Kasteel Rivieren is een van de vijf kastelen van de gemeente Voerendaal. De andere zijn kasteel Haeren, kasteel Cortenbach, kasteel Puth en kasteel Terworm. Dit laatste hoort overigens sinds een gemeentelijke herindeling bij de gemeente Heerlen.

Kasteel Rivieren staat gebouwd op het punt waar de Hoensbeek, de Geleenbeek en de Retersbeek samenvloeien. Het water van de Retersbeek bevoorraadt het water aan de grachten en vijvers rondom het complex.

De oudste vermelding van dit kasteel dateert van 1444, waarbij als eigenaar Ghysbert van der Vyeren wordt genoemd. Het geslacht van Rivieren wordt al eerder vermeld. Zo wordt een zekere Catharina van Rivieren vermeld als priorin van het klooster Norbertinessen te Sint Gerlach.

Naar alle waarschijnlijkheid werd het huidige kasteel gebouwd op de fundamenten van een ouder complex. In eerste instantie werd Kasteel Rivieren ook als klooster gebruikt. Het oudste deel van het kasteel is 16e-eeuws en had mogelijk twee hoektorens, waarvan er slechts nog één rest. Het kasteel is opgebouwd uit mergel. Uit dendrochronologisch onderzoek naar het houtwerk blijkt dat de kapconstructie dateert van rond 1538. Toen moet de uitbreiding van het kasteel in zuidelijke richting zijn gerealiseerd.

Na een tijd in bezit geweest te zijn van de familie Huyn van Amstenrade komt het via erfdeling in 1641 in bezit van de familie Eynatten. In 1686 verkocht de familie het adellijk huis, hof en goederen aan de Akense schepen en burgemeester Johan Albert von Schrieck.

Na groot onderhoud aan kasteel en hoeve in voornamelijk de eerste helft van de 18de eeuw door Franz Willem en Jan Jacob Willem von Schrieck, werd het kasteel rond 1780 wederom ingrijpend veranderd. Dit keer door eigenaar Karl Deodat von Fürth (1734-1803), die het kasteel in 1768 samen met zijn broer Johan Caspar erfde. Hij liet een nieuwe ingang maken aan de oostzijde, de hardstenen kloosterkozijnen werden aangebracht, de tuin rond de hoofdburcht en de brug over de gracht aan de oostzijde werden aangelegd.

Door huwelijk kwam het goed in 1910 in bezit van de grafelijke familie De Marchant et d’Ansembourg. Het werd na de tweede wereldoorlog als vijandelijk vermogen in beslag genomen, maar na korte tijd weer aan de eigenaars teruggegeven. Het kasteel was voor en na de oorlog als jeugdherberg in gebruik en na een restauratie in 1970 als meubelshowroom.

http://www.rijckheyt.nl/cultureel-erfgoed/rivieren-kasteel-klimmen


Kasteel Rivieren

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

Kasteel Puth is een kasteel en buitenplaats bij Voerendaal in Zuid-Limburg. Het kasteel is een rijksmonument. Kasteel Puth is een van de vier kastelen van Voerendaal en vormt samen met Kasteel Rivieren, kasteel Cortenbach en kasteel Haeren een landgoederenzone. Van oudsher behoorde ook Kasteel Terworm bij Voerendaal, maar dit ligt thans in de gemeente Heerlen.

Geschiedenis
Het huidige kasteel stamt deels uit de 16e, deels uit de 17e en 18e eeuw. Enkele kelders zijn mogelijk ouder. Het kasteel wordt al genoemd in documenten uit de 14e eeuw. Aan het landgoed was de titel "heer (of vrouwe) van Put" verbonden. Achtereenvolgens was het kasteel en de bijbehorende leengoederen in bezit van de families Van Putt (mogelijk afkomstig uit Puth), Van den Bongard (zie Kasteel De Bongard), Leeck (zie Kasteel Doenrade), Tz[i]evel (zie Kasteel Eyneburg en Sibberhuuske) en Dobbelsteyn (1565-1650).

Rond 1630 (1650?) was het goed zo zwaar belast met schulden dat het moest worden opgedeeld. Het kasteel, de watermolen en de landerijen kregen verschillende eigenaren, waardoor het moeilijk is aan te geven wie de titel heer van Puth droeg. Eigenaren waren onder andere de Akense koopman Nicolaas Rulands en Ignatius de Rougemont, raad en auditeur-generaal van het Spaanse leger. In 1728 werd het huis en de molen door de weduwe Ignatius de Rougemont en haar drie kinderen verkocht aan de gebroeders Jean Martin en Laurens Joseph de Hayme de Bomal (zie ook Kasteel Amstenrade), beiden kanunniken van het Kapittel van Sint-Servaas te Maastricht. Waarschijnlijk werd het hoofdgebouw in deze periode vernieuwd. Via deze familie vererfde het landgoed eind 18e eeuw aan de familie De Marchant et d'Ansembourg.

