Beverweerd Castle, locally known as Kasteel Beverweerd, lies north of the village of Werkhoven, in the province of Utrecht in the Netherlands.

The castle was built in the first half of the 13th century on a small island in the Kromme Rijn river. It then consisted of a simple tower house of 2 floors. In the second half of the 13th century the 2 square corner towers were added. The oldest known inhabitant of Beverweerd Castle was a Zweder van Zuylen and his wife Hildegardis or Hillegonda van de Velde. The castle was a fief of the Bishop of Utrecht and probably held by the family of Hildegardis. Because when she died in 1296 the castle did not go to Zweder but to a family member of her; Nicolaas van de Velde.

In later centuries Beverweerd Castle went to several families through marriages and inheritances, amongst them the Van Vianen, Van Bouchout and the De Lannoy families. In 1563 Philip William, Prince of Orange, inherited the castle. It stayed in the Orange-Nassau family for the next 200 years. During those times the castle was rebuilt several times though still keeping much of its medieval character.

In 1782 Beverweerd Castle went to the Van Heeckeren family. Between 1835 and 1862 the castle was rebuilt into a regular Gothic Revival style mansion by the architect C. Kramm for Baron H.J.C.E. van Heeckeren. Then it also recieved the white plaster on its exterior. This was removed in 1934, only to be applied again in 2010.

In 1958 the castle was sold to a foundation for Quaker schools. It served as a school until 1997 under the name International School Beverweerd. The boarded up outbuildings for housing the students can still be seen in the park next to the castle.

At present Beverweerd Castle is private property. It is now inhabited by the Dutch painter and former art forger Geert Jan Jansen.

https://www.castles.nl/beverweerd-castle

Beverweerd Castle

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

Kasteel Sterkenburg is een ridderhofstad in de voormalige gemeente Sterkenburg bij Driebergen-Rijsenburg, nu deel van de gemeente Utrechtse Heuvelrug in de Nederlandse provincie Utrecht.

Geschiedenis

De oudste vermelding van Sterkenburg dateert uit 1261, toen bepaald werd dat graaf Otto II van Gelre van de Utrechtse bisschop Hendrik van Vianden het “castrum Langebruch” (ofwel burcht in het Langbroek) zou krijgen. Het kasteel Sterkenburg zou gedurende vele eeuwen een leen van Gelre blijven, de landerijen waren leenroerig aan de bisschop.

Heren van Wulven

De eerste heren van Sterkenburg stamden uit het roemruchte huis der heren van Wulven, een machtige Stichtse familie waar vele ridderhofsteden uit de omgeving hun oorsprong aan danken, zoals Hindersteyn, Nederhorst den Berg (voorheen Ter Horst), Wulverhorst, Amelisweerd en Heemstede.

Sterkenburg

Vóór 1300 is de geschiedenis van Sterkenburg nog enigszins in nevelen gehuld, de mededelingen van diverse historici, genealogen en auteurs spreken elkaar soms tegen. De eerste aantoonbare heer van Sterkenburg, tussen 1307 en 1324 vermeld, was Ernst van Sterkenburg, die wellicht één en dezelfde persoon is als de tussen 1286 en 1311 vermelde Ernst van Wulven. De meest waarschijnlijke hypothese, welke aansluit bij de geschriften van de Utrechtse genealoog Cornelis Booth (1605-1678), is dat ridder Gijsbrecht van Wulven (vermeld van 1238 tot 1250) zou zijn begonnen met de bouw van Sterkenburg, waarna diens zoon ridder Ernst van Wulven (vermeld van 1265 tot 1295) het kasteel zou hebben voltooid. De drie zonen van deze Ernst zouden “den naem van Sterckenbergh aengenomen hebben”. In 1309 werd Ernst van Sterkenburg inderdaad met twee broers vermeld, Hendrik en Gijsbrecht en bovendien hadden zowel Ernst van Wulven als diens vermoedelijke zoon Ernst van Sterkenburg de helft van de Hollandse heerlijkheid Berkel in hun bezit.

Het geslacht Van Sterkenburg stierf in de vijftiende eeuw uit met Catharina van Sterkenburg, die bij haar huwelijk in 1456 met Wouter van Isendoorn van haar vader Gijsbrecht “dat huys ende herlicheyt tot Sterckenborgh met sijner hofstat” ontving. Hun achterkleindochter Mechteld van Isendoorn trad in 1564 in het huwelijk met de Gelderse edelman Reinier van Aeswijn (1544-1620). In 1536 was het kasteel Sterkenburg als ridderhofstad erkend.

Brute moord

In de geschiedenis van Sterkenburg spreekt de familie Van Aeswijn met name tot de verbeelding vanwege de brute moord op Anthonis van Aeswijn, die in juni 1647 – enkele maanden na zijn huwelijk met Margaretha Torck – dood werd teruggevonden in het bos van Sterkenburg. Ondanks hoge beloningen is deze moord nooit opgehelderd.

