Het Nijenhuis is een kasteel en landgoed bij Diepenheim in de Nederlandse gemeente Hof van Twente. Vroeger was het een havezate.

Geschiedenis

Het Nijenhuis wordt rond 1380 voor het eerst genoemd in een lijst van leenmannen van de bisschop van Utrecht. Leenman was toen Arend Sticke. In het midden van de vijftiende eeuw kwam het echter door erfenis in handen van de familie Van Beckum. Bekende eigenaren waren Johan van Beckum en zijn vrouw Ursula van Werdum die net als Johans zuster Maria van Beckum in 1544 als Wederdopers wegens ketterij werden verbrand op het Galgenveld bij Delden. Johan van Beckum hertrouwde, maar droeg het Nijenhuis vervolgens over aan zijn zuster Adriana en haar man Gerrit Swaefken. Johans weduwe genoot echter het vruchtgebruik van het Nijenhuis. Swane Swaefken, dochter van Gerrit, trouwde met Roelof van Hövell. Na het overlijden van de laatste Van Hoevel in 1788 vererfde de havezate op A.C.J. van Westerholt die het in 1791 aan Willem Cornelis Boers verkocht. Deze verkocht het op zijn beurt in 1799 aan Gerrit Schimmelpenninck, die het kocht voor zijn zoon Rutger Jan Schimmelpenninck (1761-1825). Van 1805 tot 1806 was hij raadpensionaris van de Bataafse Republiek.

Familie Schimmelpenninck

Sindsdien is het Nijenhuis in bezit van de Schimmelpennincks gebleven. Andere bekende leden van de familie zijn Gerrit Schimmelpenninck (1794-1863), Rutger Jan Schimmelpenninck van Nijenhuis (1821-1893) en Sander Schimmelpenninck (1984)

Gebouw

De kern van het Nijenhuis bestaat uit een Hollands-classicistisch landhuis uit circa 1662 ontworpen door Philips Vingboons. In 1858 zijn er aan de voorzijde twee veelhoekige torens aan toegevoegd en in 1914/1915 werden aan de achterzijde twee rechthoekige vleugels toegevoegd. De buitenplaats is nog grotendeels intact met bouwhuizen, werkplaats, moestuin met oranjerie, park met een theehuisje en een ijskelder.

Nijenhuis in Diepenheim

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

Weldam was first mentioned in documents of the Bishop of Utrecht in 1380. Nine years later, on St.Jacob’s Day 1389, the written history of the house starts with a charter, which is still in the archives of the Estate. The charter says that Wolter van Weldamme gives Weldam as a security for debts of his son in law, to Willem Splinter, married to Griete van Weldamme.

Apparently Wolter van Weldamme was not able to repay the sum, so eventually in 1415 Weldam was sold to Johan Sticke. Ever since, Weldam was not sold again and always passed on within the family. In 1506 Jutte van Sticke, granddaughter of the Sticke mentioned above, married Johan van Twickelo, who was the owner of the Twickel Estate in Delden. Since that time there have always been close links between these two properties. When in 1539 Judith van Sticke inherits Weldam and marries Unico Ripperda, Weldam and Twickel part company for about two centuries. Under the ownership of the Ripperdas Weldam becomes important. About the time of the beginning of the 80 years war, the rectangular part at the back of the house, still visible today, was built, surrounded by the moat. Nothing is known as to how the front of the house looked like.

In the second half of the 17th century the two protruding wings were added, as well as the outbuildings right and left of the iron gate. The outer moat was also dug and there may have been some sort of renaisence garden. On an old print one can see the stone vases which are now standing on the lawn behind the house.

In 1751 Weldam became once again part of the Twickel Estate, by inheritance. The owners then were the Counts of Wassenaer. When in 1877 Baroness Marie Cornelie van Heeckeren van Wassenaer married Count William of Aldenburg Bentinck and Waldeck Limpurg, she brought Weldam as her dowry into the Bentinck family. The house, was after having been empty for about 120 years (only having been let occasionaly), completely renovated and modernised for the young couple. At the back the two towers were added and the gardens were laid out. Eventually their youngest daughter Isabelle inherited the property. She had married Count Wilhelm zu Solms-Sonnenwalde in 1914 . Their son, Count Alfred and Countess Dr. Christine, see it as their task to pass Weldam on to the next generation in a perfect state. They have three daughters.

http://weldam.nl/english/history.html

Weldam

Warmelo is een groot huis in de Overijsselse plaats Diepenheim, liggend in de gemeente Hof van Twente. Van oorsprong was het een poortgebouw van een havezate. De tuinen zijn een toeristische attractie. Vaak wordt het Kasteel Warmelo genoemd.

Eigenaren en bewoners

Havezate

De eerste keer dat de havezate genoemd wordt is in 1315. Er is in de 14e en 15e eeuw meerdere malen sprake van een riddergeslacht "Van Warmelo". De oudst bekende belening dateert van 21 april 1457, nadat Wibolt van Warmelo door bisschop David van Bourgondië van Utrecht beleend wordt met het "Huys te Warmelo, in de gerichte van Diepenheim met syne kampen en al syne toebehoren".

