The building on the Willemskade has evolved from a meeting point for travelers, into a museum for world citizens.

A museum for the people of Rotterdam

In 1851, the Association of the Royal Yacht Club took possession of the elegant mansion on Rotterdam’s Willemskade. Members of the association, which was chaired by the Queen’s consort Prince Hendrik, donated maritime objects, ships’ models and ethnographic pieces, and in 1873 this led to the foundation of the Prince Hendrik Maritime Museum. After the prince’s death, the building became the property of the municipality. In 1883 the council decided to establish an ethnographic museum, as Haarlem and Leiden (Museum Volkenkunde) had done previously. Major drivers were Dutch trade relations abroad, the rise of colonialism and increased missionary activity as well as the newly emerging science of cultural anthropology. The Museum for Geography and Cultural Anthropology – today’s Wereldmuseum – opened its doors on 1 May, 1885

Elie van Rijckevorsel

Rotterdam’s Dr Elie van Rijckevorsel (1845-1928) was a scientist and academic with a lively interest in other cultures. He was a member of the Royal Yacht Club and his father and grandfather had played a key role in the development of Rotterdam as city administrators.

Van Rijckevorsel travelled to the far corners of the world. On his journeys to the Dutch East Indies – today’s Indonesia – Brazil and South Africa, he amassed an impressive collection of artistic and ethnographic artefacts. Elie van Rijckevorsel was one of the founding fathers of the Wereldmuseum. He bequeathed the museum more than 900 objects, including a fine collection of Javanese batiks, weapons, headdresses, jewellery and shields.

https://www.wereldmuseum.nl/en/themes/history-wereldmuseum



Rotterdam Wereldmuseum

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

The D'Oliphant, also written as De Oliphant, was commissioned in 1591 by Cornelis van Wijkcool as "boerenbehuizinge" built near Nieuwesluis on the island Voorne. Oliphant translates into "Elephant" although the current spelling of the Dutch word is Olifant. The octagonal tower part of the house was probably designed to give the allure of a knight homestead and to suggest that the owner belonged to an ancient and noble family. The house was moved in 1975 and is now located at the Kromme Zandweg 90 in the district of Charlois in Rotterdam.

Name
Cornelis Coolwijk was active in the ivory trade. At the time of the building he lived in Delft, "In de Gulden Olyphant" ("In the Golden Elephant"), which also refers to the source of his fortune. On the front face of the mansion a coat of arms containing an elephant with a castle on its.

History
Initially, the mansion was a tenant farm house. In 1772 it turned into an outpost and, in the 19th century, the permanent residence of the mayor of Zwartewaal. There was at one time dairy factory located in the mansion. In 1975, the manor as a whole was moved from Nieuwesluis, Voorne channel to Rotterdam district Charlois, on the site of a recently burned farm. The hamlets of Nieuwesluis, and Blankenburg on the other side of the Brielse Maas, disappeared under meters of sand. The building is now mainly used for business meetings and weddings.

D'Oliphant

Het Kasteel van Rhoon in Rhoon is een versterkt donjon uit 1432 gebouwd door de familie Van Duyvelant, wier leden destijds leenheer waren van de Heerlijkheid Rhoon. Het kasteel is gebouwd op de plaats waar een ouder kasteel heeft gestaan, dat door de Sint-Elizabethsvloed van 1421 is verwoest. Het kasteel bevindt zich in het huidige Rhoon-Noord, daar waar de middeleeuwse dorpskom ligt, met onder andere de Dorpskerk en het Huis te Pendrecht.

Het kasteel is omgeven door een Engelse tuin, een Baroktuin en het Kasteelbos. Even verderop wordt het Rhoonse Bos gesticht, een heraanleg van waar vroeger het Jachtgebied de Huyters zich bevond. De voorzijde van het kasteel is tijdens de Bentinck-periode opgeknapt en met Empirestijl-ramen ingelegd. De achterzijde van het kasteel wordt gekenmerkt door trapgeveltjes en torentjes.

De binnenzijde van het Kasteel telt vele kunstwerken. In de Oude Keuken bevindt zich een grote schouw met houtsnijwerken. De toegangshal wordt gedomineerd door een grote eikenhouten trap en verder bevinden zich vele vrouwenfiguren en Arabesk-kunstwerken.

