The Hamtoren is the remains of Den Ham castle in Vleuten in Utrecht. The tower is located north of the Utrecht - Rotterdam railway line on an old road to Harmelen.

History
The castle mentioned for the first time in a charter from 1325 was initially built as a residential tower. It is suspected that it was built around 1260, strategically opting for an inlet of the old Rhine course because it made it more defensible. The tower allowed the owner to exert power over the environment.

Den Ham was repeatedly deployed. In 1481 it was partially destroyed, then it was expanded to include a second tower. In 1536 the States of Utrecht recognized it as a city of knights, the residents were then admitted to the Knighthood. In 1642 the gatehouse that gives access to Den Ham was rebuilt. By marriage in 1711 the castle came into the possession of the Hacfort family where it would remain until 1811. Around 1872 the castle was in disrepair and, apart from the tower, it was demolished. About 100 years later, the tower was restored. Today, the tower is privately owned and can only be visited very rarely.

The excavated tower has one and a half meter thick brick walls of about 27 meters high. Among other things, a turn has been made on top and the total height is approximately 35 meters. Inside it has six floors and a basement where medieval beams have been preserved.

Ridderhofstad Den Ham

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

De Haar Castle (Dutch: Kasteel de Haar) is located in Utrecht, Netherlands.

Original site

The oldest historical record of a building at the location of the current castle dates to 1391. In that year, the De Haar family received the castle and the surrounding lands as a fiefdom from Hendrik van Woerden. The castle remained in the ownership of the De Haar family until 1440, when the last male heir died childless. The castle then passed to the Van Zuylen family. In 1482, the castle was burned down and the walls were torn down, except for the parts that did not have a military function. These parts probably were incorporated into the castle when it was rebuilt during the early 16th century. The castle is mentioned in an inventory of the possessions of Steven van Zuylen from 1506, and again in a list of fiefdoms in the province Utrecht from 1536. The oldest image of the castle dates to 1554 and shows that the castle had been largely rebuilt by then. After 1641, when Johan van Zuylen van de Haar died childless, the castle seems to have gradually fallen into ruins. The castle escaped from total destruction by the French during the Rampjaar 1672.

In 1801 the last Catholic van Zuylen in the Netherlands, the bachelor Anton-Martinus van Zuylen van Nijevelt (1708–1801), bequeathed the property to his cousin Jean-Jacques van Zuylen van Nyevelt (1752–1846) of the Catholic branch in the Southern Netherlands. In 1890, De Haar was inherited by Jean-Jacques' grandson Etienne Gustave Frédéric Baron van Zuylen van Nyevelt van de Haar (1860–1934), who married Baroness Hélène de Rothschild. They contracted architect Pierre Cuypers in 1892 to rebuild the ruinous castle, which took 15 years.

1892 restoration

In 1887, the heir to the castle-ruins, Etienne van Zuylen van Nijevelt, married Hélène de Rothschild, of the Rothschild family. Fully financed by Hélène's family, the Rothschilds, the couple set about rebuilding the castle from its ruins. For the restoration of the castle, the famous architect Pierre Cuypers was hired. He would work on this project for 20 years (from 1892 to 1912). The castle has 200 rooms and 30 bathrooms, of which only a small number on the ground floor have been opened to be viewed by the public. In the hall, Cuypers placed a statue with his own image in a corner of the gallery on the first floor.

The castle was equipped by Cuypers with the most modern gadgets, such as electrical lighting with its own generator, and central heating by way of steam. This installation is internationally recognized as an industrial monument. The kitchen was for that period also very modern and still has a large collection of copper pots and pans and an enormous furnace approximately 6 metres long, which is heated with peat or coals. The tiles in the kitchen are decorated with the coats of arms of the families De Haar and Van Zuylen, which were for this purpose especially baked in Franeker. Cuypers marked out the difference between the old walls and the new bricks, by using a different kind of brick for the new walls. For the interior Cuypers made extensive use of cast iron.

In the castle one can see many details which reminds one of the family De Rothschild, such as the Stars of David on the balconies of the knight's hall, the motto of the family on the hearth in the knight's hall (A majoribus et virtute) and the coat of arms of the family right underneath on the hearth in the library.

Interior

The interior of the castle is decorated with richly ornamented woodcarving, which reminds one of the interior of a Roman Catholic church. This carving was made in the workshop of Cuypers in Roermond. The place where later also the interiors of many Roman Catholic churches were made, designed by Cuypers. Cuypers even designed the tableware. The interior is also furnished with many works of the Rothschild collections, including beautiful old porcelain from Japan and China, and several old Flemish tapestries and paintings with religious illustrations. A showpiece is a carrier coach of the woman of a shōgun from Japan. There is only one more left in the world, which stands in a museum in Tokyo. Many Japanese tourists come to De Haar to admire this coach, which was donated from the Rothschilds' collections.

Park and gardens


The castle seen from the air
Surrounding the castle there is a park, designed by Hendrik Copijn [nl], for which Van Zuylen ordered 7,000 grown trees. Because these could not be transported through the city of Utrecht, Van Zuylen bought a house and demolished it. The park contains many waterworks and a formal garden which reminds one of the French gardens of Versailles. During the Second World War many of the gardens were lost, because the wood was used to light fires, and the soil was used to grow vegetables. At this time, the gardens are restored in their original state.

