De Withuishof is een neoclassicistisch landhuis gelegen aan de rand van Scharn in het oostelijk deel van de gemeente Maastricht. Het huis is sinds 1967 een rijksmonument en wordt gerekend tot het Buitengoed Geul & Maas.

Geschiedenis en bewoners

De oorsprong van het huis Withuishof is niet bekend, maar gaat in elk geval terug tot de 17e eeuw. In de 18e eeuw was het een herenhoeve in bezit van Mathias Sleypen (1729-1798), wijnhandelaar te Maastricht en sinds 1773 eigenaar van het Sibberhuuske. Deze verkocht het in 1792 aan Jean Schoenmaeckers (1746-1811), landmeter, schout, secretaris der vrije rijksheerlijkheid Berg en Terblijt en secretaris der heerlijkheid Strucht en rentmeester van het klooster Sint-Gerlach. In 1792 en 1795 trouwden twee dochters van Sleypen, Maria Anna Sibylle en Anna Philippina, met twee zoons van Jean Schoenmaeckers, Martin Jacob en Johan Balthasar, waardoor geld en goederen samenvloeiden in één familie. De families Sleypen en Schoenmaeckers zouden in en na de Franse tijd door het strategisch opkopen van voormalig kerkelijk en adellijk goed een 'vastgoedimperium' stichten dat zijn weerga niet kende in Zuid-Limburg.

In 1801 werd het woongedeelte van de 17e-eeuwse herenhoeve in opdracht van de familie Schoenmaeckers ingrijpend vernieuwd, mogelijk naar plannen van Mathias Soiron. Rond 1880 werd het gebouw aanzienlijk uitgebreid.

Vanaf 1952 werd de Withuishof als buitenverblijf gebruikt door de zusters ursulinen, zowel voor zichzelf als voor hun pensionaires. Vanaf 1993 was het landhuis in handen van de familie Boels, die het verhuurde, onder andere aan een advocatenkantoor. Het gebouw wordt sinds 2013 in fasen gerenoveerd en is tegenwoordig ingericht als verzamelkantoor.

Beschrijving van het huis

Exterieur

Hoewel in oorsprong 17e-eeuws, is de Withuishof in zijn huidige vorm een neoclassicistisch landhuis uit het begin van de 19e eeuw. Een deel van de rechtervleugel en de met frontons versierde toren zijn eerst na het midden van de 19e eeuw - wellicht omstreeks 1880 - opgetrokken. Het hoofdgebouw met twee verdiepingen onder een mansardedak, een aansluitende eenlaagsvleugel met schilddak en de bijgebouwen liggen rondom een binnenplaats. De gebouwen zijn opgetrokken in baksteen met hardstenen deur- en vensteromlijstingen en mergelstenen hoekblokken. De lisenen in de hoofdvleugel zijn van pleisterwerk. De buitenmuren zijn gewit.

Aan de westzijde van het herenhuis is een engelse tuin aangelegd.

Withuishof

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

Huis Severen is een 18e-eeuws kasteelachtig landhuis gelegen in Amby in het oosten van de Nederlandsegemeente Maastricht. Het landgoed Severen maakt deel uit van het Buitengoed Geul & Maas.

Geschiedenis en bewoners

De geschiedenis van Huis Severen begint in de late middeleeuwen. Het huis was toen in bezit van de familie Van 't Zievel. Van deze familie is de huidige naamgeving afkomstig; Severen is een verbastering van Zievel, wat zoveel betekent als 'drassig terrein', verwijzend naar de grond waar het kasteel op gebouwd was. Na de familie Van 't Zievel kwam het huis achtereenvolgens in bezit van de families Van Streithagen, Rietraet, Pain et Vin, Van Slijpe en Stevens.

In 1647 werd de nog bestaande kasteelhoeve gebouwd door majoor Pain et Vain. Diens dochter trouwde met Adriaan van Slijpe. Hun zoon, de latere burgemeester Godaert van Slijpe (1698-1753), bouwde het huidige hoofdgebouw. Leden van de familie Van Slijpe bewoonden het huis van 1742 tot 1880. Eén van hen, Jan Godart van Slijpe (1757-1838), was tevens burgemeester van Amby van 1808 tot 1815.In de 19e eeuw verwierf de rijke industrieel Petrus Stevens het landgoed. Stevens was in 1847 oprichter van de wapenfabriek Manufacture royale des armes à feu. Hij liet een aantal veranderingen en toevoegingen aanbrengen en gaf opdracht het landschapspark aan te leggen.

In 1912, nadat Stevens kinderloos was gestorven, vestigde de zustersorde Soeurs de la Miséricorde er een voogdijgesticht voor verlaten en verwaarloosde kinderen. In 1920 verrees naast het landhuis een neogotische kapel ontworpen door de architect Guillaume Knols (zie luchtfoto hiernaast). In 1986 werd het complex aangekocht door de woningcorporatie Maasvallei, die de kapel en verscheidene andere bijgebouwen liet slopen, en van het landhuis de benedenverdieping in oude stijl restaureerde en op de bovenverdiepingen appartementen inrichtte. In 1997 vestigde de verpleegkliniek De Zeven Bronnen zich op het terrein. In 2019 werd de restauratie en herinrichting van de kasteelhoeve voltooid. In de hoeve zijn acht sociale huurwoningen gerealiseerd.

Beschrijving

Exterieur hoofdgebouw
Het huidige kasteel is een omgracht herenhuis met wolfdak en is in 1742 gebouwd door Godaert van Slijpe op de plek van een laatmiddeleeuwse voorganger. Over een boogbrug heeft men toegang tot het huis, door een poort met een gebeeldhouwde omlijsting in Lodewijk XV-stijl, waarin het alliantiewapen van de families Van Slijpe en Van Bogaert is verwerkt. De achtergevel met daarvoor een terras met hardstenen balustrade, heeft een middenrisaliet met afhangende guirlandes en daarboven een dakerker waarin aan de top een onderbroken fronton waar een ovaal zoldervenster in is aangebracht. Aan de zijkanten van het huis bevinden zich in het oog springende veranda's, die in 1880 zijn aangebouwd, en aan de tuinzijde een portiek met dubbele zuilen.

