De eerste bewoner van Huize Hessum was Franciscus Justus van der Ketten, arts te Zwolle en getrouwd met Theresia Maria Hens.

Hun zoontje Petrus Antonius van der Ketten legde de eerste steen van het huidige Huize Hessum op 17 juni 1830 .

Hij was toen vijf jaar oud. In 1852 werd een stal gebouwd en begon de agrarische geschiedenis van het landgoed.

In 1861 erfde Theodorus E.J. van der Ketten (de broer van Franciscus) Huize Hessum. Hij was getrouwd met Ida M.C.A.J.A. von Martels.

Aangezien Ida en haar man geen kinderen hadden, werd landgoed Hessum op naam gezet van het petekind van de laatste van der Ketten, Alfred C.E.A.M. von Martels(grootvader van de huidige bewoner van Huize Hessum), geboren in 1884 in Vreden(Duitsland). 

Hij verhuisde naar Hessum. In 1950 onderging het huis een ingrijpende verbouwing, waarbij de zijmuren op hoogte werden gebracht en het oude "keteldak" plaatsmaakte voor het huidige dak.
Jhr. Hubert L.M. von Martels (de middelste van de vijf kinderen van Alfred) werd eigenaar van landgoed Hessum.

Op het landgoed was een melkveehouderij en er werden paarden gefokt.

Anno 2003 is landgoed Hessum ongeveer 70 hectare groot en bestaat voor circa 50% uit bos en 50% uit cultuurgrond.
De huidige bewoners Maurits(de jongste zoon van H.L.M. von Martels) en Aimée von Martels runnen samen de melkveehouderij en de Bed and Breakfast.

Landgoed Hessum Uitgave van Vereniging Overijssels Particulier Grondbezit Dalfsen, 1999

https://www.landgoedhessum.nl/geschiedenis

Huize Hessum

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

 Rechteren Castle is a Dutch castle situated on an island on side-branch of Overijsselse Vecht river, near the village of Dalfsen. It is the only castle in the province Overijssel from the Middle Ages that still exists.

History

Originally, Rechteren Castle was owned by the counts of Bentheim. It is first mentioned in 1190. In 1315, it became the property of Herman van Voorst. Through inheritances, it became property of the van Heeckeren, that split into the van Voorst en van Rechteren family. The counts of Rechteren inherited the castle, and it is nowadays still the family's property. The castle is not open to visitors. 

Soon after, around 1320, he built the castle, situated on an island in an old arm of the Overijsselse Vecht river.

Through inheritance the castle went to Frederik Van Heeckeren in 1339. When ownership transferred to his son Sweder van Heeckeren in 1386, Sweder started to call himself Van Rechteren.

During the 15th century 2 extra floors were added to the round keep, originally being 3 floors high. It now is now 33 m high.

Between 1584 and 1590, during the 80 Years' War, Rechteren castle was occupied by Spanish troops. After it was taken back by Maurice, Prince of Orange, he had the defenses of the castle slighted, only sparing the round keep. After this the castle lost its military purpose. Archaeological excavations carried out in the 20 century showed the castle had had a round curtain wall with several wall towers.

Even though the castle had no more military importance it was still garrisoned by Dutch States soldiers in 1665 to protect it from a possible attack by Christoph Bernhard van Galen, the Prince-bishop of Münster. Their stay at the castle caused much damage.

In the 18th and 19th century several wings were added and others were remodelled. In the 1950's the neo-Gothical additions were removed.

At present Rechteren Castle is a private residence. The grounds of the castle can only be visited during National Heritage Days and sometimes as a guest of cultural events. 

During the Second World War the castle offered shelter to some 60 refugees from Katwijk, Noordwijk and Scheveningen.

Exterior

The castle has been renovated and extended several times throughout the centuries. In 1591, Prince Maurice of Orange requested the owners to dismantle all fortification elements, so that the Spanish troops would not be able to seize an important military stronghold. The surrounding ring wall was torn down, and the main moat was drained. In the 18th century, two wings were added to the main building. In 1896 the main building and the main tower were transformed in neogothic style. In the 1950s, all the neogothic elements were removed, and the 18th century style of the castle was restored.

