is de kapel in 1903 en 1966 herbouwd. Verder vond een restauratie aan het complex plaats in de periode 1955 - 1959.

De Blauwe Camer

Het Kasteel van Breda is een kasteel in de Nederlandse provincie Noord-Brabant, gelegen in het centrale stadsdeel van Breda aan het Kasteelplein in de wijk Valkenberg. Sinds 1826 is de Koninklijke Militaire Academie (KMA) gevestigd in het kasteel, waardoor het kasteel niet vrij toegankelijk is voor publiek. De uitzonderingen op deze regel zijn de jaarlijkse Brabantse Kastelendag (waarop het Kasteel van Breda voor één dag toegankelijk is) en rondleidingen via de lokale VVV (beide onder begeleiding van een gids). Veel van de oorspronkelijke versterkingen zijn niet langer aanwezig; slechts aan het Spanjaardsgat zijn nog twee zevenhoekige torens zichtbaar. Het kasteel staat in de 'Top 100 van de Rijksdienst voor de Monumentenzorg' uit 1990.

Geschiedenis

De hertog van Brabant verkocht Breda in 1353 aan de Hollandse edelman Jan II van Polanen, Heer van Breda, die de burcht versterkte met een gracht en vier hoektorens. Het zo ontstane kasteel werd in de verdedigingswerken van Breda ingepast. De laatste telg van het geslacht Van Polanen, zijn kleindochter Johanna van Polanen, trouwde in 1403 met de Duitse edelman Engelbrecht I van Nassau-Dillenburg, waardoor Breda incluis het kasteel in handen van deze voorname familie kwam. Dit huwelijk vormt het begin van de band tussen Nederland en het huis van Oranje-Nassau.

Door Engelbrechts zoon, Johan IV van Nassau-Dietz, werd het kasteel kort na 1460 vergroot. De Rekenkamer van het kasteel van Breda, waar de vele bezittingen van de Nassaus werden vastgelegd, werd in deze periode gebouwd, en ook de nog bestaande Nassautoren is van deze tijd. Zijn achterneef Hendrik III van Nassau-Breda drukte een nog zwaarder stempel op zowel Breda als haar kasteel: hij liet het kasteel in 1536 verbouwen tot een renaissance-paleis. Hij maakte de voltooiing echter niet meer mee: hij stierf in 1538 en werd opgevolgd door zijn zoon René van Chalon. Die maakte het werk van zijn vader af en bouwde in 1540 de prachtige Hofkapel.

René de Chalon stierf zeer jong en zonder echtelijke kinderen. Het kasteel kwam toen, evenals de titel Prins van Oranje, in handen van zijn elfjarige Duitse neef Willem van Nassau-Dillenburg, de latere Willem van Oranje welke de beroemdste bewoner van het Kasteel is. In zijn strijd tegen het Spaanse gezag kreeg het kasteel opnieuw een militaire functie.

In 1667 werd in het kasteel de Vrede van Breda getekend door vertegenwoordigers van Engeland, de Republiek der Verenigde Nederlanden en Frankrijk, waardoor er een einde kwam aan de Tweede Engels-Nederlandse Oorlog. Stadhouder-koning Willem III bouwde tussen 1686 en 1695 het kasteel verder uit, waarbij het de naam Prinsenhof krijgt. Hij en zijn opvolgers verblijven echter maar weinig in het kasteel.

In de Franse tijd (18e eeuw) deed het Kasteel van Breda dienst als kazerne en militair hospitaal.

Koning Willem I stelde in 1826 het Kasteel van Breda ter beschikking aan de Koninklijke Militaire Academie (KMA); in 1828 arriveerden de eerste cadetten.

Breda Castle

Kasteel Bouvigne in de Nederlandse provincie Noord-Brabant ligt even buiten de wijk het Ginneken en vlak bij het Mastbos ten zuiden van Breda. Erachter ligt het Markdal.

Het is sinds 1972 eigendom van Waterschap Brabantse Delta. Na restauratie tussen 1975 en 1977 werd het op 13 september 1977 heropend door prins Claus.