Om het hoofdgebouw licht een brede gracht met aan de oost- en westzijde een brug. Aan de westzijde ligt een in landschapsstijl ingerichte tuin uit 1880.

Huis Severen

Kasteel Geusselt is een kasteel in het noordoosten van de Nederlandse gemeente Maastricht. Het grotendeels 17e-eeuwse kasteel in het Geusseltpark in de buurt Wittevrouwenveld maakt deel uit van het Buitengoed Geul & Maas.

Geschiedenis

De naam Geusselt is waarschijnlijk afgeleid van het woord goysen, daarmee verwijzend naar het vele water in dit van oorsprong moerassige gebied, Geusselterbroek genoemd.

De eerste bebouwing op deze locatie stamt waarschijnlijk uit de 14e eeuw, maar de oudste geschiedenis van het kasteel is nog niet opgehelderd. De eerste vermelding dateert uit 1381. De eerste met naam bekende bezitter heette Han van den Herte, maar stond ook bekend als Jan van Goisselt, een leenman van de hertog van Brabant, die tevens heer van Valkenburg was. Begin 16e eeuw was het kasteel in bezit van de familie Van Blitterswijk. In 1541 was Andries van Pallant, schout van Maastricht, eigenaar. Charles van Pallant verkocht het kasteel aan de augustijnen van Maastricht, die het vóór 1662 doorverkochten aan Willem Schellart, kanunnik van het kapittel van Sint-Servaas. In 1678 kwam het kasteel in bezit van de familie Van Brienen, die het tot eind 19e eeuw bewoonden.

In de 18e eeuw werd het kasteel uitgebreid met twee zijvleugels. In 1954 kocht de gemeente Maastricht het kasteel en werd het gerestaureerd, waarbij enkele bijgebouwen werden gesloopt. In 1997 werd het kasteel gerestaureerd. Recente gebruikers waren een makelaar, Monumentenzorg Limburg en de groep Avenue2 (de bouwers van de Koning Willem-Alexandertunnel).

Het bijzondere aan Kasteel Ruurlo is dat 5 eeuwen architectonische bouwgeschiedenis zichtbaar is en de oorspronkelijke plattegrond nagenoeg intact is. Al in de 14e eeuw duikt de naam op in de archieven als bezit van graaf Reinhoud I van Gelre. Familie Van Roderlo, naar welke familie het kasteel waarschijnlijk ook vernoemd is, waren de eerste bewoners. Het huidige uiterlijk van het kasteel stamt grotendeels uit de 16e en 17e eeuw.

Familie Van Heeckeren

Kort na 1400 werd Jacob van Heeckeren eigenaar van het Kasteel. De familie van Heeckeren behoort tot een van de oudste geslachten van Nederland. En zo was Jacob van Heeckeren de grondlegger van het adellijke en voorname riddergeslacht Van Heeckeren. Een roemrijke familie, want zo was Willem van Heeckeren van Kell (1814-1914) minister van Buitenlandse Zaken en directeur van het Kabinet des Konings. Meer dan vijf eeuwen bleef Kasteel Ruurlo in het bezit van deze familie.

Wapen van Ruurlo

Het wapen van het dorp Ruurlo is afgeleid van het wapen van de familie Roderlo. Dit wapen toonde ook een springende windhond van sabel in goud.

De Van Heeckerens, die meer dan vijf eeuwen in het bezit waren van Kasteel Ruurlo, voerden een rood kruis op een geel veld. Op het klokkentorentje van het kasteel is een schild uit het begin van de 18e eeuw zichtbaar met de wapens van Van Heeckeren en Van Lynden met als hartschild het wapen van Ruurlo.

Koning van Corsica

Zoals een echt kasteel betaamt, verbleef in Kasteel Ruurlo ook een echte koning. Eén van de kleurrijke bewoners van Kasteel Ruurlo, was de van Duitse afkomstige koning van Corsica, Theodor Anton van Neuhoff (1694-1756). Nadat hij maar niet slaagde in het besturen van Corsica (door geldgebrek en interne strijd), werd hij verdreven van zijn eiland. Vanaf het vaste land deed hij verscheidene pogingen om zijn koninkrijk te heroveren. Op jacht naar Nederlandse geldschieters, werd zijn logeeradres in 1736 Kasteel Ruurlo. Geheel vlekkeloos was zijn verblijf in de Achterhoek niet. Hij zou in het kasteel een knecht hebben doodgeslagen.

Klokkentoren

De klokkentoren van Kasteel Ruurlo met de slagklok op het dak slaat ieder halfuur. De klok stamt uit 1760 en werd in 2001 gerestaureerd. Het uurwerk met wijzerplaat uit 1874, gefabriceerd door de Parijse uurwerkfabriek van Borrel, is in 1998 geheel hersteld. De wijzerplaat is toen voorzien van een computergestuurde bediening van het opwindmechanisme. Een automatische tijdssturing vanuit Frankfurt, zorgt ervoor dat de klok altijd gelijk loopt.

https://www.museummore-kasteelruurlo.nl/geschiedenis-kasteel-ruurlo?gclid=CjwKCAjwiMj2BRBFEiwAYfTbCkvzR5R2dAgv5OjIJnBS-o_PRadn4LKj5KkKh8x3R-V4o0o0amKJBxoCXDgQAvD_BwE

https://nl.wikipedia.org/wiki/Kasteel_Geusselt

Kasteel Geusselt

De Burght is een van oorsprong middeleeuws kasteel in het Nederlands-Limburgse dorp Heer, tegenwoordig een buurt van de gemeente Maastricht.

Geschiedenis en bewoners

De Burght was waarschijnlijk oorspronkelijk een 11e-eeuwse donjon van de ridders van Heer, aangezien al in 1070 sprake is van een "huis te Here".