In 1666 huwde zijn postuum geboren dochter Antonetta van Aeswijn (1647-1669), erfvrouwe van Sterkenburg, met Gijsbrecht van Mathenesse (1645-1670). Na enige erfenisperikelen en nog meer vroegtijdige overlijdens kwam Sterkenburg in 1681 uiteindelijk in handen van Florentina van Mathenesse (1663-1729), gehuwd met Johan baron van Hardenbroek. Zij verkocht de ridderhofstad en heerlijkheid Sterkenburg in 1725 aan Catharina van Heusden, ten behoeve van haar zoon Mr Jan Frederik Mamuchet van Houdringe (1692-1740). Johanna Catharina Mamuchet van Houdringe (1690-1772), die in 1709 was gehuwd met Mr Jan Jacob van Westrenen (1685-1769), erfde Sterkenburg in 1740 van haar ongehuwde broer, waarna het tot in de negentiende eeuw in het bezit van deze Utrechtse regentenfamilie zou blijven. Na de dood van Mr Jan Jacob van Westrenen van Sterkenburg (1802-1827), die ongehuwd te Florence overleed, werd Sterkenburg in 1829 uit diens boedel gekocht door zijn halfzuster Anna Maria Cornelia van Westrenen (1782-1856) en haar echtgenoot Pieter Anthony Hinlópen (1780-1849).

Bloeiperiode

Vanaf 1841 verhuurden zij Sterkenburg aan de weduwe Johanna Maria Kneppelhout-de Gijselaar (1787-1851) en enkele jaren later zou er voor de ridderhofstad een ongekende bloeiperiode aanbreken. Haar zoon Mr Karel Jan Frederik Cornelius (Kees) Kneppelhout (1818-1885), die zich door zijn aanzienlijke vermogen geheel kon wijden aan de kunsten en letterkunde, kocht Sterkenburg in 1848 van het echtpaar Hinlópen. Kneppelhout liet het huis nog in datzelfde jaar ingrijpend verbouwen, waarmee hij het kasteel zijn huidige uiterlijk gaf. Aanvankelijk was Sterkenburg voor de familie Kneppelhout voornamelijk een buitenplaats: in de wintermaanden woonde de familie te Leiden, gedurende de zomermaanden vertoefden zij op het door hen zo gekoesterde landgoed. In 1867 liet Kees Kneppelhout aan de westzijde van het kasteel een vierkante toren bouwen (met een voor die tijd moderne badkamer en waterhuishouding) en vanaf 1870 bewoonde hij Sterkenburg met zijn gezin en personeel permanent.

Tot eind jaren 1920 zou Sterkenburg nog door de familie Kneppelhout bewoond worden. In 1959 werd Sterkenburg onverdeeld bezit van de erven Kneppelhout, waaronder Anna Rutheria Steengracht van Oostcapelle-Kneppelhout (1898-1966) en haar kinderen. Vanaf 1970 was het gehele landgoed in handen van de familie Steengracht. Vanaf 1948 had Sterkenburg, dat in een behoorlijk deplorabele staat begon te verkeren, dienstgedaan als kostschool, onderwijsinstituut (Stichting Jeugdland) en conferentieoord.

Stichting Behoud Sterkenburg

In 1978 verkocht de familie Steengracht het kasteel met bijgebouwen, waaronder de tuinmanswoning en het deels afgebrande westelijk koetshuis, met ruim 5 hectare grond aan de heer Hendrik de Groot (1919-2000) te Utrecht. De Groot splitste het kasteel en de tuinmanswoning op in diverse wooneenheden, die tot voor kort door vele personen bewoond zouden worden.

Kasteel Sterkenburg

Kasteel Hardenbroek is een kasteel en voormalige ridderhofstad bij Driebergen-Rijsenburg.

Geschiedenis	

Zoals hierboven vermeld, dateert de oudste vermelding van het kasteel van 1331. Er wordt dan gesproken over twee broers, Gijsbert en Wouter van Hardenbroek. Daarvoor wordt in 1309 al gesproken over drie broers uit de familie Van Sterkenburg. Eén van broers heette Gijsbert en is hoogstwaarschijnlijk de vader van de twee hierboven genoemde broers Van Hardenbroek geweest. Dat deze familie afstamt van de Van Sterkenburgs blijkt uit hun wapen: Ze voerden hetzelfde wapen als de Van Sterkenburgs alleen met een barensteel als toevoeging, wat aan geeft dat het om een jongere tak gaat. Gijsbert stichtte een nieuw kasteel niet ver van zijn ouderlijk huis, wat in die tijd niet ongebruikelijk was.
In 1373 komen we Gijsbert van Hardenbroek, de vierde heer, tegen als getuige van een Landsbrief van bisschop Arend van Hoorn uit 1373. Op zijn zegel staat: "Ghisebrecht van Herdebroec ridder". Hieruit blijkt dat deze familie een belangrijke rol speelde in het Sticht. Het kasteel Hardenbroek wordt in 1392 omschreven als: "die huzinghe ende hofstede tot Herdenbroec" en was een leen van de heren Van Vianen en een achterleen van de Hertog van Gelre.

