Kasteel Karsveld ligt ten zuiden van Gulpen aan de Slenakerweg in de buurtschap Waterop in de Nederlands Limburgse gemeente Gulpen-Wittem.

Beschrijving
Het huidige gebouw stamt uit omstreeks 1900 en is een in neorenaissancestijl gebouwd herenhuis met trapgevels, waartussen een zadeldak. In het gebouw bevinden zich restanten uit de 15e en 16e-eeuw, opgetrokken uit breuksteen welke hergebruikt werd van het in 1795 afgebrande kasteel. De fundamenten en het onderste deel van het kasteel zijn restanten van een 12e-eeuwse burcht. In de kelder bevinden zich delen van een gebeeldhouwde schouw uit omstreeks 1725. De bij het kasteel gelegen 19e-eeuwse gesloten hoeve Karsveld met sluitsteen "1819" behoorde oorspronkelijk bij het kasteel.

Het kasteel is een rijksmonument.

Geschiedenis en bewoners
De naam van het kasteel is afgeleid van zijn eerste bewoner in de 14e-eeuw, een lid van de Akense schepenbank genaamd Lewe van Carsvoirt, die het in bruikleen had van het Sint Servaaskapittel in Maastricht. Dit kapittel had dit kasteel eerder al als geschenk ontvangen van de Duitse Keizer Conrad. Aan het einde van de 13e eeuw werd de familie van Carsvoirt opgevolgd door de familie Van den Hove die het kasteeltje drie eeuwen lang bewoonde, waarbij het van vader op zoon overging. Het begon met jonker Andries van de Hove in 1407, die de eerste bewoner was en eindigde met Herman van den Hove, wiens dochter huwde met Frans Dammarier, toentertijd burgemeester van Maastricht. In 1710 werd het kasteel door het Sint Servaaskapittel, dat nog steeds eigenaar was, verkocht aan Willem Scherbach uit Maastricht, die het weer doorverkocht aan graaf Joseph van Goltstein. Nadat het kasteel in korte tijd nog enkele malen van eigenaar verwisselde, kwam het rond 1850 in bezit van de familie Lenaerts, die het tot 1960 bewoonde.

Het kasteel werd zowel in 1795 als in 1931 door brand verwoest, maar beide keren weer herbouwd in de oorspronkelijke staat en ingericht naar de toen geldende maatstaven. Momenteel is het privébezit.

Kasteel Karsveld

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

Kasteel Neubourg is een kasteel in de Nederlands Limburgse gemeente Gulpen-Wittem, iets ten westen van het dorp Gulpen. Vanaf de hoger gelegen Provinciale weg 278 (Maastricht-Aken) heeft men een fraai uitzicht op het kasteel.

Geschiedenis bewoners

Een ouder kasteel van Gulpen is het mottekasteel Gracht Burggraaf, waarvan nog enige resten in het landschap zichtbaar zijn, niet ver van kasteel Neubourg. De heren van Gulpen behoorden bij de ridderclan der Scavendriesen, die in de Limburgse Successieoorlog de zijde van de Geldersen had gekozen. Na de Slag bij Woeringen, waarin Gelre door Brabant vernietigend was verslagen, werd deze oude motte verwoest, wellicht door de heer van Wittem, Arnold II van Julémont, zelf een Scavendries die aan de zijde van Brabant had meegevochten.

In 1301 verkocht het domkapittel van Aken een deel van haar bezittingen in deze streek aan deze Arnold, die zich daarna heer van Wittem en Nieuwenborgh noemde. Zijn opvolger Gerard verkocht in 1344 de heerlijkheid en het kasteel Wittem aan Johan I Corsselaar van Wittem, en vestigde zich op Neubourg. Vervolgens erfde zijn neef Arnold van Sippenaken het kasteel.

In 1355 werd het kasteel verkocht aan Tilman van Ophem. Deze werd opgevolgd door zijn neef Jan van Eppenart, en in 1398 kwam het in handen van zijn schoonzoon Jan van Eynatten, wiens familie het huis drie eeuwen in bezit zou houden. In 1619 werd jonker Adolf van Eynatten eigenaar, en die legde de basis voor het huidige huis. Of hij de vleugels bouwde is niet zeker, maar hij bouwde in ieder geval de toren, de voorburcht met hoektorens en de kasteelhoeve.

In 1716 werd Neubourg verkocht aan de Akense lakenhandelaar Johann Adam Clermont (1673-1731), wiens weduwe het in 1732 verkocht aan Ferdinand Adolf, graaf van Plettenburg en Wittem. Deze liet het huis in 1734 grondig verbouwen. In 1769 werd het huis wegens geldgebrek verkocht aan Leonard Bernard, baron de Hayme de Houffalize, burgemeester van Luik. Deze liet weer een en ander verbouwen. In 1838 werd in het park een reeënstal gebouwd, later in gebruik als Mariakapel. Via vererving kwam het kasteel in de loop van de negentiende eeuw in handen van de familie De Marchant et d'Ansembourg. Vader en zoon Oscar en Iwan de Marchant et d'Ansembourg waren beiden burgemeesters van Gulpen. De zoon van Iwan, Max de Marchant et d'Ansembourg, was een bekend NSB'er en was onder meer lid van de Eerste en Tweede Kamer en tijdens de Tweede Wereldoorlog gouverneur van Limburg.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd het huis gebruikt als internaat door de paters Jezuïeten, terwijl de eigenaars in de bijgebouwen woonden. Tegen het einde van de oorlog werd het gebruikt als hoofdkwartier van het Amerikaanse leger. In 1952 werd het in gebruik genomen als hotel-restaurant. Sinds 2004 wordt het kasteel weer particulier bewoond en vinden er restauratiewerkzaamheden plaats.

Bouwhistorie

Het huidige kasteel dateert van na 1288, maar is waarschijnlijk al eerder ontstaan als mottekasteel, waarvan de overblijfselen vanuit Gulpen gezien achter het huidige kasteel liggen. Het hoofdgebouw is in aanleg 14e-eeuws, maar is in de huidige vorm grotendeels 17e- en 18e-eeuws. De zware toren stamt uit 1640, maar is gebouwd met gebruikmaking van middeleeuws muurwerk. Op de plattegrond van 1732 is aan de zuidwestzijde van het hoofdgebouw nog een hoektoren te zien, die thans niet meer bestaat.

