Eijsden Castle is a moated manor house with several farm buildings, a gatehouse and castle park, in Eijsden-Margraten, Limburg, Netherlands. The current castle was built in 1637 and is located next to the river Maas.

The castle is a rijksmonument. Also other parts of the terrain are separately listed, making a total of 27 rijksmonuments. It is part of the Top 100 Dutch heritage sites, established in 1990 by the Department for Conservation.

Description

The current castle was built in 1636, renovated in 1767, and restored between 1881-1886. The castle is made up out of two angled wings with at the outside corner a heavy cornertower flanked by a small stair tower. At the end of the eastwing Athere is another towerlike building containing a gate which grands access to the inner square. On top of this gate is placed the year of completion and the arms of the De Lamargelle and von Bocholtz families. The whole is surrounded by a moat. The castle is built in Mosan Renaissance-style.

Next to the castle is a gatebuilding with sidebuilding, built in 1649 when a fire destroyed the earlier buildings. They were restored between 1883-1885.

The castle park, created around 1900, is freely accessible. It was designed by French garden artist Achille Duchêne (1866-1947), replacing an earlier 18th century park. Of this original 18th century park only a small part remains on the northside of the castle, where there is also an 18th-century basement for the storage of ice. The current park has a neo-rococo pond and a group of statues containing three putti.

History and inhabitants

The castle is located on or near the location of a medieval castle, named Caestertburg or Kettelhof. During the early Middle Ages the court and fertile riverlands were owned by the prince-bishops of Liège.

First mention of the castle was in 1334 when "den hof tot Esde" was granted to Dyederic van Montjoy en Valkenburg by John III, Duke of Brabant. In 1558 Eijsden was owned by Arnold II Huyn van Amstenrade, lord of Geleen, drossaerd of Valkenburg, governor of Brabant owned Maastricht and captain-general of Limburg and the lands east of the Maas. His daughter Anna married Willem de Lamargelle, and their son, Arnold de Lamargelle, build the current castle in 1636-1637. By inheritance the castle was owned successively by the families van Hoensbroeck, de Geloes and de Liedekerke, who are the current owners of the castle.

Kasteel Eijsden

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

Het Kasteel van Rijckholt (Limburgs Riêkelt) is gelegen in het gelijknamige dorpje Rijckholt, dat deel uitmaakt van de Nederlands-Limburgse gemeente Eijsden-Margraten.

Het kasteel en enkele facetten van het terrein zijn ieder een rijksmonument.

Beschrijving van het kasteel

De ontwikkeling van het kasteel ligt ten grondslag aan een uit de middeleeuwen stammende vierkante woontoren. Deze toren, die in 1485 werd verwoest en direct daarna weer werd opgebouwd, heeft muren van wel 2 meter dik.

De hoofdvleugel stamt uit het eind van de 17e eeuw en werd gebouwd door de familie de Bounam toen die in 1682 het kasteel in bezit kreeg. Aan weerszijden van de hoofdvleugel en de toren staan haaks hierop twee vleugels voorzien van een helmdak identiek aan dat van de toren. In de linkervleugel was oorspronkelijk een huiskapel aanwezig ter ere van de Heilige Rombout. Deze kapel is voorzien van prachtige stucplafonds en familiemonogrammen van het echtpaar de Bounam-de Moffarts die de vleugel lieten bouwen. Aan de achterzijde van het kasteel zijn links van het hoofdgebouw bij opgravingen in 1961 nog restanten gevonden van een vleugel met op het uiteinde hiervan een kleiner torentje.

Bij het kasteel liggen nog een koetshuis en een jachthuis. Het koetshuis is gebouwd in het begin van de 18e eeuw en wordt tegenwoordig gebruikt als party- en congrescentrum. Het koetshuis was ten tijde van de Tweede Wereldoorlog in Duitse handen. In het pand was het commandocentrum gevestigd van de 3e Panzergruppe. Het commandocentrum werd pas aldaar gevestigd in 1943. Vanwege het feit dat de Duitse ijzerindustrie (letterlijk) zwaar onder vuur lag, werd het niet toegestaan om het koetshuis van een ijzeren omheining te voorzien. Om desondanks duidelijk te maken aan de omgeving dat het Duits gebied betrof, werden er beelden in de tuin geplaatst met een duidelijk Duitse connectie. Een van die beelden is thans nog bewaard en betreft een adelaar (Adler), die een exacte replica is van de adelaar boven op de Brandenburger Tor in Berlijn.

Het rijzige jachthuis is voorzien van een kap in chaletstijl en is gebouwd door de familie Regout. Oorspronkelijk had het complex een dubbele omgrachting, tegenwoordig is alleen de omgrachting van het kasteel zelf nog aanwezig.