In 1536 wordt het kasteel erkend als ridderhofstad. In dat jaar is Joost van Hardenbroek, de negende heer, eigenaar en het kasteel wordt omschreven als: "Eertuyts te leen behorende aan den Huyse van Sterkenborch, ende nu leenroerig aan den Huyse van Vyanen, die dat houdende is van het furstendom Gelre". Tot 1662 gaat het kasteel steeds over van vader op zoon en vanaf tot 1605 tot zijn overlijden in genoemd jaar, is Pieter van Hardenbroek, de dertiende heer van Hardenbroek. Het kasteel wordt sinds de Tachtigjarige Oorlog echter al niet meer bewoond door de familie. De verschillende heren hadden een volgnummer, maar het is mij niet duidelijk wie de twaalfde heer van Hardenbroek was. Mogelijk was dit de voogd over Pieter, want deze was nog minderjarig bij het overlijden van zijn vader.
Pieter van Hardenbroek sterft in 1662 en overleefde zijn drie kinderen, waardoor het vervallen kasteel vererft op een neef: Hendrik Gijsbert van Hardenbroek, een zoon van zijn broer Gijsbert en Jacoba van Reede van Renswoude. In 1684 besluit deze eigenaar het kasteel te verkopen en de nieuwe eigenaar wordt Cornelis Aerssen van Juchen, waarmee het kasteel na meer dan 350 jaar uit de familie Van Hardenbroek verdwijnt. Hetzelfde jaar wordt de ridderhofstad al weer verkocht en nu aan jonker Adriaan van Rossem, die een jaar later sterft en het kasteel vererft dan op diens zoon jonker Pieter Godert van Rossem, die het kasteel rond 1694 ingrijpend laat verbouwen.

In 1733 wordt het kasteel opnieuw verkocht en de nieuwe eigenaar wordt nu Willem Kerckrinck, die getrouwd is met Annegonda Moyaert. Hij heeft in de zeven jaar dat hij eigenaar was, veel geld in de verbouwing van het kasteel gestopt. Na zijn overlijden blijft zijn weduwe nog acht jaar eigenaresse. Ze hertrouwt met Johan George van Raesveld en in 1748 besluit ze het kasteel te verkopen.
En dan komt het kasteel weer in handen van de familie Van Hardenbroek: Johan Adolph van Hardenbroek, heer van Lockhorst, Bergestein, Bergambacht, 's-Heeraertsberg, Klein Ammers en de Kleine Lindt koopt de ridderhofstad. Hij is een nakomeling in rechte lijn van de tiende heer van Hardenbroek. Het kasteel blijft dan tot 1994 in handen van de familie. Doordat het laatste vrouwelijke lid van deze familie in 1994 overleed, ging het kasteel in handen over van haar zoon jonkheer Francis Loudon.

De familie Van Hardenbroek woonde tot 1917 in het kasteel, maar daarna werd het verhuurd aan de Nederlandse Christen Studenten Vereniging. Van 1938 tot 1942 was het ingericht als museum van de Stichting Nationaal Centrum. Daarna ging de familie zelf weer in het huis wonen.


http://www.kasteleninutrecht.eu/Hardenbroek.htm

Kasteel Hardenbroek

Wickenburgh, voorheen Westenstein, is een voormalig kasteel, nu buitenplaats bij 't Goy, gemeente Houten in de Nederlandse provincie Utrecht.

Er bestaan aanwijzingen dat Wickenburgh de opvolger is van een hofstede uit de karolingische tijd, de Westrummerhofstede. Het huis werd gebouwd aan de rand van de Westrummerweijde, dat in de vroege middeleeuwen onderdeel uitmaakte van het gebied Westrum, een nederzetting waaromheen akkers en weidegebieden lagen. Een kaart uit 1641 laat voor het huis een ronde vijver zien met daarin een rond eiland. Op dit eiland zou op een verhoging een in hout opgetrokken hoogmiddeleeuws mottekasteeltje kunnen hebben gestaan.

Voorloper

De eerste vermelding van Westenstein in historische bronnen dateert uit 1300. Het was vermoedelijk een uit steen opgetrokken huis waaromheen een gracht lag. 14e-eeuwse muurresten die onder het huidige gebouw gevonden zijn hadden een te geringe dikte (circa 60 cm) voor een woontoren. Bij een recente verbouwing van het huidige pand werd een kelder ontdekt die gezien het steenformaat nog een restant kan zijn van het huis Westenstein.

Het huis Westenstein is vermoedelijk al in het midden van de 14e eeuw verwoest, waarna met gebruikmaking van delen van dit oude huis een nieuw huis werd gebouwd, waarschijnlijk een grote dwarshuisboerderij. Van het huis Westenstein resten nog delen van de funderingen en mogelijk nog enkele stukken van het opgaande muurwerk onder en in het huidige pand. De grachten zijn in de loop van de zeventiende en achttiende eeuw gedempt, het laatste stuk omstreeks 1810.

Wickenburgh

De naam Wickenburgh komt voor het eerst voor omstreeks 1381. Een contract uit 1662 wijst uit dat een deel van de boerderij als zomerverblijf voor de eigenaar in gebruik was, de rest van het gebouw werd verpacht.