De beide voorburchten dateren uit de 17e eeuw en zijn grotendeels gebouwd in Maaslandse renaissancestijl met rode baksteen en contrasterende speklagen en hoekbanden van Limburgse mergel. In later eeuwen is het kasteel sterk verbouwd. Zo stammen de neoclassicistische poorten van de beide voorburchten en de barokke torens met gestapelde uivormige spitsen uit de 18e eeuw. Deze zijn het resultaat van een verbouwing die in 1732 onder leiding van de Westfaalse bouwmeester Johann Conrad Schlaun begon, wellicht met medewerking van de jonge Akense architect Johann Joseph Couven. Omstreeks 1774 volgde een nieuwe verbouwing in opdracht van Leonard Bernard de Hayme, uitgevoerd door de Luikenaar Barthélemy Digneffe.

De twee zijvleugels en de achtervleugel vormden een klassiek U-vormig kasteel. Bij een verbouwing rond 1850 door de Brusselse architect Victor Evrard in opdracht van Oscar d'Ansembourg verdween deze U-vorm door de bouw van de frontvleugel. De binnenplaats werd bij deze gelegenheid met een glazen kap overdekt, waaronder een grote, serre-achtige eetzaal werd ingericht.

Beschrijving van het kasteel

Ligging en voorburchten

Kasteel Neubourg is idyllisch gelegen in het dal van het riviertje de Gulp, ten zuiden van de weg van Maastricht naar Aken, in de buurtschap Pesaken, vlak bij Gulpen. Het kasteel is omgeven door bospercelen, fruitboomgaarden en weilanden. Kasteel Neubourg bestaat uit een hoofdgebouw en twee voorburchten, een aan noordzijde en een aan westzijde. Een lindendreef met toegangsbrug over de kasteelgracht leidt naar de imposante toegangspoort van de noordelijke voorburcht die wordt geflankeerd door twee slanke torens. Dit deel wordt ook wel aangeduid als 'eerste bouwhoeve'. De westelijke voorburcht heeft een eigen toegangspoort en is eigenlijk een boerderij, meestal 'tweede bouwhoeve' genoemd.

Kasteel Neubourg

Kasteel Wittem is een kasteel in het dorp Wittem in de Nederlands-Limburgse gemeente Gulpen-Wittem.

Wittem

De oudste benaming van Wittem is Witheim, hetgeen huis (heim) bij de eik (witte) betekent. Ooit was Wittem wat oppervlakte betreft de grootste gemeente van Nederland.

De geschiedenis van Wittem kent enkele belangrijke namen. Paus Leo III zou er op weg naar Tongeren hebben uitgerust en Willem van Oranje en tsaar Peter de Grote verbleven er.

Wittem ligt halverwege Maastricht en de keizerstad Aken, twee belangrijke steden in de middeleeuwen. De weg van Maastricht via Wittem naar Aken heet nu Rijksweg, maar vroeger was het een heirweg, wellicht nog door de Romeinen aangelegd, de Oude Akerweg.

In de omgeving van Wittem komen twee grote beken samen: de Selzerbeek en de Geul. Het is een moerassig dal waar vroeger veel molens werden gebouwd. Molens voor graan, maar ook voor textiel. De mensen die deze molens in bezit hadden, brachten het tot grote rijkdom, zoals de families Clermont en Merckelbach. Zij bezaten in de buurt van Vaals en Wittem molens onder andere ten behoeve van de opkomende textielindustrie.

Ook de ligging van het dorp ten opzichte van Luik en Maastricht was van belang. Als Maastricht belegerd werd, verbleven de vreemde troepen vaak in de buurt van Wittem. Tijdens de Tachtigjarige Oorlog zaten de Spaanse troepen in Maastricht en belegerde Willem van Oranje de stad. Toen zijn troepen bezig waren zich klaar te maken voor de aanval op Maastricht overnachtte Willem van Oranje op kasteel Wittem. Ook tijdens de Hollandse Oorlog belegerden Franse troepen Maastricht, dat destijds in bezit van de Republiek was.

Geschiedenis van kasteel Wittem

Middeleeuwen

Thibald van Voeren († 1106) was gehuwd met Guda van Valkenburg, erfgename van Valkenburg. Het echtpaar woonde aanvankelijk op kasteel Genhoes in Oud Valkenburg, maar Guda zou na de dood van Thibald op kasteel Wittem zijn gaan wonen, dat ze na haar dood schonk aan de Sint-Jacobsabdij in Luik voor hun beider zielenheil.

In 1220 kocht Winand van Julemont het toen nog niet erg grote kasteel Wittem van de St. Jacob abdij. Dit was een grote riddermatige familie uit het gebied rond Luik, met vele zijtakken, deels aangeduid als van Scavendriesch. Toen zij Wittem in bezit kregen, breidden ze het uit met een grote stenen toren bij de Sinselbeek. Het wapen van de Scavendriesch was een rood, gekarteld doornenkruis op een goudgele achtergrond. Hun wapen is nog steeds te vinden boven in het glas bij de ingang van kasteel Wittem.

Al snel speelde de ronde woontoren van kasteel Wittem een rol bij schermutselingen tussen allerlei hertogen. Aan het einde van de Limburgse Successieoorlog vond op 5 juni 1288 de slag bij Woeringen plaats, waarbij de ridders van Scavendriesch aan de kant van Brabant vochten.

In 1344 verkocht de kleinzoon van Arnold II van Wittem, Gerard III, heerlijkheid en kasteel Wittem voor 2.300 gulden aan Johan van Corselaer, bastaardzoon van Jan II. Gerard III vestigde zich op Neubourg te Gulpen. In die periode stierf het geslacht van de graaf van Limburg uit en verkreeg Van Corselaer Mechelen in zijn jurisdictie. Ook in die periode werd het kasteel vergroot tot een carré, gelegen tussen twee beken. Kasteel Wittem had toen wel zeven torens, veel groter dan het tegenwoordig nog is. Het kasteel was voornaam genoeg om op 25 oktober 1520 keizer Karel V er te laten overnachten, toen hij op weg was naar Aken om tot keizer gekroond te worden.


Waldeck en Plettenberg

Omdat het zo’n grote en belangrijke burcht tussen Aken en Maastricht was, werd ze vaak aangevallen. Bij een zo’n aanval werd de burcht van Wittem bijna met de grond gelijk gemaakt. Op dat moment was het in bezit van de familie Waldeck Pyrmont. Deze familie speelt een belangrijke rol in de geschiedenis van Nederland en vooral die van Maastricht. In Maastricht is er een straat naar hen genoemd en zij waren ook de stichters van de Waalse kerk in de Pietersstraat te Maastricht.