Het kasteel kwam in 1872 door het huwelijk van Franciscus Hubertus Ignatius Maria Graf zu Stolberg-Stolberg (1848-1912) met Marie Antoinette Frédérique Pauline Hubertine gravin de Marchant d'Ansembourg (1847-1922), in bezit van de adellijke familie Zu Stolberg-Stolberg. Hun zoon, Joseph Oscar Frans Anthonie Hubert Maria graaf zu Stolberg-Stolberg (1874-1956), was gehuwd met Maria Therese Philippa Anthonia Huberta Kettler (1890-1973), een nazaat van het Westfaalse adellijk geslacht Kettler. Kasteel Puth was in 1945 een van de 22 Limburgse kastelen en landgoederen die door de Nederlandse Staat als 'vijandelijk vermogen' werden geconfisqueerd. Pas eind 1956 werd de graaf, die inmiddels was overleden, 'ontvijand' en werd het bezit, samen met twee herenhoeven Steenenis en Wissengracht (in totaal ca. 177 ha), aan de familie geretourneerd. Wilhelm Josef Oskar Friedrich Leopold graaf zu Stolberg-Stolberg (1927-2011), in 1980 bij Koninklijk Besluit opgenomen in de Nederlandse adel, was tot 2007 de laatste adellijke eigenaar van het kasteel.

Vanaf 2001 was in de kasteelboerderij een biologisch landbouwbedrijf gevestigd. Het kasteel is in 2011 verkocht en is daarna geleidelijk gerestaureerd, waarbij met name de verzakte funderingen grote investeringen vergden. Anno 2016 wordt de monumentale westelijke schuur gerestaureerd.

Beschrijving

Hoofdgebouw

Het hoofdgebouw bestaat uit een min of meer rechthoekig landhuis, gebouwd in de stijl van de Luiks-Akense barok. De voorgevel aan de hofzijde is geheel 18e-eeuws en opgetrokken uit baksteen. De regelmatig in de gevel geplaatste vensters (1-3-1) zijn omlijst met hardsteen en van elkaar gescheiden door geblokte lisenen. De oostgevel lijkt qua architectuur het meest op de voorgevel; deze bestaat eveneens uit baksteen met een inzwenkende topgevel met speklagen. De andere gevels bevatten oudere delen uit de 16e eeuw en zijn opgetrokken uit Limburgse mergel. De laatgotische boogfries onder het dak van de westgevel dateert uit de 16e eeuw. De mansardekap gedekt met leisteen is 18e-eeuws. Het hoofdgebouw wordt omgeven door een brede gracht met een bakstenen boogbrug uit de 17e of 18e eeuw.

Van het interieur zijn een 18e-eeuws trappenhuis noemenswaardig, en enkele 18e- en vroeg-19e-eeuwse schouwen. De keldermuren zijn bekleed met wandtegels in blauw en oker.

Kasteel Puth

Kasteel Cortenbach dateert uit de 14e eeuw, maar de bewoningsgeschiedenis van het goed gaat waarschijnlijk terug tot de Romeinse tijd.

In 1381 kreeg Gerard van Cortenbach het goed in leen van hertog van Wenceslaus van Brabant. Deze Gerard, gehuwd met Lysa van Carthils, ligt begraven in een grafkelder in de sacristie van de Laurentiuskerk te Voerendaal. Zijn zoon Goswijn van Cortenbach en zijn vrouw Agnes Huyn die later het kasteel bewonen, zijn ook daar begraven. De familie van Cortenbach raakt het huis in de loop van de 15e eeuw tijdelijk kwijt aan de familie van Berlo die het in 1588 verkocht aan Walter van Draeck. In de 17e eeuw komt het goed echter weer in handen van de familie van Cortenbach om het in 1638 weer te verkopen. Het goed wordt nu verkocht aan Caspar von Schnetter, voor 30.000 kronen. Deze Caspar von Schnetter laat de thans nog bestaande boerderij rond het goed bouwen. Het leengoed werd verheven voor het leenhof van Valkenburg, maar sedert 1646 voor de Keurkeulse mankamer die gezeteld was in het Manhuis te Heerlen.

In 1682 werd het kasteel verkocht aan de Akense wolhandelaar, Herman Lamberts, die het gebouw ingrijpend liet verbouwen. Het enige dat overeind bleef staan, waren twee ronde torens. De linkertoren is gemaakt van Kunradersteen en heeft nog kleine schietgaten. De laat-middeleeuwse burcht werd dus vrijwel geheel gesloopt en het herenhuis werd in 1713 zoals het er nu staat opgebouwd. Tussen 1695 en 1772 wordt de Heilige Mis op het kasteel opgedragen. In 1776 wordt het herenhuis nog eens grondig verbouwd.

