Aan de Maasdijk in Well staat het slot van Malsen, dat ook het Slot van Well wordt genoemd, te koop. Het Gelderse Well is deel van de gemeente Maasdriel.

Prijsdaling

Enkele jaren geleden werd het kasteel ook al eens te koop aangeboden, toen voor bijna zeven miljoen gulden. Intussen is de prijs danig gezakt want de vraagprijs bedraagt nu iets meer dan vier miljoen gulden. Dat betekent dus een behoorlijke prijsdaling in enkele jaren.
Voor deze vier miljoen krijgt men wel heel wat, want het kasteel staat op een landgoed van ruim 2,5 ha met boomgaard en weiden. Op het terrein staat ook een koetshuis met keuken, woonkamer en slaapkamers; dit koetshuis is in gebruik als atelier.

Indeling

De toegang tot het kasteel van Malsen wordt gevormd door een ophaalbrug. Op de benedenverdieping bevinden zich onder meer een woonkeuken, een eetkamer en de zgn. gobelinkamer. Vanuit deze benedenverdieping is via openslaande deuren een aan het water liggend terras bereikbaar.

Op de ingangsverdieping bevindt zich de hal en een trappenhuis. Op hogere verdiepingen zijn een woonkamer, een zitkamer en slaapkamers ingericht en daarboven zijn dan nog een zolder en een kleine zolderkamer aanwezig. Vanuit deze laatste kamer kan van een schitterend uitzicht over de rivier de Maas worden genoten.

Geschiedenis Slot van Well

Het kasteel van Well, een oorspronkelijke woontoren, dateert uit de veertiende eeuw. Het was het stamhuis van de Heren van Malsen. Tijdens het Rampjaar 1672 werd ook dit kasteel zwaar beschadigd. In latere jaren werd het weer opgebouwd. In 1884 kreeg het kasteeltje een nieuwe voorbouw met een ronde toren. In de vorige eeuw werd nog een poortgebouwtje met een ophaalbrug aangebouwd.

Het Slot van Well is een Gelders kasteel. Nu de prijs zo sterk is gedaald zou je verwachten dat de Stichting Vrienden van de Geldersche Kasteelen een potentiële koper zou kunnen zijn, maar de stichting heeft zich hier nog niet over uitgelaten.

Lees Nederlandse kastelen: van motte tot buitenplaats als u meer wilt weten over de geschiedenis van Nederlandse kastelen en het leven op kastelen door de eeuwen heen.


Slot van Well

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

Ammersoyen Castle (Dutch: Kasteel Ammersoyen) is located in Ammerzoden in the Bommelerwaard region in the province of Gelderland, the Netherlands. When the original construction of the castle occurred is unclear; some sources claim it was as early as the 12th century. However, the consensus among historians is that the Van Herlaer family completed the castle in the 1350s. At the time of its construction, the castle was built along a branch of the River Maas. Just a few years after the construction of the castle was completed, the river was rerouted leaving the castle to be surrounded by a moat.

Architecture

The castle was designed to be a defensive fortress. When it was originally constructed, it had a central courtyard, surrounded by four heavy towers on the corners. Connecting these four towers were four heavy wings, one on each side of the courtyard. Ammersoyen Castle is a good example of the type of castle that was made famous by Count Floris V of Holland. Even though it was originally built on a river, the Van Herlaers believed that all four sides of the castle needed to be fortified. To add to the security, the original design included a moat that ensured any attacker could only invade through the front of the fortress. Except for a brief period in the early 20th century, the castle has always been completely surrounded by the moat. The castle was built using a fixed plan, something that was quite uncommon for medieval castles. A fixed plan means that the entire castle was built as a whole, as opposed to multiple phases, which was often the case with other medieval castles.

History

14th century–16th century
Dirk Van Herlaer, of the Van Herlaer family, built the castle in the 1350s. Upon Dirk's death in 1354, the castle was passed onto his eldest son, Gerhard. Over the next 30 years the castle passed hands numerous times within the family. When Gerhard died, the castle was passed onto his brother, Arent. Gerhard had no children to claim the castle as part of their inheritance, which is the reason it was passed to his brother. When Arent died in 1384, the castle was given to his son, Arent Hoeman. It is under Arent Hoeman where the Van Herlaer's lost control of the castle for good.

The castle is located in the province of Gelderland, the Netherlands. In the late 14th century, Duke William of Gelder's and Julich controlled Gelderland. Arent Hoeman was one of the most trusted friends of Duke William. In 1386 a war broke out due to a land dispute between Gelderland and the Duchy of Brabant. The Burgundians were aggressively trying to expand their territory at this time, and tried to take over parts of Gelderland.

Despite his close relationship with Duke William, Arent Hoeman sided with the Duchess of Brabant. William, unsurprisingly, saw this as an act of betrayal and abruptly ended his friendship with Arent Hoeman. Just days later, Duke William invaded Ammerzoden, capturing both Arent Hoeman and the castle. Thus, in 1386 the castle came under the control of Duke William.

Following the end of the war, Duke Williams gave the castle to his illegitimate son in 1405. His son did not hold the castle for long, as he sold it to Johan Van Broeckhuysen, lord of the Waardenburg, in 1424. The castle only changed hands by marriage for the next 400 years. In 1496, Johan Van Broeckhuysen married Otto Van Arkel, which ended up giving the Van Arkel family control of the castle for centuries. The Van Arkel family was a well-known and quite wealthy family in the region at the time of the wedding. At the end of their rule, the Van Arkels had controlled the castle for five generations.

In 1513, during the Guelderian Wars, the Habsburgs attempted to seize control of the castle from across the River Maas, and briefly occupied the castle. Burgundian troops, led by Count Henrick Van Nassau, occupied the castle for a brief time in the mid-16th century. During the siege and subsequent occupation, the castle was moderately damaged and a large amount of personal property needed to be replaced. At this point in their rule, the Van Arkels were still very rich, so they had the means to repair the castle.

