Kasteel Erenstein ligt ten noorden van buurtschap Ham in de gemeente Kerkrade in Nederlands-Limburg in de Anstelvallei. Erenstein is een verbastering van de familienaam Van Ederen, zoals die ook gebruikt werd door ridder Adam van Ederen. De toevoeging stein betekent 'versterkt stenen huis'. 'Ederen' werd vrijwel direct verkort naar 'Eren'.

Lange tijd was Erenstein de zetel van (adellijke) families als Spies von Büllesheim, Poyck, De Grand Ry (vanaf 1858), De Cartier en Grupello. Architect Johann Joseph Couven had grote invloed op een aantal bouwkunstzaken. Tussen 1900 en 1975 werd Erenstein meestal omschreven als kasteel Oud-Erenstein, om onderscheid te maken tussen het kasteel en de hoeve Nieuw Erenstein. Het kasteel en de landerijen eromheen liggen in een gebied dat Groene Long en Cranenweyer genoemd wordt. De gracht om het kasteel wordt gevoed uit de Anstelerbeek.

Ten zuiden van het kasteel lag de Brugmolen.

Geschiedenis

1340
Het kasteel is gebouwd in de eerste helft van de 14e eeuw (1340). Andere bronnen vermelden als bouwjaar 1396.

1450
In dit jaar huwde Johanna van Gronsveld met Johan Huyn waardoor hij eigenaar werd van het kasteel.

1700
Op 11 mei 1708 brak er een grote brand uit die de stallingen en de graanschuur verwoestte. Het huidige gebouw met kapel en hoektorens dateert van 1722.

1900
In 1903 ging Erenstein over in eigendom van Franse paters Franciscanen. Sinds de aankoop in 1940 voor fl 20.000 is de gemeente Kerkrade eigenaar van het gebouw, die het kasteel als streekmuseum gebruikte.

Vanaf 1946, tot circa 1956, werkten diverse bekende kunstenaars (die afkomstig waren uit de regio) in de ruimtes van het kasteel, met toestemming van de beheerder: Frans Nols, Jef Diederen en Marianne van der Heijden, alle drie studeerden in die tijd aan de Rijksacademie in Amsterdam.

Tot in de jaren 1960 stonden bij Erenstein het huis van de familie Vilain, het voormalige klooster van de paters Franciscanen en de boerderij van familie Smeets, die daarna nog van de familie Maessen is geweest. Vanaf 1961 was het museum gesloten en werd het kasteel ingrijpend gerestaureerd. In 1974 ging de mijnbouwcollectie over naar het nieuwe mijnmuseum in abdij Rolduc. Tussen 1980 en 2010 behoorde Erenstein samen met Château Neercanne en Winselerhof tot de Camille Oostwegel ChâteauHotels & -Restaurants-groep.

Kasteel Erenstein

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

Kasteel Strijthagen is het laatste geheel intact gebleven adellijke landgoed op het grondgebied van de Nederlands-Limburgse gemeente Landgraaf, gelegen in het Strijthagerbeekdal, bij de kern Schaesberg.

Het hoofdgebouw ligt op de oever van enkele door de Strijthagerbeek gevoede vijvers. Het werd in de 18e eeuw gebouwd op de plaats van een ouder kasteel. De muren van het hoofdgebouw bestaan uit zogenoemde speklagen, i.e. afwisselende lagen van baksteen en natuursteen (mergel) die in Limburg relatief vaak voorkomen, onder meer ook bij kasteel De Bongard en het nabijgelegen kasteel Schaesberg. Het kasteelcomplex bestaat voorts uit de classicistische rentmeesterswoning, de 17e-eeuwse (1690) witgepleisterde voorburcht (eveneens met classicistische elementen), de watermolen genaamd Strijthagermolen en het koetshuis van veel recenter datum, die alle de status van rijksmonument hebben. Zowel het hoofdgebouw alsook de rentmeesterswoning en het poortgebouw van de voorburcht zijn van een mansardedak voorzien, wat in Limburg onder meer ook bij kasteel Puth en kasteel Raath het geval is.

De eerste vermelding en bewoners van Strijthagen

De oudste vermelding van Strijthagen was in het jaar 1020 met Abraham Schöffenmeister von Streithagen hij verzorgde het Koningsgoed met Bos op de Strijthager hof.* Zo laat een Akkerbrief uit die tijd zien dat de Schöffenmeister Abraham von Streithagen recht had op 7 wilde zweinen.

In 1206 wordt Henricus Miles van Strijthagen (waarschijnlijk de zoon van Werner van Rode) in het collegiaat te Kerpen genoemd als hij 120 morgen akkerland en weiden onder de bank van Kerkrade in erfpacht krijgt. Bron Quix. Het kapittel van Kerpen zet een jaarlijkse cijns van tien schelling Luiks, die ridder Hendrik van Strijthagen verschuldigd is aan het kapittel over 120 morgen cijnsgoed te Strijthagen, om in een jaarlijkse cijns van vijf schelling Keuls, te betalen op straffe van excommunicatie, af te kondigen door de abt van Kloosterrade. In 1256 dec. wordt ook in de Boeken van Kloosterrade (Rolduc te Kerkrade) voor de eerste keer vermeld dat Fam. Strijthagen erfgoederen in bruikleen had.

Met Rabodo van Strythave zegelt in 1323 , met zeven pijlers en linksboven in het kwartier 3 beitels. Afkomstig van Rode (Merode) 4 rode pijlers en 3 gouden en was hij met een dochter van Beissel gehuwd.

