Ampsen is een kasteel, landgoed en buurtschap in de gemeente Lochem, noordelijk gelegen van het stadje Lochem, in de Nederlandse provincie Gelderland. De buurtschap heeft 280 inwoners (2009).

Geschiedenis
In het jaar 1105 wordt een 'Ulricus de Amsene' als getuige vermeld in een onechte oorkonde. Uit deze vermelding leidt men af dat er toen al een goed Ampsen moet hebben bestaan. Er waren twee goederen die Ampsen heetten: Ouden-Ampsen en Nieuwen-Ampsen. Ouden-Ampsen was een leengoed van de hertogen van Gelre en wordt als zodanig sinds 1379 in de leenregisters van het kwartier Zutphen vermeld. Het was rond die tijd al een versterkt huis, want in 1389 belooft de bezitter ervan de hertog van Gelre en diens onderzaten geen schade te doen vanuit dit huis. Nieuwen-Ampsen lag naast Ouden-Ampsen en was een allodiaal goed tot het in 1650 eveneens tot een Gelders leengoed werd gemaakt. Beide huizen Ampsen werden in de Spaanse tijd verwoest door de Spanjaarden in 1605. Gerrit Jan van Nagell heeft waarschijnlijk het huidige huis ergens in de eerste helft van de 17e eeuw laten bouwen. Aan de rechterkant van het L-vormige gebouw werd een nieuwe vleugel aangebouwd, zodat een U-vorm ontstond. De kasteelgracht rondom het huis werd gedempt. Het is echter niet bekend of hij daarvoor een geheel nieuwe plek heeft uitgezocht. Bij de plek waar eens Ouden-Ampsen stond, staat vandaag een boerderij met die naam en een deels omgracht burchteiland, maar tussen deze boerderij en het huidige kasteel staat weer een boerderij Nieuwen-Ampsen. Het kasteel en landgoed is vandaag de dag nog steeds particulier bezit.

Ampsen Kasteel

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

De Cloese 1 te Lochem

In 1520 is toestemming verleend voor het bouwen van een kasteel op een pol in de Berkel.

Tenminste drie maal heeft het huis een totale metamorfose ondergaan, zoals oude afbeeldiongen ons laten zien. Hoe het huis er oorspronkelijk uitgezien heeft, is uiteraard niet bekend.
wel is bij hoge uitzondering de juiste stichtingsdatum bekend, want de Lochemse pastoor Sweder van Kervenheim kreeg in 1520 toestemming om op een pol in de Berkel een kasteel te bouwen.
Die pol behoorde tot het goed Reynering, toebehorende aan de gelijknaminge familie en voor het eerst vermeld in 1379. De familienaam verandert in de loop der tijden; in 1403 is eigenaar Johan ter Cluse, erfgenaam van zijn vader Claes Ter Clusen geheyten Reyneringh. Johan ter Cluse, de laatste mannelijke spruit van zijn geslacht, is waarschijnlijk in krijgsdienst en wordt vermist, zodat zijn zuster Catrin met het goed wordt beleend in 1520 en het voor hem beheert "Ende so heeren Sweer van Kervenheim, canonick, eenen pol, gelegen op de Birckel, geheiten die Cluse, overgegeven ende gegunt heeft te betimmeren...."

De bouwmaterialen mocht hij gratis weghalen op Den Wildenborch onder Vorden en die werden hem geschonken door hertog Karel van Gelre, wiens vertrouweling hij was.
Van Kervenheim doet De Cloese in 1536 over aan Karel van Gelre, die het goed ruilt met Derck van Keppel tegen de Cannenburg te Vaassen. Op deze manier had Derck drie aaneengesloten landgoederen in zijn bezit, Verwolde, Ampsen en De Cloese. Wanneer de laatste Van Keppel in 1602 de ogen voor eeuwig sluit, ontstaat er een menigte problemen, die pas worden opgelost wanneer Herman Schimmelpenninck van der Oye in 1637 de gehele failliete boel opkoopt.
Hij of zijn opvolgers hebben het huis laten opknappen of uitbreiden tot het huis dat Jan de Beyer in 1743 tekent.