In 1971 werd het kasteel, dat na de oorlog door geldgebrek zwaar was verwaarloosd, opgeknapt door een in het leven geroep "Stichting Kasteel van Rhoon". Mede dankzij deze stichting is het kasteel en zijn historie bewaard gebleven en is het nog altijd in gebruik.

Tegenwoordig heeft ook meesterkok Ad Janssen zijn intrek in het kasteel met het exclusieve Biggo Restaurant.

De geschiedenis van het kasteel van Rhoon gaat terug tot 1199 toen de Zeeuwse landjonker Biggo van Duiveland het recht kreeg om de grienden van Pendrecht te bedijken en er een ambachtsheerlijkheid te stichten. Hij bouwde in Rhoon een versterkte toren en een kapel, die door de Sint-Elizabethsvloed werden weggevaagd. In 1433 begon men aan de bouw van een nieuw kasteel, dat tijdens de Hoekse en Kabeljauwse twisten in 1489 werd geplunderd.
Jachtslot

Het kasteel van Rhoon kreeg in 1598 de huidige vorm. Het kasteel bleef tot het faillissement van de Duivelandts in 1683 in handen van de stichters. Hans Willem Bentinck kocht het land en de rechten om het kasteel als jachtslot te gebruiken.

Bentincks

Het kasteel van Rhoon werd door de Bentincks gerenoveerd. Het kasteel kreeg toen aan de voorzijde ramen in empirestijl. Aan de achterzijde heeft het kasteel kenmerkende trapgevels en torentjes. Het kasteel van Rhoon kwam in 1971 in het bezit van de Stichting Kasteel van Rhoon. Deze stichting begon met de restauratie.

Ligging

Het kasteel van Rhoon staat aan noordzijde van het dorp Rhoon in Zuid-Holland. Het kasteel wordt omgeven door een baroktuin en een Engelse tuin. De stichting exploiteert het kasteel. Er is een restaurant gevestigd en men organiseert culturele activiteiten in het kasteel. De Kerkzaal van Rhoon wordt door de gemeente Albrandswaard gebruikt als trouwzaal.

Lees Door de Nederlandse Geschiedenis als u meer wilt weten over de geschiedenis van Nederland.



https://www.absolutefacts.com/nl/kasteel-van-rhoon.htm#:~:text=De%20geschiedenis%20van%20het%20kasteel,de%20Sint%2DElizabethsvloed%20werden%20weggevaagd.

https://nl.wikipedia.org/wiki/Kasteel_van_Rhoon

Kasteel van Rhoon

Huis te Merwe(de) of Kasteel Ter Merwe is een voormalig middeleeuws kasteel ten oosten van de stad Dordrecht aan de Merwede. Het kasteel is gebouwd tussen de jaren 1307 en 1335 op het knooppunt van de rivieren Oude Maas, Noord en Merwede, als plaats waar het stapelrecht werd uitgeoefend.

Huis te Merwede is een van de oudste kasteelruïnes in Nederland (al vanaf 1418).[1] Van het kasteel resteert nog een 14e-eeuwse toren met muren van ongeveer twee meter dikte, die achter een gevangenis en een industrieterrein ligt.

Bewoning
De bouw van het huis werd voltooid in 1335, het was waarschijnlijk niet echt een kasteel, maar meer een ridderhofstad. Tot aan het Beleg van Dordrecht in 1418 werd het beheerd door de familie Van der Merwe(de). Het was het tweede kasteel van de heren Van der Merwede. De eerste vermelding van het huis aan de Merwede dateert van 1335. Uit deze vermelding blijkt dat het huis geen eigendom is van de familie Van der Merwede, maar van de heren Van Putten en Strijen.
Daniel VII van der Merwede, dijkgraaf van de Groote Waard in Zuid-Holland en heer van Steyn, sterft in 1403 zonder een mannelijke opvolger na te laten.[2] Daardoor komt er een einde aan de directe lijn van de Van der Merwedes.[3] Een dochter van Daniel, Margriet, trouwt in 1410 met Willem van Brederode. Het is echter niet duidelijk of deze ook Huis te Merwede in bezit krijgt.[3]