Geschiedenis een bewoners

De geschiedenis van het kasteel is aanvankelijk nauw verbonden met de heerlijkheid Rijckholt en de heren van Gronsveld. Philip en Winand van Gronsveld waren in de 12e eeuw de eersten die zich, naast de titel heer van Gronsveld, ook heren van Rijckholt noemden. Het was deze familie die in de 14e eeuw de grote vierkante toren liet bouwen als zetel voor de heerlijkheid Rijckholt. In de 15e eeuw ging het bezit hiervan over naar Willem Van Vlodrop. Toen in 1568 de strijd tussen de Spaanse koning en Willem van Oranje losbrandde, koos Willem Van Vlodrop, een nakomeling van de eerste Willem Van Vlodrop, de zijde van de prins waarna het kasteel door de Spanjaarden in beslag werd genomen. In 1590 kreeg de familie Van Vlodrop het weer in handen. In 1596 verkocht de familie, die ook al eigenaar was van Leuth en Well, de heerlijkheid Rijckholt aan Herman Van Lynden, baron van Reckheim (Rekem).

Van 1642 tot 1682 was het kasteel eigendom van de familie Van Wyllich tot Winnendach.

In 1682 kwam de heerlijkheid Rijckholt in bezit van Jean Maximilliaan de Bounam. Hij bouwde de hoofdvleugel aan de toren. Zijn zoon, Jean Baptiste de Bounam, trouwde in 1701 met Marie-Barbera de Moffarts. Twee jaar later volgde hij zijn vader op als heer van Rijckholt. Het echtpaar de Bounam-de Moffarts woonde in het kasteel en kreeg hier 11 kinderen. In de linkervleugel bevinden zich de familiemonogrammen van Jean Baptiste de Bounam en zijn vrouw. In 1735 werd hij opgevolgd door zijn oudste zoon Jean Maximilliaan de Bounam.

In 1795 eindigde de feodale heerschappij van de familie de Bounam over Rijckholt, toen de Fransen de Zuidelijke Nederlanden binnenvielen en de heerlijkheid werd opgeheven. De familie de Bounam de Ryckholt verkocht het kasteel in 1832 aan Lambert Charles Ive Ame Poswick die advocaat was bij de Raad van Limburg. Eind 19e eeuw verwierf de Maastrichtse tegelfabrikant Alfred Regout (1858-1935) het kasteel. Hij was het waarschijnlijk die het zogenaamde jachthuis in chaletstijl liet bouwen (Kooiestraat 3). Later woonde zijn zoon Prospèr (1889-1952) er.

Daarna verwisselde het kasteel nog diverse keren van eigenaar tot het echtpaar Jean en Monique Colen het in bezit kreeg en in de jaren 80 van de 20e eeuw een uitgebreide restauratie liet uitvoeren.

Kasteel van Rijckholt

Gronsveld is a village in the Dutch province of Limburg. It is part of the municipality of Eijsden-Margraten and situated southeast of the municipality of Maastricht, to which it is bordering.

Gronsveld was a separate municipality until 1982, when it was merged with Eijsden. The municipality also included Rijckholt, Eckelrade, Heugem (now part of Maastricht) and Honthem.

The derivation of the name is uncertain, although it is commonly accepted to be quite literally referring to its evergreen pastures, and indeed the village is favourably situated at the foot of the Margraten Plateau which retains water in its bedrock. This provides for a constant gentle irrigation, and the lush clay soil carried here by the Meuse River is excellent for growing fruit trees.

History

Gronsveld used to be an autonomous county until the end of the ancienne regime at the closing of the 18th century and was part of the imperial circle of Westphalia.

Its first and most famous count was Josse Maximilaan van Gronsveld né van Bronckhorst who fought in the Thirty Years' War and invented the Gronsfeld cipher, a substitution cipher.

The lords, barons and counts of Gronsfeld had the right to mint their own coins which were frequently banned from circulation elsewhere because of their insufficient weight and/or alloy.

Folklore

Gronsveld has a rich tradition when it comes to folklore. The local marching band Koninklijke Harmonie van Gronsveld est. 1835 and the Koninklijke Schutterij St. Sebastianus (= historic 'army') est. 1619 are the most well known parts of this.

Also, every year the village celebrates the traditional bronck, which dates back to the Middle Ages when the people of the village would honour God in order to get a good harvest. The village is then ruled by a king and his queen. Every four years (most recent occurrence 2004) this position is 'battled' for. Who will be king is determined on Pentecost Monday by a contest where the candidates take turns shooting a wooden bird atop a long pole on the church square. Whoever manages to shoot the bird down will be king. Two weeks after Pentecost the actual celebrations start. During these three days (Sunday, Monday and Tuesday) the king and his army make their way through the whole village clearing road blocks (put there as a reminder of the problems they ran into in the old days) along the way. On Sunday there is also a mass and procession through the village. Two weeks after these celebrations, the king and queen treat the whole village to a so-called 'koffietafel' (literally: coffee table). Which includes drinks and the traditional limburgish pastry vlaai.

