Kasteel Loenersloot is een kasteel en voormalige ridderhofstad in Loenersloot, gelegen aan de westelijke oever van de Angstel.

Het kasteel wordt in 1258 voor het eerst genoemd. Het bestond toen waarschijnlijk slechts uit een verdedigingstoren (donjon). Het bleef tot 1435 in de familie Van Loenersloot, toen het werd verkocht aan de familie Van Swieten en in 1516 aan de familie Van Amstel van Mijnden. In 1707 kwam het kasteel in bezit van Diederik Johan baron van Stepraedt en in 1766 van Hendrik Willem van Hoorn. Deze begon met de sloop, maar toen hij vier jaar later failliet ging werd het bezit verkocht aan Andries Strick van Linschoten.

In de 19e eeuw werd de 13e-eeuwse woontoren geheel ommetseld en van kantelen voorzien. De andere delen van het kasteel dateren uit de 14de/15de eeuw (de vleugels) en de 18e eeuw, toen de bestaande gebouwen werden samengevoegd tot een buitenplaats. Na huwelijk in 1791 kwam het kasteel in het bezit van de familie Martini Buys; de laatste bewoonster was jkvr. Magdalena Ferdinanda Maria Martini Buys (1909-1997). Zij droeg het kasteel op aandringen van baron Taets van Amerongen in 1985 over aan de Stichting Kasteel Loenersloot. De commissaris van de Koning van de provincie Utrecht heeft zitting in het stichtingsbestuur.

Sinds 2011 beheert de Stichting Utrechts Landschap het kasteelcomplex namens de Stichting Kasteel Loenersloot. In 2012/13 zijn het kasteel en het kasteelpark ingrijpend gerestaureerd en gedeeltelijk voor publiek opengesteld.

Kasteel Loenersloot

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

Kasteel Nederhorst (ook: Kasteel de Nederhorst) is een Nederlands kasteel in Nederhorst den Berg. Tot de grenswijziging van 1819 lag Nederhorst in het Utrechtse Nedersticht en behoorde vanaf 1536 tot de erkende ridderhofsteden.

De oudst bekende vermelding van een kasteel stamt uit de 13e eeuw. Mogelijk is het kasteel ouder of heeft het voorgangers gekend, maar archeologisch onderzoek heeft hier nog niet plaatsgevonden. Aanvankelijk heette het kasteel Horst. Er wordt gedacht dat omdat bij Rhenen een kasteel heeft gestaan dat Hogerhorst heette, het kasteel Horst voortaan met Nederhorst werd aangeduid. Een andere verklaring luidt dat hiermee echter de iets lager gelegen heuvel wordt aangeduid ten opzichte van 'De Berg', waarop de kerk is gebouwd en waaraan de nederzetting is ontstaan. Beide plekken - van kasteel en kerk - liggen op een langgerekte stuifduin (geen stuwwal zoals Muiderberg), ontstaan gedurende de laatste IJstijd. Het kasteel lag op een strategische positie, op de grens tussen Holland en Het Sticht. In 1672 werd het door Franse troepen in brand gestoken, en een jaar later werd het verkocht. Het werd vervolgens herbouwd als een vierkant kasteel met op elke hoek een zeskante toren en kreeg in het begin van de 18e eeuw zijn huidige uiterlijk. Rond 1730 werd er een gietijzeren hek omheen gezet.

Begin 1960 werd Kasteel Nederhorst gekocht door Jan Jonker. Het werd geheel gerestaureerd en bood onderdak aan de unieke uurwerkverzameling van Jonker. In 1966 werd ruim de helft van het kasteel verhuurd aan Toonder Studio's. Op 10 januari 1971 brandde het kasteel geheel uit. De uurwerkverzameling van Jonker ging hierbij verloren. Mede door de inspanningen van Toonder Studio's kon de klokkenverzameling in oude glorie worden hersteld. Jonker droeg het uitgebrande kasteel over aan de naar zijn echtgenote genoemde Harmine Woltersstichting.

Na restauratie kon het kasteel in 1973 weer worden opengesteld. Toonder Studio's, dat het werk in enkele noodgebouwen had voortgezet, betrok nu ook de bovenverdiepingen van het kasteel, en realiseerde vervolgens een grote studiohal achter de bijgebouwen. Tot in 2002 bleef het bedrijf, inmiddels toonaangevend in de publicitaire wereld, in kasteel Nederhorst actief.