Interior

In 1908 and 1991, the owners of the castle allowed a photographer to take pictures of the interior. The vestibule contains many family portraits, and there is a white salon designed in rococo style. The dinner room is decorated with paintings by Herman ten Oever, depicting scenes from Greek mythology. The central hall contains portraits and arms of the Rechteren family.

https://www.castles.nl/rechteren-castle

https://en.wikipedia.org/wiki/Rechteren_Castle

Kasteel Rechteren

Den Berg is een havezate aan de Heinoseweg in Dalfsen.

Ligging

De havezate ligt op enkele kilometers ten zuiden van het dorp Dalfsen. Even ten noorden van de havezate ligt Station Dalfsen.

Geschiedenis

Al in 1483 was er sprake van een "het goet de Berch" of "Huva Ten Berghe", waarschijnlijk genoemd naar de rivierduinen die het landgoed van oost naar west doorsnijden. Het huis werd in de 14e eeuw bewoond door het geslacht Van den Berghe. In de 16e eeuw was het goed in het bezit van de Van Haersoltes. In de 17de eeuw ging het over in handen van de familie Rengers, om vervolgens te vererven op de Van Coeverdens. Vervolgens kocht luitenant-kolonel Willem-Jan baron van Dedem in 1703 de "Havesate den Barch".

Het Huis in de 18e eeuw

Hij en zijn vrouw Gerbregt van Delen lieten de oude laat-middeleeuwse havezate afbreken en het huidige huis bouwen. Dit nieuwe huis in strakke vorm, ligt in het middelpunt van een uitgestrekt lanenstelsel. Het is een huis van allure, met twee bouwhuizen aan weerszijden van het voorplein. De middenpartij van het huis wordt aan de bovenkant afgesloten door een halfronde fronton. Op dit fronton en op de vazen boven de poort zijn de alliantiewapens van de stichters van het landgoed Van Dedem en Delen in Bentheimer zandsteen uitgehouwen. Het huis wordt omgeven door een park van ca. 60 ha, dat in 1742 mede ontworpen werd door de landschapsarchitect Samuel van Beinum. Het park bestaat uit een aantal elkaar loodrecht kruisende lanen waarvan de Berger Allee maar liefst 2,5 kilometer lang is. Voor de aanleg van deze laan werd de rivierduin waar het landgoed naar vernoemd is, doorgraven.

Politiek op Den Berg

Leden van het adellijke geslacht Van Dedem waren lid van de Tweede Kamer der Staten-Generaal, gedeputeerde en lid van Provinciale Staten van Overijssel en namen deel aan het gemeentebestuur van Dalfsen en het waterschap. Zo maakten zij zich verdienstelijk voor de gemeenschap.

In de eerste helft van de 19e eeuw werd in het park een aantal wijzigingen in de landschapsstijl doorgevoerd, zoals het natuurlijker maken van de tot dan toe rechthoekige waterpartijen. Tevens werd aan het eind van de 19e eeuw het huis verbouwd door de architect L.H. Eberson. Hij realiseerde een driezijdige, uitgebouwde middenpartij met een open torentje aan de achterkant. Huis Den Berg is sinds 10 december 1983 eigendom van de Van Dedem-Den Berg Stichting.


https://www.landgoedereninoverijssel.nl/landgoed-detail/den-berg.html

Den Berg

The farms, with one exception, are of the Saxon type with a style identified by thatch rooves, evenly placed windows underneath and the so called underbarn at the rear. On the estate it will be noticed that the window shutters on most of the buildings are conspicuous by their colours; yellow and black in an hourglass pattern with a green surround. These are the colours of the van Pallandt coat of arms and are symbolic of the association, dating back centuries, between the castle and the people living on the estate.

Most of the property of Eerde has been gradually handed over by the owner to other authorities. Today, and rightly so, most of the farms on the estate are recognized as historic buildings.

Little is known of the early history or of the original occupants of te castle due to many of the records being destroyed by fire. Perhaps the familiy 'Van Eerde' was not carried on through the male side because it is definitely the woman who come to the fore in its history. The house of Eerde at one time came together with the house of Twickel near Delden, through the marriage in about 1380 of Jutte van Eerde with Herman van Twickel, who became Lord of Twickelo that same year and 12 years later took on the title of Sheriff of Twenthe. In the medieval history of the bishopric of Utrecht (Joh. Beka) is to be found the story of Evert van Essen who was married to Margaretha van Eerde. He had built on the estate a fortification of stone and wood and soon he became one of the most notorious robber knights in the province of Overijssel. We may assume that Jutte van Eerde and Margaretha were sisters, so making Evert the wicked brother-in-law of the Lord of Twickel.

