In the Middle Ages, Den Dool castle served as a summer residence for the abbots of the Abbey of Sint-Truiden. The first mention is from 1282. Around 1340 the first abbot, Amelius van Schoonvorst, was there as a refugee during the wars of Liège against prince-bishop Engelbert van der Mark. In 1361 the castle and farm were burned down by knight Hendrik van Halbeek. The castle was restored between 1443 to 1470. and again in 1522. It became a fortified mansion with a ring wall with towers and a deep canal.

Further enhancements were carried out by Abbot Hubertus van Sutendael (1638-1663), who had an entrance gate built in 1621 and a castle chapel in 1649. The complex was transformed in a classical style in the 18th century.

Den Dool was occupied by German soldies in the first and second World Wars causing damage to buildings. Since 1994, De Dool Castle Brewery has been located in the farm of the castle. Various restoration work was carried out in the following years.

https://www.spottinghistory.com/view/9262/den-dool-castle/

Kasteel Den Dool

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

Vogelsanck Castle is a moated castle in Zolder in the municipality of Heusden-Zolder, province of Limburg, Belgium.

From 1308 to 1795 the castle was the centre of government of the free territory of Vogelsanck, which comprised the present villages of Zolder, Zonhoven, Houthalen, Stokrooie and the southern part of Heusden. Since 1741 the castle has belonged to the de Villenfagne de Vogelsanck family.

The castle is situated to the north of the N72 between Hasselt and Beringen, which cuts the estate in two.

Vogelsanck Castle

Le château de Meylandt est situé à Heusden sur le territoire de la commune de Heusden-Zolder, qui fait partie de la province de Limbourg.

Érigé en 1385 par Arnold Fabri van Kuringen, il était en ruines, brûlé par les guerres, lorsque Gaspard de Voorst l'acquit en 1664. Il fut restauré par son gendre, Gilles Bernard de Stier, Bourgmestre de Liège1. Ruiné à nouveau par un incendie, il fut restauré par Arnould-Léon de Theux qui l'avait acquis par mariage. Son arrière-petit-fils, le comte Barthélémy de Theux de Meylandt en hérita en 1842 et le fit reconstruire en lui donnant son aspect actuel.

En 1959, le château de Meylandt est devenu propriété de la commune de Heusden-Zolder.

Meylandt Castle


Het domein van Obbeek omvat een landhuis met voorhof in kiezel op een omgracht en omhaagd perceel. Landhuis Obbeek is een 18de-eeuws bakstenen dubbelhuis van vijf traveeën en twee bouwlagen op een verhoogde begane grond en onder een kunstleien zadeldak met een klokkenruitertje en een windvaan met eenhoornmotief.

Historiek
Het landhuis Obbeek schijnt halverwege de 18de eeuw als jachtverblijf te zijn gebouwd door Charles-Antoine de Horion. Het gebouw bleef verder familiebezit; in de primitieve kadastrale legger wordt de weduwe van Mathijs-Jacques de Horion nog als eigenares aangehaald. De familie liet haar sporen na in het huidige pand onder de vorm van een terugkerend eenhoornmotief, dat naar het familiewapen verwijst. Het omwald goed bleef ongewijzigd tot 1851, toen een deel van het L-vormig gebouw werd gesloopt. In 1885 werden er percelen samengevoegd, vermoedelijk naar aanleiding van de aanleg van het landschappelijk parkje.

De kabinetskaart van de Ferraris (1770-1778) geeft op de locatie van het huidige landhuis enkele losstaande gebouwen bij een waterpartij weer. Vandermaelen beeldt de “Ferme Obbeek” op zijn topografische kaart (1846-1854) af binnen een nagenoeg vierkante omgrachting. De kaart van het Dépôt de la Guerre (terreinopname 1868, uitgave 1877) stelt het parkje voor binnen de vierkante gracht. Over de gracht loopt een 800 meter lange dreef naar een lustbos ten noordwesten.

