Kasteel Het Steenen Huys is situated in a beautiful location on the German border between Roermond and Heinsberg. This restored national monument is also known as Vlodrop Castle.

Kasteel Het Steenen Huys dates from 1290. The current building was built in 1644. Gerard Bordels, ships and Mayor of Roermond, placed a stone with his family crest on the building in the same year. During the Second World War, in 1945, the building was damaged. It was restored at the end of the twentieth century. There is a coach house next to the castle and there is a large garden with a pond.

It is a symmetrical house with a striking middle ressault surmounted by a slate-covered turret. Also here is the entrance that is framed with freestone and bears a coat of arms. The flame pots placed on either side of the entrance come from the bridge pillars and date from 1742.

Kasteel Het Steenen Huys

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

Geschiedenis

Het kasteel werd voor het eerst schriftelijk vermeld in 1326. Kort voor die tijd moet het zijn gebouwd.

Godfried van Heinsberg, de Gulikse leenheer van Wassenberg, besloot in 1311 in het moerassig gebied ("broeck") van het Roerdal een woon- en jachtslot te bouwen. In de loop van de jaren is dit slot in handen van verschillende edellieden geweest, die er allen op hun eigen manier hun stempel op drukten. Het kasteel vormde de kern van de heerlijkheid Dalenbroek.

Een keerpunt was echter de Tachtigjarige Oorlog. In 1598 werd het kasteel belegerd en dit betekende het begin van de ondergang van de hoofdburcht.

Na de dood van de toenmalige kasteelheer, Hattardt van Pallandt, ontstond er een strijd tussen zijn schoonzonen om het kasteel. Toen in het jaar 1707 het kasteel uiteindelijk werd toegewezen aan Jan Ernest van Rollingen, was deze door de procesvoering dermate berooid, dat er geen geld was om het kasteel volledig te restaureren. Hij besloot in de voorburcht te gaan wonen en restaureerde deze, maar sloopte de hoofdburcht gedeeltelijk en gebruikte de kelders als voorraadschuur. Zo werd de hoofdburcht, nadat deze nog verder in verval was geraakt, in de 19e eeuw tot op de kelders afgebroken.

Het kasteel was een Gelderse enclave binnen het hertogdom Gulik.

Vanaf de jaren '90 van de 20e eeuw werd het kasteel, waarvan slechts de voorburcht in gebruik was, volledig bouwkundig en archeologisch onderzocht en werd op basis van onder andere een 18e-eeuwse tekening een nieuwe hoofdburcht gebouwd, met de nog aanwezige elementen van de middeleeuwse burcht erin verwerkt. Het complex is tegenwoordig in gebruik als hotel, restaurant en partycentrum.

Gebouw

De hoofdburcht had een vrijwel vierkante plattegrond met aan de noordzijde twee vierkante torens. Aan de zuidwestzijde werd in 1464 een ronde toren bijgebouwd. In 1550 werd het kasteel ingrijpend verbouwd, maar het raakte in verval en werd vanaf begin 18e eeuw geleidelijk gesloopt.

De voorburcht bestaat uit drie vleugels, gegroepeerd om een binnenplein dat afgesloten wordt door een poortgebouw. Het geheel stamt van 1707. Binnenin bevindt zich een galerij met vijf hergebruikte renaissancepilaren die dateren uit de eerste helft van de 16e eeuw.

Bij het kasteel behoort ook de Hoeve Daelenbroeck, met een vleugel uit 1701. Op de plaats van de 18e-eeuwse wagenschuur werd een nieuwe vleugel gebouwd.

Kasteel Daelenbroeck

Geschiedenis

Kasteel Aerwinkel werd in 1854 gebouwd door de bekende Nederlandse bouwmeester Pierre Cuijpers in opdracht van Pierre Geradts.

Het romantische neogotische kasteeltje ligt omgeven door een ook door Cuijpers ontworpen en prachtig aangelegde Engelse landschapstuin tussen Posterholt en buurtschap t Reutje.

De tuin ligt aan het eeuwenoude Munnichsbos en is dan ook omgeven door overvloedig natuurschoon.

Het huis ligt precies temidden van 2 grote gazons en wordt natuurlijk omgeven door eeuwenoude kastanjebomen, beuken en eiken. Door de de huidige eigenaren is er in 1997 een grote verscheidenheid aan bijzondere heesters en bomen aan toegevoegd. De soortenrijkdom is onovertroffen in het zuiden van Nederland. Er zijn meer dan 500 soorten heesters en bomen aangeplant.

Het is dan ook te beschouwen als een arboretum. In het voorjaar bloeien grote hoeveelheden Rhododendrons, in het najaar verkleuren de beuken en de kastanjes en kan er een ware Indian summer te beleven zijn.

In elk seizoen is Aerwinkel een prachtig stiltegebied. Er zijn nieuwe wandelpaden, de vijver bevat amfibieen en de huisdieren die er rond lopen (alpaca’s, pony’s en diverse soorten scharrelkippen) maken het gebied levendig.

https://www.kasteelaerwinkel.nl/het-kasteel/geschiedenis/

Aerwinkel Castle

Het Huis Hoosden of Hoosten is een herenhuis met omliggend landgoed in Sint Odiliënberg in de gemeente Roerdalen in de Nederlandse provincie Limburg. Het complex ligt in het Roerdal met ten noorden ervan de kerkberg Sint-Petrusberg met daarop de basiliek en Onze-Lieve-Vrouwekapel en ten oosten ervan de oude dorpskern.

Geschiedenis

Vanaf de 16e eeuw was het goed Hoosden een herenboerderij die werd verpacht. In 1637 kwam Hoosden in handen van de jezuïeten in Roermond. Door landverbetering en ontginning werden de opbrengsten van het landgoed verhoogd. Waarschijnlijk omstreeks 1662 werd de vervallen hoeve gesloopt en kwam er een nieuw gebouw.