Ruïnering
Tijdens het Beleg van Dordrecht in 1418 werd het onderkomen ingenomen door Jacoba van Beieren, en diende het als uitvalsbasis voor de pogingen tot inname van de stad. De stedelingen wisten echter Jacoba en haar volgelingen te verjagen en verwoestten het huis gedeeltelijk. Drie jaar later tijdens de Sint-Elisabethsvloed werd het restant vrijwel volledig vernield. Alleen een restant van de donjon aan de naar Dordrecht gekeerde kant bleef over. De ruïne was onbewoonbaar geworden en zou nooit meer worden opgebouwd. In 1604 werd de resten verkocht aan de stad Dordrecht.

Na de Sint-Elisabethsvloed van 1421 kwamen de resten van het kasteel rondom in het water te staan en dat bleef bijna zes eeuwen lang het geval. Pas begin 20e eeuw werd de omgeving ingepolderd en lag de ruïne weer aan de oever van de rivier.

Archeologisch onderzoek

In de jaren veertig van de 20e eeuw is archeologisch onderzoek verricht. Dit heeft duidelijk gemaakt dat er twee bouwfasen zijn te onderscheiden. In feite waren het twee kastelen: het eerste is waarschijnlijk al bij een grote overstroming in de 14e eeuw zwaar beschadigd. De resten van de ronde toren op de zuidhoek staan sterk uit het lood terwijl de hele zuidmuur naar buiten overhelt. Het tweede Huis te Merwede werd flink vergroot en besloeg ongeveer 34 x 35 meter.



Kasteel Te Merwe

Landgoed te Werve is een landgoed van 23 hectare in Rijswijk in de wijk Te Werve. Op het goed bevindt zich een landhuis. Het landgoed werd tot 2012 als natuurgebied beheerd door de stichting Zuid-Hollands Landschap. Het is sinds 2006 een van rijkswege beschermd complex Historische Buitenplaats dat onder andere het park, het huis en een duiventoren bevat. Te Werve behoort tot de landgoederenzone Rijswijk.

Natuur
Het terrein ligt gedeeltelijk op een 5000 jaar oude, voedselarme strandwal en deels op voedselrijke veen-, klei-, en zandgronden. Het bestaat voor een gedeelte uit park en voor een gedeelte uit water. Het meer 'De Put' is in 1910 ontstaan door winning van zand voor de ontwikkeling van het Haagse Laakkwartier. Het parkdeel bevat veel stinsenplanten. Men treft er diverse soorten aan, zoals sleutelbloem, lenteklokje, bosanemoon, daslook en Italiaanse aronskelk, maar ook bijvoorbeeld de paarse schubwortel. Er zijn een Engelse tuin, een varentuin en een bostuin. Op het landgoed zijn ruim 740 soorten zwammen geteld. Mede door de waterplas trekt het landgoed ongeveer tachtig vogelsoorten. Er is een vlinderwei, een vossenburcht en er leven twee schildpadden.

Huis Te Werve
De geschiedenis van huis Te Werve gaat terug tot ca. 1280: Herbaren van Foreest (1241-1287) was heer van Te Werve. De oudst bekende bewoner was ene Didderic van den Werve (1285-1296). In 1448 kocht Jan Ruychrok, tresorier van Jacoba van Beieren, het huis van Herbaren van de Werve, breidde de grond uit van 14 morgen tot 160 morgen en bouwde de donjon om van verdedigingswerk tot woonkasteel. In 1454 droeg hij zijn eigen goed in een ondeelbaar leen op aan de grafelijkheid.

In 1593 erfde Jacob Stalpart van der Wielen het goed, waarna het overging naar de familie Wuytiers en later naar de familie Cromhout. In de 17e en 18e eeuw diende huis Te Werve als toevluchtsoord voor katholieken, omdat het hun in die tijd verboden was hun geloof in het openbaar te belijden. In 1771 werd huis Te Werve bewoond door Jacob Hendrik Baron van Wassenaer van Alkemade. In de 18e eeuw raakte het in verval en werden er delen afgebroken en werd er een gedeelte van de gracht gedempt.