In 1633 trouwde Charlotte van Gelder tot Warmelo (1607 - ?), een kleindochter van een bastaardzoon van Karel van Gelre, hertog van Gelre en graaf van Zutphen, met Geert Sloet. De familie Sloet bewoonde Warmelo tot 1872 en is daarmee het geslacht dat hier het langst gewoond heeft. Gerard Sloet bewoonde het tot zijn sterfjaar 1872. De havezate was toen al erg vervallen en de nabestaanden verkochten het in zijn overlijdensjaar bij openbare verkoop aan de uit Zwolle afkomstige Francisca Adriana Bartha Antoinetta Robidé van der Aa.

Poortgebouw havezate

Het perceel werd vervolgens in 1880 door Van der Aa verkocht aan Hendrik van Booven. Deze overleed twee jaar later. Een jaar daarna werden het voormalige poortgebouw en de omliggende gronden voor een bedrag van 17.000 gulden overgenomen door Louis Jules markies d'Auriol. Het huis werd niet bewoond en in 1892 werd voor 15.000 gulden Arendina Henriëtte Alexandrine Weier de nieuwe eigenaresse. Na haar overlijden in 1926 verkocht haar enige zoon het poortgebouw en gronden aan Catharina Helena Maria baronesse Creutz, geboren jonkvrouw Van Suchtelen van de Haare (1893-1974). Haar man François Stephan Alexander baron Creutz overleed in 1947. Op 8 maart 1949 hertrouwde zij in Montreux met Willem Henrik Emile baron van der Borch van Verwolde (1882-1969). De baronesse verkocht het huis met tuinen in 1952 aan de prins-gemaal Bernhard van Lippe-Biesterfeld. De verkoopsom bedroeg 238.000 gulden. Het werd vanaf 20 april dat jaar bewoond door zijn moeder prinses Armgard zur Lippe-Biesterfeld tot zij op 27 april 1971 overleed. Zij woonde er vanaf het begin met haar huisgenoot Alexis Pantchoulidzew, die in 1968 stierf. Na het overlijden van prinses Armgard stond het huis drie jaar leeg. Op 1 juli 1974 werd Warmelo voor 1 miljoen gulden verkocht aan de Fa. Evlyva Trust Reg. in het Liechtensteinse Vaduz, dat eigendom was van dr. Tibor Rosenbaum. Tevens werden het meubilair en andere roerende goederen overgenomen voor een bedrag van 250.000 gulden.[5] Na diens faillissement later dat jaar kwam het in het bezit en gebruik van de familie Avenarius. In 2003 is het juridisch bezit ondergebracht bij Natuurschoonwet Landgoed Warmelo B.V.

Gebouw

De havezate was van oorsprong in carré-vorm gebouwd, rond een binnenplaats. Het is diverse malen verbouwd, tot het in 1873, op de 17e-eeuwse poortgebouwen na, geheel werd afgebroken. In 1874 is het voormalige poortgebouw gerenoveerd zoals het heden ten dage bestaat. Baronesse Creutz, geboren jonkvrouw Van Suchtelen van de Haare heeft in de jaren 1927/1928 het gebouw laten restaureren. Het ligt binnen een dubbel grachtenstelsel en wordt door tuinen omringd. Prinses Armgard zur Lippe-Biesterfeld hield er met Pantchoulidzew enkele paarden. De vier kinderen van koningin Juliana kwamen er regelmatig logeren en Pantchoulidzew leerde hen paardrijden.

Sinds 1950 vallen het kasteeltje, de tuinen en de omliggende landerijen tot de Natuurschoonwet.

Tuinen

Warmelo staat vooral bekend om de tuinen in verschillende stijlen die om het huis liggen. Er is onder meer een Victoriaanse tuin, een geometrische tuin in Franse stijl en een landschapstuin in Engelse stijl. Om het huis en de tuinen ligt een landschapspark. Naast om hun diversiteit staan de tuinen bekend om hun azalea's, rododendrons, rozen en meer dan 300 soorten fuchsia's.

Gelijktijdig met het gebouw, liet baronesse Creutz, geboren jonkvrouw Van Suchtelen van de Haare in de jaren 1927/1928 de tuinen en het park laten restaureren met hulp van tuinarchitect Hugo Poortman. Een groot deel van het park werd in de oorspronkelijke staat teruggebracht. De tuinen waren bij leven van bewoonster prinses Armgard zur Lippe-Biesterfeld al een toeristische attractie.

Warmelo

Huis Diepenheim (ook: Huize Diepenheim, archaïsch Huys too Diepenheim, Huis te Diepenheim) is een havezate vlak bij Diepenheim in de Nederlandse provincie Overijssel. Het is de oudste havezate van het stadje.