De jezuïeten bouwden in 1737 Hoosden om tot buitenverblijf, waarvoor men een steenoven bouwde. In 1743 bestond Hoosden volgens een plattegrond uit een vierkant plein waar omheen de gebouwen stonden, waaronder de bouwhoeve. In het oosten stond ook nog een langgerekt gebouw, dat in de 19e eeuw op de Tranchotkaart niet meer te vinden is.

In 1772 bouwde men weer een steenoven met als doel om uitbreidingen of verbouwingen te plegen, maar die plannen kwamen te vervallen toen in 1773 de jezuïetenorde opgeheven werd.

Het complex werd in de loop van de 19e eeuw gewijzigd door de kopers van het geconfisqueerde goed, waarbij de vleugel aan de oostzijde en de gebouwen in het westen tegenover het hoofdgebouw af te breken. In de 19e eeuw woonden er telgen uit de Roermondse magistratenfamilie Geradts.

Vlak voor het einde van de Tweede Wereldoorlog werd de oude pachthoeve verwoest en werd niet meer opgebouwd. In plaats daarvan bouwde men een muur met toegangshek. Na het overlijden van de 100-jarige Suzanne Geradts-Regout (kleindochter van de Maastrichtse fabrikant Jules Regout) in 2004, werd het familiebezit verkocht.

Beschrijving

Het huis Hoosden bestaat uit een hoofdgebouw met aan de westzijde ervan een vierkant plein, aan de noordzijde daarvan aansluitend op het hoofdgebouw een dienstgebouw en aan de zuidzijde een dienstgebouw los van het hoofdgebouw. Tussen het noordelijke en het zuidelijke dienstgebouw staat aan de westkant van het plein een muur met toegangshek en tussen het zuidelijke dienstgebouw en het hoofdgebouw bevindt zich een toegangshek. Op het landgoed bevindt zich een hagelkruis.


Huis Hoosden

Hattem Castle, the smallest castle in the Netherlands, is hidden in a Roermond city park.

HISTORY

The castle dates from 1718

City park Hattem of Roermond lies on the southern edge of the city, in the Roer valley and the Hambeek a branch of the Roer. De Roer has a clear stamp on the entire park, the bottom consists of river clay and this is a fertile type of soil for the rich number of poplars, beeches, oaks, nuts and plane trees.

In the park Hattem lies the Castle of Hattem, the smallest castle in the Netherlands, formerly written as Hattum. Relatively little is known about the history of the castle with the city archivist.

The oldest history of the estate dates back to the beginning of the 15th century, probably in the forest on the bank of the Roer a residential tower was built as the earliest precursor of the current castle. The current form of the castle dates from 1718. The house was called Horst in Roerbosch. The builder was the Holthausen family. The site was in the 18th century a country estate where the farm "Roer" was located. The country house, also called the smallest castle in the Netherlands, has an irregular moat formed by a pond, which is surrounded by a geometric lane system in the shape of a fork.
Striking is the inclined arrangement of the coach houses in relation to the castle.

Castle of Hattem history In the 19th century the family Michiels van Kessenich became the owner. In 1954 the Municipality of Roermond bought Kasteeltje Hattem. It was then very dilapidated, because after 1944 many political prisoners and returnees had lived from Indonesia.

In 1962 the park got the current layout, when the new Maasbrug was opened with an exhibition around Hattem. The lands surrounding the castle were transformed into a city park and opened to the public. The park is laid out in the English landscape style. Some trees are more than a hundred years old, such as the Oriental beech and the Sequoia Giant sequoia next to the castle.

In 1966, the internationally renowned Hammerveld Jazz Festival was organized for the first time, where the high nobility of American jazz was on stage. Later this festival became the North Sea Jazz.

The first catering operator was Mr. Eric Klinkert, he opened in 1975 "Tap and Roosterplaats Kasteeltje Hattem". At that time the castle was plastered white.

Since 1988, the National Indies Monument has been established in the park and expanded in 2003 with the UN's monument for Peacekeeping Operations. During the commemoration of war victims, 10,000 veterans come every year in September with their relatives.

In 1989 the castle and the accompanying coach houses were thoroughly converted into a restaurant and hotel, later the small and large conservatory were added.

In December 2004, the current owners gave the Kasteeltje a contemporary design. Today it consists of a stylish restaurant for lunch and dinner, 8 comfortable hotel suites and extensive options for many business and festive occasions.

https://www.kasteeltjehattem.com/en/about-us.html

Hattem Castle

Historie

Helaas zijn er weinig geschreven bronnen bekend over de historie van het huis de Thooren. De vele branden die het huis hebben geteisterd zullen hier debet aan zijn. De oudst bekende eigenaar is Dederic Wilde van Mersen, schout van Roermond (1404-1414) die in 1417 als eigenaar van de Thooren wordt genoemd. Zijn kleinzoon had slechts een dochter, die in 1454 gehuwd was met Johan van Hertevelt. Hierdoor komt de Thooren in handen van de familie Van Hertevelt.

In 1604 steken Spanjaarden uit Roermond onder bevel van Simon Antunes de Thooren in brand. Dit blijkt uit een akte gedateerd 9 oktober 1607. Deze akte is opgesteld om aan de hand van de verklaringen van enkele ouden van dagen de aan het huis en goed verbonden rechten alsnog vast te leggen. Uit de akte blijkt dat her huis reeds ten tijde van de grootmoeder van de toenmalige eigenaar Wilhelm van Hertevelt was afgebrand; 'die welcke (de grootmoeder van Wilhelm) in 't huys liep ende wolde noch haer segel ende briefven daer uythaelen clan en konste die Diet daer uyt brenghen oorsaecken dat het fuyr oder brandt te seer haer overquamp datse haer lijff genoech te salveren had ende is alsoo in 't middel van den thoren boven die windeltrap door een venster in een bedt gespronghen souder etwas uyt te krijgen ende in korten tijt daemaer gestorven'. 