For the decoration of the park, the village Haarzuilens, except for the town church, was demolished. The inhabitants were moved to a place a kilometre away, where a new Haarzuilens arose and where they lived as tenants of the lord of the castle. This new village was also built in a pseudo-medieval style, including a rural village green. The buildings were for the most part designed by Cuypers and his son Joseph Cuypers. From 2000 on, the estate is partly owned by Natuurmonumenten.


De Haar Castle


Slot Zuylen is een kasteel in het dorp Oud-Zuilen nabij de stad Utrecht. Het ligt vanuit Utrecht gezien aan het begin van de Vechtstreek. De geschiedenis van het slot begint reeds in de 13e eeuw.

Geschiedenis

In de 13e eeuw werd door de Heer van Suilen en Anholt een donjon gebouwd. Van deze woontoren is niet veel bekend.

In de 14e eeuw werd de donjon uitgebreid met een zaalhuis. Het geslacht van Zuylen verdeelde zich in diverse takken: het geslacht Van Zuylen bleef tot aan de 14e eeuw heerser van het kasteel. In 1422 erfde Frank van Borssele het kasteel doordat hij aangetrouwd was. Het kasteel werd in datzelfde jaar met de grond gelijk gemaakt tijdens de Hoekse en Kabeljauwse twisten door de Utrechtse Hoeken.

Pas in 1510 werd begonnen met de herbouw van Slot Zuylen door de edelman Willem van Rennenberg. Kort na de ingebruikname werd het als ridderhofstad erkend. Zijn nazaten waaronder George van Lalaing, en de familie Egmond hadden het in eigendom tot het in 1611 werd verkocht aan de Amsterdamse koopman Jasper Quinget. Zijn stadgenoot Adam van Lockhorst werd zes jaar later de volgende eigenaar. Rond 1620 was admiraal Steven van der Hagen bewoner van het slot. Uiteindelijk kwam het slot in bezit van de familie Van Tuyll van Serooskerken.

De slangenmuur van 120 meter werd in 1742 gebouwd. In 1751-1752 is het slot voor het laatst ingrijpend verbouwd. Het slot kreeg een U-vorm: de weermuur werd gesloopt en de bijbehorende gracht gedempt, waardoor de binnenplaats een voorplein werd. Om een symmetrisch geheel te bereiken werd er een linkervleugel bijgebouwd. Er werd een extra buitenmuur gebouwd zodat er bij de nieuwe toegangsdeur een voorportaal ontstond met nieuwe trappen, zodat de kamers apart bereikbaar konden worden. Sindsdien zijn er aan het hoofdgebouw geen grote veranderingen meer aangebracht.
Van 1803-1808 werd Slot Zuylen om economische redenen door Willem René van Tuyll van Serooskerken verhuurd.
Begin jaren 50 van de 20e eeuw bracht Frederik Christiaan Constantijn van Tuyll van Serooskerken het slot met de tuinen onder in een stichting. Meerdere restauraties vonden er daarna plaats aan Slot Zuylen. Vandaag de dag heeft het onder meer de functie van museum.

Een van de bekendste bewoners van het slot was schrijfster Belle van Zuylen (1740-1805).

Slot Zuylen en omgeving
Het slot ligt in een parkje van 1,5 hectare met een 120 meter lange slangenmuur. Bij het kasteel behoren verder nog grachten met de volgende aparte rijksmonumenten: kademuren, een duiker, brug, poortgebouw, hoektoren, koetshuis, tuinmanswoning, slotboerderij, houtopslag- en wagenschuur, speelhuisje, ijzeren hekwerk en een moestuin.

Tussen het slot en de Vecht staat een kerk die na een brand is herbouwd in 1848. Het kerkje is een rijksmonument en eerder stond hier een kapel. Onder de kerkvloer bevindt zich een grafsteen van Willem van Rennenberg. Op ongeveer een halve kilometer afstand van het slot is de begraafplaats Oud-Zuilen gelegen die onder meer fungeert als begraafplaats voor de familie Van Tuyll van Serooskerken.


Slot Zuylen

Oudaan (Oudaen, Oud Aa) is een voormalige ridderhofstad gelegen aan de rivier de Vecht in het Utrechtse dorp Breukelen.

Het is een zeer oud huis, waarschijnlijk tegen het eind van de dertiende eeuw gesticht door een lid van het geslacht Van Loenersloot. Het is gebouwd tegenover de plaats waar de Aa oorspronkelijk uit de Vecht ontsprong. De ridderhofstad werd vroeger ook wel "Oud Aa" genoemd.

Met de groei van de economische betekenis van het gebied rond de Vecht ontstonden er langs de oevers verschillende kastelen. Omdat de eerste eigenaars zich Van Loenersloot van Oudaen noemen, gaan we er vanuit dat Oudaen gesticht is door het geslacht Van Loenersloot. In 1336 komen we als eigenaar Theodoricus of Dirk van Loenersloot van Oudaen tegen; hij is in dat jaar getuige voor de bisschop van Utrecht. Daarvoor komen we rond 1280 al een Henrick of Dirck Loenresloet tegen en rond 1303 Wilhelmus van Oudaen. Er wordt er vanuit gegaan dat dit de vader en grootvader van de eigenaar uit 1336 zijn en dat grootvader Henrick het kasteel gesticht heeft.