Het geslacht Diepenheim, eerste eigenaren van Huis Diepenheim in de heerlijkheid Diepenheim, wordt voor het eerst vermeld in 1105. De toenmalige heer van Diepenheim, Wolbertus, "hield hoff op syn Castrum benevens de Watermolen liggende". Het huis wordt voor het eerst vermeld in 1177, toen de toenmalige burcht werd verwoest. In 1180 wordt een nieuw huis gebouwd. In 1331 wordt het eigendom van het huis toegedicht aan de bisschop van Utrecht, als bisschop Jan III van Diest de heerlijkheid koopt om geheel Twente in zijn bezit te krijgen. Dit betekende voor de bisschop een flinke investering, waarvoor hij zelfs geld moest lenen bij zijn grote vijand, de hertog van Gelre. Het kasteel werd in 1504 belegerd ten tijde van de inval van de Geldersen in het Oversticht. In 1510 werd het na een nieuwe belegering veroverd door hertog Karel van Gelre. Dezelfde hertog veroverde het huis in 1524 opnieuw.

In 1536 veroverde Georg Schenck van Toutenburg als veldheer van keizer Karel V Huis Diepenheim, waardoor het in Bourgondische handen kwam. Bij deze belegering werd het huis zwaar beschadigd.

Huize Diepenheim kwam in 1637 in bezit van Hendrik Bentinck (1563-1639), drost van Salland. Na een gedeeltelijke sloop werd in 1648 door Bernard Bentinck (1597-1668) begonnen met de bouw van het huidige pand. Hierna werd het in de 17e en 18e eeuw meermaals gewijzigd. Ook in 1905 en 1928 vonden grootscheepse verbouwingen en restauraties plaats. In 1959 werd het dak van het hoofdgebouw vernieuwd. Het huis staat gebouwd tegen een terreinophoging, de Casteelbelt. Hierdoor ligt de voorzijde een verdieping lager dan het achterste gedeelte. Uit archeologisch onderzoek in 1960 kwam naar voren dat de oudste versterking op deze plek uit een brede ringwal heeft bestaan. In de 14e eeuw werd hier voor het eerst een stenen huis gebouwd. Voor de havezate staat een grote zandstenen poort. In de boog van deze poort bevinden zich een alliantiewapen van het geslacht Bentinck (zilveren ankerkruis) en van het geslacht Van Ittersum (drie ezelskoppen) en het jaartal 1685.

Huis Diepenheim bleef tot 1814 in het bezit van het geslacht Bentinck. Hierna veranderde het meerdere malen van eigenaar, totdat het in 1925 werd gekocht door de familie De Vos van Steenwijk. Het huis wordt thans nog steeds bewoond door de baronesse De Vos van Steenwijk.

Huis Diepenheim

De naam Westerflier heeft een zeer oude oorsprong: al in 1046 wordt 'Westerfle' genoemd in een schenkingsakte. Hierbij was overigens geen sprake van een landgoed of kasteel, maar van een streek, waarvan alleen duidelijk is dat die globaal lag ten westen van Twente. Aan het einde van een zandrug, op een strategische plek, waar de toen nog bevaarbare Regge aftakte van de Schipbeek, ontstond in 1536 een havezate. Helaas hult de vroege geschiedenis van het Westerflier zich grotendeels in nevelen. Wel is bekend dat de buitenplaats daarvoor toebehoorde aan het Warmelo. De bekende katholieke familie Van Hoevell tot Westerflier bezat het landgoed ongeveer een eeuw (1628-1721), maar heeft het toevoegsel gehandhaafd om zich te onderscheiden van de protestante familie Van Hoevell van Nijenhuis.

Daarna kwam het in handen van de familie Van der Sluys, die rijk geworden was door houthandel naast een sluis die niet ver van Diepenheim in de Schipbeek lag. Deze eigenaar heeft het oude huis (waarvan helaas zeer weinig bekend is) afgebroken en in 1729 het huidige huis gebouwd in een eenvoudige classicistische stijl. Eigenlijk is het huis uiterlijk in die bijna 300 jaar weinig veranderd.

De familie Van der Sluys verkocht het huis in 1854 aan Rutger Jan Schimmelpenninck, de kleinzoon van de raadpensionaris Schimmelpenninck, die een halve eeuw daarvoor het Nijenhuis had gekocht. Sindsdien is het landgoed in de familie gebleven. Het was tot 1935 particulier bewoond, daarna werd het verhuurd en was het enige tijd (1948-1969) een tehuis voor uit huis geplaatste meisjes. Later was het opgedeeld in vier appartementen en in 2005 kwam het huis leeg te staan. Huis Westerflier was toen in een slechte staat en in 2008/2009 is het huis grondig gerestaureerd. Nu wordt het door twee huishoudens bewoond.

Het huis is niet te bezichtigen.

https://www.nijenhuisenwesterflier.nl/geschiedenis_wf.html#:~:text=Geschiedenis%20Westerflier&text=De%20naam%20Westerflier%20heeft%20een,Westerfle'%20genoemd%20in%20een%20schenkingsakte.&text=Helaas%20hult%20de%20vroege%20geschiedenis,daarvoor%20toebehoorde%20aan%20het%20Warmelo.