In 1745 verkopen de erven Schimmelpenninck van der Oye het goed aan Frans Jan van Heeckeren tot Enghuizen, landdrost van het graafschap Zutphen. Lodewijk van Heeckeren, eigenaar in het laatst van de achttiende eeuw, laat het huis verbouwen tot een rechthoekig, neo-classicistisch blok, ongetwijfeld daartoe in staat gesteld door het vermogen van zijn echtgenote Jacoba Catharina Petronella Du Tour, telg uit een rijke fabrikantenfamilie.
Lodewijk verkoopt in 1828 de Cloese met de inmiddels daarbij behorende voormalige havezaten Karssenberg, Langen en Diepenbroek aan Mr. Arnold Henry Peter Hubert, kinderloze weduwnaar vaan Geertruida Wijnanda Thin van Keulen. Die laat zijn bezit in 1854 na aan zijn achternichtje Maria Anna Cornelia van Harlingen, toen 14 jaar oud.

Tien jaar later huwde zij haar volle neef Mr.Cornelis Jacob Sickesz en het is dit echtpaar dat de Cloese zijn huidige uiterlijk gegeven heeft. In 1886 lieten zij het huis verbouwen en uitbreiden in neorenaissancestijl door de architect Nicolaas Molenaar. Mr.Cornelis Jacob Sickesz was burgemeester van het nabij gelegen dorpje Laren (18 juli 1864- 1 juli 1877)
Na hun dood werd het landgoed in 1907 in percelen verkocht en viel uiteen. Het huisperceel met enige grond kwam in bezit van het echtpaar Bierum Oosting-van Harinxma thoe Slooten. In 1928 kwam het geheel in handen van ene Johannes Sickesz, mede-eigenaar van de N.V. Cacao- en chcoladefabriek Gebr. Sickesz in Amsterdam. Zijn weduwe liet de bezittingen in 1937 veilen. Het goed werd verworven door speculanten die De Cloese weer doorverkochten aan de N.V. Nederlandsche Handel-Maatschappij. Een plan voor een vakantie- en conferentieoord ging niet door, waarna het het landgoed in 1948 en 1953 opnieuw in de verkoop ging. In 1959 kwam het tenslotte in handen van de Politieopleidingsschool Noord-oost-Nederland die naast en achter het huis een groot instituut liet bouwen. Deze aanbouw bederfde het aanblik van het huis in zijn geheel en is gelukkig afgebroken.

In 2003 werd De Cloese weer te koop gezet waarna deze in handen kwam van een projectontwikkelaar die in het huis verschillende woningen zal realiseren.
Van het landgoed dat ooit  ongeveer 395 hectare groot was, resteren sinds de publieke verkoop in 1907 nog zo'n 6 hectare bij het huis.
In 2006 is er een poging gedaan door om De Cloese op de Rijksmonumentenlijst te zetten, helaas werd dit afgewezen daar de commissie van mening was dat projectontwikkelaar Van Wijnen en woningbouwvereniging Viverion.

In het huis zijn verschillende woningen gerealiseerd.

Huis en tuin zijn niet toegankelijk.

http://www.kasteleningelderland.nl/Kastelen/cloese.html

De Cloese Vastgoed 


Huis Verwolde is een classicistisch edelmanshuis uit 1776 op het gelijknamige landgoed in de voormalige gemeente Verwolde, ten noordoosten van Laren. Verwolde behoort sinds 1854 tot Laren, dat weer sinds 1971 behoort tot de gemeente Lochem in de Nederlandse provincie Gelderland. Ondanks de hoektoren is het geen kasteel, maar meer een statig landhuis. Het is een van de voormalige erkende havezaten van het Kwartier Zutphen.

Geschiedenis
De vroegste schriftelijke vermelding stamt uit 1346 als Derck II van Keppel als eigenaar van Verwolde te boek staat. In dat jaar werd Varenwolde bij broederdeling afgesplitst van Keppel, terwijl het een leen van de Heeren van Keppel bleef. Vermoedelijk is Verwolde in de 12de eeuw gesticht door een van de Heren van Keppel als jachtslot vanwege de wildrijke omgeving. In 1182 wordt Wolter I van Keppel genoemd in verband met Verwolde. Derck III liet op het goed zijn eigen versterkte huis bouwen.

Rond 1500 raakte het kasteel betrokken in de politieke strijd tussen de Heeckerens en Bronckhorsten, waarbij Derck IV de Heeckerens steunde. In 1505 nam hertog Karel van Gelre kasteel Verwolde in omdat Derck IV van Keppel en Verwolde de eed van trouw aan de hertog had gebroken. Karel zette het kasteel in als verdedingsvesting op de grens met het Oversticht, en plaatste een ritmeester met twintig manschappen op het huis. Hij liet het grondig versterken tot een burcht met grachten en met doornstruiken beplante wallen. In 1510 werd het aangevallen door de bisschop van Utrecht Frederik van Baden met een leger van 1600 ruiters en 300 voetknechten, waarbij het kasteel werd afgebroken, de drievoudige grachten werden gedempt en de wallen werden geslecht.

