The castle of Ecaussinnes-Lalaing developed early in the Middle Ages thanks to its strategic position on a rocky promontory overhanging the valley of the Sennette, at the boundaries of the County of Hainaut with the Duchy of Brabant. The first mention of a stone castle was in the 12th century. in 1357, Joan, daughter of Hoste of Ecaussinnes, marries Simon of Lalaing, Grand Bailiff of Hainault and Seneschal of Ostrevant. Simon became lord of Ecaussinnes upon his father-in-law's death. The line of Lalaing would give the second part of its name to the castle and village. The castle was however to pass briefly to another family, after the daughter and only heir of Simon III, Mary, espoused John I of Croÿ, Count of Chimay and Grand Bailiff of Hainault. The house of Croÿ would rule over Ecaussinnes from 1476 to 1529. John I transformed the defensive fortress into a residential castle worthy of his rank of councillor of the Duke of Burgundy. When he died in 1516, the castle passed to his brother James, Bishop of Cambrai, who sold it to his nephew Charles, first Prince of Chimay. His daughter, Margaret, inherited Ecaussinnes. She married Charles of Lalaing, thus bringing back the seigneury to their former lords. After troubled times during the Spanish occupation of the Southern Netherlands, Florent of Berlaymont and his wife Margaret of Ecaussinnes-Lalaing sold the estate in 1624 to Philip van der Burch. The new owner had been a magistrate of the court of justice of Bruges, and had recently been appointed Grand Bailiff of Hainault by the Archdukes of Austria Albert and Isabella. It is interesting to note that when the castle passed into the houses of Lalaing and Croÿ, the first new occupants also held the same position of Grand Bailiff of Hainault. For 230 years the castle of Ecaussinnes-Lalaing was the home of the van der Burch. Antoine-Félicien van der Burch (1670- 1736) did a lot to improve the castle's appearance, such as laying out the gardens. He was granted the title of count by Emperor Charles VI. When Count Charles van der Burch died in 1854, the new Napoleonic law prohibiting to bequeath all or most of one's properties to one child at the expense of the others, the heirs were forced to sell the castle to divide. It was acquired by the Duke of Arenberg, who only rented out the land and left the castle uninhabited. Occupied by the German, then Canadian troops during the First World War, the castle narrowly escaped from being transformed by industrialists into working-class housing units after the war. Canon priest Puissant started some renovations, then convinced Count Adrien van der Burch, a descendent of the past proprietors, to purchase the castle and restore it to its former glory. The count's son having died during WWII, and lacking other relatives, he created the "van der Burch Foundation" in order to preserve the castle after his death, which occured six years later. The president of the foundation is now the Professor Cauchies from the UCL. the castle is inhabited by Count Robert d'Ursel, administrator of the foundation, and his wife, who is vice-president. https://www.eupedia.com/belgium/ecaussines-lalaing.shtml

Le château d’Écaussinnes-Lalaing est un ancien château-fort dont les origines remontent au xie siècle. Bien que niché sur un escarpement rocheux dominant la Sennette il se trouve aujourd’hui au cœur du village d’Écaussinnes qui s’est développé à ses pieds (dans le Hainaut, Belgique) et dont il est une des attractions touristiques principales. Le château est classé au patrimoine majeur de Wallonie. Histoire En 1184, Baudouin V, comte de Hainaut, construit un premier poste fortifié sur cet emplacement stratégique, aux frontières du comté, et à proximité du duché de Brabant. À la fin du xiiie siècle les occupants deviennent les seigneurs d’Ecaussinnes et construisent le château fort que nous connaissons aujourd’hui: un solide donjon de pierres entouré d’une enceinte irrégulière. La structure originale est plusieurs fois agrandie et modifiée au cours des siècles par les seigneurs d'Écaussinnes et surtout par leurs héritiers, les Lalaing. En 1357, Jeanne du Rœulx, dame d’Écaussinnes se marie avec Simon VII de Lalaing. Le château devient et restera pour près d’un siècle la demeure des seigneurs de Lalaing. En 1428 Marie de Lalaing, arrière petite-fille de Simon I se marie avec Jean de Croÿ (+1473), premier comte de Chimay. Le domaine reste dans la famille de Croÿ durant plusieurs siècles. Le château ayant perdu son importance défensive, il est progressivement transformé en confortable demeure seigneuriale. Michel de Croÿ, fils du précédent, est le grand rénovateur de la première moitié du xvie siècle. Une chapelle gothique est construite dans l’enceinte du château. Structurellement on peut dire que le château qui s’offre aux visiteurs d’aujourd’hui est celui de Michel de Croÿ. Les deux cheminées monumentales, dans la grande salle et au premier étage, datent de cette époque. Marguerite de Lalaing, descendante de Marguerite de Croÿ et épouse du comte Florent de Berlaymont (+1620), vend le château qui passe par héritage et vente à diverses familles pour aboutir entre les mains des Van der Burch, en 1642 qui l’habitent jusqu’en 1854. Au xviiie siècle l’ensemble est redécoré en style rococo. La tour d’entrée, au style nettement différent, est ajoutée par Antoine van der Burch (1670-1736). Temps modernes Prosper-Louis, duc d’Arenberg, acquiert le château en 1854 mais ne s’intéresse qu’aux revenus de ses terres. Par héritage et alliance ses descendants le laissent à une famille princière italienne, les Aldobrandini, qui ne s’y intéressent pas davantage, le confiant à des communautés religieuses françaises exilées en Belgique, à la suite des lois antireligieuses du début du xxe siècle. En 1922 le château fort négligé et en mauvais état est mis en vente: son riche patrimoine semble condamné à la dispersion. Le chanoine Edmond Puissant, collectionneur et archéologue de Mons s’y intéresse, le rachète, entreprend des travaux de restauration, y rassemble ses collections personnelles et l’ouvre au public en 1926. Un des visiteurs se trouve être le comte Adrien van der Burch (1877-1954) qui s’éprend du château de ses ancêtres. Ecaussinnes-Lalaing est racheté. Sans descendance, Adrien van der Burch confie son patrimoine à une fondation (Fondation van der Burch) qui continue son œuvre de mise en valeur des biens du château.