Westerflier

Havezathe de Kamp is gelegen in Neede, gemeente Berkelland. In de 17e eeuw was een havezathe een ridderlijk goed, de eigenaren waren vaak lid van het ridderschap in de provincies Drenthe, Gelderland en Overijssel. Havezathe de Kamp bestaat oorspronkelijk uit een omgracht terrein met een havezathe, een boerderij, een koetshuis en een waterput. De havezathe en de waterput zijn beide beschermd als Rijksmonument (nummer 30323, sinds 11 mei 1966).

In 2005 is de gemeente Neede opgegaan in de gemeente Berkelland. De nieuwe gemeente besloot om de panden, die in gemeentelijk eigendom waren en geen directe functie hadden, af te stoten. Na verschillende biedingsprocedures is in 2013 een overeenkomst tot koop gesloten met Eric Nijkamp, eigenaar van NyStaete Group te Oldenzaal. In november 2014 is de havezathe definitief verkocht aan Eric Nijkamp.

NyStaete Group is gestart met diverse procedures en onderzoeken om een toekomstbestendig plan samen te stellen voor de havezathe. Inmiddels zijn deze plannen verder uitgewerkt, mede op het advies van de Rijksdienst voor Cultureel Erfgoed en andere relevante commissies. Op 16 december 2015 zijn de plannen gepresenteerd aan de Needse gemeenschap. Na het doorlopen van de bestemmingswijziging en het realiseren van de benodigde omgevingsvergunning kan er gestart worden met de nieuwbouw van de verblijfsaccommodaties alsmede met de restauratie van de havezathe en terrein inrichting.

GESCHIEDENIS

1300 - Bouw Havezathe de Kamp. Havezathe de Kamp is vermoedelijk gebouwd in de 13e eeuw. 

1469 - Bezetting Ridderschap van de Heerlijkheid. De vroegste vermelding stamt uit 1469, toen de havezathe onder het ridderschap van de Heerlijkheid Borculo viel. ‘Huis de Camp’, zoals het destijds werd genoemd, werd bewoond door ridder Barmentloo.

1553 - Familie Gansneb / Tengnagel. Van 1553 tot 1741 was de havezathe in bezit van de familie Gansneb, ook wel Tengnagel genoemd.

1636 - Sloop oorspronkelijk huis. In 1636 verdween het oorspronkelijk huis, toen Otto Tengnagel een nieuw huis bouwde op deze locatie.

1741 - Verkoop Havezathe. De Havezathe werd verkocht in 1741 en later gehuurd door de predikantenfamilie Becking.

1789 - Verbouw Havezathe. In 1789 is de havezathe grondig verbouwd en zijn de trapgevels verwijderd, waarmee de kasteelachtige uitstraling is verloren.

1977 - In het bezit van gemeente Neede. Sinds 1977 is Havezathe de Kamp weer in het bezit van de gemeente Neede. Samen met de Gemeenschapsraad Neede, de Historische Kring en de Stichting Vrienden van Huize de Kamp is actie gevoerd om de toegankelijkheid van de havezathe te behouden.

1983 - Restauratie Havezathe de Kamp. Tussen 1983 en 1989 is de havezathe gerestaureerd, is de gracht weer uitgegraven en is het koetshuis herbouwd. Bij de uitgraving zijn archeologische vondsten gedaan.


2014 - Overgenomen door NyStaete Group. Het monumentale pand van Huize De Kamp aan de Peppelendijk werd in 2014 door de Oldenzaalse projectontwikkelaar NyStaete Group overgenomen.


https://havezathedekamp.nl/geschiedenis/



Huize De Kamp

Ampsen is een kasteel, landgoed en buurtschap in de gemeente Lochem, noordelijk gelegen van het stadje Lochem, in de Nederlandse provincie Gelderland. De buurtschap heeft 280 inwoners (2009).

Geschiedenis
In het jaar 1105 wordt een 'Ulricus de Amsene' als getuige vermeld in een onechte oorkonde. Uit deze vermelding leidt men af dat er toen al een goed Ampsen moet hebben bestaan. Er waren twee goederen die Ampsen heetten: Ouden-Ampsen en Nieuwen-Ampsen. Ouden-Ampsen was een leengoed van de hertogen van Gelre en wordt als zodanig sinds 1379 in de leenregisters van het kwartier Zutphen vermeld. Het was rond die tijd al een versterkt huis, want in 1389 belooft de bezitter ervan de hertog van Gelre en diens onderzaten geen schade te doen vanuit dit huis. Nieuwen-Ampsen lag naast Ouden-Ampsen en was een allodiaal goed tot het in 1650 eveneens tot een Gelders leengoed werd gemaakt. Beide huizen Ampsen werden in de Spaanse tijd verwoest door de Spanjaarden in 1605. Gerrit Jan van Nagell heeft waarschijnlijk het huidige huis ergens in de eerste helft van de 17e eeuw laten bouwen. Aan de rechterkant van het L-vormige gebouw werd een nieuwe vleugel aangebouwd, zodat een U-vorm ontstond. De kasteelgracht rondom het huis werd gedempt. Het is echter niet bekend of hij daarvoor een geheel nieuwe plek heeft uitgezocht. Bij de plek waar eens Ouden-Ampsen stond, staat vandaag een boerderij met die naam en een deels omgracht burchteiland, maar tussen deze boerderij en het huidige kasteel staat weer een boerderij Nieuwen-Ampsen. Het kasteel en landgoed is vandaag de dag nog steeds particulier bezit.