De eigenaren van Oudaen hadden weinig politieke invloed op Breukelen; in elk geval veel minder dan de eigenaren van Nijenrode en Gunterstein. Dit werd waarschijnlijk veroorzaakt, doordat ze op de stad Utrecht gericht waren, waar ze belangrijke functies in het bestuur van de stad vervulden. Er zijn maar heel weinig gegevens over de familie Van Loenersloot van Oudaen bekend, maar het vermoeden bestaat dat ze het grootste deel van het jaar in Utrecht woonden en Oudaen als buitenhuis gebruikten.

De laatste vertegenwoordiger van de familie Van Loenersloot, Zweder van Loenersloot van Oudaen, overleed in 1429, waarna het huis in bezit kwam van zijn neef en zwager Dirck Taets, die ook het stadskasteel Soudenbalch in Utrecht bezat. Dat huis werd later ook Oudaen genoemd. In de 15e eeuw was de ridderhofstad eigendom van de familie Taets, maar in 1578 werd het bezit verkocht aan François van Sneeck voor 1200 carolusguldens en kwam het vervolgens via vererving aan het geslacht Van der Burch. In de 17e eeuw werd het kasteel grondig verbouwd, en in het Rampjaar 1672-1673 ontkwam het aan verwoesting door de Fransen die Utrecht en omgeving bezet hadden: de Van der Burchs waren katholiek.

Door zijn huwelijk kwam de hofstad in 1718 in het bezit van de Vlaming Philibert de Clercque, wiens nakomeling August Ernest de Clercque Wissocq, die burgemeester was van het Vlaamse dorp Wieze, het in 1807 aan Hendrik Jacob Ortt verkocht. Van 1827-1889 was het eigendom van de familie Duuring, waarna verschillende andere particuliere eigenaren volgden. Ook nu wordt het nog particulier bewoond en is het kasteel niet voor publiek toegankelijk.

In 1889 wordt Oudaen gekocht door Margaretha Elisabeth Willink van Collen, die eigenaresse is van het naburige kasteel Gunterstein. Na haar overlijden in 1935 blijkt uit haar testament dat ze via een legaat Oudaen aan haar achternicht jonkvrouwe Maria Elisabeth Quarles van Ufford schenkt. Na haar huwelijk met Walter William Seymour March gaat ze in Engeland wonen en verhuurt ze het kasteel aan de toenmalige Stichting Nijenrode. De bijbehorende landerijen en opstallen worden verkocht.

In 1974 wordt dan ook Oudaen verkocht en de nieuwe eigenaar wordt Dr. Maurice Nelson Graham Dukes, die het kasteel elf jaar later op zijn beurt weer verkoopt aan R.E. Ophorst. Sinds 1990 is het kasteel door koop in eigendom gekomen van R. Kattenburg, die er ook zijn bedrijf, de kunsthandel Rob Kattenburg BV, vestigt.

https://nl.wikipedia.org/wiki/Ridderhofstad_Oudaan#:~:text=Het%20is%20een%20zeer%20oud,wel%20%22Oud%20Aa%22%20genoemd.&text=Dat%20huis%20werd%20later%20ook%20Oudaen%20genoemd.

http://www.kasteleninutrecht.eu/Oudaen.htm

Ridderhofstad Oudaen

In the thirteenth century AD, the nearby cathedral city of Utrecht was developing into a market town. Also during that period, in around 1260, the first foundations for the then-named Nijenrode Castle were laid at a strategic spot on the narrowest part of the river Vecht. The river was part of the trade route from the town of Utrecht to the Zuiderzee (current-day IJsselmeer), and was situated in an area heavily disputed by the Bishops of Utrecht and the Counts of Holland, so the (moat) water could also be used as a defense mechanism in times of conflict.

Country house with knightly grandeur
The lords of Nijenrode dedicated their castle to the count of Holland. The castle was destroyed in 1481 and again in 1511, and consequently rebuilt. Between 1632 and 1642, proprietor Bernard van den Bongart III changed the building into a country house with the grandeur of a castle, ordering modernization and embellishments.

French headquarters and the Ortt family
In 1672, during the French occupation of the Netherlands, Nijenrode Castle became the headquarters of the occupier. When they departed the castle a year later, they set it alight. Johan Ortt, who purchased the caste on 1675, ordered its reconstruction and renovation. Eventually, the Orrt family, grain and cloth merchants from Amsterdam, would own the castle until 1853.

Back to its former glory and new adaptations: the Onnes and Goudstikker family
From 1853, two generations of the De Heus family, manufacturers of copper and paper from Utrecht, owned the castle and estate. In 1906, coffee merchant Michiel Onnes bought the by now run-down castle. He ordered extensive restorations, bringing the castle and estate back to their former glory of the mid-seventeenth century. He extended the estate, modernized the living quarters, built the Coach and Gate Houses, and rebuilt the donjon on its medieval foundations – including two extra floors.