Beschrijving
Het landgoed bevindt zich in het gehucht Ubbersel, in de vallei van de Mangelbeek. Het landhuis is een bakstenen dubbelhuis van vijf traveeën en twee bouwlagen op een verhoogde begane grond en onder een kunstleien zadeldak met klokkenruitertje en windvaan met eenhoornmotief. Links en rechts is het gebouw uitgebreid met zijdelingse aanbouwen onder leien lessenaarsdaken. De voorhof wordt links en rechts afgeboord door haakse dienstgebouwen onder pannen zadeldaken. Het linkse gebouw schijnt voorheen als wagenhuis te hebben gefungeerd. Voor het rechtse gebouw prijkt nog een kleine vrijstaande constructie onder pannen zadeldakje (voormalig bakhuis?).

De strak symmetrische façade heeft een centrale toegangsdeur met een kalkstenen latei, waarboven een bovenlicht, het geheel in een vlakke kalkstenen omlijsting op neuten. Het bovenlicht vertoont een elegante roedeverdeling en is ingevuld met een glasraam met centraal heraldisch motief bekroond door een eenhoorn. Over de gevel zijn naast drie keldervensters in vlakke kalkstenen omlijsting negen rechthoekige vensters verspreid, met kalkstenen boven- en onderdorpels en voorzien van luiken. Een driehoekig fronton met oculus bekroont de middentravee. Kroonlijsten op modillons boorden het gevelvlak af. De achtergevel vertoont dezelfde structuur als de voorgevel, maar de twee rechtse gelijkvloerse traveeën gingen verloren door de constructie van een onelegante aanbouw omstreeks 1950. De zijgevels gaan gedeeltelijk schuil achter de zijdelingse aanbouwen, maar vertonen daarboven aandaken en vlechtingen en zijn voorzien van een aantal getoogde vensters.

De zijdelingse aanbouwen, overigens ook met vlechtingen, sluiten vooraan symmetrisch aan bij het hoofdvolume, elk voorzien van een elegante houten enkeldeur met bovenlicht en een bekronend zolderluik. De bovenlichten hebben een elegante roedeverdeling rond een centraal ruitmotief. De dienstgebouwen en het bakhuisje zijn alle in baksteen uitgevoerd, met aandaken, vlechtingen en topstukken. In de koergevel van het rechtse dienstgebouw is de grafsteen ingemetseld van J. Ghysens, zoeaaf van het pauselijk leger, dodelijk gekwetst tijdens de slag van Castelfidardo en te Obbeek overleden op 4 maart 1863.

https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/22501

Kasteel Obbeek

Het Kasteel van Bokrijk is een bouwwerk aan Bokrijklaan 8 in het Domein Bokrijk.

Geschiedenis

Het kasteeltje in Maaslandse neorenaissancestijl was oorspronkelijk een droom van de rentenier Edgar Maris, die het domein Bokrijk aankocht van de familie Coghen. Jacobus Van Mansfeld werd aangeworven als architect. Maris kwam echter in financiële moeilijkheden en trachtte zijn middelen aan te vullen door veel bomen op zijn domein om te hakken en een houtwolfabriekje te beginnen. Het Station Bokrijk was daarvoor ook van belang: Er kon hout worden verladen. Ook ijzererts, in de vorm van ijzeroer, werd op het domein gewonnen.

Dit alles was niet voldoende om zijn project te voltooien, en het domein werd na drie jaar verkocht aan Graaf Ferdinand de Meeûs. Daarna duurde het nog vijf jaar, tot 1898, voor het kasteel gereed kwam. Naast een rechtervleugel kwam er ook een neobyzantijnse kapel en een Franse tuin.

Met het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog in 1914 raakte het domein in andere handen. In 1916 overleed de graaf en het domein kwam in handen van Joodse makelaars. Na de bevrijding, in 1918, werd beslag op het domein gelegd en pas in 1928 werd het verkocht, en wel aan S.V. Middenkredietkas (Boerenbond).