In het midden van het park staat een duiventoren die dateert uit de 15e eeuw, mogelijk uit 1448. In 1590 is hij verbouwd in Renaissance-stijl. Het recht om duiven te houden was in die tijd voorbehouden aan de adel en de geestelijkheid. De duiventoren en enkele stukken van de muren zijn de enige elementen die nog uit de middeleeuwen dateren.

In 1824 werd het huis door jonkheer Gevers, heer van Kethel en Spaland, omgebouwd tot herenhuis. In 1891 werd het huis door zijn familie geveild. Abel Labouchere, directeur van "De Porceleyne Fles" in Delft, heeft het huis en een groot deel van het park toen gekocht en voorkwam zo dat het werd gesloopt. Labouchere, die de laatste particuliere bewoner van Te Werve was, heeft het landgoed in 1922 verkocht aan de Bataafse Petroleum Maatschappij, die het park omvormde tot een sportpark voor zijn personeel.

Landgoed te Werve

The Binnenhof (Dutis a complex of buildings in the city centre of The Hague, Netherlands, next to the Hofvijver. It houses the meeting place of both houses of the States General of the Netherlands, as well as the Ministry of General Affairs and the office of the Prime Minister of the Netherlands. Built primarily in the 13th century, the Gothic castle originally functioned as residence of the counts of Holland and became the political centre of the Dutch Republic in 1584. It is counted among the Top 100 Dutch heritage sites. The Binnenhof is among the oldest Parliament buildings in the world still in use.

History

Little is known about the origin of the Binnenhof. Presumably, the grounds next to the Hofvijver lake, and the small homestead on it, were purchased by Count Floris IV of Holland from Meiland van Wassenaar in November 1229. Between 1230 and 1234 he had the homestead expanded to a small keep. After Floris' son and successor William II was crowned King of the Romans in 1248, this construction continued. Between 1248 and 1280, William had the Ridderzaal built. To its left and right, walls were built, which divided the area in front of the building from that behind it. Both walls had a gate. At the end of the wall on the left, near the Hofvijver, the court chapel was built, and near that the Ridderhuis (literally Knights' House) where visiting knights were sheltered. William died in battle in 1256, before the construction of the Ridderzaal had finished, and the castle was completed during the reign of his son, Floris V.

The Binnenhof was the residence of the counts of Holland for a short period. After the house of Holland died out in 1299, the county fell in the hands of the counts of Hainaut. The counts of Hainaut barely resided in the Binnenhof in the early 14th century. Duke Albert I of Bavaria and his successor William II lived in the Binnenhof virtually permanently. Under their reign, the castle saw a sizeable expansion, and gradually became enclosed by buildings.

When Holland had become part of the Burgundian Empire in 1432, the Binnenhof lost its purpose and was abandoned. Part of the complex was later made into the residence of the stadtholder of Holland, who governed the county in absence of its ruler. After Philip II was deposed as Count of Holland and the Dutch Republic was proclaimed in 1581, the Ridderzaal was initially a public space, often used by traders, stallholders and book sellers. In 1584, stadtholder Maurice moved into the stadtholder's quarter, and in the same year, the Ridderzaal became the meeting place of the newly formed States General of the Dutch Republic. The expansions of the Binnenhof by Maurice were the beginning of a gradually advancing reconstruction of the castle that ended after the construction of the southern wing under stadtholder William V, in the late 18th century.

Between 1806 and 1810, under French rule, the administrative centre of the Netherlands was moved to Amsterdam, and the Binnenhof became useless and it was considered for demolition. When the Netherlands gained independence from France, however, the government moved back to the Binnenhof. The existence of the building was in danger a second time in 1848, when a new constitution instituted a system of parliamentary democracy and the States General wished to symbolically demolish the old government buildings and build a new complex. The local residents, however, cared more for the historic value of the building, and successfully protested against demolition.

The House of Representatives sat in the Oude Zaal (literally Old Hall) until 1992, when it had become too small to facilitate the 150 members of the house, and a modern expansion was built on the south of the building, housing its new seat.

Layout

Originally built as a ballroom, the Gothic Ridderzaal (a great hall, literally Knight's Hall) today forms the centre of the Binnenhof. Every third Tuesday of September, on Prinsjesdag, this is where the King holds his annual Speech from the Throne. Other buildings shape a rectangle around the Ridderzaal, creating a large courtyard in front of the building, and a smaller square behind it. A gilt Neo-Gothic fountain adorns the courtyard and a statue of King William II, one of few Dutch equestrian statues, guards its gate, the Stadtholder's Gate, which dates from 1620.

