Museum De Waag is located in one of the oldest weighing houses in the Netherlands. Situated on the Brink of Deventer, the building is one of the city’s iconic monuments. Ideally located on the banks of the river IJssel, Deventer played an important role in the Hanzeatic League. In 1344 the city was granted the right to organise annual fairs, and by 1386 Deventer held five such events every year. Traders and merchants from all wind directions flocked to Deventer to sell their products at the Brink. Fair trade was considered to be of vital importance, and measures were put in place to ensure the accurate weighing and sizing of goods. Constructed in 1528, the weighing house employed gauges and inspectors who weighed and sized products that were offered for sale by merchants. The proceeds from weighing and inspection became a primary source of income for the city. Deventer came to full bloom and prosperity in the 14th and 15th century, but the outbreak of the Eighty Years’ War led to a dramatic decline in the city’s trading position.

The Late Gothic building has three floors and features a stepped tower, a clock and three spiked towers. In 1643, a Late Mannerist landing with three columns was added to the front of the building, which also features staircases at both sides. Remarkable is the slightly slanting position of the construction. The monumental building is approximately 80 cm out of plumb, due to compacting of the soil beneath the old rampart, which ran along the Brink and on which the building was constructed.

All weighing activities were discontinued in the 19th century, after which the building became a so-called ‘Teekenschool’, a drawing school. For a brief period of time, it was even used as a telegraph station. The iconic building was turned into a museum in 1915, exhibiting the historical treasures of the city in a monumental setting ever since.

https://museumdewaag.nl/de-waag/?lang=en

Museum De Waag

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

Kasteel de Lathmer is een landhuis, landgoed en voormalig kasteel gelegen ten zuidwesten van het dorp Wilp, onderdeel van de gemeente Voorst in de Nederlandse provincie Gelderland. Nadat het kasteel in 1911 verwoest werd door een brand, werd het monumentale huis weer volledig nieuw opgebouwd.

De oudste vermelding stamt uit 1273 als Latmere. Uit 1433 stamt de eerste vermelding van een bewoner, Albert van Zuderaes os Soerhuis, een leenman van Evert van Wilp. Het is onbekend hoe het middeleeuwse kasteel eruit heeft gezien. In de 18e eeuw moet het zijn afgebroken, op de zuidoosttoren na. Die toren is een tijdlang in gebruik geweest als duiventil. Er moet na de sloop een ingrijpende verbouwing hebben plaatsgevonden, en omstreeks 1860 werden nog uitbreidingen in de stijl van de Italiaanse renaissance doorgevoerd. Op 1 augustus 1911 brandde het volledig af. Meteen na de brand werd het huis herbouwd volgens een ontwerp van de architecten van Van Nieukerken. Het huis werd weer opgetrokken in de eigentijdse Neorenaissancestijl.

Het landgoed is ingericht als wooncentrum voor mensen met een verstandelijke beperking. Het huis in niet toegankelijk voor het publiek, maar het 42 hectare grote landgoed is opengesteld voor wandelaars.

Kasteel de Lathmer

De Haere is een havezate aan de rivier de IJssel in de buurtschap Hengforden onder de gemeente Olst-Wijhe, ongeveer 7 km ten noorden van Deventer. Het landgoed is 130 ha. groot en bevat een landhuis met park en bijgebouwen. Verder bestaat het uit een aantal boerderijen, gemengd bos, weilanden en bouwland. Op het landgoed bevindt zich een namaakruïne, de grootste zonnewijzer van Europa en de restanten van een omvangrijk verdedigingsstelsel uit de Koude Oorlog, de IJssellinie. Het huis doet dienst als kantoor voor de eigenaresse, de Stichting IJssellandschap, op de begane grond is een horecagelegenheid.