In 1936 werd het huis verkocht aan het Beambtenfonds der Staatsmijnen en sinds 1939 was het een tijd in gebruik als hotel-restaurant, waar regelmatig artistieke mensen logeerden. Nu is het kasteel in bezit en gebruik van Vebego Holding (die o.a. het Hago schoon­maakbedrijf bezit).

Zoals nu het kasteel bij representatieve evenementen van de Vebego Holding wordt gebruikt, was het kasteel rond 1960 het decor van de opnamen voor de in Cannes bekroonde film ‘Het mes’ (1961) van de bekende cineast Fons Rademakers.

http://www.rijckheyt.nl/cultureel-erfgoed/cortenbach-kasteel-voerendaal

Kasteel Cortenbach

Ter Worm or Terworm Castle is a castle located in the municipality of Heerlen, Limburg Province, Netherlands. The castle is part of the Terworm estate.

Description of the castle

The present building dates largely from the 17th century when the original 15th-century fortified building was converted into a house. It comprises two wings in a T-shaped floor plan surrounded by a moat. The main building is accessible at the front via a marl stone bridge dating from 1843 leading to the main entrance. Between the two wings is a corner tower, which is the oldest part of the castle dating back to the 15th century. Originally round, the tower was converted to an octagonal in the 17th century . The west wing can be dated to 1716, while the south wing has a keystone with the year 1718. The castle garden is a reconstruction based on a French rococo garden laid out by Count Vincent van der Heyden-Belderbusch in 1787 with roses, lavender and boxwood. The garden is a favourite wedding location and admission is free.

History

The castle has existed since the 14th century and has been inhabited by several noble families. Originally it was a square building, fronted by a round tower and a rectangular tower and built around a walled courtyard. The first known owner was the Lord of Strijthagen in 1476, when the castle was a moated building fortified by external walls outside the moat. In 1498 the castle came into possession of the sheriff of Heerlen, Diederick van Pallandt. In 1542, the castle came into the possession of the Van Hallen family, and was destroyed by fire in 1550 but rebuilt in the same style. The rebuilding, completed by the Wijlre family, was done in brick and the building was painted white to disguise the difference in building materials. The castle remained in this family's possession until 1738, when Friedrich Wilhelm Freiherr von Wylre, canon of Aachen, died. His possessions passed to Phillip Anton van der Heyden zu Belderbusch.

In 1767 the castle was restored by Count Maximilian van der Heyden-Belderbusch and the gardens laid out in the French rococo style. In 1840 the castle was inherited by Antoinette von Böselager, who was married to Baron Otto Napoleon Loë-d'Imstenraedt. After her death, the castle came into possession of the baron. His family extended the estate by purchasing many neighbouring farms.

In the late 19th Century the castle and the estate acquired its present appearance thanks to Baron François de Loë, who remodelled it in a neo-Gothic style to the plans of Lambert de Fisenne. Throughout most of the 20th century, the castle and its estate were in the hands of the Orange-Nassau mine, and the castle housed some of their staff. In the castle grounds at that time was a large outdoor swimming pool, in which whole generations of the people of Heerlen learned to swim. After the closure of the mine the government suggested that a major theme park should be founded on the estate, an idea squashed by the people of Heerlen after a large-scale and widely supported protest. In the last decades of the twentieth century the castle became very run down until it was bought by the Van der Valk hotel chain, who restored it in 1997-1999. It is a now a hotel and restaurant.

Kasteel Terworm

Kasteel Haeren is een van de vijf kastelen in de Nederlandse gemeente Voerendaal. Het grotendeels achttiende-eeuwse kasteel was meer dan een eeuw in bezit van de familie Van Panhuys. Het kasteel is sinds 1967 een rijksmonument.

Geschiedenis

De oudste vermelding van kasteel Haeren dateert uit 1296. Het huidige kasteel kwam grotendeels tot stand na een grote brand in 1742, waarbij wellicht delen van een zeventiende-eeuwse voorganger behouden bleven. Mogelijk is het huidige kasteel de voorburcht van een ouder kasteel.

In 1770 kocht de Maastrichtse advocaat en bestuurder Willem Hendrik van Panhuys (1734-1808) kasteel Haeren van de toenmalige eigenaar, de Akens-Vaalser lakenfabrikant Johann Arnold von Clermont (1728-1795), die het waarschijnlijk niet lang in bezit heeft gehad. Van Panhuys liet het kasteel restaureren en besteedde veel aandacht aan de tuin in Franse stijl. Toen hij het landgoed kocht, waren er acht vijvers aanwezig: 'Backhuysvyver', 'Bollebergvyver', 'Broeckvyver', 'Dychvyver', 'Huysvyver', 'Nieuwe vyver langs de weg', 'T echelvyver' en 'Snoeckengraaft'. Deze liet hij grondig schoonmaken. In 1773 was er sprake van een 'nieuw vyvertje', dat hij waarschijnlijk zelf had aangelegd. Het kasteel was grotendeels omgeven door grachten. De oostelijke toegangsweg werd 'groote allee' genoemd. Voor het hoofdgebouw lag een geometrische siertuin met zes vakken en een centrale vijver (zie tekening). Aan de zuidzijde lag een tweede geometrische tuin, bestaande uit vier vakken. Beide tuinen waren geheel omgeven door water. In de loop van de negentiende eeuw is het ontwerp grotendeels verloren gegaan, waarschijnlijk door gebrek aan onderhoud.