In de 16e eeuw werd nog onder de Van Keppels een nieuw huis gebouwd. In 1546 stierf het geslacht Van Keppel van Verwolde in mannelijke lijn uit. Verwolde vererfde op de enige dochter van Frederik van Keppel, Cunegonde van Keppel, die gehuwd was met Alart (de Cocq) van Haaften. Het nieuwe kasteel werd tijdens de Tachtigjarige Oorlog in 1583 ingenomen door de Spanjaarden. Uit een tekening uit 1600 van het beschadigde complex blijkt dat het bestond uit een rechthoekige kern omgeven door een veelhoekige ringmuur met muurtorens. Archeologisch onderzoek uit 2003 heeft bevestigd dat het kasteel een rechthoekige hoofdburcht had van 34 bij 37,5 meter, met een weermuur en een poortgebouw, omringd door twee grachten. Verder stonden er een voorburcht van 17 bij 35 meter en enkele kleine gebouwen. Het geheel was omgracht met een derde gracht. In 1658 kwam het in het bezit van de familie Ripperda.

30 mei 1738 wordt Evert Jan Benjamin van Goltstein beleend - Verwolde was een leen van Keppel - met het 'huis', wat toen vermoedelijk nog slechts een simpele boerenwoning was, en een derde van de heerlijkheid Verwolde. Hij kocht het huis voor zijn dochter Reiniera Charlotta van Goltstein en schoonzoon Allard Philip van der Borch die op 4 juli 1738 beleend werden. Van der Borch had het nodig om verschreven te kunnen worden in de Ridderschap van Zutphen. In 1772 kocht diens zoon en erfgenaam, Frederik Wilhelm van der Borch het resterende twee derde gedeelte van de heerlijkheid van Assueer Jan Torck (1733-1793), heer van Rosendael. Zo kwam de heerlijkheid weer in een hand.

Ook in de volgende eeuwen vonden er diverse verbouwingen plaats. In 1775 besloot de toenmalige eigenaar van de heerlijkheid Verwolde, Frederik Willem van der Borch, een nieuw huis te bouwen. De architect Philip Willem Schonck voerde deze opdracht uit in negen maanden tijd. Schonck ontwierp ook de tuinen voor het landgoed. In 1926 liet de eigenaresse, Line barones van der Borch van Verwolde-Voûte, vrouwe van Verwolde (1887-1966), een forse hoektoren bouwen, waardoor het huis weer een kasteelachtige uitstraling kreeg. Tevens werd dat jaar het huis volledig gemoderniseerd naar de nieuwste eisen van die tijd. De toren en de verbouwingen werden toen ontworpen en geleid door architectenbureau Van Nieukerken uit Den Haag/Gorssel. Tijdens de Tweede Wereldoorlog liet zij het Haags Sanatorium zich in het gebouw vestigen, om zo ingebruikneming door de bezetters te vermijden.

Kasteel Verwolde

Wildenborch was once a notoriouscastle owned by robber barons, the Lords ofWisch. These robber baronswere a constant annoyance to the Dukes of Guelders. The castle subsequently passed into the hands of the Staring family, one of whom, Antoni, gained particular fame as a poet. His descendants still live in the former castle.

Robber barons
The earliest mention of Wildenborch Castle was in 1372, when it was owned by Sweder Rodebaert van Wisch. The Lords of Wisch also owned Wisch Castle in Terborg. They gained a dubiousreputation as robber barons and in 1490, the citizens of Deventer had had enough. They laid siege to Wildenborch Castle while the people of Zutphen stormed Wisch Castle in Terborg. Their efforts however, were in vain. Charles, Duke of Guelders made three attempts of his own to capture the castle, but Johan van Wisch did not surrender until 1512.

Staring
By the 18th century the castle had fallen into disrepair and it was sold in that state to Damiaan Hugo Staring (1736-1783) in 1781. Staring had been shipwrecked as a 15-year-old midshipman and forced to live in slavery for a yearin Algeria. He subsequently rose to the rank of captain and provisions master for the Dutch East India Company on the Cape in South Africa. He bought Wildenborch Castle with thefortune he had amassed and extended the gatehouse – the only part of the castle still inhabitable– with two new wings.

Poet
Damiaan’s son, Antoni Staring (1767-1840), filled and planted most of the surrounding marshland with deciduous trees. An agricultural innovator and Mayor of Laren, Antoni Staring actually became more famous for his poetry. His son, Winand, was the founding father of geology and agriculturein the Netherlands whilst his daughter, Constancia, built the celebrated Staring Pavilion.