Huis

De Hof ter Hare, toen waarschijnlijk een boerenhoeve, wordt al in 14e-eeuwse documenten genoemd. Het is echter niet zeker of deze hof op de plek van het huidige huis stond. In 1559 is op de plaats van het tegenwoordige landhuis voor de Deventer regent Hendrik van Oldeneel een nieuw huis gebouwd. Omstreeks 1778 heeft de toenmalige eigenaar Jan van Suchtelen het huis goeddeels opnieuw laten optrekken om het geschikt te maken voor bewoning met zijn gezin met 10 kinderen. Bij deze verbouwing kreeg het zijn tegenwoordige uiterlijk hoofdgebouw met slotgracht met twee vooruitspringende vleugels en daartussen een portiek en balkon. De Haere kreeg toen ook een geometrisch aangelegd lanenstelsel in de vorm van een uitgerekte ruit volgens Franse stijl.

Park
In het midden van de 19e eeuw werden tuin en park om het huis opnieuw aangelegd, ditmaal in Engelse landschapstijl. In 1870 werd als tuindecoratie een 'ruïne-folly' gebouwd, een romantisch uitziende schijnruïne zoals die vooral in Frankrijk en Engeland in trek waren. De folly is in 2008 gerestaureerd. Bezoekers worden nu na binnentreden volautomatisch onthaald op een geluidskunstwerk van André Manuel. Het park biedt ook ruimte aan Europa's grootste zonnewijzer die in 2008 werd vervaardigd door de Deventer kunstsmid Willem Jonkers III. Verder staat er een zes meter hoge beukenstam die verwerkt is tot motorzaagkunstwerk met als thema 'oorlog en vrede'.

Op het landgoed zijn verschillende gemarkeerde wandelingen uitgezet.

IJssellinie

Gedurende de Koude Oorlog werd op en bij het landgoed een deel van de IJssellinie, een van de grootste Nederlandse defensiewerken van na de Tweede Wereldoorlog, aangelegd. Het gedeelte bij de Haere bestond uit de mogelijkheid tot afdamming van de rivier de IJssel, een inundatiesluis en kazematten met geschutskoepels. Verder werden er ondergrondse bunkers, waaronder een commandobunker en een noodhospitaal ingericht. Het werk was bij voltooiing door gewijzigde militair strategische inzichten eigenlijk al verouderd. Bij de Cuba-crisis in 1962 zijn wel de eerste stappen tot ingebruikstelling gezet. Sommige onderdelen zijn begin eenentwintigste eeuw gerestaureerd en op gezette tijden ook van binnen te bezichtigen.



Kasteel de Haere


It is easy to see from its crumbling exterior that Nijenbeek Castle has had a turbulent past. The castle was an important part of the duchy of Guelders and played an important role in the uprising against the Spanish, and resistance against French troops. In the end, it was the Second World War that brought the castle to complete and utter ruins.

Strategic position on IJssel River
Nijenbeek Castle was built around 1230 in a strategic position on the IJssel River. It probably started out as a wooden keep on an island in the river, but was soon expanded into a stone castle and fortified bailey. The castle fell into the possession of the dukes of Guelders who let it to the house of Steenbergen, supposedly the descendants of one of the dukes´ illegitimate children.

The legend of the fat duke
Nijenbeek Castle is best known for having held Duke Reinoud III of Guelders prisoner.  During the infamous internecine struggle with his younger brother, Eduard, Reinoud was faced with defeat. He was locked away in Nijenbeek in 1361.

According to the legend, Reinoud was very well fed in the castle, and after a few years, had become so fat, that the guards could leave the cell door open - Reinoud no longer fitted through. When his brother, Eduard, was killed in battle ten years later, Reinoud was set free and the walls needed to be demolished to get him out!

Ruins
Throughout its existence, the castle´s exterior has often changed. The bailey complex with its additional buildings was demolished in return for a new annex up against the tower. In the end, only the tower remained intact.

