Groot Hoenlo is een havezate met landgoed aan de Diepenveenseweg tussen Boskamp en Olst, dat voor het eerst vermeld werd in 1233. Terzijde van Groot Hoenlo staat Klein Hoenlo, een huis dat ook wel bekendstaat als het "weduwehuis". Het imposante hoofdgebouw, huis Groot Hoenlo, is door de eeuwen heen meerdere malen herbouwd, de huidige gevel stamt uit 1897, de toren uit 1904. Enkele families waarvan het bekend was dat zij op Groot Hoenlo gewoond hebben zijn Van Haersolte, Des Tombe en Van Laer. Ook de auteur Harry Mulisch verbleef er enige tijd, in zijn boek "De ontdekking van de hemel" beschrijft hij Groot Hoenlo maar noemt het Groot Rechteren.

Het huis met bijhorende landgoed zijn sinds 2001 een beschermd rijksmonument. Om Groot Hoenlo ligt een gracht, recht in de as van de lange oprijlaan. Het huis bestaat uit twee verdiepingen met een souterrain, de klokgevel herbergt een derde verdieping. Diverse oorspronkelijke onderdelen van het interieur zijn bewaard gebleven, waaronder een trapleuning, stucwerk, schouwen en plafond.

Het park rond Groot Hoenlo is niet openbaar toegankelijk. Op het landgoed zijn wandelpaden beschikbaar.

Groot Hoenlo

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

Geschiedenis
Over de geschiedenis van het Spijkerbosch is niet zoveel bekend. De eerste keer dat het landgoed genoemd wordt, is in een notitie van de Drost van Salland; Seijno Mulerth. Deze constateerde in 1551 dat de Lange Stouwdijck erg verwaarloosd was en riep de onderhoudsplichtigen op om deze te komen herstellen. De locatie van deze dijk wordt nauwkeurig omschreven als "bij Ketelersgadt gelegen tusschen Spijkrebusch ende die Soestweteringhe". De eerste afbeelding van het huis komt vermoedelijk uit 1731 en is een pentekening van Cornelis Pronk. Ook is er een tekening van Abraham de Haen. Op deze prenten is de spieker te zien als twee aan elkaar gebouwde huizen, met een zadeldak. Op de muurankers is het jaartal 1611 te zien. Bij de restauratie 400 jaar later (in 2011) is een muursteen gevonden met dit jaartal erop. Opzij van het hoofdhuis, waar ook nu nog het koetshuis staat, is een bijgebouw te zien dat door een tuinmuur aan het hoofdhuis verbonden is. In die tijd staan Jonker Jan Krijt en zijn vrouw Arnolda van Baerle genoemd als eigenaar van Spijkerbosch. De familie Krijt heeft het landgoed tot het eind van de 18de eeuw in handen gehad en het Spijkerbosch was in die tijd een belangrijk toevluchtsoord voor de Katholieken.

Spijkerbosch vanaf de 19de eeuw

Tegen het eind van de 19de eeuw werd het landgoed verkocht aan de heer Rutger Jan Schimmelpenninck, die indertijd directeur was van de Deventer Capsulefabriek (Deventer DAIM). De Schimmelpennincks hebben het Huis geheel verbouwd in eclectische stijl. Rond de eeuwwisseling werd het hele goed verkocht aan de familie van Hoevell tot Nijenhuis. Spijkerbosch bestond toen uit 30 percelen waaronder "het heerenhuis, koetshuis, tuin met bloem- en druivenkasen, broeibakken, vijver, wandelingen, bosch- bouw en weiland, ... tuin met vruchtboomen ... opgaand bosch ... terrein van vermaak". In 1914 kocht de heer mr. dr. J. Luden, Spijkerbosch voor zijn dochter Marie. Zij was getrouwd met S.J. Graaf van Limburg Stirum, waardoor het landgoed in de familie Van Limburg Stirum terecht kwam.

