De Hooge Vuursche is een vroeg-20ste-eeuws kasteelachtig buitenhuis in de gemeente Baarn. Het is niet te verwarren met het gelijknamige voormalig 17e-eeuwse buitenhuis, vermoedelijk gesloopt in 1815. Dat buitenhuis stond ter hoogte van de huidige afslag naar Lage Vuursche, aan de noordzijde van de Hilversumsestraatweg.

De uitgestrekte bossen tussen Baarn en Hilversum waren in de 19e eeuw eigendom van jonkvrouwe Louise Charlotte Rutgers van Rozenburg (1854 - 1908) en staan bekend als de Hooge Vuursche. Ze trouwde met Johannes Adrianus Leonard van den Bosch (1861 - 1943) en samen woonden ze in een landhuis aan de overzijde van het huidige kasteel, aan de zuidzijde van de Hilversumsestraatweg.Na haar overlijden trouwde Van den Bosch met baronesse Ernestine Louise van Hardenbroek van Lockhorst, en gaf opdracht aan bouwmeester Eduard Cuypers een kasteel te bouwen.

Veel ornamenten die in het kasteel zijn verwekt hebben met scheepvaart te maken, omdat Van den Bosch een opleiding tot luitenant-ter-zee 1e klasse heeft gehad. De tuinen werden aangelegd door tuinarchitect Dirk Tersteeg uit Naarden. De bestaande Serpentine-vijver werd met 1500 meter verlengd en het uitgegraven zand werd gebruikt om de grond om de vijver te verhogen. Deze heuvels worden de Bloedberg genoemd.

Op het toegangshek staat het jaartal 1912, maar aangenomen wordt dat het huis in 1911 werd voltooid. De familie gaf er veel feesten, maar na de echtscheiding in 1915 verbleef Van den Bosch meer en meer in de Verenigde Staten.

In 1938 werd een groot deel van het landgoed verkocht aan Staatsbosbeheer en het landhuis werd vanaf 1939 verhuurd aan hotelexploitant Buurke. Na een brand in 1940 werd de ruïne in 1943 verkocht aan Hotel Maatschappij Gooiland; het landhuis werd 1944 herbouwd onder architect W.C. Hamdorff sr. In 1975 werd het kasteel overgenomen door de Heineken Exploitatiemaatschappij, die er een conferentieoord van maakte. Vanaf 1987 verpachtte Heineken het aan opeenvolgende hotelketens Postiljon en Accor tot het in 2007 werd gekocht door de Event Company en een investeerder. Het kasteel werd grondig gerenoveerd. In het "Kasteel de Hooge Vuursche" zijn 19 gastenkamers en het koetshuis heeft nu zes vergaderruimten. Het huis is een van de trouwlocaties van Baarn.

Kasteel de Hooge Vuursche

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

Kasteel Groeneveld is een landgoed in de gemeente Baarn. Het is in gebruik als "Buitenplaats voor stad en land" van Staatsbosbeheer. Een lange oprijlaan vanaf de Amsterdamsestraatweg vormt de zichtas van het landgoed. Deze zichtas loopt via de gang op de bel-etage door tot ongeveer twee kilometer in de bossen achter het kasteel. Vroeger liep de zichtas zelfs door tot de Monnikenberg richting Hilversum.

Kasteel

In de zeventiende en achttiende eeuw was het gebruikelijk voor rijke Amsterdammers om een buitenplaats aan te schaffen waar tijdens de zomer kon worden verpoosd. Vaak liggen deze buitens op de grens van zand- en veengrond. De landgoederen in 't Gooi ('s-Graveland), langs de Vecht en aan de binnenduinrand (de Keukenhof) zijn hier voorbeelden van.

Marcus Mamuchet

Marcus Mamuchet (1575/76-na 1638) was een telg uit een koperslagersfamilie, die uit Frankrijk gevlucht was uit angst voor religieuze vervolging. Omdat de familie ook eigenaar was van de heerlijkheid Houdringue ten zuidwesten van Lille, voegden zij aan de familienaam 'van Houdringen' toe. Hun zoon Andries (de) Mamuchet trouwde met Cornelia de Malepart, die onder meer de buitenplaats De Eult bij Soestdijk bezat. In 1671 verhuisden zij naar hofstede De Biesen bij Baarn aan de 'wegh naar 't groene wout' die ooit bij kasteel Drakenburg had gehoord. De Biesen was daarvoor in het bezit geweest van de familie Deutz, Andries was de zwager van Elisabeth Deutz. Na het overlijden van Andries op 8 september 1684 verwierf hun ongetrouwde zoon Marcus Mamuchet jr. de hofstede met het landgoed dat drie kilometer lang was. Hij liet in 1710 op de grond van een oude hofstede een vrijwel vierkant zomerverblijf bouwen. Het bestond uit het middengedeelte van het huidige hoofdgebouw, het koetshuis en de oranjerie. Het huis bestond uit een souterrain, een bel-etage en verdieping. Het had een omlopend schilddak met schoorstenen op de hoeken. De tuin werd aangelegd in de Franse, formele stijl. Ook het jagershuis links van de oprijlaan werd in die tijd gebouwd. Marcus leidde een teruggetrokken bestaan, wel ontving hij bezoek van zijn familie op het nabijgelegen Houdringe in De Bilt. Hij stierf kinderloos in 1730, zijn nichten verkochten het landgoed.