Werner van Schaesberg neemt de hof in Strijthagen in 1312 door huwelijk over en bouwt daar een nieuw kasteel bij. In 1386 verkoopt hij het kasteel en goed aan Johan Keris Judenkop (von Streithagen) en deze gaat zich later ook van Streithagen noemen. vlg's Oidman.

Het kasteel en goed blijft tot in de 16e eeuw in handen van Judenkop van Streithagen en na het overlijden van Anna's broers Johan van Streithagen (Judekop), erft Anna het kasteel met goed van Streithagen en huwft 1510 met Georg van Schaesberg en gaat het Kasteel met goed over aan de Familie van Schaesberg.

Na het overlijden van Michael van Strijthagen in 1630 huwt zijn zus Agnes met Ferdinant Albrecht (Scheiffart) van Merode (Rode) en wordt deze de nieuwe eigenaar van Strijthagen.

Geschiedenis na 1900
Kasteel Strijthagen heeft in de loop van de twintigste eeuw veel mijnschade opgelopen. Vanaf 1952 woonde de kunstschilder Aad de Haas vele jaren met zijn familie in het kasteel.

Rondom kasteel Strijthagen bevindt zich een recreatiegebied met enkele attractieparken (themapark Mondo Verde, dierentuin GaiaZOO).

Het themapark ging in 2006 failliet, op 25 april 2013 aanvaardde de gemeenteraad van Landgraaf het voorstel van Burgemeester en wethouders om het kasteelcomplex aan te kopen.

Kasteel Strijthagen

History

The current remains of Schaesberg Castle date back to between 1571 and 1616, and the estate to 1650. The castle was built by the Van Schaesberg family on the foundations of their former fortress. The name Schaesberg appears in the area from the beginning of the 14th century onwards. After the death of the last aristocratic owner in 1733, the castle become uninhabited and fell into disrepair.

During the second world war the farmstead become the property of the German Baron Von Brauchitsch (Rimburg) whilst the castle belonged to the Von Schaesberg family. After the war the castle and farm were designated as enemy-owned property: the castle was reclaimed by the Dutch state and sold to the municipality of Schaesberg in 1949.

The property was used as a farm until 1964 and known locally as the ‘Boereslot’ - the ‘Farm Castle’. In 1965 the middle entrance tower of the gatehouse collapsed, and a month later one of the adjacent buildings caught fire. In 1968 the farmstead was condemned due to the risk of collapse, but the ruins of the castle did not suffer this fate.

In the 1970s and 80s the ruins were enclosed, making the contours of the farmstead visible. Before the establishment of the Schaesberg Castle Estate Foundation, the canals on the site were used mostly for sport fishing.

The Development and Planning Phase

In 2008 Landgraaf district council considered rebuilding the castle and farmstead. Two successful reconstruction projects had recently been carried out: the French mediaeval château of Guédelon and the 17th-century Dutch East India Company ship Batavia in Lelystad. The council believed that the site could be rebuilt using traditional and scientifically responsible techniques that would benefit the area’s cultural heritage. It began drawing up plans with BOEi (The National Society for the Conservation, Development and Exploitation of Industrial Heritage), and these were unanimously approved in 2011.

The Pioneer Phase: Paving The Way

Preparations for the project began in 2012. The first grant applications were submitted to the council and to Parkstad, which is part of the province of Limburg. In 2013, work began on archaeological research and site preparation. We also started working on less high-profile processes such as business infrastructure: marketing and communications, networking with other organisations, and creating a workspace for volunteers, interns, and project managers.

Setting up the Schaesberg Castle Foundation

The foundation was established in August 2013, with the mission of rebuilding the castle and the  farm. It aimed to establish the site as a carefully restored tourist attraction that improves the knowledge and mastery of 17th-century building techniques and traditions, and to safeguard and disseminate this knowledge by creating an internationally respected heritage campus.

The project follows five key principles: tourism, knowledge, education, traditional craftsmanship, and social impact.

Castle Towers

When the archaeological preparations were completed in 2014, the next priority was to make the castle towers structurally sound. With the help of BOEi, a steel support system was designed to connect the fabric of the building to the tower.

The Visitor Centre

The visitor centre was built in 2015 by volunteers, interns, and work experience staff. This multipurpose building is the hub of the castle, used both by visitors and by those involved in the project.

Construction of the utility gardens

Work on the utility gardens began in 2015 on the large L-shaped island behind the castle, in collaboration with the Historical Vegetable Garden in Beesel. It consists of twelve sites, including vegetable, medicinal, and fragrance gardens. This is a long-term project with a solid scientific basis.

Castle access

In 2016 a walkway, ramps, and stairs were added to make the castle ruins fully accessible to the public. These provide an overview of the current and future state of the project, such as the site of the forge and the creation of the historical garden.

https://www.slotschaesberg.nl/en/history

Kasteel Schaesberg

Het kasteel Rimburg (Schloss Rimburg in het Duits) is onmiskenbaar een Duits kasteel, want het ligt op Duitse bodem. De geschiedenis van het kasteel is echter zo verweven met Nederland, dat we het hier als andere Nederlandse kastelen bespreken.

