Kasteel Heel is een kasteel in Heel, gelegen aan de Monseigneur Savelsbergweg 104.

Geschiedenis
Het is niet bekend wanneer op deze plaats voor het eerst een kasteel werd gebouwd. Er zijn fundamenten uit de Merovingische tijd aangetroffen, maar de eerste schriftelijke vermelding is van 1264.

De hoofdvleugel van het huidige kasteel werd in 1686 gebouwd. Omstreeks 1750 werden twee zijvleugels aangebouwd.

In 1264 was het kasteel met landgoed, jacht- en visrecht een leen van het Huis Horne. De toen genoemde heren stamden uit het geslacht Van Ghoor, dat afstamt van de familie Van Horne. In 1417 werd Willem van Ghoor vermeld als heer, hij bezat ook het stamslot Ghoor nabij Neer. Na hem ging het over van vader op zoon: Aernt, Daniël en Jan werden achtereenvolgens heer van Heel. Jan kreeg vier dochters, waarmee het kasteel overging op de familie De Horion, die uit Luik afkomstig was.

In 1804 werd het kasteel verkocht aan de Maastrichtse familie Hermans. In 1880 werd het kasteel verkocht aan de Broeders van de Heilige Joseph en in het kasteel werd toen het Sint-Josephgesticht gevestigd. Deels was dit een weeshuis, deels werden er mensen met een verstandelijke beperking opgevangen. Omstreeks 1900 werd het complex uitgebreid. Vanaf 1910 werden hier vrouwen en meisjes begeleid en verpleegd en kreeg het complex de naam Huize Sint-Anna. Het werd geleid door de Kleine Zusters van de Heilige Joseph. In 1930 werd een neo-romaanse kerk bijgebouwd. In 1961 werd een poort met hardstenen fronton ingemetseld waarop zich de wapenschilden van de familie De Horion en De Raville bevinden.

Huize Sint-Anna bestaat nog steeds als zorglocatie voor mensen met een verstandelijke beperking, maar is tegenwoordig (2016) onderdeel van de Koraalgroep onder de naam Sint-Anna. Er zijn dan 350 cliënten en 400 begeleiders. De oorspronkelijke kloostergebouwen, met uitzondering van kasteel en kapel, werden gesloopt in 2012.

Gebouw

De hoofdvleugel uit 1686 heeft een vierkante toren. De zijvleugels, gegroepeerd ter weerszijden van het voorplein, van omstreeks 1750, hebben een mansardedak. Van de voorburcht is nog een 17e-eeuws hoekpaviljoen met achtkante spits voorhanden.

Het kasteel is geklasseerd als Rijksmonument.

Het geheel is omgeven door een park, waarin zich een beeld van Sint-Anna bevindt uit het einde van de 19e eeuw, en een beeld van Peter Joseph Savelberg, stichter van de congregatie, van 1954.


Heel Castle

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

In de Linnerweerd, een uiterwaard van de Maas, ten westen Linne in Limburg, ligt het landgoed Heysterum. Op het landgoed staat een fraai buitenhuis. Het prille verleden van het huis is niet precies bekend. Er worden in de literatuur verschillende namen van mensen vermeld, die bouwheer geweest zouden zijn.

Voorganger

Er wordt in verschillende artikelen over het huis ook gezegd, dat het gebouwd zou zijn op de fundamenten van een middeleeuws kasteel. Het gezaghebbende boek Kastelen en landhuizen in Limburg onder redactie van Wim Hupperetz, Ben Olde Meierink en Ronald Rommes, acht het niet waarschijnlijk dat Heysterum een middeleeuwse voorganger heeft gehad.

Jachtslotje

Het huis Heysterum zou als jachtslotje in het midden van de achttiende eeuw zijn gebouwd. In de eerste helft van de negentiende eeuw blijkt volgens het kadaster in 1841, dat W.J. en J.E. de Maes eigenaren zijn van het landgoed Heysterum.
In latere tijden werd de familie Janssens de nieuwe eigenaar. Deze familie was ook eigenaar van het wat verder in de waard gelegen huis Ravensberg.
Het huis Heysterum werd in de tweede helft van de twintigste eeuw bewoond door de (oud-)burgemeester van Maasbree, de heer Janssens.

1789

Van het oorspronkelijke jachtslotje werd de oostelijke vleugel in het nieuwe gebouw opgenomen. Vermoedelijk is de noordelijke vleugel gesloopt. Hier kwam de huidige bebouwing. De linkertoren werd toegevoegd in 1887. Het huis is nu vijf vensters breed en heeft twee verdiepingen met een zoldergedeelte. Dit deel heeft een schilddak van grijze lei aan de voorzijde en aan de achterzijde grijze dakpannen. In het midden van het schilddak staat en dakruiter. Op de windvaan bevindt zich het jaartal 1789, die wellicht verwijst naar een bouwfase.

Torens

Aan beide zijden van het middendeel staat een vierkante toren; de linkertoren heeft twee verdiepingen meer dan het middengedeelte, de rechter toren telt drie verdiepingen, één verdieping meer dan het middengedeelte. De torens zijn bijzonder fraai gedekt door min of meer klokvormige, ingesnoerde daken met een spits, die bij de verschillende torens anders is uitgevoerd. De hoogste toren heeft ook arkeltorentjes. De rechter toren, de zuidelijke toren, werd omstreeks 1890 in neogotische trant verbouwd.
Tegen de achterzijde bouwde men in de negentiende eeuw een vijfhoekige erker, die een plat dak heeft gekregen.