Nu werd er een groot landbouwbedrijf opgericht, waaronder een voor die tijd grote pluimveefokkerij (10.000 kippen), varkens, koeien en aspergeteelt. De bodem was schraal, reden om te experimenteren met kunstmest, maar het landbouwbedrijf bleef verliesgevend. Ook de bosbouw (van de 400.000 dennen waren er nog 286.000 over) ten behoeve van mijnhout voor de mijnen bood geen soelaas, daar geleidelijk aan ook metalen stutten ingang gingen vinden.

In 1937 verkocht de Middenkredietkas het gehele domein aan de provincie, waarmee de grondslag voor het Provinciaal Domein Bokrijk werd geschapen.

Het kasteel ondertussen had tijdens de Tweede Wereldoorlog te lijden van inkwartieringen in 1944 van de Waffen-SS en later van Amerikaanse troepen. In 1950 werd met de restauratie begonnen en in 1952 vestigde zich een restaurant in het kasteel. In 2008 werd het kasteel opnieuw gerenoveerd en geschikt gemaakt als vergaderruimte voor de Provincie Limburg en voor bedrijven.

Het kasteel is geklasseerd als monument.

Kasteel van Bokrijk

De Commanderij van Gruitrode is belangrijk cultuurhistorisch erfgoed in Gruitrode, in het noorden van Belgisch-Limburg. De commanderij was tot 1801 een van de twaalf commanderijen binnen de balije Biesen van de Duitse Orde en was daarmee onderhorig aan de landcommandeur te Alden Biesen. De commanderij fungeerde als tussenstop naar de Rijksheerlijkheid Gemert, richting 's-Hertogenbosch.

Ligging
Het middeleeuwse kasteel betrof een prachtige waterburcht waarvan de grachten gevoed werden door de Itterbeek met aansluitend een pachthoeve. Het belang van de commanderij blijkt oa. uit het feit dat er in Gruitrode munten werden geslagen. Gruitrode groeide uit tot een belangrijk regionaal handelscentrum.

De commanderij ligt in de Belgische deelgemeente Gruitrode in de provincie Limburg. De commanderij bestond uit een door een gracht gescheiden kasteel en een vierkantshoeve.

Geschiedenis
Roeterhof ten tijde van het Graafschap Loon

Al in de tijd van het graafschap Loon stond hier een kasteel: het Roeterhof of (ook: Hof Roethem). De restanten van dit Roeterhof zitten vandaag in de bodem van de binnenkoer van het huidige kasteel.

In 1346 werd Gruitrode met huys, hof en dorp door Diederik van Heinsberg, die graaf was van Loon, in leen overgedragen aan Walram van Gulik, die bisschop was van het Aartsbisdom Keulen.

570 jaar Duitse Ridderorde
In 1416 werd er melding gemaakt van de aankoop van het domein door de landcommandeur van Alden Biezen, Ivan van Cortenbach. Deze liet in 1424 de kerk van Gruitrode bouwen. In 1432 kwam de leenplicht te vervallen.

De gebouwen werden in 1485 vernield als gevolg van een conflict tussen de families Marck en Arenberg. De huidige gebouwen in Maaslandse renaissancestijl zijn gebouwd tussen 1485 en 1568. In dat jaar begon de Tachtigjarige Oorlog en trachtte Willem van Oranje, via een oversteek van de Maas bij Stokkem, Maastricht te veroveren. Dit mislukte echter waarop de prinselijke troepen zich via de Geuzenbaan terugtrokken, de confrontatie met de Ridders van de Duitse Orde vermijdend.

Tot de Napoleontische tijd bleef het goed in het bezit van de Ridders van de Duitse Orde, die het bezit steeds uitbreidden en rijkdom verwierven. Destijds was er een muntslagerij en een brouwerij van deze orde gevestigd. In 1801 hief Napoleon de religieuze bezittingen op en werden ze geleidelijk aan verkocht aan particulieren. Krachtens artikel 4 van het Verdrag van Schönbrunn (1809) vielen al de vroegere bezittingen van de Duitse Orde toe aan de bestaande vorstendommen en verviel de exemptie.

