In the first half of the 16th century, the Archbishop of Gniezno and Primate of Poland Maciej Drzewicki built here a rectangular-shaped castle, surrounded by a moat. The castle burned in 1814 and now is a well-preserved ruin. The town of Drzewica dates back to the 13th century, when prince Konrad I of Masovia granted the area to the Drzewicki (Ciołek coat of arms) family. The family owned Drzewica for 500 years, and its properties stretched from the Pilica to the Holy Cross Mountains. In 1429 in Nieszawa, Drzewica was incorporated as a town on German town law, by King Jogaila. Drzewica, which belonged to Opoczno County of Lesser Poland’s Sandomierz Voivodeship, prospered in the early 16th century, when its owner Maciej Drzewicki (1467 – 1535) was a personal secretary of King John I Albert. Drzewicki renovated the ancient castle, turning it from a Gothic stronghold into a Renaissance residence. Good times came to the end in 1655, when Swedish Army burned it to the ground. Four huge corner towers impress the visitors even nowadays. The gate in the highest, north-eastern tower led to the castle. Traces of the drawbridge over the moat filled with water of the river Drzewiczka can still be seen. Since the end of the 18th the stronghold had housed the Bernardine nunnery, yet after a great fire in 1814 it was abandoned by sisters who moved to St Catherine nunnery in theSwietokrzyskie Mountains. Since that time the castle has remained in ruins. https://en.wikipedia.org http://www.touristlink.com

Монументальні руїни в Джевиці є залишками замку, побудованого в 1527 - 1535 роках з ініціативи тодішнього гнезненського архібіскупа Мачея Джевіцкі герба Чёлек. Чотири потужні кутові башти і сьогодні справляють на відвідувачів велике враження. В'їзд в замок вів через ворота у найвищій північно-східній вежі. До наших днів збереглися сліди підйомного мосту, який перекидали свого часу через рів, наповнений водою з річки Джевічкі. З кінця XVIII в. в замку знаходився монастир сестер-бернардинок, однак, після великої пожежі в 1814 року монашки пере'ехалі до Святої Катажини в Свентокшижських горах і з того часу замок залишився в руїнах.

Dotychczas zamek drzewicki doczekał się chyba dwukrotnego opracowania. W 1990 roku dokonał pierwszego z nich Władysław Łuszczkiewicz, opracował szkice i rysunki, na których oparł analizę architektury. W 1952 roku kolejnym opracowaniem zajął się jeden z największych polskich miłośników i znawców zamków - Bohdan Guerquin. Oba opracowania dotyczą głównie architektury, Guerquin zajął się przede wszystkim problemami zabezpieczenia i adaptacji zamku do stałej ruiny. Pierwsza wzmianka o Drzewicy pochodzi z XIII wieku, kiedy książę Konrad Mazowiecki nadał ją komesowi Gosławowi z rodu Ciołków. Ród ten wielce zasłużył się dla Polski. Pierwotna siedziba rodu Drzewickich, którego protoplastą był Gosław, znajdowała się prawdopodobnie na lewym brzegu rzeki Drzewiczki, gdzie dziś na niewielkim wzniesieniu stoi plebania. W latach 1527-1535 Maciej Drzewicki wzniósł zamek świadczący o potędze założyciela. Równocześnie z zamkiem zbudowano w jego sąsiedztwie budynek mieszkalny przeznaczony dla służby. Jego resztki znajdują się w piwnicach później wybudowanego dworu. W początkach XVIII wieku zamek przeszedł w ręce Szaniawskich, którzy w połowie XVIII wieku wybudowali nowy pałac. W końcu XVIII wieku zamek został opuszczony, a po pożarze pobliskiego kościoła i klasztoru ulokowały się w nim benedyktynki i częściowo przekształciły niektóre pomieszczenia, a w budynku gospodarczym umieściły kaplicę. Pożar z 1814 roku zniszczył zamek, który przez zwiedzającą go w 1827 roku Klementynę z Tańskich Hoffmanową został opisany słowami: "mury zamku zdają się jeszcze mocne i może przy niewielkim nakładzie mógłby on znowu być mieszkalnym i użytecznym (...) Serce boli, patrząc na okropne skutki nieładu i marnotrawstwa, potrafią one głaz pokryć i skruszyć żelazo". Opustoszałe ruiny spróbowano zabezpieczyć przed dalszym niszczeniem dopiero w 1949 roku, jednak zabezpieczono tylko odcinki muru łatwo dostępne. Zamek zbudowany został na planie prostokąta z dziedzińcem pośrodku. Zewnętrzne wymiary tego prostokąta to 37x43m. Twierdza posiadała cztery narożne baszty, w tym jedną bramną (północno-wschodnia), mającą szerokie wrota dla pojazdów konnych i wąską furtkę dla pieszych. Cały zachodni bok zamku zajmował trzykondygnacjowy dom mieszkalny, podpiwniczony, z czterema komnatami na każdej kondygnacji. W rogu południowo-wschodnim znajdował się budynek gospodarczy dla służby i rezydentów, obecnie nazywany kaplicą. Całość sprawiała wrażenie potężnej fortecy, choć w wieku XVI, wobec rozwoju broni palnej, ten system fortyfikacji nie spełniał zadań obronnych. Nawet najpotężniejsze pionowe zewnętrzne mury łatwo mogły zostać zniszczone ogniem artyleryjskim. Nie wysilono się nawet, by dla obrońców stworzyć dobre pole ognia. Strzelnice kluczowe, umieszczone w dolnych kondygnacjach, nie miały możliwości pełnego osłonięcia ogniem flankowym dostępu do murów, a strzelnice umieszczone na wysokości ganków umożliwiały prowadzenie ognia wyłącznie na wprost. Pomyślano jednak o możliwości skuteczniejszej obrony. Na przedpolu zamkowym są ślady umocnień ziemnych, które zapewne stanowiły pierwszą linię obrony, oddalającą możliwość artyleryjskiego ostrzału zamkowych murów. Bryła zamku i mury wewnętrzne praktycznie biorąc nie były przebudowywane od chwili powstania i są ciekawym przykładem szesnastowiecznej obronnej rezydencji możnowładców. Zachowały się mury i wieża.

Монументальные руины в Джевицы являются остатками замка, построенного в 1527 - 35 годах по инициативе тогдашнего гнезненского архибискупа Мачея Джевицкого герба Чёлэк. Четыре мощные угловые башни и сегодня производят на посетителей большое впечатление. Въезд в замок вел через ворота в самой высокой северо-восточной башне. До наших дней сохранились следы подъемного моста, перебрасываемого в свое время через ров, наполненный водой из реки Джевички. С конца XVIII в. в замке находился монастырь сестер-бернардинок, однако, после огромного пожара в 1814 г. монашки переъехали к Святой Катажине в Свентокшижских горах и с того времени замок остался в руинах. http://www.lodzkie.travel/