Uit het voorgaande mogen we in ieder geval concluderen dat een deel van de archiefstukken die we thans missen toen verloren zijn gegaan. Ook blijkt hieruit dat ten tijde van de grootmoeder van Wilhelm van Hertevelt het huis ook al eens is afgebrand.
De zoon van Wilhelm, Hendrik van Herteveld is een aantal jaren later niet in staat om een vrij grote schuld bij Hendrik Smeets in te lossen, waardoor de laatste in het bezit van de Thooren komt. Door huwelijk wordt de familie Petit aan het eind van de zeventiende eeuw eigenaar van het huis. 

De heer Christiaan Laurens Petit stelt in 1710 een pleitnota op om de riddermatigheid van het goed de bewijzen. Hierin wordt tevens vermeld dat de Thooren nogmaals is hersteld in 1686, nadat het schade had opgelopen als gevolg van verval en een brand. Dit betekent dus dat de Thooren tussen 1607 en 1686 nogmaals door vuur verwoest is geweest. Dit is de derde brand die we in de archieven terug kunnen vinden. In het gebouw zelf is van deze brand en niets terug te vinden. We! zijn er aanwijzingen gevonden van een vierde brand, die de oudste fase van de Thooren heeft verwoest, hier wordt verderop nader op ingegaan. Van deze laatst genoemde brand is in de geschreven bronnen geen sporen aangetroffen.

http://www.maasniel.nl/gebouwen/de_thooren.htm



Castle of Thooren

Kasteel Montfort, ook bekend onder D'n Tómp of De Grauwert, ligt even buiten de kern van Montfort. Eigenlijk wordt met de Grauwert een toren in het bijzonder bedoeld, maar de naam wordt al eeuwenlang gebruikt voor het gehele kasteel.

Het Kasteel Montfort is gebouwd rond het jaar 1260, in opdracht van Hendrik III van Gelre, die zich later ook 'Heer van Montfort' noemde. Na fasen van verbouwingen, belegeringen, branden maar ook eigenhandig afbreken is het kasteel langzaam vervallen tot een ruïne, zij het nog steeds indrukwekkend.

Vanaf 1961 is het kasteel in bezit van de Stichting Kasteel Montfort. Op één der muurresten is omstreeks 1850 een achthoekig bakstenen Jachtslot gebouwd, dat thans in oorspronkelijke staat is hersteld.

Gegevens

De afmetingen van het Kasteel Montfort bedragen 50 bij 50 meter. Het kasteel wordt tot de meest geavanceerde kasteeltypen gerekend – het grondplan is niet vierkant maar polygoon, de omliggende ringmuur bevat knikken uit oogpunt van verdediging, en één toren (de Grauwert) heeft een wel heel afwijkende vorm: de achterkant is rond en de voorkant heeft een spitse punt. Deze 'snavelbektoren' bevindt zich rechts naast de oorspronkelijke ingang van het kasteel en was derhalve bedoeld voor het laten afketsen van projectielen. Hiermee is dit een uniek voorbeeld in de Benelux.

Historie

Hendrik van Gelre, Heer van Montfort (1259–1284)
Hendrik III van Gelre kreeg omstreeks 1259 de plaats Linne en omgeving van zijn broer Otto II van Gelre. Op een strategisch gelegen plaats, gelegen in het vlootbeekdal op een natuurlijke heuvel tussen de wateren, liet Hendrik van Gelre rond 1260 een kasteel bouwen.

Mogelijk was er reeds een bestaand bouwwerk op deze heuvel dat is afgebroken of uitgebreid. Voor de bouw werd hoofdzakelijk gebruikgemaakt van natuursteen. Een deel hiervan is mogelijk afkomstig van een gesloopte verdedigingstoren bij de Romeinse brug van Maastricht (zie: beleg van Maastricht, 1267). Rond 1267 werd de bouw van deze burcht afgerond. Het kasteel kreeg de naam 'Montfort', en gaandeweg kreeg het naastgelegen dorp deze naam ook. De naam 'Montfort' was in die tijd een populaire naam.

Hendrik van Gelre was behalve heer van Montfort ook prins-bisschop van Luik in de periode 1247–1274. Door zijn bisschopsonwaardige gedrag werd hij door Paus Gregorius X oneervol ontslagen. Regelmatig trok Hendrik met een leger plunderend door het Luikse land. Hendrik van Gelre werd hierdoor 'vogelvrij' verklaard en dat leidde tot het opstellen van zijn testament. In 1284 werd hij door de Luikenaren tussen Linne en Montfort met een vijfhoekige knots vermoord. Reinoud I van Gelre was zijn erfgenaam.

Reinoud I van Gelre (1284–1319)

Toen Reinoud I van Gelre bewind ging voeren, was het uitbreiden van het kasteel met een vijfde toren, de Grauwert, een van zijn eerste taken. De reden hiervoor was onder andere het uitbreken van de Limburgse Successieoorlog. Toen deze oorlog ten einde kwam werd het ambt Montfort het zuidelijkste punt van het graafschap Gelre. Hij werd echter gevangengenomen, maar kon later worden vrijgekocht. Zijn gelijknamige zoon, Reinoud II van Gelre, vond op een gegeven moment dat zijn vader het graafschap niet meer kon besturen. Hij liet zijn vader gevangen houden op de Veluwe, maar een brief van Graaf Willem van Holland eiste vrijlating, maar in plaats daarvan liet Reinoud II van Gelre zijn vader in 1320 opsluiten in de kerker van de Grauwert, een toren die hij nota bene zelf had laten bouwen. Reinoud I van Gelre stierf na zes jaar gevangenschap, in 1326.