Cornelis Hasselaar

De volgende bewoner was Cornelis Hasselaer die in 1735 op een veiling voor 3000 gulden de ambachtsheerlijkheid Eemnes-Binnen en -Buiten kocht. Hij overleed op 28 november 1737 en werd in de Sint-Nicolaaskerk begraven. Zijn zoon, Pieter Cornelisz. Hasselaer, 17 jaar oud, erfde de ambachtsheerlijkheid. Hij verkocht deze in 1755 en vertrok naar Indië.

De volgende bewoner is Jan Lucas van der Dussen. Rond 1760 werden aan het kasteel twee halfronde vleugels gebouwd. In 1774 kocht Hasselaer het kasteel terug. Na zijn overlijden in 1797 kwam het kasteel in handen van Joan Huydecoper van Maarsseveen (1769 - 1836).

Park

Het landgoed rond het kasteel is ongeveer 130 ha en wordt beheerd door Staatsbosbeheer. Het park van kasteel Groeneveld werd aangelegd in de Hollandse Barokke stijl, die wordt gekenmerkt door strenge geometrische vormen en imponerende oprijlanen.

Toen in de achttiende en negentiende eeuw de Engelse landschapsstijl opgeld deed, werd het park omgevormd. Waterpartijen, heuvels, slingerende paden en boompartijen werden aangelegd. Vooral na 1830 werd de landschapsstijl in Groeneveld geperfectioneerd. Ook werd er een ijskelder aangelegd. Deze bestaat nog en wordt nu bewoond door grootoorvleermuizen.

Nadat de tuin tientallen jaren was verwaarloosd, werd hij eind 70'er jaren door Michael van Gessel gerestaureerd, waarbij hij de landschapsstijlen uit de verschillende perioden intact liet en samenbracht tot een geheel.

Kasteel Groeneveld

Drakensteyn (ook wel Drakestein, Drakenstein of Drakensteijn) is een kasteel en landgoed gelegen nabij Lage Vuursche, in de gemeente Baarn.

Geschiedenis

De oude geschiedenis van Drakensteyn is nauw verbonden met die van ridderhofstad Drakenburg bij Baarn die in de negentiende eeuw is afgebroken. In 1360 is voor het eerst geschreven over een hofstede Drakesteyn die in 1385 aan Frederik van Drakenburg werd beleend.

In 1634 werd Ernst van Reede de eigenaar van hofstede Drakensteyn. Zijn zoon Gerard liet in 1640 een nieuw, volledig symmetrisch achthoekig huis bouwen, mogelijk naar een ontwerp van Jacob van Campen. Het huis werd erkend als ridderhofstad en Gerard werd ridder. In die dagen werd ook het dorp Lage Vuursche gebouwd. Ridder Gerard liet een kerk bouwen met een pastorie, een school, een molen en een herberg.

In de Gouden Eeuw werd in de Laagte van Pijnenburg een groot aantal kastelen en landhuizen verbouwd en gebouwd, zoals Soestdijk, Kasteel de Hooge Vuursche, De Eult, Pijnenburg en Ewijckshoeve. Nadat Gerard van Reede in financiële moeilijkheden was gekomen, verkocht hij Drakensteyn op 20 december 1671 voor 27.300 gulden aan de Amsterdammer Joan Reynst die het als zomerverblijf ging gebruiken.

In de zeventiende en achttiende eeuw wisselde het kasteel enkele malen van eigenaar. Het huis was tot 1779 in het bezit van leden van de familie Godin. In 1780 vond een verbouwing plaats waardoor het aanzicht van het huis veranderde: de Ionische zuilen werden verwijderd. In 1807 werd Drakensteyn eigendom van mr. Paulus Wilhelmus Bosch, burgemeester van Utrecht. Het huis bleef 150 jaar in de familie, tot het in 1959 door Frederik Lodewijk Bosch van Drakestein aan prinses Beatrix werd verkocht. Zij liet het kasteel restaureren en trok er in 1963 in. Een in slechte staat verkerend ensemble van beschilderde linnen wandbespanningen, door Jurriaen Andriessen vervaardigd in 1780, werd toen verwijderd uit het interieur. Deze doeken, die lange tijd op de zolder van paleis Soestdijk werden bewaard, werden na enige tijd gerestaureerd en hangen tegenwoordig in Museum Van Loon in Amsterdam.

Ook na haar huwelijk met Claus van Amsberg in 1966 bleef prinses Beatrix in het kasteel wonen. Nadat zij in 1980 koningin was geworden, verhuisde ze met haar hele gezin in 1981 naar paleis Huis ten Bosch in Den Haag. Nadien werd Drakensteyn gebruikt als buiten- en gastenverblijf.