Geschiedenis
Het is onbekend hoe oud het kasteel precies is en hoe het er oorspronkelijk heeft uitgezien. Vanaf 1494 was er op het goed De Boeverie sprake van een omwaterd stenen huis nabij de daar al gelegen grote en kleine hoeve. De kleine hoeve stond bij de kruising van de Duivelsbruglaan en de Bouvignelaan maar ging in vlammen op tijdens de belegering van Breda door Spinola in 1624. De grote hoeve was sinds 1614 eigendom van de Prinsen van Oranje en sinds 1881 van de staat. In 1941 werd de boerderij door een V1-raket verwoest maar later herbouwd.

Voor zover bekend kwam het stenen huis voor het eerst in 1554 voor in een officiële akte: het testament van de vroegere eigenaar Jacob van Brecht. In dit testament werd het gebouw omschreven als een statig stenen huis omgeven met grachten. Het herenhuis is in de loop der tijd uitgebreid. Op het stenen huis is tussen 1554 en 1611 de eerste verdieping van de toren gebouwd. In de drie jaar daarna volgden er nog enkele andere verbouwingen en is de toren verhoogd met een tweede verdieping. Op 8 oktober 1614 kocht prins Filips Willem van Oranje huize 'Boeverijen' voor 27.000 gulden van zijn zaakwaarnemer en vertrouweling Jean Baptiste Keeremans die het met zijn verbouwingen de huidige Renaissance-aanblik had gegeven. Filips-Willem was de oudste zoon en erfgenaam van zijn vermoorde vader Willem van Oranje. Hij was baron van Breda van 1609 tot 1618. Keeremans verwachtte een benoeming als drossaard van Breda (vertegenwoordiger van de prins, vergelijkbaar met de functie van burgemeester), maar de Staten-Generaal keurden zijn benoeming af vanwege zijn katholicisme en vermeende anti-calvinisme.

Bouvigne is een voornaam herenhuis en werd nooit als jachthuis gebruikt. De jachtgebieden van de Oranjes lagen ten noorden van het Prinsenhof (Kasteel van Breda) en bij het Liesbos. Het Mastbos is een aangelegd productiebos voor hout. Het is niet duidelijk waar Filips-Willem het kasteel voor gebruikte, hij woonde op het Prinsenhof. Wellicht stelde hij het ter beschikking als woning van een rentmeester.

In totaal hadden achter elkaar acht prinsen het kasteel in hun bezit. In 1637 was het het hoofdkwartier toen prins Frederik Hendrik de stad Breda belegerde om aan de Spaanse overheersing een eind te maken. Hendrik Carel van Naerssen verzette zich in 1774 tegen plannen om het gebouw wegens verwaarlozing af te breken. De Nassause Domeinraad gaf toe. De welgestelde koffieplanter George Ruysch knapte het kasteel op en verfranste de naam naar Bouvigne (zo werd het genoemd in 1802 in een koopakte). Vanaf 1930 kwam het kasteel in handen van de overheid en werd het onder andere lange tijd verhuurd aan de Catechisten van de Eucharistische Kruistocht (Pius X-stichting).

In 2007 was het kasteel regelmatig in het plaatselijke nieuws in verband met controversiële bouwplannen. Sinds 1 oktober 2010 is kasteel Bouvigne een van de officiële trouwlocaties binnen de gemeente Breda.

Kasteel Bouvigne

Dussen Castle, locally known as Kasteel Dussen, lies next to the village with the same name, in the North Brabant province in the Netherlands.

Dussen Castle didn't evolve out of an older building as many other castles did. We know its construction started in 1387 after Lord Arent van der Dussen got permission to build a fortified house, from Duke Albrecht. It was built as a square, with sides of some 28 meters, an entrance at its north side in between two heavy, round, projecting towers. The residential wings on the 3 other sides enclosed the raised courtyard. There probably was a square keep at the south east corner. The thickness of the walls of this keep and the outer walls of the castle varied from 2,7 till 3 meters. The eastern tower near the entrance gate had a pit prison.

This proud castle of Lord Arent van der Dussen was heavily damaged as a result of the flood of Saint-Elizabeth in 1421. Its rebuilding started half a century later in which the castle was significantly altered. During that, the outer walls were cut out on the inside, which reduced their thickness from 3 to 1,2 meters, to gain space. From these 15th century restorations not much remained because on April 7, 1573 Dussen Castle was besieged and taken by Spanish troops under command by Nicolaas and Harra Basta during the Eighty-Years War. This siege severely damaged the castle, especially its north west corner.