Ampsen Kasteel

De Cloese 1 te Lochem

In 1520 is toestemming verleend voor het bouwen van een kasteel op een pol in de Berkel.

Tenminste drie maal heeft het huis een totale metamorfose ondergaan, zoals oude afbeeldiongen ons laten zien. Hoe het huis er oorspronkelijk uitgezien heeft, is uiteraard niet bekend.
wel is bij hoge uitzondering de juiste stichtingsdatum bekend, want de Lochemse pastoor Sweder van Kervenheim kreeg in 1520 toestemming om op een pol in de Berkel een kasteel te bouwen.
Die pol behoorde tot het goed Reynering, toebehorende aan de gelijknaminge familie en voor het eerst vermeld in 1379. De familienaam verandert in de loop der tijden; in 1403 is eigenaar Johan ter Cluse, erfgenaam van zijn vader Claes Ter Clusen geheyten Reyneringh. Johan ter Cluse, de laatste mannelijke spruit van zijn geslacht, is waarschijnlijk in krijgsdienst en wordt vermist, zodat zijn zuster Catrin met het goed wordt beleend in 1520 en het voor hem beheert "Ende so heeren Sweer van Kervenheim, canonick, eenen pol, gelegen op de Birckel, geheiten die Cluse, overgegeven ende gegunt heeft te betimmeren...."

De bouwmaterialen mocht hij gratis weghalen op Den Wildenborch onder Vorden en die werden hem geschonken door hertog Karel van Gelre, wiens vertrouweling hij was.
Van Kervenheim doet De Cloese in 1536 over aan Karel van Gelre, die het goed ruilt met Derck van Keppel tegen de Cannenburg te Vaassen. Op deze manier had Derck drie aaneengesloten landgoederen in zijn bezit, Verwolde, Ampsen en De Cloese. Wanneer de laatste Van Keppel in 1602 de ogen voor eeuwig sluit, ontstaat er een menigte problemen, die pas worden opgelost wanneer Herman Schimmelpenninck van der Oye in 1637 de gehele failliete boel opkoopt.
Hij of zijn opvolgers hebben het huis laten opknappen of uitbreiden tot het huis dat Jan de Beyer in 1743 tekent.

In 1745 verkopen de erven Schimmelpenninck van der Oye het goed aan Frans Jan van Heeckeren tot Enghuizen, landdrost van het graafschap Zutphen. Lodewijk van Heeckeren, eigenaar in het laatst van de achttiende eeuw, laat het huis verbouwen tot een rechthoekig, neo-classicistisch blok, ongetwijfeld daartoe in staat gesteld door het vermogen van zijn echtgenote Jacoba Catharina Petronella Du Tour, telg uit een rijke fabrikantenfamilie.
Lodewijk verkoopt in 1828 de Cloese met de inmiddels daarbij behorende voormalige havezaten Karssenberg, Langen en Diepenbroek aan Mr. Arnold Henry Peter Hubert, kinderloze weduwnaar vaan Geertruida Wijnanda Thin van Keulen. Die laat zijn bezit in 1854 na aan zijn achternichtje Maria Anna Cornelia van Harlingen, toen 14 jaar oud.

Tien jaar later huwde zij haar volle neef Mr.Cornelis Jacob Sickesz en het is dit echtpaar dat de Cloese zijn huidige uiterlijk gegeven heeft. In 1886 lieten zij het huis verbouwen en uitbreiden in neorenaissancestijl door de architect Nicolaas Molenaar. Mr.Cornelis Jacob Sickesz was burgemeester van het nabij gelegen dorpje Laren (18 juli 1864- 1 juli 1877)
Na hun dood werd het landgoed in 1907 in percelen verkocht en viel uiteen. Het huisperceel met enige grond kwam in bezit van het echtpaar Bierum Oosting-van Harinxma thoe Slooten. In 1928 kwam het geheel in handen van ene Johannes Sickesz, mede-eigenaar van de N.V. Cacao- en chcoladefabriek Gebr. Sickesz in Amsterdam. Zijn weduwe liet de bezittingen in 1937 veilen. Het goed werd verworven door speculanten die De Cloese weer doorverkochten aan de N.V. Nederlandsche Handel-Maatschappij. Een plan voor een vakantie- en conferentieoord ging niet door, waarna het het landgoed in 1948 en 1953 opnieuw in de verkoop ging. In 1959 kwam het tenslotte in handen van de Politieopleidingsschool Noord-oost-Nederland die naast en achter het huis een groot instituut liet bouwen. Deze aanbouw bederfde het aanblik van het huis in zijn geheel en is gelukkig afgebroken.