Kasteeldorpje Rimburg

In het begin van onze jaartelling kruiste de Via Belgica, een Romeinse weg bij het huidige kasteel en het daarbij gelegen dorpje Rimburg het riviertje de Worm (Wurm in het Duits); het kan zijn dat er al in die tijd een soort wachtpost op dit punt was gevestigd. Hoe het ook zij, in de twaalfde eeuw ontstond hier aan de oostelijke zijde van de Worm het kasteel Rimburg. In het verleden heeft het kasteel verscheidene namen gekend, zoals Rengberg, Rijnberg en andere namen met een iets afwijkende schrijfwijze.

Bij het slot, aan de westelijke zijde van het riviertje de Worm, ontstond het kasteeldorpje Rimburg. Zowel het kasteel als het dorpje maakten later deel uit van de Heerlijkheid Ubach, een gebied dat zich uitstrekte aan weerszijden van het riviertje de Worm. Nog steeds liggen de gebieden die tot het kasteel behoren aan weerszijden van de Worm.

Von Brauchitsch

Het eerste kasteel werd gebouwd als donjon en kreeg in de loop der tijd vele bijgebouwen. Het kasteel werd erg vaak verwoest, maar het werd steeds weer opgebouwd. Zijn min of meer definitieve vorm kreeg het laat in de negentiende eeuw. Het hoofdgebouw van het kasteel werd toen heropgebouwd als een, voor die tijd, modern buitenhuis, een Schloss, zoals het dan in het Duits heet. Daarvoor zorgde de toenmalige eigenaar, de familie Von Brauchitsch. Zij liet het huis voorzien van een barokke voorgevel en een mansardedak. De nog overgebleven hoektoren kreeg een knobbelspits. Op de foto van het Stadsarchief van de gemeente Übach-Palenberg is dit goed te zien. Het huis met voorburcht is geheel omgracht.

Heren van Mulrepas

De eerste bewoners van het kasteel waren de heren van Mulrepas, die de Vrije Heerlijkheid Ubach bestuurden. Deze heerlijkheid werd opgeheven met de komst van de Fransen. In 1817 werd de voormalige heerlijkheid opgesplitst in een Duitse en een Nederlandse gemeente. Na de gemeentelijke herindeling aan beide zijden van de grens werd het Duitse slot Rimburg onderdeel van de gemeente Übach-Palenberg en het Nederlandse Rimburg werd, deel uitmakend van Ubach over Worms, deel van de gemeente Landgraaf.

De eerste bekende eigenaren van het kasteel, de heren van Mulrepas, gedroegen zich in de middeleeuwen vaak als roofridders, die de streek onveilig maakten. In latere jaren werd het slot eigendom van de heren van Brabant. Pas in 1899 kwam kasteel Rimburg in het bezit van de familie Von Brauchitsch. Deze familie heeft het slot, als al eerder gemeld, tegen het einde van de negentiende eeuw laten verbouwen.

Tweede Wereldoorlog

Er is in het najaar van 1944 stevig gevochten in dit gebied. Daarbij liep het huis nogal wat oorlogsschade op. Deze schade heeft gelukkig niet geleid tot de ondergang van het kasteel. Ook de oorlogsschade werd door de familie hersteld. De familie Von Brauchitsch is nog steeds eigenaar van kasteel Rimburg en de omliggende bossen en landerijen aan weerszijden van het riviertje de Worm.

In 1949 werd het kasteel met omgeving, zoals zoveel grensgebieden in die tijd, conform internationale afspraken door Nederland geannexeerd. De annexatie van kasteel Rimburg werd echter weer teruggedraaid in 1963. Het gevolg was wel dat in het in 1960 verschenen boekje 'Kastelen in Zuid-Limburg' van W. Groneman kasteel Rimburg als Nederlands kasteel werd opgenomen.

Ligging

Het huis wordt particulier bewoond en is niet te bezichtigen. Van de weg af is de voorburcht goed te zien, evenals de indrukwekkende voorpoort. Via de voorpoort is in de verte slechts de voordeur van het huis zelf waar te nemen.
Sinds enige jaren is de toegang van uit het plaatsje Rimburg via de brug over de Worm niet meer toegankelijk voor autoverkeer. Met de fiets of lopend is het kasteel nog wel goed bereikbaar via de Brugstraat. Er is een goede parkeerplaats dicht bij het bruggetje over de Worm.

https://www.absolutefacts.nl/kastelen/data/schloss-rimburg.htm

Kasteel Rimburg

Kasteel de Bongard is een kasteel in het Nederlands-Limburgse Bocholtz dat tegenwoordig een deel is van de gemeente Simpelveld. Het 16e-eeuwse bouwwerk is gelegen in het dal van de Bocholtzerbeek, aan de Groeneweg ten noordwesten van het dorp.

Beschrijving van het kasteel

Het kasteel is in het begin van de 16e eeuw gebouwd op de fundamenten van een omgrachte voorganger uit de 14e eeuw. Het kasteel kreeg toen een vierkant grondplan met vier vleugels om een binnenplaats en een poorttoren in het midden van een van die vleugels. Later is op elk van de vier hoekpunten een ronde toren bijgebouwd. In de 19e eeuw is het kasteel verkleind tot een kwart van de oorspronkelijke opzet, waarbij slechts een van de ronde torens, de poortoren en de vleugels tussen de ronde toren en de poorttoren overbleven. De overblijvende vleugel en de poorttoren werden aan beide zijden voorzien van een kopse gevel.

