Bleijenbeek Castle, locally known as Kasteel Bleijenbeek, lies near the village of Afferden, in the Limburg province in the Netherlands.

Bleijenbeek Castle was built around 1350 as a moated farm with a simple keep. A Van Mirlaer family resided there.

In 1405 the castle became property of a Wynant Schenck. During the 15th century the keep was replaced by a heavier square keep and the castle was enlarged by a residential hall, a curtain wall and two corner towers; a square and a round one. Also in the 16th century the castle was enlarged with another residential building and new moats.

In 1579 the castle was occupied by Maarten Schenck van Nydeggen. In 1589 it was severely damaged and plundered during a siege by the Spaniards.

During the 17th century the castle was radically altered. A lot of the medieval architectural details disappeared as it was rebuilt, reusing the old building material, as a stately mansion. It are mostly the remains of this building period we see today.

In 1872 the castle was a Jesuit convent and a chapel was built at the west side of the castle. In 1911 a fire struck the bailey. It burned down but was rebuilt shortly after. In 1917 the castle was property of a merchant from Rotterdam, W. Prins. He sold it to the Jurgens family from Nijmegen.

The castle was destroyed in 1945 when it was bombed. It was never rebuilt and fell to ruin.

At present the ruin of Bleijenbeek Castle is being consolidated. It can be visited for a small fee.

https://www.castles.nl/bleijenbeek-castle


Bleijenbeek Castle


Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

Kasteel Boxmeer is een van oorsprong 13e-eeuws kasteel in de plaats Boxmeer, in de Nederlandse provincie Noord-Brabant. Het ligt op een voormalig eiland aan de Maas.

Aan de oprijlaan staat de Nepomukkapel met daar tegenover de Protestantse kerk.

Geschiedenis

De precieze bouwdatum van het oorspronkelijke kasteel is onbekend. Eind dertiende eeuw koos Jan Boc I, heer van Boxmeer, partij voor de graaf van Gelre. Om die reden wordt de burcht ('Boc-huys') in de jaren 1284/1285 verwoest door graaf Floris V van Holland.[1] Voorts wordt het kasteel vermeld in 1365. De toenmalige heer, Peter van Culemburg, was leenman geweest van de Hertog van Gelre en had voor hem oorlog tegen de Hertog van Brabant gevoerd. Deze had in 1365 het kasteel afgebroken en zich daarna met Peter verzoend. De betreffende oorlog werd gevoerd door Hertog Wenceslaus van Brabant tegen Eduard van Gelre, die zijn met de familie van de hertogen van Brabant aangetrouwde broer Reinoud III van Gelre had afgezet. Kort na 1365 werd het kasteel weer opgebouwd.

Hierna volgt een opeenvolging van heren en vrouwen van Boxmeer, doch dan vangen de troebelen van de Tachtigjarige Oorlog aan en in 1568 werd het kasteel door Alva verbeurdverklaard. Er kwam een koninklijk garnizoen, maar in 1572 gaf Alva opdracht dat men het kasteel zoude demolieren ende demantelieren, omdat zulks goedkoper was dan de troepen te handhaven. Het kasteel werd deels verwoest. Later nam de heer Frederik van den Bergh de overblijfselen van het kasteel in, waarop het nog werd belegerd door zijn broer, de hervormde graaf Willem IV van den Bergh. Deze nam het in 1577 en aldus kwam het in Staatse handen. De Staatse troepen plunderden in de omgeving en in 1583 werd het kasteel opnieuw belegerd. In 1584 koos Willem weer de Spaanse zijde. De situatie bleef onduidelijk totdat, na 1656, Staatse troepen in Boxmeer werden gelegerd om de Spaanse troepen te verdrijven.

In 1780 werd besloten om het grootste deel van het kasteel, dat bouwvallig was geworden, te slopen. Ook de binnengracht werd gedempt. In 1782 werden twee nieuwe vleugels aan het kasteel gebouwd.

De heren en vrouwen van Boxmeer kwamen nog maar zelden op het kasteel, en in 1797 werd de heerlijkheid Boxmeer bij Frankrijk ingelijfd en het kasteel verbeurdverklaard. In 1800 kwam de heerlijkheid bij de Bataafse Republiek. Het kasteel met deszelfs ap- en dependentiën werd in 1806 verkocht aan Leopold van Sasse van Ysselt (1778-1844), inclusief de tribuunbank, die de heer in de parochiekerk van Boxmeer bezat. Toen werd het kasteel gedeeltelijk afgebroken, waarbij de 18e-eeuwse gebouwen behouden bleven.

In 1897 werd het kasteel verkocht aan de zusters van Julie Postel, die op het terrein van het kasteel een ziekenhuis vestigden, waardoor het kasteel in 1923 vergezeld werd van moderne aanbouwen. Bij de bouw daarvan werden onderaardse gangen gevonden. In 1948 werd de oorlogsschade, die in 1944 was ontstaan, hersteld. Toen in Boxmeer een nieuw ziekenhuis kwam, werd op het kasteelterrein het verpleeghuis Madeleine gevestigd. Dit verhuisde naar een nieuwe complex aan de Oeffeltseweg, waarna in het complex van de zusters het huidige woonzorgcentrum Sint Anna werd gevestigd.

Naast de zusters van Julie Postel zijn tegenwoordig ook enige zusters en broeders van andere congregaties in het complex ondergebracht.