At the end of WWII, a couple of Germans barricaded themselves in the castle, and in order to chase them off, the Allies shot at the castle and the annex and the roof were seriously damaged. Despite emergency repairs, the roof finally caved in and since then, the elements have taken their toll. All that remains of Nijenbeek Castle now, is a ruin that can only be viewed from a distance.

https://excitinghistory.com/de-middeleeuwen/voorst-kasteel-nijenbeek

Kasteel Nijenbeek

Kasteel 't Joppe

Groot Hoenlo is een havezate met landgoed aan de Diepenveenseweg tussen Boskamp en Olst, dat voor het eerst vermeld werd in 1233. Terzijde van Groot Hoenlo staat Klein Hoenlo, een huis dat ook wel bekendstaat als het "weduwehuis". Het imposante hoofdgebouw, huis Groot Hoenlo, is door de eeuwen heen meerdere malen herbouwd, de huidige gevel stamt uit 1897, de toren uit 1904. Enkele families waarvan het bekend was dat zij op Groot Hoenlo gewoond hebben zijn Van Haersolte, Des Tombe en Van Laer. Ook de auteur Harry Mulisch verbleef er enige tijd, in zijn boek "De ontdekking van de hemel" beschrijft hij Groot Hoenlo maar noemt het Groot Rechteren.

Het huis met bijhorende landgoed zijn sinds 2001 een beschermd rijksmonument. Om Groot Hoenlo ligt een gracht, recht in de as van de lange oprijlaan. Het huis bestaat uit twee verdiepingen met een souterrain, de klokgevel herbergt een derde verdieping. Diverse oorspronkelijke onderdelen van het interieur zijn bewaard gebleven, waaronder een trapleuning, stucwerk, schouwen en plafond.

Het park rond Groot Hoenlo is niet openbaar toegankelijk. Op het landgoed zijn wandelpaden beschikbaar.

Groot Hoenlo

Geschiedenis
Over de geschiedenis van het Spijkerbosch is niet zoveel bekend. De eerste keer dat het landgoed genoemd wordt, is in een notitie van de Drost van Salland; Seijno Mulerth. Deze constateerde in 1551 dat de Lange Stouwdijck erg verwaarloosd was en riep de onderhoudsplichtigen op om deze te komen herstellen. De locatie van deze dijk wordt nauwkeurig omschreven als "bij Ketelersgadt gelegen tusschen Spijkrebusch ende die Soestweteringhe". De eerste afbeelding van het huis komt vermoedelijk uit 1731 en is een pentekening van Cornelis Pronk. Ook is er een tekening van Abraham de Haen. Op deze prenten is de spieker te zien als twee aan elkaar gebouwde huizen, met een zadeldak. Op de muurankers is het jaartal 1611 te zien. Bij de restauratie 400 jaar later (in 2011) is een muursteen gevonden met dit jaartal erop. Opzij van het hoofdhuis, waar ook nu nog het koetshuis staat, is een bijgebouw te zien dat door een tuinmuur aan het hoofdhuis verbonden is. In die tijd staan Jonker Jan Krijt en zijn vrouw Arnolda van Baerle genoemd als eigenaar van Spijkerbosch. De familie Krijt heeft het landgoed tot het eind van de 18de eeuw in handen gehad en het Spijkerbosch was in die tijd een belangrijk toevluchtsoord voor de Katholieken.

Spijkerbosch vanaf de 19de eeuw

Tegen het eind van de 19de eeuw werd het landgoed verkocht aan de heer Rutger Jan Schimmelpenninck, die indertijd directeur was van de Deventer Capsulefabriek (Deventer DAIM). De Schimmelpennincks hebben het Huis geheel verbouwd in eclectische stijl. Rond de eeuwwisseling werd het hele goed verkocht aan de familie van Hoevell tot Nijenhuis. Spijkerbosch bestond toen uit 30 percelen waaronder "het heerenhuis, koetshuis, tuin met bloem- en druivenkasen, broeibakken, vijver, wandelingen, bosch- bouw en weiland, ... tuin met vruchtboomen ... opgaand bosch ... terrein van vermaak". In 1914 kocht de heer mr. dr. J. Luden, Spijkerbosch voor zijn dochter Marie. Zij was getrouwd met S.J. Graaf van Limburg Stirum, waardoor het landgoed in de familie Van Limburg Stirum terecht kwam.

