Het Blankaartkasteel is een kasteel in de tot de West-Vlaamse gemeente Diksmuide behorende plaats Woumen, gelegen aan de Iepersteenweg 54-58.

Geschiedenis

Oorspronkelijk lag hier een vijver die ontstond door turfwinning welke vanaf de 13e eeuw of vroeger plaats heeft gevonden. Omstreeks 1865 werd op deze plaats door baron Gustaaf de Coninck de Merckem, die het domein had verworven, een kasteel bouwen dat werd ontworpen door Joseph Schaddeen in eclectische stijl (met veel neorenaissance-elementen) werd uitgevoerd. Ook werd toen een park aangelegd met dienstgebouwen als paardenstallen, koetshuis en een tuinmanswoning. Verder was er een moestuin en er waren serres. Eind 19e eeuw werd de vijver uitgediept en er werd een visvijver aangelegd. Ook werd een ijskelder gebouwd en een eendenkooi. Het domein, De Blankaart genaamd, werd toen al beschouwd als zijnde van grote natuurhistorische waarde.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd het kasteel zwaar beschadigd. Enkel de voorgevel bleef overeind. Van 1925-1929 werd het in kleinere en soberder vorm herbouwd naar ontwerp van Jules Gunst. Hierbij bleef het oorspronkelijke uitzicht, met de twee ronde hoektorens en de veelhoekige traptorens, behouden. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd de spits van beide hoektorens vernield, en nooit meer hersteld.

Heden

Op rechthoekige plattegrond is het een gebouw van 1920 in rode baksteen met natuurstenen sierelementen. De voorgevel wordt geflankeerd door de twee halfronde hoektorens, nu zonder spits. Boven de ingang prijkt het wapenschild van de familie de Coninck de Merckem, uitgevoerd in natuursteen. Links van de voorgevel, aan de zuidgevel, is de traptoren.

Het interieur is nog grotendeels in de toestand van 1920. Het kasteel beschikt over een kapel, voorzien van drie glas-in-loodramen van 1959, vervaardigd door Michel Martens. De kapel wordt overwelfd door een spitstongewelf.

De ijskelder en de eendenkooi zijn nog intact. Ook is er een smeedijzeren boogbrug en zijn restanten van de vroegere zichtassen bewaard gebleven.

Kasteel De Blankaart

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

Kasteel Vilain (ook: Kasteel van Reninge) is een kasteel in de tot de West-Vlaamse gemeente Lo-Reninge behorende plaats Reninge, gelegen aan Dorpplaats 1.

Geschiedenis
Het kasteel werd gebouwd in 1627 in Vlaamse renaissancestijl. Het was de zetel van de heren van Reninge en had voorgangers die een meer militair doel dienden. De eigenaars, de familie Vilain, verkregen het recht van koning Lodewijk XIV om het getal XIIII aan hun naam toe te voegen, vanwege de Franse gezindheid van de bewoners.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd het kasteel zwaar beschadigd om daarna weer te worden gerestaureerd, met enkele kleinere wijzigingen.

Gebouw

Het bakstenen kasteel heeft twee parallelle vleugels die tegen elkaar aan zijn gebouwd. De voorgevel toont het wapen van de familie Vilain met de wapenspreuk: De Gand Vilain sans reproche. De hoofdingang heeft een Tudorboog en de vensters hebben korfbogen. De vleugels worden afgesloten door trapgevels en het dak wordt gesierd door een achthoekig torentje.

Het interieur bezit twee 17e-eeuwse haardplaten.

Kasteel Vilain

Kasteel gelegen in de dorpskom, ten zuiden van de kerk, middenin een beboomd park met vijver ten westen en omwalling ten noorden, ten westen en ten zuiden; toegang aan straatzijde gemarkeerd door middel van bakstenen hekpijlers. Ten noorden, koetsgebouw. Het eerste kasteel, verwoest door de Geuzen in 1566, werd in 1580 heropgebouwd op een omwalde terp, zie afbeelding Sanderus. Afgebrand in 1700 en vervangen door een classicistisch kasteel in 1780. Tijdens de Eerste Wereldoorlog een tijdlang gebruikt door Britse soldaten zie betonnen schuilkelder ten westen van het huidige kasteel. Het 18de-eeuwse kasteel, totaal verwoest in 1918, werd op de vooroorlogse plans herbouwd naar ontwerp van architect Stephan Mortier (Gent) in 1924; het park werd naar de vooroorlogse toestand heraangelegd. In 1955 werd het kasteel met twee traveeën links verlengd.