Het gehele gebouw is opgetrokken uit bakstenen met daartussen over de gehele hoogte mergelstenen speklagen van Kunrader kalksteen, waardoor het een Maaslandse renaissance uiterlijk heeft. De ingangspoort in de poorttoren is voorzien van een laatgotische hardstenen omlijsting. Aan de zijde van de binnenplaats bevinden zich overblijfselen van twee galerijen uitgevoerd in vroegrenaissance stijl en voorzien zuilen. Inwendig heeft het kasteel een laatgotische schouw.
Bij het kasteel ligt een in 1701 uit kalkbreuksteen opgetrokken U-vormige hoeve.
Rond het kasteel is een park aangelegd.

Geschiedenis, bewoners

De familie van de Bongard was al omstreeks 1300 bekend en werd in de naburige streken machtig en invloedrijk. Of het kasteel de Bongard de bakermat van deze familie is geweest is nooit helemaal duidelijk geworden aangezien de familie van den Bongard uit Bocholtz moeilijk te onderscheiden is. De nazaten droegen veelal dezelfde voornamen en latiniseerden hun naam. Dit gold ook voor veel van hun opvolgende andere families. De oorspronkelijke 14e-eeuwse omgrachte burcht werd voor het eerst vermeld in 1373. In 1523 werd dit kasteel verbouwd door Bernard van Bongard en in 1550 voegde hij de vier ronde hoektorens aan het kasteel toe.

De Schepenbank Simpelveld-Bocholtz werd in 1626 een Heerlijkheid verpand aan Maria van den Bongart. De adellijke familie van de Bongard, die, als ze niet in Haus Ritz' in Aken verbleven, op het kasteel woonde, verkreeg hierbij de titel heer van Simpelveld en Bocholtz en de hierbij behorende rechtsmacht en inkomsten uit het gebied van deze heerlijkheid. De mannelijke stam van de familie van de Bongard stierf echter met Anna Margaretha van de Bongard uit. Zij huwde in 1630 met Hans Caspar von und zu der Leyen zu Hohengerolseck, een rijk adellijk Duits geslacht stammende uit de Moezelstreek. Na de dood van haar man verkocht zij in 1680 de heerlijkheid op haar beurt aan haar zoon, C.G. baron von der Leyen. Van 1680 tot 1773 was het kasteel bestuurscentrum van de heerlijkheid Simpelveld-Bocholtz. Beide families lieten hun zaken behartigen door een rentmeester. In de meeste gevallen zijn zij ook stadhouder van de Laathof Bongard en Schout van de bank Simpelveld-Bocholtz.

In 1783 verkoopt de graaf Francois Charles von der Leyen, mede namens zijn broers, de Heerlijkheid Simpelveld-Bocholtz met het kasteel en alle aanhorigheden aan de baronesse Marie Barbe de Rochow, woonachtig op het kasteel Overhuizen. Dat kasteel wordt dan de zetel van de Heerlijkheid. Voor de Bongard treedt langzaam verval in. In 1795 wordt aan de overheersende rol van de adel een einde gemaakt. De bestuurlijke rol van Overhuizen houdt dan ook op. Vervolgens komt het kasteel in handen van diverse adellijke families zoals Rodoan, De Bieberstein, Zawadsky, van Rijckevorsel en de laatste adellijke bewoner, Van Steenweghen. Deze verkocht het kasteel echter na 5 jaar aan de familie De Weichs de Wenne.

Het kasteel wordt bewoond door de familie Schnackers. Het gebouw is een rijksmonument.

Castle De Bongard

Ter Worm or Terworm Castle is a castle located in the municipality of Heerlen, Limburg Province, Netherlands. The castle is part of the Terworm estate.

Description of the castle

The present building dates largely from the 17th century when the original 15th-century fortified building was converted into a house. It comprises two wings in a T-shaped floor plan surrounded by a moat. The main building is accessible at the front via a marl stone bridge dating from 1843 leading to the main entrance. Between the two wings is a corner tower, which is the oldest part of the castle dating back to the 15th century. Originally round, the tower was converted to an octagonal in the 17th century . The west wing can be dated to 1716, while the south wing has a keystone with the year 1718. The castle garden is a reconstruction based on a French rococo garden laid out by Count Vincent van der Heyden-Belderbusch in 1787 with roses, lavender and boxwood. The garden is a favourite wedding location and admission is free.

History

The castle has existed since the 14th century and has been inhabited by several noble families. Originally it was a square building, fronted by a round tower and a rectangular tower and built around a walled courtyard. The first known owner was the Lord of Strijthagen in 1476, when the castle was a moated building fortified by external walls outside the moat. In 1498 the castle came into possession of the sheriff of Heerlen, Diederick van Pallandt. In 1542, the castle came into the possession of the Van Hallen family, and was destroyed by fire in 1550 but rebuilt in the same style. The rebuilding, completed by the Wijlre family, was done in brick and the building was painted white to disguise the difference in building materials. The castle remained in this family's possession until 1738, when Friedrich Wilhelm Freiherr von Wylre, canon of Aachen, died. His possessions passed to Phillip Anton van der Heyden zu Belderbusch.

In 1767 the castle was restored by Count Maximilian van der Heyden-Belderbusch and the gardens laid out in the French rococo style. In 1840 the castle was inherited by Antoinette von Böselager, who was married to Baron Otto Napoleon Loë-d'Imstenraedt. After her death, the castle came into possession of the baron. His family extended the estate by purchasing many neighbouring farms.