Looking out over the Hofvijver, the Senate sits in a chamber in the western corner of the Binnenhof, while the House of Representatives originally sat in the southern corner, at the other side of the Stadtholder's Gate. Today, the lower house meets in a chamber in the large modern eastern part of the complex. The Prime Minister's office has since 1982 been located in the small tower in the northern corner, simply called the Torentje (English: "Little Tower"). Located in the north-western wing, the Trêveszaal is a meeting room originally built for negotiations during the Eighty Years' War; today, it is the meeting room of the Cabinet.

Binnenhof

The Mauritshuis (Dutch pronunciation: [ˈmʌurɪtsɦœys]; English: Maurice House) is an art museum in The Hague, Netherlands. The museum houses the Royal Cabinet of Paintings which consists of 854 objects, mostly Dutch Golden Age paintings. The collections contains works by Johannes Vermeer, Rembrandt van Rijn, Jan Steen, Paulus Potter, Frans Hals, Jacob van Ruisdael, Hans Holbein the Younger, and others. Originally, the 17th century building was the residence of count John Maurice of Nassau. It is now the property of the government of the Netherlands and is listed in the top 100 Dutch heritage sites.

History

In 1631, John Maurice, Prince of Nassau-Siegen, a cousin of stadtholder Frederick Henry, bought a plot bordering the Binnenhof and the adjacent Hofvijver pond in The Hague, at that time the political centre of the Dutch Republic. On the plot, the Mauritshuis was built as a home between 1636 and 1641, during John Maurice's governorship of Dutch Brazil. The Dutch Classicist building was designed by the Dutch architects Jacob van Campen and Pieter Post. The two-storey building is strictly symmetrical and contained four apartments and a great hall. Each apartment was designed with an antechamber, a chamber, a cabinet, and a cloakroom. Originally, the building had a cupola, which was destroyed in a fire in 1704.

After the death of Prince John Maurice in 1679, the house was owned by the Maes family, who leased the house to the Dutch government. In 1704, most of the interior of the Mauritshuis was destroyed by fire. The building was restored between 1708 and 1718.

In 1774, an art gallery open to the public was formed in what is now the Prince William V Gallery. That collection was seized by the French in 1795 and only partially recovered in 1808. The small gallery space soon proved to be too small, however, and in 1820, the Mauritshuis was bought by the Dutch state for the purpose of housing the Royal Cabinet of Paintings. In 1822, the Mauritshuis was opened to the public and housed the Royal Cabinet of Paintings and the Royal Cabinet of Rarities. In 1875, the entire museum became available for paintings.

The Mauritshuis was privatised in 1995. The foundation set up at that time took charge of both the building and the collection, which it was given on long-term loan. This building, which is the property of the state, is rented by the museum. In 2007, the museum announced its desire to expand. In 2010, the definitive design was presented. The museum would occupy a part of the nearby Sociëteit de Witte building. The two buildings would be connected via a tunnel, running underneath the Korte Vijverberg. The renovation started in 2012 and finished in 2014. During the renovation, about 100 of the museum's paintings were displayed in the Gemeentemuseum in the Highlights Mauritshuis exhibition. About 50 other paintings, including the Girl With the Pearl Earring, were on loan to exhibitions in the United States and Japan. The museum was reopened on 27 June 2014 by King Willem-Alexander.

Mauritshuis

Duivenvoorde Castle was first mentioned in 1226, which makes it one of the oldest castles in South Holland. The castle is remarkable in that it has never been sold, which can be said of very few Dutch castles. It has passed by inheritance through several noble houses, sometimes through the matrilineal line.

Duivenvoorde is a unique and still inhabited castle and estate, with its roots in the 13th century. Once, a large, square defence tower could be found here. The remnants of this tower can still be seen in the facade of the castle and the Voorhuis (front house). In the late Middle Ages, the need for living space grew, so around the tower, which continued to exist until the 17th several wings arose.