Kantoor

Toen het pand geheel particulier bewoond werd, bevond zich rechts het woongedeelte, dat was ingericht in neoclassicistische stijl. Het huis had verschillende salons en eetkamers, een bibliotheek en enkele keukens. Op de verdieping kon men acht slaapkamers aantreffen, die in dezelfde stijl waren ingericht en verder nog een zitkamer en een keuken. Bij de latere ingebruikneming door verschillende bedrijven, die Heysterum als kantoorruimte gebruikten, zal hiervan wellicht het een en ander gesneuveld zijn, hoewel het huis een rijksmonument is.
Op een schuur van de boerderij, die links tegen het huis is aangebouwd, is een gevelsteen aangebracht, die het jaar 1760 aangeeft.
Op een openbare veiling in 1984 werd het landgoed verkocht. De nieuwe eigenaar was een aannemer/beleggingsonderneming. Het landgoed was toen 3,9 hectare groot.

Overstromingen

In de jaren 1993 en 1995 was ook Heysterum slachtoffer van het hoge water in de Maas. De overstromingen tastten het huis aan. Niettemin werd het landgoed gekocht door het echtpaar Van Tienen-Lemmers. Zij hebben niet allen het huis Heysterum, maar ook de tuin grondig gerestaureerd. Het echtpaar ging in een vleugel van het huis wonen. In een van de andere vleugels kwam een business centre.
Intussen is het huis de bakermat geworden voor verschillende bedrijven.

https://www.absolutefacts.nl/kastelen/data/heysterum.htm

Kasteel Heysterum

Centrally located, halfway between Maastricht and Eindhoven, next to the A2, between Roermond and Weert, is a special estate: Castle Groot Buggenum just outside the village of Grathem. The fifteen rooms of the castle, each with their own historic ambiance, the glass pavilion "De Kruidentuin" and the atmospheric courtyard are exclusively available for private events, meetings, meetings, parties or a fully-fledged wedding day including wedding ceremony and party evening. The castle's history dates back to the 12th century, and the house has known various forms over the centuries. At the end of World War II, the castle suffered great damage and continued to wait for his savior: Prof. Dr. Helmut Hentrich, a renowned architect and art collector from Düsseldorf. He acquired the ruin in 1971 to make an outside residence for the period after his retirement.  It became a restoration of special allure (for more details see website www.kasteelgrootbuggenum.nl). In 1997 Hentich was busy composing his "Gesamtkunstwerk". The creator of this landlord was very much in favor of "Das Haus" for a long future. That's why Prof.Hentrich has donated the castle to the province of Limburg, with its extensive collection of art, provided that it cares for untouched survival and is fulfilled by his motto "Das Haus soll leben!" Stichting Kasteel Groot Buggenum The Stichting Groot Buggenum Foundation manages the castle on behalf of the Province of Limburg. In order to preserve this precious gift for the future, right to the wish of Prof. Dr. Helmut Hentrich "Es soll Leben", the foundation has been operating the castle since 1999 for making tours, weddings, business meetings, private parties and coffee tables. Guests of Groot Buggenum Castle provide through their visit and make an important contribution to preserving this particular cultural heritage.

Kasteel Groot Buggenum is an integrated artwork on historic ground, located between Roermond and Weert. Within the moat and on the foundations of a castle from the 14th century, the hunting lodge was built in 1889 by a resident of Grathem who had made fortune elsewhere. At the end of the Second World War, the castle suffered great damage and remained battered waiting for his rescuer: Prof.Dr.Helmut Hentrich, a renowned architect and art collector from Düsseldorf. He acquired the ruin in 1971 to make it an out-of-residence for the period after his retirement.

Restoration
It became a restoration of special allure; not a return to the former situation, but the creation of a new whole. With building elements from former times and from their own or surrounding countries, Professor Hentrich created a European ensemble that is richer and more surprising than Groot Buggenum ever was. No sober, twisted staircase with individual bars but a stately entrance from landing to landing with a handrail of powerful carvings from a southern German castle. Instead of bare walls, walls with tiles from Delft, Makkum or Portugal and fireplace surrounds of typical Limburg yellow copper. A French paneling and floors of Flemish tiles or Italian marble that for centuries has decorated Schloss Harff near Cologne until it was blown up for the purpose of brown coal mining.

https://www.itinari.com/location/kasteel-groot-buggenum

https://www.kasteelgrootbuggenum.nl/en/about-the-castle/history/

Kasteel Groot Buggenum

Kasteel ten Hove is gelegen ten westen van het dorp Grathem, dat deel uitmaakt van de Nederlands Limburgse gemeente Leudal. Het Kasteel wordt ook Bormanshuis en Puytlinkshof genoemd, naar de familienamen van vroegere bewoners.

Beschrijving van het kasteel

Het kasteel omvat een uit twee verdiepingen bestaand rechthoekig, bakstenen hoofdgebouw met haaks daarop een westvleugel en aan de noordzijde een nederhof. Het hoofdgebouw heeft een classicistische uitstraling en is voorzien van een consolefries uit 1680. Onder het hoofdgebouw bevindt zich een 14e of 15e-eeuwse kelder met tongewelven. De westvleugel, in de 17e eeuw door Willem De Borman gebouwd, heeft een maniëristische topgevel.