Tuinarchitectuur

In 1783 lagen hoofdgebouw en koetshuis nog op een vrijwel vierkant terrein, met rechte slotgrachten omgeven. Onder invloed van de destijds heersende mode in tuin- en parkaanleg, werd deze parkaanleg omgevormd van een klassieke Franse stijl naar een Engelse landschapsstijl met als bijzonderheid de aanplant van Amerikaanse exoten. Toen werd ook de rechthoekige gracht vergraven tot een landschappelijke vijver met een uitstulping aan de oostkant van het Huis. De rechte plantvakken uit de 18de eeuw moesten indertijd wijken voor een meer landschappelijke, gebogen stijl. Vanaf de jaren '60 van de vorige eeuw raakte de buitenplaats in verval. Intussen is er weer flink in het landgoed geïnvesteerd: niet alleen is het hele huis gerenoveerd, ook is - met subsidie van de provincie - de park- en tuinaanleg weer in ere hersteld.

https://www.landgoedereninoverijssel.nl/landgoed-detail/spijkerbosch.html

Spijkerbosch

De Haere is een havezate aan de rivier de IJssel in de buurtschap Hengforden onder de gemeente Olst-Wijhe, ongeveer 7 km ten noorden van Deventer. Het landgoed is 130 ha. groot en bevat een landhuis met park en bijgebouwen. Verder bestaat het uit een aantal boerderijen, gemengd bos, weilanden en bouwland. Op het landgoed bevindt zich een namaakruïne, de grootste zonnewijzer van Europa en de restanten van een omvangrijk verdedigingsstelsel uit de Koude Oorlog, de IJssellinie. Het huis doet dienst als kantoor voor de eigenaresse, de Stichting IJssellandschap, op de begane grond is een horecagelegenheid.

Huis

De Hof ter Hare, toen waarschijnlijk een boerenhoeve, wordt al in 14e-eeuwse documenten genoemd. Het is echter niet zeker of deze hof op de plek van het huidige huis stond. In 1559 is op de plaats van het tegenwoordige landhuis voor de Deventer regent Hendrik van Oldeneel een nieuw huis gebouwd. Omstreeks 1778 heeft de toenmalige eigenaar Jan van Suchtelen het huis goeddeels opnieuw laten optrekken om het geschikt te maken voor bewoning met zijn gezin met 10 kinderen. Bij deze verbouwing kreeg het zijn tegenwoordige uiterlijk hoofdgebouw met slotgracht met twee vooruitspringende vleugels en daartussen een portiek en balkon. De Haere kreeg toen ook een geometrisch aangelegd lanenstelsel in de vorm van een uitgerekte ruit volgens Franse stijl.

Park
In het midden van de 19e eeuw werden tuin en park om het huis opnieuw aangelegd, ditmaal in Engelse landschapstijl. In 1870 werd als tuindecoratie een 'ruïne-folly' gebouwd, een romantisch uitziende schijnruïne zoals die vooral in Frankrijk en Engeland in trek waren. De folly is in 2008 gerestaureerd. Bezoekers worden nu na binnentreden volautomatisch onthaald op een geluidskunstwerk van André Manuel. Het park biedt ook ruimte aan Europa's grootste zonnewijzer die in 2008 werd vervaardigd door de Deventer kunstsmid Willem Jonkers III. Verder staat er een zes meter hoge beukenstam die verwerkt is tot motorzaagkunstwerk met als thema 'oorlog en vrede'.

Op het landgoed zijn verschillende gemarkeerde wandelingen uitgezet.

IJssellinie

Gedurende de Koude Oorlog werd op en bij het landgoed een deel van de IJssellinie, een van de grootste Nederlandse defensiewerken van na de Tweede Wereldoorlog, aangelegd. Het gedeelte bij de Haere bestond uit de mogelijkheid tot afdamming van de rivier de IJssel, een inundatiesluis en kazematten met geschutskoepels. Verder werden er ondergrondse bunkers, waaronder een commandobunker en een noodhospitaal ingericht. Het werk was bij voltooiing door gewijzigde militair strategische inzichten eigenlijk al verouderd. Bij de Cuba-crisis in 1962 zijn wel de eerste stappen tot ingebruikstelling gezet. Sommige onderdelen zijn begin eenentwintigste eeuw gerestaureerd en op gezette tijden ook van binnen te bezichtigen.