Post-Napoleon

In 1801 werd de commanderij verkocht aan Robert de Selys-Fanson uit Opoeteren.
Korte tijd later werd ze doorverkocht aan de familie Starre- Pullinckx, een brouwersfamilie uit Maastricht.

Omstreeks 1850 werd ze verkocht aan de familie De Naveaux, die de commanderij tot 1949 in bezit had.

Vanaf 1949 kwam de boerderij in bezit van de familie Lipkens. Het kasteel werd gekocht door de Heer Jean Kristus uit Bree, die er in zijn jeugdjaren woonde. Na zijn overlijden werd het in 1966 verkocht aan Dokter Berghs uit Maaseik, die de eerste restauraties aanvatte. Op zijn beurt werd het kasteel en boerderij in 1988 gekocht door de heer Mommers uit Nederland, die echter kort daarna verongelukte. Tot 1995 heeft de heer Janosch Frolian uit Duitsland het kasteelgedeelte gerenoveerd en niet gerestaureerd, gezien hij weinig rekening hield met de authenticiteit van het historisch geheel.

Daarna is het kasteel herhaaldelijk in andere handen overgegaan, het laatst in 2003 naar de familie Van Megchelen, die de vierkantshoeve doorverkocht aan de familie Beckx.
In 2006 startte men met de instandhouding van de beschermde vierkantshoeve. De tiendeschuur werd in 2010 volledig vernieuwd. Dan komen de ingangspoort, de stallingen en het brouwerijgebouw aan de beurt. Daarvoor wordt een nieuw dossier voorbereid door de ontwerper in samenwerking met de dienst Ruimte en Erfgoed Limburg aangezien het om een beschermd monument gaat.

Recente ontwikkelingen

In augustus 2012 schonk de familie Van Megchelen de commanderij aan de gemeente Meeuwen-Gruitrode, die het kasteel daardoor voor 100 jaar in erfpacht heeft verworven. Het cultuurhistorisch erfgoed zal dienstdoen als toeristische toegangspoort tot het natuurgebied de Duinengordel met mogelijk horecavoorzieningen en erfgoedlogies. De familie Becx blijft eigenaar van de boerderijhoeve, inclusief de tiendeschuur.

Eind juni 2015 raakte bekend dat de NV Kasteel Commanderij Gruitrode en de familie van Megchelen het kasteel en de gronden aan de gemeente Meeuwen-Gruitrode verkoopt voor 10 000 euro waardoor de lopende erfpacht vervalt. Het kasteel krijgt als bestemming: onthaalpoort van het Duinengordelproject waardoor het geheel een cultuurhistorische en toeristische invulling krijgt. De Commanderij wordt een van de toegangspoorten tot het Nationaal Park Hoge Kempen .

Commanderij van Gruitrode

Kasteel, gelegen in een ruim park, door twee eikendreven verbonden met de Tiewinkelstraat.

Laat-classicistisch dubbelhuis van vijf traveeën, een kelderverdieping en twee bouwlagen onder leien schilddak, bekroond door een vierkante dakruiter met naaldspitsje. Te situeren eind 18de begin 19de eeuw. Witgekalkt bakstenen gebouw op mogelijk ouder souterrain met gepikte plint. Noordoost-gerichte voorgevel met verhoogde begane grond. Per travee, rechthoekig getralied keldervenster in kalkstenen omlijsting, en rechthoekig venster in een gecementeerde omlijsting op geprofileerde kalkstenen lekdrempel, opgevangen door gegroefde consooltjes.

Centrale, rechthoekige deur met kalkstenen omlijsting; steektrap en stoep met gesmeed ijzeren hek; deurvenster met gesmeed ijzeren hek met monogram J.L. op de bel-etage. In de achtergevel vertoont het souterrain een centrale, rechthoekige deur gekoppeld aan twee rechthoekige, getraliede vensters (kalkstenen omlijsting). Voorts, rechthoekige vensters zie voorgevel. Tegen de zuidoostelijke zijgevel, bijbouw van één travee en één bouwlaag. Beluikte vensters op de tweede bouwlaag van de noordwestelijke zijgevel.