Merckelbach

De familie Merckelbach was jarenlang als plaatselijke stadhouders eerst in dienst van de Waldecks en later van de Plettenbergs. Sinds 1764 woonde Adolfus Merckelbach op kasteel Wittem. Zijn zoon, notaris en burgemeester Simon Merckelbach kocht voor 80.000 daalders het kasteel en landerijen van de Franse overheid. Simon Merckelbach en vooral zijn zoon Jan Mathys - vrederechter, burgemeester en grootgrondbezitter- restaureerden kasteel Wittem en brachten het daarmee in de neogotische staat zoals we het kasteel nu kennen. Jan Mathys Merckelbach (1792-1838) liet ook het park rondom het kasteel aanleggen.

Tegen de achtergrond van innige contacten met de Akense fabrikanten Monnheim, Gianni en Heusch brachten de nazaten van Jan Mathys het tot grote welstand. De Merckelbachs vonden ook hun weg naar het (Nederlandse) openbare bestuur. De nazaten van Jan Mathys hielden het kasteel en de landerijen tot 1956 in hun bezit.

Verbouwing tot hotel-restaurant

In 1968 kocht de Valkenburger Peter Ritzen het kasteel, liet het opknappen en vestigde er een hotel-restaurant. Van 1977 tot 1989 had het restaurant Kasteel Wittem een Michelinster. In 2009 werd het kasteel door de familie Ritzen verkocht en werden hotel en restaurant gesloten.

Het hotel, nu zonder restaurant, heropende in 2011. Eigenaren waren Ronald en Silvia de Meij. Zij verkochten het hotel in mei 2018 aan Alexander en Nicole Wilden.


Kasteel Wittem

De naam Cartils is afgeleid van het Latijnse woord “cortilis” hetgeen betekent “bij een curtis (leengoed, hof of hofstede)” behorend. Plaatsnaamkundig moet deze naam dan ook ontstaan zijn in de Karolingische tijd; de 8ste of 9de eeuw. Waarschijnlijk was er destijds sprake van een grote hoeve.

De oudst bekende afbeelding van kasteel Cartils en de aangrenzende kasteelhoeve dateert van 1613 en laat een omgracht kasteel zien met twee zware hoektorens een ommuring en een poortgebouw, de kasteelhoeve bestaat uit een aan drie kanten gesloten carré boerderij met eveneens een poortgebouw.

Cartils was een keizerlijke rijksheerlijkheid, echter van zeer geringe omvang, een van de kleinste in het uitgestrekte Duitse Rijk. Een echt dwergstaatje.

Gedurende vele eeuwen is het kasteel en de kasteelhoeve in het bezit geweest van de adellijke familie Hoen van Cartils, de laatste vrijvrouwe uit het geslacht Hoen van Cartils; Marie Anne Henriëtte gravin Hoen van Cartils stierf in 1772 en liet de vrij heerlijkheid Cartils, bestaande uit het kasteel, de kasteelhoeve en omringende landerijen na aan haar neef Jacques Ignace graaf de Liedekerke.

De familie de Liedekercke verkocht in 1847 het goed aan Christiaan Frijns, via zijn zoon Theodoor Frijns en zijn kleindochter Elisabeth Frijns komen kasteel en kasteelhoeve in 1907 in het bezit van de familie Janssen de Limpens. Na het overlijden van Mr. Karel Janssen de Limpens in 1980 worden kasteel en kasteelhoeve van elkaar gescheiden en komen zij in het bezit van verschillende eigenaren.

De huidige eigenaar van de kasteelhoeve Cartils is de familie Hupperichs welke er sedert 1980 woonachtig is.

Van de oorspronkelijke vroeg 17de eeuwse kasteelhoeve zijn slechts enkele muurfragmenten bewaard gebleven, het complex van de huidige kasteelhoeve bestaat merendeels uit 18de & 19de eeuwse onderdelen.

De grote graanschuur of tiendschuur heeft een rechthoekig grondplan en dateert van rond 1870. Het huidige woonhuis van de kasteelhoeve dateert uit 1761. Het complex van de kasteelhoeve bestaat verder uit een iets ten zuiden van de woning en grote graanschuur gelegen rundveestal welke in 1902 gebouwd werd.

In 1994 tenslotte werd door de huidige eigenaar vlak naast de rundveestal uit 1902 een nieuwe moderne rundveestal gebouwd, beide gebouwen verloren in 2010 hun functie en hebben thans geen agrarische bestemming meer.

De vanuit het noorden slingerend over het terrein van de kasteelhoeve lopende grindweg vormde tot 1883, het jaar waarin de grachten gedempt werden en de huidige oprijlaan gerealiseerd werd de hoofdtoegangsweg tot het kasteel en kasteelhoeve. Deze grindweg is thans in het kader van het landgoed opengesteld voor wandelaars en fietsers. Erf, gebouwen en tuinen van de kasteelhoeve zijn niet vrij toegankelijk daar zij privé bewoond worden door de familie Hupperichs.

https://landgoed-cartils.nl/kasteelhoeve

Castle Cartils

Kasteel Mheer is gelegen aan de Dorpsstraat in de kern van het gelijknamige dorp Mheer, onderdeel van de Nederlands Limburgse gemeente Eijsden-Margraten. Het kasteel bevindt zich direct achter de Sint-Lambertuskerk in het dorp en langs de kerk voert een oprijlaan naar het kasteel.

Het kasteel ligt op een heuvelrug van het Plateau van Margraten en ten zuiden van het kasteel ligt het droogdal de Horstergrub.

Het kasteel is een rijksmonument.

Beschrijving van het kasteel

Het kasteelcomplex bestaat uit een viervleugelig slot en een U-vormige nederhof. De vier vleugels van het slot liggen om een kleine binnenhof die bereikbaar is via een loopbrug over een droge gracht en die leidt naar een toegangspoort in de zuidelijke vleugel. De westvleugel, waarin een zaal is opgenomen, is het oudst en stamt uit het begin van de 14e eeuw. De noordvleugel werd aan het eind van de 14e eeuw gebouwd, terwijl de oostvleugel met de forse ronde toren in de 15e eeuw werd aangebouwd. Die ronde toren staat echter op fundamenten die veel ouder zijn, waarschijnlijk uit de late 11e eeuw. Ten slotte de afsluitende zuidvleugel, met aan de binnenzijde een arcade op hardstenen zuilen, die rond 1570 verrees. Het interieur van het kasteel bevat een schoorsteen uit 1514 waarop enkele wapenschilden aanwezig zijn en verder nog een schoorsteen uit 1667.