Vanwege de associatie met het slot van Toonders hoofdpersoon Heer Bommel wordt het kasteel in de volksmond ook wel Bommelstein genoemd. In de directe omgeving van het kasteel is door de ANWB een gemarkeerde wandeling uitgezet met de naam "Bommelstein-route". Ook bijvoorbeeld Loeki de Leeuw, bekend uit het vroegere reclameblok op de publieke TV zenders, kent zijn oorsprong te kasteel de Nederhorst.

Kasteel Nederhorst

In the thirteenth century AD, the nearby cathedral city of Utrecht was developing into a market town. Also during that period, in around 1260, the first foundations for the then-named Nijenrode Castle were laid at a strategic spot on the narrowest part of the river Vecht. The river was part of the trade route from the town of Utrecht to the Zuiderzee (current-day IJsselmeer), and was situated in an area heavily disputed by the Bishops of Utrecht and the Counts of Holland, so the (moat) water could also be used as a defense mechanism in times of conflict.

Country house with knightly grandeur
The lords of Nijenrode dedicated their castle to the count of Holland. The castle was destroyed in 1481 and again in 1511, and consequently rebuilt. Between 1632 and 1642, proprietor Bernard van den Bongart III changed the building into a country house with the grandeur of a castle, ordering modernization and embellishments.

French headquarters and the Ortt family
In 1672, during the French occupation of the Netherlands, Nijenrode Castle became the headquarters of the occupier. When they departed the castle a year later, they set it alight. Johan Ortt, who purchased the caste on 1675, ordered its reconstruction and renovation. Eventually, the Orrt family, grain and cloth merchants from Amsterdam, would own the castle until 1853.

Back to its former glory and new adaptations: the Onnes and Goudstikker family
From 1853, two generations of the De Heus family, manufacturers of copper and paper from Utrecht, owned the castle and estate. In 1906, coffee merchant Michiel Onnes bought the by now run-down castle. He ordered extensive restorations, bringing the castle and estate back to their former glory of the mid-seventeenth century. He extended the estate, modernized the living quarters, built the Coach and Gate Houses, and rebuilt the donjon on its medieval foundations – including two extra floors.

In 1930, Onnes had to sell his property to art dealer Jacques Goudstikker. By now, an extensive art collection was housed in the castle. Because he felt it important that the less fortunate would have access to the collection, Goudstikker opened the castle to the public, with a tavern located in the Coach House. As well as art exhibitions, Goudstikker organized concerts and dinners at the castle. His Jewish background forced him to flee the Nazis in 1940, and tragically he perished in an accident aboard the ship bringing him to South America. His art collection was brought to Germany.

After the war: Nijenrode becomes a university campus
After WWII, Goudstikker's widow Desiree transferred ownership of the estate to the Netherlands International Education Institute NOIB, who were already letting the castle. The castle and estate were made suitable for university campus life, and multiple new buildings were added over the years. Ultimately, NOIB was renamed Nyenrode Business Universiteit.  

Name
The origins of the name Nijenrode is not quite clear. It has been said that the 'nije' part means 'new' and the 'rode' part means 'reclamation', indicating the origin of the estate and castle, but this cannot be verified. As the Dutch combined letter 'ij' is unknown in the English language, 'Nyenrode' has become the (international) name of this international institute!

Coat of arms
Fourteenth-century knight Gijsbrecht II is credited with designing our coat of arms. He combined his father's family's red and gold with the blue and St Andrews crosses of his mother's family crest. You might have seen these same crosses around Amsterdam, as they appear in the city's coat of arms too!

The medieval coat of arms is today in use as Nyenrode's logo. You may also see Gijsbrecht's family colors of gold and red on the castle's window shutters and for example in our student rugby team's jersey.

Carillon and carillonist
As far as we know, Nijenrode is the only castle on the world with a manual carillon. The base of our carillon is made out of bells cast especially for Nijenrode castle by the Taylor Bell Foundry in Loughborough, England, in 1915. In 1940, the carillon was extended to include bells from the nearby Witzand Estate. Finally, in 2015, to celebrate the carillon's centenary, two further bells were added, funded by our alumni. Today, the carillon contains eighteen bells. It is situated in the castle's Bell Tower.

Nyenrode Business Universiteit has its own university carillonist, Jan Willem Achterkamp. On festive and memorial days he plays the carillon and he is also responsible for the daily tunes you hear around the campus.

https://www.nyenrode.nl/en/experience-nyenrode/nyenrode-breukelen/castle

Kasteel Nijenrode

Oudaan (Oudaen, Oud Aa) is een voormalige ridderhofstad gelegen aan de rivier de Vecht in het Utrechtse dorp Breukelen.