Ten zuidwesten van het kasteel, twee dienstgebouwen. Ten noorden dienstgebouw: voorheen langgestrekte hoeve van zes traveeën onder zadeldak (cementpannen), uit de 18de eeuw. Ordonnantie: woonhuis - stal - schuur. Stijl- en regelwerk met witgekalkte bakstenen vullingen op lage bakstenen stoel met gepikte plint. Gepikte tussenstijlen (acht), regels (drie) en tussenstijlschoren in de eerste en laatste travee. Een venster, twee deuren en een schuurpoort. Oostelijke en westelijke zijgevels afgewerkt met aandak en vlechtingen. In de oostgevel, centrale rondboogdeur in rechthoekige, geblokte omlijsting van kalksteen; flankerende steekboogvensters; houten kozijn in de top. Achtergevel van vijf traveeën; twee blinde rondboogpoorten (in de tweede en vierde travee) afgewisseld met drie blinde steekboogvensters.

Gelijksoortig zuidelijk dienstgebouw, met halfronde vensters (vier) in de zuidgevel. Ten zuidoosten van het kasteel, monumentaal bakhuis in witgekalkte baksteenbouw (19de eeuw).

https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/22566

Kasteel Lagendal

Kasteel Het Hamel is gelegen bij de Belgisch Limburgse gemeente Lummen.

Het kasteel met bijbehorende kasteelboerderij stamt uit de 18e eeuw. In de Tweede Wereldoorlog is het kasteel grotendeels vernield en later afgebroken. De stallen en de boerderij werden door de familie Moffarts herbouwd tot woning.

Geschiedenis

Het Hamelsgoet duikt voor het eerst in archiefdocumenten op in 1515. Van een kasteel is er dan nog geen sprake. Het landgoed wordt omschreven als 'een huys ende hof, schuere, stallen metten landen, weyden ende andere toebehoorten'. Tot laat in de 18de eeuw blijft het domein in het bezit van notarissen, schepenen, rentmeesters en andere aanzienlijke personen uit de omliggende steden, die het pachthof verhuren.

De aristocratiesering begint eerst in 1789, wanneer het eigendom door het echtpaar Van Henis-Briers als buitenverblijf wordt verworven. Hun dochter huwt met een Zerezo uit Diest. Adèle Zerezo zal een generatie later met senator Van Willigen huwen. Deze laat een plan opmaken voor de aanleg van het park. In dezelfde periode wordt ook een kasteel gebouwd op kort afstand van de oude woning, die tot koetshuis wordt omgebouwd.

In 1947 wordt dit kasteel afgebroken. Jeanne Van Willigen, weduwe van baron Eugène de Moffarts en moeder van Marie-Louise en André, laat in die jaren het huidige landhuis op de grondvesten van de oude woning optrekken door haar schoonzoon ridder Barthélemy de Theux de Meylandt et Montjardin.

Kasteel Het Hamel

De Rentmeesterij van Alden Biesen, ook genoemd kasteel van Diepenbeek, is een historisch gebouw in Diepenbeek, gelegen aan de huidige Stationsstraat.

De heerlijkheid Diepenbeek was in de 17e eeuw in bezit gekomen van de ridders van de Duitse Orde. In 1663 en 1678 slaagde Edmond Godfried van Bocholtz, landcommandeur van de balije Biesen (1657-1690), erin Diepenbeek aan het balijebezit toe te voegen. De rentmeesterij is een gebouw uit de 17e eeuw, dat van 1743 tot 1795 bewoond werd door een rentmeester van de landcommanderij te Alden Biesen. Ferdinand von Sickingen, eveneens landcommandeur van de balije Biesen (1743-1749), bouwde deze U-vormige rentmeesterwoning. Op het domein bevindt zich nog een ronde hoektoren van de 12e-eeuwse waterburcht van de vrijheer van Tidebachen, dat staat voor 'de beek van Teudo'.

