Kasteel Wijenburg of Huis te Echteld is een kasteel, van het type compact zaaltorenkasteel, in de gemeente Neder-Betuwe, gelegen aan de oostzijde van het dorp Echteld, in de Nederlandse provincie Gelderland.

Geschiedenis

De stichtingsdatum is niet bekend. De oudste vermeldingen van dit kasteel dateren uit 1178. Van 1272 is het goed in bezit geweest van het geslacht Van Wijhe. Toen die familie in 1751 in mannelijke lijn uitstierf, kwam het kasteel via een huwelijk in handen van de familie Van Wassenaer en in 1817, wederom door een huwelijk, van de familie Van Balveren. Toen deze familie in 1944 uitstierf werd het verworven door Bernard Frederik baron van Verschuer, wiens moeder een telg uit het geslacht Van Balveren was. Van Verschuer schonk het kasteel in 1956 aan de Stichting Vrienden der Geldersche Kasteelen.

Sinds 1965 valt Kasteel Wijenburg onder monumentenzorg. In 1957 volgde een restauratie die in 1977 werd voltooid. Tegenwoordig is het kasteel in gebruik als trouw- en feestlocatie.

Kasteel Wijenburg

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

Kasteel Soelen is het hoofdgebouw van het rijksbeschermde historische buitenplaatscomplex 'Soelen', 157 hectare groot, in de gemeente Buren, zuidwestelijk gelegen van het dorp Zoelen, in de Neder-Betuwe, in de Nederlandse provincie Gelderland. Het dorp dankt zijn naam aan het riviertje de Suul of Soel, een afsplitsing van de Linge.

De boerderijen in het oorspronkelijke dorp lagen op de oeverwallen, het huis Soelen ligt in de lager gelegen komgronden.

Geschiedenis

De vroegste vermelding van de naam Van Soelen stamt uit de periode tussen 1207 en 1307 als een Wouter van Soelen genoemd wordt als borg en als getuige. In 1263 is een vermelding bekend uit de stadsrechtenverlening van Wageningen, waarop een Otto van Soelen als ministeriaal voorkomt. Hij wordt meerdere malen genoemd als getuige. Deze Otto liet na zijn overlijden een minderjarige dochter na. Daardoor werd in 1298 Arend (of Arnt) van Arkel door Reinoud I van Gelre met het kasteel Soelen beleend. Mogelijk was Arnt of zijn zoon Jan gehuwd met Otto's dochter. In 1349 stond de gelijknamige kleinzoon nog als heer van Soelen en Avezaath bekend. De belening betreft het oude huis Soelen, dat later heerlijkheid 'Den Aldenhaag' genoemd werd, en dat in 1362 gesloopt is. De naam Aldenhaag komt in bronnen voor het eerst voor in 1518.

Het oude huis Soelen werd in 1355 vernield door hertog Eduard van Gelre. Er ontstond een conflict met Gelre nadat Arnold van Soelen het kasteel herbouwde, maar hij moest zich op 13 april 1362 onderwerpen aan het gezag van hertog Eduard.

Eigendomsgeschiedenis

Het huidige huis ligt op het zuidelijke grondgebied van het oude huis Soelen (Aldehagen of Aldenhaag), ruim 500 meter verwijderd van het oude huis. Het wordt voor het eerst genoemd in 1306 als Walraven van Benthem zich 'heer van Soelen' noemt waarbij het gaat om de hofstede Soelen die gescheiden is van het oude huis Soelen. De strijd ging erom wie zich heer van Soelen mocht noemen, Jan van Arkel die 'Soele over de Sole' (het latere Aldehagen) bezat of Walraven die een stuk grond met de hofstede ten zuiden van het oude huis bezat. Beslist werd dat de heerlijkheid aan Van Arkel van Aldehagen bleef.

Van Benthem stamde uit een ministerialenfamilie. Van Walraven gaan de hofstede en het grondbezit over op zijn zoon Johan, die in 1360 ridder is en in 1361 richter van de Neder-Betuwe. Hij en zijn echtgenote Mechteld van Lynden zijn waarschijnlijk de bouwers van het nieuwe huis Soelen. Uit een akte van 1380 blijkt dat het om een 'flink' kastelencomplex gaat en dat Mechteld het vruchtgebruik krijgt. Soelen is dan beleend aan zoon Jan, heer van Heeswijk, Dinther, Soelen en Spaldorp. Daarna vererft het op zoon Otto die zonder nageslacht overlijdt.

Eigendom van 1422-1775

Na het kinderloos overlijden van de laatste Van Benthem verviel Soelen aan Reinald IV, hertog van Gelre. In 1422 gaf hij huis en heerlijkheid Soelen in pandschap aan ridder Johan van Rossem. In 1424 werd diens minderjarige zoon Johan († 1470) beleend met het huis en de dagelijkse heerlijkheid. In 1502 verkocht diens broer Otto van Rossem Soelen aan hun neef Willem († 1542) die het na de strijd tegen Bourgondië verloor aan de graaf van Buren, Frederik van Egmont. In 1508 kreeg Willem het grotendeels afgebroken huis terug. Van de hertog ontving hij als compensatie de hoge heerlijkheid van Soelen, met vererving op directe mannelijke nakomelingen.