The latter's task involved jurisdiction in the area in his position of Sheriff. However in those times a robber knight was a respectable profession if one had consent. This appeared not to be so in the case of Evert van Essen. After many warnings, Bishop Florens van Wevelinckhoven (1379-1393) decided to punish Van Essen. With help from knights Van Egmond, Van IJsselstein and Van Arkel, he besieged Eerde and razed the fortification to the ground. Eventually the fort was rebuilt on a much larger scale with three towers, moats and a drawbridge.

Not long afterwards the levying of taxes for ships on the rivers Regge and Vecht began again. In 1521 the castle was aqain besieged and destroyed, this time by the the people of nearby Zwolle. lt is not known how many times the castle was destroyed and rebuilt, but in 1625 it stood again as seen on the print.

On April 11th 1706 Baron Werner van Pallandt, lieutenant-general of the Netherlands, purchased the ruins of Eerde from the Dowager Schaap van Winsum. After restless times - there were many skirmishes in this region - there came a period of tranquility for the castle.

In the nineteenth century the castle became, as did most castles in the provinces, a summer residence. So down through the centuries Eerde, like many other castles, became a fortified farmer's dwelling, an uncomfortable fortress, a toll house, a robbers nest, a comfortable manor house and for a short period a luxurious summer residence.

In 1926 Baron van Pallandt gave the castle and estate to Krishnamurti, Star of the East, to be the European home of the movement of the Star. Thousands flocked from all over the world to hear Krishnamurti. The latter disbanded the movement a few years later and returned 'Eerde' to the Baron.

In 1933 under the influence of the Jewish purge in Hitler's Germany Eerde was given its current destination. lt was in September 1933, the advent year of Hitler's Germany that Baron van Pallandt made Castle Eerde available for Jewish refugee children fleeing from the Nazi-persecution. The initiative for this action was taken by the Dutch Quaker Movement, and for this reason Eerde became known as the Quaker School. The war years were sad years for the school. lt was clear that the Nazi invaders would close the school. The last two years of the war saw Castle Eerde as shelter for those who crushed human rights and peace under their feared jackboot.

After the liberation in 1945 the school was restarted. Thanks to the good name which the school had created during its ten years of existence and thanks to the support of the school board of directors the International School came into being.
Now there are pupils from all over the world at the school.

http://www.nevenzel.nl/Nevenzel/03%20Den%20Ham/OKV/eerde.htm


Kasteel Eerde


On an estate with a Havezathe

An estate of no less than 35 hectares, in the midst of approximately 500 hectares of nature in the beautiful Salland landscape landscape. The nights here are still un-Dutch dark and the only sound is that of a calling owl. Kingfishers and buzzards feel very much at home at Den Alerdinck. Deer and squirrels are also frequently seen guests. The orchard of the estate has many old apple varieties and next to the guest rooms is a wall with slate fruit with, for this time, rare forms of growth. You can walk straight into the forest from the holiday home.

But now about the holiday homes themselves, because that's what it's all about for you. There are four in total. Together large enough for 22 guests, but also for rent separately.

The houses Mimosa and Acacia each offer space for up to five people, are semi-detached and have one double bedroom, bathroom and toilet and living room and kitchen on the ground floor and the other bedroom on the floor.

The Boswachter (8 people) and the Bosrand (4 people) are both detached. The Forester can be rented separately; the Bosrand exclusively together with the Boswachter. De Boswachter has one bedroom on the ground floor and a toilet in the hall.The other three bedrooms and the upstairs bathroom. In the Bosrand are the two bedrooms and the bathroom on the ground floor.

All houses are stylishly furnished, equipped with good beds and all modern comfort and have a private terrace. Each living room has a wood stove and the kitchens are equipped with all possible necessities.