Kasteel naar laat-classicistische stijl van einde 18de eeuw met sporadische neorococo-inslag. Dubbelhuis van elf traveeën, een souterrain en twee bouwlagen en onder mansardedak (leien), voorzien van houten dakkapellen onder meer onder gebogen kroonlijstje en van oeils-de-boeuf. Met schijnvoegen gecementeerde en licht beschilderde baksteenbouw. Arduinen sokkel; rechthoekige getraliede kelderopeningen. Afgeronde hoeken. Aflijnende gekorniste houten kroon- en gootlijsten. Deurrisaliet van drie traveeën, tussen twee kolossale pilasters, bekroond met arduinen dakvenster onder gebogen kroonlijst met wapenschild in het boogveld; arduinen steektrap met gebogen balusterleuning. Rechthoekige muuropeningen in een vlakke omlijsting op neuten, in het middenrisaliet, voorzien van sluitstenen en oren. Vleugeldeur. Analoge achtergevel (ten noordoosten) van tien traveeën. Erkervormige uitbouw van twee bouwlagen onder mansardedak. Links zijgevel. Arduinen steektrap met smeedijzeren leuning.

Koetsgebouw. Pilastergevel van zes traveeën onder schilddak (nokrichting parallel aan het kasteel, mechanische pannen), voorzien van klimmende dakkapellen. Witbeschilderde baksteenbouw. Plint van Atrechtse zandsteen. Twee hoekrisalieten van één travee met bekronend fronton, waarin blinde oculus; ertussen, beglaasde gietijzeren luifel. Aflijnende geprofileerde druiplijst. Rondboogpoorten met bebord boogveld, waarin getoogde vensteropeningen. Rondbogige muuropeningen in zijgevels.

https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/30613

Kasteel van Boezinge

Het kasteel van Elverdinge is gelegen aan de Vlamertingsestraat in Elverdinge. Het kasteel werd gebouwd in rococo-stijl.

Geschiedenis

Het eerste kasteel in Elverdinge werd gebouwd rond de 12de eeuw. Het behoorde oorspronkelijk toe aan de bastaards van de graven van Vlaanderen. Adrianus Vander Borcht kreeg de heerlijkheid in 1629. Hij liet een kasteel in Vlaamse renaissancestijl bouwen. Het werd omringd door water. Dit kasteel stond op de plaats waar nu het oude klooster staat.

Na de familie Vander Borcht kwam de heerlijkheid in handen van verschillende families. In chronologische volgorde de families: de Bever, de Lichtervelde, de Steenhuyse, de Bethune Hesdigneul, d’Ennetières d'Hust en de Laubespin.

Markies Victor d’Ennetières d'Hust (1826-1908) vestigde zich te Elverdinge in 1870. Hij vergrootte zijn domein door gronden aan te kopen. Dankzij hem werd Elverdinge een aanzienlijke gemeente. Hij maakte van het park een van de mooiste waranden. In 1870 liet hij een nieuw kasteel in Franse renaissancestijl en een familiegrafkelder bouwen. Hij liet op zijn kosten al de straten (14 km) in macadam leggen. Door zijn mildheid werd hij de "vader van de armen" genoemd. Zijn enige dochter huwde in 1872 de Fransman Alfred Mouchet Battefort de Laubespin.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog brandde het kasteel uit, maar in 1925 begon de heropbouw van beide kastelen (naar het ontwerp van Jules Coomans). Het "nieuwe" kasteel was herbouwd vanaf de bestaande muren. De enige opmerkelijke verandering is de afwezigheid van een torelleke en een gesimplificeerd dak. Het "oude " kasteel was herbouwd in lokale gele bakstenen met een Franse Mansardedak, in de Lodewijk XV-stijl.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog namen Duitse stafofficieren hun intrek in het kasteel, zodat het na 1945 nog eens opgeknapt moest worden.

