Castle of the Princes de Mérode Locals call it "Oud Kasteel" (Old Castle) to discern it from the new castle built for Jeanne de Merode in 1910-12 (see below). The castle has been the home of the House of Merode for more than five centuries. The central keep or Donjon has walls of more than 2 m thick. I was built by the lords of Wesemael in local brown stone in the late 14th-century. It probably replaced an older fortress on the same spot. Other parts of the building are believed to date from the 15th and 16th century. The castle was adapted, extended and renovated several times. From the 16th century onwards it was transformed into a more luxurious noble dwelling and gradually lost its fortified character. Several restorations in the 19th century gave it back a more 'romantic' medieval appearance. The sumptuous interiors contain fine furniture, paintings, tapestries, Cordoba leather wall hangings and objects collected by the Merode family throughout the centuries. The most important rooms like the entrance hall, the "ridderzaal" (knights hall), the large drawing room, the dining room and the chapel can be visited during the 'Kasteelfeesten' in the first weekend of July. An English landscape park of 12 hectares surrounds the castle. The ponds in the park are connected with the moat of the castle. Across the Nete river there is a larger formal park (60 hectares) in the French tradition with a rectangular pond forming a large perspective. It was commissioned by Fieldmarshall Jean-Philippe-Eugène de Mérode-Westerloo at the beginning of the 18th century and was inspired by Versailles.

Appelle ici "Oud Kasteel" (Vieux Château). Le château a été la maison de la Maison de Merode pendant plus de cinq siècles. Le centre donjon ou donjon a été construit en pierre brune locale au 14ème siècle. Il a probablement remplacé une ancienne forteresse au même endroit. D' autres parties de la date de construction du 16ème siècle. Le château a été adapté, agrandi et rénové à plusieurs reprises. A partir du 16e siècle, il a été transformé en une noble demeure plus luxueuse et peu à peu perdu son caractère fortifié. Plusieurs restaurations au 19ème siècle , ont redonné un aspect médiéval plus « romantique ». Les intérieurs somptueux contiennent de beaux meubles, peintures, tapisseries et objets collectés par la famille Mérode tout au long des siècles. Les chambres les plus importantes telles que le hall d'entrée, la « Grande Salle » (salle des chevaliers), le grand salon, la salle à manger et la chapelle peuvent être visités au cours de la « Kasteelfeesten » dans le premier week-end de Juillet. Un parc paysager à l' anglaise de 12 hectares entoure le château. Les étangs du parc sont reliés au fossé du château. À travers la Nete rivière il y a un parc à la plus grande (60 hectares) dans la tradition française avec un étang rectangulaire formant une grande perspective. Il a été commandé par Fieldmarshall Jean-Philippe-Eugène de Mérode-Westerloo au début du 18ème siècle et a été inspiré par Versailles . https://fr.qwe.wiki/wiki/Castle_of_Westerlo

Kasteel met middeleeuwse donjon, 16de-eeuwse uitbreiding en 17de-eeuwse en 19de-eeuwse aanpassingen, nauw verbonden met de geschiedenis van de gemeente en gelegen op de noordelijke oever van de Grote Nete. Waterburcht ontstaan en gegroeid rond een "heerlijke" versterking met donjon of woontoren, gelegen aan de rand van een beboomd park (circa 60 hectare) met vijvers, gazons, dreven, wandelpaden, een symmetrische Franse tuin en een minder formeel Engels park van elkaar gescheiden door de Grote Nete. De ligging van het kasteel gaat terug op een strategische site, namelijk een zandige opduiking in de moerassen ten noorden van de Grote Nete; archeologische bewijzen voor een Gallo-Romeinse of Frankische nederzetting zijn niet aanwezig. Historiek Kern van het complex is de 14de-eeuwse donjon van ijzerzandsteen opgetrokken door de familie van Wesemael, vermoedelijk als defensiepunt in het grensgebied van het hertogdom Brabant en het graafschap Loon (vanaf 1366 het prinsbisdom Luik). Deze donjon wordt vaak geciteerd als één van de meest gave middeleeuwse woontorens van de Kempen. Voor de bouwperiode wordt in de literatuur doorgaans circa 1300 aangehaald, doch een studie van 1991 van F. Doperé en W. Ubregts opteert, ook op grond van bouwhistorisch onderzoek, voor een bouwperiode circa 1400 onder Jan I van Wesemael in wiens testament (1416) het slot expliciet staat vermeld. Door de evolutie van de vuurwapens in de volgende eeuwen verloor de donjon zijn defensieve kracht en werd het gebouwencomplex in de loop van de 16de eeuw uitgebreid volgens een grosso modo geometrisch grondplan met vier hoektorens als vooruitgeschoven bastions waartussen vestingmuren rondom een binnenplaats. Dit kasteel van baksteen en ijzerzandsteen bleef grotendeels intact bewaard ondanks de afwisselende bezettingen van Hollandse en Spaanse troepen tijdens de godsdienstoorlogen. Het traditionele 16de- en 17de-eeuwse neerhof, waarvan nog één gerenoveerde vleugel in (neo)traditionele bak- en zandsteenstijl met een toren, renaissancepoorten en dienstgebouwen rest, was ingeplant ten westen van de binnenste omgrachting met het centrale erf maar lag binnen de versterkte omwalling. Latere aanpassingen, onder meer het aanbrengen van barokornamenten, gebeurden duidelijk in functie van het residentiële karakter van het kasteel vanaf de 17de eeuw. Veldmaarschalk Jan-Filips-Eugeen de Merode (1674-1732) mag in dit verband geciteerd worden. Aan de overzijde van de Nete (nu Herselt) liet hij een geometrische Franse tuin (circa 50 hectare) aanleggen met centrale vijver en naar het voorbeeld van Versailles werd in het bos ten westen van het kasteel een stervormig geheel van dreven en paden aangelegd. Volgens H. Vanoppen blijkt uit archiefdocumenten dat ook J.P. Van Baurscheit werkte in opdracht van de veldmaarschalk, volgens E. Op de Beeck ging het over een contract van 1716 in verband met de bouw van poorten in het park dat in 1727 aanleiding gaf tot een rechtsgeding. De zoon en opvolger van de veldmaarschalk, Jean-Guillaume-Auguste de Merode-Westerloo, was voor lange tijd de laatste markies die werkelijk in Westerlo resideerde, tot midden 19de eeuw immers waren het Hof van Montenaken in Everberg en het Brusselse hotel de belangrijkste woonplaatsen van de familie. Onder de negende markies Henri de Merode-Westerloo (1782-1847) werd Westerlo naast Brussel, opnieuw de hoofdverblijfplaats. In 1842 startte Henri de Merode met de wederopbouw van het vervallen kasteel, de verfraaiingswerken werden verder gezet door zijn zoon Charles-Antoine de Merode (1824-1892), de eerste van het geslacht die burgemeester werd te Westerlo waar hij ook een klooster (1856), een meisjesschool (1861) en een ouderlingentehuis (1883) liet oprichten. https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/41233