Only 300 ha of the once 600 ha estate remain. One of Staring’s descendants still lives in Wildenborch House and the woods on the estate are open to the public on certain days, as are the gardens.


https://excitinghistory.com/de-middeleeuwen/vorden-wildenborch

Kasteel De Wildenborch

Oolde is een rijksbeschermde historische buitenplaats met 6 complexonderdelen en voormalige erkende havezate en landgoed in de gelijknamige buurtschap Oolde bij Laren, gemeente Lochem, in de Nederlandse provincie Gelderland.

Geschiedenis

Goossens van Keppel is in 1663 bouwer van het huis. Het huis wordt dan gebouwd als havezate bij het nabijgelegen Old Oolde en wordt daarom ook wel Nijenhuis genoemd voordat het Oolde gaat heten.

Van het Old Oolde gaat de geschiedenis terug tot het jaar 1367 als goed van de Van Keppels. In dat jaar wordt Gijsbert van Keppel, geheten van Oolde, genoemd in verband met een geldlening aan de graaf van Kleef. In 1820 vererft Old Oolde aan de familie Van Heeckeren nadat jhr. Derk Jan Carel Sebastiaan van Keppel tot Old-oolde in 1819 ongehuwd overleed en zijn moeder, barones Van Heeckeren datzelfde jaar overleed. In 1849 wordt het aangekocht door Adolf Frederik Lodewijk graaf van Rechteren Limpurg, heer van Almelo, die het landgoed Oolden toen reeds bezat. In 1868 zijn de laatste bijgebouwen van Old Oolde gesloopt. Volgens de kadastrale kaart van 1832 was het kasteel Old Oolde toen al verdwenen. Het kasteelterrein lag direct achter de hofstede Holterman. In 1960 zijn de grachten gedempt. Naast dat slot zou ook de verdwenen kapel hebben gestaan.

Rond 1771 werd het nieuwe huis ingrijpend gemoderniseerd in opdracht van Derk Jan van Keppel en kreeg o.a. een nieuwe ingangspartij, waardoor het huis tegenwoordig nog een volledig 18e-eeuwse uitstraling heeft. Aan de voorgevel zijn de wapens van de geslachten Van Keppel en Heeckeren bevestigd. Voor de linker zijgevel is een bordesterras gebouwd met een ingemetselde wapensteen voorzien van de wapens van de geslachten Van Keppel, Van Ittersum, Van Coeverden en Sloet. In 1900 zijn 188 percelen van het landgoed publiekelijk geveild.

Het landgoed is opengesteld voor het publiek, het huis en haar directe omgeving niet.

Havezate Oolde

De naam Westerflier heeft een zeer oude oorsprong: al in 1046 wordt 'Westerfle' genoemd in een schenkingsakte. Hierbij was overigens geen sprake van een landgoed of kasteel, maar van een streek, waarvan alleen duidelijk is dat die globaal lag ten westen van Twente. Aan het einde van een zandrug, op een strategische plek, waar de toen nog bevaarbare Regge aftakte van de Schipbeek, ontstond in 1536 een havezate. Helaas hult de vroege geschiedenis van het Westerflier zich grotendeels in nevelen. Wel is bekend dat de buitenplaats daarvoor toebehoorde aan het Warmelo. De bekende katholieke familie Van Hoevell tot Westerflier bezat het landgoed ongeveer een eeuw (1628-1721), maar heeft het toevoegsel gehandhaafd om zich te onderscheiden van de protestante familie Van Hoevell van Nijenhuis.

Daarna kwam het in handen van de familie Van der Sluys, die rijk geworden was door houthandel naast een sluis die niet ver van Diepenheim in de Schipbeek lag. Deze eigenaar heeft het oude huis (waarvan helaas zeer weinig bekend is) afgebroken en in 1729 het huidige huis gebouwd in een eenvoudige classicistische stijl. Eigenlijk is het huis uiterlijk in die bijna 300 jaar weinig veranderd.

De familie Van der Sluys verkocht het huis in 1854 aan Rutger Jan Schimmelpenninck, de kleinzoon van de raadpensionaris Schimmelpenninck, die een halve eeuw daarvoor het Nijenhuis had gekocht. Sindsdien is het landgoed in de familie gebleven. Het was tot 1935 particulier bewoond, daarna werd het verhuurd en was het enige tijd (1948-1969) een tehuis voor uit huis geplaatste meisjes. Later was het opgedeeld in vier appartementen en in 2005 kwam het huis leeg te staan. Huis Westerflier was toen in een slechte staat en in 2008/2009 is het huis grondig gerestaureerd. Nu wordt het door twee huishoudens bewoond.