Kasteel van Gronsveld

Kasteel Hoogenweerth, ook Huis De Hogenweert, is een kasteelachtig buitenhuis, gelegen op de rechteroever van de Maas ten westen van de buurt Heugem in de Nederlandse stad Maastricht.

Geschiedenis

Het huis werd al vermeld in de 15e eeuw onder de naam Houweert. In de loop der eeuwen was het in bezit van een aantal burgemeesters- en schepenengeslachten: Van Buel, Prenten, Swaelen en Vaes. De eigenaren van het circa 10 bunder grote landgoed moesten van de opbrengst van het land jaarlijks 54 vaten rogge afstaan (of 208 gulden betalen) aan het klooster Beyart.

Het huidige kasteel is gebouwd door de Maastrichtse schepen en stadssecretaris Antonius Vaes (1543-1579). Hij liet de westvleugel van het kasteel vernieuwen in Maaslandse renaissancestijl. Zijn zoon Andreas Vaes, eveneens stadsklerk, erfde het huis en liet het renoveren en uitbreiden. Het middengedeelte kwam in het midden van de 18e eeuw tot stand in opdracht van Joannes Vaes. In 1785 liet de weduwe Vaes, geboren De Bounam de Ryckholt, het landgoed na aan haar nicht Maria de Selys de Fanson, die gehuwd was met R.C. van Cammingha.

In de 19e eeuw kwam het kasteel achtereenvolgens in bezit van de families Coenegracht, Straetmans en Regout. Marie Straetmans, gehuwd met Amedée Tielens, verkocht het kasteel in 1904 aan Petrus III Regout (1854-1928), die er met zijn vrouw Louisa Berger (1853-1932) en hun twee volwassen kinderen Bertha (1877-1969) en Pierre (1882-1967) ging wonen. Het kasteel werd fors uitgebreid in dezelfde stijl. Bertha trouwde in 1908 met Max von Scheibler en verhuisde naar Duitsland. Enkele jaren na de dood van haar man in 1935 keerde zij terug naar Nederland en bleef tot haar dood in 1969 bij haar ongehuwde broer Pierre op Hoogenweerth wonen.

Na de dood van Bertha verkochten de erfgenamen het landgoed in 1970 aan de provincie Limburg. Het landschap rondom het kasteel werd in deze periode sterk aangetast door zand- en grindwinning, waardoor in de omgeving enorme waterplassen ontstonden. Door de Maaskanalisatie verdween een stuk van het kasteelpark. De gebouwen raakten steeds verder in verval. In 1975 werd het kasteel vrijwel verwoest door een grote brand, maar de provincie Limburg liet het gebouw grondig restaureren, waarbij het interieur gemoderniseerd werd.

In 1992 werd het kasteel aangekocht door de zakenman Paes, die het opnieuw liet opknappen. In 2020 werd de exploitatie overgenomen door de Kerkraadse Van Melick Groep. Het kasteel is in gebruik als hotel-restaurant. De tien hotelsuites zijn gevestigd in de bijgebouwen ("koetshuis"). Het hoofdgebouw is te huur voor zakelijke bijeenkomsten, bruiloften en partijen. Het kasteel is een officiële huwelijkslocatie van de gemeente Maastricht.

Beschrijving

Exterieur

Het rechthoekige hoofdgebouw heeft in- en uitzwenkende topgevels en een vierkante traptoren met een ingesnoerde spits. De laat-17e-eeuwse zuidgevel, met banden van baksteen en Limburgse mergel, hoekblokken en een daklijst met consoles, is in de stijl van de Maaslandse renaissance. In 1754 is het huis door Andreas Vaes aan de noordzijde uitgebreid. Uit die tijd dateert waarschijnlijk ook de als een erker uitgebouwde kapel en de barokpoort. De poort is gedecoreerd met het alliantiewapen van de families Bemelmans en Bernard. In 1821 is het huis door de familie Coenegracht sterk verbouwd en uitgebreid, waarbij tevens delen van de westgevel werden gemoderniseerd. Het gebouw heeft daardoor tevens een aantal neorenaissance en neoclassicistische elementen. Sinds de laatste restauratie is het kasteel geel en grijs geschilderd.

Aan de noordzijde bevindt zich een langgerekt bijgebouw, tegenwoordig aangeduid als 'koetshuis'. Het uit de 19e eeuw daterende bouwwerk is in de kleur ossenbloed geschilderd. Aan de westzijde ligt een groot terras aan de Maas, aan de oostzijde een ommuurde tuin. Het huis is omgeven door een 4,5 hectare groot park, dat op een schiereiland tussen de Maas en de Hoge Weerd ligt (in feite ligt het landgoed in het winterbed van de rivier en is de Hoge Weerd de winterdijk). Aan de noordzijde van dit schiereiland ligt de Pietersplas (een grindgat) met de jachthaven Maastricht Marina. Aan de zuidzijde ligt de recreatieplas Oost-Maarland, die eveneens door grindwinning is ontstaan. In het park bevindt zich een monumentale beuk uit ca. 1825 met een omtrek van 6 m.