In 1930, Onnes had to sell his property to art dealer Jacques Goudstikker. By now, an extensive art collection was housed in the castle. Because he felt it important that the less fortunate would have access to the collection, Goudstikker opened the castle to the public, with a tavern located in the Coach House. As well as art exhibitions, Goudstikker organized concerts and dinners at the castle. His Jewish background forced him to flee the Nazis in 1940, and tragically he perished in an accident aboard the ship bringing him to South America. His art collection was brought to Germany.

After the war: Nijenrode becomes a university campus
After WWII, Goudstikker's widow Desiree transferred ownership of the estate to the Netherlands International Education Institute NOIB, who were already letting the castle. The castle and estate were made suitable for university campus life, and multiple new buildings were added over the years. Ultimately, NOIB was renamed Nyenrode Business Universiteit.  

Name
The origins of the name Nijenrode is not quite clear. It has been said that the 'nije' part means 'new' and the 'rode' part means 'reclamation', indicating the origin of the estate and castle, but this cannot be verified. As the Dutch combined letter 'ij' is unknown in the English language, 'Nyenrode' has become the (international) name of this international institute!

Coat of arms
Fourteenth-century knight Gijsbrecht II is credited with designing our coat of arms. He combined his father's family's red and gold with the blue and St Andrews crosses of his mother's family crest. You might have seen these same crosses around Amsterdam, as they appear in the city's coat of arms too!

The medieval coat of arms is today in use as Nyenrode's logo. You may also see Gijsbrecht's family colors of gold and red on the castle's window shutters and for example in our student rugby team's jersey.

Carillon and carillonist
As far as we know, Nijenrode is the only castle on the world with a manual carillon. The base of our carillon is made out of bells cast especially for Nijenrode castle by the Taylor Bell Foundry in Loughborough, England, in 1915. In 1940, the carillon was extended to include bells from the nearby Witzand Estate. Finally, in 2015, to celebrate the carillon's centenary, two further bells were added, funded by our alumni. Today, the carillon contains eighteen bells. It is situated in the castle's Bell Tower.

Nyenrode Business Universiteit has its own university carillonist, Jan Willem Achterkamp. On festive and memorial days he plays the carillon and he is also responsible for the daily tunes you hear around the campus.

https://www.nyenrode.nl/en/experience-nyenrode/nyenrode-breukelen/castle

Kasteel Nijenrode

Kasteel Montfoort in het Utrechtse Montfoort, werd in 1163 door bisschop Godefried van Rhenen gebouwd ter verdediging van het Sticht tegen het graafschap Holland. Alleen een deel van de voorburcht staat er nog.

Bouwkundig

Het kasteel is in het rampjaar 1672 door binnengevallen Fransen troepen van Lodewijk XIV opgeblazen en niet meer opgebouwd. Wat overgebleven is, is de fraaie toegangspoort met twee zware ronde torens. Deze geeft toegang tot het binnenplein van de ommuurde voorburcht. Het eigenlijke kasteelterrein bevindt zich onder de provinciale weg.

Eigenaren/bezitters

In 1163 begon haar geschiedenis als burcht van de bisschop van het Sticht. Het kasteel werd in zijn naam bewoond door een burggraaf, die als familienaam sinds die tijd Van Montfoort droeg. Het was een erfelijke functie die, na het uitsterven in 1260, overging via het huwelijk van Alix van Montfoort naar haar man ridder Boudewijn van Renderode.

Hun enige dochter Alix huwde met Roelant de Roover, die in 1270 ook de hoge heerlijkheid van Montfoort erbij kocht van de bisschop. Vanaf dat moment noemde dit geslacht zich eveneens burggraaf en Van Montfoort, maar de burggraven gingen ook behoren tot de tegenstanders van de bisschoppen. Kort voor 1300 hielp Zweder van Montfoort de stad Utrecht de bisschop gevangen te nemen. In 1301 vochten de van Montfoorts tegen zijn opvolger in de slag bij Hogewoert waar de bisschop sneuvelde.

In 1353 kreeg Zweder II van Montfoort het weer aan de stok met een bisschop, die vervolgens zijn kasteel innam en hem dwong de hoge heerlijkheid terug te geven. Bij een opvolgingstwist van de bisschop steunden de van Montfoorts de juiste partij, waardoor ze in 1430 de hoge heerlijkheid weer terugkregen. Keizer Karel V kocht uiteindelijk het bezit in 1545 van de laatste van Montfoort, een zekere Jan de Roover, die in 1580 stierf. Montfoort komt in bezit van de familie De Merode. Ferdinand Philips van Merode verkocht Montfoort in 1648 aan de Staten van Utrecht.

Na de verwoesting door Franse troepen op 6 en 7 november 1672, gaven de Staten in 1688 het kasteelterrein, met de restanten van het kasteel (voorburcht en toegangspoort) voor lange tijd in bruikleen aan de stad Montfoort. De stad verpachtte het geheel aan haar burgemeesters. In 1833 werd in het kasteel een kostschool gevestigd. In 1859 werd de Dienst der Domeinen eigenaar van het terrein en kwam er een gevangenis voor meisjes onder de zestien. Ook kwam er een opvoedingsgesticht voor meisjes die lichte delicten hadden begaan; de splitsing in een Tuchtschool (als opvolger van de gevangenis) en een Rijksopvoedingsgesticht werd echter pas rond de eeuwwisseling verder doorgevoerd. De Tuchtschool werd opgeheven in 1968, waarna de gemeente Montfoort in 1974 het terrein overnam van de Dienst der Domeinen. Na restauratie van de overblijfselen (1984) en afbraak van de modernere bebouwing, bouwde de gemeente een nieuw stadskantoor op het vrijgemaakte kasteelterrein (geopend in 1990, een jaar na de gemeentelijke herindeling die het oude stadhuis te klein maakte) terwijl in het oude poortgebouw sinds 2008 een restaurant annex zalencentrum is.