Het is een zeer oud huis, waarschijnlijk tegen het eind van de dertiende eeuw gesticht door een lid van het geslacht Van Loenersloot. Het is gebouwd tegenover de plaats waar de Aa oorspronkelijk uit de Vecht ontsprong. De ridderhofstad werd vroeger ook wel "Oud Aa" genoemd.

Met de groei van de economische betekenis van het gebied rond de Vecht ontstonden er langs de oevers verschillende kastelen. Omdat de eerste eigenaars zich Van Loenersloot van Oudaen noemen, gaan we er vanuit dat Oudaen gesticht is door het geslacht Van Loenersloot. In 1336 komen we als eigenaar Theodoricus of Dirk van Loenersloot van Oudaen tegen; hij is in dat jaar getuige voor de bisschop van Utrecht. Daarvoor komen we rond 1280 al een Henrick of Dirck Loenresloet tegen en rond 1303 Wilhelmus van Oudaen. Er wordt er vanuit gegaan dat dit de vader en grootvader van de eigenaar uit 1336 zijn en dat grootvader Henrick het kasteel gesticht heeft.

De eigenaren van Oudaen hadden weinig politieke invloed op Breukelen; in elk geval veel minder dan de eigenaren van Nijenrode en Gunterstein. Dit werd waarschijnlijk veroorzaakt, doordat ze op de stad Utrecht gericht waren, waar ze belangrijke functies in het bestuur van de stad vervulden. Er zijn maar heel weinig gegevens over de familie Van Loenersloot van Oudaen bekend, maar het vermoeden bestaat dat ze het grootste deel van het jaar in Utrecht woonden en Oudaen als buitenhuis gebruikten.

De laatste vertegenwoordiger van de familie Van Loenersloot, Zweder van Loenersloot van Oudaen, overleed in 1429, waarna het huis in bezit kwam van zijn neef en zwager Dirck Taets, die ook het stadskasteel Soudenbalch in Utrecht bezat. Dat huis werd later ook Oudaen genoemd. In de 15e eeuw was de ridderhofstad eigendom van de familie Taets, maar in 1578 werd het bezit verkocht aan François van Sneeck voor 1200 carolusguldens en kwam het vervolgens via vererving aan het geslacht Van der Burch. In de 17e eeuw werd het kasteel grondig verbouwd, en in het Rampjaar 1672-1673 ontkwam het aan verwoesting door de Fransen die Utrecht en omgeving bezet hadden: de Van der Burchs waren katholiek.

Door zijn huwelijk kwam de hofstad in 1718 in het bezit van de Vlaming Philibert de Clercque, wiens nakomeling August Ernest de Clercque Wissocq, die burgemeester was van het Vlaamse dorp Wieze, het in 1807 aan Hendrik Jacob Ortt verkocht. Van 1827-1889 was het eigendom van de familie Duuring, waarna verschillende andere particuliere eigenaren volgden. Ook nu wordt het nog particulier bewoond en is het kasteel niet voor publiek toegankelijk.

In 1889 wordt Oudaen gekocht door Margaretha Elisabeth Willink van Collen, die eigenaresse is van het naburige kasteel Gunterstein. Na haar overlijden in 1935 blijkt uit haar testament dat ze via een legaat Oudaen aan haar achternicht jonkvrouwe Maria Elisabeth Quarles van Ufford schenkt. Na haar huwelijk met Walter William Seymour March gaat ze in Engeland wonen en verhuurt ze het kasteel aan de toenmalige Stichting Nijenrode. De bijbehorende landerijen en opstallen worden verkocht.

In 1974 wordt dan ook Oudaen verkocht en de nieuwe eigenaar wordt Dr. Maurice Nelson Graham Dukes, die het kasteel elf jaar later op zijn beurt weer verkoopt aan R.E. Ophorst. Sinds 1990 is het kasteel door koop in eigendom gekomen van R. Kattenburg, die er ook zijn bedrijf, de kunsthandel Rob Kattenburg BV, vestigt.

https://nl.wikipedia.org/wiki/Ridderhofstad_Oudaan#:~:text=Het%20is%20een%20zeer%20oud,wel%20%22Oud%20Aa%22%20genoemd.&text=Dat%20huis%20werd%20later%20ook%20Oudaen%20genoemd.

http://www.kasteleninutrecht.eu/Oudaen.htm

Ridderhofstad Oudaen

Huis De Trompenburgh is een belangrijke buitenplaats in 's-Graveland, vermoedelijk gebouwd door Daniël Stalpaert voor admiraal Cornelis Tromp, zoon van de legendarische admiraal Maarten Harpertsz Tromp. Het landhuis heeft de vorm van een schip en is omgeven door water. Vanaf het dak, vormgegeven als een scheepsdek, reikte het uitzicht vroeger tot aan de Zuiderzee. In dit huis ontving admiraal Tromp in de zomermaanden gasten.