Tuinarchitectuur

In 1783 lagen hoofdgebouw en koetshuis nog op een vrijwel vierkant terrein, met rechte slotgrachten omgeven. Onder invloed van de destijds heersende mode in tuin- en parkaanleg, werd deze parkaanleg omgevormd van een klassieke Franse stijl naar een Engelse landschapsstijl met als bijzonderheid de aanplant van Amerikaanse exoten. Toen werd ook de rechthoekige gracht vergraven tot een landschappelijke vijver met een uitstulping aan de oostkant van het Huis. De rechte plantvakken uit de 18de eeuw moesten indertijd wijken voor een meer landschappelijke, gebogen stijl. Vanaf de jaren '60 van de vorige eeuw raakte de buitenplaats in verval. Intussen is er weer flink in het landgoed geïnvesteerd: niet alleen is het hele huis gerenoveerd, ook is - met subsidie van de provincie - de park- en tuinaanleg weer in ere hersteld.

https://www.landgoedereninoverijssel.nl/landgoed-detail/spijkerbosch.html

Spijkerbosch

Landgoed het Haveke is een landgoed in de plaats Eefde, vlak bij Zutphen, in de Nederlandse provincie Gelderland.

Het bestaat uit een rond 1860 gebouwd herenhuis, omgeven door een 14 hectare grote Engelse tuin naar een ontwerp van Leonard Anthony Springer met bos en verzorgde gazons. Kilometers lange wandelpaden voeren door het park en zijn overdag vrij toegankelijk voor het publiek.

Historie

Een eerste vermelding van het huis vinden we in 1481 als Herman ter Havick in het huwelijk treedt en zijn echtgenote als huwelijksgift een grote som geld, alsmede "die hofstede thoe Angeren" schenkt.

Rond 1860 werd het oude huis afgebroken en is het huidige huis gebouwd. Hierna zou het huis nog enige malen van eigenaar veranderen totdat het in het bezit kwam de familie van Rechteren-Limpurg-Speckfeld. Door vererving kwam het in het bezit van de huidige bewoners.

Huize het Haveke

De Voorst House was built around 1700 by Arnold Joost van Keppel after he had made a fortune serving at the court of Governor (Stadholder) William III.The house was nicknamed ´The little palace´ because of its similarity to William III’s Palace Het Loo in Apeldoorn. The estate’s luscious gardens on the other hand, gained it the additional moniker of ‘Versailles of the Achterhoek’.

Scandal
The Van Voorst family was originally simple landed gentry, a status that changed little when the family married into the Van Keppel line in 1565. One of the Van Keppels, Oswald van Keppel, had a rather dubious reputation for tax evasion, public drunkenness, debt and violence. According to one account in 1668, Oswald was visiting a man named Coenraad van Linden when he tore his house to pieces and gave his wife a black eye and a bloody nose.

Arnold Joost van Keppel
Oswald’s son, Arnold Joost van Keppel studied at Cambridge and served at the court of Governor (Stadholder) William III, where he quickly became one of the stadholder’s confidents. When William III became king of England in 1689, Arnold profited from this relationship and was made Baron of Ashford, Earl of Albemarle, a member of parliament, chamberlain in the royal household and a general. In order to solidify his status, he built a luxurious country house on his ancestral lands. The house was clearly inspired by Palace Het Loo in Apeldoorn and the gardens were even designed by William III’s landscape gardener.