De protestantse familie Van Panhuys zou 112 jaar eigenaar van het landgoed blijven. Naast Haeren bezaten ze in Voerendaal ook nog de hoeve Lindelauf (sinds 1770), de hoeve Ten Hove (1786) en de resten van het vervallen kasteel Dammerscheid (1810), naast een groot areaal aan landerijen. Na de dood van Willem Hendrik erfde zijn zoon jhr. Johan Cornelis van Panhuys (1766-1849) het landgoed. Deze was, evenals zijn vader, rentmeester of drossaard van Staats-Overmaas, en daarenboven lid van Gedeputeerde Staten van Limburg. Na zijn dood kwam het kasteel in handen van zijn zoon jhr. Eugène François Auguste van Panhuys (1811-1878). In 1882 werd het landgoed door diens kinderen verkocht aan de Maastrichtse advocaat Eugène van Oppen (1834-1885), de vader van de latere burgemeester Leopold van Oppen.

Het kasteel werd in de jaren tachtig en negentig van de twintigste eeuw gerestaureerd. Anno 2020 is het gebouw opgedeeld in appartementen, die particulier bewoond worden. Het kasteel is niet toegankelijk voor bezichtiging. Het omliggende landgoed en bos zijn wel openbaar toegankelijk.

Beschrijving
Het kasteel bestaat uit vier vleugels rondom een binnenplaats. Het woongedeelte bevindt zich in de oostvleugel, die tevens poortgebouw is. De rechterhelft van deze vleugel bezit kruiskozijnen van Naamse steen en muurankers die het jaartal 1743 vormen. Op de hoeken bevinden zich torenvormige paviljoens met mansardedaken. Boven de inrijpoort bevindt zich een fronton dat deels uit mergelsteen bestaat en waarin een wapensteen met het familiewapen Van Panhuys is aangebracht. De woonvleugel ziet uit op de slotgracht, die geen water meer bevat en deels overgroeid is.

Kasteel Haeren

Hoensbroek Castle  or Gebrook Castle is one of the largest castles in the Netherlands. It is situated in Hoensbroek, a town in the province of Limburg. This imposing watercastle is known as 'the most lordly stronghold between Rhine and Meuse'. The oldest part of the castle, notably the tall round tower, dates from around 1360, when it was built by Herman Hoen, though a predecessor to the castle had already existed in the swamp (or Gebrook) the castle was located in. This so-called motte-and-bailey dated from around 1225. In 1250 a fortified manor was built on the location of the present castle. Because of its important strategical location in the Duchy of Brabant, located along important trading routes to Maastricht, Aachen and Cologne, the castle was expanded in several phases, becoming the largest stronghold between the Meuse and the Rhine rivers. It contains at least 67 halls, rooms and living quarters.

Founder and inhabitants
The first lord of Hoensbroek was Sir Herman Hoen, who gave the castle its name (Herhoensbroeck). He was a member of the family Hoen van den / tzo Broeck, later changed to Hoen van Hoensbroek and Van Hoensbroeck. The name eventually passed to the later settlement of Hoensbroek (nowadays part of the municipality of Heerlen). Sir Herman Hoen's father, Claes, died in 1371 at the Battle of Baesweiler. Because of his support in the struggle against the Duchies of Jülich and Guelders, Herman Hoen was awarded the lordship Gebrook, Gebroek, Ingenbrouck (Broek being an old Dutch word for swamp, morass) in 1388 by duchess Joanna of Brabant, the lands in question being separated from the territory of Heerlen.

The castle was the ancestral home of the knights Hoen van den Broeck, the Imperial baron Hoen van Hoensbroeck, and the Imperial counts and viscounts Van en tot Hoensbroeck for nearly six centuries. The family Van Hoensbroeck left the castle at the end of the 18th century, after which the castle entered a period of decay. Count Frans Lothar sold the castle in 1927 to the present day owners, the foundation 'Ave Rex Christe'. It was thoroughly restored between 1930 and 1940. During and shortly after the second world war, the castle and accompanying buildings were used for diverse ends. In 1945, the castle was used for war orphans, under the Carmelite Sisters. From 1951 to 1973 the writer-poet Bertus Aafjes lived in parts of the castle. In the period 1986–1989 another restoration took place. Since then it has formed a popular and educative museum destination, funded by the municipality.