Het huis is niet te bezichtigen.

https://www.nijenhuisenwesterflier.nl/geschiedenis_wf.html#:~:text=Geschiedenis%20Westerflier&text=De%20naam%20Westerflier%20heeft%20een,Westerfle'%20genoemd%20in%20een%20schenkingsakte.&text=Helaas%20hult%20de%20vroege%20geschiedenis,daarvoor%20toebehoorde%20aan%20het%20Warmelo.

Westerflier

De Wiersse lies in the east of the Netherlands in the Achterhoek (Back Corner) of the province of Gelderland. The house and garden are at the centre of a modest estate of 300 ha, handed down since 1678 from generation to generation by the family which still lives in the house and manages the garden and estate.

A house has existed here since the Middle Ages. The milling and fishing rights on the slow-moving stream that bisects the garden date from before the 17th century. The inner and outer moats are for protection against robbers, hares, roedeer and late frosts – as well as for prestige. Oaks have been planted, with beech, around the house, since time immemorial.

One of the strongest characteristics of de Wiersse is continuity. It has been run and lived in by related families since 1678, the year in which Louis XIV abandoned his attempt on the Netherlands.

The continuity of ownership dates from the purchase in 1678 by Enno Matthias ten Broeck, who came from a family of Zutphen burgermasters. In the following century his heiress married Ludolph van Heeckeren of Waliën, Kamferbeek and Kemnade.

The Van Heeckeren family divided its time between their town houses in Zutphen and their country estates in the summer. The 4½ha inner garden is bounded by an outer moat. It contained an orchard to the west of the house and to the east a formal garden from which two small statues and parts of a fountain survive. The 12ha outer Pleasure Grounds have evolved into the present Wild Garden beside the stream and around the early fish and mill ponds. A double approach avenue gave place in 1842 to groups of oak, American oak and beech, which now reach more that 30 metres high.

After 1855 the family inheritance continued through Jacoba van Heeckeren who married the half-Irish J.B. van Limburg Stirum. Their youngest daughter, Aurelie, married Victor de Stuers, who between 1875 and 1900 initiated a national structure for museums, archives and monuments and organised the building of the Rijksmuseum. After he retired and became a member of parliament he restored the predominantly early 18th century character of their country house.

De Stuers’s only child Alice designed the formal Rose Garden, at just 17 years old, on the site where the Van Heeckeren’s formal garden had stood a hundred years earlier. Shortly after, in 1913, Alice added the Sunk Garden and the present Kitchen Garden.

Between 1918 and 1958 Alice’s husband, W.E. Gatacre, applied his sportsman’s and soldier’s eye, as well as his childhood memories of family demesnes in the south-east of Ireland and in Shropshire to transform the structure of the Wild Garden and the Park and to integrate them with the surrounding 300 acre estate by means of broad views and narrow percées. Different visual experiences are encountered unexpectedly. Vistas, a formal or romantic focus on a statue, stone steps, a baroque gate, a bench or a yew figure suddenly appear. Bridges cross the slow-flowing stream in which trees and sky are reflected. The park flows subtly into the small scale landscape of tenanted farms whose high-pitched roofs can be glimpsed between woods of oak and pine, coppice and orchards, alternating with low lying meadows and gentle ridges of arable land.

Since 1978 development has continued under Alice and W.E. Gatacre’s son E.V. Gatacre, born at de Wiersse, and his wife Laura, born on Exmoor in England. The naturalising of ferns and bulbs in the Wild Garden begun by W.E. Gatacre and Alice between 1918 and 1928 has been continued by E.V. and Laura Gatacre since 1978, together with the planting or replanting of trees and shrubs. The borders and kitchen garden, neglected in the war and during the difficult post-war years, have been further evolved under Laura’s care, after she had improved the condition fo the sandy, acid soil into good condition with a regularly applications of a mixture of the estate’s own leaf mould and cow manure.

Fruit and vegetables are grown organically in the revived Kitchen Garden, between perennials and annuals intended for planting out and cutting flowers.

Meadows alternate with ridges of farmland separated by woods, coppices and watercourses, providing an ideal habitat for flora and fauna; from the broadleaved helleborine to the white admiral, from the barn owl to the viviparous lizard.

The steep pantiled roofs of the estate’s farms are supported on oak posts and beams, often dating from the 17th century or earlier. The up-to-date dairy-farming buildings are anchored in the landscape by orchards, spinneys and avenues. For more than a century and a half the farm shutters have been painted blue-green with a white moulding, a pattern distinctive to the estate. The same blue-green is used for gates and benches in the garden.