Fire
The good fortune of the Van Keppel family proved to be short-lived and just 50 years after it was built, De Voorst House changed hands and in 1846, an investor even tore down several of the buildings. However, the biggest blow for the house came in 1943, when the main building and nearly its entire interior burned down. The fire was not a result of the war, but a careless painter. Since then, De Voorst House has been completely restored and furnished as a grand hotel, wedding and conference venue.  

https://excitinghistory.com/buitenplaatsen-en-landgoederen/huis-de-voorst-eefde

De Voorst

Huis 't Velde is een statig wit landhuis ten oosten van Warnsveld, dat sinds 2005 deel uitmaakt van de gemeente Zutphen, in de Nederlandse provincie Gelderland. De geschiedenis van deze voormalige havezate gaat terug tot minimaal 1326 en heeft prominente bewoners gekend zoals Arnold Joost van Keppel (eerste graaf van Albermarle). Het huis wordt beheerd door de stichting Het Geldersch Landschap en is sinds 1976 in gebruik door de School voor Politie Leiderschap (SPL) als conferentie- en studiecentrum.


Middeleeuwen
De vroegste vermelding dateert uit 1326 als Gelders leen waarbij Hendrik van Suderas wordt genoemd als eigenaar van "'t goet ten Velde". Verder zijn in de kelder van het huis restanten gevonden van een klein middeleeuws gebouw, maar het huis is in deze periode nog van geen noemenswaardig belang.

Middeleeuwen

De vroegste vermelding dateert uit 1326 als Gelders leen waarbij Hendrik van Suderas wordt genoemd als eigenaar van "'t goet ten Velde". Verder zijn in de kelder van het huis restanten gevonden van een klein middeleeuws gebouw, maar het huis is in deze periode nog van geen noemenswaardig belang.

Bentinck

Pas in de zestiende eeuw ontstaat de basis van het huidige huis wat onder andere nog te herleiden is uit stijlelementen zoals de driehoekige frontons met schelpmotieven in de gevel van het oudste deel van het hoofdgebouw bij de entree. Bij een restauratie in de jaren 60 stuitte men op deze en andere renaissanceversieringen en heeft men ze zodanig in de restauratie verwerkt dat ze zichtbaar zijn gebleven.

In 1516 komt 't Velde in het bezit van het geslacht Bentinck wanneer Catharina Leerinck, de echtgenote van Hendrik Bentinck het goed erft van haar broer Andries. Hoewel het geslacht pas in de achttiende eeuw zijn hoogtijdagen viert was deze Hendrik Bentinck (het geslacht kent vele Hendri(c)ken) als rentmeester van de hertogelijke domeinen op de Veluwe beslist al een vooraanstaand man.

Rond 1597 laten Johanna Bentinck en haar man Gosen van Lawich het huis grondig verbouwen waarbij vrijwel zeker de complete oostelijke vleugel inclusief het achtkantige torentje aan de voorkant is aangebouwd. Waarschijnlijk stammen ook de trapgevels aan de achterzijde uit deze periode. Omdat het huis zich daarmee aan voor- en achterzijde met twee volledig verschillende bouwstijlen presenteert wordt het ook wel "het huis met de twee gezichten" genoemd.

Van Keppel

In 1691 komt het huis in het bezit van Arnold Joost van Keppel tot Voorst, graaf van Albemarle die rond dezelfde tijd op het iets noordelijker gelegen landgoed van zijn voorouders in Eefde ook Huis De Voorst laat bouwen. Graaf Arnold was zeer intiem bevriend met koning-stadhouder Willem III en kon daarom de stadhouderlijke architect Daniël Marot en Jacobus Roman die ook aan Paleis Het Loo hadden gewerkt inschakelen bij de bouw van Huis De Voorst - er ontstaat een kleine replica van Het Loo die, mede vanwege de tuinen, ook wel "het Versailles van de Achterhoek" wordt genoemd.

Rond 1700 laat hij ook het oude hoofdgebouw van Huis 't Velde, waar inmiddels zijn moeder woont, naar het westen verlengen en wordt de hele zuidelijke hoofdvleugel onder één dak gebracht. Omdat de zeventiende-eeuwse trapgevels aan de achterkant intact worden gelaten behoudt het huis daar deels het karakter van een havezate. Algemeen wordt aangenomen dat Daniël Marot ook bij deze verbouwing betrokken is geweest en dat onder andere de twee met acanthusmotieven gesierde schouwen door zijn inmenging zijn aangebracht.