In 1741 kwamen na huwelijk met Margaretha van Suchtelen de heerlijkheden Stoetwegen en Wickenburgh in de familie Wttewaall en bleef dat tot in de 20e eeuw. Volgens een tekening uit 1794 was het gedeelte dat dienstdeed als zomerverblijf rond 1780 met een verdieping verhoogd en verbouwd tot herenhuis met classicistische trekken. Tot 1814 behield Wickenburgh zijn tweeledige functie van buiten en boerderij. Daarna werd het achterhuis gesloopt en tussen 1860 en 1870 werd het voormalige boerderijgedeelte tot dezelfde hoogte opgetrokken als het herenhuis.

Bij Wickenburgh staat een van de oudste duiventillen van de regio. Het torenvormig gebouwtje is 12 meter hoog en heeft een doorsnede van 5 meter. Er zijn aan de binnenzijde met steen 317 nesthokjes gemaakt. De vliegopeningen van de duiventil waren dermate groot, dat postduiven er niet in konden, maar de iets kleinere veldvluchters wel.

Wickenburgh

Het kasteel werd in ongeveer 1300 gesticht.

Geschiedenis	

Omstreek het jaar 1300 moet Hindersteyn gesticht zijn door Hinder van Wulven. Over de herkomst van de naam Hindersteyn wordt verschillend gedacht. Deze kan zijn ontstaan, doordat Hinder, dat afgeleid is van Hendik, zijn naam aan het kasteel gegeven heeft. Andere verklaarders zeggen, dat de naam afgeleid is van een hinde, omdat in het helmteken op het wapen van Hindersteyn een hinde is afgebeeld. Een derde groep verklaarders denkt dat de naam is afgeleid van het werkwoord hinderen. Hinder kwam overigens uit een belangrijk geslacht, dat meerdere kastelen gesticht heeft. In de heraldiek (wapenkunde) is dit geslacht herkenbaar door golvende dwarsbalken, overigens variëren de kleuren: van goud tot zilver met blauw, rood of zwart.
Het is onduidelijk waarom de familie Van Wulven zo kort eigenaar geweest is van Hindersteyn. Rond 1315 wordt Willem van Suermont, afkomstig uit de omgeving van Beusichem, als eigenaar genoemd. Vanaf 1287 komen we hem al tegen in Langbroek; in 1310 als heer Suermont te Langbroek. Het kasteel vererft van vader op zoon en vanaf circa 1350 gaan de eigenaars zich "Van Hindersteyn" of ook wel "van Zuermont van Hindersteyn" noemen. De oudste vermelding van de toren dateert uit ca. 1380: "sijn steenhuys te Hyndersteyn met al der hofstede".

De laatste "Van Suermont" is Willem van Zuermont van Hindersteyn. Hij was getrouwd met Dirckgen van Jutphaas van Blochoven en werd van 1458 tot 1463 met het kasteel beleend. In 1463 wordt Berent Grauwert, schepen van Utrecht, door Bisschop David van Bourgondië met Hindersteyn beleend, waarna het kasteel meer dan honderd jaar in bezit van deze familie blijft. De eigenaars uit deze familie heten allen Berent, op de laatste eigenaresse na, zij heette Berendina. In 1536 wordt door de Staten van Utrecht een lijst van ridderhofsteden opgesteld; op deze lijst komt Hindersteyn niet voor. Twee jaar later, in 1538, wordt Hindersteyn op aandringen van Geertruyd van der Eem, namens haar zoon Berent Grauwert, alsnog erkend en toegevoegd aan de lijst.
Berent Grauwert sterft kinderloos in 1566 of 1567 en Hindersteyn vererft dan op zijn zus Berendina Grauwert, die getrouwd was met Anthonius van Zuylen van Nijevelt. Hiermee komt het kasteel in die familie. De zoon van Berendina Grauwert, Frederik van Zuylen van Nyvelt, wordt al tien jaar later met het kasteel beleend. Frederik sterft kinderloos, wanneer is mij onbekend, maar volgens een vermelding in het Utrechts Archief was er niemand van de erfgenamen, broers, zussen, neven en nichten, die erfgenaam wilde zijn. Elders kom ik tegen dat een nicht van Frederik, Cornelia van Zuylen van Nijevelt met het kasteel beleend werd. Zij was getrouwd met Evert van der Marsche, die na de dood van zijn vrouw in 1617 hulder werd van Hindersteyn namens zijn zoon Bitter, tot hij meerderjarig zou zijn. In 1626 wordt Bitter van der Marche dan beleend.

Gedurende ruim 30 jaar blijft het kasteel bezit van de familie Van Hardenbroek, maar dan wordt het in 1713 door Johan Louis van Hardenbroek publiekelijk verkocht aan Matthias van Romswinkel, die kanunnik van het kapittel van Oudmunster is. Zeven jaar later verkoopt Matthias het huis al weer en wel aan mr. Daniël de Milan de Visconti. Hij was baron van het Heilige Roomse Rijk en stamde uit een zeer gefortuneerde familie, die meerdere huizen en landerijen in het Sticht bezat. Met de dood van de zoon van Daniël, Gijsbert Franco baron de Milan de Visconti, in 1780, sterft de familie Milan de Visconti uit.