Het kasteel is nog steeds eigendom van de nakomelingen van de familie de Laubespin: Graaf Eric du Cauzé de Nazelle en zijn echtgenote Isabelle de Rochechouart de Mortemart.

Kasteel van Elverdinge

Beauvoorde Castle is a castle in Wulveringem, which since 1977 has been part of the municipality of Veurne, West Flanders, Belgium.

The first identified owner of the castle, in 1408, was Jan de Valuwe. In 1584, during the early part of the Eighty Years' War, the castle was burned down by bandits. It was rebuilt in 1617 in the Renaissance style. At that time the castle was owned by Jacob de Bryarde, and it remained in the Bryarde family till 1828, by which time the family fortunes were in decline and the castle was falling into a state of increasing disrepair.

In 1875 a new owner, Arthur Merghelynck, undertook an extensive restoration. The interior fittings and furnishings inside it today date from Merghalynck's time. The building was expanded under plans drawn up by an architect from Veurne called Jozef Vinck. The interior was remodeled in the seventeenth-century style using a combination of recovered and replica elements. The reworking was topped off with a new garden in a Franco-English style.

Merghelynck died childless in 1905 and the castle was bequeathed to the Belgian state on condition they made it available to the (subsequently renamed) Royal Academy of Dutch language and literature (KANTL). Merghelynck's widow died in 1941 at the height of the Second World War, but after the war ended in 1945 his wishes were implemented. The castle was promoted to historic monument status in 1987.[1] In 1998 responsibility for the castle was transferred to a regional level, coming under the remit of the Flemish Heritage foundation.

At certain times the castle can now be visited with the support of an "audio-guide". A "heritage shop" and "visitors' centre" complement the experience.

Beauvoorde Castle

Le château De Lovie est un château situé à Proven, entité de la commune belge de Poperinge.

Le château a été construit en 1856 par l’architecte courtraisien Pierre Nicolas Croquison pour Jules van Merris (1831-1899), échevin de Poperinghe. Jules meurt en 1899, sans héritiers de son épouse Pauline van Outryve d'Ydewalle.

Après sa mort, et un conflit entre héritiers, le château est acheté par le comte Joseph de Brouchoven de Bergeyck (1874-1922) lors d'une vente publique en 1912. Il avait épousé la comtesse Marie Cornet d'Elzius de Peissant (1871-1923), fille de Raymond (nl) et de la baronne Marguerite Whettnall (fille du baron Charles Whettnall (nl) et petite-fille du général de Jever).

En 1929, le domaine est acheté par la province de Flandre-Occidentale. Le château devint le siège du sanatorium Saint-Idesbald que visita la reine Elisabeth le 17 juillet 1932.

Kasteel de Lovie

Wijnendale Castle is a historic residence in Wijnendale, West Flanders in Belgium which was once a medieval castle. The present buildings largely date to a nineteenth century restoration, though parts of the north wing still date to the fifteenth century. One wing is currently inhabited by the present owners of the castle, while another is open to the public as a museum.

History

Counts of Flanders and Namur, 11th–14th century

The first castle was built by Robert I, Count of Flanders, at the end of the 11th century and used as a base for military operations.

In the 12th and 13th century, Wijnendale became a regular place of residence for the Counts of Flanders and for Philip, Count of Flanders, in particular. In 1297 Guy of Dampierre signed a treaty here with the English King Edward I.

In 1298 Wijnendale was inherited by the Counts of Namur, and besieged and damaged in 1302 and 1325. It is probable that Blanche of Namur grew up here and that it was here that she met her future husband Magnus IV of Sweden in 1334.

Dukes of Burgundy, Cleves and Ravenstein, 15th–16th century

After a period of neglect, Count John III of Namur sold the fiefdom and castle in 1407 to John the Fearless, Duke of Burgundy, who gave it 3 years later to his son-in-law Adolph I, Duke of Cleves, as part of the dowry on his marriage to John's daughter Mary of Burgundy, the elder.

In 1463 the castle passed to the Lords of Ravenstein, a junior branch of the House of Cleves. Adolph of Cleves, Lord of Ravenstein, and his son Philip of Cleves-Ravenstein transformed the castle into a beautiful mansion.