Kasteel Montfoort

Het Kasteel van Woerden is tussen 1407 en 1415 als burcht gebouwd door hertog Jan van Beieren, heer van Woerden.

Kenmerken

Het kasteel is vierkant van vorm, heeft een ophaalbrug en drie ronde en een rechthoekige toren. De slotgracht is lange tijd gedempt geweest, maar het kasteel ligt nu weer grotendeels door water omgeven op een schiereilandje in de singel, naast de veel later gebouwde Sint-Bonaventurakerk.

Geschiedenis

De eerste bron over de bouw van het kasteel dateert van 1415, maar daaruit blijkt dat de bouw dan al ver gevorderd is. Er moet ook al eerder een kasteel in Woerden hebben gestaan, want bij de opdracht tot de bouw wordt verwezen naar een ander "Steenen Huys". Vermoedelijk heeft dat kasteel aan de westkant van Woerden gelegen, ter verdediging van Utrecht tegen Holland. Het huidige kasteel is gebouwd in opdracht van de graaf van Holland ter verdediging tegen de bisschop van Utrecht en ligt daarom aan de oostkant van de stad. Het kasteel heeft vele bestemmingen gehad. Behalve als verdedigingswerk, (militaire) gevangenis (tot 1872), hospitaal en opvangkamp voor Ambonezen, was het kasteel geruime tijd in gebruik als centraal kledingmagazijn van het Ministerie van Defensie.

In de Franse tijd liet de Bataafse Republiek er onder andere oud-raadpensionaris Laurens Pieter van de Spiegel, de feministe Etta Palm, en Willem Bentinck en Stefanus Jacobus van Langen opsluiten.

Tot de slotgracht weer werd uitgegraven, was het kasteel het decor van de oudste burgertaptoe van Nederland, uitgevoerd door de plaatselijke Harmonie de Vriendschap.

Nadat het eind jaren tachtig was gerestaureerd, is het kasteel in gebruik geweest als kantoorruimte voor Logica. In 2006 lanceerde de gemeente Woerden plannen om het kasteel te verbouwen tot woonruimte. Inwoners van Woerden hadden daarbij inspraak in hoe het complex eruit zou komen zien. Sinds 2007 heeft het kasteel gedeeltelijk een horeca-bestemming en is er mogelijkheid tot trouwerijen.

In 2015 is er achter het kasteel een fietsbrug, de Nelson Mandelabrug, gerealiseerd die het centrum direct met het station verbindt.

Kasteel van Woerden

Historie

Vroege middeleeuwen

De historie van landgoed Linschoten gaat terug tot de vroege middeleeuwen. Vanaf de elfde eeuw hadden de bisschoppen het hier op de grens van Holland en Utrecht voor het zeggen. Zij lieten het moerassige land ontginnen en gaven de bezittingen in leen uit aan adellijke families. In de veertiende eeuw werd gesproken van een versterkt ‘Huys te Linschoten’ dat in bezit kwam van de familie van Montfoort.

Vanaf de Gouden Eeuw

Het Kasteelachtige huis in de bocht van het riviertje de Lange Linschoten is in 1637 gebouwd door Johan Strick. Vanaf dat moment noemde hij zich Strick van Linschoten. Daarna woonden zeven generaties van deze familie op Linschoten. Tot de laatste erfgenaam besloot het hele landgoed te verkopen aan de vermogende tabakshandelaar Ribbius Peletier uit Utrecht. Bij het overlijden van zijn kleinzoon in 1969 kwam het beheer in handen van de Stichting Landgoed Linschoten.

1633-1891 periode Strick van Linschoten

De familie Strick van Linschoten woonde ruim 250 jaar op het landgoed. Het landgoed bleef een eenheid en breidde zich in de loop van de jaren steeds verder uit. De laatste Strick van Linschoten, Emil, was ongehuwd. Hij liet het landgoed na aan zijn nichtje Else von Arnim die het op haar zestiende erfde. Als zij in 1850 op het landgoed gaat wonen, loopt het hele dorp Linschoten uit om haar te verwelkomen. Tien jaar later verhuisde zij met haar gezin naar Duitsland en nam de galerij met portretten van haar voorouders mee.

1891- 2012 periode Ribbius Peletier en Stichting

In 1891 kocht Gerlachus Ribbius Peletier Landgoed Linschoten op een openbare veiling. Het landgoed was 323 hectare groot en telde naast het huis ook acht boerderijen, verschillende woonhuizen en oude rechten. Ribbius Peletier (1818- 1901) was vermogend geworden in de tabakshandel. Hij kocht het landgoed voor zijn zoon (1856-1930) als investering en levensvervulling. Tot zijn grote teleurstelling volgde zijn zoon hem niet op in de fabriek. Ze woonden in de stad Utrecht en kwamen wekelijks op het landgoed om het te beheren.