Kasteel de Haere


Museum De Waag is located in one of the oldest weighing houses in the Netherlands. Situated on the Brink of Deventer, the building is one of the city’s iconic monuments. Ideally located on the banks of the river IJssel, Deventer played an important role in the Hanzeatic League. In 1344 the city was granted the right to organise annual fairs, and by 1386 Deventer held five such events every year. Traders and merchants from all wind directions flocked to Deventer to sell their products at the Brink. Fair trade was considered to be of vital importance, and measures were put in place to ensure the accurate weighing and sizing of goods. Constructed in 1528, the weighing house employed gauges and inspectors who weighed and sized products that were offered for sale by merchants. The proceeds from weighing and inspection became a primary source of income for the city. Deventer came to full bloom and prosperity in the 14th and 15th century, but the outbreak of the Eighty Years’ War led to a dramatic decline in the city’s trading position.

The Late Gothic building has three floors and features a stepped tower, a clock and three spiked towers. In 1643, a Late Mannerist landing with three columns was added to the front of the building, which also features staircases at both sides. Remarkable is the slightly slanting position of the construction. The monumental building is approximately 80 cm out of plumb, due to compacting of the soil beneath the old rampart, which ran along the Brink and on which the building was constructed.

All weighing activities were discontinued in the 19th century, after which the building became a so-called ‘Teekenschool’, a drawing school. For a brief period of time, it was even used as a telegraph station. The iconic building was turned into a museum in 1915, exhibiting the historical treasures of the city in a monumental setting ever since.

https://museumdewaag.nl/de-waag/?lang=en

Museum De Waag

In 1936 erfde mijn vader Vosbergen. Wij woonden toen in Driebergen en verhuisden meteen naar Heerde. Het huis zowel als het landgoed waren zeer verwaarloosd en mijn vader, die de oorlog zag aankomen, voelde niets voor een restauratie. Als grap hebben we er met zijn allen weekje gekampeerd. Daarna kwam er van allerlei volk in: in de mobilisatie Nederlandse soldaten en tijdens de bezetting vele Duitse militairen. Padvinders mochten er ook gebruik van maken. Na de oorlog zag mijn vader nog minder in een restauratie. Er kwam een echtpaar in, dat van Monumentenzorg wat geld kreeg om ramen en vloeren te herstellen om er vervolgens een “kunstcentrum” in te vestigen. Dit bleef zo van 1952 tot 1970. Toen kwam er een boerderij vrij, waarin zij hun centrum konden voortzetten, terwijl mijn man en ik de hint kregen om nu nog te proberen te restaureren, omdat in de toekomst de zeer royale subsidies wel eens konden opdrogen.

Vosbergen bestaat uit 4 vierkantjes waarvan (bouwkundig) vierkantje 1 het oudste is, waarna wij kunnen gissen naar 2 en 3. Vierkantje 4 is pas na het zogenaamde rampjaar (1672) gebouwd, zoals wij tijdens de restauratie op een steen vonden.

Het goed Vosbergen is ontstaan uit een omvangrijk bezit aan landerijen o.a. in Heerde, in handen van Peter en Geerlich Doys, magistraten uit Deventer. Geerlich’s Heerder bezittingen kwamen bij testament in handen van zijn achterkleindochter en haar man Gerrit Krijt. Het is waarschijnlijk pas hun zoon, die het huis bouwde, dat het jaartal 1623 in de gevel draagt. Op een kaart van Jacob van Geelkercken uit 1636 staat het huis voor het eerst afgebeeld. De Krijts, die het Katholieke geloof bleven aanhangen, waren daardoor van openbare ambten uitgesloten. Het is mogelijk dat dit de reden was om naast de reeds bestaande watermolen een tweede molen te bouwen. De hoge kosten van deze bouw konden door de financiële ellende van het Rampjaar (1672) niet meteen “ingehaald” worden. De molens maakten papier uit oude kleren (lompen).

​In 1715 kocht Alexander van Dedem Vosbergen met bijbehorende landerijen. Alexander, telg uit een riddermatig geslacht, zat vanaf 1681 in het stadsbestuur van Harderwijk. Alexander hielp zijn oudste zoon Gijsbert Frederik om ambtsjonker van Heerde te worden door in 1717 Vosbergen aan hem over te dragen, waardoor zijn zoon tevens gegoed genoeg werd om “wachtend” lid van de Ridderschap van de Veluwe te worden. Zijn oudste zoon Alexander werd als ambstjonker in 1765 toegelaten tot de Ridderschap van de Veluwe. In 1798 sterft hij ongehuwd. Zijn broer Jan Albert, die militair was, erfde Vosbergen. Na de dood van zijn broer vestigt hij zich met zijn zoon Gijsbert Frederik Arnold Willem op Vosbergen.