The complex
Over the centuries the castle has received extensive rebuilding and expansion three times. The different architectural styles from the different centuries (14th, 17th and 18th) are easy to separate from each other. The complex is surrounded by a moat and has four wings situated around a rectangular courtyard. The main building is reachable over a bridge. The main building has two identical square towers with union-tops, flanking the entrance, and two taller half-separate corner towers of irregular shape at the backside. The forecastles are both U-formed and enclose two large inner courts.

From 1720 to 1722, Frans Arnold, Imperial count van Hoensbroek, had substantial reworking done, including the building of a new north-western wing. The interior, with its illusionistic ceiling paintings from the 18th century, shows French influence. The son of Frans Arnold, Lotharius Frans, was the last lord of Hoensbroeck (1759–1794) who resided in the castle, until 1787, just before the French revolution.

Hoensbroek Castle


Kasteel Wijnandsrade is een kasteel gelegen in de kom van het gelijknamige dorp Wijnandsrade in de Limburgse gemeente Beekdaelen.

Het kasteel is een rijksmonument.

Beschrijving

Het huidige kasteel is een gedeeltelijk omgracht gebouw bestaande uit drie vleugels om een binnenplaats. Het oudste deel is de westvleugel, een oorspronkelijke verdedigbaar huis in de jaren 1554 tot 1563 gebouwd door de gebroeders Wilhelm en Werner von dem Bongart. In deze vleugel bevindt zich de oorspronkelijke ridderzaal met een 16e-eeuwse schouw. De zuidelijke vleugel en de oostelijke vleugel werden in opdracht van baron Joseph Clemens von dem Bongart gebouwd tussen 1717 en 1719. Omstreeks 1726 werd de toegangspoort verhoogd en voorzien van een koepeltorentje met lantaarn en in 1775. Boven de toegangspoort midden in de zuidgevel is het baroniewapen van Von dem Bongart aangebracht.

Naast het kasteel ligt een kasteelhoeve, de vroegere borchhof, bestaande uit drie vleugels rond een grote binnenplaats. De kasteelhoeve is jarenlang in gebruik geweest als proefboerderij voor de lössgronden, maar wordt sinds 2006 verhuurd aan verschillende bedrijven.

Achter het kasteel ligt de motte Wijnandsrade omgeven door de kasteelgracht. Op deze kunstmatige heuvel heeft het oorspronkelijke slot gestaan, waarschijnlijk een weertoren. Deze is opgericht in de 13e eeuw, maar moest worden verlaten toen haar verdedigingsfunctie door de uitvinding van het buskruit verloren was gegaan. Er zijn geen resten van deze bebouwing bewaard gebleven, maar de motte staat onder monumentale bescherming.

Vroege geschiedenis en naamgeving

De burcht van Wijnandsrade wordt voor het eerst vermeld in de 12e eeuw. De oudste burcht was een verdedigingsbouwwerk, waarschijnlijk een donjon, boven op een motteheuvel. Deze donjon was waarschijnlijk opgericht door Godfried II, zoon van Godfried I, heer van Schinnen en tevens de eerste heer van Rode-Wijnandsrade. De naam "Rode" is ontleend aan het gerooide en ontgonnen gebied, waarvan de gronden in cultuur werden gebracht. Sindsdien zijn deze lössgronden onafgebroken voor de landbouw in gebruik geweest. Een dochter van Winand II Godfriedszoon van Rode Elysabeth huwde met Johann van Maschereel Van Schoonvorst Kasteel Schonau te Richterich en droeg ook het wapen van Schonrode. Johann was een nakomeling van Heineman (Hendrik) van Haasdal (Schimmert) zoon van Goswinus. De ridders Maschereel van Rode wisten zich op het slagveld te onderscheiden en mede door huwelijken en vererving steeg het geslacht in aanzien. Diverse nakomelingen van Godfried van Rode hadden de voornaam Wijnand en na Johan, Jan van Rodes zoon Wijnand Maschereel van Rode, vanaf 1397 heer van Wijnandsrade. Ter onderscheiding van andere gebieden die "Rode" of "Rade" heetten, noemde men deze heerlijkheid aanvankelijk Herwinandsrode, later werd dit Wijnandsrade.