Heer was in de middeleeuwen een van de Elf banken van Sint-Servaas, behorende bij het vrije rijkskapittel van Sint-Servaas te Maastricht en werd voor het eerst als zodanig vermeld in 1202. De rijproosten van het kapittel gebruikten De Burght als woning en kapittelgevangenis. In 1408 zou de burcht zijn verwoest, maar daarna moet deze weer zijn opgebouwd, aangezien deze in de 15e eeuw zou hebben gediend als gevangenis van Luik. In 1489 was er sprake van het slechten van het huis ter voorkoming van bezetting door vijandige groepen. In 1509 bewoonde kanunnik Johan Rethens het kasteel. In 1578, tijdens de Tachtigjarige Oorlog, werd het gebouw door brand geteisterd, in 1583 was het weer hersteld, waarna proost Engelbert Boonen er neerstreek.

Toen in 1632 Maastricht werd ingenomen door Staatse troepen kwam het kapittel onder voogdij van de Staten-Generaal, maar verder bleef alles bij het oude. Het kasteel bleef bewoond door de rijproosten van het kapittel, die het in 1776 moderniseerden. tot het in de Franse Tijd, na opheffing van het kapittel, in beslag werd genomen. Nieuwe eigenaar werd de Maastrichtenaar Jean François Bachelier, die het doorverkocht aan Frans de Backer uit Mechelen. In 1857 werd A.H. Becker eigenaar. Deze liet in het interieur de zeer dikke buitenmuren deels wegkappen met als doel om ruimte te winnen. Later werd het gebouw verhoogd en werden vier hoektorentjes aangebracht. In 1931 werd de oorspronkelijke kap vervangen door het huidige mansardedak.

Na de Tweede Wereldoorlog werd het kasteel gebruikt als onderkomen voor het Internaat voor Sociale Jeugdzorg. In 1963 kwam het kasteel in handen van A.J. Leufkens. Sinds 1979 is de familie Hautvast-Van Dinter eigenaar, die het object verhuurt als restaurant en kantoorruimte. De naastgelegen kasteelboerderij "de Burghthof" is in gebruik als studentenhuis.

Beschrijving van het kasteel
De onderbouw is grotendeels oorspronkelijk met restanten van de 13e- of 14e-eeuwse donjon: zwaar muurwerk van 2,3 meter dikte, waarvan 90 cm aan de buitenzijde uit kolenzandsteen bestaat, en 140 cm aan de binnenzijde uit Limburgse mergel. De onderbouw heeft een tongewelf en schietsleuven. Het muurwerk van de bovenbouw is grotendeels uit mergel opgetrokken. Deze bovenbouw is in de loop der eeuwen diverse malen vernieuwd. Het huidige uiterlijk van het gebouw is ontstaan na ingrijpende wijzigingen in 1776, ca. 1857 en 1931. Het gebouw heeft een rechthoekige plattegrond en bestaat uit drie etages. Het is geheel omgeven door een omgrachting en is bereikbaar via een stenen bruggetje.

Kasteel De Burght

Kasteel Bethlehem is een van oorsprong middeleeuws kasteel in het noordoosten van de Nederlandse stad Maastricht. In het rijksmonument is het Teaching Hotel Château Bethlehem van de Hotel Management School Maastricht gevestigd. Het kasteel ligt in een groene omgeving bij het voormalige dorp Limmel en is onderdeel van het Buitengoed Geul & Maas.

Geschiedenis

De oorsprong van het kasteel van Limmel gaat terug tot de 13e eeuw. Reeds in 1288 werd het als "casteel Limale" vermeld door Jan van Heelu. In die tijd ging het eigendom van de heren van Valkenburg over naar hertog Jan I van Brabant, de overwinnaar van de Slag bij Woeringen. Jan III van Brabant beleende het kasteel in 1318 aan een zekere Eustachius de Limmale. Waarschijnlijk was het kasteel toen een donjon.

In 1331 kwam het goed in bezit van de ridders van de Duitse Orde van de balije Alden Biesen. Deze ridderorde had in het kasteel Alden Biesen bij Bilzen haar hoofdvestiging en in Maastricht een belangrijke nevenvestiging, de Commanderij Nieuwen Biesen. Het kasteel van Limmel werd hun buitenverblijf. De ridders lieten het begin 16e eeuw ingrijpend verbouwen en noemden het daarna Bethlehem, waarschijnlijk naar analogie van het vlakbij gelegen Kasteel Jerusalem. Van 1690-1707 bewoonde landcommandeur Hendrik van Wassenaar Warmond het kasteel.

Uit een tweetal tekeningen van Josua de Grave (ca. 1645-1712) blijkt dat het kasteel toen in ruïneuze toestand verkeerde, wellicht een gevolg van het beleg van 1676, waar De Grave bij aanwezig was. In 1796 werd kasteel Bethlehem als kerkelijk domeingoed verbeurd verklaard door de nieuwe Franse machthebbers. Het werd verkocht aan Louis Beghin en kwam daarna achtereenvolgens in handen van de families Bettonville, Stevens en Regout-Stevens.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd het kasteel gebruikt als onderkomen van de Nationale Jeugdstorm, de jeugdbeweging van de Nationaal-Socialistische Beweging. Vanaf 1953 huisvest het kasteelcomplex de Hotel Management School Maastricht. In 1956, 1969-70 en 2010 werd het kasteel gerestaureerd. Sinds 1966 is het kasteel een rijksmonument; de toegangsbrug werd in 1975 rijksmonument. In de jaren 1970 en 80 werden op het landgoed enkele moderne paviljoens gebouwd ten behoeve van onderwijs en studentenhuisvesting. In 2010 opende in het kasteel het Teaching Hotel Château Bethlehem.

Beschrijving

Exterieur

Het kasteel bestaat uit vier vleugels gebouwd om een binnenplaats, die toegankelijk is via een stenen boogbrug. Op de binnenplaats is in de overgang tussen de zuidvleugel en de oostvleugel een inpandige, achtzijdige traptoren uit de 19e eeuw zichtbaar. De zuidvleugel is een herenhuis gebouwd in 1806 door Louis Beghin. De 19e-eeuwse oostvleugel heeft een overdekt balkon op gietijzeren kolommen. Er zijn nog restanten uit de 16e en 17e eeuw in het huidige herenhuis terug te vinden. Op de overgang tussen de oostvleugel en de noordvleugel is een grote ronde toren die stamt uit de middeleeuwen. De noordvleugel is van origine een hoeve uit de 17e eeuw. Het gehele complex is gepleisterd en wit geschilderd.