Reinoud II van Gelre (1320–1343)

Voor Reinoud II van Gelre brak een bloeiende periode aan. Doordat hij trouwde met een zuster van de Engelse koning Eduard II, werd zijn status van Graaf veranderd in Hertog. Engeland raakte in conflict met Frankrijk (Honderdjarige Oorlog). Al dan niet gewenst raakte Reinoud II van Gelre door zijn banden met Engeland hier ook bij betrokken. Hij speelde dan ook vaker een belangrijke rol bij vredesonderhandelingen tussen de betreffende landen.

In het jaar 1342 werd begonnen aan een omvangrijke verbouwing van het Kasteel Montfort. Deels had dit te maken door zijn frequente bezoek op het kasteel, waarbij ook zijn gehele hofhouding verbleef. Het bezitten van een groot kasteel verhoogde ook zijn aanzien. Deze verbouwing heeft in totaal maar 2 jaar in beslag genomen, een relatief korte tijd. Om dit te kunnen bewerkstelligen zijn daarom ook veel arbeiders op het kasteel aan het werk geweest. Behalve natuursteen is ditmaal ook een enorm aantal bakstenen gebruikt, welke ter plekke werden gebakken.

In deze periode had Reinoud II een kwakkelende gezondheid. Het voltooien van de verbouwing zou hij dan ook niet meer meemaken. Hij stierf in 1343.

Na Reinoud II van Gelre (1343–1950)
In de tijd na Reinoud II van Gelre werd het kasteel nog verder versterkt. Vanaf 1500 kwam er een voorburcht de Bongaertshof, later de Voorhof, bij. De huidige boerderij de Voorhof is waarschijnlijk op de restanten van deze voorburcht gebouwd. De toegang tot het kasteel werd nu extra bemoeilijkt doordat men via de voorburcht pas de brug naar het kasteel kon bereiken: Men moest tweemaal een gracht over.

Halverwege de 16e eeuw kwam het kanon in opmars. Hier zijn veel kastelen aan ten onder gegaan, maar het Kasteel Montfort werd juist versterkt met vestingwerken. De bestaande gracht werd gedempt en daaromheen werd een nieuwe bastionmuur gebouwd. De gracht werd verplaatst naar buiten. Een prent van Philippe Taisné uit 1623 laat deze vestingwerken nog zien. Op een gegeven moment had het kasteel geen militaire functie meer. Vanaf 1685 werd begonnen met de sloop van deze vestingwerken. Ook de verdedigingstoren de Grauwert en andere gedeelten werden gesloopt. Het woongedeelte werd gespaard en diende als Ambtswoning voor de drossaard. In de 18e eeuw kwam het kasteel leeg te staan. Doordat het geen belangrijke functie meer had en bovendien duur was aan onderhoud, werd het gesloopt. De vrijgekomen stenen werden gebruikt voor reparaties aan verschillende gebouwen in de omgeving.

In 1837 kocht de particulier Jan Willem Burghoff, een rijke industrieel uit Roermond, enkele landerijen in Montfort, waartoe ook de kasteelruïne behoorde. Ongeveer tien jaren later, omstreeks 1850, liet deze op een restant van een toren uit de middeleeuwen een achthoekig bakstenen Jachtslot bouwen. Vermoedelijk is dit Jachtslot een ontwerp van de bekende architect Pierre Cuypers. Toen het niet meer bewoond werd is het vanaf 1900 ernstig gaan vervallen.

1950–2002
De kasteelruïne kwam in 1953 in eigendom van de Stichting Kasteel Valkenburg. Rond deze tijd werd begonnen met de eerste consolidatie van deze ooit zo belangrijke burcht. De verdwenen taluds rondom de ringmuur werden weer teruggeplaatst.

In 1961 werd de kasteelruïne overgedragen aan de nieuwe Stichting Kasteel Montfort, nog steeds de huidige eigenaar. Daarop volgde vanaf 1977 tot begin jaren 80 een uitgebreidere consodilatie: De afgebrokkelde ringmuur werd opgehoogd en bijgewerkt alsmede de hoektorens, waaronder de in slechte staat verkerende Witte Toren, ofwel poorttoren.

Van 2002 tot nu

Er vormde zich in 2002 binnen de stichting een nieuw bestuur. Het achthoekige Jachtslot uit 1850 verkeerde in zulke erbarmelijke staat dat dit met spoed gestut werd om verder verval tegen te gaan. Dit vormde aanleiding tot concrete plannen om het Jachtslot volledig in oorspronkelijke staat te herstellen. Na goedkeuring van het projectplan werd begin 2005 begonnen met de restauratie. Behalve het torentje werden ook de twee naastgelegen keldertjes betrokken.

In februari en maart van 2011 heeft men nieuwe opgravingen verricht waarbij verschillende keldergewelven blootgelegd zijn. In mei 2015 is de firma Laudy te Sittard begonnen de keldergewelven te herstellen. Om kosten te besparen zijn er kloostermoppen (het speciaal formaat baksteen dat oorspronkelijk gebruikt werd) uit Hongarije overgekomen, afkomstig uit slooppanden. Door gebruik van dit oorspronkelijk formaat baksteen is het mogelijk de nieuwe metsellagen te laten aansluiten op de oude. Tevens zijn de wanden die bekleed waren met mergel met tweedehands mergelblokken uit België opnieuw opgetrokken. In december 2015 zijn de gewelven klaar gekomen. De keldergewelven bestaan uit 10 kleinere steekkelders die vroeger dienstdeden als opslagruimte. In 2016 wordt de verlichting aangelegd in de gewelven en komt er een panoramadak boven op, waarna de kelders voor het publiek toegankelijk worden gemaakt. Behalve de keldergewelven is in 2015 een begin gemaakt aan het herstel van de zuid-oost toren, waarin zich nog een 3,5 meter diepe put bevindt.