History

In the middle of the beautiful Overijssel landscape landscape is the historic Alplaats Den Buitenerdinck. The outside is surrounded by a moat of 3 km and has no less than 35 ha. The history of the estate goes back to the 15th century. The country house, built in eclectic style and centrally located on the estate, was classified as a manor in 1648. That qualification implied a significant number of benefits for the resident / owner. In the vast majority of its existence the estate was privately inhabited. This is also the case today. The current owner has made Den Alerdinck again until it was once: "one of the cleanest places in Salland".

https://www.erfgoedlogies.nl/en/netherlands/overijssel/995-historische-buitenplaats-den-alerdinck/accommodation/location


Den Alerdinck

Het Nijenhuis is een landgoed met havezate gelegen tussen de plaatsen Wijhe en Heino in de Overijsselse streek Salland. Twee bouwhuizen flankeren het plein voor het kasteel. Gebouwen en omliggend parkbos zijn bij Museum De Fundatie in gebruik als tentoonstellingsruimte voor beeldende kunst.

Geschiedenis

De havezate wordt in de archieven in 1382 voor het eerst vermeld. Het tegenwoordige kasteel stamt deels uit 1680. Verschillende bekende adellijke families waaronder telgen uit de geslachten Van Ittersum, Bentinck (Volkier Marius François Bentinck tot Nijenhuis werd hier geboren) en Van Pallandt bewoonden het. In 1870 werden door de toenmalige eigenaar Von Knobelsdorff twee grote woontorens toegevoegd. Nadat het huis in de twintigste eeuw in verval raakte kwam het in bezit van de provincie Overijssel. In de jaren vijftig vond een grote restauratie plaats.

Museum

Het huis werd van 1958 tot zijn dood in 1984 bewoond door kunstverzamelaar en voormalig directeur van museum Boijmans Van Beuningen Dirk Hannema. Hij liet een belangrijke collectie beeldende kunst na waarvan delen sinds 2004 in het Nijenhuis door het Zwolse museum De Fundatie getoond worden aan het publiek. Bij het huis behoort ook een door Hannema begonnen beeldentuin waar vele kunstwerken zijn opgesteld. Beeldhouwer Ossip Zadkine maakte in 1929 de zonnewijzer in de vorm van een liefdespaar. Een ander belangrijk werk is een afgietsel van het beeld dat Charlotte van Pallandt in 1968 maakte van koningin Wilhelmina.

Nijenhuis in Olst-Wije

The history of De Havixhorst

As long ago as 1000 years, the earliest Dutch farmers settled on the edge of the river Reest, in high places or ‘horsts’ between the water-logged plains. De Reest is a picturesque broad stream, a northern remnant of the Overijssel Vecht from long, long ago.

De Havixhorst was noted as far back as 1371 as being an inhabited place in the Reestdal, not far from Meppel. In 1618 its official recognition as a ‘havezate’ followed, the old East Dutch name for a knightly residence. Havezates are traditionally found in the rural stretch between Zutphen and Assen. From the 15th century onwards, the gentlemen of Havixhorst were awarded ‘collation rights’: that is, the right to appoint a clergyman to the nearby church in the village of IJhorst, right on the border of Drenthe and Overijssel.

The noble de Vos van Steenwijk family lived here for nearly 300 years, from 1658 to 1939. The castle was owned by the family until 1963. After that, it served various public functions for a few years, including being a retirement home and holiday resort for young people.

Why here?

On a horst in the Reestdal? Finding good land on which something would grow and that didn’t flood often was a rare thing 1000 years ago. And very expensive to boot, because for the pioneers of Dutch agriculture, cattle breeding was their primary occupation. Back then, the southern part of Drenthe was mostly a large, swampy and inaccessible marsh. Difficult to get to and even more difficult to live in. Passage was possible in only a few places near De Havixhorst; among others at Staphorst and Meppel – which is essentially the ‘back garden’ of the estate. A high, dry piece of ground not far from a minor, meandering river.

Successful farmsteads

No wonder, then, that here, especially on the high and dry horsts, successful farms could flourish; the small, prosperous region near De Wijk and Ruinerwold was nicknamed ‘the Gold Coast of Drenthe’. When De Havixhorst's now-elegant Tuinzaal was a farm, it housed around 100 cows. Back then, this was an enormous amount. An estate such as De Havixhorst (“the first building in the forest”) was completely self-sufficient, it was like a village outside the village.

Living in a manor?