Kasteel Bethlehem

Kasteel Jerusalem is een 16e-eeuws kasteelachtig landhuis in het noordoosten van de Nederlandse gemeente Maastricht. Het kasteeltje met koetshuis en tuinen is onderdeel van het Buitengoed Geul & Maas. Het ligt ten noorden van de dorpskern van Limmel, tussen kasteel Bethlehem en de voormalige penitentiaire inrichting Overmaze. In de omgeving stroomt de Kanjelbeek.

Geschiedenis

Kasteel Jerusalem werd in het eerste kwart van de 16e eeuw gebouwd door Pieter van den Driesch Proenen op de plek waar een ouder huis 'Drieschhof' had gestaan. Dit huis was in 1515 door brand verwoest. De familie Proenen of Pruyn vervulde generaties lang bestuurlijke functies in Maastricht, Luik en Antwerpen. Het kasteel behoorde tot de grondheerlijkheid van de proosdij van Meerssen. Pieters zoon Andries was kanunnik en rijproost van het kapittel van de Onze-Lieve-Vrouwekerk. Deze Andries maakte in 1557 een reis naar het Heilige Land en omdat hij zo onder de indruk was geraakt van wat hij daar had gezien, noemde hij het kasteel "Jerusalem". Het nabije kasteel van Limmel kreeg waarschijnlijk in navolging hiervan de naam 'Bethlehem'.

In 1588 kreeg het Maastrichtse Jezuïetenklooster de beschikking over het kasteel, dat in 1596 hun eigendom werd. In 1640 verkochten de jezuïeten het aan Willem Dolmans en zijn echtgenote Anna de Sauveur. De familie Dolmans woonde hier tot 1770. Van de telgen uit dit geslacht die hier zijn geboren, werden er drie in hun tijd bekende priesters en docenten. Het kasteel kwam daarna in bezit van Andreas Kerens, raadsheer bij de Grote Raad van Mechelen, en zijn vrouw Isabella Agnes Roosen. Het kasteel ging daarna over op hun dochter Maria Ida Kerens, die gehuwd was met Jean-Frédéric de Crassier, die in 1822 werd opgenomen in de Nederlandse adel. De familie De Crassier bleef tot eind 20e eeuw eigenaar van het kasteel, dat echter geleidelijk in verval raakte. Na 1949 bewoonde de voormalige huishoudster van de familie, samen met haar dochter, het kasteel, waarna de Gemeente Maastricht het overnam.

In kasteel Jerusalem is sinds 2014 het hoofdkantoor van horeca-servicebureau Mise en Place gevestigd. Het kasteel, het voormalige koetshuis en de tuin werden daartoe in oude luister hersteld. De tuin is overdag openbaar toegankelijk. Op het kantoor werken circa 50 medewerkers. Op 17 april 2020 vroeg de Nederlandse tak van het bedrijf, als gevolg van de wereldwijde coronapandemie, faillissement aan.

Beschrijving
Het huis is in een U-vorm gebouwd, maar bij een verbouwing in de vroege 19e eeuw kreeg het een rechthoekige vorm doordat de ruimte tussen de twee vleugels werd opgevuld met een lagere vleugel. Hierdoor werd het op de binnenplaats staande traptorentje ingesloten. De topgevels van de voormalige zijvleugels hebben hun oorspronkelijke vorm behouden; de linker vleugel toont boven een geprofileerd venster een Jeruzalemkruis. Van de zijgevels heeft de zuidwestelijke de meeste kenmerken uit de bouwtijd behouden. Bij de verbouwing verplaatste men de hoofdingang naar de oorspronkelijke achtergevel en kreeg deze nieuwe vensters en een segmentvormig fronton. Het slanke achthoekige torentje heeft zijn oorspronkelijke vorm het best behouden. Het muurwerk hiervan is in typisch Maaslandse renaissancestijl uitgevoerd in baksteen met mergelstenen speklagen, hoekbanden en vensteromlijstingen. De daken zijn met leisteen gedekt.

In de tuin staat een koetshuis, gebouwd in 1904 in neorenaissancestijl met speklagen en een trapgevel. Het geheel wordt omgeven door een park met grote bomen, gazons en een vijver. Over de Kanjel en andere waterlopen zijn enkele bruggetjes gebouwd.

Kasteel Jerusalem

Vaeshartelt has a rich history. The country estate has hosted hunts for kings, welcomed important military figures and housed wealthy families. One of the most illustrious residents of Vaeshartelt Castle was the controversial Petrus Regout, the first Dutch industrialist. The country estate is thought to date back to the tenth century, when queen Gerberga of Saxony bestowed her possessions in Meerssen to the Abbey in Reims. Her property included a forested estate.

The many incarnations of vaeshartelt castle

The estate has served many uses throughout the centuries: farmstead, luxury castle, patrician residence, office, hotel, forest, training and conference centre, and park with exotic vegetation. It was a beautiful place in all its incarnations, in a stunning landscape a stone’s throw away from Maastricht, the city for bon vivants.

The origins of the Buitenplaats

A buitenplaats is a monumental house that forms an estate together with outbuildings, annexes, and the surrounding garden or park. A buitenplaats speaks to the imagination: the sheer size, architecture, the nature and the grandeur of the past.

Between 1600 and 1900, wealthy city folk built buitenplaatsen in rural areas all over the Netherlands, especially in the middle of the country and in the west. It allowed them to escape the polluted and unhealthy cities that were ravaged by epidemics. The same was true for Vaeshartelt Castle, later to become a buitenplaats.

These self-created oases were perfect for the art of enjoyment and relaxation. Residents immersed themselves in literature, poetry, music, garden architecture and the arts.