Gedurende achttien jaar is Gijsbert Franco eigenaar geweest van Hindersteyn, maar dan besluit hij in 1841 het kasteel te verkopen aan Philip Julius baron van Zuylen van Nyevelt. Na ruim tweehonderd jaar, is het kasteel weer in bezit van deze familie. 

In 1894 wordt Arnoud Nicolaas Justinus Maria baron van Brienen van de Groote Lindt via een openbare veiling eigenaar van het kasteel. Hij was geboren en woonde op de buitenplaats Clingendael onder Wassenaar. Het huis had hij gekocht voor belegging en werd gebruikt voor hooiopslag. Naast Hindersteyn was hij van meer bezittingen in Langbroek eigenaar, zoals Rhodenstein en Zuilenburg. In 1903 sterft hij op een schip, dat onderweg van Italië naar Egypte is en krijgt de Middellandse Zee als graf. Gedurende acht jaar blijft het kasteel nog in bezit van zijn erfgenamen, waarna ze Hindersteyn verkopen aan mr. Jean Baptiste Louis Corneille Charles baron de Wijkerslooth de Weerdesteyn, heer van Schalkwijk en Weerdesteyn. De belangstelling voor het kasteel neemt weer toe, want zijn familie gebruikt het kasteel als zomerhuis. In 1900 was hij getrouwd met Judith Maria Assuera Theresia Ignatia van Wijnbergen en hun oudste zoon werd in 1901 geboren.

In 1936 volgt deze zoon, Karel Lodewijk Cornelis Maria Ignatius, hem op. Na de oorlog start hij een fruitbedrijf op het landgoed en gaat definitief op Hindersteyn wonen. Door enorm tegenvallende opbrengsten van het fruit, besluit hij in 1968 om het kasteel te verkopen. In 1971 verkoopt hij 60 hectare aan H.J.E. van Beuningen en een jaar later het kasteel met 5 hectare grond aan A.F. Geytenbeek, die nu nog steeds de eigenaar is.

In 1939 werd het huis aangepast aan moderne bewoningseisen: het werd voorzien van stromend water, centrale verwarming, vaste wastafels, badkamers en elektriciteit.
In 1963 verkeerden zowel de woontoren als de twee zijvleugels in slechte staat. Gelukkig werd er in 1976 begonnen met het herstellen van de woontoren en volgden de twee woonvleugels vanaf 1980. Het kasteel was flink aangetast door de huiszwam, wat de restauratie ernstig vertraagde. In 1989 kon deze worden afgerond.

http://www.kasteleninutrecht.eu/Hindersteyn.htm

Kasteel Hindersteyn

Kasteel Moersbergen is een Nederlands kasteel gelegen aan het einde van de Moersbergselaan in Doorn. Het kasteel bestaat sinds begin 15e eeuw. Het kasteel behoort tot het gelijknamige landgoed.

Geschiedenis

Vanaf 1435 bewoonde Steven van Sleen als eerste het kasteel. Later namen zijn dochter Lysbeth Stevensdr. van Sleen en haar man, de Utrechter edelman Dirck de Wael, het over. In 1539 werd Kasteel Moersbergen als Ridderhofstad erkend. Het kasteel heeft diverse bewoners gehad, onder wie de Utrechtse politicus Baron Johan Daniël Cornelis Carel Willem d'Ablaing van Giessenburg.

Bouw en renovatie

De eerste vermelding van Moersbergen dateert uit 1435 toen het Utrechtse Domkapittel de heer Steven van Sleen beleende met ‘de timmeringhe Maersbergen’. Steven van Sleen is naar alle waarschijnlijk de bouwer van kasteel Moersbergen geweest. Vanaf de 16e eeuw werd het kasteel een aantal keren verbouwd. De Utrechtse architect Samuel Adrianus van Lunteren heeft het kasteel naar de toenmalige stijl verbouwd. De gekantelde muur met middenpoort werd afgebroken. De vensters werden hierbij ook veranderd en dakkapellen werden toegevoegd.

Rond 1860 werden er ingrijpende verbouwingen uitgevoerd door de toenmalige eigenaar, Baron Vincent Matthias d'Ablaing van Giessenburg. Dit keer in de toen populaire neo-gotische stijl. De buitenmuren van het kasteel werden bepleisterd. Tussen de duiventoren en het hoofdgebouw werd een verbindingsmuur met poort, getooid met decoratieve kantelen, gebouwd.

In 1927 besloot eigenaar mr. Jan Anton Willem Luden om het kasteel ingrijpend te laten restaureren. Het uiterlijk van Moersbergen moest worden teruggebracht naar de stijl die het in de 18e eeuw had: de Hollandse renaissance. Door de heer H.J. Meierink uit Doorn werd een opmeting van het kasteel uitgevoerd en vervolgens maakte architect J.W.H. Berden een restauratie-ontwerp. Architect Berden tekende ook voor de restauratie van het Muiderslot. Kasteel Moersbergen werd weer voorzien van kruisvensters en de klokkentoren werd verlaagd. Aan de oostzijde van het kasteel werd een uitbouw afgebroken en tevens werd de pleisterlaag van de gevels verwijderd.

Kasteel Moersbergen

De eerste vermelding dateert uit 1339 als een zekere Arnold van Zijl zich "van Lunenburg" noemt.