Rond 1680 is aan de binnenhof van het hoofdgebouw een poortgebouw en een rechthoekig hoektorentje gebouwd, alle in dezelfde stijl als het hoofdgebouw. Op het dak van de poortvleugel een dakruitertje, het hoektorentje is voorzien van een tentdak met daarop een lantaarnvormige duiventil. De vensteromlijstingen uit natuursteen zijn in de 18e eeuw aangebracht. In het hoofdgebouw bevindt zich een 17e-eeuwse Ionische schouw. Tevens zijn er aan weerszijden van de schouw enkele behangselschilderingen te bewonderen.

Het hoofdgebouw, de westvleugel en poortgebouw met hoektorentje zijn gedeeltelijk omgracht. Oorspronkelijk had het kasteel een dubbele omgrachting.

De nederhof is een gebouw met drie vleugels om een binnenplaats. In de oostvleugel bevindt zich de toegangspoort. Het geheel stamt uit de 17e eeuw.

Geschiedenis en bewoners

Volgens overlevering zou er op de plaats van het kasteel in 1210 al een versterkte burcht hebben gestaan die in 1340 zou zijn verwoest door brand. De gewelven in de kelder van het huidige hoofdgebouw zouden restanten bevatten van deze verwoeste voorloper. De eerste officiële vermelding is echter pas in de 15e eeuw. De eerst bekende bewoner zou de ridder Geurt van de Bongert zijn geweest. Ondanks zijn omgrachtingen en versterkingen is aan het kasteel in het verleden geen riddermatigheid toekenbaar.

Het huidige hoofdgebouw dateert uit het begin van de 17e eeuw en is waarschijnlijk gebouwd door jonkheer Willem De Borman, heer van Grathem, en zijn vrouw Margaretha van Waes. Getuige hiervan is een in het huis Ten Hove aanwezige gedenksteen waarop het jaartal 1609 en de familiewapens van De Borman en van Waes zichtbaar zijn. Hetzelfde familiewapen is ook te vinden op de monumentale grafzerk in het torenportaal van de parochiekerk, de RK Kerk Sint Severinus in Grathem. Willem De Borman bouwde in het midden van de 17e eeuw de westvleugel aan het hoofdgebouw. In 1680 ging het eigendom van het kasteel over aan Arnold Christoffel Puytlinck ter Biest. Hij zorgde voor verdere uitbreidingen van het kasteel en gaf er een classicistisch uiterlijk aan. Na de Puytlincks werd het kasteel achtereenvolgens bewoond door de families Von Bonninghausen, De Lom, en De Brialmont en aan het eind van de 18e eeuw door de familie De Bounam de Ryckholt, nadat Jean-Baptist De Rijckholt het in 1792 van een tante had geërfd. De familie De Bounam verbleef er vier generaties lang. Na Jean-Baptist volgde Adolphe (gehuwd met Mechtildid Van Voorst tot Voorst), Louise (gehuwd met Leopold Van Voorst tot Voorst) en Adèle (gehuwd met Frans Vos de Wael). In 1922 verhuisde dit laatste echtpaar en kwam er een eind aan vijf eeuwen adellijke bewoning van het kasteel.

In 1925 stond het kasteel te koop. Nieuwe eigenaar werd een boer uit Grathem die de ruimten van het kasteel gebruikte voor opslag van zijn oogst. In 1933 kreeg het kasteel een geheel nieuwe bestemming en werd het ingericht als nonnenklooster annex bejaardenverzorgingscentrum. Later werd het nog gebruikt als kleuterschool. In 1944 loopt het kasteel een behoorlijke oorlogsschade op en raakt het na de oorlog, na jarenlange leegstand, in verval. In 1961 wordt het aangekocht door een verzekeringsmaatschappij en wordt het gerestaureerd om er een vakantieoord voor de kinderen van de personeelsleden van te maken. Later wordt het verhuurd aan een horecabedrijf.

Sinds 1992 is het kasteel weer in particuliere handen en vinden er weer de nodige restauraties plaats. De voorhof is recentelijk verbouwd tot appartementen.

Kasteel ten Hove

Kasteel Horn is een middeleeuwse ringburcht, gelegen aan de rand van het gelijknamige dorp Horn in Midden-Limburg.

Beschrijving van het kasteel

De oprit leidt tot het poortgebouw met zadeldak. Noordwestelijk zit aan het poortgebouw een halfronde toren met puntdak vast. Van deze toren leid in westelijke richting een kromme muur naar de tweede halfronde toren met puntdak. Van deze toren leidt een eveneens kromme muur naar de zuidpunt van de burcht. De kromme muren geven de burcht een min of meer ovale grondslag.

Van de zuidpunt loopt een rechte muur oostnoordoostwaarts naar de zuidvleugel van het hoofdgebouw, waarin de grote zaal is. De zuidvleugel heeft een zadeldak. Noordelijk hieraan vast zit het voormalig poortgebouw met zadeldak, dat tegenwoordig in gebruik is als woonruimte. Hieraan vast zit het eigenlijke poortgebouw.

Rond het kasteel ligt een in landschapsstijl aangelegd park, Buitenplaats Kasteel Horn. In dit park liggen behalve het kasteel een 19e-eeuwse U-vormige kasteelboerderij, een varkensstal, een dienstwoning met schuur, een grote schuur en een remise, alle oorspronkelijk bij het kasteel behorend. Het park en de gebouwen zijn Rijksmonument; het park is vrij toegankelijk.