1415- Catharina van Mulcken inherited the estate in 1399. At this time, it was a fortified farmstead with 80 hectares of farmland, including many orchards. She used it as a dowry for her second marriage to Pierre van Cortenbach in 1415. This respectable family continued to run the estate until the seventeenth century.

1639 - When Willem van Cortenbach passed away in 1639, the estate was transferred to the Nassau family, because Anna Margaretha, the last Cortenbach descendant and Willem’s heir, had married Philips van Nassau in 1630. In 1668, after Philips’ death and her widowing, Anna Margaretha was married again, this time to Johan Gerard van Oostrum.

1735 - Swiss regiment colonel Rudolf Sturler took ownership of the property in 1735. Sturler had instructed his architect to demolish the fortified farmstead and build a seventeenth-century style manor in its place. The current interior still includes the Louis XV style staircase; very fashionable at the time.

1841 - The Maastricht industrialist Petrus Regout enters the timeline, leaving what will turn out to be a significant mark on the history of Vaeshartelt Castle. He bought the estate in 1841 on behalf of King Willem II, who expressed a wish for a buitenplaats near Maastricht. King Willem II only spent two weeks at Vaeshartelt at two separate occasions between 1841 and 1848, but even so the north wing of the buitenplaats has been referred to as ‘the little palace’ ever since.

1851 - In 1851, the Maastricht industrialist Petrus Regout bought Vaeshartelt from king Willem II for only four thousand guilders more than what the king paid for it ten years earlier. This ‘bargain’ was transformed into a stately residence by the fabulously wealthy Regout, a home to enjoy the finer things in life. Some of the work he commissioned included the amazing smoking room (fumoir) and an English landscaped park, with tree-lined avenues, courtyard gardens, ponds and vistas – still in perfect condition today. Vaeshartelt Castle would remain the property of the Regout family for more than a century.

https://www.vaeshartelt.nl/en/vaeshartelt/history-of-vaeshartelt/#:~:text=HISTORY,Regout%2C%20the%20first%20Dutch%20industrialist.




Kasteel Vaeshartelt

Huis de Torentjes is een deels 16e-eeuws kasteelachtig landhuis op de oostflank van de Sint-Pietersberg in het vroegere dorp Sint Pieter, tegenwoordig een deel van de Nederlandse stad Maastricht.

Geschiedenis en bewoners

Het huis is gebouwd op de ruïnes van een middeleeuws huis uit 1294 bekend onder de naam Bevors of Beaufort naar de toenmalige bewoners. In het begin van de 15e eeuw werd het huis verwoest en daarna herbouwd. In 1525 werd het te koop aangeboden door de toenmalige eigenaar Arnold Creusen en kwam het in bezit van Nicolaes Beyssel, kanunnik van het Sint-Servaaskapittel. Hij liet het in 1526 in vroegrenaissance stijl verbouwen. Beyssel gebruikte het kasteel als buitenverblijf, voor de ontvangst van vrienden en kunstenaars en bleef eigenaar tot 1541. Het kasteel werd tot ver in de 18e eeuw naar hem de Beyssel- of Biselstoren genoemd.

In 1543 werd het kasteel door de erfgenamen van de kanunnik verkocht aan Reijnart Spreeuwart, gehuwd met Maria Van Buel. De familie Spreeuwart bleef eigenaar tot 1684, toen het kasteel in bezit kwam van Antoon Vaes, gehuwd met Anna Maria Spreuwart. Tot die tijd stond het kasteel bekend onder de naam Spreeuwarts Thoorenthien (zie tekening hiernaast). Door vererving kwam het achtereenvolgens in bezit van de families Vaes, Van der Vekene, De Mée (1750) en Klaessens (1795).

Het Huis De Torentjes was tijdens het beleg van Maastricht in 1794 ernstig beschadigd geraakt. Na de Belgische opstand verkeerde Maastricht jarenlang in staat van beleg (1830-1838). Luitenant-generaal Dibbets was in die tijd militair commandant van de vesting Maastricht. Veel Maastrichtenaren waren Belgisch-gezind en spraken beter Frans en Duits dan Nederlands. De Belgisch-gezinde Maastrichtenaren vergaderden regelmatig in het geheim in het Huis De Torentjes.

Een gevelsteen met de tekst: anno/W.K./1810 herinnert aan de tijd dat het kasteel in bezit was van Winand Klaessens. In 1842 kwam het door vererving in bezit van Nicolaas Rooijmans, herbergier en burgemeester van Sint Pieter, gehuwd met Maria Ida Claessens. Sinds 2002 wordt het huis bewoond door de bekende musicus en orkestleider André Rieu en zijn gezin.

Beschrijving

Het huis, gelegen langs de Maas aan de Lage Kanaaldijk, is een deels laatgotisch complex met een rechthoekig grondplan, opgetrokken uit Limburgse mergel en baksteen. Het kasteel staat op een rivierterras dat is afgebakend met een bakstenen keermuur. Het hoofdgebouw heeft een zadeldak tussen trapgevels aan de korte zijden. In de rechthoek is een uitgebouwde, vierkante traptoren verwerkt, die is voorzien van een helmdak waarop een uivormige spits. Van het 16e-eeuwse gebouw resteert nog de zuidelijke zijgevel. Op een poortje is het Latijnse opschrift te lezen: Me ponit amicis artis Appolinae cultor Nicolaus Beyssel A[nn]o XVC.XXVI (De bouwer Nicolaus Beyssel heeft mij geplaatst voor zijn vrienden van de apollinische kunsten in het jaar 1526). Aan de achterzijde aan de Ursulinenweg ligt een portierswoning uit het begin van de 20e eeuw, die eveneens is voorzien van trapgevels, tegelijk met een uitbreiding met de noordvleugel en een verhoging van de traptoren.

Een aantal inwendige delen zijn afkomstig van elders, onder andere uit de Onze-Lieve-Vrouwebasiliek en het voormalige Statenhuis in Maastricht.