In 1607 the castle was sold to Lord Walraven, Baron of Ghent for fl 40.000,-. Lord Walraven partly rebuilt the castle; he didn't rebuilt the north western tower but did built an arcade around the courtyard. Due to financial needs Lord Walraven sold Dussen Castle in 1620 to Eduart Jacot van Axel from Alkmaar. Until the 20th century the castle remained in the possession of his descendants.

During the 18th and the 19th century the owners of Dussen Castle didn't reside there but in their properties in the Southern Netherlands (present-day Belgium). This caused the castle to fall in disrepair but also kept it from drastic renovations which would have destroyed its original appearance, as was the case with a lot of other Dutch castles in those days.

In 1901 the castle was handed over by the owners to a conventual order whose nuns resided in Dussen Castle until 1920. After that the castle stood empty for 4 years before it was bought by the Suringar family from Koudekerke. An eccentric female member of this family lived in the castle until her death in 1931. During nights she had herself guarded by 6 male residents of the village of Dussen and ordered that her donkey slept in a tower room while the guards slept in the arcade.

In 1931 the castle was put up for a public auction but because of a demolition ban, no buyers were found. In 1935 the castle was bought by the local authority of Dussen for fl 15.000,-. They started to restore the castle to make it usable as a town hall. These restorations were undone by heavy shelling in 1944; both towers were badly damaged and one wing collapsed. From 1947 until 1953 Dussen Castle was again rebuilt.

At present the castle is being used as a town hall.


https://www.castles.nl/dussen-castle

Dussen Castle


Het Witte Kasteel, is een omgracht landhuis te Loon op Zand, in de Nederlandse provincie Noord-Brabant. Het is in 1777 gebouwd op de resten van een ouder kasteel dat toebehoorde aan de Heren van Loon op Zand.

Geschiedenis

De heerlijkheid Venloon werd in 1296 uitgegeven door de Hertog van Brabant aan Willem II van Horne. Hierna kwam ze aan achtereenvolgens Gerard I van Horne, Willem IV van Horne, Gerard II van Horne en Johanna van Horne. Zij was gehuwd met Gijsbrecht van Abcoude en hun oudste zoon was Zweder van Abcoude. Omstreeks 1380 werd de heerlijkheid door Johanna van Brabant uitgegeven aan Paul van Haastrecht, tezamen met de heerlijkheden Tilburg en Drunen. Omstreeks deze tijd moet ook het oorspronkelijke kasteel zijn gebouwd. Paul was ook hoogschout van 's-Hertogenbosch en, bij een conflict koos hij de zijde van het Graafschap Holland en kwam aldus in aanvaring met Johanna. De hertogin heeft omstreeks 1400 het kasteel belegerd, waarbij Paul het verdedigingswerk Commer bemande. Dit verdedigingswerk werd vernietigd, waarbij Paul sneuvelde maar vrouw en zoon, die in het sterkere kasteel verbleven, werden gespaard.

Na Paul van Haastrecht kwam de heerlijkheid aan zijn zoon, Hendrik van Haastrecht, die getrouwd was met Elsken van Dalen. Daarna kwam Dirk van Haastrecht en in 1492 kwam de heerlijkheid aan diens dochter, Maria van Haastrecht. Maria trouwde met Robbrecht van Grevenbroek en daarmee kwam de heerlijkheid aan het geslacht Van Grevenbroek. Toen Maria in 1538 stierf, kwam de heerlijkheid aan haar zoon Dirk van Grevenbroek, welke gehuwd was met Filiberta van Immerzeel. Na Dirks dood werd Filiberta vrouwe van Loon op Zand.

Ondertussen echter was de Tachtigjarige Oorlog uitgebroken en in 1587 werd het kasteel belegerd door Staatse troepen onder leiding van Filips van Hohenlohe-Neuenstein: Op 24 juny toogen de Staatschen door de Langstraat voren het kasteel Loon op Zandt in de Meyerye en beschooten hetzelve met vijf stukken geschut. Aldus kwam het kasteel in staatse handen, maar het werd spoedig daarna door de Spaanse legeraanvoerder Peter Ernst I van Mansfeld door de Spaansgezinden heroverd. De regering van 's-Hertogenbosch verzocht aan Parma dat hij het Huys te Loon, de Schans te Engelen en eenige andere kastelen, ronsom de stad gelegen, met zulke krijgsknechten die door de Stad en Meyery werden betaald, wilde doen bezetten. Aldus geschiedde, maar in 1590 volgde opnieuw een belegering.