Ook het landschap rondom het kasteel ondergaat een ingrijpende verandering. Stichting Limburgs Landschap heeft aan de Noordkant in 2015 3 moerasvijvers gegraven die het moerasachtige karakter moeten terugbrengen. Tevens is aan de Zuidkant van het kasteel door Stichting Limburgs Landschap begonnen met de aanleg van een Franse tuin met waterpartijen, op de plaats waar die in 1750 ook gelegen heeft.

Kasteel Montfort

Kasteel Hillenraad, gelegen aan de zuidkant van Swalmen in de gemeente Roermond (Limburg), is een vierkante waterburcht, oorspronkelijk uit de 14e eeuw. Het kasteel ligt te midden van een landgoed nabij het dorp Boukoul. Het bestaat uit een omgracht hoofdgebouw met vier hoektorens, een voorburcht, enkele bijgebouwen en een kasteelpark. Kasteel Hillenraad is een beschermd rijksmonument sinds 1970. Het gehele complex bestaat uit een twintigtal afzonderlijke inschrijvingen in het rijksmonumentenregister, waaronder het hoofdgebouw, de bijgebouwen en een aantal elementen in het park. Het kasteel is niet voor publiek toegankelijk.

Geschiedenis

Enkele hoofdlijnen
Van ca. 1270 tot 1695 was Swalmen een afzonderlijke heerlijkheid binnen het hertogdom Gelre.
Het kasteel wordt voor het eerst genoemd op 28 juni 1380, in een verklaring waarbij twee mannen beloofden dat zij Didderic van Oest schadeloos zouden houden wegens een schuld. Mochten zij zich niet aan hun belofte houden, dan zouden ze vrijwillig op diens huis Hellenrade in zogenaamde leisting (een soort borgtocht) gaan.
In de 15e eeuw bestond Hillenraad alleen maar uit het middelste gedeelte.
In 1572 had Willem van Oranje zijn hoofdkwartier op Hillenraad van waaruit hij de belegering van Roermond leidde. Arnold Schenck van Nijdeggen was toen kasteelheer.
De heerlijkheid Swalmen wordt in 1695 verenigd met de heerlijkheid Asselt en tot een markgraafschap verheven.
In de 17e en 18e eeuw is het kasteel uitgebreid en zijn de vier hoektorens aangebouwd.
De huidige bewoner is T. de Guerre, kleinzoon van graaf Herman Jozef Wolff Metternich.
Oorsprong van het Huis te Swalmen
In 1339 werd ridder Seger van Swalmen, zoon van wijlen Willem van Broeckhuysen, door graaf Dirk van Loon, heer van Heinsberg en Blankenberg, beleend met enkele landerijen in Swalmen. Vader Willem had al eerder zes bunder aan de graaf in onderpand gegeven in ruil voor een lening en ditmaal had zoon Seger nogmaals acht bunder verpand, gelegen in Hoppenrade. Van een kasteel is in deze akte nog geen sprake. Toch is deze akte belangrijk voor de vroegste geschiedenis van het kasteel, omdat Hoppenrade later samen met het kasteel één leengoed zal vormen.

Hoppenrade is tegenwoordig een stuk land dat grenst aan het huidige kasteel. Omdat het kasteel in de voorgaande akte nog niet wordt genoemd, is het waarschijnlijk dat het slot na 1339 werd gebouwd en dat de familie Van Swalmen nog op het huis Rathem woonde, later ook wel Oudborg of Naborch genoemd.

De familie Van Oest

In 1380 wordt het huis Hellenrade voor het eerst genoemd in een akte. Het kasteel was toen eigendom van Didderic van Oest (uit het geslacht Van Oys, afkomstig van kasteel Oost in Oost-Maarland). Dirk van Oest en zijn vrouw Felicitas van Uppey (bij Luik) werden in 1381 door aankoop van Robijn van Swalmen tevens eigenaar van diverse andere goederen te Swalmen, waaronder het 'huys' (de Naborch) en een watermolen. Dirks moeder was waarschijnlijk een zus van Robijn van Swalmen. Dirk was in 1379 al getuige bij een vonnis inzake de schatplichtigheid van Swalmen en Asselt. Verkoper Robijn, kanunnik van de Sint-Servaas in Maastricht, had deze goederen geërfd van zijn broer Werner van Swalmen.
In 1382 sloot Dirk van Oest een verdrag met de stad Keulen, die verwikkeld was in een strijd tegen de aartsbisschop aldaar. Dirk beloofde o.a. dat hij zijn kasteel, dat hij in leen hield van de hertog van Gelre, beschikbaar zou stellen als de stad daarom vroeg. Al een half jaar later verzoenden stad en aartsbisschop zich, zodat Dirk zijn burcht nooit daadwerkelijk open hoefde te stellen.

De familie Schenck van Nydeggen

Door het huwelijk van Isabella van Oest met Arnold Schenck van Nydeggen kwam Hillenraad in 1486, enkele generaties later, in handen van een ander geslacht.