In 2006 werd bekendgemaakt dat Drakensteyn gerenoveerd zou worden om het kasteel weer bewoonbaar te maken. Er zouden enige meters bijgetrokken worden en het zou volop beveiligd en klaargemaakt worden voor de eenentwintigste eeuw. Dit bericht gaf voeding aan de geruchten dat de abdicatie van koningin Beatrix aanstaande zou zijn. De Rijksvoorlichtingsdienst (RVD) wilde hier echter niet op ingaan. Uiteindelijk deed koningin Beatrix troonsafstand op 30 april 2013. Hierna zou zij nog enige tijd op Huis ten Bosch blijven wonen. Op 4 februari 2014 maakte de RVD bekend dat zij op die datum officieel haar intrek had genomen in Kasteel Drakensteyn.

Kasteel en landgoed zijn niet toegankelijk voor publiek aangezien Drakensteyn privébezit is gebleven en daardoor, anders dan andere koninklijke paleizen, niet onder de Rijksgebouwendienst valt.

Naast het landgoed Drakensteyn ligt de begraafplaats waar Beatrix' in 2013 overleden zoon Friso is begraven.



Drakensteyn Castle


Kasteel Sypesteyn is een kasteel in de Noord-Hollandse gemeente Wijdemeren.

Geschiedenis
In 1572 werd Aert Abramsz. van Sijpesteijn, mogelijk een lid van de familie Van Sypesteyn, beleend met een hofstede. Er stond ook een ruïne die mr. Cornelis Ascanius van Sypesteyn, heer van Sypesteyn (1638-1673) in 1664 kocht en liet herstellen, maar het kasteel werd vervolgens opnieuw verwoest in 1673; de titel en terreinen verbonden aan de heerlijkheid bleven tot 1778 in de familie.

Nieuwste geschiedenis
Op 17 augustus 1899 kocht jhr. Catharinus Henri Cornelis Ascanius van Sypesteyn (1857-1937) de terreinen waarop het vroegere kasteel zou hebben gestaan; zijn voorvader had hetzelfde rond 1814 geprobeerd, maar toen was de vraagprijs veel te hoog. Hij begon in 1902 met de opbouw van een nieuw kasteel op de oude fundamenten, het hoofdgebouw werd opgebouwd vanaf 1924. In 1927 kwam er een eind aan de bouw wegens geldgebrek. In 1923 was er al een tentoonstelling ingericht voor koninginnedag, het museum opende een jaar later. Van Sypesteyn bracht daar zowel zijn verzameling van familieportretten als die van zijn porselein in onder. Bovendien verdiepte hij zich in de 16e-eeuwse tuinkunst om vervolgens daar een boek over te publiceren en de tuin van Sypesteyn volgens die inzichten aan te leggen.

Van Sypesteyn Stichting
In 1902 richtte Van Sypesteyn een stichting op die als doel had de instandhouding en uitbreiding van de verzameling die de familie Van Sypesteyn betreft, waarna de collectie een museumcollectie werd en in het kasteel werd ondergebracht. In 2002 werd ter gelegenheid van het 100-jarig bestaan een (foto)boek uitgebracht onder de titel Een droom wordt werkelijkheid. Leven en werk van jhr. C.H.C.A. van Sypesteyn.

Kasteel Sypesteyn

Huis De Trompenburgh is een belangrijke buitenplaats in 's-Graveland, vermoedelijk gebouwd door Daniël Stalpaert voor admiraal Cornelis Tromp, zoon van de legendarische admiraal Maarten Harpertsz Tromp. Het landhuis heeft de vorm van een schip en is omgeven door water. Vanaf het dak, vormgegeven als een scheepsdek, reikte het uitzicht vroeger tot aan de Zuiderzee. In dit huis ontving admiraal Tromp in de zomermaanden gasten.

Trompenburgh is een bijzonder bouwwerk uit de Gouden Eeuw, het heeft de eeuwen vrijwel onveranderd doorstaan. Als kleine broer van Paleis Huis ten Bosch behoort het tot de bijzondere gebouwen van 17de-eeuwse architectuur. Zowel het ontwerp, een huis met een achthoekige koepel, als de geschilderde decoraties in het interieur zijn van grote historische waarde. Het huis behoort tot de Top 100 van de Rijksdienst voor de Monumentenzorg uit 1990.

Geschiedenis
Zoals veel welgestelde Amsterdammers in de Gouden Eeuw bezat Cornelis Tromp naast een aanzienlijk pand aan de Oudezijds Voorburgwal een tweede huis buiten de stad. Hierbij werd het huis binnen de stad in het winterseizoen bewoond, het landhuis buiten de stad in de zomermaanden. Twee keer per jaar verhuisden bewoners en personeel, en bij de minder rijke families ook servies, linnengoed en huisraad, van de ene plek naar de andere plek, meestal per schip.

De eerste opzet van het buitenhuis, toen nog de Hooge Dreuvik geheten, dateert van 1654. Opdrachtgever was Joan van Hellemondt, de eerste echtgenoot van Tromps vrouw Margaretha van Raephorst. Tromp moest het in 1675-1684 laten herbouwen nadat een Franse legereenheid het in het rampjaar 1672 grondig had verwoest. De admiraal had geweigerd een brandschatting van 3500 gulden te betalen.