An illustrated publication De Wiersse a selection of the plants gives a good indication of the richness of the flora – indigenous and introduced – trees, shrubs, climbers, perennials, bulbs and ferns – listed under each area of the garden and immediate park.

http://www.dewiersse.com/en/history/

De Wiersse Castle


Warmelo is een groot huis in de Overijsselse plaats Diepenheim, liggend in de gemeente Hof van Twente. Van oorsprong was het een poortgebouw van een havezate. De tuinen zijn een toeristische attractie. Vaak wordt het Kasteel Warmelo genoemd.

Eigenaren en bewoners

Havezate

De eerste keer dat de havezate genoemd wordt is in 1315. Er is in de 14e en 15e eeuw meerdere malen sprake van een riddergeslacht "Van Warmelo". De oudst bekende belening dateert van 21 april 1457, nadat Wibolt van Warmelo door bisschop David van Bourgondië van Utrecht beleend wordt met het "Huys te Warmelo, in de gerichte van Diepenheim met syne kampen en al syne toebehoren".

In 1633 trouwde Charlotte van Gelder tot Warmelo (1607 - ?), een kleindochter van een bastaardzoon van Karel van Gelre, hertog van Gelre en graaf van Zutphen, met Geert Sloet. De familie Sloet bewoonde Warmelo tot 1872 en is daarmee het geslacht dat hier het langst gewoond heeft. Gerard Sloet bewoonde het tot zijn sterfjaar 1872. De havezate was toen al erg vervallen en de nabestaanden verkochten het in zijn overlijdensjaar bij openbare verkoop aan de uit Zwolle afkomstige Francisca Adriana Bartha Antoinetta Robidé van der Aa.

Poortgebouw havezate

Het perceel werd vervolgens in 1880 door Van der Aa verkocht aan Hendrik van Booven. Deze overleed twee jaar later. Een jaar daarna werden het voormalige poortgebouw en de omliggende gronden voor een bedrag van 17.000 gulden overgenomen door Louis Jules markies d'Auriol. Het huis werd niet bewoond en in 1892 werd voor 15.000 gulden Arendina Henriëtte Alexandrine Weier de nieuwe eigenaresse. Na haar overlijden in 1926 verkocht haar enige zoon het poortgebouw en gronden aan Catharina Helena Maria baronesse Creutz, geboren jonkvrouw Van Suchtelen van de Haare (1893-1974). Haar man François Stephan Alexander baron Creutz overleed in 1947. Op 8 maart 1949 hertrouwde zij in Montreux met Willem Henrik Emile baron van der Borch van Verwolde (1882-1969). De baronesse verkocht het huis met tuinen in 1952 aan de prins-gemaal Bernhard van Lippe-Biesterfeld. De verkoopsom bedroeg 238.000 gulden. Het werd vanaf 20 april dat jaar bewoond door zijn moeder prinses Armgard zur Lippe-Biesterfeld tot zij op 27 april 1971 overleed. Zij woonde er vanaf het begin met haar huisgenoot Alexis Pantchoulidzew, die in 1968 stierf. Na het overlijden van prinses Armgard stond het huis drie jaar leeg. Op 1 juli 1974 werd Warmelo voor 1 miljoen gulden verkocht aan de Fa. Evlyva Trust Reg. in het Liechtensteinse Vaduz, dat eigendom was van dr. Tibor Rosenbaum. Tevens werden het meubilair en andere roerende goederen overgenomen voor een bedrag van 250.000 gulden.[5] Na diens faillissement later dat jaar kwam het in het bezit en gebruik van de familie Avenarius. In 2003 is het juridisch bezit ondergebracht bij Natuurschoonwet Landgoed Warmelo B.V.

Gebouw

De havezate was van oorsprong in carré-vorm gebouwd, rond een binnenplaats. Het is diverse malen verbouwd, tot het in 1873, op de 17e-eeuwse poortgebouwen na, geheel werd afgebroken. In 1874 is het voormalige poortgebouw gerenoveerd zoals het heden ten dage bestaat. Baronesse Creutz, geboren jonkvrouw Van Suchtelen van de Haare heeft in de jaren 1927/1928 het gebouw laten restaureren. Het ligt binnen een dubbel grachtenstelsel en wordt door tuinen omringd. Prinses Armgard zur Lippe-Biesterfeld hield er met Pantchoulidzew enkele paarden. De vier kinderen van koningin Juliana kwamen er regelmatig logeren en Pantchoulidzew leerde hen paardrijden.

Sinds 1950 vallen het kasteeltje, de tuinen en de omliggende landerijen tot de Natuurschoonwet.