Adolf had married, as his second wife, Anne, an illegitimate aunt and governess of Marie of Burgundy, Duchess of Burgundy, who stayed from time to time at Wijnendale, as did her son Philip the Handsome. In 1482 Mary died of a fall from her horse here, an accident which changed the history of the Low Countries: under her authoritarian husband Maximilian I, Holy Roman Emperor, a period of more than 300 years of Habsburg rule began.

In 1528, after the death of Philip of Cleves, Lord of Ravenstein, Wijnendale returned to the main branch of the Dukes of Cleves. Their relatives Charles V and Mary of Habsburg stayed more than once at the castle.

In the second half of the 16th century, the Dukes lost interest in their Flemish possessions and in 1578 part of the castle was burned down by Protestants.

Dukes of Pfalz-Neuburg, 17th–18th century

In 1609 Duke John William of Cleves died without children and after the War of the Jülich succession in the Treaty of Xanten, the Fiefdom of Wijnendale passed to one of the victors, Wolfgang Wilhelm, Count Palatine of Neuburg, as confirmed in 1634 by the Secret Council in Brussels and by the Treaty of Cleves in 1666.

During the many attacks by Louis XIV on Flanders, Wijnendale was occupied many times by passing troops and severely damaged in 1690, when French troops blew up part of the castle. In 1699–1700 Duke Johann Wilhelm had the castle rebuilt.

On 28 September 1708, during the War of Spanish Succession, a battle took place between French and allied troops at Wijnendale which ended in an allied victory. The castle was not damaged.

In the 17th and 18th century it was inhabited by a governor, as the Dukes of Pfalz-Neuburg resided in Germany. In the middle of the 18th century, Duke Charles Theodore constructed roads in West Flanders to improve trade, with Wijnendale in the center.

French and Dutch period

In 1792 the French Revolutionary armies invaded the Austrian Netherlands and ended the feudal system. Charles Theodore moved the contents of the castle to his residences in Düsseldorf, Mannheim and Munich. The castle became the property of the French state. In 1811 the French troops damaged it so badly that only ruins remained.

In 1825, during the Dutch period the estate was sold to a Walloon industrial group, which had all the trees cut down, before going bankrupt.

Family of Matthieu (de Wynendaele), 19th–21st century

In 1833 the domain was bought by a banker from Brussels, Josse-Pierre Matthieu, who had the castle rebuilt between 1837 and 1852. His son Joseph Louis Matthieu modified it in 1877 and gave it its present romanticized, mediaeval form.

In May 1940 Wijnendale made history again. On 25 May, just before the Battle of Dunkirk, there was a last meeting between King Leopold III of Belgium and four cabinet ministers (Prime Minister Hubert Pierlot, Minister of Foreign Affairs Paul-Henri Spaak, Minister of Internal Affairs Arthur Vanderpoorten and Minister of Defence Denis). With the country surrounded by German troops, capitulation was inevitable. The King however refused to follow his ministers to Britain to continue the struggle from there. He chose as commander-in-chief to remain with his troops and follow them into captivity. This decision led to strong controversy after the war, and to Leopold's abdication in 1951.

The Matthieu family (known since 1953 as "Matthieu de Wynendaele") still owns the castle today. The present owner is Jean-Jacques Matthieu de Wynendaele.

Wijnendale Castle


Ravenhof Castle is a castle in the center of Torhout, West Flanders, Belgium. The city's park surrounds the castle which now serves as a museum and tourist center.

History
The castle is thought to have been built in the 13th–15th century, but the original building was destroyed and the current building was built on the foundation of its predecessor in the 16th century. The castle was surrounded by walls and had an upper and lower courtyard. In the 17th century, the castle was inhabited by the noble family, Decuypere, who controlled the city's cloth industry. In the 18th century, however, the castle became the property of the family, de Potter. Halfway through the 19th century, the castle became the property of René Van Oye who, in 1863, started a linen factory in the building. Between 1850 and 1874, he built a few houses around the property for his employees.

Between 1880 and 1885, the castle was almost entirely rebuilt, and in 1906, a man named Oscar Hostyn bought the property and converted the castle into a shoe factory. The castle's current interior design dates from 1912–1913.

During World War I, when Torhout was occupied by the invading German forces, Ravenhof castle was used as a residence for German soldiers.

In 1920, the castle was restored and later sold to the Couppé family. From 1960 onward, the castle and the surrounding domain began to decay.