Na het overlijden van Willems zoon Karel in 1550 werd zijn minderjarige kleinzoon Joost met Soelen beleend. Karels weduwe Anna Torck huwde met Frederik van Voorst, heer van Doornenburg. Kleinzoon Joost werd in 1563 mondig en overleed kinderloos in 1569. Na zijn dood verviel Soelen aan de hertog van Gelre. Zijn weduwe Margriet van Voorst huwde met Reiner van Gelre, heer tot Aerssen, die zich op grond van tuchtrechten van zijn vrouw liet belenen met Soelen, echter zonder resultaat. Ook Joosts stiefbroer Frederik van Voorst had zich zonder resultaat laten belenen.

In 1569, en herhaald in 1581, werd Joosts oudste zuster Heilwig van Rossem beleend met Soelen. Zij was in 1566 gehuwd met Dirk Viigh Claesz. die bij zijn huwelijkse voorwaarden van zijn vader 'den Aldenhaag' had gekregen waarmee hij in 1572 beleend werd. Zo kwamen Aldenhaag en Soelen in 1572 weer in een hand en sindsdien zijn zij in één bezit gebleven. De heren van Aldenhaag en Soelen noemden zich leenheeren des huis en heerlijkheid met den Aldenhaag tot Soelen.

Eigendom 1775-1992
In 1775 werden huis en heerlijkheid Soelen verkocht voor 162.000 gulden. Het geheel werd omschreven als als 'Het aloud hoogadylijk kasteel en dagelyksche heerlykheid van Zoelen ... gelegen in dubbele singels en visryke grachten, corresponderende met de rivier de Linge, vorder stallinge, koets-, wagen-, oranjerie- en tuinmanshuis, voorts met alle daartoe behoorende regaliën van steene wintkoornmolen met het gemaal, zwaanedriften, leencamer, visschery op de Linge ... wyders met de tynsen, bedragende volgens de lyst jaarlyx 185-9-3 gulden ... grafkelder en magnificq gestoelte in de kerke ... capitale bouwhoven, bestaande in kostelyke wey- en bouwlandenen, uitgestrekte schaar- en hakbosschen en allen verderen toebehoren, regten en gerecgtigheden, etc.'.

Het huis met royale Tuinen met hunne Terassen en verdere Broeijerije, sterre-bosschen, Allées van schoone en zwaare opgaande Boomen werd als zomerverblijf aangekocht door Aert Johan Verstolk (1745-1786), hij stamde uit een handelaren/fabrikanten- en schepengeslacht uit Rotterdam. Zijn vader was daarnaast commissaris van het Waterrecht en vredemaker. Aert Johan nam een aanvang met de herinrichting van het park van formele stijl naar landschapsstijl. Na zijn overlijden kwam Soelen aan zijn zoon Johan Gijsbert (1776-1845) die hoge functies had onder koning Willem I, waaronder gezant in Sint-Petersburg, minister van Buitenlandse Zaken en landdrost in het departement Gelderland. In 1823 werd hij tot baron verheven. Na een conflict met de koning trok hij zich in 1841 terug op het landgoed. Onder zijn beheer is de nieuwe aanleg in landschapsstijl doorgevoerd, mogelijk onder leiding van de landschapsarchitect Zocher jr.. Hij overleed in 1845 en is begraven op de Aldenhaag. Zijn grafmonument is mogelijk tevens een ontwerp van Zocher jr.

Johan Gijsbert was de laatste telg in mannelijke lijn van het geslacht Verstolk, waardoor de buitenplaats Soelen en de titel 'heer van Soelen en Aldenhaag' vererfden op zijn neef (oomzegger) Johan Adolph Völcker. Johan Gijsberts zuster Sophia Frederica Verstolk was gehuwd met de Duitser Johann Wilhelm Christian Völcker. Soelen zou van 1845 tot 1974 aan de familie Völcker blijven. De familie Völcker stamde uit een geslacht van leerlooiers en bakkers uit het Duitse Neuwied, dat in 1786 in Amsterdam een koopmanshuis had gesticht en fortuin had gemaakt. De ongehuwde Johan Adolph woonde met zijn zuster Maria Elisabeth op de Heerengracht 584 en vanaf 1871 op de Keizersgracht 706 in Amsterdam. Hij overleed in 1880 op kasteel Soelen. Zijn zuster overleed in 1887, eveneens op kasteel Soelen, als 'vrouwe van Soelen'. Erfgenamen waren een neef en een nicht.

In 1911 is de witte pleisterlaag van het huis verwijderd en zijn er restauratiewerkzaamheden uitgevoerd, onder leiding van architectenbureau Van Nieukerken uit Den Haag. In 1974 verkocht de familie het landgoed, waarna huis en koetshuis verbouwd zijn tot appartementen.