Thanks to owner Jos Wijland, De Havixhorst has a new purpose: that of a Chateauhotel. Strictly speaking, De Havixhorst isn’t a castle; it’s a havezate – a knightly residence. Granting a knighthood to the Lord of a castle was something only the government of Drenthe – the Landdag – could do. And they were all elected. All of this meant that De Havixhorst was part of the first, cautious democratic system in the Netherlands. By the time the French took control, 34 houses in Drenthe had been awarded the honorary title of havesathe. Now there are only six, but they are still resplendent in their glory.

De Havixhorst as a private residence

This privileged settlement on the Reest, known as ‘Havixhorst’, has been inhabited since the 14th century. The current main building that dates from 1753 was carefully and lovingly restored between 1979 and 1982, in cooperation with het Drenste Landschap, the foundation for the Drenthe countryside Owner Jos Wijland still has an authentic, 18th century blueprint of the building plans, the predecessor of modern architectural drawings. And it is, as the name implies, bright blue!

De Vos van Steenwijk

The original owners, the noble de Vos van Steenwijk family, lived here very well indeed in times gone by, although nowadays we would say they lived rather simply. The imposing facade of the main house belies a simple life; behind it were only three simple living rooms on the ground floor, and four more rooms above. The entire double attic, which now houses stunning hotel suites, was empty, without any assigned function. But it was the inevitable and unavoidable odours associated with cattle husbandry that perpetuated the atmosphere of ‘everyone mucking in’. Not a fancy show home, but a house for hard workers.

Much love and care

In 1979 the Wijland family, the current owners of the Chateauhotel and De Havixhorst restaurant, started the extensive job of restoring the somewhat tired estate to its former glory. And with plenty of respect for the past. The doors were opened to hotel and restaurant guests in 1982. This was the year in which De Havixhorst was also purchased by Het Drentse Landschap, the Drenthe countryside foundation. Working together, the focus is on the maintenance and further restoration of the castle complex and surrounding gardens.

https://www.dehavixhorst.nl/en/history

De Havixhorst 

In 1936 erfde mijn vader Vosbergen. Wij woonden toen in Driebergen en verhuisden meteen naar Heerde. Het huis zowel als het landgoed waren zeer verwaarloosd en mijn vader, die de oorlog zag aankomen, voelde niets voor een restauratie. Als grap hebben we er met zijn allen weekje gekampeerd. Daarna kwam er van allerlei volk in: in de mobilisatie Nederlandse soldaten en tijdens de bezetting vele Duitse militairen. Padvinders mochten er ook gebruik van maken. Na de oorlog zag mijn vader nog minder in een restauratie. Er kwam een echtpaar in, dat van Monumentenzorg wat geld kreeg om ramen en vloeren te herstellen om er vervolgens een “kunstcentrum” in te vestigen. Dit bleef zo van 1952 tot 1970. Toen kwam er een boerderij vrij, waarin zij hun centrum konden voortzetten, terwijl mijn man en ik de hint kregen om nu nog te proberen te restaureren, omdat in de toekomst de zeer royale subsidies wel eens konden opdrogen.

Vosbergen bestaat uit 4 vierkantjes waarvan (bouwkundig) vierkantje 1 het oudste is, waarna wij kunnen gissen naar 2 en 3. Vierkantje 4 is pas na het zogenaamde rampjaar (1672) gebouwd, zoals wij tijdens de restauratie op een steen vonden.

Het goed Vosbergen is ontstaan uit een omvangrijk bezit aan landerijen o.a. in Heerde, in handen van Peter en Geerlich Doys, magistraten uit Deventer. Geerlich’s Heerder bezittingen kwamen bij testament in handen van zijn achterkleindochter en haar man Gerrit Krijt. Het is waarschijnlijk pas hun zoon, die het huis bouwde, dat het jaartal 1623 in de gevel draagt. Op een kaart van Jacob van Geelkercken uit 1636 staat het huis voor het eerst afgebeeld. De Krijts, die het Katholieke geloof bleven aanhangen, waren daardoor van openbare ambten uitgesloten. Het is mogelijk dat dit de reden was om naast de reeds bestaande watermolen een tweede molen te bouwen. De hoge kosten van deze bouw konden door de financiële ellende van het Rampjaar (1672) niet meteen “ingehaald” worden. De molens maakten papier uit oude kleren (lompen).