Current use
The castle was restored again in 1993–1994. After the restoration, the city of Torhout purchased the property; the upper floors of the castle became a museum for Torhouts Pottery and the ground floor is used as a tourist center.

Kasteel Ravenhof (Torhout)

Le château d’Elzenwalle est un château situé à Voormezele, près d'Ypres, en Flandre-Occidentale (Belgique).

Détruit durant la Première Guerre mondiale, il est reconstruit selon les plans de l'architecte Ernest Blerot entre 1920 et 1929.

Histoire

Lors des événements de la Première Guerre mondiale, le Château d'Elzenwalle occupait une place stratégique, près de Ypres. Il est tantôt occupé par les Allemands, tantôt occupé par les Alliés. La fille de l'architecte, Simone Blerot, avait alors 10 ans et elle nous raconte : "Dans le château, il y avait les Allemands à l'étage et les Anglais dans les grandes caves où, enfant, nous jouions à cache-cache. Le soir, nous entendions les bombardements et des débris d'obus se trouvent encore dans les arbres de la propriété".

Contrainte et forcée, la famille doit quitter les lieux et du château il ne restera bientôt plus que des ruines. La famille de Gheus d'Elzenwalle demande alors à leur beau-fils, Ernest Blerot, de reconstruire le château. Il y parvient en utilisant du béton, peu courant à l'époque.

La famille d'Ernest y vivra quelques années, ainsi que Simone Blerot et ses enfants. Ensuite, le château est cédé à Monique Blerot qui le revendra en 2004 à un riche homme d'affaires surnommé "le roi du béton". Celui-ci le rénovera entièrement et le revendra quelques années plus tard.

Description

Sa spécificité est que le matériau principal utilisé est le béton, fabriqué à partir des pierres de l'ancien château. Ernest avait dans l'idée d'intégrer le végétal à l'architecture, ce qui est le propre de l'art nouveau. Il souhaitait intégrer le château dans la végétation qui l'entourait afin que celui-ci se fonde dans la masse. À l'origine, des plantes grimpantes recouvraient les murs extérieur. À l'intérieur de la tourelle une éolienne était prévue, innovation pour l'époque, qui était censée alimenter tout le village en électricité; mais ce projet ne vit jamais le jour. Le château comprenait une installation de chauffage par le sol et les murs, ainsi que tout un système de recyclage des eaux usées.

Elzenwallekasteel

De huidige site is op de Ferrariskaart (1770-1778) aangegeven als een grotendeels bebost gebied, deel uitmakend van de zogenaamde "Verloren Cost", een uitgebreid bos- en heidegebied ten noorden van Torhout. Het noordelijk deel is dan reeds als akkerland in gebruik. Enkele veldrestanten en één veldvijver ten noorden van het latere domein zijn nog aangeduid. Tussen 1770 en 1785 kopen Joseph en Eduard de Pottere d'Indoye uit Gent grote stukken van dit gebied op en starten met de ontginning ervan (rechte dreven, aanplanting van naaldbossen en inrichting voor landbouw).

Op de Ph. Vander Maelenkaart (1846-1854) zijn delen van het bos omgezet naar akkerland; ten noorden is het voormalig akkerland omgezet naar bos (onder meer rond kruisvormige dreven). Midden 19de eeuw laat de familie de Potter vanuit hun hoeve "Verloren Cost" (cf. Steenveldstraat nr. 23) een tweede verblijf bouwen op een verre uithoek langs de Zeeweg. Dit kasteel of landhuis zogenaamd "d'Aerdenhutte" is een laag en breed neogotisch gebouw met vierkante hoektorens en een spitse middentoren (cf. stereoscopische foto van 1863). Dit komt overeen met de mutatieschets van 1864 (nieuwe constructie door de Potter d'Indoye). De nutsgebouwen ('plaets', 'dierentuin', 'stal' en 'schuur' volgens het kadaster in 1864) worden in 1871 opgenomen in de nutsgebouwen van de Maere. Het betreft de huidige remise en de fazantenkwekerij.