Verbouwingen

Oorspronkelijk had de burcht vier halfronde torens, een woongebouw en een poortgebouw, verbonden door de ringmuur. De ringmuur werd in de 13e eeuw verhoogd met een uit mergelsteen opgetrokken tweede weergang met bogen en voorzien van arkeltorentjes en steunberen. Tevens werden het poortgebouw en de torens verhoogd.

In het begin van de 15e eeuw verdwenen twee van de vier torens en een deel van de ringmuur omdat het woongebouw werd vergroot. Ook werd het oude poortgebouw verbouwd tot woonruimte. Aan de noordwestkant van het oude poortgebouw werd een nieuw poortgebouw gebouwd. Woonruimte en poortgebouwen vormden nu een L-vormig gebouw.

Ligging, herkomst van de naam
Kasteel Horn is een van de oudste, nog intacte ringburchten in Nederland. Het is gebouwd op een natuurlijke verhoging, oorspronkelijk vlak bij de Maas. De naam Horn, en haar alternatieve spellingen Horne, Hurnen en Hornin, stammen af van het Germaanse Hornjôn, dat heuvel of hoek in een moerassig land betekent.

De Maas was een natuurlijke barrière tussen Horn en het aan de andere kant van de Maas gelegen Roermond. In 1342 ging de Maas echter een stuk oostelijker stromen waardoor Kasteel Horn afhankelijker werd van haar eigen slotgracht ter verdediging.

Geschiedenis en bewoners

Het kasteel dateert vermoedelijk uit de 10e of 11e eeuw en was oorspronkelijk in handen van roofridders die inkomen verkregen door tolheffing op verkeer op de drukbevaren Maas. De oudst vermelde heerser van het gebied rondom het dorp Horn is Engelbert van Horn, zoon van Dirk van Horn. Het kasteel wordt voor het eerst vermeld in een brief uit 1243. Daarin staat dat Willem, Heer van Horn en Altena, het kasteel en het nabijgelegen dorp in leen heeft gekregen van de graaf van Loon.

Doordat de Maas haar loop wijzigde kwam het kasteel zo ver van de Maas te liggen dat de mogelijkheid om tol te heffen verdween. Willem I van Horn verliet het kasteel en vestigde zich in Die Haeghe, de latere Aldenborgh, in Weert.

Toen Jacob I van Horn in 1450 zijn graaftitel kreeg werd het kasteel het middelpunt en het bestuurlijk centrum van het graafschap Horne, een zelfstandige ministaat. De laatste graaf in de dynastie Van Horne was Filips van Montmorency. Hij werd door Filips II in 1568, samen met graaf Lamoraal van Egmont op de Grote Markt van Brussel onthoofd, hetgeen het startsein zou worden voor de Nederlandse Opstand tegen de Spaanse overheersers van de Nederlanden.

Kasteel Horn werd sinds het midden van de dertiende eeuw bewoond door een rentmeester omdat de familie Van Horne meestal in Kasteel Nijenborgh in Weert verbleef. In 1798 werd het kasteel verkocht aan Marcel-Gérard Magnée uit Luik. Familie Magnée is nog steeds eigenaar.

In 1948 ontstond tijdens loodgieterswerkzaamheden een grote brand in het woongedeelte. Tussen 1954 en 1957 werd gerestaureerd en o.a. de grote zaal teruggebracht tot hoe hij in de 15de eeuw was. Het kasteel wordt nog steeds bewoond door de familie Magnée, zich in verband met hun bezit ook wel Magnée de Horn noemend.

Kasteel Horn

Hattem Castle, the smallest castle in the Netherlands, is hidden in a Roermond city park.

HISTORY

The castle dates from 1718

City park Hattem of Roermond lies on the southern edge of the city, in the Roer valley and the Hambeek a branch of the Roer. De Roer has a clear stamp on the entire park, the bottom consists of river clay and this is a fertile type of soil for the rich number of poplars, beeches, oaks, nuts and plane trees.

In the park Hattem lies the Castle of Hattem, the smallest castle in the Netherlands, formerly written as Hattum. Relatively little is known about the history of the castle with the city archivist.

The oldest history of the estate dates back to the beginning of the 15th century, probably in the forest on the bank of the Roer a residential tower was built as the earliest precursor of the current castle. The current form of the castle dates from 1718. The house was called Horst in Roerbosch. The builder was the Holthausen family. The site was in the 18th century a country estate where the farm "Roer" was located. The country house, also called the smallest castle in the Netherlands, has an irregular moat formed by a pond, which is surrounded by a geometric lane system in the shape of a fork.
Striking is the inclined arrangement of the coach houses in relation to the castle.

Castle of Hattem history In the 19th century the family Michiels van Kessenich became the owner. In 1954 the Municipality of Roermond bought Kasteeltje Hattem. It was then very dilapidated, because after 1944 many political prisoners and returnees had lived from Indonesia.

In 1962 the park got the current layout, when the new Maasbrug was opened with an exhibition around Hattem. The lands surrounding the castle were transformed into a city park and opened to the public. The park is laid out in the English landscape style. Some trees are more than a hundred years old, such as the Oriental beech and the Sequoia Giant sequoia next to the castle.

In 1966, the internationally renowned Hammerveld Jazz Festival was organized for the first time, where the high nobility of American jazz was on stage. Later this festival became the North Sea Jazz.