Interieur

Hoewel het interieur na het vertrek van de laatste bewoner in 1969 en de brand in 1975 zwaar te lijden had, zijn er toch vrij veel authentieke elementen bewaard gebleven. Op de begane grond liggen twee grote zalen, waarvan er een in gebruik is als feestzaal, en een voormalige kapel. Deze laatste heeft een fraai gestukadoord plafond in Lodewijk XV-stijl. Diverse schoorsteenmantels dateren eveneens uit de 18e eeuw. Eén schouw heeft een 17e-eeuwse houten mantel, die echter van elders afkomstig is. Enkele kamers bezitten gestukadoorde plafonds met ruitvormige patronen en supraportes met portretbustes in reliëf uit het eerste kwart van de 19e eeuw.


Huis Hoogenweerth

Lichtenberg Castle, locally known as Kasteel Lichtenberg, lies on a mountain south of the city of Maastricht, in the province of Limburg in the Netherlands.

Lichtenberg Castle is situated on a mountain with the Latin name 'Mons Lucis' which has given rise to speculation that perhaps the site was already used by the Romans for signaling, though no Roman guard tower remains have been found.

Around 1212 a castle was built on this site by Hugo de Pierrepont, the bishop of Liège. The lower part of the keep, consisting of flint and millstone-grit, could be a remnant of this castle.

In 1439 the castle came into the possession of the Van Eijnatten family. During their ownership, which lasted until 1659, the castle was partly or completely rebuilt and extended. The upper part of the keep, consisting of marl, dates back to that period; the 15th or 16th century. It can't be ruled out that during that rebuilding the keep was also completely rebuild using old building materials. Also a main- and south wing were erected around a courtyard. The function of the keep was mainly a defensive one.

In 1568 the castle was used as headquarters by the Spanish general Fernando Álvarez de Toledo, 3rd Duke of Alba. After 1640 the castle lost its military function and was rebuilt as a fortified residence and used as a farm.

The square ruined keep we see today is the only remnant of the medieval Lichtenberg Castle. It's now incorporated in a farmstead which was built, probably on the foundations of the medieval castle, in the 18th and 19th century. In 1904 the keep was fitted with iron stairs and a wooden platform to be used as a belvedere.

Lichtenberg Castle was situated on a natural sloping mountain of limestone until 1922 when the mountain was bought by ENCI; a company who would quarry the limestone for cement production. Due to the open quarrying all around the castle it is now situated next to a high, vertical, bare limestone cliff. In 1985 the entire complex was restored. It is now owned by an environmental organization; Natuurmonumenten. It can be visited. Part of the bailey can be rented as a holiday home.

http://www.castles.nl/lichtenberg-castle

Kasteelruïne Lichtenberg

Château Neercanne (also known as Agimont or kasteel Neercanne) is a restaurant located in Maastricht in the Netherlands. It is a fine dining restaurant that is awarded one or two Michelin stars in the periods 1957-1982 and 1986–2018.

Building

The castle is located just north of the Belgian village of Kanne, south of Maastricht but still on Dutch territory.

It is built on a site that was already in use by the Romans. The caves, created by mining blocks to build the fortifications, still exist. They are now in use as the wine cellar of Neercanne.

In 1465 the castle was destroyed by the people of Liège during the Liège Wars. The outbuildings and the prominent corner tower were built in 1611, in the style of the Mosan Renaissance.

The main building was built in 1698 by Daniël Wolf van Dopff, lord of Neercanne, at that time the military governor of Maastricht. All present buildings are built from marl.

In the valley in front of the castle flows the river Jeker and is a baroque garden, reconstructed to the original design.

History Château Neercanne

Baron Daniël Wolf van Dopff, the Military Governor of Maastricht, originally built Château Neercanne in 1698. He used the castle as his country estate, regularly throwing fabulous receptions and feasts and it is believed that Tsar Peter the Great personally visited in 1717.

In 1747 Prince Karl August Friedrich of Waldeck, the Commander-in-Chief of the Dutch Army took up residence. A century later, it was owned by Baron de Cler and later inherited by Ignatius de Thier, who lobbied for the castle to remain Dutch territory when the borders were under discussion.

The last noble figure to own the property was the great granddaughter of Thier, Louise Euphrasine Maria Poswick, who sold the castle to Stichting Limburgs Landschap (The Limburg Landscape Foundation) in 1947. Having become dilapidated, it was restored and rented out to Brand Brewery Wijlre from 1955 where the first restaurant was established.