Trompenburgh is een bijzonder bouwwerk uit de Gouden Eeuw, het heeft de eeuwen vrijwel onveranderd doorstaan. Als kleine broer van Paleis Huis ten Bosch behoort het tot de bijzondere gebouwen van 17de-eeuwse architectuur. Zowel het ontwerp, een huis met een achthoekige koepel, als de geschilderde decoraties in het interieur zijn van grote historische waarde. Het huis behoort tot de Top 100 van de Rijksdienst voor de Monumentenzorg uit 1990.

Geschiedenis
Zoals veel welgestelde Amsterdammers in de Gouden Eeuw bezat Cornelis Tromp naast een aanzienlijk pand aan de Oudezijds Voorburgwal een tweede huis buiten de stad. Hierbij werd het huis binnen de stad in het winterseizoen bewoond, het landhuis buiten de stad in de zomermaanden. Twee keer per jaar verhuisden bewoners en personeel, en bij de minder rijke families ook servies, linnengoed en huisraad, van de ene plek naar de andere plek, meestal per schip.

De eerste opzet van het buitenhuis, toen nog de Hooge Dreuvik geheten, dateert van 1654. Opdrachtgever was Joan van Hellemondt, de eerste echtgenoot van Tromps vrouw Margaretha van Raephorst. Tromp moest het in 1675-1684 laten herbouwen nadat een Franse legereenheid het in het rampjaar 1672 grondig had verwoest. De admiraal had geweigerd een brandschatting van 3500 gulden te betalen.

Tromp noemde het buitenverblijf na 1676 "Silisburgh". Dat was om de aandacht te vestigen op de adellijke titel die hij had verkregen van koning Christiaan V van Denemarken nadat hij als opperbevelhebber van de vloot had deelgenomen aan de strijd tegen Zweden. Het was een van de vele onderscheidingen die hij ontving voor zijn zeemanschap. Er werden regelmatig gasten uitgenodigd op het buitenverblijf in 's-Graveland. Zij ontvingen een uitnodiging die was ondertekend door de "Graaf van Silisburgh". Tromp was vrij kieskeurig: de genodigden waren allemaal vooraanstaand in politiek, handel of op zee. Zo brachten stadhouder Willem III, de Franse markies van Ausson en prins Philips, de zoon van de Grote Keurvorst van Brandenburg, een bezoek aan Tromp in zijn zomerresidentie.

Omgeving

Trompenburgh ligt op de rand van het Gooi, waar het zand uit het Pleistoceen onder het veen van het Holoceen verdwijnt. Het Gooi was in de 17e eeuw nog een woestenij met heidevelden en bossen; een ideaal jachtgebied, maar ook geschikt voor het leveren van brandhout. Bij goed weer was in het zuiden de toren van de Dom van Utrecht te zien; Tromp was daar lid van het kapittel, een populaire titel waarvoor hij heeft moeten betalen. Bij goed weer waren de Zuiderzee, het Muiderslot en Naarden zichtbaar. In het westen rezen in de verte de torenspitsen van Weesp en Amsterdam op.

Van het uitzicht dat Tromp en zijn gasten had is niet veel meer over, de bebouwing van Kortenhoef en Hilversum en het geboomte dat nu de 's-Gravelandse buitens omringt geeft het gebied een geheel ander aanzien. De grote bomen wekken de indruk dat het landschap er altijd zo heeft uitgezien. Dat is niet het geval, want toen het huis in 1674 werd gebouwd, was 's-Graveland nog maar net ontgonnen.

Indeling

Het huis bestaat uit een woongedeelte - het corps de logis - dat houten buitenmuren heeft. Door een gang is het huis verbonden met een erachter gelegen groot achthoekig paviljoen. Hierin bevindt zich de 'koepelzaal' met bijzondere wandbespanningen en schilderingen, die de verheerlijking van het geslacht Tromp uitbeelden. Er zijn zeestukken van de schepen Witte Olifant en Hollandia, zeeslagen (waaronder een door Willem van de Velde de Oude) en portretten van vader en zoon Tromp en hun echtgenoten.

Trompenburgh

Schaep en Burgh of Schaepenburgh is een buitenplaats in 's-Graveland van 25 ha. Het ligt ten noorden van landgoed Boekesteyn. De naam is afkomstig van de stichter Abel Matthijszn Burgh, zoon van een bierbrouwer, en zijn neef en erfgenaam Gerard Schaep. Het hoofdkantoor van Natuurmonumenten bevindt zich in het oude landhuis. Het gebied was van oudsher een zanderij, die later opnieuw is ingericht als landgoed voor een buitenhuis met een park in Engelse stijl.