Na zijn ongehuwde overlijden komt Vosbergen in handen van zijn zuster Catharina (1778-1851), getrouwd met Boldewijn Sloet van Hagensdorp. Aangezien er vanaf 1772 geen huisvrouw meer op Vosbergen had gewoond en e.e.a. qua stijl uit de jaren '40 van de 18e eeuw zou kunnen stammen, lijkt het waarschijnlijk dat dit echtpaar nogal wat gemoderniseerd heeft. Na het overlijden van hun grootvader Sloet probeerden de kinderen uit het huwelijk van zijn jongste dochter (met man Van Dedem) het huis te behouden en er ’s zomers te komen. Het waren Gijsbert Willem Karel van Dedem, Elisabeth Lecky – van Dedem en Pauline de Beaufort – van Dedem. Gijsbert was na een loopbaan als advocaat in Semarang, burgemeester van Hoorn geworden na zijn terugkeer, lid van de 2e Kamer en tenslotte Minister van Koloniën in het kabinet van Van Tienhoven. Na de val van dit kabinet onderneemt hij een reis naar Brits-Indië en overlijdt daar. Zijn vrienden laten een graf ontwerpen door de bekende bouwmeester Cuypers. Het graf bleek een paar jaar geleden nog steeds in goede staat te zijn op het kerkhof van Calcutta.

Gijsberts zusters zijn beide hofdames geweest van Koningin Sophie, de eerste vrouw van Koning Willem III. Vele jaren later wordt Pauline de Beaufort grootmeesteres van Koniging Emma, de tweede vrouw van Willem III. Ter nagedachtenis aan hun broer brengen de zusters een plaquette aan in de Hervormde kerk van Heerde.



https://www.kasteelvosbergen.nl/geschiedenis

Kasteel Vosbergen

Cannenburg Castle or Cannenburch Castle (Dutch: Cannenburch) is a watercastle in the Netherlands. It is situated in Vaassen, a town in the province of Gelderland.

History

Cannenburgh Castle is generally well known because of one particularly famous historical figure, Maarten van Rossum. He built a country house on the remains of a medieval castle in 1543, and it remained in his family until the 1950s. It also remained true to its original blueprints. However, since then, the country estate has become the property of the Stichting Geldersch Landschap and Geldersche Kasteelen national heritage foundations, which have restored it and opened it to the public.

Medieval stronghold
In the Middle Ages, there was a castle in Vaassen called Kannenberg, but nobody really knows when this stronghold was first built. The first records date from 1365 and at that point in history, it was a leasehold estate belonging to the dukes of Guelders. We also know very little about what the medieval stronghold looked like. Only parts of the walls and part of the underground cellars have survived.

Maarten van Rossum
The fortress had probably fallen into ruins by 1543 when it was bought by Maarten van Rossum. Van Rossum was a notorious ruffian, who plundered his way through Holland and Brabant as field marshal for Charles, Duke of Guelders. These activities made him a very rich man. Apart from his famous fortresses in Zaltbommel and Arnhem, he also possessed a number of country estates and castles. He chose the style of the Dutch Renaissance for Cannenburgh Castle and built it on top of the remains of the old stronghold. However, he never managed to see the castle completed.

Family estate
After Van Rossum´s death in 1555, his nephew, Hendrik van Isendoorn, inherited the castle and it remained in the family for over three centuries. Hendrik had an effigy of his uncle engraved on the main tower. From that height, dressed in his suit of armour, Maarten continues to watch over his estate. Over the years, the castle has been altered and extended with the impressive entrance moved from the middle of the main tower, to the side, as well as the addition of two outbuildings and a stone bridge. Cannenburgh Castle has been open to the public since 1951. The onion-shaped dome has been rebuilt and the interior has been returned to how it would have been when it was still inhabited by nobility. 