Filiberta stierf in 1603 en haar kleinzoon Dirk, gehuwd met Maria van Renesse, vrouwe van Haveluy, die in 1574 reeds beleend was met Bokhoven, werd nu ook heer van dat dorp Venloen met hooghe, middel ende neder heerlicheyden, mit manscapen, waranden, voghelrien, visscherien, houtscat, heymaet, statgelt, fourfaicten, mitten slote tot Venloen, enzovoort. Dirk stierf in 1610 en Maria in 1622. Hun oudste zoon Engelbrecht van Grevenbroek werd in 1610 heer van Loon op Zand. Hij was gehuwd met Helena de Montmorency. In 1619 werd hij ook heer van Bokhoven, in 1631 heer van Itegem, Ter Hameyden en Immerseel. Hij overleed in 1652 en Helena in 1648. Zij werden in de kerk van Bokhoven begraven en hun praalgraf bestaat nog steeds.

De heren van Loon op Zand stelden de katholieken in deze tijd in staat om de Mis bij te wonen in de slotkapel, en later werd er op het kasteelterrein een schuurkerk gebouwd, die tot 1823 dienstdeed.

In 1653 kwam de heerlijkheid aan Theodorus van Immerseel, zoon van Engelbrecht, en na zijn dood in 1657 werd diens broer Thomas van Immerseel de heer. Deze was getrouwd met Madeleine 't Serclaes de Tilly. Hun zoon Ferdinand van Immerseel werd in 1672 beleend met Loon op Zand. Ondertussen vielen de Fransen binnen en verwoestten het kasteel. Ferdinands zoon, die ook Ferdinand van Immerseel heette, werd in 1677 beleend met Bokhoven en Loon op Zand. In 1696 stierf hij kinderloos.

Nu werd de broer van Ferdinand jr., Charles van Immerseel geheten, beleend met de heerlijkeid. Deze was verstandelijk beperkt en stierf ongehuwd. Na een langdurige procedure werd Loon op Zand uiteindelijk toegewezen aan een achterkleinzoon van Maria van Immerseel, en dit was Louis Charles Otto van Salm-Salm. Hij was het die het oorspronkelijke kasteel liet afbreken en in de huidige vorm liet bouwen. Louis Charles stierf in 1778, waarna zijn neef Constantijn Alexander van Salm-Salm de heerlijkheid in leen kreeg. Deze was vorst van Salm-Salm en Anholt, en hertog van Hoogstraten.

In 1828 erfde Constantijns zoon, Guillaume van Salm-Salm, het kasteel. Het werd echter in de zomer bewoond door jonkheer F.X. Verheyen, de zoon van de rentmeester van de familie Salm-Salm. In 1857 kocht de weduwe van deze jonkheer, Sophia de Roy van Zuydewijn, het kasteel. Telgen van de familie Verheyen, zoals Eugène Verheyen, die rechter was en lid van de Provinciale Staten, bewoonden in de opvolgende jaren het kasteel. Uiteindelijk woonde freule Emily Verheyen er, welke trouwde met ene Ten Horn, die arts was. Zij verkocht het kasteel in 1978 aan J. Lemmens, die een belegger was en in een deel van het kasteel ging wonen. In het andere deel bleef Emily tot haar dood in 1984 wonen. In 1985 kocht J. van Dal het kasteel. Hij was antiquair en gebruikte het hoofdgebouw voor zijn zaak. Daarnaast organiseerde hij tentoonstellingen waaronder moderne kunst in het kasteelpark. Zelf bewoonde hij het neerhuis. In februari 2007 verkocht hij het kasteel.

In 2007 vond er een bezetting van het kasteel plaats toen de eigenaar, de miljonair Wim de Pundert, het kasteel dreigde te laten verloederen als de gemeente Loon op Zand niet zou meewerken aan een opknapbeurt. De ingrijpende plannen voor een verbouwing werden door de Rijksdienst voor Cultureel Erfgoed echter niet goedgekeurd. In 2014 droeg De Pundert Het Witte Kasteel over aan de dorpsgemeenschap van Loon op Zand. De Stichting Het Witte Kasteel heeft met de hulp van een zestigtal vrijwilligers het gebouw met bijgebouwen en tuinen gerestaureerd en opgeknapt. Sindsdien fungeert het als trouwlocatie en worden er kleine concerten en exposities gehouden. In de z.g. 'neerhuizen' aan weerszijden van het voorplein zijn een dagrestaurant en een bed & breakfast ondergebracht.