Geschiedenis

In de 17de eeuw werden kavels grond in 's-Graveland verkocht. Abel Matthijszn Burgh (1579), in 1609 getrouwd met Maria Cornelisdochter Queeckel, wordt in 1616 regent van het Aelmoesseniers Weeshuis te Amsterdam en in 1620 kapitein der burgerij. Hij koopt ruim twee kavels, de nummers 4 en 5 en een deel van nummer 3. Het andere deel van nummer 3 gaat naar Cornelis van Davelaer, die ook nummer 1 en 2 heeft. Burgh laat een groot huis met toegangspoort en stallen bouwen. Ook werd een boomgaard aangeplant. Door vererving blijft het landgoed tot 1801 in de familie.

Burgh - Schaep - Bicker

Burgh overlijdt kinderloos in 1646. Een van de vijf erfgenamen is Gerard Simonsz. Schaep. Gerard Schaep is gezant in Denemarken geweest en in latere jaren elf maal gekozen tot burgemeester van Amsterdam. Hij breidt het landgoed weer uit. Na zijn overlijden in 1666 gaat het landgoed naar zijn achterneef Jan Berndt Schaep, die in 1657 getrouwd is en een dochtertje Maria heeft. Jan Berndt overlijdt echter na vier dagen en Maria is zijn erfgename. Haar voogd beheert haar erfgoed. In 1681 trouwt Maria met Hendrik Bicker, die net tot hoofdingeland is verkozen. In 1691 wordt hij dijkgraaf van de polder. Ook hij is tweemaal burgemeester van Amsterdam geweest. Hij overlijdt in 1718 maar Maria blijft op het landgoed wonen tot haar overlijden in 1725.

De volgende eigenaars zijn Jan Bernd Bicker en Sara Pels. Ook hij wordt dijkgraaf van 's-Graveland. Hij is een van de initiatienemers tot ontginning van het Naarderveldt en zij kopen veel grond bij. Na haar overlijden in 1791 verhuurt hun dochter het huis. Tien jaar later wordt het verkocht aan Mr. Hendrik Daniël van Hoorn, die kort daarna overlijdt. Het landgoed wordt geveild en niet lang daarna verkocht. Tussen 2008 en 2018 heeft Natuurmonumenten verschillende grootschalige herstelwerkzaamheden uitgevoerd. Lanen, beplanting, vijvers, paden en de tuin rond het huis werden ingrijpend in ere hersteld.

In de 17de eeuw heeft de familie Schaep een ijskelder aangelegd. Natuurmonumenten heeft de kelder in 1985 gerestaureerd en geschikt gemaakt voor overwinterende vleermuizen.

Van Loon

In 1820 laat de toenmalige eigenaar jonkheer Willem van Loon het huis verbouwen en noemt het Swaenenburch. Ook het park wordt naar Engelse Landschapsstijl ingericht door landschapsarchitect Jan David Zocher. Rechte lanen werden vervangen door slingerende paden, ronde vijvers door waterpartijen. Het theehuis Het Capitool is een neoclassicistisch gebouw uit 1820. Het is gebouwd als biljartkamer en later gebruikt als uitzendlocatie voor het televisieprogramma Het Capitool en tot 2013 het radioprogramma Vroege Vogels. Ook is er een slangenmuur te vinden in het park naast de parkeerplaats.

Dedel

Swaenenburch wordt na het overlijden van mevrouw van Loon in 1877 in drie delen gesplitst. Cornelis Dedel, eigenaar van het aangrenzende Boekesteyn koopt het huis om afbraak tegen te gaan, en verhuurt het. Zijn zoon Jhr mr W.G. Dedel betrekt het huis na de dood van zijn vader in 1885 en woont er tot 1932. Na de Tweede Wereldoorlog wordt het huis door zijn kinderen verkocht.

In het landhuis met oranjerie en koetshuis bevindt zich sinds 1975 het hoofdkantoor van Vereniging Natuurmonumenten.

Op 25 februari 2002 breekt er brand uit in Het Capitool. Er is grote schade, maar alles wordt herbouwd. In 2004 is het theehuis weer in gebruik genomen.

Schaep en Burgh

Kasteel Sypesteyn is een kasteel in de Noord-Hollandse gemeente Wijdemeren.