Boven de hoofdingang (nu de achterzijde) bevindt zich het stenen wapenschild van Karel Alexander van Lotharingen, die van 1761 tot 1780 grootmeester was van de Duitse Orde. In het gebouw was anno 2014 een notariaat gevestigd.

Diepenbeek Castle


Het huidige kasteel werd waarschijnlijk gebouwd in 1667 als buitenverblijf/residentie/hoeve door Michael de Selys (Selijs, Selis), die de heerlijkheid in 1619 van prins-bisschop Ferdinand de Bavière in pand kreeg; de Selys was toen burgemeester van Maastricht.

Midden 17de eeuw werd de naam Fanson aan de familienaam de Selys toegevoegd, en vanaf 1656 droeg de familie de titel van baron. Michael de Selys wordt reeds in 1660 vermeld als eigenaar van de schans van Dorne, één van de twee schansen van Opoeteren, waarop hij dit kasteeltje liet bouwen; mogelijk was hij reeds eigenaar van de schans toen hij in 1619 heer van Opoeteren werd.

De rechthoekige omwalling van het geheel, de ligging in de moerassige vallei van de Bosbeek, en het feit dat de plaats op de Ferrariskaart (1771-1777) Fort d'Op Oeteren wordt genoemd, wijst op het oorspronkelijke en latere gebruik van de plaats als schans. Het huis was nooit een permanente residentie van de familie; zij verbleef waarschijnlijk meestal in Maastricht. Michael de Selys wordt ook vermeld als burgemeester van Luik.

De oudste datering die in het gebouw aanwezig is bevindt zich op een gietijzeren haardplaat: 1632, samen met het wapenschild van abt Nicolaus de Fancon van de Sint-Hubertabdij. Waarschijnlijk is deze haardplaat hergebruikt; zij kwam mogelijk in het bezit van de familie de Selys na hun alliantie met de familie de Fanson. Op een gevelsteen boven de deur komt de datering 1667 voor, die waarschijnlijk verwijst naar de bouw van het huidige huis; op de gevelsteen bevinden zich twee wapenschilden, waarvan het linker dat van baron de Selys is, het rechter kon niet geïdentificeerd worden. Dezelfde datering en dito wapensschilden komen voor op de twee smeedijzeren windvanen van het dak.

Toch moet aan dit gebouw een oudere constructie voorafgegaan zijn, aangezien reeds in 1660 (testament van pastoor Joosten) een huis van de heer Michael de Selys vermeld wordt op de schans. In het gebouw bevindt zich nog een tweede gietijzeren haardplaat, gedateerd 177 [9?], met twee wapenschilden van de Selys, en in de tuin een hardstenen waterbekken, eveneens met wapenschild van de Selys en de datering 1770. De dateringen in de twee gevelstenen in het dienstgebouw tegenover het woonhuis zijn niet meer leesbaar. Het kasteel werd in 1790 geplunderd door Luikse opstandelingen. Tijdens de Franse bezetting vluchtte de toenmalige baron de Selys naar Duitsland. Zijn weduwe keerde begin 19de eeuw terug naar het Schanshof, waar ze in 1831 overleed. Het goed werd in 1845 samen met zijn twee hoeven en twee watermolens, de Houbenmolen en de Dorpermolen) gekocht door Louis Chrétien Bemelmans, inspecteur en chef te Luik.

De oudste afbeelding is die op de Ferrariskaart (1771-77): binnen de rechthoekige omgrachting bevinden zich vier gebouwen. Het rechthoekig gebouw in de noordoosthoek is het woonhuis, dat nog steeds bestaat; ertegenover bevindt zich een L-vormig dienstgebouw; ten zuidwesten hiervan bevinden zich de hoeven in twee rechthoeken, parallel tegenover elkaar gelegen langgestrekte gebouwen. Het geheel is omringd door de moerassige beemden van de vallei van de Bosbeek.