De nederhof heeft aan de oostzijde een poortpaviljoen 1612 met daarin een hardstenen toegangspoort die wordt bereikt via een brug gelegen over een, eveneens, droge gracht. Kasteel Mheer is het enige kasteel in Nederlands Limburg met een hardstenen mezekouw of pekneus. Deze bevindt zich boven de ingangspoort van de voorburcht. De poort is voorzien van het alliantiewapen van Winand van Imstenraedt en Mechteld van de Bongart, die de kasteelhoeve tussen 1612 en 1623 (dus tijdens het Twaalfjarig Bestand) lieten bouwen. De kasteelhoeve heeft in de zuidoosthoek een ronde toren uit 1619.

Aan de noordzijde van het kasteel bevindt zich een kasteelpark, in 1852 ontworpen door de Belgische landschapsarchitect Jean Gindras en aangelegd door P. Custodis, in opdracht van de toenmalige eigenaar van het kasteel, Otto Napoleon de Loë.

Geschiedenis en bewoners

Het huidige kasteel is gelegen tussen de oude wegen van ’s-Gravenvoeren naar Gulpen (via resp. Libeek en Terlinden) en is vermoedelijk ontstaan tijdens de ontginning van het Plateau van Margraten in de 11e-13e eeuw. De oudste bouwdelen (het fundament van de ronde toren) dateren wellicht uit die ontstaanstijd. Het eerste deel van het kasteelhuis werd gebouwd na de Slag van Woeringen (1288), toen de Hertog van Brabant in de landsheerlijke rechten was getreden van het Graafschap Dalhem en het Hertogdom Limburg.

De eerste bekende bewoner was Wilhelmus (Willem) van Mere, die het huis in leen had van de hertog van Limburg en de bestuursmacht over het gebied in leen van de graaf van Dalhem. Willem wordt in 1314 genoemd in een register van hertog Jan II van Brabant. Of deze Willem van Mere familie is van ene ridder Gozewijn van Mere (genoemd in 1262-1272) en ene Willem van Mere (die rond 1200 Gulpens en Mheers land aan het Akens Mariastift zou hebben geschonken) is niet bekend. Deze leenmannen hadden ook bezittingen in Libeek en de opvolgers van Willem (Reinson I, II en III) zijn zich daarom Van Libeek gaan noemen. Reinson III had geen zonen, wel een dochter, Barbara. Toen hij in 1487 stierf ging de erfenis over naar Barbara en haar man Jan I van Imstenraedt. Hun achterkleinkind Gerard van Imstenraedt verwierf in 1564 de heerlijke rechten over Mheer. Onder zijn bewind, en daarna van diens zoon Winand, werd de zuidvleugel gebouwd (1570). Onder diezelfde Winand van Imstenraedt werd ook de kasteelhoeve gebouwd (1612).

De familie van Imstenraedt verbleef zes generaties lang op het kasteel. De laatste was Jan Adolph van Imstenraedt, die gehuwd was met Christina de Loë van Wissen. Door dit huwelijk werd voor het eerst de familienaam de Loë aan het kasteel verbonden, de naam van de huidige kasteelbewoner. Het genoemde echtpaar van Imstenraedt-de Loë bleef kinderloos, waardoor het kasteel door vererving in eigendom kwam van Christina's neef Philipp Christoffel baron de Loë, heer van Wissen en Conradsheim.

Sinds 1668 is het kasteel nu al onafgebroken in bezit van de familie de Loë. Het enige dat veranderde is dat de familienaam in de loop der eeuwen is verfranst.

Mheer Castle

Buitenplaats Kasteel Wijlre, voorheen genaamd Bonnefanten Hedge House, is een centrum voor cultuur en landschap in en rondom het Kasteel Wijlre in het Zuid-Limburgse dorp Wijlre (gemeente Gulpen-Wittem). In het historische koetshuis van het kasteel en het moderne kunstpaviljoen Hedge House in het kasteelpark worden hedendaagse kunsttentoonstellingen gepresenteerd. Het geheel van het kasteel, de tuinen en de kunstcollectie worden gezien als een gesamtkunstwerk. Buitenplaats Kasteel Wijlre is een totaalbelevenis voor kunst, natuur, architectuur en erfgoed.

Geschiedenis

Ontstaan

In 1981 verwierf het echtpaar Jo en Marlies Eyck het van oorsprong middeleeuwse en in de zeventiende eeuw herbouwde Kasteel Wijlre. In de daaropvolgende jaren creëerden zij hier een onderkomen voor hun kunstcollectie, die zij in de loop der jaren hadden bijeengebracht. Jo Eyck verdiende zijn fortuin in de verfindustrie. De kunstcollectie werd aanvankelijk op incidentele basis getoond aan bezoekersgroepen. In 1998 ontwierp de architect Wiel Arets een minimalistisch kippenhok annex oranjerie, dat tevens dienstdoet als tentoonstellingspaviljoen. Die laatste functie werd toegevoegd, omdat de Provincie Limburg geen toestemming gaf voor de bouw van een modern kippenhok naast het historische kasteel. Door het gebouw een publieksfunctie te geven werd alsnog toestemming verkregen. Het gedeeltelijk verzonken paviljoen van beton, glas en staal werd in 2001 opgeleverd en vormt samen met de verspreid opgestelde kunstwerken in de kasteeltuin een harmonieus geheel met de historische omgeving. De omringende hagen worden zodanig geschoren dat ze harmoniëren met de licht hellende daklijnen van het paviljoen, dat toepasselijk Hedge House is genoemd.

Heden

In 2012 ging het beheer van het gesamtkunstwerk van het echtpaar Eyck over naar de onafhankelijke Bonnefanten Hedge House Foundation, later Stichting buitenplaats Kasteel Wijlre genoemd. Een groot deel van de kunstcollectie Eyck werd in 2012 met financiële steun van de Provincie Limburg aangekocht door het Bonnefantenmuseum in Maastricht. Stichting buitenplaats Kasteel Wijlre is verantwoordelijk voor het voortbestaan van het landgoed en de programmering van tentoonstellingen en educatieve en culturele projecten in het Hedge House, het Koetshuis en de tuin. De directeur-bestuurder van de buitenplaats is Brigitte Bloksma. Naast een klein team heeft de buitenplaats een grote groep van 40 vrijwilligers.

De buitenplaats is geopend voor publiek op donderdag tot en met zondag van maart tot en met november.

Het kasteel, het koetshuis en de tuinen hebben sinds 2003 de status van rijksmonument. De kasteeltuin ontving in 2014 de European Garden Award.