In the late 19th Century the castle and the estate acquired its present appearance thanks to Baron François de Loë, who remodelled it in a neo-Gothic style to the plans of Lambert de Fisenne. Throughout most of the 20th century, the castle and its estate were in the hands of the Orange-Nassau mine, and the castle housed some of their staff. In the castle grounds at that time was a large outdoor swimming pool, in which whole generations of the people of Heerlen learned to swim. After the closure of the mine the government suggested that a major theme park should be founded on the estate, an idea squashed by the people of Heerlen after a large-scale and widely supported protest. In the last decades of the twentieth century the castle became very run down until it was bought by the Van der Valk hotel chain, who restored it in 1997-1999. It is a now a hotel and restaurant.

Kasteel Terworm

Kasteel Cortenbach dateert uit de 14e eeuw, maar de bewoningsgeschiedenis van het goed gaat waarschijnlijk terug tot de Romeinse tijd.

In 1381 kreeg Gerard van Cortenbach het goed in leen van hertog van Wenceslaus van Brabant. Deze Gerard, gehuwd met Lysa van Carthils, ligt begraven in een grafkelder in de sacristie van de Laurentiuskerk te Voerendaal. Zijn zoon Goswijn van Cortenbach en zijn vrouw Agnes Huyn die later het kasteel bewonen, zijn ook daar begraven. De familie van Cortenbach raakt het huis in de loop van de 15e eeuw tijdelijk kwijt aan de familie van Berlo die het in 1588 verkocht aan Walter van Draeck. In de 17e eeuw komt het goed echter weer in handen van de familie van Cortenbach om het in 1638 weer te verkopen. Het goed wordt nu verkocht aan Caspar von Schnetter, voor 30.000 kronen. Deze Caspar von Schnetter laat de thans nog bestaande boerderij rond het goed bouwen. Het leengoed werd verheven voor het leenhof van Valkenburg, maar sedert 1646 voor de Keurkeulse mankamer die gezeteld was in het Manhuis te Heerlen.

In 1682 werd het kasteel verkocht aan de Akense wolhandelaar, Herman Lamberts, die het gebouw ingrijpend liet verbouwen. Het enige dat overeind bleef staan, waren twee ronde torens. De linkertoren is gemaakt van Kunradersteen en heeft nog kleine schietgaten. De laat-middeleeuwse burcht werd dus vrijwel geheel gesloopt en het herenhuis werd in 1713 zoals het er nu staat opgebouwd. Tussen 1695 en 1772 wordt de Heilige Mis op het kasteel opgedragen. In 1776 wordt het herenhuis nog eens grondig verbouwd.

In 1936 werd het huis verkocht aan het Beambtenfonds der Staatsmijnen en sinds 1939 was het een tijd in gebruik als hotel-restaurant, waar regelmatig artistieke mensen logeerden. Nu is het kasteel in bezit en gebruik van Vebego Holding (die o.a. het Hago schoon­maakbedrijf bezit).

Zoals nu het kasteel bij representatieve evenementen van de Vebego Holding wordt gebruikt, was het kasteel rond 1960 het decor van de opnamen voor de in Cannes bekroonde film ‘Het mes’ (1961) van de bekende cineast Fons Rademakers.

http://www.rijckheyt.nl/cultureel-erfgoed/cortenbach-kasteel-voerendaal

Kasteel Cortenbach

Kasteel Goedenraad is een kasteel, buitenplaats en landgoed gelegen in de buurtschap Overeys nabij het dorp Eys in de Nederlands-Limburgse gemeente Gulpen-Wittem.

Beschrijving van het kasteel
Het kasteel omvat een herenhuis en een kasteelboerderij. Het huidige kasteel is een wit gepleisterd gebouw in Lodewijk XVI-stijl en bestaat uit drie delen gelegen aan een binnenplaats. Het hoofddeel hiervan is een drielaags middenrisaliet bekroond met een fronton en een koepeldak met lantaarn. Het hoofdgebouw is aan het einde van de 19e eeuw aan de zuidzijde uitgebreid met een langwerpige vleugel en aan de oostzijde met een vierkant hoektorentje met een koepeldak en daarop een knobbelspits. Tijdens dezelfde verbouwing is de oostgevel van het hoofdgebouw uitgevoerd als een eclectische voluutgevel.

De kasteelboerderij is een U-vormig gebouw uit de tweede helft van de 18e eeuw. De westvleugel draagt de jaartalankers 1764 en heeft een verhoogd middendeel dat dient als toegangspoort. Boven de poort bevindt zich een fronton waarin het alliantiewapen van de echtelieden en vroegere bewoners von Thimus-von Strauch is aangebracht. Het middendeel heeft aan de zijde van de binnenplaats eveneens een fronton met een classicistische omlijsting.

Bij het kasteel ligt een landschapspark, dat in de 19e eeuw is aangelegd en waaraan in 1917 en 1975 diverse veranderingen zijn uitgevoerd. Tot in de negentiende eeuw heeft het kasteel nog een omgrachting gehad die gevoed werd door de Eyserbeek. Hiervoor zou de beek toen enigszins naar het noorden zijn verlegd. De huidige kasteeltuin is ontworpen door de landschapsarchitect W.J.A. Snelder, tevens oud-bewoner van het kasteel. Het kasteel met de omliggende landerijen heeft officieel de status van landgoed, wat voor de eigenaren bepaalde belastingvoordelen meebrengt.