In de zestiende eeuw kwam een einde aan de dynastie Maschereel van Schonforst te Rode, toen in 1516 de erfdochter van Winand IV Maschereel, Maria, in het huwelijk trad met Willem van den Bongard, De familie van de Bongart woonde op het kasteel Haus Heide te Kohlscheid aan de beek de Amstel aangrenzend aan Kerkrade en anderzijds aan Richterich waar Johann Macharel te kasteel Schonau woonde.Zij waren van een oud Rijnlands geslacht met bezittingen in Paffendorf en Bergerhausen (Essen). Zij waren een ministeriaal geschlacht ten dienste van de Hertog/Graaf van Gullik en zetelden op Burg Wilhelmstein aan de overzijde van de Wurm. Hij was tevens later erfkamerheer van de hertogen van Gulik en ambtman van Düren en Nörvenich. Zijn schoonvader Wijnand IV Maschereel droeg in 1531 de heerschappij van de heerlijkheid aan hem over in ruil voor een jaarwedde. Daarmee kwam het kasteel en de heerlijkheid in handen van de familie Van den Bongard, die ook het nabij kasteel De Bongard in Bocholtz bezat.

Kasteel Wijnandsrade

Kasteel of Huis De Dael (ook wel Huis Oelsbroek genoemd) ligt in de gemeente Beekdaelen in Nederlands-Limburg. Het huis ligt in het dal van de Platsbeek en de naam Oelsbroek is waarschijnlijk afgeleid van Elsbroek: een veenachtig gebied beplant met Elzen.

De Dael ligt evenals het nabijgelegen kasteel Reijmersbeek ingeklemd tussen de A76 en de spoorlijn Sittard - Heerlen. Huis De Dael is een grotendeels zeventiende- en achttiende-eeuws,en was indertijd gebouwd rond een vierkant plein en aan de buitenzijde omgeven door vijvers en grachten. Deze bouwstijl was typisch voor landgoederen in deze streek die niet alleen als burgslot maar ook als buitenverblijf dienden. Het is opgetrokken uit baksteen en mergel en vertoont de voor de Limburgse bouwkunst zo kenmerkende speklagen, die in deze omgeving bij vele kastelen en hoeves voorkomen. Tegenwoordig vormt het een U-vormig complex om een binnenplein.

Kasteel De Dael

Kasteel Amstenrade is een 18e-eeuws kasteel en landgoed gelegen in de gelijknamige plaats Amstenrade in de Nederlands Limburgse gemeente Beekdaelen.

Geschiedenis

De eerste vermelding van Amstenrade dateert uit een akte uit 1271. In de late 12e en begin 13e eeuw is voor het eerst sprake van een burcht van de Heren Van Amstenraedt, vermoedelijk gesticht door het geslacht De Vrien. Het oorspronkelijke kasteel, gebouwd door Huyn van Amstenraedt, was een burcht met drie ronde torens en één vierkante toren. Van deze vierkante toren zijn nog restanten aanwezig in de huidige vierkante toren, gebouwd omstreeks 1609.

Vanaf 1350 kwam Amstenrade in bezit van de familie Huyn, waarvan Servaes Huyn, een Brabants leenman, als stamvader wordt aangeduid. Dit geslacht Huyn werd in de volgende eeuwen een machtige familie met veel aanzien in Limburg. Toen Filips II de schepenbank Oirsbeek, bestaande uit de dorpen Oirsbeek, Amstenrade, Bingelrade en Merkelbeek, en tevens de schepenbank Brunssum met de dorpen Schinveld en Jabeek, in 1557 tot heerlijkheden, behorende tot het graafschap Valkenburg, verhief, werden deze verpand aan Werner Huyn van Amstenrade. In 1654 volgde een verheffing tot graafschap, waarbij tevens de heerlijkheid Geleen samen met Spaubeek, met als zetel Sint Jansgeleen, werd toegevoegd. Het graafschap kreeg de naam Amstenrade en Geleen. Het geslacht Huyn vertakte zich in een Amstenraadse, Maastrichtse, Geleense en Voerendaalse lijn. In het midden van de 17e eeuw stierf het geslacht Huyn aan de mannelijke zijde uit en door huwelijk van Godefrieda Huyn kwam het graafschap in bezit van de graven van Salm. Door vererving kwam het kasteel daarna in eigendom van de prinsen De Ligne. Reinier Corten drossaard van Amstenrade en Geleen verbleef als rentmeester op het kasteel. De familie De Ligne verkocht het in 1779 aan de Luikse bankier Nicolaas Willems. Willems liet het verouderde kasteel slopen, waarbij de grachten werden gedempt, maar de vierkante toren bewaard bleef. Volgens oorspronkelijke plannen zou het nieuwe kasteel een U-vormig gebouw worden, maar door het ontbreken van voldoende gelden werd de oostelijke vleugel geschrapt. Nicolaas Willems, die ongehuwd was, overleed in 1788 en vermaakte zijn bezittingen aan een dochter van zijn zus, barones Victoire de Hayme de Bomal, gehuwd met graaf Claude de Marchant d’Amsembourg.