Hillenraad zal er in de 14e eeuw heel anders hebben uitgezien. Vermoedelijk was het weinig meer dan een groot rechthoekig huis, met op een van de hoeken een ronde toren. Deze toren wordt nog genoemd in een akte uit 1607. De toren zal hebben gelegen op de zuidhoek van de oorspronkelijke rechthoekige burcht, waar de muren het minst dik zijn. Muurankers met het jaartal 1648 geven aan dat de voorhof van Hillenraad op het eind van de Tachtigjarige Oorlog veranderingen onderging, mogelijk ook pas werd gebouwd. Deze verbouwing zal hebben plaatsgevonden in opdracht van Dirk Schenck van Nijdeggen en zijn vrouw Maria d'Oyenbrugge van Duras.

Na het overlijden van Dirk Schenck werd Hillenraad eigendom van zoon Christoffel Schenck van Nydeggen. Deze kocht in 1655 de rechtspraak in Swalmen en Asselt terug van de hertog van Gelre, een recht dat de heren van Swalmen in 1314 waren kwijtgeraakt. Met deze aankoop steeg de familie Schenck, tevens eigenaren van de heerlijkheden Swalmen en Asselt, sterk in aanzien. Door het overlijden van een metselaar weten we dat Hillenraad in 1665 werd verbouwd. Mogelijk moest op dat moment de toren plaats maken voor de nieuwe feestzaal. In 1668 was de toren in ieder geval verdwenen.

Het markgrafelijk geslacht Van Hoensbroeck

In 1703 werd de achtjarige Christoffel Arnold Adriaan Schenck van Nijdeggen al spelend met een geladen geweer dodelijk gewond. Zijn vader, Arnold Schenck, vermaakte daarop al zijn bezittingen aan zijn vrouw Maria Catharina markgravin van Hoensbroeck. Zo vererfde Hillenraad uiteindelijk in 1736 op een neef. Deze neef Willem Adriaan van Hoensbroeck werd reeds in 1733 beleend met Hillenraad. In 1738 droeg hij Hillenraad over aan zijn zoon Frans Arnold van Hoensbroeck die in 1720 getrouwd was met Anna Catharina Sophia van Schönborn. Zij baarde hem 25 kinderen, van wie vermoedelijk enkele levenloos. Het alliantiewapen boven de ingang van de oranjerie in de grote kasteeltuin herinnert aan dit echtpaar. De familie Van Hoensbroeck zou enkele generaties eigenaar blijven van het kasteel. Onder hun zoon Lotharius Frans van Hoensbroeck werd Hillenraad opnieuw verbouwd: in 1766 overleed een dakdekker na een val van het dak. Onder de Roermondse bisschop Filips Damiaan Lodewijk van Hoensbroeck was kasteel Hillenraad in het vierde kwart van de 18e eeuw een centrum van muziekleven in het Maasland.

De grafelijke familie Wolff-Metternich

De laatste Van Hoensbroeck op kasteel Hillenraad was Franz Eugen von und zu Hoensbroech. Zijn huwelijk met Hermengilde gravin Wolff Metternich bleef kinderloos en in 1909 droegen Franz Eugen en zijn vrouw het kasteel met toebehoren over aan hun neef Herman Jozef Wolff-Metternich en zijn vrouw Von Schall Riaucour. Zij lieten het kasteel tussen 1909 en 1922 restaureren, waarbij vooral de bijgebouwen ingrijpend veranderden. In 1925 organiseerde de ANWB een uitstapje naar Swalmen en kasteel Hillenraad, waar het gezelschap werd ontvangen door de graaf en gravin Wolff Metternich.

In november 1918 kwam het kasteel korte tijd in het wereldnieuws, toen de Duitse kroonprins Wilhelm er met zijn militair gevolg was geïnterneerd. De kroonprins was enkele dagen na zijn vader Wilhelm II de grens van het neutrale Nederland overgestoken en was volgens de regels van de Haagse Conventie voor neutrale landen direct geïnterneerd. Na korte tijd werd hij overgebracht naar het eiland Wieringen.

Tuinen, landgoed

De tuin- en parkaanleg van de historische buitenplaats Hillenraad telt een vijftiental van rijkswege beschermde onderdelen, waaronder een tweetal bruggen, een stuw, enkele muren met tuinornamenten, balustrades, een tuinhek, twee banken, tuinvazen, sokkels en beelden. Behalve de deels formeel aangelegde tuin, omvat het landgoed een sterrenbos en enkele lanen.



Kasteel Hillenraad

In de Linnerweerd, een uiterwaard van de Maas, ten westen Linne in Limburg, ligt het landgoed Heysterum. Op het landgoed staat een fraai buitenhuis. Het prille verleden van het huis is niet precies bekend. Er worden in de literatuur verschillende namen van mensen vermeld, die bouwheer geweest zouden zijn.

Voorganger

Er wordt in verschillende artikelen over het huis ook gezegd, dat het gebouwd zou zijn op de fundamenten van een middeleeuws kasteel. Het gezaghebbende boek Kastelen en landhuizen in Limburg onder redactie van Wim Hupperetz, Ben Olde Meierink en Ronald Rommes, acht het niet waarschijnlijk dat Heysterum een middeleeuwse voorganger heeft gehad.

Jachtslotje

Het huis Heysterum zou als jachtslotje in het midden van de achttiende eeuw zijn gebouwd. In de eerste helft van de negentiende eeuw blijkt volgens het kadaster in 1841, dat W.J. en J.E. de Maes eigenaren zijn van het landgoed Heysterum.
In latere tijden werd de familie Janssens de nieuwe eigenaar. Deze familie was ook eigenaar van het wat verder in de waard gelegen huis Ravensberg.
Het huis Heysterum werd in de tweede helft van de twintigste eeuw bewoond door de (oud-)burgemeester van Maasbree, de heer Janssens.