The castle was also occupied for a short time again in 1572, when the Spanish invaded the Netherlands. However, the castle was not held long by the Spanish, as Prince Willem Van Oranje and his troops were able to drive the Spanish troops out. This liberation of the castle kept the damage inflicted by the Spanish to a minimum. By 1590, the castle was fully repaired and it was once again almost destroyed, this time by a fire.

The lord of the castle at the time, Joris Van Arkel, died from injuries that he sustained during the fire.

18th century–present

Due to a shortage of money, the Van Arkels were not able to rebuild the castle until the 17th century. This fire took place during the 80 years war and caused the family to have very uncertain feelings about its economic future. Therefore, it was not until the end of the 80 years war in the middle of the 17th century that large-scale renovations would start on the castle.

Ammersoyen Castle

Nederhemert Castle has been built, rebuilt and expanded numerous times throughout its turbulent history. It started life as a keep in the 13th century and was expanded into a polygonal castle with four towers over several centuries.In 1945, the castle was destroyed by fire and fell into ruin. It was restored to its former glory in 2005.

Imposing castle
Nederhemert castle is situated on an ancient bend in the river Maas. As with many castles, the date when the castle was first built is unknown, yet Johan van Hemert is named as owner of this ‘stronghold at Hemert’ in 1310. The oldest parts of the castle date from the end of the 13th century: a two-storey keep and a cellar with notable Bohemian-style vaulting. Some 30 years later, the keep was expanded with the addition of two corner towers - one rectangular, one round - with a walled courtyard in between. A great hall and gateway were added around 1350, and a hexagonal tower was added in the 15th century. These additions transformed Nederhemert into an imposing castle.

Comfortable country house
The castle remained as it was for several centuries until it was renovated into a comfortable country house at the end of the 19th century. The castle was plastered and given crenellations, a veranda and a balcony in neo-Gothic style. Over its 650-year history, Nederhemert was home to many noble families. It even boasted a bed said to have belonged to Maarten van Rossum, the Duke of Guelders’ most notorious field marshal. At the end of WWII, the castle and its contents were completely destroyed by fire.

Risen from the ashes
The last owners sold what was left of the castle and its surrounding parkland to the Dutch state, which transferred the estate, in turn, to the Geldersch Landschap and Geldersche Kasteelen national heritage foundations. There was a lack of funding for the restoration for some time and the castle fell into ruin. Restoration work finally took place between 2001 and 2005, returning Nederhemert, as much as possible, to its medieval glory. The castle now houses offices and is only open to the public in a limited capacity. 

Kasteel Nederhemert

Kasteel Onsenoort is een kasteel nabij het dorp Nieuwkuijk, in de Nederlandse provincie Noord-Brabant. De woontoren heeft een omvang van 13,5 x 10,5 m en is gebouwd met zware muren, stond geheel vrij en was destijds omgracht. De dikte van de muren bedraagt 2,5 m in de kelder en 2,2 m op de eerste verdieping.

Een weergang bekroonde waarschijnlijk het muurwerk. Onsenoort moet aan het eind van de 14e eeuw gebouwd zijn in plaats van een ouder kasteel en speelde een rol in de Brabants-Hollandse grenstwisten. In de loop van de eeuwen heeft de toren vele veranderingen ondergaan.

De weergang verdween zonder sporen achter te laten en oudere, kleinere vensters werden dichtgemetseld terwijl er in de zware muren grotere vensters werden aangebracht.

Geschiedenis
Middeleeuwen en de Spaanse Tijd
De oudste vermelding van Onsenoort dateert van 1266, toen Gerlach de Rovere genoemd werd als heer van Waalwijk, Drunen, Vlijmen en "Honsoirde". In 1368 werd het door Laureins van der Putte overgedragen aan Rutger den Ouden.

Het eerste kasteel ter plaatse heeft voortbestaan tot 1372, toen het door Brabanders onder leiding van Jan van Nederveen werd verwoest als gevolg van problemen die al in 1356 waren gerezen. Deze problemen hadden te maken met grensconflicten tussen het Graafschap Holland en het Hertogdom Brabant. Men vermoedt dat Nieuwkuijk vanaf 1374 tot Holland behoorde. De onfortuinlijke Rutger den Ouden en zijn zoon Willem hebben het verwoeste kasteel niet meer opgebouwd, maar Jan Cuyst van Wijck, schout van Vlijmen, die er in 1382 mee beleend was, pakte het werk aan en hij kreeg hiervoor van Albrecht van Beieren, ruwaard van Holland, zelfs vier jaar lang, vanaf 1388, een overheidssubsidie van 63 oude Vranckrijkse schilden (gouden munten) tot optimmeringe van het Huys (= kasteel) en den toorn te Hontsoord. In 1428 gaf de toenmalige heer, Arent van Wijk, nog een verklaring uit waarin hij stelde dat:

wy anders niet en weten men en heeft altijd ghehouden vanden heren van Hollant dien God ghenadich sy ende oec enhoerde wy nie van onsen ouderen gheseggen dat men ye Honsoerde van Brabant hielde of dat die vanden Bossche ye ennich in ghebieden hadden tot Honsoerde van rechts weghen.
Onsenoort werd hiermee erkend als een leen van de Graaf van Holland. Dit in tegenstelling tot Nieuwkuijk, dat een leen was van Hoogstraten.

De familie Cuyst van Wijck behield Onsenoort een eeuw lang. De naam Van Wijck had betrekking op het voormalige allodium Wijk. In 1396 erfde Arend van Wijck de heerlijkheid van Jan Cuyst. In 1436 kwam diens zoon, die ook Arend heette, aan de macht. In 1507 kwam het aan diens zoon Joost van Wijck. Deze was gehuwd met Agnes van Nedervenne, en mogelijk daarna met Catharina de Bever. In 1517 werd Hubrecht van Wijck, getrouwd met Catharina Beukelaer, de leenman. In 1554 kwam het aan de laatste telg, Agnes van Wijck, die trouwde met Karel van Malsen, heer van Goirle en Tilburg. Deze Karel maakte in 1566 deel uit van het Eedverbond der Edelen. Agnes en Karel overleden in 1583 respectievelijk 1587.