In 2003 werd De Cloese weer te koop gezet waarna deze in handen kwam van een projectontwikkelaar die in het huis verschillende woningen zal realiseren.
Van het landgoed dat ooit  ongeveer 395 hectare groot was, resteren sinds de publieke verkoop in 1907 nog zo'n 6 hectare bij het huis.
In 2006 is er een poging gedaan door om De Cloese op de Rijksmonumentenlijst te zetten, helaas werd dit afgewezen daar de commissie van mening was dat projectontwikkelaar Van Wijnen en woningbouwvereniging Viverion.

In het huis zijn verschillende woningen gerealiseerd.

Huis en tuin zijn niet toegankelijk.

http://www.kasteleningelderland.nl/Kastelen/cloese.html

De Cloese Vastgoed 


Twickel is een rijksbeschermde historische buitenplaats met 81 complexonderdelen vlak bij Delden in de buurtschap Deldeneresch, in de gemeente Hof van Twente in de provincie Overijssel. Het omgrachte kasteel vormt het centrum.

Geschiedenis

De oudste vermelding van Twickel is in 1347, als Herman van Twickelo het huis Eysinck bij Delden koopt. Dit huis wordt het latere kasteel Twickel. Achtereenvolgens wordt Twickel bewoond door leden van de familie Van Twickelo (veertiende tot en met zestiende eeuw), Van Raesfelt (zestiende en zeventiende eeuw), Van Wassenaer Obdam (zeventiende tot en met achttiende eeuw) en Van Heeckeren van Wassenaer (negentiende en twintigste eeuw). De laatste eigenares heeft Twickel overgedaan aan een stichting, die nu nog de bezittingen beheert. Tot haar dood was de barones zelf bestuursvoorzitter.

De laatste barones bepaalde dat na haar dood het kasteel bewoond moest blijven. Het woonrecht kwam aan haar achterneef Christian Graf zu Castell-Rüdenhausen, die het kasteel vanaf 1982 tot aan zijn dood op 21 januari 2010 bewoonde. Daarna ging het woonrecht over op zijn zoon Roderik Graf zu Castell-Rüdenhausen die het vanaf die tijd bewoont.

De eigenaren van Twickel hebben diverse openbare functies bekleed, zoals de functie van drost van Twente. Het bewaard gebleven archief van Twickel bevat daardoor niet alleen stukken die te maken hebben met het kasteel en de bewoners, maar ook stukken die te maken hebben met de Twentse geschiedenis. Vanwege die functies was Twickel ook regelmatig het toneel voor politieke onderhandelingen en officiële ontvangsten.

Bouwgeschiedenis kasteel

Een vijftiende-eeuwse voorganger van het huidige kasteel bevond zich op de achterplaats, achter het kasteel. Opgravingen naar de fundamenten van deze voorganger vonden eind jaren 70 plaats. De oudste delen van het huidige kasteel stammen uit het midden van de zestiende eeuw. De ingangspartij heeft een gevelsteen gedateerd 1551 en is gebouwd in vroeg-renaissancestijl. Boven de ingang bevindt zich een grote wapensteen met de wapens van Goossen van Raesfelt en Agnes van Twickelo, de bouwheer en -vrouw. De steen wordt geflankeerd door beelden van Adam en Eva. Boven de steen bevindt zich de Boom der Kennis met de slang. De ingangspartij wordt bekroond door een steile topgevel. Ter weerszijden bevinden zich zandstenen erkers met wapenschilden. Ook de zuidtoren en het deel tussen de ingang en zuidtoren stammen uit de zestiende eeuw. De zuidtoren had tot begin achttiende eeuw een ingesnoerde achtzijde spits, die in 1727 werd vervangen door een plat dak met een balustrade. In de negentiende eeuw werd dit door het huidige piramidale dak vervangen. De zuidvleugel stamt uit 1643. In 1692 werd parallel aan de ingangsvleugel een galerij gebouwd met een keizerlijke trap naar ontwerp van Jacobus Roman. In 1847 lieten Jacob Dirk Carel van Heeckeren van Wassenaer en zijn vrouw Maria Cornelia van Wassenaer Obdam het kasteel uitbreiden met de noordtoren en bijbehorende vleugel naar ontwerp van de Engelse architect Robert Hesketh. De laatste baron van Twickel, Rodolphe Frédéric van Heeckeren van Wassenaer, liet het huis rond 1900 ten slotte restaureren en van moderne gemakken voorzien door de eveneens Engelse architect William Samuel Weatherley. Sindsdien is er vrijwel niets aan het kasteel gewijzigd.