Eigendom en beheer vanaf 1992

Het 157 hectare tellende landgoed kwam in 1992 aan de Staat die het in beheer gaf van Staatsbosbeheer. Staatsbosbeheer heeft geleidelijk herstelwerkzaamheden uitgevoerd aan lanen, zichtassen en doorkijkjes. In 2004 is de zuidas opnieuw ingeplant met bomen. Bijzonder aan het gebied zijn de clumps, boomgroepen omzoomd door weiland. Het park is als fiets- en wandelgebied opengesteld voor het publiek en deels toegankelijk voor rolstoelen.

Het kasteel en het koetshuis, die zich binnen de slotgracht bevinden, zijn verbouwd tot een appartementencomplex en worden bewoond door diverse gezinnen. Het poortgebouw is verbouwd tot woning met atelier. Het juridische eigendom van de grond is geheel in handen van de Staat, het appartementenrecht grotendeels van particulieren en deels van de Staat. Soelen heeft drie VVE's.

Het gebied binnen de slotgracht is niet toegankelijk voor publiek.

Omgeving
Aan het einde van de vijftiende eeuw stonden bij het door singels en grachten omgeven kasteel een duifhuis, een molen en een boerderij, en was het verder omgeven door boomgaarden en landerijen, met daaromheen akkers en weilanden. In de zeventiende eeuw is de boerderij op de voorburcht door Arent Vijgh († 1666) verbouwd tot koetshuis en voorzien van een duiventoren.

In 1884 beschreef dominee Craandijk in zijn Wandelingen door Nederland Zoelen als een 'vrolijk en lieflijk landschap, om in de zomertijd een uitspanningsplaats te zijn voor de bewoners der omliggende steden en dorpen', een groot bos met daarin verborgen het kasteel Zoelen.

Tuin- en parkaanleg
In de 17e eeuw werd rondom Soelen een park aangelegd in de Franse stijl. De tuin werd een eeuw later deels heringericht in de Engelse landschapsstijl. De geheel eigen mengvorm van deze twee stijlen wordt wel de Soelense stijl genoemd.

Kasteel Soelen

Amerongen Castle (Dutch: Kasteel Amerongen) was built between 1674 and 1680, on the site of a medieval castle that had been burned down by the French in 1673. The gardens still contain historic elements such as a conservatory dating from the 1890s. In 1918, the former German Kaiser Wilhelm II signed his abdication here and stayed till 1920, when he moved to Huis Doorn.

Amerongen Castle is one of the great Dutch houses from the 17th century. The house, garden and furnishings form a unit seldom seen in the Netherlands. Amerongen Castle has a rich family-history, going back 700 years. The owners played an important part in the national and European history.

Godard Adriaan van Reede (1621-1691) held a key-position in the insurrection against the French supremacy. As a retribution the house was burnt down by the French in 1673, but rebuilt by his wife Margaretha Turnor. The German Kaiser Wilhelm II (1859-1941) lived at Amerongen Castle for 18 months and signed his abdication here in 1918. The desk at which this happened is still part of the Amerongen collection. The house, surrounded by historical gardens, is situated in the picturesque village of Amerongen at the foot of the Utrecht Hills.

Amerongen Castle is vibrant with activities, such as (theme)tours, seasonal festivities, concerts, exhibitions and children’s activities. Visit and experience its history! An unmissable example of the Dutch Heritage.

The English Connection
Over the centuries Amerongen has had a close relationship with England, starting in 1690 when Godard van Reede a.k.a “de Ginkel” (1644-1703) won the Battle of the Boyne as commander-in-chief of King William III ’s troops .He became the 1rst Earl of Athlone.

In 1795, when the French invaded this country ,Frederik Christiaan van Reede, the 5th Earl of Athlone ,fled to England together with his friend and Stadtholder Willem V and many other noblemen. He then took the seat he was entitled to in the House of Lords. During the 19th century his sons and their descendants lived in England and visited Amerongen only occasionally.

After the -childless- death of the 9th Earl of Athlone the last , female, owner left the house in 1879 to her godson Count van Aldenburg Bentinck, who had his education in England and hired a British nanny to raise his children and grandchildren in the same spirit!

The current building was designed by the architect Maurits Post as a baroque palace for the owners Godard Adriaan van Reede and his wife Margaretha Turnor. In the main hall a central staircase with painted ceiling was built by Willem van Nimwegen. Other ornaments were added in the early 20th century by P.J.H. Cuypers. The gardens contain historical elements and the walls predate 1673. Near the entrance bridge dating from 1678 is a wooden clock tower from 1728 that contains the original clock of the same date. In the north-east corner of the gardens is an orangerie dating from the 1880s, and the north wall was raised during the period when Wilhelm II was residing there 1918-1920. He abdicated in Amerongen then moved to Huis Doorn.

https://www.kasteelamerongen.nl/en
https://en.wikipedia.org/wiki/Amerongen_Castle

Amerongen Castle 

Kasteel Ophemert of 't Hoge Huis is een Nederlands kasteel in de gemeente Neerijnen, gelegen ten noorden van het dorp Ophemert in het Gelderse rivierengebied. Het is sinds 2004 onderdeel van de van rijkswege beschermde historische buitenplaats Ophemert.