Geschiedenis
In 1572 werd Aert Abramsz. van Sijpesteijn, mogelijk een lid van de familie Van Sypesteyn, beleend met een hofstede. Er stond ook een ruïne die mr. Cornelis Ascanius van Sypesteyn, heer van Sypesteyn (1638-1673) in 1664 kocht en liet herstellen, maar het kasteel werd vervolgens opnieuw verwoest in 1673; de titel en terreinen verbonden aan de heerlijkheid bleven tot 1778 in de familie.

Nieuwste geschiedenis
Op 17 augustus 1899 kocht jhr. Catharinus Henri Cornelis Ascanius van Sypesteyn (1857-1937) de terreinen waarop het vroegere kasteel zou hebben gestaan; zijn voorvader had hetzelfde rond 1814 geprobeerd, maar toen was de vraagprijs veel te hoog. Hij begon in 1902 met de opbouw van een nieuw kasteel op de oude fundamenten, het hoofdgebouw werd opgebouwd vanaf 1924. In 1927 kwam er een eind aan de bouw wegens geldgebrek. In 1923 was er al een tentoonstelling ingericht voor koninginnedag, het museum opende een jaar later. Van Sypesteyn bracht daar zowel zijn verzameling van familieportretten als die van zijn porselein in onder. Bovendien verdiepte hij zich in de 16e-eeuwse tuinkunst om vervolgens daar een boek over te publiceren en de tuin van Sypesteyn volgens die inzichten aan te leggen.

Van Sypesteyn Stichting
In 1902 richtte Van Sypesteyn een stichting op die als doel had de instandhouding en uitbreiding van de verzameling die de familie Van Sypesteyn betreft, waarna de collectie een museumcollectie werd en in het kasteel werd ondergebracht. In 2002 werd ter gelegenheid van het 100-jarig bestaan een (foto)boek uitgebracht onder de titel Een droom wordt werkelijkheid. Leven en werk van jhr. C.H.C.A. van Sypesteyn.

Kasteel Sypesteyn

De Haar Castle (Dutch: Kasteel de Haar) is located in Utrecht, Netherlands.

Original site

The oldest historical record of a building at the location of the current castle dates to 1391. In that year, the De Haar family received the castle and the surrounding lands as a fiefdom from Hendrik van Woerden. The castle remained in the ownership of the De Haar family until 1440, when the last male heir died childless. The castle then passed to the Van Zuylen family. In 1482, the castle was burned down and the walls were torn down, except for the parts that did not have a military function. These parts probably were incorporated into the castle when it was rebuilt during the early 16th century. The castle is mentioned in an inventory of the possessions of Steven van Zuylen from 1506, and again in a list of fiefdoms in the province Utrecht from 1536. The oldest image of the castle dates to 1554 and shows that the castle had been largely rebuilt by then. After 1641, when Johan van Zuylen van de Haar died childless, the castle seems to have gradually fallen into ruins. The castle escaped from total destruction by the French during the Rampjaar 1672.

In 1801 the last Catholic van Zuylen in the Netherlands, the bachelor Anton-Martinus van Zuylen van Nijevelt (1708–1801), bequeathed the property to his cousin Jean-Jacques van Zuylen van Nyevelt (1752–1846) of the Catholic branch in the Southern Netherlands. In 1890, De Haar was inherited by Jean-Jacques' grandson Etienne Gustave Frédéric Baron van Zuylen van Nyevelt van de Haar (1860–1934), who married Baroness Hélène de Rothschild. They contracted architect Pierre Cuypers in 1892 to rebuild the ruinous castle, which took 15 years.

1892 restoration

In 1887, the heir to the castle-ruins, Etienne van Zuylen van Nijevelt, married Hélène de Rothschild, of the Rothschild family. Fully financed by Hélène's family, the Rothschilds, the couple set about rebuilding the castle from its ruins. For the restoration of the castle, the famous architect Pierre Cuypers was hired. He would work on this project for 20 years (from 1892 to 1912). The castle has 200 rooms and 30 bathrooms, of which only a small number on the ground floor have been opened to be viewed by the public. In the hall, Cuypers placed a statue with his own image in a corner of the gallery on the first floor.

The castle was equipped by Cuypers with the most modern gadgets, such as electrical lighting with its own generator, and central heating by way of steam. This installation is internationally recognized as an industrial monument. The kitchen was for that period also very modern and still has a large collection of copper pots and pans and an enormous furnace approximately 6 metres long, which is heated with peat or coals. The tiles in the kitchen are decorated with the coats of arms of the families De Haar and Van Zuylen, which were for this purpose especially baked in Franeker. Cuypers marked out the difference between the old walls and the new bricks, by using a different kind of brick for the new walls. For the interior Cuypers made extensive use of cast iron.