Gebouw
Het oudste deel van het kasteel stamt vermoedelijk uit 1387. Er bestaat een akte gedateerd 1387, waarin staat dat een huis moest worden getimmerd in Lone. Het betrof een omgrachte donjon van 11 bij 13 meter. Het kasteel werd uitgebreid in de 15e en 16e eeuw. Er verrezen bijgebouwen, zoals onderkomens voor soldaten, een smederij en een bakkerij. Ook werden vleugels aan het kasteel gebouwd.

In 1777 werden deze vleugels gesloopt, en ook het monumentale poortgebouw met opschrift: Melius est mori quam facere contra bonam virtutem (Het is beter te sterven dan tegen de goede deugden te handelen). Van de donjon werd de bovenverdieping verwijderd, en de rest werd opgenomen in het nieuwe gebouw. Voorts kwam er een koetshuis en een woning voor het personeel. Ook werd er een tuin aangelegd. De oude kelder bleef gehandhaafd. Deze bestaat uit een kruising van twee gewelven. Het huidige kasteel omvat 12 kamers, een kelder en een zolder.

Het omringende landgoed is 4 ha groot en omvat een Engelse, een Franse, een gazon- en een bostuin. Het wordt zo goed mogelijk in de originele staat gehandhaafd.



Kasteel Loon op Zand

The City Hall of Tilburg or Palace-Council House (Dutch: Paleis-Raadhuis) is a former royal palace and presently a part of Tilburg city hall in the Netherlands. Construction of the palace was commissioned by King William II of the Netherlands, who placed the cornerstone on 13 August 1847. The king wanted to have a country residence in Tilburg. He never lived in the palace as he died on 17 March 1849, just 22 days before completion of the palace.

The palace was built by contractor and carpenter Adriaan Goijaerts [nl] from Tilburg. On 7 July 1847 Goijaerts accepted the commission from William II of the Netherlands for the sum of ƒ 57,000. Goijaerts completed the palace on 7 April 1849.

The palace has been rebuilt thoroughly twice, in 1865 and from 1934 to 1936, to give the palace a different purpose. The palace has been used as a school and as city hall of the municipality Tilburg. The school offered secular tuition on high school level. Dutch painter Vincent van Gogh was the school’s most famous student.

In 1931 the palace was donated to Tilburg municipality by the Dutch royal family. During World War II the palace was used as an observation post for detecting allied aeroplanes. The palace lost its main function in 1971 when a much larger and more modern building was completed. This building is connected to the palace through a sky bridge at the north side of the palace. Since then the Palace is mostly used as a location for wedding ceremonies, lectures, oath-takings and symposia.

School

Rijks-HBS

By the second half of the 19th century 28,000 people lived in Tilburg. A need was felt for a HBS, a then new type of high school for secular education. It was aimed at bourgeois pupils as preparation for 'higher' positions in society, better adapted to the economic demands of a rapidly changing society than the Latin school. It was meant for middle class youth who didn't need an academic education, but required a broad general knowledge to fulfil important positions in trade and industry.

Koning Willem II School

Although the city council wanted to provide this new type of education to the city's inhabitants, Tilburg did not receive state financial support for a school building. As the city couldn't afford a new building, it was suggested that King William II's palace be used for the new school. The palace was still owned by the Dutch royal family. On 30 November 1863 the city council sent a letter to the secretary of the royal family, requesting the palace's use as a school building. Authorisation came in 1864 and in 1865 alterations to the building began. On 9 April 1866 the palace was opened as a school, named: Koning Willem II (King William II). One of its first students would also become its most famous alumni: Dutch painter Vincent van Gogh, then 13 years old, attended classes in 1866 and left the school for unknown reasons in 1868. With an average rating of 7.36 (on a scale from 1 to 10) young Vincent was a mediocre student. His art teacher was the painter Constant Cornelis Huijsmans.