The first catering operator was Mr. Eric Klinkert, he opened in 1975 "Tap and Roosterplaats Kasteeltje Hattem". At that time the castle was plastered white.

Since 1988, the National Indies Monument has been established in the park and expanded in 2003 with the UN's monument for Peacekeeping Operations. During the commemoration of war victims, 10,000 veterans come every year in September with their relatives.

In 1989 the castle and the accompanying coach houses were thoroughly converted into a restaurant and hotel, later the small and large conservatory were added.

In December 2004, the current owners gave the Kasteeltje a contemporary design. Today it consists of a stylish restaurant for lunch and dinner, 8 comfortable hotel suites and extensive options for many business and festive occasions.

https://www.kasteeltjehattem.com/en/about-us.html

Hattem Castle

Kasteel Montfort, ook bekend onder D'n Tómp of De Grauwert, ligt even buiten de kern van Montfort. Eigenlijk wordt met de Grauwert een toren in het bijzonder bedoeld, maar de naam wordt al eeuwenlang gebruikt voor het gehele kasteel.

Het Kasteel Montfort is gebouwd rond het jaar 1260, in opdracht van Hendrik III van Gelre, die zich later ook 'Heer van Montfort' noemde. Na fasen van verbouwingen, belegeringen, branden maar ook eigenhandig afbreken is het kasteel langzaam vervallen tot een ruïne, zij het nog steeds indrukwekkend.

Vanaf 1961 is het kasteel in bezit van de Stichting Kasteel Montfort. Op één der muurresten is omstreeks 1850 een achthoekig bakstenen Jachtslot gebouwd, dat thans in oorspronkelijke staat is hersteld.

Gegevens

De afmetingen van het Kasteel Montfort bedragen 50 bij 50 meter. Het kasteel wordt tot de meest geavanceerde kasteeltypen gerekend – het grondplan is niet vierkant maar polygoon, de omliggende ringmuur bevat knikken uit oogpunt van verdediging, en één toren (de Grauwert) heeft een wel heel afwijkende vorm: de achterkant is rond en de voorkant heeft een spitse punt. Deze 'snavelbektoren' bevindt zich rechts naast de oorspronkelijke ingang van het kasteel en was derhalve bedoeld voor het laten afketsen van projectielen. Hiermee is dit een uniek voorbeeld in de Benelux.

Historie

Hendrik van Gelre, Heer van Montfort (1259–1284)
Hendrik III van Gelre kreeg omstreeks 1259 de plaats Linne en omgeving van zijn broer Otto II van Gelre. Op een strategisch gelegen plaats, gelegen in het vlootbeekdal op een natuurlijke heuvel tussen de wateren, liet Hendrik van Gelre rond 1260 een kasteel bouwen.

Mogelijk was er reeds een bestaand bouwwerk op deze heuvel dat is afgebroken of uitgebreid. Voor de bouw werd hoofdzakelijk gebruikgemaakt van natuursteen. Een deel hiervan is mogelijk afkomstig van een gesloopte verdedigingstoren bij de Romeinse brug van Maastricht (zie: beleg van Maastricht, 1267). Rond 1267 werd de bouw van deze burcht afgerond. Het kasteel kreeg de naam 'Montfort', en gaandeweg kreeg het naastgelegen dorp deze naam ook. De naam 'Montfort' was in die tijd een populaire naam.

Hendrik van Gelre was behalve heer van Montfort ook prins-bisschop van Luik in de periode 1247–1274. Door zijn bisschopsonwaardige gedrag werd hij door Paus Gregorius X oneervol ontslagen. Regelmatig trok Hendrik met een leger plunderend door het Luikse land. Hendrik van Gelre werd hierdoor 'vogelvrij' verklaard en dat leidde tot het opstellen van zijn testament. In 1284 werd hij door de Luikenaren tussen Linne en Montfort met een vijfhoekige knots vermoord. Reinoud I van Gelre was zijn erfgenaam.

Reinoud I van Gelre (1284–1319)

Toen Reinoud I van Gelre bewind ging voeren, was het uitbreiden van het kasteel met een vijfde toren, de Grauwert, een van zijn eerste taken. De reden hiervoor was onder andere het uitbreken van de Limburgse Successieoorlog. Toen deze oorlog ten einde kwam werd het ambt Montfort het zuidelijkste punt van het graafschap Gelre. Hij werd echter gevangengenomen, maar kon later worden vrijgekocht. Zijn gelijknamige zoon, Reinoud II van Gelre, vond op een gegeven moment dat zijn vader het graafschap niet meer kon besturen. Hij liet zijn vader gevangen houden op de Veluwe, maar een brief van Graaf Willem van Holland eiste vrijlating, maar in plaats daarvan liet Reinoud II van Gelre zijn vader in 1320 opsluiten in de kerker van de Grauwert, een toren die hij nota bene zelf had laten bouwen. Reinoud I van Gelre stierf na zes jaar gevangenschap, in 1326.

Reinoud II van Gelre (1320–1343)

Voor Reinoud II van Gelre brak een bloeiende periode aan. Doordat hij trouwde met een zuster van de Engelse koning Eduard II, werd zijn status van Graaf veranderd in Hertog. Engeland raakte in conflict met Frankrijk (Honderdjarige Oorlog). Al dan niet gewenst raakte Reinoud II van Gelre door zijn banden met Engeland hier ook bij betrokken. Hij speelde dan ook vaker een belangrijke rol bij vredesonderhandelingen tussen de betreffende landen.