Kasteel Wijlre

Huis Blankenberg is een kasteel gelegen aan de Blankenberg in het gehucht Honthem bij Cadier en Keer dat tegenwoordig deel uitmaakt van de Nederlands Limburgse gemeente Eijsden-Margraten.

Geschiedenis
Particuliere eigenaren
Het huidige kasteel stamt uit 1825 en is gebouwd op de fundamenten van een middeleeuwse donjon, oorspronkelijk gelegen aan de heerbaan van Maastricht naar Limburg en Trier. In 1370 maakte het kasteel deel uit van de schepenbank Cadier. De eerste vermelding van een eigenaar is in 1381, waarbij sprake is van een zekere Arnold d’Elen. Hij verkocht het kasteel aan de familie Bongart die hun zetel op kasteel De Bongard in Bocholtz hadden. Na deze familie kwam het kasteel in bezit van achtereenvolgens de families De Herten en De Horion. Door vererving kwam het daarna in bezit van de familie Cortenbach en door verkoop in 1627 aan Wolter Hoen. De familie Hoen was een wijdvertakte familie die vele andere kastelen in Zuid-Limburg bezat. Vervolgens kwam het kasteel in bezit van de families Jacobi en Van Hemerstein en ten slotte kwam het in bezit van baron Salomon Reinier Marius Pichot du Plessis. Het was deze baron die de oude burcht in 1825 geheel tot de grond toe sloopte en op de fundamenten het huidige huis in neoclassicistische stijl en als lustoord bouwde met daarbij een prachtig park. Voor die tijd was het een heel modern gebouw met grote ramen en witgekalkte gevels. Inwendig had het fraaie zalen en een trap in Empirestijl. Toen de baron in 1841 overleed verkocht zijn weduwe het landgoed aan de Belgische baron Chestret de Haneffe. Het bleef tot 1904 in bezit van deze familie.

Recente geschiedenis
In 1904 werd het huis eigendom van het Franse broederschap van Sint-Blasius. Eind 19e eeuw en begin 20e eeuw was Cadier bekend als Sint-Blasiusbedevaartplaats. Door geldgebrek werd het gebouw slecht onderhouden en was de broederschap gedwongen het gebouw aan de paters redemptoristen over te doen. Dezen bouwden een kapel en een schuur bij het landhuis. Later werd het een klooster en pensionaat van de Zusters van het Arme Kind Jezus (in 1848 gesticht in Aken) en kreeg het een flinke opknapbeurt. In 2004 nam het Academisch Ziekenhuis Maastricht het complex over en werd het gebruikt als verpleeg- en herstelkliniek. De nog aanwezige zusters verhuisden naar het moederhuis van de congregatie, Huize Loreto in Simpelveld.

Eind april 2010 heeft een katholieke stichting Blankenberg gekocht en op 10 juni 2010 werd bekendgemaakt dat het seminarie Redemptoris Mater het zal gaan betrekken. Het seminarie is nog gevestigd in Roermond maar dat pand is te klein geworden.

Huis Blankenberg is een rijksmonument.

Beschrijving van het kasteel
Huis Blankenberg is een neoclassicistisch, wit gepleisterd gebouw. Het drielaagse hoofdgebouw wordt geflankeerd door twee hoekpaviljoens, waartussen een middenrisaliet voorzien van een fronton met stucversiering. De wit geschilderde, carrévormige kasteelhoeve sluit aan op het hoofdgebouw.

Huis Blankenberg

The word Sibbe has several meanings: in the old Germanic language it means ‘a relative or a group of relatives’ It is also attributable to the Latin word cippus meaning, 'overgrown with forest’ or ’young plants’. At the time, the plateau of Margraten was a big forest. The castle is first mentioned in the twelfth century. You can even find traces of the Roman era.

The essence of a castle lies not in its size or in its beauty, but in its resilience. Sibberhuuske was originally a castle fortress, a fortified house with thick walls, loopholes, a moat with a drawbridge, and two towers. In present time - even though itinerant gangs are no longer to be feared by the local lord and the huge difference between peasants, dignitary and nobility in the area has disappeared - Sibberhuuske did not loose its original character.

Over 2000 years of history
The current province of Limburg part of the Roman Empire for at least four centuries. Conquered by Julius Caesar around 50 BC it was the Emperor Augustus who officially declared the region as a new province of Rome. Due to its strategic location on a hill and the presence of water, Sibberhuuske's site was most likely to be of key importance.

First written records
Sibberhuuske was one of the first ‘rises’ on the plateau of Margraten. One thing we do know for sure is that the first written record of what was then a 'rise' was mentioned in 1381. This also means that the swelling - a shelter - is even older. The south - eastern corner of Sibberhuuske is the oldest part. This is where the Tower apartment is situated. In the courtyard, the original well is 75 meters deep and still holds water.

At war with the Spaniards
Dutch War of Independence (1568–1648) was a revolt of the Seventeen Provinces against the political and religious hegemony of Philip II of Spain, the sovereign of the Habsburg Netherlands. The castle played a role in this war, since it was confiscated in 1570 by the Spanish General Alva.

1935 
Fire!
Flames demolished the farm between the Great War and World War II but fortunately the main house was saved.

1974
Extensive renovations
Three years of hard labour led to the current layout of Sibberhuuske

http://www.sibberhuuske.nl/about-us/


Het Sibberhuuske

Kasteel Nijswiller is gelegen aan de oostzijde van het gelijknamige dorp Nijswiller in de gemeente Gulpen-Wittem in Nederlands Limburg. Het kasteel is een rijksmonument.

Geschiedenis
De oorsprong van het kasteel ligt in 1275 toen Werner van Bolland, de rijksveldmaarschalk van hertog Jan van Brabant toestemming kreeg om ter plaatse van het huidige Nijswiller een kasteel te bouwen. De gekozen plek was heel strategisch door de ligging aan de handelsroute Maastricht-Aken met het oog op de mogelijkheid om tol te heffen. De directe nabijheid van de Selzerbeek schiep bovendien de mogelijkheid om de omgrachting van het kasteel te kunnen voeden met het beekwater. Van Bolland noemde het kasteel "Neis-Wilre" (nieuw Wijlre) en hij paste en passant zijn naam aan tot "Van Bolland van Wilre".

Via vererving kwam het kasteel enkele generaties later in het bezit van de familie Van Caldenborg. In 1505 kwam het wederom in handen van een andere familie toen Catharina van Caldenborn huwde met Jan van Eynatten. De familie Van Eynatten bezat kastelen en goederen in onder andere Maastricht, Gulpen en Nuth. Een eeuw later kwam het kasteel in handen van de familie Van Schaesberg (1587-1687). Deze familie had als stamslot het kasteel van Schaesberg, tegenwoordig een ruïne in het gelijknamige dorp Schaesberg. De familie verkoos hun stamslot echter boven het kleine kasteeltje in Nijswiller en verhuurde dit laatste daarom aan de drost van Meerssen.