Tromp noemde het buitenverblijf na 1676 "Silisburgh". Dat was om de aandacht te vestigen op de adellijke titel die hij had verkregen van koning Christiaan V van Denemarken nadat hij als opperbevelhebber van de vloot had deelgenomen aan de strijd tegen Zweden. Het was een van de vele onderscheidingen die hij ontving voor zijn zeemanschap. Er werden regelmatig gasten uitgenodigd op het buitenverblijf in 's-Graveland. Zij ontvingen een uitnodiging die was ondertekend door de "Graaf van Silisburgh". Tromp was vrij kieskeurig: de genodigden waren allemaal vooraanstaand in politiek, handel of op zee. Zo brachten stadhouder Willem III, de Franse markies van Ausson en prins Philips, de zoon van de Grote Keurvorst van Brandenburg, een bezoek aan Tromp in zijn zomerresidentie.

Omgeving

Trompenburgh ligt op de rand van het Gooi, waar het zand uit het Pleistoceen onder het veen van het Holoceen verdwijnt. Het Gooi was in de 17e eeuw nog een woestenij met heidevelden en bossen; een ideaal jachtgebied, maar ook geschikt voor het leveren van brandhout. Bij goed weer was in het zuiden de toren van de Dom van Utrecht te zien; Tromp was daar lid van het kapittel, een populaire titel waarvoor hij heeft moeten betalen. Bij goed weer waren de Zuiderzee, het Muiderslot en Naarden zichtbaar. In het westen rezen in de verte de torenspitsen van Weesp en Amsterdam op.

Van het uitzicht dat Tromp en zijn gasten had is niet veel meer over, de bebouwing van Kortenhoef en Hilversum en het geboomte dat nu de 's-Gravelandse buitens omringt geeft het gebied een geheel ander aanzien. De grote bomen wekken de indruk dat het landschap er altijd zo heeft uitgezien. Dat is niet het geval, want toen het huis in 1674 werd gebouwd, was 's-Graveland nog maar net ontgonnen.

Indeling

Het huis bestaat uit een woongedeelte - het corps de logis - dat houten buitenmuren heeft. Door een gang is het huis verbonden met een erachter gelegen groot achthoekig paviljoen. Hierin bevindt zich de 'koepelzaal' met bijzondere wandbespanningen en schilderingen, die de verheerlijking van het geslacht Tromp uitbeelden. Er zijn zeestukken van de schepen Witte Olifant en Hollandia, zeeslagen (waaronder een door Willem van de Velde de Oude) en portretten van vader en zoon Tromp en hun echtgenoten.

Trompenburgh

Oud Bussem is een landgoed ten oosten van de autosnelweg A1 en Bussum, op het grondgebied van Huizen (Bikbergen) en Naarden, aan de Flevolaan 69. Het landgoed is vrij toegankelijk.

Geschiedenis
In 1570 schonken de besturen van Naarden en de Gooise dorpen het landgoed Oud Bussem aan Paulus van Loo, de Baljuw van Gooiland.

Op het landgoed lag een boerderij, die in 1672 bij het beleg van Naarden door de Fransen verbrand werd en in de 18e eeuw herbouwd werd door Michiel Hinloopen. In 1874 brandde de boerderij opnieuw af.

In de 18e eeuw werd op het landgoed tevens een landhuis gebouwd door Abraham Scherenberg. Dat werd in 1929 afgebroken en herbouwd door Pieter van Leeuwen Boomkamp. Architect was D.F. Slothouwer. In 2010 werd aan de achterzijde van het landhuis een Orangerie aangebouwd.

Ten slotte werd in 1902 op het landgoed een hofstede gebouwd door Joannes van Woensel Kooy, waarin "de Maatschappij tot het exploiteren van een hygiënische melkerij" werd gevestigd. Architect was K.P.C. de Bazel. Het werd een complex, bestaande uit het hoofdgebouw (Hofstede Oud Bussem) met koestallen en hooizolders, een zuivelhuis en een kantoor annex dienstwoning. Verder 2 dienstwoningen aan de Flevolaan en 2 dienstwoningen aan de Oud Blaricummerweg.

In 1925 werd het uitgebreid met een zaaddrogerij, waarin vanaf 1947 het Theater De Plankeniers werd gevestigd. In september 1940 logeerde rijksmaarschalk Göring enkele nachten in de witte villa die toen eigendom was van Pieter van Leeuwen Boomkamp, die een rijke NSB'er was (zie: Omzien in verwondering, Annie Romein-Verschoor). De melkerij werd in 1956 gesloten. De hofstede werd een aantal jaren als opslagruimte gebruikt door allerlei bedrijven. Daarna vestigde zich in 1970 in de hofstede de uitgeversmaatschappij Strengholt.