1789

Van het oorspronkelijke jachtslotje werd de oostelijke vleugel in het nieuwe gebouw opgenomen. Vermoedelijk is de noordelijke vleugel gesloopt. Hier kwam de huidige bebouwing. De linkertoren werd toegevoegd in 1887. Het huis is nu vijf vensters breed en heeft twee verdiepingen met een zoldergedeelte. Dit deel heeft een schilddak van grijze lei aan de voorzijde en aan de achterzijde grijze dakpannen. In het midden van het schilddak staat en dakruiter. Op de windvaan bevindt zich het jaartal 1789, die wellicht verwijst naar een bouwfase.

Torens

Aan beide zijden van het middendeel staat een vierkante toren; de linkertoren heeft twee verdiepingen meer dan het middengedeelte, de rechter toren telt drie verdiepingen, één verdieping meer dan het middengedeelte. De torens zijn bijzonder fraai gedekt door min of meer klokvormige, ingesnoerde daken met een spits, die bij de verschillende torens anders is uitgevoerd. De hoogste toren heeft ook arkeltorentjes. De rechter toren, de zuidelijke toren, werd omstreeks 1890 in neogotische trant verbouwd.
Tegen de achterzijde bouwde men in de negentiende eeuw een vijfhoekige erker, die een plat dak heeft gekregen.

Kantoor

Toen het pand geheel particulier bewoond werd, bevond zich rechts het woongedeelte, dat was ingericht in neoclassicistische stijl. Het huis had verschillende salons en eetkamers, een bibliotheek en enkele keukens. Op de verdieping kon men acht slaapkamers aantreffen, die in dezelfde stijl waren ingericht en verder nog een zitkamer en een keuken. Bij de latere ingebruikneming door verschillende bedrijven, die Heysterum als kantoorruimte gebruikten, zal hiervan wellicht het een en ander gesneuveld zijn, hoewel het huis een rijksmonument is.
Op een schuur van de boerderij, die links tegen het huis is aangebouwd, is een gevelsteen aangebracht, die het jaar 1760 aangeeft.
Op een openbare veiling in 1984 werd het landgoed verkocht. De nieuwe eigenaar was een aannemer/beleggingsonderneming. Het landgoed was toen 3,9 hectare groot.

Overstromingen

In de jaren 1993 en 1995 was ook Heysterum slachtoffer van het hoge water in de Maas. De overstromingen tastten het huis aan. Niettemin werd het landgoed gekocht door het echtpaar Van Tienen-Lemmers. Zij hebben niet allen het huis Heysterum, maar ook de tuin grondig gerestaureerd. Het echtpaar ging in een vleugel van het huis wonen. In een van de andere vleugels kwam een business centre.
Intussen is het huis de bakermat geworden voor verschillende bedrijven.

https://www.absolutefacts.nl/kastelen/data/heysterum.htm

Kasteel Heysterum

Kasteel Ouborg/Oudborgh is de ruïne van een kasteel uit vermoedelijk circa 1300, ook bekend als Naborch, Huys te Swalmen of Aldenborg en gelegen te Swalmen aan de rivier de Swalm. De Ouborg is een van de oudste kasteelruïnes in Nederland, iets jonger dan die van het Huis te Merwede, maar de restanten zijn hier uitgebreider. De Ouborg is vermoedelijk in de 15e eeuw door brand verwoest.

Van het voormalige kasteel is slechts aanwezig een deel van de zuidwestelijke buitenmuur, het onderste deel van de bakstenen woontoren (donjon), die door zijn achthoekige vorm uniek is voor Nederland, met de aanzet van een keldergewelf, en een rest van de traptoren. Er is nog een rest van een omgrachting, die vroeger gevoed werden door het aangrenzende riviertje de Swalm. In de grond liggen nog belangrijke archeologische resten, de fundamenten van het kasteel en de voorburcht

Vanuit de trein van Roermond naar Venlo kan men deze romantische ruïne aan de Swalm zien liggen. De snelweg A73 voert er vlak onder.

Bouwkundig

Het kasteel was een rechthoekig gebouw van 25 bij 17 meter met op de zuidelijke hoek de donjon of woontoren in achthoekige vorm. Aan deze woontoren lag een L-vormige woonvleugel aan een kleine binnenplaats. De muren van het kasteel waren 1,50 meter dik en van baksteen.

In 1916 schijnen veel stenen van het kasteel gebruikt te zijn voor de restauratie van de nabijgelegen Sint-Dionysiuskerk te Asselt. Op een foto van rond 1900 is te zien dat de muren toen aanzienlijk hoger waren. De huidige ruïne werd eindelijk geconsolideerd, maar het zou aanbeveling verdienen om de contouren weer tot een halve meter op te metselen als landmark voor de nieuwe snelweg die hier vlak langs loopt.

Geschiedenis

De eerste ridder van Swalmen was een Seger van Broeckhuysen genaamd van Swalmen (vermeld 1271-1286). Of hij hier een versterking had is onbekend. Het kasteel is bijna zeker gesticht door zijn kleinzoon Seger Vosken (vermeld 1313-1347), die zich alleen nog maar naar zijn heerlijkheid Van Swalmen noemde. Onder druk van de Graaf van Gelre en door schulden geplaagd, vermoedelijk wegens losgeld, werd deze heerlijkheid aan de graaf verkocht in 1331. Het kasteel zelf werd later door zijn zoon Robijn van Swalmen in 1381 verkocht aan diens neef Diderick van Oost. Deze Dirk van Oost verheft het huis te Hillenraad, dat hij reeds bezat in 1380, samen met dat van Swalmen en hun voorburchten op 10 juni 1394. Zijn kleinzoon Derich van Oost wordt op 1 januari 1460 (na het overlijden van vader Johan van Oost) namens zijn zuster Isabella beleend met de Ouborgh te Swalmen. Door het huwelijk van Isabella van Oest met Arnold Schenck van Nydeggen kwam Swalmen in 1486 aan deze familie. De eigendom blijft daarna verbonden aan het huis Hillenraad van de familie Schenk van Nydeggen. Hendrick Schenck van Nydeggen, ridder in de Duitse Orde en commandeur van Ramerstorf, enerzijds, en Arnold Schenck van Nydeggen, heer te Hillenraad, anderzijds, sluiten op 17 september 1693 een overeenkomst waarbij tot beëindiging van de conflicten tussen beiden bepaald wordt dat eerstgenoemde het goed de Aldenborg te Swalmen ontvangt.