Geschiedenis en bewoners

Het huis bestond al in de veertiende eeuw, maar er zijn voor die tijd weinig betrouwbare gegevens. Het was een leen van Eys en van Valkenburg. In een oud Brabants register (het Latijnsboek, uit eerste helft van de veertiende eeuw) wordt Hennekin de Goudenrode genoemd. De verwoesting van een huis rond 1365 is ten onrechte in verband gebracht met Eys en met Goedenraad. Het betreft Oost (Oys) bij Eijsden. In de tweede helft van die eeuw wordt een zekere Mulrepas van Goedenraad enkele keren vermeld.

Vanaf de vijftiende eeuw zijn er meer gegevens over eigenaren. Als eerste wordt een Clais in den Godenraidt genoemd, die in 1412 werd opgevolgd door Dirk Scheyffken vanden Guedenroide. Johan van Linzenich, schoonzoon van Dirk (of misschien van diens zoon) erfde het huis rond 1460. Johan had een zoon Daem (Adam) en een dochter, gehuwd met Engelbrecht van Birgel. Na de dood van Daem ging het huis naar zijn zus, en vervolgens naar haar zoon Frambach van Birgel. Frambach overleed zonder erfgenaam, en het huis ging naar zijn zus Maria van Birgel, gehuwd met Willem van de Hove van Carsveld, die in 1544 leenhouder werd. Het huis bleef daarna meer dan een eeuw in het bezit van het geslacht Van de Hove. Financiële problemen leidden echter in 1656 tot de executoriale verkoop. Kopers waren Frederik Beijens en zijn zwager Lucart. Het huis bleef in het bezit van de familie Beijens tot 1722, toen het werd gekocht door Theodoor von Bodden, heer van Wijlre.

In 1746 kocht Ferdinand Joseph Balthasar von Geyr zu Schweppenburg het huis Goedenraad en de hoeve Vogelsang. Hij begon met de vernieuwing van het huis. Een situatieschets uit 1765 geeft Goedenraad weer als een oude toren met puntdak, en een nieuw woonhuis (een blok zonder zijvleugels) en nieuwe stal. Zijn zoon Rudolf Adolf Geyr kwam echter in financiële problemen en was gedwongen om het huis in 1781 te verkopen. Nieuwe eigenaar werd de Akense baron Giles Leonard Von Thimus, een lakenwever en –koopman, gehuwd met Agnes Strauch, waaraan het alliantiewapen in het fronton boven de boerderijpoort herinnert. De familie Von Thimus verbleef tot 1857 op het kasteel, waarna de Luikse familie Laloux de nieuwe eigenaar werd. Begin 20e eeuw diende het kasteel als buitenverblijf van het gezin van Adolphe (I) Regout, die sinds 1902 gehuwd was met Jeanne Laloux. In 1914 werd het kasteel door Adolphe in opdracht van de familie Laloux verkocht aan de NV Gemeenschappelijk Grondbezit.

Het heden

In 1921 werd het kasteel gekocht door Mr. Dr. Willem Frowein, directeur van de NV Staatsmijnen in Limburg. Hij ligt begraven hoog in het Froweinbos, aan de noordelijke oever van de Eyserbeek. De weg door Overeys van Eys naar Simpelveld is naar hem genoemd.

In 1969 kocht J. M. van Susante het landgoed en knapte het vervallen kasteel op, om het later van de hand te doen aan de Stichting Het Limburgs Landschap, waar hij destijds voorzitter van was. Tegenwoordig is het kasteel in erfpacht uitgegeven aan de diverse bewoners.

Het gebouw en enkele facetten van het terrein zijn ieder een rijksmonument.

Kasteel Goedenraad

Kasteel Puth is een kasteel en buitenplaats bij Voerendaal in Zuid-Limburg. Het kasteel is een rijksmonument. Kasteel Puth is een van de vier kastelen van Voerendaal en vormt samen met Kasteel Rivieren, kasteel Cortenbach en kasteel Haeren een landgoederenzone. Van oudsher behoorde ook Kasteel Terworm bij Voerendaal, maar dit ligt thans in de gemeente Heerlen.

Geschiedenis
Het huidige kasteel stamt deels uit de 16e, deels uit de 17e en 18e eeuw. Enkele kelders zijn mogelijk ouder. Het kasteel wordt al genoemd in documenten uit de 14e eeuw. Aan het landgoed was de titel "heer (of vrouwe) van Put" verbonden. Achtereenvolgens was het kasteel en de bijbehorende leengoederen in bezit van de families Van Putt (mogelijk afkomstig uit Puth), Van den Bongard (zie Kasteel De Bongard), Leeck (zie Kasteel Doenrade), Tz[i]evel (zie Kasteel Eyneburg en Sibberhuuske) en Dobbelsteyn (1565-1650).

Rond 1630 (1650?) was het goed zo zwaar belast met schulden dat het moest worden opgedeeld. Het kasteel, de watermolen en de landerijen kregen verschillende eigenaren, waardoor het moeilijk is aan te geven wie de titel heer van Puth droeg. Eigenaren waren onder andere de Akense koopman Nicolaas Rulands en Ignatius de Rougemont, raad en auditeur-generaal van het Spaanse leger. In 1728 werd het huis en de molen door de weduwe Ignatius de Rougemont en haar drie kinderen verkocht aan de gebroeders Jean Martin en Laurens Joseph de Hayme de Bomal (zie ook Kasteel Amstenrade), beiden kanunniken van het Kapittel van Sint-Servaas te Maastricht. Waarschijnlijk werd het hoofdgebouw in deze periode vernieuwd. Via deze familie vererfde het landgoed eind 18e eeuw aan de familie De Marchant et d'Ansembourg.