The castle

The castle was built in the 16th century. Its shape has been preserved until today mainly unchanged. The building complex which contains many elements of the Renaissance architecture is completely surrounded by water. The floor plan is rectangular. There are almost square and covered towers at all four corners. The northeasterly one is equipped with an onion dome. On the front side facing south, another higher onion dome was built. This one significantly protrudes from the facade was. Directly above the entrance the coat of arms of Hendrik van Isendoorn and his wife Sophia Stommel are embedded in a sandstone sculpture. Above another sandstone sculpture shows Maarten van Rossum. The entrance used to be reached via a drawbridge over the moat. This was replaced by a permanent stone arch bridge. Behind the entrance on the ground floor is an elongated narrow terrace followed by a large hall. Several representative rooms can be reached from there: a hunting room (due to the bright color of the walls also called "the white chamber") and a salon on the righthand side as well as a bedroom and a dining room on the left side. The dining room is connected via a steep spiral staircase to the underlying kitchen. Some rooms are equipped with fireplaces which have framings of Delft tiles. A Boudoir is located in the north-eastern tower. A stone spiral staircase leads to the first floor. The large hall there is equipped with oil paintings of important families from Gelderland. On the eastern side wall a family tree with ancestors from Elbert van Isendoorn à Blois and his first wife Maria Hadewig van Essen is attached. The ceiling is covered with wooden paneling and wooden planks. Another room which is connected to the hall is furnished as a library or study room, which is called the Rode Kamer (Red Room) because of its red wallpaper. On the first floor there is also a small Chapel.

https://excitinghistory.com/de-middeleeuwen/vaassen-kasteel-cannenburgh

https://en.wikipedia.org/wiki/Cannenburgh_Castle


Cannenburgh Castle

Het Nijenhuis is een landgoed met havezate gelegen tussen de plaatsen Wijhe en Heino in de Overijsselse streek Salland. Twee bouwhuizen flankeren het plein voor het kasteel. Gebouwen en omliggend parkbos zijn bij Museum De Fundatie in gebruik als tentoonstellingsruimte voor beeldende kunst.

Geschiedenis

De havezate wordt in de archieven in 1382 voor het eerst vermeld. Het tegenwoordige kasteel stamt deels uit 1680. Verschillende bekende adellijke families waaronder telgen uit de geslachten Van Ittersum, Bentinck (Volkier Marius François Bentinck tot Nijenhuis werd hier geboren) en Van Pallandt bewoonden het. In 1870 werden door de toenmalige eigenaar Von Knobelsdorff twee grote woontorens toegevoegd. Nadat het huis in de twintigste eeuw in verval raakte kwam het in bezit van de provincie Overijssel. In de jaren vijftig vond een grote restauratie plaats.

Museum

Het huis werd van 1958 tot zijn dood in 1984 bewoond door kunstverzamelaar en voormalig directeur van museum Boijmans Van Beuningen Dirk Hannema. Hij liet een belangrijke collectie beeldende kunst na waarvan delen sinds 2004 in het Nijenhuis door het Zwolse museum De Fundatie getoond worden aan het publiek. Bij het huis behoort ook een door Hannema begonnen beeldentuin waar vele kunstwerken zijn opgesteld. Beeldhouwer Ossip Zadkine maakte in 1929 de zonnewijzer in de vorm van een liefdespaar. Een ander belangrijk werk is een afgietsel van het beeld dat Charlotte van Pallandt in 1968 maakte van koningin Wilhelmina.

Nijenhuis in Olst-Wije

Kasteel de Lathmer is een landhuis, landgoed en voormalig kasteel gelegen ten zuidwesten van het dorp Wilp, onderdeel van de gemeente Voorst in de Nederlandse provincie Gelderland. Nadat het kasteel in 1911 verwoest werd door een brand, werd het monumentale huis weer volledig nieuw opgebouwd.

De oudste vermelding stamt uit 1273 als Latmere. Uit 1433 stamt de eerste vermelding van een bewoner, Albert van Zuderaes os Soerhuis, een leenman van Evert van Wilp. Het is onbekend hoe het middeleeuwse kasteel eruit heeft gezien. In de 18e eeuw moet het zijn afgebroken, op de zuidoosttoren na. Die toren is een tijdlang in gebruik geweest als duiventil. Er moet na de sloop een ingrijpende verbouwing hebben plaatsgevonden, en omstreeks 1860 werden nog uitbreidingen in de stijl van de Italiaanse renaissance doorgevoerd. Op 1 augustus 1911 brandde het volledig af. Meteen na de brand werd het huis herbouwd volgens een ontwerp van de architecten van Van Nieukerken. Het huis werd weer opgetrokken in de eigentijdse Neorenaissancestijl.