Geschiedenis

Eigenaren

Sommige literatuur geeft als jaar van oudste vermelding 1265, toen Rudolf de Cock eigenaar van het kasteel zou zijn. De oudste schriftelijke vermelding dateert van 1403 als hertog Reinoud IV van Gelre den Huijse en gesete tot Ophemert met den Bongert in leen geeft aan ridder Sweeder van Weerdenborch. Tot 1552 waren het huis en de heerlijkheid in bezit van het geslacht De Cock van Waardenburg.

In 1552 werd het kasteel met heerlijkheid verkocht aan Frederik van Haeften die het in 1558 nalaat aan zijn vader Allard van Haeften, die het weer naliet aan zijn jongste zoon Reinier. Diens zoon Johan en kleinzoon Walraven werden heer van Ophemert.

Tot 1844 bleef Ophemert in het bezit van het geslacht (De Cocq) van Haeften. In dat jaar overleed de ongehuwde Anna Margriet barones van Haeften, vrouwe van Ophemert, Zennewijnen en Meerlo (1782-1844) die Ophemert uit erfenis van haar vader had verkregen. Zij liet het huis Ophemert na aan haar neef Barthold baron Mackay (1773-1854), die tevens haar raadsman was. De Schotse familie Mackay was verwant door het huwelijk in 1790 van Barthold de Cocq van Haeften (1755-1808) met Arnoldina Margaretha barones Mackay (1771-1849).

In 1963 kwam het landgoed door vererving aan Hugh William Mackay (1937-2013) die op 24 maart 2010 stond Mackay kasteel, koetshuis en overige opstallen met bijna 4 hectare grond in erfpacht af aan Alexander Coenraad Arthur baron van Dedem. Na zijn overlijden werd zijn zoon Aeneas Simon Mackay Lord Reay (*Londen 1965) enig erfgenaam van de Nederlandse goederen, wat impliceert dat wanneer de erfpacht van Ophemert ooit zou vervallen het eigendom aan hem vervalt.

Bouwgeschiedenis

Het kasteel in zijn tegenwoordige staat dateert voornamelijk uit de 17e eeuw toen het moest worden verbouwd nadat het huis beschadigd raakte bij een Franse inval. In de jaren 50 van de 20e eeuw heeft een restauratie plaatsgevonden in samenwerking met Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed.

Huidige functie

Het kasteel wordt niet meer bewoond. Het wordt soms gebruikt voor concerten van onder andere Het Gelders Orkest. In de kasteeltuin worden buitenconcerten gegeven. Het is een officiële gemeentelijke trouwlocatie, het wordt gebruikt als vergadercomplex en er kan overnacht worden.

Kasteel Ophemert

Huis Zuylenstein (Zuylestein of Zuilenstein) was een erkende ridderhofstad in Leersum, gemeente Utrechtse Heuvelrug (provincie Utrecht).

Het huis wordt reeds vermeld in een leenregister van de Bisschop van Utrecht aan het einde van de 14e eeuw. Een van de eerst bekende vermeldingen dateert uit 1465 toen Johan van Zuylen van Natewisch ermee beleend werd. De naam was toen Sulensteyne. Bij het opruimen van het puin na het bombardement van 1945 zijn stenen teruggevonden uit die tijd.

In 1536 werd het huis als ridderhofstad Zuylestein erkend. Vanaf 1549 was Eernst van Nijenrode, burgemeester van Utrecht, de eigenaar van de ridderhofstad. Zijn dochter Geertruid erfde in 1558 Zuylestein. Zij was getrouwd met Godert van Reede van Saesfeld (1516-1585), die al eigenaar van Amerongen was. Godert en Geertruid kregen 5 kinderen. Godert wijst zijn dochter Aleida van Reede vrouwe van Zuylestein aan als erfgename van Zuylestein met als voorwaarde dat wanneer zij kinderloos blijft, het bezit aan haar broer Frederik zal toebehoren. Wanneer Frederik van Reede in 1611 overlijdt draagt zij Zuylestein over aan haar neef Johan van Renesse. De kinderen van Frederik van Reede vechten deze verkoop echter aan.

In 1611 verkreeg Johan van Renesse het kasteel, en in 1630 werd Frederik Hendrik van Oranje voor 35.000 gulden de nieuwe eigenaar. Kosten noch moeite werd bespaard om de ridderhofstad Zuylestein een voornaam uiterlijk te geven. Diverse tuinontwerpen dateren uit die tijd. Het grondgebied werd uitgebreid. Vanaf 1632 behoorde ook Leersum tot het grondgebied.