Het kasteel is tot de dag van vandaag nog steeds in bezit van de familie. Een bekende bewoner van het kasteel was Max graaf de Marchant et d'Ansembourg, fractieleider van de NSB in de Tweede Kamer en Commissaris der Provincie Limburg onder de bezetting. Zijn weduwe Myriam von Fürstenberg bewoonde het kasteel tot aan haar dood in 2006. Op 17 februari 2007 overleed de vorige eigenaar van het kasteel, Lambert graaf de Marchant et d'Ansembourg plotseling op 74-jarige leeftijd tijdens een korte vakantie in het buitenland. Zijn dochter, Leila van Lidth de Jeude-gravin de Marchant et d'Ansembourg (geboren 1976), is de huidige eigenares.

Beschrijving van het kasteel

Het huidige kasteel is gebouwd in een tegen het neoclassicisme aanleunende variant van de barokarchitectuur, en is daarmee een belangrijk voorbeeld van de barokarchitectuur in het prinsbisdom Luik. Het kasteel is in de periode 1781-1784 met veel fantasie en grandeur gebouwd naar een ontwerp van de Luikse architect Barthélemy Digneffe[6] en heeft een L-vormig grondplan bestaande uit twee onderkelderde drielaagse vleugels. Op het buitenhoekpunt bevindt zich een oudere hoektoren uit omstreeks 1609, die tevens de verbinding vormt van de beide vleugels. De toren draagt een klokvormig dak, bekroond met een koepeltje en een piron. De okergeel geschilderde bakstenen gevels zijn voorzien van mergelstenen pilasters. De toegang tot het hoofdgebouw aan de achterzijde van het kasteel is via een, later toegevoegd, bordes met trap. Dit hoofdgebouw is zowel aan de voorzijde als aan de achterzijde voorzien van een fronton, ingewerkt in het dak.

Kasteel Amstenrade

Kasteel Reymersbeek is een kasteel in de Nederlands-Limburgse gemeente Beekdaelen. Het is gelegen in het dal van de Geleenbeek en ligt ingeklemd tussen het industrieterrein Breinder, de autosnelweg A76 en de spoorlijn Sittard-Heerlen. Het kasteel is een rijksmonument.

Beschrijving van het kasteel Reijmersbeek
Het huidige kasteel Reijmersbeek stamt uit de zestiende eeuw, maar het huidige uiterlijk is grotendeels uit de achttiende eeuw. Het kelderplan bezit een zwaar achtribbig kruisgewelf. Het hoofdgebouw met verdieping is opgetrokken uit baksteen met speklagen en is afgedekt met een mansardedak. De hoektoren dateert uit de zestiende eeuw. De Oostenrijkse uienvormige spits op dit torentje werd in 1970 aangebracht. De voorgevel van het kasteel is voorzien van een klein fronton. De rechterzijgevel heeft mogelijk in plaats van topgevels in de trant van kasteel Schaesberg een krulgevel gehad, aangezien zich in de rechtertop een mergelblok met ronde contour bevindt. Het herenhuis beschikt over een kamer in Lodewijk XVI-stijl. Het kasteelterrein was in het verleden omgeven door visvijvers die gevoed worden door de Geleenbeek. Tegenwoordig resteert slechts een vijver in de aangelegde parktuin. Ten zuiden van het kasteel ligt de grote U-vormige kasteelboerderij die dateert uit de zeventiende en achttiende eeuw. Twee evenwijdig door schilddaken gedekte zijvleugels worden onderling verbonden door een lage voorgevel die voorzien is van een poortgebouw met tentdak. Bij de restauratie van 2001 is het hoofdgebouw van zijn witte pleisterlaag ontdaan, waardoor de speklagen opnieuw zichtbaar werden. De bouwstijl van kasteel Reijmersbeek vertoont sterke overeenkomsten met die van kasteel Schaesberg en kasteel Puth.

Geschiedenis en bewoners

Tot aan de Franse Tijd

Het ontstaan van kasteel Reijmersbeek moet waarschijnlijk in de veertiende eeuw geplaatst worden. In die eeuw is er sprake van jonker Barthelomeus van Reijmersbeek. Kasteel Reijmersbeek heeft van oudsher sterke banden met het dorp Schinnen. Het kasteel behoorde van oudsher tot de parochie Schinnen en was leenroerig aan het leenhof van kasteel Terborgh. Van de pachthoeve Groot Breinderade werd de ligging veelal omschreven als ‘bij Reijmersbeek’. Ook geeft Vonk (2010) aan, dat Reijmersbeek een aanzienlijk aantal laatgoederen bezat in het dorp Schinnen. De eigenaren van Reijmersbeek hebben het landgoed in de loop der tijd uitgebreid met o.a. bezittingen van het leenhof van Merkelbeek en het laathof Nieuwenhof te Nuth. Sinds 1479 beschikken de eigenaren van het kasteel Reijmersbeek over een eigen altaar –het Reijmersbeeker koor- en grafkelder in de Sint-Dionysiuskerk van Schinnen. Wegens oorlogsgeweld ging het kasteel en de slotkapel verloren. In 1626 wordt het dorp Nuth afgescheiden van de hoofdbank Klimmen en wordt een zelfstandige heerlijkheid onder de familie Van Eynatten, heren van Reijmersbeek. Het kasteel Reijmersbeek is vanaf die tijd de heerlijkheidszetel. De laatste familietelg te Reijmersbeek was Karel Theodoor van Eynatten,gehuwd met Balduina Amelia Walbugis, barones van Rolshausen. Hij werd in 1782 heer van Nuth en Reijmersbeek.