​In 1715 kocht Alexander van Dedem Vosbergen met bijbehorende landerijen. Alexander, telg uit een riddermatig geslacht, zat vanaf 1681 in het stadsbestuur van Harderwijk. Alexander hielp zijn oudste zoon Gijsbert Frederik om ambtsjonker van Heerde te worden door in 1717 Vosbergen aan hem over te dragen, waardoor zijn zoon tevens gegoed genoeg werd om “wachtend” lid van de Ridderschap van de Veluwe te worden. Zijn oudste zoon Alexander werd als ambstjonker in 1765 toegelaten tot de Ridderschap van de Veluwe. In 1798 sterft hij ongehuwd. Zijn broer Jan Albert, die militair was, erfde Vosbergen. Na de dood van zijn broer vestigt hij zich met zijn zoon Gijsbert Frederik Arnold Willem op Vosbergen.

Na zijn ongehuwde overlijden komt Vosbergen in handen van zijn zuster Catharina (1778-1851), getrouwd met Boldewijn Sloet van Hagensdorp. Aangezien er vanaf 1772 geen huisvrouw meer op Vosbergen had gewoond en e.e.a. qua stijl uit de jaren '40 van de 18e eeuw zou kunnen stammen, lijkt het waarschijnlijk dat dit echtpaar nogal wat gemoderniseerd heeft. Na het overlijden van hun grootvader Sloet probeerden de kinderen uit het huwelijk van zijn jongste dochter (met man Van Dedem) het huis te behouden en er ’s zomers te komen. Het waren Gijsbert Willem Karel van Dedem, Elisabeth Lecky – van Dedem en Pauline de Beaufort – van Dedem. Gijsbert was na een loopbaan als advocaat in Semarang, burgemeester van Hoorn geworden na zijn terugkeer, lid van de 2e Kamer en tenslotte Minister van Koloniën in het kabinet van Van Tienhoven. Na de val van dit kabinet onderneemt hij een reis naar Brits-Indië en overlijdt daar. Zijn vrienden laten een graf ontwerpen door de bekende bouwmeester Cuypers. Het graf bleek een paar jaar geleden nog steeds in goede staat te zijn op het kerkhof van Calcutta.

Gijsberts zusters zijn beide hofdames geweest van Koningin Sophie, de eerste vrouw van Koning Willem III. Vele jaren later wordt Pauline de Beaufort grootmeesteres van Koniging Emma, de tweede vrouw van Willem III. Ter nagedachtenis aan hun broer brengen de zusters een plaquette aan in de Hervormde kerk van Heerde.



https://www.kasteelvosbergen.nl/geschiedenis

Kasteel Vosbergen

Het is bij het huis Echten tegenwoordig waarschijnlijk drukker dan het ooit in het verleden is geweest. Huis Echten, bij het dorpje Echten in Drenthe, is sinds 1975 een centrum, waar nu de stichting Visio aan meervoudig gehandicapten en vooral visueel gehandicapten overdag een mogelijkheid tot werken aanbiedt. Zij zijn bezig in de bouwhuizen en in de moestuinen en de kassen, die links achter in het park achter het huis te Echten aanwezig zijn. Er wordt hen in de verschillende werkplaatsen, die op het landgoed aanwezig zijn, een veelzijdigheid aan dagbesteding aangeboden, waaronder, behalve de al genoemde activiteiten ook bij voorbeeld houtbewerking, keramiek en weven mogelijkheden vormen.

Havezate

Huis Echten was een van de havezaten in Drenthe. De oudst bekende Van Echten, die Volker heette, komt al voor in het jaar 1262, maar of het huis er toen al was, is niet bekend. Bijna een eeuw later, in 1353 wordt een andere Volker van Echten genoemd, die in Echten een 'hofstat' had. Ook van die hofstad is niet bekend of die op de plaats van het huidige Echten stond.

Vijftiende eeuw

Waarschijnlijk stamt het huis Echten uit de vijftiende eeuw. Het was toen een eenvoudig rechthoekig huis met een lengte van meer dan twintig meter en een diepte van ongeveer acht meter, bestaande uit een lange zaal en een opkamer met daaronder een kelder. In de zeventiende en achttiende eeuw werd het huis uitgebreid met links en rechts een vleugel en daartussen een binnenplaats.
In deze tijd werden ook de beide bouwhuizen gebouwd. Het noordelijke bouwhuis werd gedeeltelijk ingericht als koestal. Het zuidelijke bouwhuis, dat er door het torentje uit ziet als een kapel, is nooit een kapel geweest, maar was vroeger een koetshuis en paardenstal.