Kasteel Huis de Torentjes

Geulzicht Castle hotel belongs to the youngest generation of castles. It was designed by the Maastricht architect Henri Reek at the end of the nineteenth century and commissioned by the industrialist Pieter Carel Zuyderhoudt and his wife Fannij van Enthoven, who among others, also owned the small castle Hofwijck in Voorburg. Mister Zuyderhoudt, born in Batavia in former Dutch East India, was engineer by profession. In those times it was quite common for the nouveaux-riches among the upper middle class to build a manor-like country house in a historical style to their taste.

The style of the castle, which is entirely put up in marl, is English neo-gothic, which gave it its romantic appearance. It is prominently set against the slope of the Brakkeberg, complete with drive and entrance gate. The former staff residence and garage are situated in the immediate surroundings. The marl blocks came from the Brakkeberg and were transported over a narrow gauge railway to the construction site.

The construction of the castle was completed at the beginning of last century. As for the interior, of high interest is the large lounge with its white marble and black Namur stone floor. The monumental fireplace is partly decorated with glazen tiles. Its wainscoted mantelpiece is draped with a gobelin. The walls have woodpanelling.
The paintings on the ceiling are by Adrianus Hartigh, who is also known to have several mural paintings in the nearby caves, and portray biblical scenes. Figures from Greek and Roman mythology adorn the brown frieze.

The former library prides in richly carved wooden bookcases. Here again, the fireplace is decorated with glazed tiles and has a wainscoted mantelpiece. Here too, wood panelling on the walls. The dining room has a decorative stucco ceiling. Its white marble mantelpiece rests on four little marble columns. Four rooms have a sunken Roman bath (600 litres).

Originally the castle was built for private occupation. From 1937 onwards, the Weinberg family used Geulzicht Castle as a hotel. Everyone called the then owner, Mr Weinberg, “Uncle Joep”, which proved to be very opportune in the war. On 10 May 1940 some high German officers” and their staff arrived and occupied Hotel Geulzicht Castle, which they made their central command post. All through the German occupation though, the hotel harboured some Jews in hiding. Since everyone addressed Mr Weinberg as “Uncle Joep”, there was no danger of them betraying Mr Weinberg or themselves. There were also a few artists among the persons in hiding who had refused to become member of the Kulturkammer. They paid Mr Weinberg with paintings.

The story goes that the decision to bomb the city of Rotterdam was taken at Geulzicht Castle, but this is a doubtful allegation that cannot be proven. Fact is that the aerial shots of the front lines taken by the German reconnaissance planes were dropped at Geulzicht Castle and developed and finished in its cellars. There is a plaque in memory of the Second World War at the entrance of the hotel. Later on the hotel was taken over by Mr Weinberger’s daughter and his son-in-law. When they closed business, the well-known journalist Jean Nelissen, who lived there till 1982, bought the castle. Since 1982 the van Kuik family owns the castle. After thorough restoration they made it back into a hotel. Recently Geulzicht Castle was listed as a historic building.

https://castlehotelholland.eu/history-of-geulzicht-castle-hotel/

Kasteel Geulzicht

Kasteel Meerssenhoven is een kasteelachtige buitenplaats en een landgoed in het noordoosten van de Nederlandse gemeente Maastricht. Het 18e-eeuwse gebouwencomplex met bijbehorend park is in gave toestand bewaard gebleven en vormt sinds 2002 een groep van twaalf rijksmonumenten (inclusief bijgebouwen, bruggen en tuinornamenten; zie de lijst van rijksmonumenten in Itteren voor een overzicht). Het landgoed in de buurt Meerssenhoven oostelijk van Itteren is onderdeel van het Buitengoed Geul & Maas.

Geografische ligging

Meerssenhoven ligt in het uiterste noordpuntje van de gemeente Maastricht, iets ten zuidoosten van het Maastrichtse kerkdorp Itteren en ten zuidenwesten van Bunde in de gemeente Meerssen. Het riviertje de Geul stroomt ten noorden van het landgoed richting Maas. Vroeger stroomde water via de niet meer bestaande Geleibeek van het vlakbijgelegen kasteel Vaeshartelt naar Meerssenhoven en het nog maar deels bestaande Hartelstein. Kasteel Meerssenhoven behoort met Vaeshartelt en de kasteelhoeve Hartelstein tot het Buitengoed Geul & Maas (voorheen Landgoederenzone Maastricht-Meerssen). Meerssenhoven en de andere buitenplaatsen in de landgoederenzone worden al sinds de aanleg van een tweetal spoorlijnen, het Julianakanaal, de Beatrixhaven en de rijksweg A2 bedreigd in hun samenhang. De aanleg van het Julianakanaal tussen 1925 en 1935 sneed Meerssenhoven af van het nabije Itteren en Hartelstein. De opmars vanaf de jaren 1960 van de binnenhaven en het industrieterrein Beatrixhaven is op enkele honderden meters van kasteel Meerssenhoven tot staan gebracht.

Geschiedenis en bewoners

Middeleeuwse burcht

Het oorspronkelijke middeleeuwse kasteel werd voor het eerst genoemd in 1345 als "Mertzena", eigendom van ridder Hendrik van Itteren, die een leenman was van de heren van Valkenburg. Hij was getrouwd met een dochter van de heren van Heinsberg, die in deze periode over Valkenburg regeerden. Toen het echtpaar kinderloos stierf, werd het kasteel door hun familieleden betwist en kreeg het in korte tijd diverse bewoners. Een van hen was Reinier van Bergen Trips, drossaard van het graafschap Dalhem en leenman van de hertog van Brabant, die tevens de nieuwe heer van Valkenburg was. De drossaard was nogal berucht om zijn losbandig leven en werd uiteindelijk door de Brabantse hertog ontslagen.

Hierna werd het kasteel bewoond door een opeenvolging van ridders die een slechte naam hadden in de omgeving. Ze hadden het vooral gemunt op de schippers en kooplieden die de Maas bevoeren. De meest beruchte was Willem van der Marck Lumey, ook bekend onder de bijnaam "het zwijn van de Ardennen". Toen de Maastrichtse bevolking schoon genoeg had van zijn stroperijen trokken zij, tezamen met de Luikse troepen van bisschop Johan van Horne, op naar de burcht Mertzena waar Willem zich met zijn kornuiten ophield. Willem werd in 1485 gevangengenomen en in hetzelfde jaar terechtgesteld in Maastricht. Zijn medestanders werden in 1488 uit het kasteel verdreven, waarbij het huis grotendeels verwoest werd. Alleen de kelders en de eerste opbouw bleven als restanten over.