Door slecht onderhoud was het kasteel danig in verval geraakt en na een grote opknapbeurt werd het door Agnes van Schaesberg in 1702 verkocht. Nieuwe eigenaar werd Pieter Brewer von Fürth, een telg uit het Akense patriciërsgeslacht Von Fürth, die ook al het nabijgelegen kasteel Lemiers bij Vaals en kasteel Rivieren bij Klimmen bezaten. Begin 19e eeuw werd het kasteel aangekocht door baron Guillaume de Lognay. Door het ontbreken van mannelijk nageslacht kwam het kasteel daarna in het bezit van andere adellijke families. Eerst was er baron Jean van de Bruggen en daarna Frederick von Coels. Al deze families voerden diverse moderniseringen door en brachten allerlei verfraaiingen aan het interieur aan zoals stucplafonds, ornamenten en schouwen.

Aan het eind van de 19e eeuw werd het kasteel verkocht. In 1886 overleed hier Émilie Regout (1834-1886), dochter van de bekende Maastrichtse entrepreneur Petrus Regout. Émilie woonde er met haar man, de politicus en bestuurder Hubert Joachim Brouwers (1833-1892), en hun zes kinderen. Een van hun kleinzonen, de bestuurder en NSB-burgemeester Jacques Brouwers (1895-1975), was gehuwd met Adrienne Regout (1895-1975). Het echtpaar scheidde in 1940. Hun twee jongste kinderen, Edouard en Emilie, werden respectievelijk in 1925 en 1930 op kasteel Nijswiller geboren.

In 1933 werd het kasteel verkocht aan het Algemeen Mijnwerkers Fonds van de Staatsmijnen. Een jaar later kwam het in bezit van de zusters franciscanessen van Heythuysen. De pracht en praal van het kasteel paste niet bij hun sobere en ingetogen levensstijl en daarom werd het kasteel inwendig ontdaan van alle in hun ogen overbodige versieringen. Door de vele aanpassingen en moderniseringen verloor het kasteel veel van zijn authenticiteit. Het koetshuis werd omstreeks 1936 verbouwd tot naaiatelier. Ook is het gebouw enige tijd in gebruik geweest als lagere school voor de kinderen uit Nijswiller.

De zusters vertrokken omstreeks 1980 waarna zij het kasteel verhuurden aan de stichting Temenos, die het gebruikte als paramedisch centrum. Sinds 2008 is het kasteel privébezit.

Beschrijving

Toen het kasteel werd gebouwd werd hiervoor een strategische plek gekozen aan de Oude Akerweg, een oude handelsroute tussen Maastricht en Aken, en aan de Selzerbeek. Het huidige kasteel omvat een hoofdgebouw, het eigenlijke kasteel, en een nederhof. Het kasteel heeft een grote vierkante woontoren met hieraan een oostelijke vleugel. Op een hoek van de vleugel bevindt zich, aansluitend aan de woontoren, een achthoekige traptoren uit de 16e eeuw. Hierin bevindt zich een houten spiltrap. De woontoren heeft een achtkantige spits met een windvaan die is voorzien van het familiewapen van de vroegere bewoners, de familie Van Eynatten. Het geheel is opgetrokken uit bakstenen en voorzien van hardstenen banden en segmentboogvensters met hardstenen omlijstingen.

De nederhof (boerderijgedeelte) ligt aan de oostzijde van het kasteel en bestaat uit drie aaneengesloten vleugels waarop de jaartalankers 1774 en 1785 zichtbaar zijn. Aan de zuidzijde van het kasteel bevindt zich een park met daarin een Mariagrot en restanten van de vroegere kasteelgracht.

Kasteel Nijswiller

Kasteel Genhoes is een kasteel in de Nederlands-Limburgse plaats Oud-Valkenburg in de gemeente Valkenburg aan de Geul. Het van oorsprong middeleeuwse kasteel ligt ingebed in het fraaie landschap van het Geuldal, iets ten noorden van de provinciale weg 595. Het kasteel is een rijksmonument en maakt deel uit van het rijksbeschermd gezicht Oud Valkenburg. Het is tevens onderdeel van het Buitengoed Geul & Maas.

Geschiedenis en bewoners

Herkomst naam

Het is mogelijk dat op de plaats van het huidige kasteel de oorspronkelijke burcht van de ridders van Valkenburg heeft gestaan, voordat deze rond het jaar 1115 het Kasteel Valkenburg bouwden op de Heunsberg in de plaats die thans Valkenburg heet. In dat geval zou kasteel Genhoes het stamkasteel van de heren van Valkenburg zijn geweest. Genhoes betekent: 'het huis'. Deze benaming treffen we ook vaak aan bij andere adellijke huizen in Limburg. In de 11e eeuw was Genhoes letterlijk: het huis te Oud-Valkenburg.

Bouw- en bewonershistorie

Of de geschiedenis van kasteel Genhoes daadwerkelijk tot de 11e of 12e eeuw is terug te voeren, kan voorlopig niet met zekerheid worden aangetoond, hoewel een akte van keizer Hendrik III uit 1041 melding maakt van de 'villa Falchenberg'. Het eerste vaststaande jaartal uit de geschiedenis van Oud-Valkenburg is het jaar 1381, toen Johan van Hulsberg en Johan van Aldenvalckenborgh genoemd werden als eigenaars van de 'hof' Oud-Valkenburg. Of dit toen al een kasteel betrof is onduidelijk. In 1475 werd Johan van Ghoor, heer van Eys, door vererving eigenaar van het goed. Zijn zoon Herman liet het bezit in 1535 na aan Johan van Streithagen, die getrouwd was met Maria van Goor. Deze bouwde tussen 1540 en 1560 het kasteel, zoals dit nog ten dele bestaat. Dit gebouw, met drie vleugels en een voorburcht, is terug te zien in geschematiseerde vorm op de kaart die Jacob van Deventer in 1555 tekende. Tijdens een van de belegeringen aan het begin van de Tachtigjarige Oorlog werd het kasteel verwoest (waarschijnlijk door Alexander Farnese in 1578 of 1579), net als veel andere kastelen in het Maasland. Rond 1600 werd het door de toenmalige bezitters, de Van Streithagens, herbouwd. Een lid van de familie Hoen van Hoensbroeck erfde het als schoonzoon van de familie.