De geschiedenis van dit kasteel keert terug tot de 12e eeuw, toen op deze plek een burcht werd gebouwd die de Hertog van Henegouwen moest helpen om zich tegen de Graaf van Vlaanderen en tegen de Brabanders te beschermen. Op een intermezzo van 75 jaar na, was het kasteel sinds 1386 in de handen van 3 historisch belangrijke families: de familie Lalaing, de familie Croÿ en de familie van den Burch. De familie Lalaign was eigenaar van 1386 tot 1470. Toen werd de familie van Croÿ eigenaar, via huwelijk. Jean de Croÿ, hertog van Chimay, was een raadgever van Philips de Goede van Bourgondië, die ook Brabant en Vlaanderen onder zijn kroon had. Dit verminderde de militaire rol van het geheel, zodat hij het tot een luxueuzer verblijf kon ombouwen. Na het overlijden van Karel van Croÿ, prins van Chimay, kwam het geheel in 1529 via een huwelijk (dochter Marguerite de Croÿ gehuwd met Charles de Lalaing) opnieuw in de handen van de familie Lalaing. De tweede periode Lalaing was echter somberder. Alles begon nog goed onder de heerschap van Karel V. Daarna kwam echter Philips II van Spanje. Men beweert dat een Lalaing toen het kasteel in brand stak, om te voorkomen dat er een Spaans garnizoen zou gevestigd worden. Aartshertogen Albrecht en Isabella (1598-1633) brachten terug kalmte en voorspoed. In die periode, met name 1624, verkocht Marguerite de Lalaing met haar man Hertog Florent de Berlaymont het kasteel aan Philippe van der Burch. Philippe van de Burch was eigenlijk burgemeester van het Brugse Vrije. Zijn oudere broer, François, was aartsbisschop en hertog van Cambrai. Van 1629 tot 1854 was het geheel onafgebroken de verblijfplaats van de familie van der Burch. Toen in 1854 Karel van der Burch overleed, was het echter niet meer toegelaten om één erfgenaam te bevoordelen. Pieter Donche: 'Dit kasteel behoorde vanaf het begin van de 17de eeuw toe aan de familie van der Burch (toen komend uit Brugge). Deze familie wortelt echter in het Veurnse, meer bepaald het kleine dorpje St.-Rijkers ten Z. van Veurne, waar zij een burchttoren bezaten en daar ook hun familienaam aan ontlenen. De familie van raadsheer Jacob Donche (+1492), bewoner van het huis 'Donche' in Gent is ook daar te situeren, nl. in het (veel grotere) buurdorp Alveringem.' Daarom moest men noodgedwongen het geheel verkopen om de erfenis de verdelen onder de verscheidene erfgenamen. De Hertog van Arenberg werd de nieuwe eigenaar, maar die was meer in de opbrengst van de gronden geïnteresseerd dan in het kasteel zelf. Tijdens de oorlog van 1914-1918 werd het eerst door de Duitsers, en daarna door de Canadezen bezet. In 1920 wilden een aantal industriëlen de verkommerde gebouwen omtoveren tot arbeiderswoningen. Kanunnik Puissant van Mons wist dit te voorkomen, en na een vluchtige restauratie bracht hij een grote verzameling oude meubels, stoffen en boeken onder in het geheel, om het als museum voor bezoekers open te stellen. In 1928 koopt Graaf Adrien van der Burch het kasteel, tot groot genoegen van de Kanunnik. Hij voerde een grondigere restauratie door, met veel respect voor de middeleeuwse en de 17e eeuwse architectuur van het geheel. Hij vergrootte ook de collectie, zodat het huidige museum tot stand kwam. Helaas werd zijn zoon, Yves, tijdens de tweede wereldoorlog gevangen genomen als verzetstrijder. In 1945 kwam deze om in een concentratiekamp. Toen Graaf Adrien kinderloos achter bleef in 1954, richtte hij net voor zijn dood een stichting op die momenteel het kasteel beheert. Van de originele, 12e eeuwse burcht is niet veel meer over. Rond 1500, toen de familie van Croÿ de plak zwaaide, werden de muren verhoogd en werden er nieuwe gebouwen toegevoegd. Hoewel achteraf nog wijzigingen werden gedaan (er zijn bijvoorbeeld waardevolle, 17e eeuwse plafonds), kwam toen het algemene uitzicht vast te liggen. Volgens sommige bronnen zou de kapel met het dakruitertje (waarvan het koor fraaie spitsboogvensters heeft) zich boven de vroegere ophaalbrug bevinden. Vermoedelijk is deze hypothese niet correct: de doorgang naar de kapel lijkt immers te klein om de vroegere ingang geweest te zijn. De toegangstoren, met uurwerk en lantaarntorentje, is een toevoeging uit het begin van de 18e eeuw. Naast de 17e eeuwse plafonds, herbergt het interieur ook merkwaardige, gotische schoorstenen, versierd met het wapenschild van Croÿ en allegorische figuren. http://www.belgiumview.com/belgiumview/tl1/view0000224.php4