Park en tuinen

Twickel geniet grote bekendheid wegens zijn tuinen en park. De oudste bekende tuinaanleg stamde uit het midden van de zeventiende eeuw. Het betrof een tuin ten zuiden van het kasteel met parterres in een geometrische aanleg rond een piramide van lattenwerk; verder waren er twee loofgangen. Daarnaast bevonden zich rond het kasteel boomgaarden en moestuinen. Het geheel was omgeven door een haag en de buitengracht. In het begin van de achttiende eeuw werd achter het kasteel in de as van het huis een baroktuin en vijvers aangelegd. De moestuin verhuisde naar de overzijde van de Twickelerlaan, ten zuiden van de Kooidijk. Rond 1769 werd ten noorden van de buitengracht een wildbaan aangelegd. Daarnaast werd in het bos tegenover het kasteel kleine delen in de landschappelijke stijl aangelegd. Bij Twickel staan exotische bomen. Aan het eind van de achttiende eeuw werd de hele barokaanleg veranderd in een landschappelijke tuin. In deze tijd werd het Bergje in de noordoostelijke hoek van het park opgeworpen door een vijver te graven. Rond 1830 werd het park herontworpen door Jan David Zocher. Ook werd de huidige oranjerie gebouwd. Aan het eind van de negentiende eeuw ontwierp Hugo Poortman de formele tuin rond de oranjerie. Voor de rest van het park en het Twickelerbos werden plannen gemaakt door Eduard Petzold. Onder andere werd toen de Nieuwe weg aangelegd die de Twickelerlaan met het treinstation van Delden verbond en de moestuin verhuisd naar de huidige plaats op de hoek Twickelerlaan/Bornsestraat. De Rotstuin werd in de twintigste eeuw aangelegd door de laatste barones, M.A.M.A. barones van Heeckeren van Wassenaer née Gräfin von Aldenburg Bentinck (1879-1975). In 2008 is men bezig de ontwerpen van de landschapsarchitect Michael van Gessel te realiseren. Historische bouwwerken in het park zijn de oranjerie, het tuinhuis, de ijskelder en de eikelschuur.

Twickel is lid van de Nederlandse Vereniging van Botanische Tuinen. De collectie citrusbomen vormt onderdeel van de Nederlandse Nationale Plantencollectie.

Twickel

Huis Verwolde is een classicistisch edelmanshuis uit 1776 op het gelijknamige landgoed in de voormalige gemeente Verwolde, ten noordoosten van Laren. Verwolde behoort sinds 1854 tot Laren, dat weer sinds 1971 behoort tot de gemeente Lochem in de Nederlandse provincie Gelderland. Ondanks de hoektoren is het geen kasteel, maar meer een statig landhuis. Het is een van de voormalige erkende havezaten van het Kwartier Zutphen.

Geschiedenis
De vroegste schriftelijke vermelding stamt uit 1346 als Derck II van Keppel als eigenaar van Verwolde te boek staat. In dat jaar werd Varenwolde bij broederdeling afgesplitst van Keppel, terwijl het een leen van de Heeren van Keppel bleef. Vermoedelijk is Verwolde in de 12de eeuw gesticht door een van de Heren van Keppel als jachtslot vanwege de wildrijke omgeving. In 1182 wordt Wolter I van Keppel genoemd in verband met Verwolde. Derck III liet op het goed zijn eigen versterkte huis bouwen.

Rond 1500 raakte het kasteel betrokken in de politieke strijd tussen de Heeckerens en Bronckhorsten, waarbij Derck IV de Heeckerens steunde. In 1505 nam hertog Karel van Gelre kasteel Verwolde in omdat Derck IV van Keppel en Verwolde de eed van trouw aan de hertog had gebroken. Karel zette het kasteel in als verdedingsvesting op de grens met het Oversticht, en plaatste een ritmeester met twintig manschappen op het huis. Hij liet het grondig versterken tot een burcht met grachten en met doornstruiken beplante wallen. In 1510 werd het aangevallen door de bisschop van Utrecht Frederik van Baden met een leger van 1600 ruiters en 300 voetknechten, waarbij het kasteel werd afgebroken, de drievoudige grachten werden gedempt en de wallen werden geslecht.

In de 16e eeuw werd nog onder de Van Keppels een nieuw huis gebouwd. In 1546 stierf het geslacht Van Keppel van Verwolde in mannelijke lijn uit. Verwolde vererfde op de enige dochter van Frederik van Keppel, Cunegonde van Keppel, die gehuwd was met Alart (de Cocq) van Haaften. Het nieuwe kasteel werd tijdens de Tachtigjarige Oorlog in 1583 ingenomen door de Spanjaarden. Uit een tekening uit 1600 van het beschadigde complex blijkt dat het bestond uit een rechthoekige kern omgeven door een veelhoekige ringmuur met muurtorens. Archeologisch onderzoek uit 2003 heeft bevestigd dat het kasteel een rechthoekige hoofdburcht had van 34 bij 37,5 meter, met een weermuur en een poortgebouw, omringd door twee grachten. Verder stonden er een voorburcht van 17 bij 35 meter en enkele kleine gebouwen. Het geheel was omgracht met een derde gracht. In 1658 kwam het in het bezit van de familie Ripperda.

30 mei 1738 wordt Evert Jan Benjamin van Goltstein beleend - Verwolde was een leen van Keppel - met het 'huis', wat toen vermoedelijk nog slechts een simpele boerenwoning was, en een derde van de heerlijkheid Verwolde. Hij kocht het huis voor zijn dochter Reiniera Charlotta van Goltstein en schoonzoon Allard Philip van der Borch die op 4 juli 1738 beleend werden. Van der Borch had het nodig om verschreven te kunnen worden in de Ridderschap van Zutphen. In 1772 kocht diens zoon en erfgenaam, Frederik Wilhelm van der Borch het resterende twee derde gedeelte van de heerlijkheid van Assueer Jan Torck (1733-1793), heer van Rosendael. Zo kwam de heerlijkheid weer in een hand.