Een Letse maarschalk in dienst van de Oostenrijkse keizer, Georg baron von Tunderfeld (1688–1748), was de volgende eigenaar. Na de dood van de maarschalk werd het kasteel gekocht door de Akense lakenfabrikant Leonard Thimus. Deze liet het kasteel moderniseren en voegde de noordvleugel en de huidige economiegebouwen toe. Zijn dochter trouwde met ene Pelser en hun nazaten bleven gedurende anderhalve eeuw, tot begin 20e eeuw, de vaste bewoners. Van deze nazaten bleven uiteindelijk vier ongetrouwde zusters over, waarvan jonkvrouwe Pelser-Berensberg tot 1929 de laatste eigenaresse van Genhoes was. Daarna werd het kasteel achtereenvolgens bewoond door de families Huygen en Dankelman, de gebroeders Krijnen (die er een antiquairszaak dreven) en de kunstschilder William Halewijn.

Eigenaar van het kasteel is sinds 1955 de Vereniging Natuurmonumenten. De huidige bewoners zijn het kunstenaarsechtpaar Van Dijk, die met veel liefde het kasteel onderhouden. Ook is de historische tuinaanleg, waar vrijwel niets meer van over was, gedeeltelijk hersteld. In 2008 zijn in de kasteelboerderij appartementen gebouwd, waarbij ook archeologisch onderzoek is gedaan. Hierbij zijn sporen van oudere gebouwen gevonden, waarbij ook brandsporen aangetoond konden worden.

Beschrijving

Tuin en landgoed

Kasteel Genhoes wordt aan de westzijde ontsloten door een korte oprijlaan, die met rijen lindebomen is beplant. Aan de noordzijde van het kasteel bevindt zich buiten de omgrachting een U-vormige kasteelhoeve uit de 18e eeuw. Naast de hoeve bevindt zich aan het einde van de oprijlaan een inrijpoort. Het kasteel is toegankelijk via een boogbrug, die uit de 16e eeuw dateert of wellicht nog ouder is. Het kasteel zelf is geheel omgracht (door de binnengracht); de kasteeltuin is deels omgracht (door de buitengracht). De parkaanleg tussen de beide grachten bevat elementen van de 18e-eeuwse, geometrisch aangelegde tuin, waarvan nog een rond bassin, de fundamenten van een ijskelder, een vijverpaviljoen (het eendenhuis) en enkele terracotta tuinbeelden resteren. Rond 1825 werd deze formele tuin uitgebreid met een Engelse landschapstuin, waarvan nog enkele monumentale bomen resteren, waaronder rode beuk, plataan, linde en eik in een wandelbosje ten zuiden van het kasteel. De langgerekte moestuin is omgeven door mergelstenen muren.

Kasteel exterieur

Het kasteel zelf heeft een L-vormig grondplan, rondom een binnenplaats, die aan de onbebouwde zijden wordt afgeschermd door een mergelstenen muur. Het gebouw bestaat uit een 16e- of 17e-eeuwse westvleugel en een in de 18e eeuw aangebouwde dwarsvleugel. Het oudste deel van het kasteel is waarschijnlijk de zware hoektoren, die de twee vleugels verbindt. In zijn huidige vorm stamt de toren uit ca 1500, maar bouwhistorisch onderzoek heeft in 2006 aangetoond dat delen uit de 12e of 13e eeuw stammen. De toren heeft een achtkantig, aan de voet sterk geknikt dak, dat eindigt in een uivormige spits, waarop zich een windvaan met het jaartal 1620 bevindt. De oudste vleugel, met trapgevel, is grotendeels uit Limburgse mergel opgetrokken met verwerking van speklagen en heeft een zadeldak met onder de dakrand een fries met gotische boogjes. De jongere vleugel is van baksteen met hardstenen deur- en raamomlijstingen en een mansardedak. De hoofdingang van het kasteel bevindt zich in de 18e-eeuwse vleugel, waar zich een barokke ingangspartij bevindt.

Kasteel interieur

In het interieur bevinden zich diverse interessante architectuurelementen, zoals een balustertrap, stucplafonds, eikenhouten parketvloeren en zaalbetimmeringen, drie geschilderde supraporten en een schoorsteenmantel van bruingeaderd marmer in Lodewijk XV-stijl met een geschilderd schoorsteenstuk voorstellende Diana op jacht. In de kelders van het kasteel is nog een origineel cachot aanwezig.



Kasteel Genhoes

Kasteel Schaloen is een kasteel in Oud-Valkenburg in de Zuid-Limburgse gemeente Valkenburg aan de Geul. Het kasteel is een rijksmonument. Het maakt samen met de Johannes de Doperkerk en Genhoes deel uit van het rijksbeschermd gezicht Oud Valkenburg. Het is tevens onderdeel van het Buitengoed Geul & Maas.

Ligging

Het kasteel is gelegen in de beemde van de rivier Geul vlak bij het dorp Oud-Valkenburg. De gracht rond het woonhuis wordt gevoed met water van de Molenbeek, een Geultak die in de 16e eeuw de hoofdtak van de Geul vormde. Het kasteel ligt ten noorden van de Oud-Valkenburgerweg, de doorgaande weg van Valkenburg naar Schin op Geul.

Aan het eind van een oprijlaan komt men bij een watermolen en vervolgens, via een poorthuis, op een plein waaraan het kasteel en de voorburcht zijn gelegen. De mergelstenen Schaloensmolen uit 1699 was oorspronkelijk een banmolen, maar doet tegenwoordig alleen dienst als demonstratiemolen. In de kasteeltuin heeft de plaatselijke IVN-vereniging een Limburgse heemtuin aangelegd, die voor het publiek toegankelijk is.

Bewonersgeschiedenis

De oudste gegevens van het bestaan van Kasteel Schaloen dateren uit 1381. Op het eind van de 14e eeuw waren er twee eigenaren: ridder Jan van Hulsberg, schout van de schepenbank van Klimmen en Geraerdt Mulaerdt. Later deelt eerstgenoemde het kasteel met Gerard van der Linden. Na 1397 was Reinier II van Hulsberg eigenaar van het gehele kasteel. In 1442 en 1457 was het kasteel in bezit van zijn zoon Reinier IV van Hulsberg van Schaloen genoemd Sjaloen, zo blijkt uit de archieven in Maastricht en Tongeren. Opvolger was zijn zoon Librecht van Hulsberg en na diens dood in 1530 kwam het goed aan zijn broer Johan van Hulsberg. Diens zoon Reinier V van Hulsberg van Schaloen werd de volgende kasteelheer. Deze werd opgevolgd door zijn broer Gerard van Hulsberg, die in 1605 de rechten op de heerlijkheid Oud-Valkenburg verkrijgt. De familie woonde op Huys de Dohm in Welten. In de Spaans-Nederlandse oorlog in de zestiende eeuw werd het kasteel bijna geheel door brand verwoest, maar het kon in 1656 weer worden herbouwd.