In the castle one can see many details which reminds one of the family De Rothschild, such as the Stars of David on the balconies of the knight's hall, the motto of the family on the hearth in the knight's hall (A majoribus et virtute) and the coat of arms of the family right underneath on the hearth in the library.

Interior

The interior of the castle is decorated with richly ornamented woodcarving, which reminds one of the interior of a Roman Catholic church. This carving was made in the workshop of Cuypers in Roermond. The place where later also the interiors of many Roman Catholic churches were made, designed by Cuypers. Cuypers even designed the tableware. The interior is also furnished with many works of the Rothschild collections, including beautiful old porcelain from Japan and China, and several old Flemish tapestries and paintings with religious illustrations. A showpiece is a carrier coach of the woman of a shōgun from Japan. There is only one more left in the world, which stands in a museum in Tokyo. Many Japanese tourists come to De Haar to admire this coach, which was donated from the Rothschilds' collections.

Park and gardens


The castle seen from the air
Surrounding the castle there is a park, designed by Hendrik Copijn [nl], for which Van Zuylen ordered 7,000 grown trees. Because these could not be transported through the city of Utrecht, Van Zuylen bought a house and demolished it. The park contains many waterworks and a formal garden which reminds one of the French gardens of Versailles. During the Second World War many of the gardens were lost, because the wood was used to light fires, and the soil was used to grow vegetables. At this time, the gardens are restored in their original state.

For the decoration of the park, the village Haarzuilens, except for the town church, was demolished. The inhabitants were moved to a place a kilometre away, where a new Haarzuilens arose and where they lived as tenants of the lord of the castle. This new village was also built in a pseudo-medieval style, including a rural village green. The buildings were for the most part designed by Cuypers and his son Joseph Cuypers. From 2000 on, the estate is partly owned by Natuurmonumenten.


De Haar Castle


Slot Zuylen is een kasteel in het dorp Oud-Zuilen nabij de stad Utrecht. Het ligt vanuit Utrecht gezien aan het begin van de Vechtstreek. De geschiedenis van het slot begint reeds in de 13e eeuw.

Geschiedenis

In de 13e eeuw werd door de Heer van Suilen en Anholt een donjon gebouwd. Van deze woontoren is niet veel bekend.

In de 14e eeuw werd de donjon uitgebreid met een zaalhuis. Het geslacht van Zuylen verdeelde zich in diverse takken: het geslacht Van Zuylen bleef tot aan de 14e eeuw heerser van het kasteel. In 1422 erfde Frank van Borssele het kasteel doordat hij aangetrouwd was. Het kasteel werd in datzelfde jaar met de grond gelijk gemaakt tijdens de Hoekse en Kabeljauwse twisten door de Utrechtse Hoeken.

Pas in 1510 werd begonnen met de herbouw van Slot Zuylen door de edelman Willem van Rennenberg. Kort na de ingebruikname werd het als ridderhofstad erkend. Zijn nazaten waaronder George van Lalaing, en de familie Egmond hadden het in eigendom tot het in 1611 werd verkocht aan de Amsterdamse koopman Jasper Quinget. Zijn stadgenoot Adam van Lockhorst werd zes jaar later de volgende eigenaar. Rond 1620 was admiraal Steven van der Hagen bewoner van het slot. Uiteindelijk kwam het slot in bezit van de familie Van Tuyll van Serooskerken.

De slangenmuur van 120 meter werd in 1742 gebouwd. In 1751-1752 is het slot voor het laatst ingrijpend verbouwd. Het slot kreeg een U-vorm: de weermuur werd gesloopt en de bijbehorende gracht gedempt, waardoor de binnenplaats een voorplein werd. Om een symmetrisch geheel te bereiken werd er een linkervleugel bijgebouwd. Er werd een extra buitenmuur gebouwd zodat er bij de nieuwe toegangsdeur een voorportaal ontstond met nieuwe trappen, zodat de kamers apart bereikbaar konden worden. Sindsdien zijn er aan het hoofdgebouw geen grote veranderingen meer aangebracht.
Van 1803-1808 werd Slot Zuylen om economische redenen door Willem René van Tuyll van Serooskerken verhuurd.
Begin jaren 50 van de 20e eeuw bracht Frederik Christiaan Constantijn van Tuyll van Serooskerken het slot met de tuinen onder in een stichting. Meerdere restauraties vonden er daarna plaats aan Slot Zuylen. Vandaag de dag heeft het onder meer de functie van museum.