Tuinen

Warmelo staat vooral bekend om de tuinen in verschillende stijlen die om het huis liggen. Er is onder meer een Victoriaanse tuin, een geometrische tuin in Franse stijl en een landschapstuin in Engelse stijl. Om het huis en de tuinen ligt een landschapspark. Naast om hun diversiteit staan de tuinen bekend om hun azalea's, rododendrons, rozen en meer dan 300 soorten fuchsia's.

Gelijktijdig met het gebouw, liet baronesse Creutz, geboren jonkvrouw Van Suchtelen van de Haare in de jaren 1927/1928 de tuinen en het park laten restaureren met hulp van tuinarchitect Hugo Poortman. Een groot deel van het park werd in de oorspronkelijke staat teruggebracht. De tuinen waren bij leven van bewoonster prinses Armgard zur Lippe-Biesterfeld al een toeristische attractie.

Warmelo

Huis Diepenheim (ook: Huize Diepenheim, archaïsch Huys too Diepenheim, Huis te Diepenheim) is een havezate vlak bij Diepenheim in de Nederlandse provincie Overijssel. Het is de oudste havezate van het stadje.

Het geslacht Diepenheim, eerste eigenaren van Huis Diepenheim in de heerlijkheid Diepenheim, wordt voor het eerst vermeld in 1105. De toenmalige heer van Diepenheim, Wolbertus, "hield hoff op syn Castrum benevens de Watermolen liggende". Het huis wordt voor het eerst vermeld in 1177, toen de toenmalige burcht werd verwoest. In 1180 wordt een nieuw huis gebouwd. In 1331 wordt het eigendom van het huis toegedicht aan de bisschop van Utrecht, als bisschop Jan III van Diest de heerlijkheid koopt om geheel Twente in zijn bezit te krijgen. Dit betekende voor de bisschop een flinke investering, waarvoor hij zelfs geld moest lenen bij zijn grote vijand, de hertog van Gelre. Het kasteel werd in 1504 belegerd ten tijde van de inval van de Geldersen in het Oversticht. In 1510 werd het na een nieuwe belegering veroverd door hertog Karel van Gelre. Dezelfde hertog veroverde het huis in 1524 opnieuw.

In 1536 veroverde Georg Schenck van Toutenburg als veldheer van keizer Karel V Huis Diepenheim, waardoor het in Bourgondische handen kwam. Bij deze belegering werd het huis zwaar beschadigd.

Huize Diepenheim kwam in 1637 in bezit van Hendrik Bentinck (1563-1639), drost van Salland. Na een gedeeltelijke sloop werd in 1648 door Bernard Bentinck (1597-1668) begonnen met de bouw van het huidige pand. Hierna werd het in de 17e en 18e eeuw meermaals gewijzigd. Ook in 1905 en 1928 vonden grootscheepse verbouwingen en restauraties plaats. In 1959 werd het dak van het hoofdgebouw vernieuwd. Het huis staat gebouwd tegen een terreinophoging, de Casteelbelt. Hierdoor ligt de voorzijde een verdieping lager dan het achterste gedeelte. Uit archeologisch onderzoek in 1960 kwam naar voren dat de oudste versterking op deze plek uit een brede ringwal heeft bestaan. In de 14e eeuw werd hier voor het eerst een stenen huis gebouwd. Voor de havezate staat een grote zandstenen poort. In de boog van deze poort bevinden zich een alliantiewapen van het geslacht Bentinck (zilveren ankerkruis) en van het geslacht Van Ittersum (drie ezelskoppen) en het jaartal 1685.

Huis Diepenheim bleef tot 1814 in het bezit van het geslacht Bentinck. Hierna veranderde het meerdere malen van eigenaar, totdat het in 1925 werd gekocht door de familie De Vos van Steenwijk. Het huis wordt thans nog steeds bewoond door de baronesse De Vos van Steenwijk.

Huis Diepenheim

Kasteel Den Bramel aan de Almenseweg 45 is een van de acht kastelen van Vorden. Het kasteel dankt haar naam aan Gerrit den Bramel, die ook wel Gerrit van Bramelen werd genoemd. Hij bezat het kasteel in 1396. Dit middeleeuwse kasteel werd in de achttiende eeuw verbouwd tot een statig buitenhuis.

Storm van 's-Gravesande
Den Bramel werd tussen 1720 en 1726 in de huidige vorm verbouwd. In 1824 kwam de buitenplaats in het bezit van C.J.J. Storm van 's-Gravesande. Hij liet een aantal veranderingen aanbrengen. Omstreeks 1868 werd dit huis voorzien van een trapgevel in de stijl van de neorenaissance. In 1881 plaatste men het opvallende torentje en werd het dak met leistenen afgedekt. De familie Storm van 's-Gravesande verkocht het huis in 1897 aan de uit Duitsland afkomstige Heinrich Thate.