Het kasteel kwam in 1872 door het huwelijk van Franciscus Hubertus Ignatius Maria Graf zu Stolberg-Stolberg (1848-1912) met Marie Antoinette Frédérique Pauline Hubertine gravin de Marchant d'Ansembourg (1847-1922), in bezit van de adellijke familie Zu Stolberg-Stolberg. Hun zoon, Joseph Oscar Frans Anthonie Hubert Maria graaf zu Stolberg-Stolberg (1874-1956), was gehuwd met Maria Therese Philippa Anthonia Huberta Kettler (1890-1973), een nazaat van het Westfaalse adellijk geslacht Kettler. Kasteel Puth was in 1945 een van de 22 Limburgse kastelen en landgoederen die door de Nederlandse Staat als 'vijandelijk vermogen' werden geconfisqueerd. Pas eind 1956 werd de graaf, die inmiddels was overleden, 'ontvijand' en werd het bezit, samen met twee herenhoeven Steenenis en Wissengracht (in totaal ca. 177 ha), aan de familie geretourneerd. Wilhelm Josef Oskar Friedrich Leopold graaf zu Stolberg-Stolberg (1927-2011), in 1980 bij Koninklijk Besluit opgenomen in de Nederlandse adel, was tot 2007 de laatste adellijke eigenaar van het kasteel.

Vanaf 2001 was in de kasteelboerderij een biologisch landbouwbedrijf gevestigd. Het kasteel is in 2011 verkocht en is daarna geleidelijk gerestaureerd, waarbij met name de verzakte funderingen grote investeringen vergden. Anno 2016 wordt de monumentale westelijke schuur gerestaureerd.

Beschrijving

Hoofdgebouw

Het hoofdgebouw bestaat uit een min of meer rechthoekig landhuis, gebouwd in de stijl van de Luiks-Akense barok. De voorgevel aan de hofzijde is geheel 18e-eeuws en opgetrokken uit baksteen. De regelmatig in de gevel geplaatste vensters (1-3-1) zijn omlijst met hardsteen en van elkaar gescheiden door geblokte lisenen. De oostgevel lijkt qua architectuur het meest op de voorgevel; deze bestaat eveneens uit baksteen met een inzwenkende topgevel met speklagen. De andere gevels bevatten oudere delen uit de 16e eeuw en zijn opgetrokken uit Limburgse mergel. De laatgotische boogfries onder het dak van de westgevel dateert uit de 16e eeuw. De mansardekap gedekt met leisteen is 18e-eeuws. Het hoofdgebouw wordt omgeven door een brede gracht met een bakstenen boogbrug uit de 17e of 18e eeuw.

Van het interieur zijn een 18e-eeuws trappenhuis noemenswaardig, en enkele 18e- en vroeg-19e-eeuwse schouwen. De keldermuren zijn bekleed met wandtegels in blauw en oker.

Kasteel Puth

Kasteel Rivieren is een van de vijf kastelen van de gemeente Voerendaal. De andere zijn kasteel Haeren, kasteel Cortenbach, kasteel Puth en kasteel Terworm. Dit laatste hoort overigens sinds een gemeentelijke herindeling bij de gemeente Heerlen.

Kasteel Rivieren staat gebouwd op het punt waar de Hoensbeek, de Geleenbeek en de Retersbeek samenvloeien. Het water van de Retersbeek bevoorraadt het water aan de grachten en vijvers rondom het complex.

De oudste vermelding van dit kasteel dateert van 1444, waarbij als eigenaar Ghysbert van der Vyeren wordt genoemd. Het geslacht van Rivieren wordt al eerder vermeld. Zo wordt een zekere Catharina van Rivieren vermeld als priorin van het klooster Norbertinessen te Sint Gerlach.

Naar alle waarschijnlijkheid werd het huidige kasteel gebouwd op de fundamenten van een ouder complex. In eerste instantie werd Kasteel Rivieren ook als klooster gebruikt. Het oudste deel van het kasteel is 16e-eeuws en had mogelijk twee hoektorens, waarvan er slechts nog één rest. Het kasteel is opgebouwd uit mergel. Uit dendrochronologisch onderzoek naar het houtwerk blijkt dat de kapconstructie dateert van rond 1538. Toen moet de uitbreiding van het kasteel in zuidelijke richting zijn gerealiseerd.

Na een tijd in bezit geweest te zijn van de familie Huyn van Amstenrade komt het via erfdeling in 1641 in bezit van de familie Eynatten. In 1686 verkocht de familie het adellijk huis, hof en goederen aan de Akense schepen en burgemeester Johan Albert von Schrieck.

Na groot onderhoud aan kasteel en hoeve in voornamelijk de eerste helft van de 18de eeuw door Franz Willem en Jan Jacob Willem von Schrieck, werd het kasteel rond 1780 wederom ingrijpend veranderd. Dit keer door eigenaar Karl Deodat von Fürth (1734-1803), die het kasteel in 1768 samen met zijn broer Johan Caspar erfde. Hij liet een nieuwe ingang maken aan de oostzijde, de hardstenen kloosterkozijnen werden aangebracht, de tuin rond de hoofdburcht en de brug over de gracht aan de oostzijde werden aangelegd.