Door deze aankoop werd het in 1640 mogelijk zijn bastaardzoon Frederik lid te maken van de Utrechtse Ridderschap. Hij liet het huis verbouwen en verhoogde de toren boven de ingang. Aan de zuidkant werd een voorburcht aangelegd, en aan de oostkant kwam een poortgebouw met stallen. Het werd steeds meer een kasteel, hoewel het geen verdedigingsfunctie had. Zijn bastaardzoon werd voortaan Frederik van Nassau-Zuylenstein genoemd.

In het rampjaar 1672 werd Zuylestein gespaard voor plundering door de Franse troepen. Bijna drie eeuwen later werd Zuylestein alsnog door oorlogshandelingen verwoest toen het op aanraden van Groep Kees op 24 en 25 maart 1945 door twaalf jachtvliegtuigen werd gebombardeerd in de hoop SS commandant Martin Kohlroser te treffen. De Oberführer was afwezig.

Wat er nu overgebleven is, is een landgoed in Renaissancestijl. Het toegangshek werd gemaakt door de Roermondse architect Pierre Cuypers. Het poortgebouw en de oranjerie zijn gerestaureerd. In 1980 is er door de familie Van Aldenburg-Bentinck een landhuis gebouwd.

Huis Zuylenstein

Het Kasteel van Oijen ligt ten oosten van het Noord-Brabantse dorpje Oijen.

Lang geleden was het een gigantische kasteel, nu zijn daar nog enkele bijgebouwen van overgebleven. En wat voor bijgebouwen!

Hoe het allemaal begon:
In 1361 werd het Kasteel van Oijen gebouwd in opdracht van Maria van Brabant, dochter van Hertog Jan III van Brabant. Het was bedoeld als voorpost aan de Maas ter bescherming tegen invallen van de Geldersen. Toen Maria in 1399 kinderloos stierf, verviel de heerlijkheid Oijen en het kasteel echter aan de Hertog van Gelre.

In 1511 werd de burcht in opdracht van Landvoogdes Margaretha van Oostenrijk gesloopt. In 1594 werd op de fundamenten van de voorburcht weer een nieuw kasteel gebouwd. Dit kasteel werd in 1837 afgebroken door de Eindhovense fabrikant Josephus Smits (later Smits van Oyen genaamd) die de heerlijkheid in 1836 in eigendom had verkregen. Hij liet het eigenlijke kasteel afbreken, maar behield de jachtrechten en verpachtte de nog bestaande gronden. Alleen de uit 1825 daterende bijgebouwen bleven staan. Het koetshuis en de paardenstal werden in gebruik genomen als boerderij. In 1930 is zelfs een deel van de slotgracht gedempt en de houten toegangsbrug werd afgebroken.

De vierde generatie Smits op het Kasteel van Oijen, jhr. mr. Smits van Oyen, verkocht grond en opstallen aan zijn pachter Baggermans. In 1994 verkocht hij de restanten van het voormalige Kasteel van Oijen aan de heer en mevrouw Ab en Geerte Schuring- Smulders.
Gedurende een periode van ruim tien jaar herstelden en restaureerden zij, voor grote delen eigenhandig, eerst het Westelijk en later het Oostelijk Neerhuis.

In 1997 kocht de Vereniging Natuurmonumenten de bezitting van het echtpaar Schuring, die daarna als erfpachters het Westelijk Neerhuis bleven bewonen. Het Oostelijk Neerhuis (Schuringzaal) werd als “steunpunt voor het project Meer Maas” in gebruik genomen door Ir. J.J. de Graeff, algemeen directeur van Natuurmonumenten.

In 2013 zette de Vereniging Natuurmonumenten extern de vraag uit om een plan voor herbestemming in te dienen, in plaats van dat zelf te maken. Het initiatief van Wilbert en Elle van Schijndel werd uiteindelijk gekozen. In 2015 zijn ze gestart met de groepsaccommodatie voor kleine groepen en het aanbieden van trouwceremonies. Vanaf 2020 kunnen er  32 gasten samen verblijven en overnachten, maar er kunnen ook feestjes en vergaderingen plaatsvinden. Verdere plannen zijn er nog genoeg, houd deze site dus gerust in de gaten om van alle nieuwe ontwikkelingen op de hoogte te blijven!

https://www.kasteelvanoijen.nl/home/historie/#:~:text=In%201361%20werd%20het%20Kasteel,Hertog%20Jan%20III%20van%20Brabant.&text=Toen%20Maria%20in%201399%20kinderloos,Landvoogdes%20Margaretha%20van%20Oostenrijk%20gesloopt.

Kasteel Oijen

Prattenburg is een landgoed en buitenplaats op de Utrechtse Heuvelrug in de gemeente Rhenen bij Veenendaal in de Nederlandse provincie Utrecht.

Het landgoed meet ruim 430 hectare, grotendeels bestaande uit bos. Op het landgoed staat een in 1887 gebouwd huis met kasteelachtig uiterlijk omgeven door een tuin in de landschapsstijl. Het is sinds 1694 in het bezit van de familie Van Asch van Wijck.