Meerssenhoven tijdens de godsdienstoorlogen

Het kasteel werd later herbouwd door de familie Van 't Zievel, die ook het huis Severen in Amby bewoonde, naast enkele andere bezittingen, en stevige banden onderhield met andere machtige families in het Maasland. Tussen 1596 en 1742 bleef het kasteel in hun bezit. Tijdens de Tachtigjarige Oorlog werd kasteel Meerssenhoven meermaals geclaimd door Spaanse en Staatse veldheren, onder anderen door de Spaanse landvoogd Fernando Álvarez de Toledo (Alva), die het een tijdlang gebruikte als zijn hoofdkwartier. Bij het Beleg van Maastricht in 1632 brandde Meerssenhoven vrijwel geheel uit, maar ook nu werd het kasteel weer herbouwd, met behoud van 13e- en 14e-eeuwse restanten.

Herbouw als buitenplaats

In 1742 ging het kasteel over van de familie Van 't Zievel naar Arnold van Gilman. Deze liet het oude kasteel een jaar later slopen en er het huidige lustslot bouwen, waarschijnlijk naar een ontwerp van Matheius Soiron. Omdat de verdedigende functie van een kasteel in de 18e eeuw nauwelijks meer van belang was, werd het nieuwe Meerssenhoven een voor die tijd modern buitenhuis met grote ramen, ruime zalen en elegant stuc- en snijwerk boven de deuren en de schouwen.

In 1770 kwam het kasteel in bezit van de Maastrichtse familie Olislagers die er verbleef tot 1877, toen de laatste telg uit het geslacht kinderloos stierf. Voorafgaand aan de inlijving van Maastricht bij de Eerste Franse Republiek was het kasteel in 1794 korte tijd bezet door Jean-Baptiste Bernadotte, een maarschalk in het Franse revolutionaire leger. Hij gebruikte het kasteel als zijn hoofdkwartier tijdens de belegering van Maastricht in dat jaar.

Rond 1800 zijn een aantal verbouwingen en uitbreidingen uitgevoerd, zowel de bouw van het poortgebouw en een nieuwe inrichting van het hoofdgebouw. De verbouwing kwam tot stand onder leiding van de Maastrichtse stadsbouwmeester Mathias Soiron, de zoon van de oorspronkelijke architect. Voor de decoratie van een aantal salons werkte hij waarschijnlijk samen met de Zwitsers-Italiaanse sierstucwerker Petrus Nicolaas Gagini, die in Maastricht woonde.

20e eeuw

Interieur in 1910 met souvenirs van wereldreiziger Edmond Regout
In 1902 werd het kasteel, nadat het 25 jaar onbewoond was geweest, aangekocht door Gustave I Regout (1839-1923), de jongste zoon van de Maastrichtse industrieel Petrus Laurentius Regout. Gustave bewoonde in die tijd met zijn gezin het aangrenzende kasteel Vaeshartelt. Zijn tweede zoon, de wereldreiziger Edmond Regout (1870-1926), bewoonde kasteel Meerssenhoven van 1903 tot aan zijn dood in 1926, vanaf 1907 als eigenaar. Diens jongste broer Edouard (1877-1947), die vanaf 1923 ook Vaeshartelt bezat, erfde het complex. De twee landgoederen tezamen besloegen circa 150 hectare, voornamelijk hoogstamfruitboomgaarden, waarschijnlijk de grootste boomgaard van Nederland. Vanaf de jaren dertig nam Edouard de bedrijfsvoering in eigen hand, waartoe hij het nodige personeel tot zijn beschikking had. Ook introduceerde hij nieuwe fruitteeltmethoden, die hij in de Verenigde Staten had leren kennen. Edouard Regout huwde pas op 40-jarige leeftijd met de 21-jarige Sophie van der Does de Willebois, een kleindochter van Joseph van der Does de Willebois. Het echtpaar woonde op Vaeshartelt. Het was waarschijnlijk geen goed huwelijk, want op 11 juni 1939 schoot hij haar tijdens een echtelijke ruzie dood. Edouard werd veroordeeld tot drie jaar gevangenisstraf (nadat vijf jaar was geëist). Hij stierf in 1947 op Meerssenhoven of Vaeshartelt. Zijn enige zoon Adhemar Regout (1919-1953) erfde beide landgoederen, maar woonde op Meerssenhoven. In 1950 begon Adhemar met de aanplant van laagstamfruitbomen als vervanging van de toen gangbare hoogstambomen, iets wat hij in Australië had gezien. Dit was de eerste keer dat deze methode van fruitteelt in Nederland werd toegepast. Adhemar kwam in 1953 bij een auto-ongeluk in Zweden om het leven, waarna de erfgenamen Regout zowel Meerssenhoven als Vaeshartelt van de hand deden.

Kasteel Meerssenhoven werd in 1955 verkocht aan de congregatie van de Broeders van de Heilige Joseph in Heerlen, waarna het kasteel enige tijd als klooster dienstdeed. Later werd het bewoond door paters franciscanen, die er een internaat en een tehuis voor werkende jongens inrichtten. In 1980 verlieten de paters franciscanen het kasteel, waarna het voor korte tijd in bezit was van een zakenman uit Vught. Deze geraakte echter in financiële problemen. Daarna werd het kasteel gebruikt als onderkomen van Vietnamese bootvluchtelingen en stond het enige tijd leeg.

Recente ontwikkelingen

Sinds enige jaren is het kasteel in particulier bezit. De nieuwe eigenaar heeft grote delen van het gebouwencomplex opgeknapt. In de economiegebouwen in de nederhof zijn appartementen gemaakt. Ook de tuin en de omliggende landerijen hebben een grondige opknapbeurt ondergaan en worden thans goed onderhouden. Sinds kort staat er weer water in de slotgracht. Momenteel wordt de dubbele pachthoeve aan de overkant van de straat opgeknapt. Het is de bedoeling van de eigenaar om hier een nieuw landgoed op te richten, gericht op slow food, gecombineerd met wellness-activiteiten.