De status van de familie van Zijl ging in de 15e eeuw achteruit. In 1402 werd de toren door de domproost aan Gijsbrecht van Lockhorst in leen gegeven:

"Item Ghijsbrecht van Lochorst hout van den domproest een toerne te Lunenborch met enen merghen lants daer die toern opstaet inder manieren als die brieve inhouden die daer op sijn"

Twintig jaar later, in 1422, werd Gijsbrecht de Ridder beleend met het goed. Een nazaat van hem, Willem de Ridder, moest echter wegens schulden de toren verkopen.

In 1772 werd Lunenburg in de tegenwoordige staat omschreven als:

"bestaande insgelijks in een zwaaren Tooren, met twee windijzers voorzien. Daar is egter, ook een bekwaam Heerenhuis, waar van men, met een houten brug, naar den ouden Tooren gaat, die rondom met eene ruime graft omvangen is."

Na diverse keren van eigenaar te zijn gewisseld kwam het goed in handen van de familie Van Lynden. Rond het einde van de 18e eeuw liet de familie Van Lynden de gracht dempen, de bebouwing van het voorplein afbreken en de toren uitbouwen tot een gepleisterd classicistisch landhuis.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd het huis, dat nog nooit een belegering had doorstaan, in september 1944 door een bombardement van de geallieerden zwaar beschadigd; waarschijnlijk omdat er Duitse legervoertuigen onder de bomen stonden geparkeerd. Een deel van de 19e-eeuwse aanbouw werd getroffen en in de toren ontstond een zware scheur.

Al vlak na de oorlog werden er een aantal restauratieplannen gemaakt, allen uitgaande van gedeeltelijk of geheel herstel van het classicistische huis. Door gebrek aan financiële middelen haalden deze plannen het niet. Toen de eigenaar E.R. van Eibergen Santhagens in 1958 overleed was het landhuis onbewoonbaar. Hij liet het landgoed na aan zijn secretaris. Met de aanvraag van een sloopvergunning leek het einde van het kasteel nabij.

In 1968 kwam de toren in handen van de K.F. Hein Stichting welke fondsen verstrekte voor herstel.

Bij de restauratie in 1968-'70, onder leiding van architect E.A. Canneman, kreeg de toren zijn middeleeuwse gedaante terug. Aan de hand van 18de-eeuwse tekeningen en prenten reconstrueerde men ook de slotgracht en de houten brug die van de voorburcht naar de hoofdverdieping van de toren leidt. De 17de-eeuwse woning met stal op de voorburcht werd ook gereconstrueerd. De uit 1865 daterende brug, het monumentale toegangshek en het gepleisterde koetshuis bleven gehandhaafd.

http://www.kasteellunenburg.nl/content/geschiedenis

Kasteel Lunenburg

Slot Zeist is een zeventiende-eeuws slot in de Nederlandse gemeente Zeist dat gebouwd was als lustoord van Willem Adriaan van Nassau. Het slot is ontworpen door architect Jacobus Roman. Het slot is omgeven door een Engels landschapspark en het Broeder- en Zusterplein.

Het grondgebied waarop het slot is gebouwd werd in 1165 vermeld als eigendom van ene Godefridus van Seyst, zonder vermelding van een huis. In 1536 wordt wel melding gemaakt van bebouwing wanneer "dat huys te Seyst, vry eigen goed" door de Staten van Utrecht erkend wordt als ridderhofstad.

Willem Adriaan van Nassau heer van Odijk, Kortgene, Zeist en Driebergen een kleinzoon van Maurits van Oranje, kocht in 1677 de heerlijkheid van de Staten van Utrecht en liet het huidige slot bouwen.

Architect van het huis was Jacobus Roman, die ook Paleis Het Loo ontwierp. Het interieur is voornamelijk ontworpen door de hugenoot Daniël Marot. Zijn grotendeels bewaard gebleven muur- en plafondschilderingen doen denken aan de Franse barok. De bouw duurde van 1677 tot 1686.

In 1745 werd Slot Zeist aangekocht door de koopman Cornelis Schellinger. In 1746 schonk hij een gedeelte aan de hernhutters dat zou dienen als hun hoofdkwartier. De hernhutters lieten voor het slot een Broeder- en Zusterplein aanleggen.

In 1830 werd Jan Elias Huydecoper de nieuwe eigenaar. Hij gaf aan Jan David Zocher de opdracht om de achtertuin te ontwikkelen tot een landschapspark. Het barokke interieur werd aangepast aan de empirestijl die toen de mode was. De grote barokke muurschildering in het trappenhuis overleefde deze ingreep omdat die rechtstreeks op de muur was geschilderd.

In 1924 werd het slot door de gemeente Zeist gekocht.

Het slot werd in 1969 gerenoveerd onder leiding van architect Johannes Bernardus van Asbeck, die bracht het terug naar de oorspronkelijke barokstijl waarbij hij onder andere gebruik maakte van authentiek sloopmateriaal uit andere barokgebouwen.

Slot Zeist

Kasteel Schonauwen is een in 1261 gesticht kasteel in de huidige gemeente Houten. Het ligt midden in de nieuwbouwwijk De Steen.