Camille Oostwegel took over the running of Château Neercanne in 1984 and has since undertaken a sensitive renovation of three of the four castle terraces, which now have UNESCO status. Its status as one of the best restaurants in The Netherlands was reinforced on 9 December 1991 when Her Majesty Queen Beatrix of the Netherlands held a celebratory lunch for government leaders from the European Union.

https://www.oostwegelcollection.nl/en/chateau-neercanne/themes/history-chateau-neercanne/


Château Neercanne

Kasteel Mheer is gelegen aan de Dorpsstraat in de kern van het gelijknamige dorp Mheer, onderdeel van de Nederlands Limburgse gemeente Eijsden-Margraten. Het kasteel bevindt zich direct achter de Sint-Lambertuskerk in het dorp en langs de kerk voert een oprijlaan naar het kasteel.

Het kasteel ligt op een heuvelrug van het Plateau van Margraten en ten zuiden van het kasteel ligt het droogdal de Horstergrub.

Het kasteel is een rijksmonument.

Beschrijving van het kasteel

Het kasteelcomplex bestaat uit een viervleugelig slot en een U-vormige nederhof. De vier vleugels van het slot liggen om een kleine binnenhof die bereikbaar is via een loopbrug over een droge gracht en die leidt naar een toegangspoort in de zuidelijke vleugel. De westvleugel, waarin een zaal is opgenomen, is het oudst en stamt uit het begin van de 14e eeuw. De noordvleugel werd aan het eind van de 14e eeuw gebouwd, terwijl de oostvleugel met de forse ronde toren in de 15e eeuw werd aangebouwd. Die ronde toren staat echter op fundamenten die veel ouder zijn, waarschijnlijk uit de late 11e eeuw. Ten slotte de afsluitende zuidvleugel, met aan de binnenzijde een arcade op hardstenen zuilen, die rond 1570 verrees. Het interieur van het kasteel bevat een schoorsteen uit 1514 waarop enkele wapenschilden aanwezig zijn en verder nog een schoorsteen uit 1667.

De nederhof heeft aan de oostzijde een poortpaviljoen 1612 met daarin een hardstenen toegangspoort die wordt bereikt via een brug gelegen over een, eveneens, droge gracht. Kasteel Mheer is het enige kasteel in Nederlands Limburg met een hardstenen mezekouw of pekneus. Deze bevindt zich boven de ingangspoort van de voorburcht. De poort is voorzien van het alliantiewapen van Winand van Imstenraedt en Mechteld van de Bongart, die de kasteelhoeve tussen 1612 en 1623 (dus tijdens het Twaalfjarig Bestand) lieten bouwen. De kasteelhoeve heeft in de zuidoosthoek een ronde toren uit 1619.

Aan de noordzijde van het kasteel bevindt zich een kasteelpark, in 1852 ontworpen door de Belgische landschapsarchitect Jean Gindras en aangelegd door P. Custodis, in opdracht van de toenmalige eigenaar van het kasteel, Otto Napoleon de Loë.

Geschiedenis en bewoners

Het huidige kasteel is gelegen tussen de oude wegen van ’s-Gravenvoeren naar Gulpen (via resp. Libeek en Terlinden) en is vermoedelijk ontstaan tijdens de ontginning van het Plateau van Margraten in de 11e-13e eeuw. De oudste bouwdelen (het fundament van de ronde toren) dateren wellicht uit die ontstaanstijd. Het eerste deel van het kasteelhuis werd gebouwd na de Slag van Woeringen (1288), toen de Hertog van Brabant in de landsheerlijke rechten was getreden van het Graafschap Dalhem en het Hertogdom Limburg.

De eerste bekende bewoner was Wilhelmus (Willem) van Mere, die het huis in leen had van de hertog van Limburg en de bestuursmacht over het gebied in leen van de graaf van Dalhem. Willem wordt in 1314 genoemd in een register van hertog Jan II van Brabant. Of deze Willem van Mere familie is van ene ridder Gozewijn van Mere (genoemd in 1262-1272) en ene Willem van Mere (die rond 1200 Gulpens en Mheers land aan het Akens Mariastift zou hebben geschonken) is niet bekend. Deze leenmannen hadden ook bezittingen in Libeek en de opvolgers van Willem (Reinson I, II en III) zijn zich daarom Van Libeek gaan noemen. Reinson III had geen zonen, wel een dochter, Barbara. Toen hij in 1487 stierf ging de erfenis over naar Barbara en haar man Jan I van Imstenraedt. Hun achterkleinkind Gerard van Imstenraedt verwierf in 1564 de heerlijke rechten over Mheer. Onder zijn bewind, en daarna van diens zoon Winand, werd de zuidvleugel gebouwd (1570). Onder diezelfde Winand van Imstenraedt werd ook de kasteelhoeve gebouwd (1612).