Melkerij Oud Bussem
Onderdeel van het landgoed was de Melkerij “Hofstede Oud-Bussem”. Deze modelboerderij werd in 1903 opgericht door Joannes van Woensel Kooy en Floris Vos. Van Woensel Kooy was een jonge landeconoom, die behalve een groot kapitaal ook idealistische motieven had. De onderneming had als doel, “zuivere natuur-melk” te produceren: rauwe, niet gepasteuriseerde melk die veilig te consumeren was. Dit in tegenstelling tot de vaak onhygiënisch geproduceerde melk uit die tijd die regelmatig leidde tot uitbraken van besmettelijke ziekten. Hoge hygiëne-eisen werden gesteld aan de koeien, het melkpersoneel en de verwerking van de melk, die in schone flesjes werd verkocht. Ook werden melkproducten zoals karnemelk, boter en yoghurt gemaakt. De voor het bedrijf benodigde stallen en bijgebouwen werden nieuw gebouwd door de architect De Bazel. De modelboerderij was vooral in de jaren 1910 en 20 succesvol, al moesten regelmatig financiële crisissen worden bezworen. Na de crisis van de jaren 30 fungeerde de boerderij steeds meer als een gewoon melkveebedrijf, zij het met een eigen zuivelfabriek. In 1956 werd het bedrijf opgeheven. De stalgebouwen werden in 1970 aangekocht en gerestaureerd door de huidige eigenaar-bewoner, uitgeverij Strengholt.

Gebouwen

Nadat het landgoed door Van Woensel Kooy in 1902 uit een veiling was verkregen voor f. 468.341,-, werden plannen gemaakt voor de modelboerderij en de organisatie daarvan. Als architect voor de nieuw te bouwen bedrijfsgebouwen werd de jonge architect K.P.C. de Bazel aangezocht. Het werd zijn eerste grote opdracht. De eerste steen werd gelegd in augustus 1903. Enkele dagen later overleed de initiatiefnemer Van Woensel Kooy zeer onverwacht. De bouw en de oprichting van het bedrijf werden voortgezet onder leiding van Floris Vos.

Het bedrijfscomplex werd ontworpen als een los ensemble van nieuwe en bestaande gebouwen. Centraal stond het nieuwe U-vormige stalgebouw, waarin vier aparte stallen voor 2x40 en 2x32 koeien werden ondergebracht. De vloeren en de muren werden tot een hoogte van 1.80 m betegeld. De plafonds en de voerbakken waren van beton; het gebruik van hout is tot een minimum beperkt. Zo konden de stallen optimaal schoon blijven.  Op alle hoeken waren kranen en was er gelegenheid voor de melkknechten om hun handen te wassen. Op de hoeken waren ruimten om voer te bereiden. Op de zolders was ruimte voor hooi. De stallen waren voorzien van een luchtverversingssysteem en van een ingenieus ondergronds mestafvoersysteem, waarbij gier en vaste mest gescheiden werden afgevoerd via buizen resp. in door paarden getrokken karretjes op rails.  Voor de mest was een aparte overdekte mestkelder gebouwd. Een aparte vijfde stal, met ruimte voor nog eens 40 koeien, had dezelfde voorzieningen.

Naast het stalgebouw werd een zuivelgebouw gebouwd. Dit gebouw bevatte een koelinstallatie, machines voor het reinigen van flessen, het karnen en kneden van boter, en bakken voor het bereiden van yoghurt. Ook was er een laboratorium voor kwaliteitscontrole.  Een apart gebouw bood onderdak aan de bedrijfsleider en zijn gezin en een annex was ingericht als verblijfsgebouw voor ongehuwde melkknechten. Daarnaast waren er nog diverse dienstwoningen voor gehuwde personeelsleden en hun gezinnen. Op het terrein stond ook nog de “oude boerderij”. Hierin werden o.a. stallen voor jongvee en paarden ingericht, alsmede een smederij en een timmerwerkplaats. Ook werd het als woonhuis gebruikt.

Oud Bussem

Schaep en Burgh of Schaepenburgh is een buitenplaats in 's-Graveland van 25 ha. Het ligt ten noorden van landgoed Boekesteyn. De naam is afkomstig van de stichter Abel Matthijszn Burgh, zoon van een bierbrouwer, en zijn neef en erfgenaam Gerard Schaep. Het hoofdkantoor van Natuurmonumenten bevindt zich in het oude landhuis. Het gebied was van oudsher een zanderij, die later opnieuw is ingericht als landgoed voor een buitenhuis met een park in Engelse stijl.

Geschiedenis

In de 17de eeuw werden kavels grond in 's-Graveland verkocht. Abel Matthijszn Burgh (1579), in 1609 getrouwd met Maria Cornelisdochter Queeckel, wordt in 1616 regent van het Aelmoesseniers Weeshuis te Amsterdam en in 1620 kapitein der burgerij. Hij koopt ruim twee kavels, de nummers 4 en 5 en een deel van nummer 3. Het andere deel van nummer 3 gaat naar Cornelis van Davelaer, die ook nummer 1 en 2 heeft. Burgh laat een groot huis met toegangspoort en stallen bouwen. Ook werd een boomgaard aangeplant. Door vererving blijft het landgoed tot 1801 in de familie.