Op de kaart van het Militair Cartografisch Instituut van 1861 is het "Chateau de Monsieur de Potter" reeds aangeduid, de begrenzing van het domein komt grosso modo overeen met de grenzen van het huidig kasteelpark. Het bos is behouden behalve in zuidoostelijke hoek waar het kasteeldomein zich ontwikkelt. Het kasteel wordt gebouwd in het zuiden nabij de "Wijnendaeledreef", ten noorden open graslanden, en verder een vijver bestaande uit één grote vijver en kleinere onderling verbonden vijvers.

In 1865, na het overlijden van Eduard de Potter, koopt August de Maere (1826-1900, het kadaster vermeldt soms bijkomend De Limnander als verwijzing naar diens vrouw), volksvertegenwoordiger en de geestelijke vader van de haven van Zeebrugge, 98 ha van het vroegere domein. In 1867 wordt de Maere in de adelstand verheven. In 1896 mag de Maere zich baron noemen, in 1897 krijgt hij de toelating om d'Aertrycke aan zijn naam toe te voegen.

In 1869-1871 wordt het "kasteel (de Maere) d'Aertrycke" gebouwd. Dit komt overeen met de mutatieschets van 1871 waarbij Camille Carel August de Maere (Gent) volgens het kadaster het kasteel volledig herbouwt (de nutsgebouwen blijven bewaard). In september 1869 wordt het bestaande landhuis afgebroken (de 'situatie voor' van de genoemde mutatieschets toont géén bebouwing). Het kasteel wordt gebouwd naar een ontwerp van architect Jozef-Henri Schadde (Antwerpen, 1818-1894). Alle houtsnijwerk (meubilair, lambrisering, trappen, beelden enz.) wordt vervaardigd door V. Verlinde (Torhout). Het kasteelpark met vijvers, tuinpriëlen en lusvormige wandellanen wordt ontworpen door tuinarchitect Louis Fuchs (Brussel, 1819-1904). Zowel Schadde als Fuchs behoren tot de top van de Vlaamse kasteeldomeinontwerpers.

Camille Carel August de Maere vraagt in december 1873 toestemming aan het gemeentebestuur van Aartrijke om een steenoven te bouwen. De bakstenen worden gebruikt voor de bouw van een deel van de (nuts)gebouwen op het kasteeldomein en in het park. In de literatuur worden een aantal nutsgebouwen genoemd… Kadasteronderzoek laat echter toe een aantal gebouwen ofwel vroeger (de remise, de fazantenkwekerij) ofwel later te situeren (de hoeve en de duiventoren volgens het kadaster pas in 1912 gebouwd, de tuinierswoning wordt in zijn huidige vorm pas in 1920 gebouwd). Het blijft wel mogelijk dat de "Wijnendaelepoort", de ommuurde moestuin met warme serres en druivenserres, de vijf tuinpaviljoentjes (waarvan er vandaag nog twee – kadastraal niet aangeduid - resten) rond deze periode gebouwd zijn.

De in 1883 herziene kaart van het Militair Cartografisch Instituut toont een totaal gewijzigd kasteeldomein tegenover de kaart van 1861. Dit kasteelpark volgens een 'landschappelijke ontwerpstijl' is grotendeels tot op heden bewaard. Ten noorden van het kasteel is een grillig gevormde grote vijver met lange noordelijke uitloper gegraven; ten zuiden van het kasteel zien we een boogvormige waterpartij die in westelijke richting uitloopt in het bos (wellicht een aftakking van de bovenloop van de Mouwbeek). Rond de nutsgebouwen ten zuidwesten van het kasteel zijn tuinen aangeduid en ten zuiden ervan een kleine boomgaard (nabij de "Wijnendaeledreef"), in het bos ook nog een stukje boomgaard. In het parkbos zijn nieuwe paden aangelegd volgens een kronkelend, lusvormig patroon; weinig open graslanden herkenbaar. In het noorden van het park komen vier paden samen op een rond kruispuntje.
Nieuwe bosaanplantingen in 1867-1868, 1878-1884, 1902-1904.
In 1890 bouwt de familie de Maere de ijskelder op het kasteeldomein. Nog in 1890 wordt de zogenaamde "Pachthoeve Lagrou" (cf. Steenveldstraat nr. 1/ Zeeweg/ Aartrijkestraat), in oorsprong een afhankelijkheid van het kasteel, gebouwd.
In 1896, bouw van de begrafeniskapel ten noorden van het kasteeldomein door Camille Carel August de Maere (cf. infra, Zeeweg z.nr.).
Blijkens de mutatieschets wordt in 1899 de remise vergroot door Camille Carel August de Maere (Gent) en wordt aansluitend de oranjerie gebouwd.