De familie van Imstenraedt verbleef zes generaties lang op het kasteel. De laatste was Jan Adolph van Imstenraedt, die gehuwd was met Christina de Loë van Wissen. Door dit huwelijk werd voor het eerst de familienaam de Loë aan het kasteel verbonden, de naam van de huidige kasteelbewoner. Het genoemde echtpaar van Imstenraedt-de Loë bleef kinderloos, waardoor het kasteel door vererving in eigendom kwam van Christina's neef Philipp Christoffel baron de Loë, heer van Wissen en Conradsheim.

Sinds 1668 is het kasteel nu al onafgebroken in bezit van de familie de Loë. Het enige dat veranderde is dat de familienaam in de loop der eeuwen is verfranst.

Mheer Castle

Huis de Torentjes is een deels 16e-eeuws kasteelachtig landhuis op de oostflank van de Sint-Pietersberg in het vroegere dorp Sint Pieter, tegenwoordig een deel van de Nederlandse stad Maastricht.

Geschiedenis en bewoners

Het huis is gebouwd op de ruïnes van een middeleeuws huis uit 1294 bekend onder de naam Bevors of Beaufort naar de toenmalige bewoners. In het begin van de 15e eeuw werd het huis verwoest en daarna herbouwd. In 1525 werd het te koop aangeboden door de toenmalige eigenaar Arnold Creusen en kwam het in bezit van Nicolaes Beyssel, kanunnik van het Sint-Servaaskapittel. Hij liet het in 1526 in vroegrenaissance stijl verbouwen. Beyssel gebruikte het kasteel als buitenverblijf, voor de ontvangst van vrienden en kunstenaars en bleef eigenaar tot 1541. Het kasteel werd tot ver in de 18e eeuw naar hem de Beyssel- of Biselstoren genoemd.

In 1543 werd het kasteel door de erfgenamen van de kanunnik verkocht aan Reijnart Spreeuwart, gehuwd met Maria Van Buel. De familie Spreeuwart bleef eigenaar tot 1684, toen het kasteel in bezit kwam van Antoon Vaes, gehuwd met Anna Maria Spreuwart. Tot die tijd stond het kasteel bekend onder de naam Spreeuwarts Thoorenthien (zie tekening hiernaast). Door vererving kwam het achtereenvolgens in bezit van de families Vaes, Van der Vekene, De Mée (1750) en Klaessens (1795).

Het Huis De Torentjes was tijdens het beleg van Maastricht in 1794 ernstig beschadigd geraakt. Na de Belgische opstand verkeerde Maastricht jarenlang in staat van beleg (1830-1838). Luitenant-generaal Dibbets was in die tijd militair commandant van de vesting Maastricht. Veel Maastrichtenaren waren Belgisch-gezind en spraken beter Frans en Duits dan Nederlands. De Belgisch-gezinde Maastrichtenaren vergaderden regelmatig in het geheim in het Huis De Torentjes.

Een gevelsteen met de tekst: anno/W.K./1810 herinnert aan de tijd dat het kasteel in bezit was van Winand Klaessens. In 1842 kwam het door vererving in bezit van Nicolaas Rooijmans, herbergier en burgemeester van Sint Pieter, gehuwd met Maria Ida Claessens. Sinds 2002 wordt het huis bewoond door de bekende musicus en orkestleider André Rieu en zijn gezin.

Beschrijving

Het huis, gelegen langs de Maas aan de Lage Kanaaldijk, is een deels laatgotisch complex met een rechthoekig grondplan, opgetrokken uit Limburgse mergel en baksteen. Het kasteel staat op een rivierterras dat is afgebakend met een bakstenen keermuur. Het hoofdgebouw heeft een zadeldak tussen trapgevels aan de korte zijden. In de rechthoek is een uitgebouwde, vierkante traptoren verwerkt, die is voorzien van een helmdak waarop een uivormige spits. Van het 16e-eeuwse gebouw resteert nog de zuidelijke zijgevel. Op een poortje is het Latijnse opschrift te lezen: Me ponit amicis artis Appolinae cultor Nicolaus Beyssel A[nn]o XVC.XXVI (De bouwer Nicolaus Beyssel heeft mij geplaatst voor zijn vrienden van de apollinische kunsten in het jaar 1526). Aan de achterzijde aan de Ursulinenweg ligt een portierswoning uit het begin van de 20e eeuw, die eveneens is voorzien van trapgevels, tegelijk met een uitbreiding met de noordvleugel en een verhoging van de traptoren.

Een aantal inwendige delen zijn afkomstig van elders, onder andere uit de Onze-Lieve-Vrouwebasiliek en het voormalige Statenhuis in Maastricht.

Kasteel Huis de Torentjes

De Burght is een van oorsprong middeleeuws kasteel in het Nederlands-Limburgse dorp Heer, tegenwoordig een buurt van de gemeente Maastricht.