Het echtpaar had vijf kinderen. De tweede zoon, Adriaan van Malsen, gehuwd met Josina van Varik, werd heer van Onsenoort. Na zijn dood in 1638 kwam de heerlijkheid aan Karel van Malsen, die gehuwd was met Anna Maria van Arkel, een dochter van de heer van Ammerzoden. Karel overleed in 1672.

17e en 18e eeuw
In 1672 erfde Gerard van Poelgeest het kasteel en de bijbehorende bezittingen. Hij was heer van Hoogmade en getrouwd met Isabella van Malsen. Mogelijk is hij hertrouwd met Maria Ernestine van Merode. Toen Gerard in 1680 stierf werd Maria Ernestine met de heerlijkheid beleend. In 1690 werd de heerlijkheid verkocht aan Mattheus Hoeufft Sr. heer van Oyen gehuwd met Constantia Doublet vrouwe van Sint-Annaland. Deze militair heeft veel werk gemaakt van de beplanting rond het kasteel, zodanig zelfs dat stadhouder Willem III er de spot mee dreef. Mattheus Sr. stierf in 1720. Hij werd opgevolgd door zijn zoon Filips Hoeufft. In 1759 erfde Mattheus Hoeufft Jr. de heerlijkheid Oyen (bij Oss), Onsenoord en Nieuwkuik (bij Vlijmen) van zijn broer Phillipus Hoeufft. Mattheus Hoeufft Jr. was getrouwd met Anna Isabella van Nassau-LaLecq (1695-1765). De heerlijkheden werden in 1765 gelegateerd aan de derde broer Leonard Hoeufft (1697-1772) die zowel de heerlijkheid Onsenoord alsook Nieuwkuik in 1743 verkocht aan jhr. Joannes Half-Wassenaer (1706-1782).

Jan Half-Wassenaar was gehuwd met Johanna de Roy(e). Jan stierf in 1782. Nu kwam het leen aan zoon Bernard Half-Wassenaar, gehuwd met Petronella van Engelen. In 1787 werd het kasteel geplunderd door Pruissische soldaten en Orangisten.

Doch Bernard kwam weerom en werd later door Koning Lodewijk Napoleon nog benoemd tot ridder. Hij stierf in 1810, waarna het kasteel, nu zonder heerlijke rechten, in bezit kwam van Jacob Willem Half-Wassenaar, gehuwd met Barbara van Willigen. Jacob werd door Napoleon Bonaparte benoemd tot president van het kanton Waalwijk en in 1814 werd hij opgenomen in de ridderschap van Noord-Brabant, waar hij lid werd van de Provinciale Staten van Noord-Brabant. Na het overlijden van Jacob Willem in 1837 kwam het kasteel aan hun zoon, Frans Half-Wassenaar van Onsenoort, gehuwd met Anna van Rijckevorsel. In 1853 stierf Frans, waarop het kasteel geërfd werd door Julia Half-Wassenaar, gehuwd met Leopold de la Court. De familie De la Court was in 1823 in de adelstand verheven.

Leopold stierf in 1865, waarna zijn zoon, Josephus de la Court, het kasteel erfde. Deze was gehuwd met Marie Antoinette Béthune. Hij was lid van de Gedeputeerde Staten van Noord-Brabant. In 1903 moest hij het kasteel verkopen.

Religieuze bestemming

In 1903 werd het kasteel met de landerijen publiek verkocht. Abt Maréchal van de Cisterciënserabdij te Pont Colbert bij Versailles kocht het kasteel met wat grond, terwijl de rest van de 105 ha land in eigendom kwam van verschillende landbouwers uit de streek en aan de verzekeringsmaatschappij "Noord-Braband" uit Waalwijk. De abdij in Pont Colbert was in 1901 ten gevolge van de secularisatiepolitiek in beslag genomen. Heel wat Franse kloosterlingen zochten daarop een nieuw onderkomen in België of Nederland. De verkoopadvertentie kopte dan ook met zaken als contrée catholique en occasion exceptionelle pour convent ou pensionnat. In 1906 zijn enkele ingrijpende verbouwingen uitgevoerd, om het gebouw beter aan te passen aan zijn nieuwe bestemming. Zo kreeg het onder andere een kapel: Kapel Mariënkroon. Ook is bij die gelegenheid is de toren met één verdieping verhoogd. Sindsdien heeft het kasteel steeds dienstgedaan als Cisterciënzerklooster. Omstreeks 1920 konden de monniken weer terecht in Versailles en zij wilden het kasteel weer verkopen. Drie monniken bleven echter achter, er kwam een Nederlandse abt en in 1928 werd Onsenoord een zelfstandige priorij. Het complex werd in 1935 zelfs nog belangrijk uitgebreid met de bouw van een nieuwe vleugel. De abdij kreeg in 1937 de naam Mariënkroon, naar een voormalig klooster in het nabije Heusden. In 1992 werd de donjon door de monniken ter beschikking gesteld voor culturele activiteiten, in februari 1994 is in de toren de Stichting Honsoirde gevestigd.

Sind maart 2002 zijn gebouwen en terrein in handen gekomen van de stichting Mariapoli Mariënkroon, die onderdeel uitmaakt van de Focolarebeweging. Sinds zijn emeritaat in 2008 tot 2015 was aartsbisschop-emeritus Ad Simonis bewoner van de leefgemeenschap.