Oldest owner
From the Middle Ages, the influential Dutch noble family Van Wassenaer lived in the castle. The oldest known owner - mentioned in the deed of Duivenvoorde of 1226 - was Philips van Wassenaer (listed 1215-1248). It was a noble family of knights, who held important positions at the court.

The Watergeus
Arent VII van Duvenvoirde (1528-1599), the twelfth lord of Duivenvoorde, was one of the most interesting owners. He was one of the noblemen that signed the Petition of the Noblemen in 1566, and was banned from the country. Abroad, he joined the Sea Beggars and got the nickname 'The Watergeus'. His son, Johan van Wassenaer van Duvenvoirde (1577-1645), would later prove to be very important to Duivenvoorde. Johan was a very successful man, and held a number of other influential positions. The great renovation of Duivenvoorde in 1631 was carried out under his authority; he made the then medieval castle into a comfortable country estate.

When Johan died, Duivenvoorde was passed on to his oldest son, Arent VIII van Wassenaer (1610-1681). Thus, Duivenvoorde remained within the male lineage of the Wassenaer family. That is, until Arent IX van Wassenaer (1669-1721) passed away in 1721 and there was no male heir. Through Jacoba Maria van Wassenaer, Duivenvoorde was passed on to the ten-year-old Henriette Jeanne Christine van Neukirchen named Nyvenheim (1807-1849). She would later marry Nicolaas Johan Steengracht (1806-1866), from Zeeland.

Large renovation in 1631
In 1631, under the supervision of Johan van Wassenaer (1577-1645) who was the owner then, the castle extensively renovated and rebuilt, giving way to the current ground plan. The walls and roofs of the central building and the north wing originate from that time. The forecourt was still closed by a crenellated wall with a sandstone gate and a wooden pickup bridge.

Renovation in 1717
The next renovation took place in 1717. Around that time, people preferred architectural symmetry, which is why they made the south wing look almost identical to the north wing. Within the castle a lot was renovated and modernised as well. The state room of the castle, the Marotzaal, is from this time. The Louis XIV hall, which was unique for the Netherlands, was presumably designed by court architect Daniel Marot (1661-1752). In the panelling, life-size portraits were made of the successive Van Wassenaer generations who owned the castle..

Later renovations
The subsequent renovations in and around the castle date back to the 19th A terrace with two bridges was built in front of the castle, ceilings were changed, new panelling was applied and the Marotzaal was painted white with gold.

A young lady of the castle
With Henriette as the young lady of the castle and 23rd owner, a new period of growth began for Duivenvoorde. Together with her husband, the rich jonkheer Nicolaas Johan Steengracht from Zeeland, she would come to mean a lot for Duivenvoorde. Both the interior of the castle and the park were given a makeover.

After Henriette and Nicolaas passed away, their son Hendricus Adolphus Steengracht (1836-1912) became the owner of Duivenvoorde. Together with his sister Henriette, he resided in the estate in the summers. Just like his father, he was important to the history of Duivenvoorde. Hendricus Adolphus was unmarried, and after he died, Duivenvoorde was passed on the grandson of his sister Cornelia Maria, who was married to a member of the Schimmelpenninck van der Oye family.

In 1912, Willem Anne Assueer Jacob Schimmelpenninck van der Oye (1889-1957) became the 26th owner of Duivenvoorde. Not long after, he moved in to live there with his younger sister Ludolphine Henriette (1891-1957) They were the first owners that lived in Duivenvoorde all year round, and they did so in a sober way. Up to the sixties of the 20th century, the castle didn't have running water or electricity.

The last lady of the castle
When Willem died unexpectedly in an accident in 1957, his sister Ludolphine Henriette became the 27th owner of Duivenvoorde. Because of high succession charges, she was forced to sell a part of her assets. Finally, she had to decide on the future of Duivenvoorde, and entrusted Duivenvoorde (and its inventory) to a foundation in. After a thorough restoration of the castle, the museum was opened to the public in 1963.