De in 1911 herziene kaart van het Militair Cartografisch Instituut toont een vergelijkbare situatie als in 1883, behalve de duidelijke open grasvelden rond het kasteel en de open ruimtes rond de paden; de boomgaard in het bos is uitgebreid. De begrafeniskapel ten noorden van het domein en de dreef er naar toe zijn duidelijk herkenbaar; een pad vanuit het park leidt naar deze dreef en kapel.
In 1912 wordt volgens het kadaster de hoeve en de duiventoren gebouwd.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog wordt het kasteel gedeeltelijk geplunderd. Hierbij gaan de originele bouwplannen van het kasteel door architect Schadde verloren. Ook het interieur van het kasteel wordt sterk beschadigd, een aantal waardevolle interieurelementen verdwijnen. In 1920 wordt het kasteel en een deel van het parkdomein door Maximilien-Maurice de Maere verkocht aan het Amerikaanse Rode Kruis. Het kasteel wordt ingericht als revalidatiecentrum voor oorlogsgewonden. In 1921 koopt Bruggeling Achile Lemahieu het kasteel en kapt grote delen van het bos. In 1928 komt het kasteel opnieuw in handen van de familie de Maere d'Aertrycke.
De huidige tuinierswoning wordt volgens het kadaster in 1920 gebouwd, deze gaat echter terug op een oudere constructie van 1864.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog wordt het kasteel achtereenvolgens bezet door Belgische, Duitse en Canadese troepen. Door zijn ligging ongeveer 30 meter hoger dan de wijde omgeving vormt het kasteel ook een uitkijkpost voor vijandig luchtoffensief. In september 1944 ontsnapt het kasteel aan een volledige vernieling. Wel loopt de achterzijde van het kasteel grote schade op. Een V1-lanceerbasis wordt ingericht.
Op de kaart van het Nationaal Geografisch Instituut van 1969 zijn er opnieuw minder open plekken en corridors rond de paden en de vijver. De boomgaard achteraan is wellicht in verval of volledig verdwenen, en omgezet naar grasland; de tuin is omgezet naar boomgaard.
In 1990-1991 wordt het kasteel door de familie de Maere omgevormd tot een internationaal congrescentrum onder de naam "Kasteel d'Aertrycke". Het kasteel is ingericht als restaurant en achter de paardenstallen is een nieuw hotel gebouwd (mutatieschets 1996). Het park wordt door het provinciebestuur opengesteld als provinciaal domein (parking aangelegd langs Zeeweg en nieuwe toegang).

https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/87608

Kasteel d'Aertrycke

Rumbeke Castle is a historical building in Rumbeke in West Flanders, Belgium, one of the oldest Renaissance castles in the country. Rumbeke Castle is situated at an altitude of 25 meters.

Although most of the building was built during the Renaissance period, on the site of a far older fortress, it gained some slightly Neoclassical features after its renovation during the 18th century. During those renovations, the adjacent forest, the Sterrebos or the Star Forest, was added to its grounds. The forest was modelled after the Prater park in Vienna.

According to legend, Baldwin Iron Arm, Count of Flanders, kidnapped Judith, the daughter of Charles the Bald in 862 in Senlis and brought her to the fortress that used to be at the very location where the present castle now stands. With the intervention of the Pope, the two lovers married in Auxerre, which then resulted in the creation of the County of Flanders.

For centuries, the castle was owned by the counts of Thiennes and Limburg Stirum. The castle of Rumbeke suffered damage during the invasion of Flanders by French king Louis XIV, as well as during the French Revolution and in both world wars more than a century later. In fact, during World War I, it was taken over by the Germans and became for a short period of time, the home of Baron Manfred von Richthofen, better known as the Red Baron, who was credited with shooting down 80 enemy aircraft in his brightly painted red airplane.

The castle can be seen in the movie That Lucky Touch, a comedy which was partially shot in Rumbeke in 1975, starring Roger Moore and Shelley Winters.