Het landgoed is ingericht als wooncentrum voor mensen met een verstandelijke beperking. Het huis in niet toegankelijk voor het publiek, maar het 42 hectare grote landgoed is opengesteld voor wandelaars.

Kasteel de Lathmer

On an estate with a Havezathe

An estate of no less than 35 hectares, in the midst of approximately 500 hectares of nature in the beautiful Salland landscape landscape. The nights here are still un-Dutch dark and the only sound is that of a calling owl. Kingfishers and buzzards feel very much at home at Den Alerdinck. Deer and squirrels are also frequently seen guests. The orchard of the estate has many old apple varieties and next to the guest rooms is a wall with slate fruit with, for this time, rare forms of growth. You can walk straight into the forest from the holiday home.

But now about the holiday homes themselves, because that's what it's all about for you. There are four in total. Together large enough for 22 guests, but also for rent separately.

The houses Mimosa and Acacia each offer space for up to five people, are semi-detached and have one double bedroom, bathroom and toilet and living room and kitchen on the ground floor and the other bedroom on the floor.

The Boswachter (8 people) and the Bosrand (4 people) are both detached. The Forester can be rented separately; the Bosrand exclusively together with the Boswachter. De Boswachter has one bedroom on the ground floor and a toilet in the hall.The other three bedrooms and the upstairs bathroom. In the Bosrand are the two bedrooms and the bathroom on the ground floor.

All houses are stylishly furnished, equipped with good beds and all modern comfort and have a private terrace. Each living room has a wood stove and the kitchens are equipped with all possible necessities.

History

In the middle of the beautiful Overijssel landscape landscape is the historic Alplaats Den Buitenerdinck. The outside is surrounded by a moat of 3 km and has no less than 35 ha. The history of the estate goes back to the 15th century. The country house, built in eclectic style and centrally located on the estate, was classified as a manor in 1648. That qualification implied a significant number of benefits for the resident / owner. In the vast majority of its existence the estate was privately inhabited. This is also the case today. The current owner has made Den Alerdinck again until it was once: "one of the cleanest places in Salland".

https://www.erfgoedlogies.nl/en/netherlands/overijssel/995-historische-buitenplaats-den-alerdinck/accommodation/location


Den Alerdinck

Kasteel 't Joppe

It is easy to see from its crumbling exterior that Nijenbeek Castle has had a turbulent past. The castle was an important part of the duchy of Guelders and played an important role in the uprising against the Spanish, and resistance against French troops. In the end, it was the Second World War that brought the castle to complete and utter ruins.

Strategic position on IJssel River
Nijenbeek Castle was built around 1230 in a strategic position on the IJssel River. It probably started out as a wooden keep on an island in the river, but was soon expanded into a stone castle and fortified bailey. The castle fell into the possession of the dukes of Guelders who let it to the house of Steenbergen, supposedly the descendants of one of the dukes´ illegitimate children.

The legend of the fat duke
Nijenbeek Castle is best known for having held Duke Reinoud III of Guelders prisoner.  During the infamous internecine struggle with his younger brother, Eduard, Reinoud was faced with defeat. He was locked away in Nijenbeek in 1361.

According to the legend, Reinoud was very well fed in the castle, and after a few years, had become so fat, that the guards could leave the cell door open - Reinoud no longer fitted through. When his brother, Eduard, was killed in battle ten years later, Reinoud was set free and the walls needed to be demolished to get him out!

Ruins
Throughout its existence, the castle´s exterior has often changed. The bailey complex with its additional buildings was demolished in return for a new annex up against the tower. In the end, only the tower remained intact.

At the end of WWII, a couple of Germans barricaded themselves in the castle, and in order to chase them off, the Allies shot at the castle and the annex and the roof were seriously damaged. Despite emergency repairs, the roof finally caved in and since then, the elements have taken their toll. All that remains of Nijenbeek Castle now, is a ruin that can only be viewed from a distance.

https://excitinghistory.com/de-middeleeuwen/voorst-kasteel-nijenbeek