In 2007/ 2008 is de bodem van slotgracht van het kasteel aan grondig onderzoek onderworpen. Omdat de slotgracht op zijn diepste punt 8 meter diep is moest hierbij gebruikgemaakt worden van duikers. Hiervoor heeft heemkundekring Onsenoort de hulp ingeroepen van duikvereniging Gloriamaris uit 's-Hertogenbosch. Hierbij is een grote hoeveelheid flessen en aardewerk letterlijk boven water gekomen. Maar ook veel sierkoper werd opgedoken. Dit is door de kloosterorde van de Cisterciënzers in de Tweede Wereldoorlog in dat water gegooid. Hiermee hoopte men het uit handen van de Duitse bezetters te houden. Verder werden nog enkele scherven uit de ijzertijd gevonden. Al eerder werd in de omgeving een paalwoning uit die periode gevonden.

Gebouw
Het complex bestaat tegenwoordig voornamelijk uit gebouwen die ten behoeve van de Abdij Mariënkroon werden gebouwd en uit het einde der 19e en begin der 20e eeuw stammen. Van het oorspronkelijke kasteel is slechts de donjon overgebleven. Reeds in 1810 werd gemeld: van het oude kasteel is niets overig als een vierkanten Tooren. De muuren zijn verwonderlijk waardig regt uyt hoofde der Dikte. Men vind in dien Tooren verscheyden aansienlijke kamers, als mede het gevangenhuys. Deze toren stamt vermoedelijk uit de 14e eeuw, maar werd in 1906 nog verhoogd. Ze is onderkelderd en de kelder is voorzien van bakstenen tongewelven.

Onsenoort Castle

Kasteel Goudenstein is een kasteelruïne in Haaften, een dorp in de gemeente Neerijnen in de Nederlandse provincie Gelderland.

Geschiedenis
Vanaf de 13e eeuw is er sprake van het kasteel, haar bouwers en bewoners, het geslacht Van Haeften. In het rampjaar 1672 werd het kasteel door de Franse troepen van koning Lodewijk XIV verwoest, waarbij slechts een hoektoren gespaard bleef. De toren is circa 19 meter hoog en 3,5 meter doorsnede. Halverwege zijn in het muurwerk sporen van kantelen zichtbaar. De weergang was oorspronkelijk op deze hoogte, de muur eronder heeft een dikte van 1,10 meter, terwijl daarboven de muur slechts 25 centimeter is. De muur werd vermoedelijk in de 16e eeuw verhoogd. Het geslacht Dutry van Haeften, verwanten maar geen directe nakomelingen van de bouwers, hield de overgebleven toren in bezit tot 1975. De Stichting Vrienden der Geldersche Kasteelen verwierf de toren en heeft deze onder haar hoede genomen.

De toren staat in de achtertuin van twee woningen in de Dreef en is niet toegankelijk voor het publiek, maar kan bezichtigd worden vanaf de Dreef en ook, maar minder goed vanaf de Koningsstraat en de Goudensteinstraat die naar de ruïne vernoemd is. Samen met de Protestantse kerk en korenmolen De Blauwe Reiger bepaalt Goudenstein de horizon van Haaften. Doordat Haaften in een uitstulping van de Waalbandijk ligt, zijn deze drie vanuit allerlei richtingen op verscheidene kilometers afstand te zien, bijvoorbeeld vanaf de dijken in Waardenburg en Herwijnen en vanaf de overkant van de Waal van Zaltbommel tot Nieuwaal en bij helder weer zelfs vanaf de dijk tussen Zuilichem en Brakel.

Kasteel Goudenstein

Waardenburg Castle dates from the 13th century. Only half of the original building remains: the south wing was destroyed in the Eighty Years’ War and was never rebuilt. Legend has it that the infamous Doctor Faust lived in the castle. At the end of his pact with the devil he was said to have been thrown from the castle tower.

From tower to castle
The precise construction date of medieval castles is seldom known yet in this case, Waardenburg is an exception. On 2nd August 1265, Count Otto II of Guelders pledged the manor of Waardenburg to the knight Rudolph de Cock. Knight Rudolph first built a wooden tower, which was soon replaced by a stone tower. His son and grandson turned the keep into a round castle with three connecting wings, a circular wall, towers, fortified bailey and a moat.

Doctor Faust
According to a legend in the Geldersche Volksalmanak (Gelderland’s Folk almanac) dating from 1842, the infamous Doctor Faust lived in Waardenburg Castle. Faust had made a pact with the devil and in exchange for his soul, he could have all of the knowledge from all of the world for seven years. After seven years of abusing this power, the devil came to take his soul. He dragged Faust by his hair out of the castle tower and the indelible blood stains can still be seen on the pavement to this day.Johann Georg Faust did actually exist and he was imprisoned in Batenburg Castle for several years.

Eighty Years’ War
In the Eighty Years’ War the castle’s occupant, Catharina van Gelder, sided with the Spaniards, which did not please William of Orange. He besieged the castle in 1574 destroying the south side of the castle and the fortified bailey which were never rebuilt. This explains why the castle is now shaped like a horseshoe. The rest of the castle was renovated in the 17th century and was home to various noble families. The building has recently been thoroughly restored and now houses an office. Access to the castle is limited.

https://excitinghistory.com/buitenplaatsen-en-landgoederen/waardenburg-kasteel-waardenburg

Waardenburg Castle 

Brakel Castle was blown up by French troops in 1672. A century later, Wilhelmus Wilhelmius commissioned the new Brakel House close by. The ruins of the old castle were included in the landscaped gardens in around 1820. This was a new trend in landscape gardening and the example at Brakel House is now the only remaining example in the province.

Brakel Castle
The earliest mention of Brakel Castle dates from the mid-13th century. At that time, it was a square, moated castle, situated close to the village of Brakel behind the newly-built Waaldijk dike. In 1321, the castle was struck by lightning and destroyed by fire. This led the knight Sir Eustachius van Brakel to lend his castle to the Count of Guelders in exchange for the count’s protection. Unfortunately, this was not enough to defend the castle against the hostile forces of the Count of Holland in 1407. The castle was destroyed and then rebuilt once again. In 1574, the Brakel Castle was plundered by the Spanish and subsequently blown up by French soldiers in 1672.