The restoration in 1958-1963
During the last restoration of the castle by architect Elias A. Canneman (1905-1987), Duivenvoorde was returned to the state of 1631 and 1717 - where possible and acceptable. The guiding principle was a pure, technical restoration, without any additions or embellishments. The 19th-century neo-gothic portal, the terrace in front of the house, and some 18th-century elements were retained, but other than that, the building was restored to 'the way it was'.


https://www.kasteelduivenvoorde.nl/the-castle/duivenvoorde/history/

https://www.castlesworld.com/castles/duivenvoorde-castle.php

https://www.kasteelduivenvoorde.nl/the-castle/duivenvoorde/residents/

Duivenvoorde Castle


Kasteel Oud-Wassenaar is een negentiende-eeuwse villa, een groot buitenverblijf, in Wassenaar in de wijk Oud Wassenaar.

Kasteel

Het voormalige kasteel Oud-Wassenaar was het zomerverblijf van Betsy van der Hoop en haar echtgenoot Guillaume Groen van Prinsterer.

In 1871 kocht C.J. van der Oudermeulen, stalmeester in buitengewone dienst van Koning Willem III en onder meer hoogheemraad van Rijnland, de buitenplaats Oud Wassenaar. Blijkens de kadastrale kaart uit 1822 was het landhuis toen gesitueerd aan de Schouwweg in een parkaanleg met een deels formele lanenstructuur zoals de Oud Wassenaarseweg, Groen van Prinstererlaan en Lindelaan. Het oude kasteel werd in 1872 afgebroken. Het formele gedeelte van de buitenplaats, langs de rechte lanen, werd in de jaren daarna verkaveld tot villapark en bebouwd.

Op dezelfde plaats werd in de jaren 1876-1879, in opdracht van Van der Oudermeulen, een nieuw groot huis gebouwd met een trapgevel, zijvleugels en torens. Het is ontworpen door de neorenaissance-architect Constantijn Muysken, die in de voorafgaande periode de Italiaanse architectuur bestudeerd had.

De hal meet 182m² en wordt omringd door twaalf zuilen van Schots graniet. Om de hal liggen de 'witte salon', de jachtkamer met aparte bar, de balzaal en de twee Franse salons. De uitbouw aan de achterzijde van het kasteel is ontworpen door Co Brandes. Tussen 2001 en 2005 is de buitenzijde van het gebouw gerestaureerd. De verankering was in slechte staat en dakkapellen gingen door roest kapot. Vrijwel al het lood, zink en leiwerk is vernieuwd. De restauratie van de uitbouw en het interieur is nog altijd niet uitgevoerd door geldgebrek.

Het kasteel is gelegen in een groot park; het park is eigendom van de appartementseigenaren. Rond 1877 is een ontwerp voor/schets van de toenmalige buitenplaats gemaakt door de Duitse tuin- en landschapsarchitect Eduard Petzold. Dit ontwerp is niet uitgevoerd.

Het hotel

In 1910 werd het kasteel in gebruik genomen als hotel en restaurant. De exploitatie verliep moeizaam, en het gebouw werd enkele malen verkocht. Tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikten de nazi's het huis om buitenlandse gasten onder te brengen.

Na de oorlog is het kasteel opgeknapt. In het gastenboek komen beroemde namen voor, zoals Winston Churchill, Paul-Henri Spaak, generaal Montgomery en Oe Thant. Er zijn veel grote partijen gegeven, waaronder een huwelijksfeest voor prinses Margriet en Pieter van Vollenhoven in 1967. Er worden feesten/partijen en evenementen georganiseerd en het is sinds enkele jaren een van de niet-gemeentelijke trouwlocaties van Wassenaar.

De tennisbanen

Reeds vóór de Eerste Wereldoorlog waren er tennisbanen op het landgoed. Deze betonbanen werden rond 1950 vervangen door gravelbanen, toen de Lawn Tennis Club Oud-Wassenaar wordt opgericht. Het huidige clubhuis dateert nog uit die tijd, maar is wel verbouwd. De club heeft bijna 900 leden en ongeveer 350 jeugdleden; zij beschikt over zeven banen.

De appartementen

In het park zijn in 1975 vier appartementengebouwen van verschillende afmetingen gebouwd. Het park, de parkeerplaatsen, de weg, de poorten en de vijver zijn eigendom van de appartementeneigenaren.

Rijksmonument

Oud Wassenaar is in 2006 ingeschreven in het monumentenregister. In februari 2009 bepaalde de Raad van State dat de historische buitenplaats Oud-Wassenaar een beschermd rijksmonument blijft.