Kasteel Ouborg

Kasteel Horn is een middeleeuwse ringburcht, gelegen aan de rand van het gelijknamige dorp Horn in Midden-Limburg.

Beschrijving van het kasteel

De oprit leidt tot het poortgebouw met zadeldak. Noordwestelijk zit aan het poortgebouw een halfronde toren met puntdak vast. Van deze toren leid in westelijke richting een kromme muur naar de tweede halfronde toren met puntdak. Van deze toren leidt een eveneens kromme muur naar de zuidpunt van de burcht. De kromme muren geven de burcht een min of meer ovale grondslag.

Van de zuidpunt loopt een rechte muur oostnoordoostwaarts naar de zuidvleugel van het hoofdgebouw, waarin de grote zaal is. De zuidvleugel heeft een zadeldak. Noordelijk hieraan vast zit het voormalig poortgebouw met zadeldak, dat tegenwoordig in gebruik is als woonruimte. Hieraan vast zit het eigenlijke poortgebouw.

Rond het kasteel ligt een in landschapsstijl aangelegd park, Buitenplaats Kasteel Horn. In dit park liggen behalve het kasteel een 19e-eeuwse U-vormige kasteelboerderij, een varkensstal, een dienstwoning met schuur, een grote schuur en een remise, alle oorspronkelijk bij het kasteel behorend. Het park en de gebouwen zijn Rijksmonument; het park is vrij toegankelijk.

Verbouwingen

Oorspronkelijk had de burcht vier halfronde torens, een woongebouw en een poortgebouw, verbonden door de ringmuur. De ringmuur werd in de 13e eeuw verhoogd met een uit mergelsteen opgetrokken tweede weergang met bogen en voorzien van arkeltorentjes en steunberen. Tevens werden het poortgebouw en de torens verhoogd.

In het begin van de 15e eeuw verdwenen twee van de vier torens en een deel van de ringmuur omdat het woongebouw werd vergroot. Ook werd het oude poortgebouw verbouwd tot woonruimte. Aan de noordwestkant van het oude poortgebouw werd een nieuw poortgebouw gebouwd. Woonruimte en poortgebouwen vormden nu een L-vormig gebouw.

Ligging, herkomst van de naam
Kasteel Horn is een van de oudste, nog intacte ringburchten in Nederland. Het is gebouwd op een natuurlijke verhoging, oorspronkelijk vlak bij de Maas. De naam Horn, en haar alternatieve spellingen Horne, Hurnen en Hornin, stammen af van het Germaanse Hornjôn, dat heuvel of hoek in een moerassig land betekent.

De Maas was een natuurlijke barrière tussen Horn en het aan de andere kant van de Maas gelegen Roermond. In 1342 ging de Maas echter een stuk oostelijker stromen waardoor Kasteel Horn afhankelijker werd van haar eigen slotgracht ter verdediging.

Geschiedenis en bewoners

Het kasteel dateert vermoedelijk uit de 10e of 11e eeuw en was oorspronkelijk in handen van roofridders die inkomen verkregen door tolheffing op verkeer op de drukbevaren Maas. De oudst vermelde heerser van het gebied rondom het dorp Horn is Engelbert van Horn, zoon van Dirk van Horn. Het kasteel wordt voor het eerst vermeld in een brief uit 1243. Daarin staat dat Willem, Heer van Horn en Altena, het kasteel en het nabijgelegen dorp in leen heeft gekregen van de graaf van Loon.

Doordat de Maas haar loop wijzigde kwam het kasteel zo ver van de Maas te liggen dat de mogelijkheid om tol te heffen verdween. Willem I van Horn verliet het kasteel en vestigde zich in Die Haeghe, de latere Aldenborgh, in Weert.

Toen Jacob I van Horn in 1450 zijn graaftitel kreeg werd het kasteel het middelpunt en het bestuurlijk centrum van het graafschap Horne, een zelfstandige ministaat. De laatste graaf in de dynastie Van Horne was Filips van Montmorency. Hij werd door Filips II in 1568, samen met graaf Lamoraal van Egmont op de Grote Markt van Brussel onthoofd, hetgeen het startsein zou worden voor de Nederlandse Opstand tegen de Spaanse overheersers van de Nederlanden.

Kasteel Horn werd sinds het midden van de dertiende eeuw bewoond door een rentmeester omdat de familie Van Horne meestal in Kasteel Nijenborgh in Weert verbleef. In 1798 werd het kasteel verkocht aan Marcel-Gérard Magnée uit Luik. Familie Magnée is nog steeds eigenaar.

In 1948 ontstond tijdens loodgieterswerkzaamheden een grote brand in het woongedeelte. Tussen 1954 en 1957 werd gerestaureerd en o.a. de grote zaal teruggebracht tot hoe hij in de 15de eeuw was. Het kasteel wordt nog steeds bewoond door de familie Magnée, zich in verband met hun bezit ook wel Magnée de Horn noemend.