Na de dood van Gerard werd Johan Reinier Hoen van Cartils eigenaar door vererving. Hij was ook nog bezitter van kasteel Cartils en hij kocht in 1644 de heerlijkheid Schin op Geul van de Spaanse koning. Rond 1665 volgde zijn zoon Gerard Ernest Hoen van Cartils hem op. Deze liet een aantal gebouwen neerzetten, onder meer een watermolen en een kluis op de Schaelsberg. Hij was getrouwd met Anna Agnes van Renesse van Elderen. Zij bracht de titel van graaf in de familie. De Calvariegroep, in de volksmond de Drie Beeldjes genoemd, aan de voet van de Schaasberg aan de Geul, is ook gesticht door de heer van Schaloen in 1739.

Maximiliaan Hendrik de Hoen Cartils had geen kinderen en zijn neef, graaf Maximiliaan Hendrik Laurens Hoen de Cartils erfde het goed in 1782. Hij trouwde met Felicitas van Hohenzollern, een prinses Hohenzollern-Hechingen. Ze woonden niet op Schaloen. De graaf kocht de ruïne van het Kasteel Valkenburg, dat tot 1919 in de familie bleef. Het echtpaar Hoen-Hohenzollern kreeg drie dochters. De oudste dochter trouwde met Ladislas de Villers Masbourg d'Eclaye. Zij erfden Schaloen. Na de Franse bezetting kwam het kasteel in eigendom aan de familie De Villers Masbourg d'Eclaye (1814). Tot eind jaren 60 in de 20e eeuw bleef deze familie eigenaar van Schaloen, al woonde zij sedert 1934 in Brussel. In 1968 werd de gemeente Valkenburg-Houthem de nieuwe eigenaar.

De tweede dochter, Philipine, trouwde met graaf de Hamal. Zij erfden kasteel Geulle en bewoonden het tot 1842. In dat jaar verkocht graaf de Hamal het kasteel Geulle aan de Belgische graaf Emile d'Oultremont.

De gemeente Valkenburg-Houthem verkocht het kasteel in 1977 aan aannemer Woudenberg. Hij restaureerde een gedeelte met hulp van subsidies. In 1986 kocht de familie Bot (aannemer) het goed en ging wonen in het hoofdgebouw. Bot begon onder meer met de exploitatie van de voorburcht als hotel-appartementen. Alle gebouwen werden in de jaren die volgen gerestaureerd.

Het slot heeft tegenwoordig niet meer de functie die het vroeger had, maar de stallen en bijgebouwen zijn nu in gebruik als hotel. Het kasteel zelf is niet te bezichtigen. Anno 2013 staat het kasteel te koop, het duurste huis dat te koop is in Nederland.

Heren van Schaloen in Maastricht
De heren van Schaloen bezaten, zoals veel adellijke families, een refugiehuis in een nabije stad, in dit geval in de Bredestraat in Maastricht. Enkele leden van het geslacht Van Hulsberg waren in de 16e eeuw burgemeesters van Maastricht (zowel van Luikse als van Brabantse zijde).

Bouwgeschiedenis

Het rechthoekige kasteel is gebouwd van mergel en dateert oorspronkelijk uit de 12e eeuw. Toen was het iets kleiner. In de volgende eeuw is het uitgebreid, maar in 1575 bijna geheel afgebrand. Op de kaart van Jacob van Deventer uit 1550 is het kasteel met naamsvermelding Sloenes duidelijk te zien in zijn toenmalige vorm. In het midden staat een woontoren met een uitbouw als ingang. Aan twee zijden is een vleugel aangebouwd. De arkeltorentjes stammen uit de 16e eeuw. Rondom ligt een brede gracht.

In 1656 restaureerde Johan Reinier Hoen van Cartils het kasteel, nadat jarenlange leegstand. Een inscriptie in het Latijn vertelt dat na de brand in 1575, het echtpaar Hoen van Cartils en Johanna Maria van der Merwijck het pand gered hebben en hersteld. De toestand in 1656 is ook een rechthoekig gebouw met 4 bouwlagen onder een zadeldak en een gewelfde kelder. Aan de verschillende soorten mergel is te zien, dat materialen zijn hergebruikt bij de diverse restauraties. In 1721 en in 1738 volgden weer restauraties. In 1721 wordt er ook nog een tiendschuur gebouwd, die nu als hotel fungeert.

Na de Franse bezetting in 1814 kwam het kasteel in eigendom van de familie De Villers Masbourg d'Eclaye. In 1894 lieten zij het kasteel door architect Pierre Cuypers grondig restaureren in een neogotische stijl en kreeg het kasteel zijn huidige uiterlijk met een aangebouwde westelijke toren en traptoren aan de voorzijde en verhoogde arkeltorentjes. De gevels kregen een nieuwe, meer regelmatige indeling, de voorgevel kreeg een erker en de achtergevel een balkon. Het interieur werd eveneens vernieuwd.

Na de inkwartiering van Amerikaanse soldaten op het eind van de Tweede Wereldoorlog (1946) was het huis helemaal vernield van binnen. Na restauratie in 1956 was het hoofdgebouw weer geschikt voor bewoning.

De voorburcht, aan de westzijde, zou uit de middeleeuwen zijn, gezien de ovale vorm. Deze is opgetrokken uit baksteen met speklagen van mergel. Brandmuren hebben trapgevels. De ingangen hebben rondboogpoorten. Boven een hiervan is een boogversiering en inscriptie. Op de voorgevel beelden muurankers het jaartal 1701 uit. Waarschijnlijk geven deze de restauratie aan door Gerard Ernst Hoen van Cartils. In de tweede helft van de 20e eeuw was in een gedeelte een café met theetuin gevestigd. Sinds 1986 zijn er hotelappartementen in het kasteel.

Het poortgebouw, vernieuwd in 1718, ligt achter een bruggetje over de gracht. Het is ook in mergel gebouwd en voorzien van een schilddak. Boven de ronde poort is een driehoekige timpaan. Op het dak staat een torenvormige dakruiter. In 1987 wordt het gebouw als beheerderswoning ingericht. Tegenwoordig heeft het een horecafunctie.