Geschiedenis

Het landgoed wordt voor het eerst in 1474 genoemd, wanneer Evert Zoudenbalch (1424-1503) een boerderij met landerijen onder de naam "Grootveld" koopt van Johan van Hemerten. Een kleine twintig jaar later draagt hij het over aan zijn gelijknamige neef Evert Zoudenbalch (1455-1530). Het landgoed blijft in de familie Soudenbalch tot 1598. Wanneer de boerderij precies werd vervangen door een buitenplaats met de naam "Prattenburg" is onbekend.

De laatste van Soudenbalch, Gerard van Soudenbalch, laat Prattenburg na aan zijn nicht Josina van Fladeracken, gehuwd met Jan van der Marsch. Daarna gaat het huis enkele malen door schenkingen en verkoop over in andere handen, tot uiteindelijk in 1694 de Prattenburg gekocht wordt door Jacob van Wijck. Hij is kanunnik van St. Marie te Utrecht en bewindvoerder van de West-Indische Compagnie.

Omdat Jacob ongehuwd is, laat hij het bij zijn sterven, twee jaar later, na aan zijn neef mr. Anthony van Asch van Wijck, die Raad, Schepen en burgemeester van Utrecht is. In deze familie is het huis daarna altijd gebleven. Op een afbeelding uit 1731 van Cornelis Pronk zien we eenvoudig rechthoekig gebouw van een torenachtige allure, gedekt met een zadeldak. Op de afbeelding zien we ook dat het huis een restant is van een groter huis. In die periode wordt het huis dan ook omschreven als een vervallen jachthuis.

Herbouw

In 1843 worden het huis en landgoed opgedeeld onder de zonen van Hubert Matthys Adriaan Jan: Anthony Michael Cornelis en Lodewijk Henrick. De eerste erft het huis en de tweede het landgoed, maar de eerste geeft het huis in erfpacht aan zijn jongere broer die kantonrechter te Wijk bij Duurstede is. Uiteindelijk koopt deze in 1861 het huis van zijn oudere broer.

In 1887 geeft zijn zoon jhr. mr. Lodewijk Henrik Johan Marie, die burgemeester van Veenendaal is, lid van de Tweede Kamer en lid van de Gedeputeerde Staten van Utrecht, opdracht aan architect E.G. Wentink uit Schalkwijk het tegenwoordige huis te bouwen. Wentink kreeg de opdracht het huis van kantelen en torentjes te voorzien, waardoor het een kasteelachtig aanzien kreeg.

Drie jaar later erft hij het huis van zijn vader en sterft zelf in 1934 en laat het na aan zijn zoon jhr. mr dr. Lodewijk Henrick Karel Cornelis van Asch van Wijck, procureur-generaal bij de Hoge Raad.

Het huis
Het kasteelachtige huis Prattenburg werd in 1887-1890 in eclectische stijl gebouwd op de plaats van het voorgaande huis, dat in oorsprong waarschijnlijk dateert uit de late 16e eeuw of vroege 17e eeuw. De woontoren rust waarschijnlijk op 15e- en 16e-eeuwse fundamenten. E.G. Wentink was de architect van het huis en interieur.

In de gevels bevinden zich onder meer het familiewapen Van Asch van Wijck met de spreuk 'Ore et corde idem', evenals twee cartouches met de jaartallen 1694 en 1887 en een raampje met fronton waarin het jaar van de verbouwing, 1956, wordt vermeld.

In 1956 werd het huis gerestaureerd en verbouwd door de architect J.B. van der Haar. Hij verving de oorspronkelijke hoofdingang in de toren op de noordwesthoek door de huidige entree. Tevens werd het huis voorzien van waterleiding, elektriciteit en centrale verwarming.


Huis Prattenburg

Duurstede Castle, locally known as Kasteel Duurstede, is situated in a town park in the town of Wijk bij Duurstede, in the Utrecht province in the Netherlands.

Around 1270 Zweder I van Zuylen van Abcoude built a freestanding keep on a raised and moated site. This military building was about 11 meters high and had 2,5 meter thick walls. Later on an extra floor and a residential wing with a great hall were added.

Until the beginning of the 15th century Duurstede Castle was possessed by the Van Zuylen van Abcoude family, when they were forced to sell it to the bishops of Utrecht who kept it until 1580.

From 1459 till 1496 the castle contained the administration and archive of the diocese of Utrecht and served as the residence of bishop David of Burgundy. He rebuilt and fortified the castle and made it a square stronghold with residential wings around a rectangular courtyard with 4 round towers on its corners. The old keep became the core of one of the new wings. The bishop had his living quarters in the great 'Burgundian' tower. An earthwork had to protect the castle and its bailey from enemy attacks. The bailey had a drawbridge.

From 1517 the Duurstede Castle was inhabited by bishop Philip of Burgundy, a half-brother of David. He kept court like a true renaissance king and started to embellish the castle. When he was done 2 residential wings had been rebuilt and provided with exceptionally large windows. At these times the castle contained about 57 larger and smaller rooms.

After his death the castle was inhabited by a bailiff and the household disappeared, also because the Holy Roman Emperor; Charles V, took away the secular powers from the bishops.