In het jaar 1342 werd begonnen aan een omvangrijke verbouwing van het Kasteel Montfort. Deels had dit te maken door zijn frequente bezoek op het kasteel, waarbij ook zijn gehele hofhouding verbleef. Het bezitten van een groot kasteel verhoogde ook zijn aanzien. Deze verbouwing heeft in totaal maar 2 jaar in beslag genomen, een relatief korte tijd. Om dit te kunnen bewerkstelligen zijn daarom ook veel arbeiders op het kasteel aan het werk geweest. Behalve natuursteen is ditmaal ook een enorm aantal bakstenen gebruikt, welke ter plekke werden gebakken.

In deze periode had Reinoud II een kwakkelende gezondheid. Het voltooien van de verbouwing zou hij dan ook niet meer meemaken. Hij stierf in 1343.

Na Reinoud II van Gelre (1343–1950)
In de tijd na Reinoud II van Gelre werd het kasteel nog verder versterkt. Vanaf 1500 kwam er een voorburcht de Bongaertshof, later de Voorhof, bij. De huidige boerderij de Voorhof is waarschijnlijk op de restanten van deze voorburcht gebouwd. De toegang tot het kasteel werd nu extra bemoeilijkt doordat men via de voorburcht pas de brug naar het kasteel kon bereiken: Men moest tweemaal een gracht over.

Halverwege de 16e eeuw kwam het kanon in opmars. Hier zijn veel kastelen aan ten onder gegaan, maar het Kasteel Montfort werd juist versterkt met vestingwerken. De bestaande gracht werd gedempt en daaromheen werd een nieuwe bastionmuur gebouwd. De gracht werd verplaatst naar buiten. Een prent van Philippe Taisné uit 1623 laat deze vestingwerken nog zien. Op een gegeven moment had het kasteel geen militaire functie meer. Vanaf 1685 werd begonnen met de sloop van deze vestingwerken. Ook de verdedigingstoren de Grauwert en andere gedeelten werden gesloopt. Het woongedeelte werd gespaard en diende als Ambtswoning voor de drossaard. In de 18e eeuw kwam het kasteel leeg te staan. Doordat het geen belangrijke functie meer had en bovendien duur was aan onderhoud, werd het gesloopt. De vrijgekomen stenen werden gebruikt voor reparaties aan verschillende gebouwen in de omgeving.

In 1837 kocht de particulier Jan Willem Burghoff, een rijke industrieel uit Roermond, enkele landerijen in Montfort, waartoe ook de kasteelruïne behoorde. Ongeveer tien jaren later, omstreeks 1850, liet deze op een restant van een toren uit de middeleeuwen een achthoekig bakstenen Jachtslot bouwen. Vermoedelijk is dit Jachtslot een ontwerp van de bekende architect Pierre Cuypers. Toen het niet meer bewoond werd is het vanaf 1900 ernstig gaan vervallen.

1950–2002
De kasteelruïne kwam in 1953 in eigendom van de Stichting Kasteel Valkenburg. Rond deze tijd werd begonnen met de eerste consolidatie van deze ooit zo belangrijke burcht. De verdwenen taluds rondom de ringmuur werden weer teruggeplaatst.

In 1961 werd de kasteelruïne overgedragen aan de nieuwe Stichting Kasteel Montfort, nog steeds de huidige eigenaar. Daarop volgde vanaf 1977 tot begin jaren 80 een uitgebreidere consodilatie: De afgebrokkelde ringmuur werd opgehoogd en bijgewerkt alsmede de hoektorens, waaronder de in slechte staat verkerende Witte Toren, ofwel poorttoren.

Van 2002 tot nu

Er vormde zich in 2002 binnen de stichting een nieuw bestuur. Het achthoekige Jachtslot uit 1850 verkeerde in zulke erbarmelijke staat dat dit met spoed gestut werd om verder verval tegen te gaan. Dit vormde aanleiding tot concrete plannen om het Jachtslot volledig in oorspronkelijke staat te herstellen. Na goedkeuring van het projectplan werd begin 2005 begonnen met de restauratie. Behalve het torentje werden ook de twee naastgelegen keldertjes betrokken.

In februari en maart van 2011 heeft men nieuwe opgravingen verricht waarbij verschillende keldergewelven blootgelegd zijn. In mei 2015 is de firma Laudy te Sittard begonnen de keldergewelven te herstellen. Om kosten te besparen zijn er kloostermoppen (het speciaal formaat baksteen dat oorspronkelijk gebruikt werd) uit Hongarije overgekomen, afkomstig uit slooppanden. Door gebruik van dit oorspronkelijk formaat baksteen is het mogelijk de nieuwe metsellagen te laten aansluiten op de oude. Tevens zijn de wanden die bekleed waren met mergel met tweedehands mergelblokken uit België opnieuw opgetrokken. In december 2015 zijn de gewelven klaar gekomen. De keldergewelven bestaan uit 10 kleinere steekkelders die vroeger dienstdeden als opslagruimte. In 2016 wordt de verlichting aangelegd in de gewelven en komt er een panoramadak boven op, waarna de kelders voor het publiek toegankelijk worden gemaakt. Behalve de keldergewelven is in 2015 een begin gemaakt aan het herstel van de zuid-oost toren, waarin zich nog een 3,5 meter diepe put bevindt.