Controversial beginning and the continual growth

The first 25 years of the school’s existence were tough. There was a large turnover of staff and the number of students remained small. The lack of religious education caused a lot of criticism from the Roman Catholic clergy. Initially the school offered tuition to boys only; in 1894 the first girl was signed up – Maria Bes, daughter of the mathematics teacher. She passed her exams in 1899 and went to Delft to study engineering. She became one of the first female engineers in the Netherlands. In the 1920s electric light and central heating were installed in the building and the 50-year-old desks were replaced. In 1934 the school moved, for lack of space, to a new location at the Ringbaan Oost in Tilburg.

Paleis-Raadhuis

De Strijdhoef (of Strijdhoeve) is een herenhuis te Udenhout, in de Nederlandse provincie Noord-Brabant, dat de naam kasteel heeft gekregen.

Geschiedenis

Dit herenhuis is gebouwd in 1761 op de plaats van het leengoed De Strijdhoeven, waar zich vier en later twee versterkte hoeven bevonden. Het leengoed werd voor het eerst vermeld in 1350. In 1380 wordt het voor het eerst aangeduid met de naam die we nu kennen: de erfenissen genoemd de Strijthoeven. Het leengoed was weer verdeeld in de Grote Strijdhoeve, bestaande uit des Heerdenshoeve en des Riddershoeve; en de Kleine Strijdhoeve', bestaande uit de Scerpenbroecshoeve en de Loyaertshoeve. Beide delen gingen in 1620 uit elkaar, om in 1770 weer bij elkaar gevoegd te worden.

De vroegst bekende eigenaar van het leengoed waren in 1350 Ghisebrecht Ghisebrecht tays sone en joncvrouwen kathelinen draecs sijns wijfs. Het hertogelijk leenboek van 1374 noemt al leenman Roelof Taye; zijn weduwe hertrouwde met Jan Happaert. Het goed bleef in de familie Happaert, maar werd in 1550 verkocht aan Hendrik Gerards van Deventer. In 1577 kwam het aan Jacob Bacx. Deze was Staatsgezind en fel calvinistisch, en niet geliefd. De heer van Helvoirt, Hendrik Bloeyman, was zelfs van mening dat men Bacx zijn hooft sal affsneyden ende in een sack den kynderen thuys seynden. Daar kwam het niet van, en Jacob stierf een natuurlijk dood in 1591. De erfenis werd pas in 1619 verdeeld. De Grote Strijdhoeve kwam in handen van Peter van Broekhoven. Na diverse eigenaren te hebben gekend kwam de Grote Strijdhoeve in 1719 aan Adriaan van Borssele van der Hooge, die heer was van Geldermalsen. Naast speelhuys, visvyver, plantagien behoorden hier ook saylanden, weyvelden, heyvelden, eusels en dergelijke bij. Omstreeks 1755 kwam de Grote Strijdhoeve aan zijn zoon, Adriaan van Borssele.

In 1761 kwam de Strijdhoeve aan Willem Jacob Frederik van Dopff, die generaal-majoor in Staatse dienst was en gehuwd met Adriaans zuster. Hij liet het huidige kasteel lieten bouwen. In 1770 kochten ze ook de Kleine Strijdhoeve erbij. Willem Jacob was generaal-majoor en adjudant van Stadhouder Willem V, werd in 1770 commandant van Breda, in 1778 van Hulst en in 1787 van Amsterdam. In 1788 bouwde hij de Hervormde kerk van Udenhout, die in 1866 weer werd afgebroken. Willem Jacob stierf in 1794.

Nu erfde zijn dochter, Maria Suzanna Jeanette van Dopff, die gehuwd was met Johan Karel Frederik van Franckenberg en Proschlitz, het goed. Johan Karel werd in 1812 burgemeester van Udenhout. De dochter, Wilhelmina Elisabeth Jeanne van Franckenberg trouwde in 1832 met Theophile François le Mire, die ingenieur-landmeter was bij het kadaster. Het bleef in het bezit van de familie Le Mire. Johan Karel stierf in 1888, waarna het goed aan diens zoon Guillaume le Mire kwam, die gehuwd was met Clothilde Dincq. Zij stierf in 1922 en tot die tijd sprak men Frans op het kasteel. In 1923 werd het kasteel eigendom van Leo Cesar Jean Theophile le Mire, welke in 1979 overleed. Vanaf 1964 was zijn kind Clothilde le Mire de eigenares. Zij stierf in 1994. Marie José Agnes Wilhelmina le Mire van Franckenberg en Proschlitz werd geboren in het kasteel op 4 september 1913, zij overleed in februari 2016 in Den Haag. Het kasteel kwam in handen van Beheersmaatschappij De Strijdhoef, en het werd verhuurd aan een advocatencollectief, dat zich onder meer specialiseerde in het hippisch recht. In 2001 kwam er een adviesbureau in het kasteel.