After 1580 Duurstede Castle fell to the States of Utrecht. But because in 1577 the fortification of the town of Wijk bij Duurstede had started, the bailey had to make way. The States of Utrecht had no money to maintain the castle so it slowly fell into decay. And after the French troops had devastated the town in 1672 the townspeople repaired their houses and the town walls with stones from the castle.

In 1852 the town council became owner of the castle and turned the fortifications around the castle into a park. Until around 1925 the castle could only be reached with a little ferry.

The 'Burgundian' tower has been restored and the castle is now used by a catering firm. You can have dinners, parties and weddings at the castle.

When I first visited Duurstede Castle there was a wedding going on so I couldn't get in. Another time it was being renovated with scaffolds and all. So I still have to go back once.

https://www.castles.nl/duurstede-castle

Duurstede Castle


Kasteel Broekhuizen is een ridderhofstad, landhuis en landgoed te Leersum, gemeente Utrechtse Heuvelrug in de Nederlandse provincie Utrecht.

In de huidige vorm dateert het van 1810. Het kasteel is na een grote brand in 1906 zo veel mogelijk in de oude stijl herbouwd.

Geschiedenis
Het kasteel had een voorganger die, op een tekening van Jacob Pronk, eruitzag als een rechthoekig landhuis. Deze is in 1794 vervangen door een wit landhuis, vervolgens is het in 1810 verder vergroot. Het is een groot gebouw geworden met drie verdiepingen, waarvan de uitspringende middenpartij wordt beheerst door een monumentale peristilium gevormd door vier Ionische zuilen. De voorgevel draagt het wapen (in zilver een rood en goud geschakeerd kruis) van de Utrechtse familie Van Broeckhuysen.

Ofschoon de familie Van Broeckhuysen al in 1250 in deze streek wordt vermeld, is een eerste belening met Broekhuizen aan Jan van Broeckhuysen door het Domkapitel pas in 1393, en een jaar later met het ernaast gelegen goed Schevichoven.

In 1406 wordt de broer van de weduwe van deze Jan, Tyman van Zuylen, met het "Thuis te Broekhuisen" beleend door de Heer van Gaesbeek. Dit wijst erop dat het landgoed Broekhuizen twee leenheren had en het huis op dat van de Heer van Gaesbeek stond.

Via verkopen komt het uiteindelijk in 1793 aan de rijke Amsterdamse koopman Mr. Cornelis Jan van Nellesteyn, die het huidige huis heeft laten bouwen. In 1824 liet hij iets noordelijker ook het huis Nieuw Broekhuizen bouwen, waar hij in 1832 overleed. In 1818 had Nellesteyn op de naburige heuvel Donderberg een graftombe laten bouwen. Zijn kleinzoon verkocht Broekhuizen in 1897 aan mr. Maarten Iman ridder Pauw van Wieldrecht. Die liet dat jaar een koetshuis en stal ontwerpen door architect Johannes van Nieukerken uit Den Haag.[1] In 1939 ging het bezit over naar de dochter van de heer Pauw van Wieldrecht. Zij trouwde met jhr. mr. Th.J.G. Stratenus. Hun beider zonen verkochten het in 1965 aan het Rijk, dat er van 1971 tot 1996 het Rijksinstituut voor Natuurbeheer in vestigde en het daarna verkocht aan Staatsbosbeheer.

Staatsbosbeheer verkocht vervolgens de opstallen met recht van onderpand aan een particulier. Deze koper kon de hypotheek niet betalen en het kwam in 2006 aan hypotheekbank Delta Lloyd. Van binnen verkeerde het in slechte staat. In 2007 is Staatsbosbeheer begonnen aan een grondige restauratie van de door Michael en Zocher ontworpen Engelse tuin. Bij deze restauratie is een mindervalidenpad aangelegd. Delta Lloyd heeft het kasteel laten restaureren. Sinds mei 2011 is er na een leegstandsperiode van zeven jaren een nieuwe eigenaar. Eind 2016 werd het landgoed na een volgende renovatie heropend als Parc Broekhuizen, waarna het een horeca- en hotelbestemming kreeg.

Kasteel Broekhuizen te Leersum

Batenburg Castle, locally known as Kasteel Batenburg, lies in the village with the same name, in the Gelderland province in the Netherlands.

Concerning the origin of Batenburg Castle there are two traditions. The first one is that the castle was founded by a Batavian warrior prince named Bato who left his homelands together with a lot of his warriors to settle in the Betuwe region and who built his headquarters at this site.The second one is that at this site a fortification was founded together with a Roman temple dedicated to the Roman god Mars/Victor. No evidence has been found for either one.

More likely a stone keep on a motte will have existed here in the 12th century. Around 1300 a member of the Van Bronckhorst-Batenburg family is suspected to have started the construction of the castle, possibly a stone shell keep. This castle was partially destroyed in 1497 by the troops of Albert van Saksen. It was restored, strengthening the circular rampart with an entrance gate, flanked by two watchtowers, and 3 residential towers to the four winds. Opposite the entrance gate lay 3 residential wings around a courtyard.