Burgh - Schaep - Bicker

Burgh overlijdt kinderloos in 1646. Een van de vijf erfgenamen is Gerard Simonsz. Schaep. Gerard Schaep is gezant in Denemarken geweest en in latere jaren elf maal gekozen tot burgemeester van Amsterdam. Hij breidt het landgoed weer uit. Na zijn overlijden in 1666 gaat het landgoed naar zijn achterneef Jan Berndt Schaep, die in 1657 getrouwd is en een dochtertje Maria heeft. Jan Berndt overlijdt echter na vier dagen en Maria is zijn erfgename. Haar voogd beheert haar erfgoed. In 1681 trouwt Maria met Hendrik Bicker, die net tot hoofdingeland is verkozen. In 1691 wordt hij dijkgraaf van de polder. Ook hij is tweemaal burgemeester van Amsterdam geweest. Hij overlijdt in 1718 maar Maria blijft op het landgoed wonen tot haar overlijden in 1725.

De volgende eigenaars zijn Jan Bernd Bicker en Sara Pels. Ook hij wordt dijkgraaf van 's-Graveland. Hij is een van de initiatienemers tot ontginning van het Naarderveldt en zij kopen veel grond bij. Na haar overlijden in 1791 verhuurt hun dochter het huis. Tien jaar later wordt het verkocht aan Mr. Hendrik Daniël van Hoorn, die kort daarna overlijdt. Het landgoed wordt geveild en niet lang daarna verkocht. Tussen 2008 en 2018 heeft Natuurmonumenten verschillende grootschalige herstelwerkzaamheden uitgevoerd. Lanen, beplanting, vijvers, paden en de tuin rond het huis werden ingrijpend in ere hersteld.

In de 17de eeuw heeft de familie Schaep een ijskelder aangelegd. Natuurmonumenten heeft de kelder in 1985 gerestaureerd en geschikt gemaakt voor overwinterende vleermuizen.

Van Loon

In 1820 laat de toenmalige eigenaar jonkheer Willem van Loon het huis verbouwen en noemt het Swaenenburch. Ook het park wordt naar Engelse Landschapsstijl ingericht door landschapsarchitect Jan David Zocher. Rechte lanen werden vervangen door slingerende paden, ronde vijvers door waterpartijen. Het theehuis Het Capitool is een neoclassicistisch gebouw uit 1820. Het is gebouwd als biljartkamer en later gebruikt als uitzendlocatie voor het televisieprogramma Het Capitool en tot 2013 het radioprogramma Vroege Vogels. Ook is er een slangenmuur te vinden in het park naast de parkeerplaats.

Dedel

Swaenenburch wordt na het overlijden van mevrouw van Loon in 1877 in drie delen gesplitst. Cornelis Dedel, eigenaar van het aangrenzende Boekesteyn koopt het huis om afbraak tegen te gaan, en verhuurt het. Zijn zoon Jhr mr W.G. Dedel betrekt het huis na de dood van zijn vader in 1885 en woont er tot 1932. Na de Tweede Wereldoorlog wordt het huis door zijn kinderen verkocht.

In het landhuis met oranjerie en koetshuis bevindt zich sinds 1975 het hoofdkantoor van Vereniging Natuurmonumenten.

Op 25 februari 2002 breekt er brand uit in Het Capitool. Er is grote schade, maar alles wordt herbouwd. In 2004 is het theehuis weer in gebruik genomen.

Schaep en Burgh

Houdringe is een rijksbeschermde historische buitenplaats met negen complexnummers, waaronder een landhuis in De Bilt. Bij de oprijlaan aan de voorzijde staat nog een portierswoning uit het jaar 1902 en een bakstenen speelhuisje uit 1858.

De villa heeft een rechthoekige plattegrond en wordt geflankeerd door een zijvleugel. Dit classicistische hoofdgebouw werd gebouwd in 1779, ter vervanging van een ouder huis. Boven het souterrain zijn twee bouwlagen onder een afgeplat schilddak met aan de voorzijde twee negentiende-eeuwse dakkapellen. In de voorgevel is een baksteen ingemetseld met de inscriptie PHVW Aº 1779 (Pieter Hieronymus van Westrenen). Een hardstenen trap leidt naar de drie deuren op de bel-etage. De marmeren schouwen, beschilderde plafonds en stucwerk op de bel-etage dateren uit de bouwtijd.

De zijvleugels werden in 1954 in dezelfde stijl gebouwd.

Tuin
Op de plek van Houdringe stond in de zeventiende eeuw een boerderij die tot de abdij van Oostbroek behoorde. Jan Frederik (1652 - 1720) liet bij de boerderij een park aanleggen. De tuinen zijn sinds het einde van de jaren 60 in formele stijl aangelegd. De huidige parkaanleg aan de achterkant van het huis werd voor 1924 ontworpen door Jan David Zocher junior. De open ruimtes zijn omzoomd door bosranden.

Boerderij

Na de reformatie vervielen de eigendommen van het klooster aan de Staten van Utrecht. In 1650 verkochten ze de boerderij aan Jan Mamuchet (1601 - 1675). De landerijen kregen de naam Houdringe, omdat Jan zich op basis van oude rechten heer van Houdringe mocht noemen, een heerlijkheid in de buurt van het Franse Rijsel. Jan bezat een aantal huizen in Utrecht en een buitenplaats in Oegstgeest. De familie bezat vele landerijen. Zo liet Jans broer de hofstede Groeneveld in Baarn bouwen. Door de grondaankopen van Jan Mamuchets zoon Jan Frederik (1652 - 1720) groeide het landgoed flink. Hij liet de boerderij uitbreiden tot een bescheiden heerehuysinge.