Verbouwingen

In het begin van de negentiende eeuw werden de vleugels van het huis te Echten gesloopt en in de plaats daarvan werd het oude huis uitgebreid met een dubbel zo grote aanbouw, zodat een min of meer rechthoekig huis ontstond. In latere jaren werd er opnieuw fors verbouwd, waardoor het huis wat kleiner werd en de vorm kreeg zoals we die nu kennen. Het huis is omgracht en via het voorplein toegankelijk via een eenvoudige brug met gemetselde bruggenhoofden. Op het kasteeleiland bevindt zich voor het huis ook een kleine tuin. Ook het voorplein is fraai uitgevoerd met een cirkelvormig parkje met kleine heggetjes en een aantal hoog opgaande bomen tussen de beide bouwhuizen.
Voor het huis loopt de oprijlaan in de richting van het dorp. Links daarvan zien we een grote duiventil en rechts, aan het einde van de met boompjes omzoomde oprijlaan - in feite het begin daarvan - staat een portierswoning. Deze oprijlaan vormt de zichtas van het huis. Voor de bezoeker is het de mooiste manier om al wandelend door deze oprijlaan het Huis te Echten te benaderen.

Van Echten

Tot in de negentiende eeuw heeft de familie Van Echten het Huis te Echten bewoond. Verschillende leden van de familie hebben belangrijk functies in het openbare leven uitgeoefend, zoals die van ette in het Dieverdingspil. Er waren ook Van Echtens, die zich actief bezighielden met ontginningen in het veenlandschap van Drenthe. Omstreeks 1800 was er een Johan van Echten, die een militaire carrière opbouwde en het zelfs bracht tot luitenant-generaal en gouverneur van Meenen (in West-Vlaanderen).

Rudolph Otto van Holthe

De laatste mannelijke telg uit het geslacht Van Echten was Roelof (1731-1797), die gehuwd was met Anna van Tjarkenborch. Het echtpaar kreeg twee dochters. De jongste, Anna Geertruida (1777-1854) trouwde met de uit Rheebruggen afkomstige Rudolph Otto van Holthe (1772-1832), Dit echtpaar vestigde zich op het Huis Echten. Rudolph was lid van de Ridderschap van Drenthe en lid van de Provinciale en Gedeputeerde Staten van Drenthe. Zij kregen veel kinderen, waar onder vier zonen, die alle openbare ambten in Drenthe zouden vervullen. In 1814 werd Rudolph, na het herstel van de ridderschap ingeschreven onder de naam Van Holthe tot Echten, waarmee de naam van Echten bleef voortleven. Leden van deze familie bleven op het Huis te Echten wonen tot 1971. Zij waren onder meer burgemeester van Ruinen. Na het overlijden van Anne Willem van Holten tot Echten (1884-1967) en zijn vrouw, besloten hun kinderen om het Huis te Echten te verkopen. De nieuwe eigenaar werd in 1971 de voorganger van de Stichting Visio, de mr. H. van Heukelomstichting.

Tuin

De tuin rond het Huis te Echten is toegankelijk voor het publiek. Bij een rondgang ziet men onder meer verscheidene kunstwerken, die een uitleg hebben in brailleschrift. Ook is er bij het begin van de tuin een plaquette met een plattegrond van de tuin en het park in reliëf, die door blinden kan worden 'gelezen'. De bezoekers kunnen kennis maken met gehandicapten die hier aan het werk zijn en hun werk bewonderen.