Van Dorth

De volgende eigenaar wordt baron Jan Adolph Hendrik Sigmund van Dorth die het huis in 1745 in zijn bezit krijgt, vader van de Freule van Dorth. In 1748 biedt het huis onderdak aan de verjaagde koning van Corsica Theodor von Neuhoff die familiebanden met Van Dorth heeft. Het gaat de Van Dorths echter niet voor de wind en in 1795 worden al hun bezittingen in beslag genomen, waarna Huis 't Velde in 1801 openbaar onder de hamer komt en gekocht wordt door Anna Aleida Bouwer, die sinds 1780 als douairière (weduwe van) Jacob Derk Burchard van Heeckeren door het leven gaat.

Van Dijk

Na aankoop door de adellijke weduwe wisselt het huis in korte tijd een aantal keren van eigenaar en komt het in 1809 in het bezit van Van Markel Bouwer en in 1816 van Van Nispen, voordat het in 1824 door mr. J.A. van Dijk gekocht wordt die er weer wat serieuzer werk van maakt. Zo worden de ramen vervangen door nieuwe in 'Empire'-stijl en wordt het huis voor het eerst wit gepleisterd. Ook wordt de balzaal opgeknapt en krijgt de hal decoratief stucwerk. Hendrik van Lunteren krijgt opdracht het park aan te pakken en verandert dit in een landschappelijke stijl.

Vanaf 1899 mag de familie van Dijk zich "Van Dijk van 't Velde" noemen en het Huis blijft nog tot 1959 in het bezit van de familie.

Huis 't Velde

Oolde is een rijksbeschermde historische buitenplaats met 6 complexonderdelen en voormalige erkende havezate en landgoed in de gelijknamige buurtschap Oolde bij Laren, gemeente Lochem, in de Nederlandse provincie Gelderland.

Geschiedenis

Goossens van Keppel is in 1663 bouwer van het huis. Het huis wordt dan gebouwd als havezate bij het nabijgelegen Old Oolde en wordt daarom ook wel Nijenhuis genoemd voordat het Oolde gaat heten.

Van het Old Oolde gaat de geschiedenis terug tot het jaar 1367 als goed van de Van Keppels. In dat jaar wordt Gijsbert van Keppel, geheten van Oolde, genoemd in verband met een geldlening aan de graaf van Kleef. In 1820 vererft Old Oolde aan de familie Van Heeckeren nadat jhr. Derk Jan Carel Sebastiaan van Keppel tot Old-oolde in 1819 ongehuwd overleed en zijn moeder, barones Van Heeckeren datzelfde jaar overleed. In 1849 wordt het aangekocht door Adolf Frederik Lodewijk graaf van Rechteren Limpurg, heer van Almelo, die het landgoed Oolden toen reeds bezat. In 1868 zijn de laatste bijgebouwen van Old Oolde gesloopt. Volgens de kadastrale kaart van 1832 was het kasteel Old Oolde toen al verdwenen. Het kasteelterrein lag direct achter de hofstede Holterman. In 1960 zijn de grachten gedempt. Naast dat slot zou ook de verdwenen kapel hebben gestaan.

Rond 1771 werd het nieuwe huis ingrijpend gemoderniseerd in opdracht van Derk Jan van Keppel en kreeg o.a. een nieuwe ingangspartij, waardoor het huis tegenwoordig nog een volledig 18e-eeuwse uitstraling heeft. Aan de voorgevel zijn de wapens van de geslachten Van Keppel en Heeckeren bevestigd. Voor de linker zijgevel is een bordesterras gebouwd met een ingemetselde wapensteen voorzien van de wapens van de geslachten Van Keppel, Van Ittersum, Van Coeverden en Sloet. In 1900 zijn 188 percelen van het landgoed publiekelijk geveild.

Het landgoed is opengesteld voor het publiek, het huis en haar directe omgeving niet.