Geschiedenis en bewoners

De Burght was waarschijnlijk oorspronkelijk een 11e-eeuwse donjon van de ridders van Heer, aangezien al in 1070 sprake is van een "huis te Here".

Heer was in de middeleeuwen een van de Elf banken van Sint-Servaas, behorende bij het vrije rijkskapittel van Sint-Servaas te Maastricht en werd voor het eerst als zodanig vermeld in 1202. De rijproosten van het kapittel gebruikten De Burght als woning en kapittelgevangenis. In 1408 zou de burcht zijn verwoest, maar daarna moet deze weer zijn opgebouwd, aangezien deze in de 15e eeuw zou hebben gediend als gevangenis van Luik. In 1489 was er sprake van het slechten van het huis ter voorkoming van bezetting door vijandige groepen. In 1509 bewoonde kanunnik Johan Rethens het kasteel. In 1578, tijdens de Tachtigjarige Oorlog, werd het gebouw door brand geteisterd, in 1583 was het weer hersteld, waarna proost Engelbert Boonen er neerstreek.

Toen in 1632 Maastricht werd ingenomen door Staatse troepen kwam het kapittel onder voogdij van de Staten-Generaal, maar verder bleef alles bij het oude. Het kasteel bleef bewoond door de rijproosten van het kapittel, die het in 1776 moderniseerden. tot het in de Franse Tijd, na opheffing van het kapittel, in beslag werd genomen. Nieuwe eigenaar werd de Maastrichtenaar Jean François Bachelier, die het doorverkocht aan Frans de Backer uit Mechelen. In 1857 werd A.H. Becker eigenaar. Deze liet in het interieur de zeer dikke buitenmuren deels wegkappen met als doel om ruimte te winnen. Later werd het gebouw verhoogd en werden vier hoektorentjes aangebracht. In 1931 werd de oorspronkelijke kap vervangen door het huidige mansardedak.

Na de Tweede Wereldoorlog werd het kasteel gebruikt als onderkomen voor het Internaat voor Sociale Jeugdzorg. In 1963 kwam het kasteel in handen van A.J. Leufkens. Sinds 1979 is de familie Hautvast-Van Dinter eigenaar, die het object verhuurt als restaurant en kantoorruimte. De naastgelegen kasteelboerderij "de Burghthof" is in gebruik als studentenhuis.

Beschrijving van het kasteel
De onderbouw is grotendeels oorspronkelijk met restanten van de 13e- of 14e-eeuwse donjon: zwaar muurwerk van 2,3 meter dikte, waarvan 90 cm aan de buitenzijde uit kolenzandsteen bestaat, en 140 cm aan de binnenzijde uit Limburgse mergel. De onderbouw heeft een tongewelf en schietsleuven. Het muurwerk van de bovenbouw is grotendeels uit mergel opgetrokken. Deze bovenbouw is in de loop der eeuwen diverse malen vernieuwd. Het huidige uiterlijk van het gebouw is ontstaan na ingrijpende wijzigingen in 1776, ca. 1857 en 1931. Het gebouw heeft een rechthoekige plattegrond en bestaat uit drie etages. Het is geheel omgeven door een omgrachting en is bereikbaar via een stenen bruggetje.

Kasteel De Burght

Huis Blankenberg is een kasteel gelegen aan de Blankenberg in het gehucht Honthem bij Cadier en Keer dat tegenwoordig deel uitmaakt van de Nederlands Limburgse gemeente Eijsden-Margraten.

Geschiedenis
Particuliere eigenaren
Het huidige kasteel stamt uit 1825 en is gebouwd op de fundamenten van een middeleeuwse donjon, oorspronkelijk gelegen aan de heerbaan van Maastricht naar Limburg en Trier. In 1370 maakte het kasteel deel uit van de schepenbank Cadier. De eerste vermelding van een eigenaar is in 1381, waarbij sprake is van een zekere Arnold d’Elen. Hij verkocht het kasteel aan de familie Bongart die hun zetel op kasteel De Bongard in Bocholtz hadden. Na deze familie kwam het kasteel in bezit van achtereenvolgens de families De Herten en De Horion. Door vererving kwam het daarna in bezit van de familie Cortenbach en door verkoop in 1627 aan Wolter Hoen. De familie Hoen was een wijdvertakte familie die vele andere kastelen in Zuid-Limburg bezat. Vervolgens kwam het kasteel in bezit van de families Jacobi en Van Hemerstein en ten slotte kwam het in bezit van baron Salomon Reinier Marius Pichot du Plessis. Het was deze baron die de oude burcht in 1825 geheel tot de grond toe sloopte en op de fundamenten het huidige huis in neoclassicistische stijl en als lustoord bouwde met daarbij een prachtig park. Voor die tijd was het een heel modern gebouw met grote ramen en witgekalkte gevels. Inwendig had het fraaie zalen en een trap in Empirestijl. Toen de baron in 1841 overleed verkocht zijn weduwe het landgoed aan de Belgische baron Chestret de Haneffe. Het bleef tot 1904 in bezit van deze familie.