https://www.absolutefacts.nl/kastelen/data/huis-te-echten.htm

Huis te Echten

Geschiedenis
Over de geschiedenis van het Spijkerbosch is niet zoveel bekend. De eerste keer dat het landgoed genoemd wordt, is in een notitie van de Drost van Salland; Seijno Mulerth. Deze constateerde in 1551 dat de Lange Stouwdijck erg verwaarloosd was en riep de onderhoudsplichtigen op om deze te komen herstellen. De locatie van deze dijk wordt nauwkeurig omschreven als "bij Ketelersgadt gelegen tusschen Spijkrebusch ende die Soestweteringhe". De eerste afbeelding van het huis komt vermoedelijk uit 1731 en is een pentekening van Cornelis Pronk. Ook is er een tekening van Abraham de Haen. Op deze prenten is de spieker te zien als twee aan elkaar gebouwde huizen, met een zadeldak. Op de muurankers is het jaartal 1611 te zien. Bij de restauratie 400 jaar later (in 2011) is een muursteen gevonden met dit jaartal erop. Opzij van het hoofdhuis, waar ook nu nog het koetshuis staat, is een bijgebouw te zien dat door een tuinmuur aan het hoofdhuis verbonden is. In die tijd staan Jonker Jan Krijt en zijn vrouw Arnolda van Baerle genoemd als eigenaar van Spijkerbosch. De familie Krijt heeft het landgoed tot het eind van de 18de eeuw in handen gehad en het Spijkerbosch was in die tijd een belangrijk toevluchtsoord voor de Katholieken.

Spijkerbosch vanaf de 19de eeuw

Tegen het eind van de 19de eeuw werd het landgoed verkocht aan de heer Rutger Jan Schimmelpenninck, die indertijd directeur was van de Deventer Capsulefabriek (Deventer DAIM). De Schimmelpennincks hebben het Huis geheel verbouwd in eclectische stijl. Rond de eeuwwisseling werd het hele goed verkocht aan de familie van Hoevell tot Nijenhuis. Spijkerbosch bestond toen uit 30 percelen waaronder "het heerenhuis, koetshuis, tuin met bloem- en druivenkasen, broeibakken, vijver, wandelingen, bosch- bouw en weiland, ... tuin met vruchtboomen ... opgaand bosch ... terrein van vermaak". In 1914 kocht de heer mr. dr. J. Luden, Spijkerbosch voor zijn dochter Marie. Zij was getrouwd met S.J. Graaf van Limburg Stirum, waardoor het landgoed in de familie Van Limburg Stirum terecht kwam.

Tuinarchitectuur

In 1783 lagen hoofdgebouw en koetshuis nog op een vrijwel vierkant terrein, met rechte slotgrachten omgeven. Onder invloed van de destijds heersende mode in tuin- en parkaanleg, werd deze parkaanleg omgevormd van een klassieke Franse stijl naar een Engelse landschapsstijl met als bijzonderheid de aanplant van Amerikaanse exoten. Toen werd ook de rechthoekige gracht vergraven tot een landschappelijke vijver met een uitstulping aan de oostkant van het Huis. De rechte plantvakken uit de 18de eeuw moesten indertijd wijken voor een meer landschappelijke, gebogen stijl. Vanaf de jaren '60 van de vorige eeuw raakte de buitenplaats in verval. Intussen is er weer flink in het landgoed geïnvesteerd: niet alleen is het hele huis gerenoveerd, ook is - met subsidie van de provincie - de park- en tuinaanleg weer in ere hersteld.

https://www.landgoedereninoverijssel.nl/landgoed-detail/spijkerbosch.html

Spijkerbosch

Groot Hoenlo is een havezate met landgoed aan de Diepenveenseweg tussen Boskamp en Olst, dat voor het eerst vermeld werd in 1233. Terzijde van Groot Hoenlo staat Klein Hoenlo, een huis dat ook wel bekendstaat als het "weduwehuis". Het imposante hoofdgebouw, huis Groot Hoenlo, is door de eeuwen heen meerdere malen herbouwd, de huidige gevel stamt uit 1897, de toren uit 1904. Enkele families waarvan het bekend was dat zij op Groot Hoenlo gewoond hebben zijn Van Haersolte, Des Tombe en Van Laer. Ook de auteur Harry Mulisch verbleef er enige tijd, in zijn boek "De ontdekking van de hemel" beschrijft hij Groot Hoenlo maar noemt het Groot Rechteren.

Het huis met bijhorende landgoed zijn sinds 2001 een beschermd rijksmonument. Om Groot Hoenlo ligt een gracht, recht in de as van de lange oprijlaan. Het huis bestaat uit twee verdiepingen met een souterrain, de klokgevel herbergt een derde verdieping. Diverse oorspronkelijke onderdelen van het interieur zijn bewaard gebleven, waaronder een trapleuning, stucwerk, schouwen en plafond.

Het park rond Groot Hoenlo is niet openbaar toegankelijk. Op het landgoed zijn wandelpaden beschikbaar.