Kasteel Schonauwen was eeuwenlang het belangrijkste gebouw in de polders. Oorspronkelijk gesticht als uithof van de norbertijnerabdij Mariënwaard bij Beesd bestond de ridderhofstad in ieder geval al aan het begin van de 14e eeuw. Als strategische voorpost van de graven van Culemborg zal het vermoedelijk van aanvang af meer dan alleen een verdedigbare omgrachtte woontoren zijn geweest. Het kasteel komt dan ook voor in de in 1536 opgestelde lijst van ridderhofsteden waarvan de bezitters recht hadden op een plaats in de toen opgerichte Provinciale Staten van Utrecht.

In de 17e en 18e eeuw werd het kasteel, dat in de loop der eeuwen vele eigenaren kende, langzamerhand omgevormd tot een buitenplaats met moestuinen, boomgaarden en lanen. Nadat in 1812 de Utrechtse rentenier Hendrik Ravée eigenaar was geworden liet hij het gebouw om fiscale redenen slopen op de thans nog bestaande ronde hoektoren na. De overgebleven toren heeft een doorsnede van 5,5 meter en is 13,5 meter hoog.

Bewoners

Kasteel Schonauwen heeft in de loop van eeuwen veel verschillende eigenaren gekend. In 1939 werd Schonauwen aangekocht door de Amsterdamse chirurg dr. W.F Wassink.

Staat van het kasteel
Hoe het kasteel er in oorsprong heeft uitgezien, is onbekend. De oudst bekende afbeeldingen van Schonauwen zijn twee tekeningen van Roelant Roghman uit ± 1646. Het kasteel is daarop afgebeeld als een imposante vierkante waterburcht met een omgrachte voorburcht.

Een poortgebouw met klokgevel geeft toegang tot het binnenterrein van de voorburcht, dat aan drie zijden met dienstgebouwen wordt omsloten. Een houten brug leidt vanaf de voorburcht naar de oostelijke vierkante hoektoren van de eigenlijke burcht, die ook als poorttoren wordt gebruikt.

Deze poorttoren is door middel van een weermuur met kantelen verbonden met de nog bestaande zuidelijke ronde hoektoren. Op de westelijke hoek staat een grote veelhoekige toren, die in die tijd al grotendeels was afgebroken, waarschijnlijk in verband met de bouw van de woonvleugels, die de kleine binnenplaats omringen. Het is ongetwijfeld de oorspronkelijke woontoren.

Kasteel Schonauwen

Rhijnestein is een voormalige ridderhofstad in Cothen in de gemeente Wijk bij Duurstede en wordt zowel een 'huis' als een kasteel genoemd. Oorspronkelijk is sprake van een woontoren die staat aan de rechteroever van de Kromme Rijn op een rechthoekig omgracht terrein.

Geschiedenis

In 1248 wordt Rhijnestein voor het eerst vermeld in een oorkonde. De meest spraakmakende bewoner uit de geschiedenis van de toren betrok deze in 1368: Jan van Rynestein, ridder en bastaardzoon van de bisschop van Utrecht. Hij trok ten strijde tegen Karel VI van Frankrijk en gijzelde in 1387 twee Franse goudsmeden die hij uit Henegouwen meenam, in Cothen gevangen hield en waarvoor hij losgeld incasseerde. In 1395 trok hij op tegen bisschop Frederik van Blankenheim. Een jaar later was hij ook in een oorlog verwikkeld met Hendrik II van Vianen, burggraaf van Utrecht. En Jan van Rhijnestein plunderde met zijn manschappen 't Goy in 1396. Als reactie op deze gebeurtenissen belegerde Hendrik van Vianen in opdracht van Frederik van Blankenheim het kasteel in 1396 drie dagen lang. Rhijnestein werd zwaar beschadigd, naar verluidt op de woontoren en de voorburcht na. Daarbij werd naar verluidt 300 man gevangengenomen.

Het huis gaat in 1515 over in vrouwelijke lijn op Johanna van Nyewael. Haar leen wordt in 1529 door Karel V bevestigd. Toen echter in 1536 de lijst met ridderhofsteden werd opgesteld, was er al enige tijd geen heer van Rhijnestein meer vertegenwoordigd in de Ridderschap van Utrecht. Dit is vermoedelijk de reden waarom Rhijnestein sinds de vaststelling van deze lijst niet meer kwalificeerde voor een zetel in de ridderschap.

Bouwhistorie

De vermelding van de naam Rhijnestein in 1248 maakt aannemelijk dat zich in dat jaar al een stenen gebouw aan de Kromme Rijn bevond. Rhijnestein kent een verleden waarin delen van het complex verscheidene malen werden neergehaald, weer opgetrokken en verbouwd. De oude, aan de Kromme Rijn gelegen, woontoren is nog grotendeels origineel en stamt volgens de historische bronnen in elk geval van voor 1361. Tijdens een recente restauratie boven in de toren heeft dr. T. Hermans het gebruikte type kloostermop en daarmee de bouwperiode echter in de eerste helft van de 13e eeuw gedateerd. Bij deze restauratie werden ook twee dichtgemetselde overhoekse schietgaten ontdekt. De kelder met tongewelf onder in de toren is uit dezelfde vroege periode. Van het grotendeels 14e-eeuwse poortgebouw mag worden aangenomen dat de oudste delen in dezelfde tijd als de toren zijn gebouwd.