Door huwelijk kwam het goed in 1910 in bezit van de grafelijke familie De Marchant et d’Ansembourg. Het werd na de tweede wereldoorlog als vijandelijk vermogen in beslag genomen, maar na korte tijd weer aan de eigenaars teruggegeven. Het kasteel was voor en na de oorlog als jeugdherberg in gebruik en na een restauratie in 1970 als meubelshowroom.

http://www.rijckheyt.nl/cultureel-erfgoed/rivieren-kasteel-klimmen


Kasteel Rivieren

Kasteel Nijswiller is gelegen aan de oostzijde van het gelijknamige dorp Nijswiller in de gemeente Gulpen-Wittem in Nederlands Limburg. Het kasteel is een rijksmonument.

Geschiedenis
De oorsprong van het kasteel ligt in 1275 toen Werner van Bolland, de rijksveldmaarschalk van hertog Jan van Brabant toestemming kreeg om ter plaatse van het huidige Nijswiller een kasteel te bouwen. De gekozen plek was heel strategisch door de ligging aan de handelsroute Maastricht-Aken met het oog op de mogelijkheid om tol te heffen. De directe nabijheid van de Selzerbeek schiep bovendien de mogelijkheid om de omgrachting van het kasteel te kunnen voeden met het beekwater. Van Bolland noemde het kasteel "Neis-Wilre" (nieuw Wijlre) en hij paste en passant zijn naam aan tot "Van Bolland van Wilre".

Via vererving kwam het kasteel enkele generaties later in het bezit van de familie Van Caldenborg. In 1505 kwam het wederom in handen van een andere familie toen Catharina van Caldenborn huwde met Jan van Eynatten. De familie Van Eynatten bezat kastelen en goederen in onder andere Maastricht, Gulpen en Nuth. Een eeuw later kwam het kasteel in handen van de familie Van Schaesberg (1587-1687). Deze familie had als stamslot het kasteel van Schaesberg, tegenwoordig een ruïne in het gelijknamige dorp Schaesberg. De familie verkoos hun stamslot echter boven het kleine kasteeltje in Nijswiller en verhuurde dit laatste daarom aan de drost van Meerssen.

Door slecht onderhoud was het kasteel danig in verval geraakt en na een grote opknapbeurt werd het door Agnes van Schaesberg in 1702 verkocht. Nieuwe eigenaar werd Pieter Brewer von Fürth, een telg uit het Akense patriciërsgeslacht Von Fürth, die ook al het nabijgelegen kasteel Lemiers bij Vaals en kasteel Rivieren bij Klimmen bezaten. Begin 19e eeuw werd het kasteel aangekocht door baron Guillaume de Lognay. Door het ontbreken van mannelijk nageslacht kwam het kasteel daarna in het bezit van andere adellijke families. Eerst was er baron Jean van de Bruggen en daarna Frederick von Coels. Al deze families voerden diverse moderniseringen door en brachten allerlei verfraaiingen aan het interieur aan zoals stucplafonds, ornamenten en schouwen.

Aan het eind van de 19e eeuw werd het kasteel verkocht. In 1886 overleed hier Émilie Regout (1834-1886), dochter van de bekende Maastrichtse entrepreneur Petrus Regout. Émilie woonde er met haar man, de politicus en bestuurder Hubert Joachim Brouwers (1833-1892), en hun zes kinderen. Een van hun kleinzonen, de bestuurder en NSB-burgemeester Jacques Brouwers (1895-1975), was gehuwd met Adrienne Regout (1895-1975). Het echtpaar scheidde in 1940. Hun twee jongste kinderen, Edouard en Emilie, werden respectievelijk in 1925 en 1930 op kasteel Nijswiller geboren.

In 1933 werd het kasteel verkocht aan het Algemeen Mijnwerkers Fonds van de Staatsmijnen. Een jaar later kwam het in bezit van de zusters franciscanessen van Heythuysen. De pracht en praal van het kasteel paste niet bij hun sobere en ingetogen levensstijl en daarom werd het kasteel inwendig ontdaan van alle in hun ogen overbodige versieringen. Door de vele aanpassingen en moderniseringen verloor het kasteel veel van zijn authenticiteit. Het koetshuis werd omstreeks 1936 verbouwd tot naaiatelier. Ook is het gebouw enige tijd in gebruik geweest als lagere school voor de kinderen uit Nijswiller.

De zusters vertrokken omstreeks 1980 waarna zij het kasteel verhuurden aan de stichting Temenos, die het gebruikte als paramedisch centrum. Sinds 2008 is het kasteel privébezit.

Beschrijving

Toen het kasteel werd gebouwd werd hiervoor een strategische plek gekozen aan de Oude Akerweg, een oude handelsroute tussen Maastricht en Aken, en aan de Selzerbeek. Het huidige kasteel omvat een hoofdgebouw, het eigenlijke kasteel, en een nederhof. Het kasteel heeft een grote vierkante woontoren met hieraan een oostelijke vleugel. Op een hoek van de vleugel bevindt zich, aansluitend aan de woontoren, een achthoekige traptoren uit de 16e eeuw. Hierin bevindt zich een houten spiltrap. De woontoren heeft een achtkantige spits met een windvaan die is voorzien van het familiewapen van de vroegere bewoners, de familie Van Eynatten. Het geheel is opgetrokken uit bakstenen en voorzien van hardstenen banden en segmentboogvensters met hardstenen omlijstingen.

De nederhof (boerderijgedeelte) ligt aan de oostzijde van het kasteel en bestaat uit drie aaneengesloten vleugels waarop de jaartalankers 1774 en 1785 zichtbaar zijn. Aan de zuidzijde van het kasteel bevindt zich een park met daarin een Mariagrot en restanten van de vroegere kasteelgracht.