1940-1945 Tweede Wereldoorlog

De jongste zuster van Ribbius Peletier woonde met haar man en drie zoons vanaf 1942 tijdelijk in het Jachthuis. Het bewaard gebleven brievendagboek van haar oudste zoon, Maarten Reinink, is in 2001 uitgegeven door de Stichting. Het geeft een pakkend beeld van de hongerwinter tot aan de bevrijding in 1945 door de ogen van een zestienjarige scholier. Het zijn afwisselend verhalen over de natuur, het gezin en het laatste nieuws over de oorlog die soms heel dicht bij komt met hevige bombardementen in de omgeving. Het grote Huis werd eerst gebruikt als munitieopslagplaats van de Duitsers en later als geheim adres voor een groot deel van de verzameling van het Haags Gemeentemuseum.

https://www.landgoedlinschoten.nl/landgoed/historie


Huis te Linschoten

Stadskasteel History 

Over the years, the Stadskasteel (tower house) has had various owners. The history of the tower house began at the end of the 13th century, when its construction was completed. It was subsequently occupied by several noble families, who have left their mark on the current tower house in the names of the different meeting/event halls.

Since 2003, Oudaen has been a true purveyor of fine food and drink with many facets and faces.

Brewery History

During the Middle Ages, beer was by and large the people’s drink due to a lack of clean drinking water. Since it is boiled during the brewing process, all bacteria are killed, which meant that no one fell ill from it. More expensive alternatives, such as tea, coffee, lemonade, and wine were consumed by the wealthy.

In 1610, there were 22 breweries in Utrecht, most of which were located on the docks along the Oudegracht. In 1674, this dropped to 14 and by the 18th century only two breweries remained. Around 1990, when Stadskasteel Oudaen was designated for hospitality use and a brewery was established in the vaulted cellar, beer was finally being brewed on the Oudegracht again after 93 years!

1280 - built Stadskasteel Oudaen

1400/1500 - the house is owned by various noble families, the most famous owner being Vrederix Soudenbalch. The families of Taets-Oudaen and Drakenborgh lived in the tower house and together they had it expanded with multiple smaller homes, which were built as extensions to the main building.

1865 - the main building and northern wing are combined into a single unit. This results in the Stadskasteel having the facade that we know today.

untill 1967 - Stadskasteel Oudaen operates as a home for senior citizens.

1967 - the Stadskasteel is sold to the student association Veritas for just 1 euro, under the condition that the necessary restoration and renovation plans be implemented. The association turns out to be financially unable to accomplish this.

1968 - the Utrechts Monumentenfonds (Utrecht monument fund) buys Oudaen, because the required restoration is not being performed.

1984 - utrecht Municipality purchases Stadskasteel Oudaen and creates a foundation for its restoration and maintenance.
 
1997 - stadskasteel Oudaen had been privately owned, but is taken over by Krasnapolsky NV/NH Hotels. Due to the inability to rent out hotel rooms there, Oudaen quickly proves problematic from a commercial perspective.

2003 - Peter Elzendoorn and Ireen Ophof seize the opportunity when Krasnapolsky quietly offers Stadskasteel Oudaen up for sale in 2003 and they acquire the space.

2017 - after nearly 15 years, Stadskasteel Oudaen is acquired by its neighbours on the Oudegracht: the owners of PK Bar & Kitchen. They decide that the somewhat old-fashioned tower house needs an update: Oudaen 2.0.


https://www.oudaen.nl/historie/

Huis Oudaen

Kasteel Rijnhuizen is een van de weinige Nieuwegeinse kastelen, die tot in de huidige tijd behouden zijn gebleven. Het is een van de weinig overgebleven kastelen en landgoederen van het gebied. Het gaat om kasteel Rijnhuizen, dat samen met de inmiddels verdwenen kastelen Wijnestein, Plettenburg en Vroonestein ooit een kastelenlint vormde langs de Jutphasewetering. Vanaf de huidige Herenstraat kijk je uit op dit kasteel, omringd door een bosrijk landschap, waar onder andere de ‘braamsroute’ is uitgezet. Deze route neemt je mee langs eiken van meer dan 250 jaar oud en een tuin verrijkt met negentiende eeuwse kunst. In het gebied zijn bovendien meer dan veertig verschillende soorten broedvogels gesignaleerd en zijn er veel soorten stinzeplanten te bewonderen.

Kasteel Rijnhuizen kent een lange en roerige geschiedenis. Deze geschiedenis begint in het midden van de dertiende eeuw, wanneer de familie Van Rijn opdracht geeft tot het bouwen van een aantal kastelen, waaronder Rijnhuizen. Daarvoor stond op diezelfde plek een houten huis, gesticht door Dirk van Jutfaes, de eerste ambachtsheer van het dorp.

13e eeuw

Hoewel gegevens over die tijd schaars en niet geheel duidelijk zijn, zou de historie van het kasteel teruggaan tot de 13e eeuw. Aan het eind van die eeuw werd melding gemaakt van het stichten van een huis door nakomelingen van Dirk van Jutfaes. De eerste vermelding hiervan is terug te vinden in kronieken uit 1459, waarin het huis als volgt staat omschreven: ‘een huysinge gelegen in Juphaes met 8 honts lands daar ’t Huys opstaat geheten ’t Huys ten Ryn, anders Rynhuizen’.