Nieuwbouw in 1779

Eind 18e eeuw kwam de buitenplaats in bezit van de Utrechtse regentenfamilie Van Westrenen. Zij liet het vervallen herenhuis in 1779 slopen en gaf opdracht tot de bouw van het huidige middengedeelte.Het ontwerp is vermoedelijk van architect Abraham van der Hart. Door grondaankopen door de Van Westrenens besloeg het landgoed aan het eind van de 19e eeuw 340 hectare.

Na dood van eigenaar Johan Carel Willem Fabricius (1795-1881) werd het noordelijke deel van het landgoed ter grootte van 325 hectare verkocht. In 1882 werd het huis opgeknapt door een van de dochters Fabricius en Godfried Hendrik Leonard baron Van Boetzelaer.

In 1954 verkocht zoon Albert het landgoed aan Het Utrechts Landschap, die het huis verkocht aan bouwbedrijf Grontmij NV.

Huize Houdringe

Randenbroek is een in oorsprong middeleeuws huis en landgoed, nu stadspark in Amersfoort, gelegen aan de rand van een moerassig gebied, op een van de zandhoogten ten oosten van de Heiligenbergerbeek die langs de Utrechtse Heuvelrug loopt.

De heuvels in Park Randenbroek zijn rivierduinen die hier zo'n 10.000 jaar geleden na de laatste ijstijd zijn ontstaan. De Heiligenbergerbeek sleep in die tijd een lage bedding uit waardoor de hogere oeverlanden uitdroogden. De wind liet het zand vervolgens opstuiven tot heuvels. De hoogste heuvel in het park is 11.7 m hoog.

Al in 1249 wordt een Everard van Randenbroek genoemd. In 1325 wordt de ambachtsman Arnoud, heer van IJsselstein, door de bisschop van Utrecht met het goed beleend.

Tussen 1605 en 1660 was het huis in bezit van de familie Van Campen. In 1626 erfde de bekende architect en schilder Jacob van Campen het huis, waar hij in 1657 overleed. In 1646 kwam Jacob van Campen met de eigenaar van de Heiligenberg overeen om de weg naar de ingangspoort van zijn park recht door te trekken naar de Heiligenberg. Zo ontstond de huidige Heiligenbergerweg.

Hendrik van Lunteren gaf in de eerste helft van de 19e eeuw het park een nieuw ontwerp.

De voormalige oranjerie is jarenlang het atelier geweest van de beeldhouwer en bronsgieter Pieter Starreveld.

Het park bevat meerdere kunstwerken, waaronder keramiek van David van de Kop. Een aantal bronzen koppen van Pieter Starreveld zijn begin 21e eeuw gestolen.

Er zijn vijf panden binnen het park, waarvan de duiventoren een bronsgieterij huisvest, het koetshuis een poppentheater en de oranjerie het atelier van beeldhouwer en restauratiebeeldhouwer Ton Mooy.

Natuur
Park Randenbroek is een stukje groen midden in Amersfoort. Ondanks zijn geringe oppervlakte kent het park een grote verscheidenheid aan bomen en struiken, planten en dieren. Het park telt zeker vijfendertig soorten bomen en struiken, vijftig soorten planten en over een jaar gemeten zijn er vijfendertig soorten vogels en zes soorten vleermuizen te zien waaronder de laatvlieger, de dwergvleermuis, de grootoorvleermuis, de watervleermuis, de ruige dwergvleermuis en de rosse vleermuis. De rosse vleermuis is de enige soort waarvan bekend is dat zij jongen krijgt in het park.

In het noordoosten van het park zetelt al meer dan 30 jaar een reigerkolonie. Het aantal nesten varieert. Op het moment zijn er ruim 40 nesten hoog in de bomen te zien. De reigers zijn in het park aanwezig van februari tot juli.

De Heiligenbergerbeek langs Park Randenbroek voorziet de stad van vers water. Met dat water en de beekoevers dringt ook de natuur via het Heiligenbergerbeekdal tot diep in de stad door.

Huis Randenbroek

Slot Zeist is een zeventiende-eeuws slot in de Nederlandse gemeente Zeist dat gebouwd was als lustoord van Willem Adriaan van Nassau. Het slot is ontworpen door architect Jacobus Roman. Het slot is omgeven door een Engels landschapspark en het Broeder- en Zusterplein.

Het grondgebied waarop het slot is gebouwd werd in 1165 vermeld als eigendom van ene Godefridus van Seyst, zonder vermelding van een huis. In 1536 wordt wel melding gemaakt van bebouwing wanneer "dat huys te Seyst, vry eigen goed" door de Staten van Utrecht erkend wordt als ridderhofstad.