In 1503 Batenburg Castle was besieged by Charles II, Duke of Guelders, and a part of the castle's defenses were again destroyed. After rebuilding it was again destroyed in 1540 by an expedition of the city of Nijmegen. And during a bombardment in 1568 by the troops of Philips van Hohenlohe, the oldest part of the castle collapsed.

Around 1600 the castle was rebuilt by Maximilaan van Bronckhorst. Under Count Johan van Hoorne the castle was restored and furnished with splendor. But when, in 1700, the castle came into the possession of the Counts of Bentheim-Steinfurt, the castle already wasn't permanently inhabited anymore.

In 1795 the castle's fate was sealed; after its rooms were filled with hay and the water pump was destroyed, the castle was set alight by the French invaders. Batenburg Castle completely burned down. It was never rebuilt again and its ruins started a life as a stone quarry for cheap building materials.

In 1820 the standing remains of the castle were considerable larger than today. But from then on the owner, Count Van Bentheim-Steinfurt, started to demolish the ruin. And even in 1922 the castle suffered gunshots.

After WW II the castle ruins were confiscated by the State and in 1953 sold to the "Friends of the Castles of Gelderland"-foundation. From then on the ruins underwent several consolidation processes.

There is a bar / restaurant in the village and in September a van Batenburg reunion is held. There is no one still living there with the Royal name "van Batenburg" but many visitors come to pay respect.

The site is recognized as a Rijksmonument under number 8725.

http://www.castles.nl/batenburg-castle

https://en.wikipedia.org/wiki/Batenburg_Castle



Batenburg Castle

Kasteel Hernen ligt in het zuiden van Gelderland, in het dorp Hernen (gemeente Wijchen), in het uiterste westen van het Rijk van Nijmegen. Het is waarschijnlijk rond 1350 ontstaan, en bestond toen slechts uit een woontoren (donjon). Later is het herhaaldelijk uitgebreid, waarbij de vroegere binnenplaats steeds meer werd volgebouwd. De woontoren is in de 18e eeuw ingestort.

In de omgeving van Wijchen ligt Hernen, een dorpje met een afwisselend en waterrijk buitengebied. Bij het dorp ligt een middeleeuwse burcht: kasteel Hernen. De eerste vermelding van de 'heren van Hernen' dateert uit 1247. Een eeuw later is de heerlijkheid in bezit van het geslacht Van Driel en van 1406 tot 1646 wordt het beheerst door de familie Van Wijhe. Daarna komt het kasteel door vererving in eigendom van diverse Zuid-Nederlandse families. De laatste eigenaar is mevrouw A.M. Metelerkamp van Bronkhorst-den Tex. Zij schenkt kasteel Hernen met de omringende tuin in 1940 aan Stichting Vrienden der Geldersche Kasteelen. Deze schenking is de aanleiding tot de oprichting van de stichting in datzelfde jaar. Het was de wens van deze laatste eigenaar om het monument voor de toekomst veilig te stellen en te restaureren. Het kasteel is tussen 1942-1957 grondig gerestaureerd.

Eind jaren zestig doet het slot dienst als filmlocatie voor de tv-serie Floris. Kasteel Hernen is een schaars voorbeeld van middeleeuwse architectuur in Gelderland. Het heeft relatief weinig wijzigingen ondergaan en is nooit door belegeringen, oorlogsgeweld of andere rampspoed geteisterd. Het gesloten, defensieve karakter is daardoor goed bewaard gebleven.

Van groot belang voor de bouw van het kasteel zijn de veldovens die in de buurt van het slot te vinden waren. De kern van Hernen bestaat uit een vierkante donjon, die rond het midden van de 14de eeuw wordt gebouwd in opdracht van Alart van Driel. Tegen deze donjon wordt een 2,5 meter dikke muur opgetrokken rond een rechthoekige binnenplaats. Deze muren zijn later overdekt, waardoor de vier vleugels van het kasteel zijn ontstaan. Een wapensteen met de wapens van het echtpaar Van Wijhe-Van Egeren uit 1555 boven de ingangspoort markeert de voltooiing van dit bouwproces.

Omdat veel latere eigenaren niet in het kasteel verbleven, is de burcht nooit ingrijpend aan de smaak van de tijd aangepast. Het middeleeuwse karakter van kasteel Hernen is daarom nu nog steeds zichtbaar. Het kasteel heeft weinig oorspronkelijke objecten, maar beschikt wel over de originele wapensteen uit de 16de eeuw en twee portretten van oorspronkelijke bewoners. Bezoekers kunnen het kasteel met een pratende lantaarn verkennen. Deze lantaarn vertelt over de heer van Hernen en het leven op het kasteel.

https://www.collectiegelderland.nl/organisaties/kasteelhernen/?gclid=CjwKCAjw8df2BRA3EiwAvfZWaFLM1cgzFa_TmeRWWv-kVZ4STZs6RBg48V0EKBK8dfoTGvD-uXrVHxoC1HgQAvD_BwE