Romantic ruins
After this final blow, the medieval castle was never rebuilt. Work on the new house did not start until 1786, more than a hundred years later. The castle ruins were preserved and included in the design of the new landscape gardens and the south-west tower was partially restored. The owner was a collector of antiquities who chose to include grave stones and memorial plaques in the new walls for the house. He also established an archaeological museum in the medieval grain store called ‘Het Spijker’ (The Nail).

Landscaped Park
The national heritage foundations Het Geldersch Landschap and Geldersche Kasteelen acquired Brakel House in 1972. They turned the walled garden next to the ruins into a flower, herb and vegetable garden and restored the surrounding parklands to their former glory. In the 19th century, medieval ruins in landscaped gardens were the height of fashion and this example at Brakel House is the only one to survive in Gelderland.

https://excitinghistory.com/buitenplaatsen-en-landgoederen/brakel-kasteel-brakel

Brakel Castle 

Kasteel Neerijnen is een kasteel en landgoed ten noorden van het dorp Neerijnen in de gemeente West Betuwe in de Nederlandse provincie Gelderland.

Klingelenburg

Tegenover Zaltbommel, dus ten noorden van de rivier de Waal, ligt de gemeente Neerijnen. In deze gemeente staan enkele bijzondere kastelen. Eén van die kastelen is kasteel Neerijnen. Het oorspronkelijke kasteel Neerijnen werd vroeger ook Klingelenburg genoemd. Het eerste kasteel dateert uit omstreeks het midden van de veertiende eeuw. Het is dus niet zo'n erg oud kasteel. Het kasteel werd gesticht door Gijsbrecht de Cocq (van Neerijnen). Kasteel Neerijnen was toen het middelpunt van de heerlijkheid Neerijnen. Dit huis werd vermoedelijk in 1574 verwoest en omstreeks het jaar 1600 herbouwd.

Van Gendt

Door vererving via Van Ghiesen kwam kasteel Neerijnen in handen van de familie Van Gendt. De buren van de familie Van Gendt bewoonden het kasteel Waardenburg, op een steenworp afstand, westelijk gelegen van het kasteel Neerijnen.
De laatste uit het geslacht Van Gendt was erfdochter Margaretha. Zij huwde met de belangrijke Friese edelman Tjaerd van Aylva.
In 1701 kocht het echtpaar Van Aylva-van Gendt ook de heerlijkheid Waardenburg. Sindsdien zijn de heerlijkheden Waardenburg en Neerijnen grotendeels in één hand. Tjaerd van Aylva verbouwde het kasteel grondig en maakte het beter geschikt voor bewoning.
Boven de voordeur is een rococo wapenschild aangebracht met de wapens van het echtpaar van Aylva-Van Gendt. Het wapen wordt aan de linkerzijde vergezeld door een liggende leeuw, aan de rechterzijde door een eenhoorn. Boven dit alliantiewapen zien we het kleurrijke wapen van de gemeente Neerijnen.

Vierkant kasteel

Het kasteel is een vrijwel vierkant gebouw van drie verdiepingen met een grote zolder onder een schilddak. Het kasteel is omgracht. Een boogbrug verbindt het kasteel met een voorterrein, waarop een langwerpig bijgebouw staat. Aan de linkerkant van het voorgebouw leidt een fraaie ophaalbrug naar de toegangslaan. Aan de oostkant van het kasteel staat tegenwoordig, in de hier zeer brede gracht, een fontein uitbundig te spuiten.
In 1827 stierf de laatste Van Aylva, waarmee dit geslacht uitgestorven was. Het kasteel kwam in handen van de familie Van Pallandt. De laatste barones van Pallandt overleed in 1971. Haar bezit vererfde op haar neef Jhr. Van Vredenburch. Hij verkocht het landgoed aan de stichting het Geldersch Landschap. Het kasteel Waardenburg werd in erfpacht overgedragen aan de Stichting Vrienden der Geldersche Kasteelen. De twee genoemde stichtingen werken al jaren lang zeer nauw samen. Kasteel Neerijnen werd gekocht door de gemeente Neerijnen, die het na restauratie heeft ingericht als gemeentehuis.

Landgoed Neerijnen

Kasteel Waardenburg is in 2009 ook opnieuw, groots, gerestaureerd. Beide kastelen liggen in het fraaie landgoed Neerijnen, zoals de combinatie van de oude heerlijkheden Waardenburg en Neerijnen thans wordt genoemd. Dit landgoed is voor het publiek toegankelijk. Er kunnen fraaie wandelingen worden gemaakt door een landschappelijk zeer afwisselend terrein. Binnendijks zijn een weelderig parkbos, boomgaarden en weilanden te vinden. Buitendijks bestaat het landgoed uit stroomdalgraslanden met meidoornhagen, grienden met wilgen en een oude rivierloop. Kortom: Gelderland op zijn mooist.


Kasteel Neerijnen

Kasteel Zwijnsbergen is een kasteel en landgoed gelegen aan de waterloop Zandleij in Helvoirt in de Nederlandse provincie Noord-Brabant.

Geschiedenis

Oorspronkelijk lag op deze plaats een leengoed (mansus Zwensberch), dat een versterkte hoeve bezat. De eerste bezitter was waarschijnlijk de familie De Sweensbergh. Tussen 1382 en 1387 was er sprake van Katharina en van Johannes Sweensberch. In 1428 was er sprake van Jan van Zwijnsbergen (Johannes de Zweensberge). Deze bezat in 1432 een hof in Helvoirt bij de brug, wat op Zwijnsbergen betrekking moet hebben gehad. Deze begon waarschijnlijk met de bouw van het versterkte kasteel. In 1444 verkocht hij het goed aan Willem Aerts van Heirn.

Deze bouwde in 1446 het huis verder uit en na zijn dood kwam Zwijnsbergen aan zijn neef, Herman Aerts van Heirn. Daarna wordt nog ene Jan Wouter Olyslegers als eigenaar genoemd.