Ook het landschap rondom het kasteel ondergaat een ingrijpende verandering. Stichting Limburgs Landschap heeft aan de Noordkant in 2015 3 moerasvijvers gegraven die het moerasachtige karakter moeten terugbrengen. Tevens is aan de Zuidkant van het kasteel door Stichting Limburgs Landschap begonnen met de aanleg van een Franse tuin met waterpartijen, op de plaats waar die in 1750 ook gelegen heeft.

Kasteel Montfort

Kasteel Aldenghoor is gelegen aan de Kasteellaan in het Midden-Limburgse dorp Haelen, dat sinds 2007 deel uitmaakt van de fusiegemeente Leudal.

Beschrijving van het kasteel
Het kasteel is gelegen op een omgracht terrein en omvat een hoofdgebouw bestaande uit twee haaks op elkaar staande vleugels met wolfsdaken. Op de binnenhoek heeft ze een zware ronde toren van baksteen en mergel uit de 15de eeuw met een hoge spits van rond 1700. Het kasteel heeft in het verleden 4 torens gehad waarvan er 3 tijdens een belegering door huurlingen van de Republiek der 7 Verenigde Nederlanden in 1598 zijn gesneuveld.

Het kasteel heeft tevens een haakvormige voorburcht of nederhof uit de 17de en 18de eeuw bestaande uit een ingangsvleugel met mansardedak en een poortpaviljoen met zadeldak tussen gezwenkte topgevels. De doorgang aan de veldzijde bevat een sluitsteen met het jaartal 1750 en onder een fronton en aan de hofzijde bevindt zich een sluitsteen met het jaartal 1886. De toegang tot het kasteel gaat over een brug met drie gemetselde bogen. Inwendig heeft het o.a. een zandstenen schouw en een zaaltje met betimmering in Lodewijk XV-stijl.

Geschiedenis en bewoners
De eerste vermelding dateert van 1212 wanneer er sprake is van een versterkt huis Ghoor van de heren van Ghoor de Horne. Toen deze heren in het nabijgelegen Neer een nieuw kasteel lieten bouwen noemde men dit Neyenghoor en zo werd hierop inspelend het kasteel in Haelen omgedoopt tot Aldenghoor (respectievelijk nieuwe Ghoor en oude Ghoor).

In 1380 verkochten de heren van Ghoor het kasteel aan Eustache van den Bongaert om vervolgens in 1428 weer op Aldenghoor terug te keren. Nu verbleven ze er tot 1501. De gebroeders van Ghoor waren berucht in Midden-Limburg en ze maakten het zo bont dat ze werden achtervolgd door de plaatselijke drossaard en gedwongen waren om uit te wijken naar de andere zijde van de Maas waar de drossaard geen bevoegdheden had.

De van Ghoors werden opgevolgd door Werner van Pallandt, die als landvoogd van Gulick echter weinig op het kasteel verbleef maar des te meer op zijn kasteel Wassenberg. Na van Pallandt, die kinderloos bleef, kwam het kasteel in 1535 in bezit van Dirk van den Boetzelaar en zijn opvolgers Dirk II en Zweder van den Boetselaar. Deze Zweder had een dochter, freule Ermgard geheten, die de eerder genoemde belegering aan het begin van de 17e eeuw door een rondtrekkende roversbende samen met een aantal Haelense strijders weerstond en deze uiteindelijk kon verjagen. Na een kortstondig verblijf van de Franse edelman François de Mauleon op het kasteel, kwam dit in 1629 voor bijna drie eeuwen lang in bezit van de familie De Keverberg. De laatste De Keverberg die er woonde was baron Karel De Keverberg.

Kasteel Aldenghoor

Het Huis Hoosden of Hoosten is een herenhuis met omliggend landgoed in Sint Odiliënberg in de gemeente Roerdalen in de Nederlandse provincie Limburg. Het complex ligt in het Roerdal met ten noorden ervan de kerkberg Sint-Petrusberg met daarop de basiliek en Onze-Lieve-Vrouwekapel en ten oosten ervan de oude dorpskern.

Geschiedenis

Vanaf de 16e eeuw was het goed Hoosden een herenboerderij die werd verpacht. In 1637 kwam Hoosden in handen van de jezuïeten in Roermond. Door landverbetering en ontginning werden de opbrengsten van het landgoed verhoogd. Waarschijnlijk omstreeks 1662 werd de vervallen hoeve gesloopt en kwam er een nieuw gebouw.

De jezuïeten bouwden in 1737 Hoosden om tot buitenverblijf, waarvoor men een steenoven bouwde. In 1743 bestond Hoosden volgens een plattegrond uit een vierkant plein waar omheen de gebouwen stonden, waaronder de bouwhoeve. In het oosten stond ook nog een langgerekt gebouw, dat in de 19e eeuw op de Tranchotkaart niet meer te vinden is.

In 1772 bouwde men weer een steenoven met als doel om uitbreidingen of verbouwingen te plegen, maar die plannen kwamen te vervallen toen in 1773 de jezuïetenorde opgeheven werd.

Het complex werd in de loop van de 19e eeuw gewijzigd door de kopers van het geconfisqueerde goed, waarbij de vleugel aan de oostzijde en de gebouwen in het westen tegenover het hoofdgebouw af te breken. In de 19e eeuw woonden er telgen uit de Roermondse magistratenfamilie Geradts.