Het geslacht Van Jutphaas heeft het landgoed niet lang in bezit gehad. Zeker is dat in het midden van de 14e eeuw de familie Van Rijn op het kasteel huisde.

15e eeuw: 

Rijnhuizen meermalen geplunderd en in de as gelegd
Op verzoek van de Utrechtse bisschop David van Bourgondië, valt Joost van Lalaing, stadhouder van keizer Maximiliaan, op St. Victorsdag (10 oktober 1481) met een bende van 4.000 man het Nedereind van Jutphaas binnen. Dit ging gepaard met het plunderen en in brand steken van praktisch alle kastelen in Jutphaas., waaronder ook Rijnhuizen. Waarschijnlijk bouwde Adriaan van Rijn van Jutfaes het huis weer op, want op 17 november 1493 laat hij het na aan zijn zoon Dirk. In 1528 ging het huis opnieuw in vlammen op, weer door toedoen van de bisschop van Utrecht.

17e eeuw

Tot het overlijden van Johanna of Anna van Rijn van Jutfaes in 1608, is het huis in eigendom van de familie Van Rijn gebleven. Toen werd haar nicht Wilhelmina van Riebeeck benoemd tot erfgename van kasteel Rijnhuizen. Wilhelmina verkocht het huis in 1620 aan Hendrik van Tuyll van Serooskerken. Na diens dood werd zijn zoon Reinoud van Tuyll van Serooskerken, in 1628 beleend met Rijnhuizen.

Afbraak, nieuwbouw en vererving
Reinoud liet het meermalen vernielde en herstelde huis, tot de grond toe afbreken en op dezelfde plaats een nieuw huis bouwen. Dit was in 1640 gereed en volgens de eisen van die tijd gebouwd; in die vorm staat het huis er heden ten dage nog.

Na het overlijden van Reinoud in 1652, heeft zijn weduwe het kasteel Rijnhuizen, met alle rechten en titels, in 1655 verkocht aan jonkheer Louis de Geer, Heer van Finspong, Ringstaholm, etc. Hij werd de stamvader van onder andere de geslachten De Geer van Rijnhuizen, De Geer van Jutfaes en De Geer van Oudegein.

Het is echter nog niet gedaan met de onrust. In 1672 trekt de koning van Frankrijk, Lodewijk XIV, Nederland binnen met als doel het land te annexeren. Kasteel Rijnhuizen, inmiddels van eigenaar veranderd, wordt al snel door de Fransen bezet, waarna het wederom flink lijdt onder de door hen aangerichte schade. Na vertrek van de Fransen keert jonkheer Louis de Geer, de rechtmatige kasteelheer, terug naar Rijnhuizen. Ook hij geeft de moed niet op en herstelt het kasteel weer in oude luister.

Louis de Geer is in 1701 in Zweden overleden. Hij werd opgevolgd door zijn zoon Carel. Na diens overlijden in 1730 erft zijn minderjarige neef Jan Jacob de Geer kasteel Rijnhuizen. Jan Jacob trouwde in 1737 met Constantina Clara Barones van Tamminga. Zij overleed kort na het huwelijk, waarna Jan Jacob de Geer hertrouwde met Theodora Anna Barones van Haeften van Wadenoijen.

Na het overlijden van Jan Jacob volgde één van zijn kinderen, Anthony Gustaaf, hem op als Heer van Rijnhuizen. Deze was ongetrouwd en na zijn overlijden werd een broer in 1808 met Rijnhuizen beleend. Deze werd op zijn beurt opgevolgd door zijn zoon Jan Jacob. Uit diens huwelijk met Henriëtte Luden werden een zoon, ook Jan Jacob geheten, en een dochter, Ada Mathilda, geboren. Na het overlijden van haar vader in 1884 ging het kasteel Rijnhuizen over naar Ada Mathilda. Op 14 oktober 1880 trouwde zij met Gijsbert Carel Duco Baron van Hardenbroek van Lockhorst. Tot haar dood in 1943 bleef zij op het kasteel wonen.

In 1943 kreeg haar kleindochter, jonkvrouwe Ada Matilda Rutgers van Rozenburg, het huis in bezit. Zij was gehuwd met de Utrechtse tandarts M.R. van der Molen.

Verkoop aan het Rijk
Het echtpaar Van der Molen bood het kasteel te koop aan. Het bestuur van de toenmalige gemeente Jutphaas vond de aankoopkosten van fl. 850.000 echter te hoog. Het Rijk kocht het toen en gaf het in bruikleen aan de Stichting voor Fundamenteel Onderzoek der Materie (FOM). De spiegelende bol in het gazon is nog een overblijfsel van experimenten die in het laboratorium werden uitgevoerd.

Sinds 2016 is het weer in particulier bezit en wordt het soms opengesteld voor bezoekers, waar men de kans krijgt om ook het bijzondere interieur van het kasteel te bewonderen.

https://www.pen.nl/artikel/leuke-weetjes-deel-4-de-roerige-geschiedenis-van-kasteel-rijnhuizen#:~:text=',huidige%20tijd%20behouden%20zijn%20gebleven.&text=Deze%20geschiedenis%20begint%20in%20het,een%20aantal%20kastelen%2C%20waaronder%20Rijnhuizen.