Recente geschiedenis
In 1904 werd het huis eigendom van het Franse broederschap van Sint-Blasius. Eind 19e eeuw en begin 20e eeuw was Cadier bekend als Sint-Blasiusbedevaartplaats. Door geldgebrek werd het gebouw slecht onderhouden en was de broederschap gedwongen het gebouw aan de paters redemptoristen over te doen. Dezen bouwden een kapel en een schuur bij het landhuis. Later werd het een klooster en pensionaat van de Zusters van het Arme Kind Jezus (in 1848 gesticht in Aken) en kreeg het een flinke opknapbeurt. In 2004 nam het Academisch Ziekenhuis Maastricht het complex over en werd het gebruikt als verpleeg- en herstelkliniek. De nog aanwezige zusters verhuisden naar het moederhuis van de congregatie, Huize Loreto in Simpelveld.

Eind april 2010 heeft een katholieke stichting Blankenberg gekocht en op 10 juni 2010 werd bekendgemaakt dat het seminarie Redemptoris Mater het zal gaan betrekken. Het seminarie is nog gevestigd in Roermond maar dat pand is te klein geworden.

Huis Blankenberg is een rijksmonument.

Beschrijving van het kasteel
Huis Blankenberg is een neoclassicistisch, wit gepleisterd gebouw. Het drielaagse hoofdgebouw wordt geflankeerd door twee hoekpaviljoens, waartussen een middenrisaliet voorzien van een fronton met stucversiering. De wit geschilderde, carrévormige kasteelhoeve sluit aan op het hoofdgebouw.

Huis Blankenberg

De Withuishof is een neoclassicistisch landhuis gelegen aan de rand van Scharn in het oostelijk deel van de gemeente Maastricht. Het huis is sinds 1967 een rijksmonument en wordt gerekend tot het Buitengoed Geul & Maas.

Geschiedenis en bewoners

De oorsprong van het huis Withuishof is niet bekend, maar gaat in elk geval terug tot de 17e eeuw. In de 18e eeuw was het een herenhoeve in bezit van Mathias Sleypen (1729-1798), wijnhandelaar te Maastricht en sinds 1773 eigenaar van het Sibberhuuske. Deze verkocht het in 1792 aan Jean Schoenmaeckers (1746-1811), landmeter, schout, secretaris der vrije rijksheerlijkheid Berg en Terblijt en secretaris der heerlijkheid Strucht en rentmeester van het klooster Sint-Gerlach. In 1792 en 1795 trouwden twee dochters van Sleypen, Maria Anna Sibylle en Anna Philippina, met twee zoons van Jean Schoenmaeckers, Martin Jacob en Johan Balthasar, waardoor geld en goederen samenvloeiden in één familie. De families Sleypen en Schoenmaeckers zouden in en na de Franse tijd door het strategisch opkopen van voormalig kerkelijk en adellijk goed een 'vastgoedimperium' stichten dat zijn weerga niet kende in Zuid-Limburg.

In 1801 werd het woongedeelte van de 17e-eeuwse herenhoeve in opdracht van de familie Schoenmaeckers ingrijpend vernieuwd, mogelijk naar plannen van Mathias Soiron. Rond 1880 werd het gebouw aanzienlijk uitgebreid.

Vanaf 1952 werd de Withuishof als buitenverblijf gebruikt door de zusters ursulinen, zowel voor zichzelf als voor hun pensionaires. Vanaf 1993 was het landhuis in handen van de familie Boels, die het verhuurde, onder andere aan een advocatenkantoor. Het gebouw wordt sinds 2013 in fasen gerenoveerd en is tegenwoordig ingericht als verzamelkantoor.

Beschrijving van het huis

Exterieur

Hoewel in oorsprong 17e-eeuws, is de Withuishof in zijn huidige vorm een neoclassicistisch landhuis uit het begin van de 19e eeuw. Een deel van de rechtervleugel en de met frontons versierde toren zijn eerst na het midden van de 19e eeuw - wellicht omstreeks 1880 - opgetrokken. Het hoofdgebouw met twee verdiepingen onder een mansardedak, een aansluitende eenlaagsvleugel met schilddak en de bijgebouwen liggen rondom een binnenplaats. De gebouwen zijn opgetrokken in baksteen met hardstenen deur- en vensteromlijstingen en mergelstenen hoekblokken. De lisenen in de hoofdvleugel zijn van pleisterwerk. De buitenmuren zijn gewit.

Aan de westzijde van het herenhuis is een engelse tuin aangelegd.