In 1542 kwam het kasteel voor de helft in handen van de Zusters Clarissen uit 's-Hertogenbosch. De andere helft was in bezit van Lambert Joost Roelofs, gehuwd met Maria Olyslegers.

In 1551 werd Walraven Draeck de nieuwe eigenaar, gehuwd met Maria Goyarts de Jeger. In 1559 verkochten de erven Draeck het huis aan Hendrik Bloeyman, die in 1560 de heerlijke rechten van Helvoirt verwierf. Het betrof toen een groot stenen huys, steenen putte, brauwehuys, backhuys, torffhuys, verckenskoeye, hoff, bogaert, ledige plaetse, tsamen omgraven zijnde. Na Hendriks dood in 1584 volgde zijn zoon Jan Bloeyman hem op. Er was toen sprake van een magnifique, goet en sterck casteel rondsom in zijn gragten. Jan overleed echter reeds in 1593.

Via vererving kwam het kasteel vervolgens in handen van de familie Van Grevenbroek. Deze bezat onder meer ook de heerlijkheden Mierlo en Lierop. Er was sprake van Erasmus van Grevenbroek, getrouwd met ene Johanna, en daarna diens zoon, Cornelis van Grevenbroek, gehuwd met Anne van Eyck, dochter van de heer der Heerlijkheid Nuenen, Gerwen, Nederwetten en Tongelre. In 1657 werd de heerlijkheid Helvoirt echter ingelost door de Staten-Generaal van de Republiek van de Verenigde Nederlanden. Cornelis was nu feitelijk nog slechts kasteelheer van Zwijnsbergen. Hij stierf in 1669. Daarna werd hij mogelijk door zijn zoon Hans Hendrik opgevolgd, en na diens dood in 1683 door zoon Cornelis van Grevenbroek.

Na Cornelis' dood in 1718 werd Zwijnsbergen verkocht aan Anthony Martini, professor en predikant. Het betrof toen een adelijck Casteel, gemeenlyck genaamt Swijnsbergen, bestaende in eenen schoone en wel doortimmerde suffisante hysinghe, brouwhuys, enz. Anthony stierf in 1730. Joan Ernst Sloet werd de volgende eigenaar. Hij stierf in 1749 en daarna volgden tal van eigenaars. In 1817 werd het kasteel ingrijpend verbouwd. In 1820 werd het huis gekocht door François de Jonge, wiens zoon Marinus in 1825 in de adelstand werd verheven en de naam Van Zwijnsbergen toevoegde aan zijn naam De Jonge. Uiteindelijk moest hij het kasteel in 1905 verkopen, waarna het enige tijd leeg stond en in verval raakte. Het werd gerestaureerd en in 1914 werd Frans Johan van Lanschot, gehuwd met Maria van Meeuwen, de bezitter van Zwijnsbergen. Hij bleef er na het neerleggen van zijn burgemeestersambt van 's-Hertogenbosch tot aan zijn dood in 1949 wonen. De familie Van Lanschot is nog steeds in het bezit van Zwijnsbergen.

Gebouw

De kelders, met rib- en tongewelven, stammen uit de 15e eeuw. De zeskantige toren is 16e-eeuws (omstreeks 1552). Ze bevat vijf torenkamers. Het hoofdgebouw in de huidige vorm met trapgevels stamt uit de 17e eeuw, maar de grondslag hiervoor werd in de 15e eeuw gelegd. In 1817 vond een ingrijpende verbouwing plaats waarbij het versterkte karakter van het kasteel is verdwenen. Wel werden er stucplafonds en fraai bewerkte schoorstenen aangebracht. Ook werd toen de tuin aangelegd door Jan David Zocher. De portierswoning werd in 1847 gebouwd en de stallingen in 1847.

Het kasteel door Monumentenzorg aangewezen als 'Historische Buitenplaats'. In maart 2001 is door een brand het hoofdgebouw en de traptoren aanzienlijke schade aangebracht. Het kasteel is weer in zijn oude staat herbouwd na de brand, waarbij schilderijen model hebben gestaan.

Het kasteel is in particulier bezit bij de familie Van Lanschot en niet toegankelijk voor bezichtiging.

Kasteel Zwijnsbergen

Kasteel Maurick (voorheen Heymhuizing genaamd) is een kasteel in de plaats Vught, in de Nederlandse provincie Noord-Brabant. Het is gelegen op een eilandje bij de Dommel. Het kasteel dateert van ± 1400, maar is niet meer in oorspronkelijke staat. In 1504-1509 is het vermoedelijk verbouwd door Jan Heyns, een van de bouwmeesters van de Sint-Janskathedraal in 's-Hertogenbosch.

Geschiedenis

De eerste vermelding van de plaats waar het kasteel werd gebouwd stamt uit 1312, toen het eigendom was van ene Jan Liescep, zoon van ene Gijsbert en telg uit een voorname familie te 's-Hertogenbosch, die met een zekere Catharina was getrouwd. Hij was schepen van 's-Hertogenbosch en lid van de Illustre Lieve Vrouwe Broederschap. Zij hadden kinderen: Truda, Oda, Catharina en Gijsbert. Catharina trouwde met een telg uit de familie Van Broeckhove, en aldus kwam Maurick in deze familie. Er is dan al sprake van een weert te Vught met eenen bergh ende met eenre visscerien (visgrond). Hij overleed in 1352.

In 1421 was er sprake van ene Catharina van Maurick, gehuwd met Hendrik van Maurick, afkomstig uit Maurik, dat in Gelre gelegen was, die hout eenen weert tot Vucht met eenen berge daer een huys op staet met eene visscherien ende eenen beempde daertoe behoorende. Sedertdien sprak men van Kasteel Maurick. In 1429 werd het goed door ene Oda van Maurick verkocht aan Godschalk Roesmont, die schepen was te 's-Hertogenbosch. Dit kwam, omdat de zonen voor Gelre kozen, dat een slechte relatie met het Hertogdom Brabant had. In 1443 verkocht deze het kasteel aan Hendrik van Vladeracken. Zijn zoon Deynalt erfde het en verkocht het in 1464 aan Goossen Heym, die ontvanger was der Staten-Generaal in 's-Hertogenbosch. In deze tijd is onder meer het poortgebouw gebouwd, waarbij bouwmeester Alard Duhamel, gehuwd met Goossens dochter Goessen, zal hebben bijgedragen.