Ook in de volgende eeuwen vonden er diverse verbouwingen plaats. In 1775 besloot de toenmalige eigenaar van de heerlijkheid Verwolde, Frederik Willem van der Borch, een nieuw huis te bouwen. De architect Philip Willem Schonck voerde deze opdracht uit in negen maanden tijd. Schonck ontwierp ook de tuinen voor het landgoed. In 1926 liet de eigenaresse, Line barones van der Borch van Verwolde-Voûte, vrouwe van Verwolde (1887-1966), een forse hoektoren bouwen, waardoor het huis weer een kasteelachtige uitstraling kreeg. Tevens werd dat jaar het huis volledig gemoderniseerd naar de nieuwste eisen van die tijd. De toren en de verbouwingen werden toen ontworpen en geleid door architectenbureau Van Nieukerken uit Den Haag/Gorssel. Tijdens de Tweede Wereldoorlog liet zij het Haags Sanatorium zich in het gebouw vestigen, om zo ingebruikneming door de bezetters te vermijden.

Kasteel Verwolde


De Hondeborg: van burcht tot boerderij

Erve Hondeborg is gelegen op een mysterieuze plek. De boerderij is gebouwd op een heuvel omringd door eeuwenoude eikenbomen en een gracht in de vorm van een hoefijzer. Ooit stond op deze strategische verhoging langs de Azelerbeek bij Borne een heuse burcht, van waaruit ridders de omgeving controleerden. Het ging waarschijnlijk om een houten gebouw met een verdedigingstoren en een palissade, een zogenaamd mottekasteel.

Het is niet duidelijk wanneer de Hondeborg is ontstaan. Mogelijk stamde de versterking al uit de tijd van Karel de Grote, de Frankische vorst die de Saksische bevolking in de regio rond het jaar 800 onderwierp en dwong zich te bekeren tot het christendom. De naam Hondeborg zou kunnen verwijzen naar de woonplaats van een Frankische aanvoerder van een huntari of honderdschap, een gebied van waaruit de boerenbevolking een legereenheid van honderd man kon leveren.

Borg met voorburcht

De Hondeborg komt in 1333 voor het eerst in de bronnen voor. Op 24 oktober van dat jaar droegen de broers Berend en Gerard van Zebelingen hun huis Ther Hondsborch met andere bezittingen over aan bisschop Johan van Utrecht, die de politieke en kerkelijke leider van Overijssel was. Ze mochten de goederen blijven beheren, op voorwaarde dat de bisschop in geval van nood soldaten in hun huis kon legeren. Uit de oorkonde blijkt dat de Hondeborg over een voorburcht beschikte, vermoedelijk op de plek van de huidige bijgebouwen. De borg was inmiddels mogelijk gedeeltelijk uit steen opgetrokken.

De familie Van Sebelingen was een invloedrijk geslacht. Berend wordt in 1311 genoemd als schout van Twente, de hoogste bestuurlijke positie in de regio. De familie bleef onder de naam Hondeberg tot de voornaamste adellijke geslachten van Overijssel behoren. De Hondeborg zelf kwam om onduidelijke redenen in 1387 in handen van de machtige familie Van Almelo. Nadien wisselde de burcht nog diverse keren van eigenaar.

Belegerd door de bisschop van Utrecht

In 1610 werd het complex onderdeel van huize Twickel in Delden. Van de oude burcht was op dat moment al weinig meer over. Op de eerste officiële kaart van Overijssel uit 1648 staat de Hondebergh aangegeven als “ruïnen ofte vervallen adellijke huis”. Mogelijk was de burcht moedwillig verwoest. Een lijst van bezittingen van Twickel uit circa 1680 meldt: “Hondeborgh is een heel oude plaetse en door formeele belegering door de Bisschop gewonnen voor twee à driehonderd jaar.” Vlakbij de burcht lag nog een plek die “de loopgraven” genoemd werd. In een oude sage wordt de vernietiging van de Hondeborg door de bisschop van Utrecht in verband gebracht met een vete tussen de bewoners van de borg en de eigenaren van het nabijgelegen Saasveld.

Erve Hondeborg maakt nog altijd deel uit van het landgoed Twickel. De plaats is al eeuwenlang verpacht. Net buiten de gracht stond oorspronkelijk een kleine boerderij, waar enkele lapjes grond bij hoorden. De burchtheuvel raakte begroeid met “opgaande bomen”. Rond 1840 brandde het boerderijtje af. De hoogte werd toen afgevlakt en de gracht aan de noordzijde gedempt, waarna de huidige boerderij op de plek van de oude burcht is gebouwd. Tot 2012 is op erve Hondeborg geboerd. Inmiddels is het pand als woonboerderij ingericht en dienen de bijgebouwen voor de ontvangst van gasten.

http://www.ervehondeborg.nl/?page_id=137