Maria Suzanna stond te boek als eene vrij zonderlinge eigenaarster, immers, dezelve verloochent op verschillende manieren hare sekse en vindt er een genoegen in, voor man door te gaan. Vrouwelijke handwerken oefent zij niet uit, maar zoolang haar jaren het toelieten, was zij eene dolle liefhebster van de jagt, reed zij als een man te paard en mogt gaarne visschen. Ook nu nog rookt zij tussche beide, doch besteedt een voornaam deel van haren tijd aan lezen.

Het gebouw
Het omgrachte herenhuis bezit de zogenaamde Dalenskamer. Deze bevat wandschilderingen, vervaardigd door Dirk Dalens III. Het betreft beschilderde linnen behangsels die op een lattenwerk zijn aangebracht. De schilderingen dateren van 1742 en zijn omstreeks 1787 overgebracht naar de Strijdhoef. In 1788 kwam Willem Van Dopff permanent op dit kasteel wonen.

Landgoed
Het bij het kasteel behorende landgoed meet 34 ha en bestaat voor de helft uit bos en voor de helft uit weiland. In het voorjaar bloeien er vele bosanemonen. Het landgoed is vrij toegankelijk, afgezien van de onmiddellijke omgeving van het kasteel.

Kasteel De Strijdhoef

Huis te Merwe(de) of Kasteel Ter Merwe is een voormalig middeleeuws kasteel ten oosten van de stad Dordrecht aan de Merwede. Het kasteel is gebouwd tussen de jaren 1307 en 1335 op het knooppunt van de rivieren Oude Maas, Noord en Merwede, als plaats waar het stapelrecht werd uitgeoefend.

Huis te Merwede is een van de oudste kasteelruïnes in Nederland (al vanaf 1418).[1] Van het kasteel resteert nog een 14e-eeuwse toren met muren van ongeveer twee meter dikte, die achter een gevangenis en een industrieterrein ligt.

Bewoning
De bouw van het huis werd voltooid in 1335, het was waarschijnlijk niet echt een kasteel, maar meer een ridderhofstad. Tot aan het Beleg van Dordrecht in 1418 werd het beheerd door de familie Van der Merwe(de). Het was het tweede kasteel van de heren Van der Merwede. De eerste vermelding van het huis aan de Merwede dateert van 1335. Uit deze vermelding blijkt dat het huis geen eigendom is van de familie Van der Merwede, maar van de heren Van Putten en Strijen.
Daniel VII van der Merwede, dijkgraaf van de Groote Waard in Zuid-Holland en heer van Steyn, sterft in 1403 zonder een mannelijke opvolger na te laten.[2] Daardoor komt er een einde aan de directe lijn van de Van der Merwedes.[3] Een dochter van Daniel, Margriet, trouwt in 1410 met Willem van Brederode. Het is echter niet duidelijk of deze ook Huis te Merwede in bezit krijgt.[3]

Ruïnering
Tijdens het Beleg van Dordrecht in 1418 werd het onderkomen ingenomen door Jacoba van Beieren, en diende het als uitvalsbasis voor de pogingen tot inname van de stad. De stedelingen wisten echter Jacoba en haar volgelingen te verjagen en verwoestten het huis gedeeltelijk. Drie jaar later tijdens de Sint-Elisabethsvloed werd het restant vrijwel volledig vernield. Alleen een restant van de donjon aan de naar Dordrecht gekeerde kant bleef over. De ruïne was onbewoonbaar geworden en zou nooit meer worden opgebouwd. In 1604 werd de resten verkocht aan de stad Dordrecht.

Na de Sint-Elisabethsvloed van 1421 kwamen de resten van het kasteel rondom in het water te staan en dat bleef bijna zes eeuwen lang het geval. Pas begin 20e eeuw werd de omgeving ingepolderd en lag de ruïne weer aan de oever van de rivier.