Heym

Goossen Heym stierf in 1470, waarna zijn weduwe, Liesbeth de Cock van Neerijnen, erfvrouwe werd. Na haar dood in 1485 werd haar zoon, Jan Heym, gehuwd met Elisabeth van Geel, eigenaar. Ook deze bouwde aan het kasteel, tussen 1504 en 1509, nu met behulp van bouwmeester Jan Heyns, die gehuwd was met de dochter van Alard. In 1521 werd Jans zoon, Aert Heym, de eigenaar. Hij was hoogschout en schepen van 's-Hertogenbosch. Toen de Geldersen Brabant aanvielen trok hij ten strijde en in 1527 trok hij de Bommelerwaard binnen en verwoestte te Poederoijen het stamslot van de Gelderse veldheer Maarten van Rossum. In 1542 vielen de Geldersen Brabant opnieuw binnen en Aart Heym moest de Geldersen afslaan. Dezen echter branden dat schoenen dorp van Vucht al af, maer Aert Heym behielt syn huys. Vermoed werd dat hij geheime contacten met Van Rossum had.

In 1564 werd Maurick eigendom van Aerts zoon, Jan Heym. En, na zijn dood in 1591, werd Arndt Heym, een neef van Aert, beleend met het Huys te Mauwerick gelegen in de parochie van Sinte Pieter te Vught. Toen Prins Maurits in 1601 beleg sloeg voor 's-Hertogenbosch nam hij zijn intrek in het kasteel. In 1602 kwam hij daar nog een keer.

In 1624 kwam het huis Maurick in handen van Arndts zoon, Hendrik Heym. Deze was gehuwd met Johanna van Malsen. Via haar werd hij ook heer van Kasteel Onsenoort en Nieuwkuijk. In 1629 belegerde Frederik Hendrik de stad 's-Hertogenbosch en nam zijn intrek in het kasteel. Het verhaal ging dat Frederik Hendrik juist met tafelen wilde beginnen toen een vanuit het Fort Isabella afgevuurde kogel alles kort en klein sloeg, waarop de prins met een paar pannenkoeken genoegen moest nemen. Hij deed middels een boodschapper zijn beklag bij de bevelhebber Anthonie Schetz, welke zijn excuses aanbood en een goed verzorgde maaltijd aan de boodschapper meegaf.

De katholieke familie Heym verleende, na de Val van 's-Hertogenbosch, gelegenheid aan de katholieken om op het kasteel de paepsche stoutigheden te praktiseren die destijds elders in de Meierij van 's-Hertogenbosch verboden waren. De economische omstandigheden waren echter sterk verslechterd door zware belastingen en geringe inkomsten uit de boerderijen en in 1680 was de familie genoodzaakt om het adellyck huys Maurick ende veel schoone Landerijen gelegen tot Vucht ende Oedenroy Etc. te verkopen.

Van Beresteyn

In 1681 werd Maurick gekocht door Jacqueline Brouart, inclusief Neerhuysinge, Brouwhuys, Brouwketel ende andere Gereetschap, daartoe Schuyre Hof ende aengelegde Erven, besloten met een Vakbrugge, met het recht van twee swanen te mogen houden, ende het recht van 't geweer achter het voorsz. Huys van Maurick, volgens de Privilegie van oudts, waer van aen de Domeynen twee stuyvers ofte meer aen Cijns moet betaelt worden ende oock rondtsom het voorsz. Adelijck Huys te mogen vissen volgens de Privilegien van outs. Jacqueline was de weduwe van Christiaan van Beresteyn, heer van Geffen. Zij stierf in 1691 en haar zoon, Thomas van Beresteyn, volgde haar op. De Beresteyns behoorden tot de landadel.

Thomas trouwde tweemaal, eerst met Dina Cornelia Tromp, een kleindochter van Maarten Harpertszoon Tromp, en daarna met Johanna Catharina de Groot, een kleindochter van Hugo de Groot. Na zijn dood in 1708 werd zijn zoon, Maarten Cornelis van Beresteyn, eigenaar. Deze was schepen van 's-Hertogenbosch en stierf ongehuwd in 1734. Daarna kwam het kasteel aan zijn halfbroer, Christiaan Paulis van Beresteyn. Deze huwde Elisabeth van Midlum en later Catharina Bruhl. Hij stierf in 1758. Catharina bleef vrouwe van Maurick tot 1794, waarna de jongste zoon, Gijsbert van Beresteyn, die ook maire van Vught was, eigenaar van Maurick werd. Hij was gehuwd met Maria Groenewegen en stierf in 1810. Hierna kwam zijn oudste zoon, Gijsbert van Beresteyn, in het bezit van het kasteel, maar na zijn dood in 1884 werd het verkocht. De inboedel werd geveild en zo kwamen twee door Rembrandt van Rijn geschilderde portretten in het bezit van het Metropolitan Museum of Art, en het wapenbord van Maarten Tromp werd gekocht door koning Willem III.

Van Lanschot

Het kasteel werd gekocht door Augustinus van Lanschot, telg uit de bankiersfamilie Van Lanschot en zelf eveneens koopman en bankier. Hij gebruikte het als zomerverblijf en liet het van 1891-1892 restaureren en verbouwen, waarbij het bij benadering de huidige staat verkreeg. Zijn zoon August, die burgemeester was van Vught, werd eigenaar en deze gebruikte het kasteel deels ook als gemeentehuis. Na diens dood bleef Augustus' weduwe, mevrouw Van Lanschot-Lagasse de Locht, er wonen.