Thate
Thate belastte zijn zoon Wilhelm Julius met de exploitatie van het landgoed. Het voorplein werd opnieuw ingericht en men bouwde enkele nieuwe opstallen, zoals een houtschuur en een dienstwoning. Dit gebouw uit 1907 staat aan het begin van de oprijlaan naar het huis. Het negentiende-eeuwse kasteelpark werd door bebossing in de twintigste eeuw minder open. Het landgoed is opengesteld voor het publiek. Het buitenhuis en de omringende tuinen zijn niet toegankelijk.

Kasteel De Bramel

Het Onstein heeft alle uiterlijke kenmerken  van een Achterhoekse havezate, doch is het nooit geweest. Het herenhuis en de bouwhuizen apart op een eiland, omringd door grachten, dat alles zouden we kunnen bewonderen, als de toegang niet ten strengste verboden zou zijn...

Het is alles begonnen met „t guet Onstedynck“, een boerderij die in 1494 wordt genoemd met als bezitter Peter Onstedynck. Zijn nageslacht verkoopt het in 1558 aan Cornelis Anthonisz en diens schoonzoons raken het in 1559 kwijt wegens het feit dat Cornelis zich 
garant gesteld heeft voor en lening, die Thomas Gramaye ontvangen heeft. De nieuwe eigenaar is een lid van de familie Van wachtendonck, maar de weduwe van Arnold verkoopt reeds in 1619 een deel van het goed aan Hartger van Hasselholt genaamd Stockheim, die al eerder een gedeelte verworven had en daar in 1613 het tegenwoordige huis liet bouwen. Toen zal ook de meer deftige naam Onstein ontstaan zijn. Schuldeisers zorgen ervoor dat omstreeks 1654 Henrick van Westerholt, heer van Hackfort eigenaar werd.

In 1710 zien we een nieuwe eigenaar op Onstein. Het is Jan Evert ten Broeck, die het huis in 1711 drastisch laat verbouwen en het het uiterlijk geeft dat het tot 1925 zal behouden. Al vier jaar later verlaat hij dit aardse tranendal en dan vererft het op de familie Valck, die we ook al op de Wiersse tegenkwamen. Susanne van Heeckeren-Valck laat het na aan haar dochter. Assuera, die met Heilwich Derk van Lynden trouwt. De Van Lynden's verkopen Onstein publiek in 1770 en koper wordt Tiberius baron van Harinxma thoe Heegh, gehuwd met Maria Geertryd Louise van Grotenhuis. Na haar dood hertrouwt hij Maria Ursula van Oldeneel en zijn dochter Hendrica Arnolda Maria Louisa laat zich schaken door Ernestus van Grotenhuis.

Financiële problemen ontstaan door zijn royale wijze van leven en in 1825 moet tot verkoop worden besloten, die Theodorus baron van Lamsweerde als nieuwe eigenaar oplevert. De familie van Grotenhuis blijft wonen op 't Onstein en wanneer Marianne van Grotenhuis in 1839 in het huwelijk treed met Abraham Adriaan Stoop, koopt laatstgenoemde het landgoed terug. Ook hij kan het niet bolwerken en in 1852 wordt het goed wederom verkocht, nu aan Jhr. Alexander van der Heyden van Doornenburg.

Diens zoon Alexander verkocht het landgoed in 1961 aan M.J.A.M. Janssen, die terreinen zocht voor zijn beleggingsmaatschappij. Die liet één der koetshuizen verbouwen tot week-end-huis, maar tot restauratie van het kasteel is het nooit gekomen, ook weer door geldelijke problemen.

Het Onstein, toen ondergebracht in „De Eekhoeve“ B.V., werd in 1978 overgedaan aan de heer H.D. Melchers, die het gebouw, dat zo'n twintig jaar leeggestaan had, een grondige restauratie liet ondergaan. Nodig was die wel, onder meer was de achtergevel verzakt. Het uit 1711 daterende huis werd in 1925 ingrijpend verbouwd. Toen werd een ander dak gemaakt, dat met leien in plaats van pannen gedekt was en er werd een klokkentorentje geplaatst. De privaattoren tegen de rechterzijde werd verhoogd tot boven de daklijst.

Een sieraad van het huis is het “grand-canal” erachter.

http://www.kasteleningelderland.nl/Kastelen/onstein.html