In de Atlas van de Buurtwegen (1845) is de omgrachting nog steeds aanwezig, met duidelijke ingang aan de smalle zuidzijde. Het woonhuis heeft nog steeds zijn oorspronkelijke rechthoekige vorm; van het L-vormige dienstgebouw bleef alleen de haakse noordvleugel bewaard. Het noordelijke hoevegebouw bleef bewaard, het zuidelijke werd vervangen door twee rechthoekige gebouwen. Tussen dit gedeelte en het woonhuis bevond zich toen een klein, vierkant gebouw, de zogenaamde kapel. De dreven die zich in deze periode rondom het kasteel bevinden wijzen op een parkaanleg uit eind 18de - eerste kwart 19de eeuw. Deze parkaanleg bestond nog in de tweede helft van de 19de eeuw; het noordgedeelte was met een brug over de gracht en een houten hek met het kasteel verbonden.

In 1910 werd tegen de noordoosthoek van het woonhuis een vierkante toren aangebouwd van één travee en drie bouwlagen onder schilddak, voorzien van lisenen en rechthoekige vensters. De achtergevel van het woonhuis werd voorzien van een ruime, driezijdige erker (salon) met terrassen. In de periode 1926-28 ondernam Georges Bemelmans verschillende verbouwingen: de vierkante toren werd afgebroken, en een ronde toren aangebouwd tegen de zuidzijgevel; hij bouwde de erker met terrassen om tot het gesloten geheel onder schilddak, zoals het er nu uitziet.

De zogenaamde kapel verdween in de jaren 1980.

Uit een aantal oude foto's blijkt dat het noordgedeelte van de hoeve het woonhuis omvatte -de pachterswoning-, een dwarsschuur en mogelijk een stal. De vleugel dateert in kern mogelijk uit de tweede helft van de 17de of de 18de eeuw maar werd echter recent sterk aangepast en ingericht als horecazaak, zodat een exacte datering moeilijk is.

Van de twee vleugels die tegenover dit pachtershuis lagen rest thans niets meer. De zuidvleugel verdween volledig, de noordvleugel werd in de tweede helft van de 19de eeuw vervangen door een neoclassicistisch koetshuis.



https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/72342

Kasteel de Schans

Het Kasteel van Henegauw is een kasteel en historische site die iets ten zuiden van Rapertingen is gelegen.

Geschiedenis
Deze hoger gelegen plaats, gelegen op 60 meter boven de zeespiegel, kent al langer menselijke invloeden: er werden prehistorische en Romeinse overblijfselen gevonden.

Vanaf 1250 bezaten de kanunniken van het Kapittel van het Heilig Graf (sepulchrijnen), welke vanaf omstreeks 1145 een klooster in Wimmertingen bewoonden, hier een boerderij. In 1312 verlieten deze kanunniken Wimmertingen en stichtten op deze hogere en drogere plaats een priorij. Zij bouwden hier in 1316 een kerk en in 1546 een grotere kerk. Vanaf 1593 werd deze eigendom van de Reguliere Kanunnikessen van het Heilig Graf (Soeurs des Bons Enfants of Bonnefanten) van het Sint-Elisabethklooster te Luik. Dezen verkochten het in 1731 aan een particulier, en wel mevrouw Gramme de Montpellier. Sindsdien bleef het goed in privébezit.

In de 19e eeuw werd de priorij omgebouwd tot het huidige classicistische kasteel, maar van de oudere kern zijn nog talrijke sporen zichtbaar, waaronder muurankers en ontlastingsbogen. Merkwaardig is de halfronde, door zuilen gedragen uitbouw ter linkerzijde.

Ten westen van het kasteel bevindt zich een losstaand gebouw, waarvan muurankers het jaartal 1741 tonen en een wapenschild boven één der deuren het jaartal 1773 aangeeft.

Midden 20e eeuw lieten de eigenaars een groot deel van het omringende landgoed verkavelen, en daarop ontstond de villawijk Henegauw. Het kasteel brandde in 1974 af en werd in 2016 terug opgebouwd.