Vanaf de Franse Tijd

In 1809 verkoopt Karel Theodoor van Eijnatten kasteel Reijmersbeek aan de rechtsgeleerde Paul Lekens uit Maastricht. Zoon Paul August Lekens, gehuwd met Henriette de Montaigne wordt in 1813 burgemeester van Nuth en volgt zijn vader op als eigenaar van Reijmersbeek. Zijn dochter Maria Louisa Paulina Josephina Augustina Lekens huwde baron Alphonse Hilaire Joseph Hubert Michiels van Kessenich en dit echtpaar woonde tot hun dood op het kasteel. Michiels van Kessenich (1843-1922) was lid van de Eerste Kamer der Staten-Generaal voor de provincie Limburg van 1899 1922. Naast zijn politieke carrière was hij ook grootgrondbezitter.




Kasteel Reijmersbeek

History

The current remains of Schaesberg Castle date back to between 1571 and 1616, and the estate to 1650. The castle was built by the Van Schaesberg family on the foundations of their former fortress. The name Schaesberg appears in the area from the beginning of the 14th century onwards. After the death of the last aristocratic owner in 1733, the castle become uninhabited and fell into disrepair.

During the second world war the farmstead become the property of the German Baron Von Brauchitsch (Rimburg) whilst the castle belonged to the Von Schaesberg family. After the war the castle and farm were designated as enemy-owned property: the castle was reclaimed by the Dutch state and sold to the municipality of Schaesberg in 1949.

The property was used as a farm until 1964 and known locally as the ‘Boereslot’ - the ‘Farm Castle’. In 1965 the middle entrance tower of the gatehouse collapsed, and a month later one of the adjacent buildings caught fire. In 1968 the farmstead was condemned due to the risk of collapse, but the ruins of the castle did not suffer this fate.

In the 1970s and 80s the ruins were enclosed, making the contours of the farmstead visible. Before the establishment of the Schaesberg Castle Estate Foundation, the canals on the site were used mostly for sport fishing.

The Development and Planning Phase

In 2008 Landgraaf district council considered rebuilding the castle and farmstead. Two successful reconstruction projects had recently been carried out: the French mediaeval château of Guédelon and the 17th-century Dutch East India Company ship Batavia in Lelystad. The council believed that the site could be rebuilt using traditional and scientifically responsible techniques that would benefit the area’s cultural heritage. It began drawing up plans with BOEi (The National Society for the Conservation, Development and Exploitation of Industrial Heritage), and these were unanimously approved in 2011.

The Pioneer Phase: Paving The Way

Preparations for the project began in 2012. The first grant applications were submitted to the council and to Parkstad, which is part of the province of Limburg. In 2013, work began on archaeological research and site preparation. We also started working on less high-profile processes such as business infrastructure: marketing and communications, networking with other organisations, and creating a workspace for volunteers, interns, and project managers.

Setting up the Schaesberg Castle Foundation

The foundation was established in August 2013, with the mission of rebuilding the castle and the  farm. It aimed to establish the site as a carefully restored tourist attraction that improves the knowledge and mastery of 17th-century building techniques and traditions, and to safeguard and disseminate this knowledge by creating an internationally respected heritage campus.

The project follows five key principles: tourism, knowledge, education, traditional craftsmanship, and social impact.

Castle Towers

When the archaeological preparations were completed in 2014, the next priority was to make the castle towers structurally sound. With the help of BOEi, a steel support system was designed to connect the fabric of the building to the tower.

The Visitor Centre

The visitor centre was built in 2015 by volunteers, interns, and work experience staff. This multipurpose building is the hub of the castle, used both by visitors and by those involved in the project.

Construction of the utility gardens

Work on the utility gardens began in 2015 on the large L-shaped island behind the castle, in collaboration with the Historical Vegetable Garden in Beesel. It consists of twelve sites, including vegetable, medicinal, and fragrance gardens. This is a long-term project with a solid scientific basis.

Castle access

In 2016 a walkway, ramps, and stairs were added to make the castle ruins fully accessible to the public. These provide an overview of the current and future state of the project, such as the site of the forge and the creation of the historical garden.

https://www.slotschaesberg.nl/en/history