In de tweede helft van de 19e eeuw vond een symmetrische uitbouw plaats met een middendeel en een tweede, neogotische, toren.

De tuin in Engelse landschapsstijl kreeg haar huidige vorm aan het einde van de 19e en begin 20ste eeuw. Vanuit het huis zijn, met uitzondering van de westelijke, in drie windrichtingen zichtassen aangelegd.

Rhijnestein

Huis Doorn (English: Doorn Manor) is a manor house and national museum in the town of Doorn in the Netherlands. The residence is appointed with early 20th century interior from the time when former German Emperor Wilhelm II resided (1919–1941).

Huis Doorn was first built in the 9th century. It was rebuilt in the 14th century, after it was destroyed. It was again rebuilt in the 19th century to its present-day form. The gardens were also created in the 19th century. After World War I, Wilhelm II bought the house, where he lived in exile from 1920 until his death in 1941. He is buried in a coffin within a mausoleum in the gardens. After the German occupation in World War II, the house was seized by the Dutch government as hostile property.

Huis Doorn is now a national museum and a national heritage site. The interior of the house has not been changed since Wilhelm II died. Every year in June, German monarchists come to Doorn to pay their respects to the emperor. In 2012, the museum had 25,000 visitors.

Early history

The original structure was built in the 9th century, but was destroyed and rebuilt in the 14th century. It was again rebuilt in the late 18th century in a conservative manner and yet again, in the mid-19th century. A park which surrounds the building was laid out as an English landscape garden.

Baroness Ella van Heemstra (1900–1984), the mother of actress Audrey Hepburn, spent much of her childhood living in the house.

Residence of Wilhelm II

The property was purchased for 500,000 guilders in 1919 by Wilhelm II, the last German Emperor, as his residence-in-exile (1920–1941), following his abdication after World War I. During his years in exile, he was allowed to travel freely within a 15-kilometre radius of his house, but journeys farther than that meant that advance notice had to be given to a local government official. As he disliked having to kowtow to a minor official, he rarely journeyed beyond the "free" limit. The former Emperor regularly exercised by chopping down many of the estate's trees, splitting the logs into stacks of firewood, thereby denuding the matured landscape as the years progressed. Hence he was called by his enemies "The Woodchopper of Doorn".

Wilhelm's asylum in the Netherlands was based on family ties with Queen Wilhelmina, whom, some claim, he embarrassed by his political statements. In fact, Wilhelm rarely spoke publicly, while in exile, although a recorded interview of 1931 does exist, spoken in English. It reveals anti-Semitic views he possessed.

His first wife, Augusta nicknamed Dona, died at Huis Doorn 11 April 1921 and her body was taken back to Potsdam in Germany, where she was buried in the Antique Temple. Wilhelm could only accompany her on her last journey as far as the German border.

In January 1922, Wilhelm invited the widowed princess Hermine of Greiz and her young son to Huis Doorn. He took a liking to Hermine's company, they had much in common and got married on November 5, 1922. Hermine lived in Huis Doorn with Wilhelm in his exile until his death in 1941. She then returned to Germany and after her death, she was also interred in the Antique Temple in Potsdam due to being Wilhelm's second wife. Hermine undertook the property management of Huis Doorn, and in 1927 she wrote her autobiographical book An Empress in Exile: My Days in Doorn.

In 1938, Wilhelm's grandson, Prince Louis Ferdinand, was married to Grand Duchess Kira of Russia, in Huis Doorn.

This possibility was ended by the Nazi occupation of the Netherlands in 1940. On their arrival at Huis Doorn, Wilhelm and his household went undisturbed by the Wehrmacht.

Five of Wilhelm's beloved dachshunds are buried in the park. A marker is dedicated to the memory of his dog, Senta, who was a favourite of Wilhelm and died in 1927 at the age of 20.

Wilhelm II died of a pulmonary embolism at Huis Doorn, on 4 June 1941, with German occupation soldiers on guard at the gates of his estate. He lies in a maroon-coloured coffin, above the ground, in a small mausoleum in the gardens, to await his return to Germany upon the restoration of the Prussian monarchy, according to the terms of his will. His wish that no swastikas be displayed at his funeral was not heeded.

Historic house museum

The Dutch government seized the manor house and its household contents in 1945 and, since then, many new trees have been planted and the wooded parkland is being returned to its earlier glory.

Huis Doorn opened its doors as a historic house museum in 1956. It is presented just as Wilhelm left it, with marquetry commodes, tapestries, paintings by German court painters, porcelains and silver. The collection also includes Wilhelm's collections of snuffboxes and watches that had belonged to Frederick the Great.

In June each year, a devoted band of German monarchists still come to pay their respects and lay wreaths, accompanied by marchers in period uniforms and representatives from modern monarchist organisations, such as Tradition und Leben of Cologne.

The house became a national heritage site or rijksmonument in 1997.

In 2012, the museum had 25,000 visitors.