Kasteel Meerssenhoven

Kasteel Hoogenweerth, ook Huis De Hogenweert, is een kasteelachtig buitenhuis, gelegen op de rechteroever van de Maas ten westen van de buurt Heugem in de Nederlandse stad Maastricht.

Geschiedenis

Het huis werd al vermeld in de 15e eeuw onder de naam Houweert. In de loop der eeuwen was het in bezit van een aantal burgemeesters- en schepenengeslachten: Van Buel, Prenten, Swaelen en Vaes. De eigenaren van het circa 10 bunder grote landgoed moesten van de opbrengst van het land jaarlijks 54 vaten rogge afstaan (of 208 gulden betalen) aan het klooster Beyart.

Het huidige kasteel is gebouwd door de Maastrichtse schepen en stadssecretaris Antonius Vaes (1543-1579). Hij liet de westvleugel van het kasteel vernieuwen in Maaslandse renaissancestijl. Zijn zoon Andreas Vaes, eveneens stadsklerk, erfde het huis en liet het renoveren en uitbreiden. Het middengedeelte kwam in het midden van de 18e eeuw tot stand in opdracht van Joannes Vaes. In 1785 liet de weduwe Vaes, geboren De Bounam de Ryckholt, het landgoed na aan haar nicht Maria de Selys de Fanson, die gehuwd was met R.C. van Cammingha.

In de 19e eeuw kwam het kasteel achtereenvolgens in bezit van de families Coenegracht, Straetmans en Regout. Marie Straetmans, gehuwd met Amedée Tielens, verkocht het kasteel in 1904 aan Petrus III Regout (1854-1928), die er met zijn vrouw Louisa Berger (1853-1932) en hun twee volwassen kinderen Bertha (1877-1969) en Pierre (1882-1967) ging wonen. Het kasteel werd fors uitgebreid in dezelfde stijl. Bertha trouwde in 1908 met Max von Scheibler en verhuisde naar Duitsland. Enkele jaren na de dood van haar man in 1935 keerde zij terug naar Nederland en bleef tot haar dood in 1969 bij haar ongehuwde broer Pierre op Hoogenweerth wonen.

Na de dood van Bertha verkochten de erfgenamen het landgoed in 1970 aan de provincie Limburg. Het landschap rondom het kasteel werd in deze periode sterk aangetast door zand- en grindwinning, waardoor in de omgeving enorme waterplassen ontstonden. Door de Maaskanalisatie verdween een stuk van het kasteelpark. De gebouwen raakten steeds verder in verval. In 1975 werd het kasteel vrijwel verwoest door een grote brand, maar de provincie Limburg liet het gebouw grondig restaureren, waarbij het interieur gemoderniseerd werd.

In 1992 werd het kasteel aangekocht door de zakenman Paes, die het opnieuw liet opknappen. In 2020 werd de exploitatie overgenomen door de Kerkraadse Van Melick Groep. Het kasteel is in gebruik als hotel-restaurant. De tien hotelsuites zijn gevestigd in de bijgebouwen ("koetshuis"). Het hoofdgebouw is te huur voor zakelijke bijeenkomsten, bruiloften en partijen. Het kasteel is een officiële huwelijkslocatie van de gemeente Maastricht.

Beschrijving

Exterieur

Het rechthoekige hoofdgebouw heeft in- en uitzwenkende topgevels en een vierkante traptoren met een ingesnoerde spits. De laat-17e-eeuwse zuidgevel, met banden van baksteen en Limburgse mergel, hoekblokken en een daklijst met consoles, is in de stijl van de Maaslandse renaissance. In 1754 is het huis door Andreas Vaes aan de noordzijde uitgebreid. Uit die tijd dateert waarschijnlijk ook de als een erker uitgebouwde kapel en de barokpoort. De poort is gedecoreerd met het alliantiewapen van de families Bemelmans en Bernard. In 1821 is het huis door de familie Coenegracht sterk verbouwd en uitgebreid, waarbij tevens delen van de westgevel werden gemoderniseerd. Het gebouw heeft daardoor tevens een aantal neorenaissance en neoclassicistische elementen. Sinds de laatste restauratie is het kasteel geel en grijs geschilderd.

Aan de noordzijde bevindt zich een langgerekt bijgebouw, tegenwoordig aangeduid als 'koetshuis'. Het uit de 19e eeuw daterende bouwwerk is in de kleur ossenbloed geschilderd. Aan de westzijde ligt een groot terras aan de Maas, aan de oostzijde een ommuurde tuin. Het huis is omgeven door een 4,5 hectare groot park, dat op een schiereiland tussen de Maas en de Hoge Weerd ligt (in feite ligt het landgoed in het winterbed van de rivier en is de Hoge Weerd de winterdijk). Aan de noordzijde van dit schiereiland ligt de Pietersplas (een grindgat) met de jachthaven Maastricht Marina. Aan de zuidzijde ligt de recreatieplas Oost-Maarland, die eveneens door grindwinning is ontstaan. In het park bevindt zich een monumentale beuk uit ca. 1825 met een omtrek van 6 m.

Interieur

Hoewel het interieur na het vertrek van de laatste bewoner in 1969 en de brand in 1975 zwaar te lijden had, zijn er toch vrij veel authentieke elementen bewaard gebleven. Op de begane grond liggen twee grote zalen, waarvan er een in gebruik is als feestzaal, en een voormalige kapel. Deze laatste heeft een fraai gestukadoord plafond in Lodewijk XV-stijl. Diverse schoorsteenmantels dateren eveneens uit de 18e eeuw. Eén schouw heeft een 17e-eeuwse houten mantel, die echter van elders afkomstig is. Enkele kamers bezitten gestukadoorde plafonds met ruitvormige patronen en supraportes met portretbustes in reliëf uit het eerste kwart van de 19e eeuw.