Vlak voor het einde van de Tweede Wereldoorlog werd de oude pachthoeve verwoest en werd niet meer opgebouwd. In plaats daarvan bouwde men een muur met toegangshek. Na het overlijden van de 100-jarige Suzanne Geradts-Regout (kleindochter van de Maastrichtse fabrikant Jules Regout) in 2004, werd het familiebezit verkocht.

Beschrijving

Het huis Hoosden bestaat uit een hoofdgebouw met aan de westzijde ervan een vierkant plein, aan de noordzijde daarvan aansluitend op het hoofdgebouw een dienstgebouw en aan de zuidzijde een dienstgebouw los van het hoofdgebouw. Tussen het noordelijke en het zuidelijke dienstgebouw staat aan de westkant van het plein een muur met toegangshek en tussen het zuidelijke dienstgebouw en het hoofdgebouw bevindt zich een toegangshek. Op het landgoed bevindt zich een hagelkruis.


Huis Hoosden

Een 17de-eeuwse buitenplaats in Echt

De buitenplaats Verduynen ligt in de bebouwde kom van Echt. Het huis is rond 1667 opgetrokken nadat een voorganger was afgebrand. Door de eeuwen heen is het meerdere keren verbouwd tot het huidige herenhuis.

Verduynen stond in de 19de eeuw langdurig leeg, waarna omstreeks 1900 een renovatie nodig was. In 1968 volgde een restauratie waarbij het huis van zijn bepleistering werd ontdaan.

Het huis bevat in de keuken een schouw uit de 17e eeuw met kariatiden en in de woonkamer een schouw met ionische pilasters. De plavuizenvloer in de hal is 18e-eeuws.

Een koetshuis bevindt zich langs het voorplein, terwijl daar ook een 19e-eeuwse pomp te vinden is. Verder is er een geometrisch aangelegde siertuin.

Het hoofdgebouw staat op een omgracht terrein dat vanaf het voorplein bereikbaar is via een toegangsbrug. Het huiseiland en het voorplein dateren waarschijnlijk, net als het huis, uit de 17de eeuw.

In de bijbehorende tuin ligt een voormalige moestuin, nu een geometrisch ingevulde siertuin, op een eigen eiland. De verdere invulling van de tuin bestaat voornamelijk uit grasvelden en bomen.

https://nl.wikipedia.org/wiki/Huis_Verduynen

http://www.vphb.nl/wordpress/buitenplaatsen-op-de-kaart/huis-verduynen/

Huis Verduynen

Historie

Helaas zijn er weinig geschreven bronnen bekend over de historie van het huis de Thooren. De vele branden die het huis hebben geteisterd zullen hier debet aan zijn. De oudst bekende eigenaar is Dederic Wilde van Mersen, schout van Roermond (1404-1414) die in 1417 als eigenaar van de Thooren wordt genoemd. Zijn kleinzoon had slechts een dochter, die in 1454 gehuwd was met Johan van Hertevelt. Hierdoor komt de Thooren in handen van de familie Van Hertevelt.

In 1604 steken Spanjaarden uit Roermond onder bevel van Simon Antunes de Thooren in brand. Dit blijkt uit een akte gedateerd 9 oktober 1607. Deze akte is opgesteld om aan de hand van de verklaringen van enkele ouden van dagen de aan het huis en goed verbonden rechten alsnog vast te leggen. Uit de akte blijkt dat her huis reeds ten tijde van de grootmoeder van de toenmalige eigenaar Wilhelm van Hertevelt was afgebrand; 'die welcke (de grootmoeder van Wilhelm) in 't huys liep ende wolde noch haer segel ende briefven daer uythaelen clan en konste die Diet daer uyt brenghen oorsaecken dat het fuyr oder brandt te seer haer overquamp datse haer lijff genoech te salveren had ende is alsoo in 't middel van den thoren boven die windeltrap door een venster in een bedt gespronghen souder etwas uyt te krijgen ende in korten tijt daemaer gestorven'. 

Uit het voorgaande mogen we in ieder geval concluderen dat een deel van de archiefstukken die we thans missen toen verloren zijn gegaan. Ook blijkt hieruit dat ten tijde van de grootmoeder van Wilhelm van Hertevelt het huis ook al eens is afgebrand.
De zoon van Wilhelm, Hendrik van Herteveld is een aantal jaren later niet in staat om een vrij grote schuld bij Hendrik Smeets in te lossen, waardoor de laatste in het bezit van de Thooren komt. Door huwelijk wordt de familie Petit aan het eind van de zeventiende eeuw eigenaar van het huis. 

De heer Christiaan Laurens Petit stelt in 1710 een pleitnota op om de riddermatigheid van het goed de bewijzen. Hierin wordt tevens vermeld dat de Thooren nogmaals is hersteld in 1686, nadat het schade had opgelopen als gevolg van verval en een brand. Dit betekent dus dat de Thooren tussen 1607 en 1686 nogmaals door vuur verwoest is geweest. Dit is de derde brand die we in de archieven terug kunnen vinden. In het gebouw zelf is van deze brand en niets terug te vinden. We! zijn er aanwijzingen gevonden van een vierde brand, die de oudste fase van de Thooren heeft verwoest, hier wordt verderop nader op ingegaan. Van deze laatst genoemde brand is in de geschreven bronnen geen sporen aangetroffen.

http://www.maasniel.nl/gebouwen/de_thooren.htm