Kasteel Rijnhuizen

De historie
Huis Oudegein was van oorsprong een gevechtstoren. Bescherming was nodig aangezien het stadje tolrechten kon heffen. In 1294 werden stadsrechten aan ’t Gein gegeven. De gevechtstoren werd in 1224 voor het eerst aangevallen, verwoest maar weer opgebouwd. In 1329 kwam het “stenen huis” in handen van Hendrik Snoyenzoon, leenman van Holland. Utrechtse Gilden voelden zich door het huis bedreigd in hun handel en verwoesten het in 1332. Het huis werd in 1334 voor een tweede keer herbouwd en teruggeven aan het geslacht Snoy.

In 1355 werd het huis opnieuw aangevallen. Berend Snoy gaf zich na een half uur strijden al over, waarna het huis voor een derde keer zwaar beschadigd werd. Na opbouw en herstel bleef het huis eigendom van de familie Snoy.

Na een aantal wisselingen van eigenaar werd Oudegein in 1536 als Ridderhofstad erkend. Voor erkenning was nodig dat het kasteel omringd was door een gracht, een eigen ophaalbrug had en de eigenaar moest een edelman zijn. Dit alles leverde in die tijd vrijstelling tot bepaalde belastingen op. Bij het uitbaggeren van de slotgracht in 1633 werden stenen kogels, een ijzeren handschoen en een doorboord voorstuk van een harnas gevonden. Herinneringen uit de gewelddadige historie. De middeleeuwse toren had toentertijd een afmeting van 8 x 8 meter en bestond uit het linker deel van het huidige onderhuis met twee verdiepingen, bekroond met kantelen.

In 1627 werd Adriaen Ploos van Amstel eigenaar van Oudegein. Het huwelijk van Adriaen Ploos met Agnes van Bijler in dat jaar werd geschilderd door Willem Cornelis Duyster. Het schilderij is vandaag de dag in het bezit van het Rijksmuseum in Amsterdam.

Tussen 1629 en 1633 liet Van Amstel de tot dan toe vierkante gevechtstoren afbreken tot aan het onderhuis en verbreden van 8 naar 16 meter. De naar het zuiden gerichte voorgevel kreeg een leien zadeldak met schoorstenen gedecoreerd met smeedijzeren ornamenten. De ingang werd voorzien van een poortje van zandsteen naar Korinthische stijl. Boven de ingang prijkte het wapen van de Ridderhofstad Oudegein. In de geven werden van kruisramen met korf en acculadebogen geplaatst en aan de zuidzijde werd een voorterrein aangelegd met een dienstgebouw, een tuin en een boomgaard. het toegangshek werd met wapenschilden verfraaid. De architect die Van Amstel adviseerde is niet officieel bekend, maar mogelijk Constatyn Huygens. Hij was zeer goed op de hoogte van Frans en Italiaanse bouwkunst een een goede vriend van Ploos van Amstel.

Jan Jacob de Geer
Jan Jacob de Geer, zoon van de bekende koopman Louis de Geer, was de eerste De Geer die in 1773 eigenaar van Oudegein werd. Hij verplaatste het toegangshek aan de Langelaan en breidde het dienstgebouw aan het voorplein uit en werd van een nieuwe voorgevel voorzien.

Willem Carel Pieter de Geer erfde Oudegein in 1801. Hij nam daar samen met zijn vrouw Isabella Charlotta des Heiligen Roomschen Rijksgravin van Nassau le Lecq, afstammeling van stadhouder Prins Maurits, zijn intrek. Aan haar herinnert nog een Saksisch Meissen porselein servies, gedecoreerd met het wapen. Dit servies is nog in het bezit van de familie en te zien in het Paleis het Loo.

Verdere renovaties aan Huis Oudegein
Carel Pieter de Geer verving de ‘ouderwetse’ kruisramen door schuiframen, metselwerk kwam in de plaats van natuursteen, de ophaalbrug werd verwijderd en vervangen door een vaste brug en onder de hoofdingang werd een dienstingang gemaakt. In de hal/entree werden in het stucwerk in ovalen de vier getijden uitgebeeld, er werden twee in empire stijl marmeren schouwen geplaatst en de tuin werd landschappelijk gezien gewijzigd. De gracht werd vloeiender gevormd en vanuit het huis werden drie ‘uitzichten’ gerealiseerd die naar de bloemperken en slingerpaden leidden.

In 1831 erft Jonkheer Jan Jacob de Geer Oudegein waarna het in 1873 overgaat naar de kinderen. Zij decoreerden in de hal het stucplafond met florale motieven en verplaatsten het trappenhuis naar de rechtervoorzijde van het huis. De kinderen lieten hun erfdeel aan broer Jan Jacob de Geer na waardoor het bezit van Oudegein in handen bleef. Zijn enige dochter Jonkvrouw Hermina Carolina Josephine de Geer werd na het overlijden van haar vader in 1915 eigenaar van Oudegein.

https://www.huisoudegein.nl/de-historie/