Een van de bekendste bewoners van het slot was schrijfster Belle van Zuylen (1740-1805).

Slot Zuylen en omgeving
Het slot ligt in een parkje van 1,5 hectare met een 120 meter lange slangenmuur. Bij het kasteel behoren verder nog grachten met de volgende aparte rijksmonumenten: kademuren, een duiker, brug, poortgebouw, hoektoren, koetshuis, tuinmanswoning, slotboerderij, houtopslag- en wagenschuur, speelhuisje, ijzeren hekwerk en een moestuin.

Tussen het slot en de Vecht staat een kerk die na een brand is herbouwd in 1848. Het kerkje is een rijksmonument en eerder stond hier een kapel. Onder de kerkvloer bevindt zich een grafsteen van Willem van Rennenberg. Op ongeveer een halve kilometer afstand van het slot is de begraafplaats Oud-Zuilen gelegen die onder meer fungeert als begraafplaats voor de familie Van Tuyll van Serooskerken.


Slot Zuylen

Muiden Castle is a castle in the Netherlands, located at the mouth of the Vecht river, some 15 kilometers southeast of Amsterdam, in Muiden, where it flows into what used to be the Zuiderzee. It is one of the better known castles in the Netherlands and featured in many television shows set in the Middle Ages.

History

Floris V

The history of Muiden Castle begins with Count Floris V who built a stone castle at the mouth of the river in 1280, when he gained command over an area that used to be part of the See of Utrecht.[1] The Vecht river was the trade route to Utrecht, one of the most important trade towns of that age. The castle was used to enforce a toll on the traders. It is a relatively small castle, measuring 32 by 35 metres with brick walls well over 1.5 metres thick. A large moat surrounded the castle.

In 1296, Gerard van Velsen conspired together with Herman van Woerden, Gijsbrecht IV of Amstel, and several others to kidnap Floris V. The count was eventually imprisoned in Muiden Castle. After Floris V attempted to escape, Gerard personally killed the count on the 27th of June 1296 by stabbing him 20 times. The alleged cause of the conflict between the nobles was the rape of Gerard van Velsen's wife by Floris.

In 1297, the castle was conquered by Willem van Mechelen, the Archbishop of Utrecht, and by the year 1300 the castle was demolished.

Fourteenth century

A hundred years later (ca. 1370-1386) the castle was rebuilt on the same spot based on the same plan, by Albert I, Duke of Bavaria, who at that time was also the Count of Holland and Zeeland.

P.C. Hooft

The next owner of the castle shows up in the 16th century, when P.C. Hooft (1581-1647), an author, poet and historian took over sheriff and bailiff duties for the area (Het Gooiland). For 39 years he spent his summers in the castle and invited friends, scholars, poets and painters such as Vondel, Huygens, Bredero and Maria Tesselschade Visscher, over for visits. This group became known as the Muiderkring.[3] He also extended the garden and the plum orchard, while at the same time an outer earthworks defense system was put into place.

18th and 19th century

At the end of the 18th century, the castle was first used as a prison, then abandoned and became derelict. Further neglect caused it to be offered for sale in 1825, with the purpose of it being demolished. Only intervention by King William I prevented this. Another 70 years went by until enough money was gathered to restore the castle to its former glory.

Modern times
Muiden Castle is currently a national museum (Rijksmuseum). The inside of the castle, its rooms and kitchens, was restored to look like they did in the 17th century and several of the rooms now house a collection of arms and armour.

Muiden Castle

The Hamtoren is the remains of Den Ham castle in Vleuten in Utrecht. The tower is located north of the Utrecht - Rotterdam railway line on an old road to Harmelen.

History
The castle mentioned for the first time in a charter from 1325 was initially built as a residential tower. It is suspected that it was built around 1260, strategically opting for an inlet of the old Rhine course because it made it more defensible. The tower allowed the owner to exert power over the environment.

Den Ham was repeatedly deployed. In 1481 it was partially destroyed, then it was expanded to include a second tower. In 1536 the States of Utrecht recognized it as a city of knights, the residents were then admitted to the Knighthood. In 1642 the gatehouse that gives access to Den Ham was rebuilt. By marriage in 1711 the castle came into the possession of the Hacfort family where it would remain until 1811. Around 1872 the castle was in disrepair and, apart from the tower, it was demolished. About 100 years later, the tower was restored. Today, the tower is privately owned and can only be visited very rarely.

The excavated tower has one and a half meter thick brick walls of about 27 meters high. Among other things, a turn has been made on top and the total height is approximately 35 meters. Inside it has six floors and a basement where medieval beams have been preserved.