Hun zoon Bib van Lanschot werd in 1914 op Huis Muiserick geboren terwijl kasteel Maurick verbouwd werd om elektriciteit en centrale verwarming aan te leggen. Na de meidagen van 1940 bracht hij een vrachtwagen vol met waardevolle herinneringen van het Derde Regiment Huzaren in veiligheid op kasteel Maurick, waaronder het vaandel, de wapencollectie, de bibliotheek en de muziekinstrumenten.

Periode na Van Lanschot

De familie Van Lanschot verkocht het kasteel aan de N.V. tot Exploitatie van het Landgoed Maurick, die een hotel-restaurant begon, om het kasteel vanaf 1963 te verhuren aan de Nederlandse Vereniging van Wegenbouwers. De restaurantfunctie bleef behouden. Sinds 2 juli 2007 werd N.V. Monumenten Fonds Brabant eigenaar van kasteel Maurick, en ook deze exploiteerde er een restaurant. In 2015 werd het restaurant gesloten in verband met een faillissement. Kasteel Maurick BV werd tijdelijk in beheer gegeven aan leegstandbeheerder Gapph uit 's-Hertogenbosch. In 2015 kwam het kasteel in handen van Klaas van Leengoed en Niek van Lieverloo. In september 2015 werd het opnieuw als restaurant in gebruik genomen.

Gebouw

Het oudste gedeelte van het huidige kasteel stamt uit 1400 en betreft de ingangspartij tussen twee slanke torens. De van een spitsboog voorziene poort kan men bereiken via een ophaalbrug. Het middendeel van het gebouw heeft twee uitgekraagde hangtorens. Daarachter bevindt zich de hoofdtoren die bekroond is met een door leien gedekte spits. De rechtervleugel is slechts gedeeltelijk 17e-eeuws, de rest is eind 19e eeuw toegevoegd.

Landgoed

Naast het kasteel ligt landgoed "Maurick" ter grootte van 23 ha. Het is eigendom van de BV tot Exploitatie van het Landgoed Maurick en ligt op het overgangsgebied van enigszins hogere gronden naar het Dommeldal. Er is iepenessenbos op de hogere delen en elzenbroekbos op de lagere delen te vinden. Het gebied kent een kolonie van Blauwe reigers die een der grootste van Nederland is. Het parkbos nabij het kasteel heeft een aantal bijzondere bomen.

Kasteel Maurick

Wamberg is een buurtschap en landgoed met kasteel bij Berlicum in de gemeente Sint-Michielsgestel, in de Nederlandse provincie Noord-Brabant, gelegen op de grens met 's-Hertogenbosch. Het ligt aan de Hasseltse Dijk op de weg van Berlicum naar Rosmalen (N606), tussen de Grote Wetering en de Wambergse Beek. Men spreekt altijd over De Wamberg, in plaats van Wamberg.

Geschiedenis

De Wamberg is een bosrijk landgoed van ongeveer 182 ha groot. Er zijn speelhuizen, boerderijen, een tuinmanswoning en een koetshuis met een poort. Ook zijn er vijvers die onderling met elkaar in verbinding staan. Het gebied is in de tweede helft van de 14e eeuw ontgonnen. De Wambergse Hoeve (ook wel Grote Wamberg genoemd) is de oudste boerderij en dateert uit de 14e eeuw. Aan de oostzijde van het terrein staat een schitterend bewaard gebleven speelhuis genaamd 'Eikenlust'. Dit pand heette vroeger Nieuwe Wamberg en komt al voor in geschriften van 1370.

In de 16e eeuw werd op De Wamberg een herenhuis gebouwd. In het huidig kasteel zijn daar nog sporen van terug te vinden. Tegen de hoeve is rond 1550 een koets- en jachthuis gebouwd. De toegangspoort is het enige recente onderdeel van de gebouwen, deze dateert van ongeveer 1900. De portierswoning dateert uit de 19e eeuw.

Bewoners

De stichting van 's-Hertogenbosch in 1185 was van grote invloed op Berlicum en omgeving. De groeiende stad trok handelaars en ambachtslieden. De stijgende vraag naar voedsel maakte ontginning van de woeste gronden rendabel. Rond 1400 zou het gebied rondom de Wamberg grotendeels zijn ontgonnen.

De eerste eigenaars van de Wamberg zijn niet met zekerheid bekend. Na 1366 kwam het gebied in handen van het kapittel van de Sint-Janskathedraal in 's-Hertogenbosch. Daarna ging het over in handen van diverse families.

1813-1886
Rond 1735 vestigde zich een Van Lanschot vanuit Loon op Zand in 's-Hertogenbosch. Hij begon er een handel in koloniale waren. Zijn nazaat Frans van Lanschot woonde op Sparrendaal. Kort na 1810 verwierf hij de Wamberg. Hij gebruikte dit buitenverblijf sporadisch.

In deze periode werd de Wamberg in tweeën gesplitst door een dijkweg (ongeveer de huidige Berlicumseweg). Tot die tijd vormde de moeilijk begaanbare Oude Bossche Baan de hoofdverbinding tussen de stad en Berlicum.

1768-1813 en 1888 - ???
De familie Van Rijckevorsel komt oorspronkelijk uit België. Rond 1684 ging een Van Rijckevorsel in 's-Hertogenbosch wonen. De familie telde nogal wat wijnkopers, artsen en politici.

Gedurende twee perioden is de familie in het bezit van de Wamberg. Enkele familieleden voerden rigoureuze verbouwingen door. Ook de aanblik van omliggende akkers en weilanden veranderde aanzienlijk.

Het speelhuis met siertuin en gracht werden uiteindelijk in 1975 verkocht, maar overige delen van het landgoed zijn nog steeds in het bezit van de familie. Tegenwoordig is De Wamberg voor een gedeelte publiekelijk toegankelijk en zijn er wandelpaden aangelegd. Er staan enkele zeer fraaie oude bomen op het landgoed.