Willem Adriaan van Nassau heer van Odijk, Kortgene, Zeist en Driebergen een kleinzoon van Maurits van Oranje, kocht in 1677 de heerlijkheid van de Staten van Utrecht en liet het huidige slot bouwen.

Architect van het huis was Jacobus Roman, die ook Paleis Het Loo ontwierp. Het interieur is voornamelijk ontworpen door de hugenoot Daniël Marot. Zijn grotendeels bewaard gebleven muur- en plafondschilderingen doen denken aan de Franse barok. De bouw duurde van 1677 tot 1686.

In 1745 werd Slot Zeist aangekocht door de koopman Cornelis Schellinger. In 1746 schonk hij een gedeelte aan de hernhutters dat zou dienen als hun hoofdkwartier. De hernhutters lieten voor het slot een Broeder- en Zusterplein aanleggen.

In 1830 werd Jan Elias Huydecoper de nieuwe eigenaar. Hij gaf aan Jan David Zocher de opdracht om de achtertuin te ontwikkelen tot een landschapspark. Het barokke interieur werd aangepast aan de empirestijl die toen de mode was. De grote barokke muurschildering in het trappenhuis overleefde deze ingreep omdat die rechtstreeks op de muur was geschilderd.

In 1924 werd het slot door de gemeente Zeist gekocht.

Het slot werd in 1969 gerenoveerd onder leiding van architect Johannes Bernardus van Asbeck, die bracht het terug naar de oorspronkelijke barokstijl waarbij hij onder andere gebruik maakte van authentiek sloopmateriaal uit andere barokgebouwen.

Slot Zeist

Slot Zuylen is een kasteel in het dorp Oud-Zuilen nabij de stad Utrecht. Het ligt vanuit Utrecht gezien aan het begin van de Vechtstreek. De geschiedenis van het slot begint reeds in de 13e eeuw.

Geschiedenis

In de 13e eeuw werd door de Heer van Suilen en Anholt een donjon gebouwd. Van deze woontoren is niet veel bekend.

In de 14e eeuw werd de donjon uitgebreid met een zaalhuis. Het geslacht van Zuylen verdeelde zich in diverse takken: het geslacht Van Zuylen bleef tot aan de 14e eeuw heerser van het kasteel. In 1422 erfde Frank van Borssele het kasteel doordat hij aangetrouwd was. Het kasteel werd in datzelfde jaar met de grond gelijk gemaakt tijdens de Hoekse en Kabeljauwse twisten door de Utrechtse Hoeken.

Pas in 1510 werd begonnen met de herbouw van Slot Zuylen door de edelman Willem van Rennenberg. Kort na de ingebruikname werd het als ridderhofstad erkend. Zijn nazaten waaronder George van Lalaing, en de familie Egmond hadden het in eigendom tot het in 1611 werd verkocht aan de Amsterdamse koopman Jasper Quinget. Zijn stadgenoot Adam van Lockhorst werd zes jaar later de volgende eigenaar. Rond 1620 was admiraal Steven van der Hagen bewoner van het slot. Uiteindelijk kwam het slot in bezit van de familie Van Tuyll van Serooskerken.

De slangenmuur van 120 meter werd in 1742 gebouwd. In 1751-1752 is het slot voor het laatst ingrijpend verbouwd. Het slot kreeg een U-vorm: de weermuur werd gesloopt en de bijbehorende gracht gedempt, waardoor de binnenplaats een voorplein werd. Om een symmetrisch geheel te bereiken werd er een linkervleugel bijgebouwd. Er werd een extra buitenmuur gebouwd zodat er bij de nieuwe toegangsdeur een voorportaal ontstond met nieuwe trappen, zodat de kamers apart bereikbaar konden worden. Sindsdien zijn er aan het hoofdgebouw geen grote veranderingen meer aangebracht.
Van 1803-1808 werd Slot Zuylen om economische redenen door Willem René van Tuyll van Serooskerken verhuurd.
Begin jaren 50 van de 20e eeuw bracht Frederik Christiaan Constantijn van Tuyll van Serooskerken het slot met de tuinen onder in een stichting. Meerdere restauraties vonden er daarna plaats aan Slot Zuylen. Vandaag de dag heeft het onder meer de functie van museum.

Een van de bekendste bewoners van het slot was schrijfster Belle van Zuylen (1740-1805).

Slot Zuylen en omgeving
Het slot ligt in een parkje van 1,5 hectare met een 120 meter lange slangenmuur. Bij het kasteel behoren verder nog grachten met de volgende aparte rijksmonumenten: kademuren, een duiker, brug, poortgebouw, hoektoren, koetshuis, tuinmanswoning, slotboerderij, houtopslag- en wagenschuur, speelhuisje, ijzeren hekwerk en een moestuin.

Tussen het slot en de Vecht staat een kerk die na een brand is herbouwd in 1848. Het kerkje is een rijksmonument en eerder stond hier een kapel. Onder de kerkvloer bevindt zich een grafsteen van Willem van Rennenberg. Op ongeveer een halve kilometer afstand van het slot is de begraafplaats Oud-Zuilen gelegen die onder meer fungeert als begraafplaats voor de familie Van Tuyll van Serooskerken.