Archeologisch onderzoek

In de jaren veertig van de 20e eeuw is archeologisch onderzoek verricht. Dit heeft duidelijk gemaakt dat er twee bouwfasen zijn te onderscheiden. In feite waren het twee kastelen: het eerste is waarschijnlijk al bij een grote overstroming in de 14e eeuw zwaar beschadigd. De resten van de ronde toren op de zuidhoek staan sterk uit het lood terwijl de hele zuidmuur naar buiten overhelt. Het tweede Huis te Merwede werd flink vergroot en besloeg ongeveer 34 x 35 meter.



Kasteel Te Merwe

Loevestein Castle is a medieval castle in the municipality of Zaltbommel, Gelderland, the Netherlands.

The castle was built by the knight Dirc Loef van Horne (hence "Loef's stein" (stone) house) between 1357 and 1397. Until World War II Loevestein Castle was part of the Hollandic Water Line, the main Dutch defense line that was based on flooding an area of land south and east of the western provinces. Currently the castle is used as a medieval museum and function centre.

History 

Loevestein is a water castle that was built between 1357 and 1368. It was built in a strategic location in the middle of the Netherlands, where the Maas and Waal rivers come together (just west of current day villages of Poederoijen and Brakel, in the municipality of Zaltbommel, in Gelderland). At first it was a simple square brick building, used to charge toll from trading vessels using the rivers. By 1372, the castle was under control of the Counts of Holland.[1] In the 16th century (around 1575, orders given by William the Silent) it was expanded to a larger fortress surrounded by earthen fortifications with two (later three) stone bastions on the northern side, two moats, an arsenal, and housing for a commander and soldiers. The Castle was also part of the Hollandic Water Line.

It changed hands twice between the Northern Dutch and the Spanish during the Eighty Years' War: on December 9, 1570, it was taken by the Geuzen; ten days later by the Spanish again; and on June 25, 1572, it was retaken by the Dutch.

From 1619 the castle became a prison for political prisoners. One famous inmate was the eminent lawyer, poet and politician Hugo de Groot (Hugo Grotius) often presented as the "father of modern international law", who was serving a controversially imposed life sentence from 1619. In 1621, his wife Maria van Reigersberch, who was also staying at the castle, hid with him in a book chest that was regularly brought for them.[2][3] He subsequently became the Swedish Ambassador to France for 10 years. Another high-profile inmate was the English Vice-Admiral George Ayscue.

Slot Loevestein

Nederhemert Castle has been built, rebuilt and expanded numerous times throughout its turbulent history. It started life as a keep in the 13th century and was expanded into a polygonal castle with four towers over several centuries.In 1945, the castle was destroyed by fire and fell into ruin. It was restored to its former glory in 2005.

Imposing castle
Nederhemert castle is situated on an ancient bend in the river Maas. As with many castles, the date when the castle was first built is unknown, yet Johan van Hemert is named as owner of this ‘stronghold at Hemert’ in 1310. The oldest parts of the castle date from the end of the 13th century: a two-storey keep and a cellar with notable Bohemian-style vaulting. Some 30 years later, the keep was expanded with the addition of two corner towers - one rectangular, one round - with a walled courtyard in between. A great hall and gateway were added around 1350, and a hexagonal tower was added in the 15th century. These additions transformed Nederhemert into an imposing castle.

Comfortable country house
The castle remained as it was for several centuries until it was renovated into a comfortable country house at the end of the 19th century. The castle was plastered and given crenellations, a veranda and a balcony in neo-Gothic style. Over its 650-year history, Nederhemert was home to many noble families. It even boasted a bed said to have belonged to Maarten van Rossum, the Duke of Guelders’ most notorious field marshal. At the end of WWII, the castle and its contents were completely destroyed by fire.

Risen from the ashes
The last owners sold what was left of the castle and its surrounding parkland to the Dutch state, which transferred the estate, in turn, to the Geldersch Landschap and Geldersche Kasteelen national heritage foundations. There was a lack of funding for the restoration for some time and the castle fell into ruin. Restoration work finally took place between 2001 and 2005, returning Nederhemert, as much as possible, to its medieval glory. The castle now houses offices and is only open to the public in a limited capacity. 