Kasteel Boxmeer

Well Castle is a fully restored 14th century medieval castle located in the Dutch province of Limburg, in the small village of Well, The Netherlands. It is located near the border with Germany, and it is approximately 2 hours southeast of Amsterdam. Kasteel Well itself is made up of two buildings: the Main Castle and the voorburcht, or outer castle. There are two courtyards within Kasteel Well. There are also two moats: an inner and outer moat. These moats once provided protection to the castle and today provide a place to swim for many birds including multiple varieties of ducks, black swans, and geese. Kasteel Well's gardens are available for the public to walk around and admire the grounds. Here there are several well-maintained flower beds, shrubbery, fountains, tower ruins, and trees. From time to time, Kasteel Well's third building, a barn, is used for weddings and other events.

Emerson College obtained Kasteel Well in 1988 and since then has been using it to house students participating in a study abroad program. Over the years since it was obtained by Emerson, they have made several renovations, the latest of which added new rooms bringing the student capacity per semester to around 90 students.

Every fall and spring semester, approximately eighty students from Emerson's Boston, Massachusetts, campus live in and take classes at Kasteel Well. The classes at the castle have a European focus. The program is spearheaded by the program director, Dulcia Meijers, who is assisted by Rob Duckers and Chester Lee serving as Assistant Directors. Students studying at the castle have class a maximum of four days per week (Monday-Thursday) and therefore have three-day weekends for travel. Therefore, as a part of their education, students are given the chance to travel throughout the European continent on those long-weekends and also participate in two mandatory educational excursions with the faculty and staff of Kasteel Well. Of late, the first of these mandatory educational excursions has been to Amsterdam, the capital city of the Netherlands. For several years, due to European Union regulations regarding the duration of stay in the Schengen Region, a third excursion was required. Starting in the Spring semester of 2009 however, Emerson shortened their study abroad program at Kasteel Well to fit 90 days exactly, therefore negating the need for and avoiding the cost of an additional excursion.

Well Castle

Kasteel van Meerlo is voor het eerst vermeld in 1457 en het restant ligt aan de Molenbeek tussen Meerlo en Wanssum in Limburg.

Bouwkundig

Volgens de overlevering zou het kasteel tijdens de Tachtigjarige Oorlog grotendeels door brand zijn verwoest. Dit is mogelijk want men heeft brandsporen gevonden. In de jaren 1619-1621 werd het in gewijzigde omvang herbouwd. Op 7 april 1752 was er weer brand, maar vond herbouw plaats. Wat nu aanwezig is oogt als een voorburcht, namelijk een poortgebouw met vleugel en gelegen vlak bij een vrijstaand woonhuis, dat daarvoor een tiendschuur geweest kan zijn. Het verkeert in goede staat van onderhoud en ziet er met zijn oude vensters goed uit. Waar het echte kasteel heeft gestaan is (nog) niet bekend. Wel zijn 400 meter verderop in 1920 en 1921 in de Pesch grondslagen van een gebouw blootgelegd dat een harde vloer had van veldkeien en stenen met daarop een muurtje van mergelblokken.

Geschiedenis

De eerste heer van Meerlo is Jacob van Mirlaer die in 1326 hiermee werd beleend. Het huis met de heerlijkheid wordt pas in 1457 vermeld, wanneer Karel Spede echtgenoot van Goda van Mirlaer hiermee door de Hertog van Gelre wordt beleend. Hun dochter Johanna Spede erfde het in 1460 en verkocht het aan haar neef Johan van Aldenbruggen genaamd Velbruggen in 1481. Vervolgens kwam het aan Ludger van Winckelhuysen en in zijn familie bleef het totdat Isabella Johanna Maria van Winckelhuysen het via haar huwelijk inbracht bij de familie van Hatzfeldt, die het in 1834 verkocht. Via Cocq van Haeften vererfde het aan de tweelingzonen van haar knecht Daniël Nab in 1877. Dezen verkochten het in het openbaar in 1908. Na meerdere doorverkopen in korte tijd kwam het in 1920 aan de familie Poels, Renier Poels had het kasteelke in bezit van 1920 t/m 1955, die verkocht het door aan zijn zoon, die het in 1984 aan de Stichting Nieuwland verkocht. Deze heeft het geheel gerestaureerd en op de gebouwen na, openbaar toegankelijk gemaakt. In 1986 was de restauratie klaar en de gebouwen zijn sindsdien bewoond.

Kasteel van Meerlo

Het Kasteel van Oijen ligt ten oosten van het Noord-Brabantse dorpje Oijen.

Lang geleden was het een gigantische kasteel, nu zijn daar nog enkele bijgebouwen van overgebleven. En wat voor bijgebouwen!

Hoe het allemaal begon:
In 1361 werd het Kasteel van Oijen gebouwd in opdracht van Maria van Brabant, dochter van Hertog Jan III van Brabant. Het was bedoeld als voorpost aan de Maas ter bescherming tegen invallen van de Geldersen. Toen Maria in 1399 kinderloos stierf, verviel de heerlijkheid Oijen en het kasteel echter aan de Hertog van Gelre.

In 1511 werd de burcht in opdracht van Landvoogdes Margaretha van Oostenrijk gesloopt. In 1594 werd op de fundamenten van de voorburcht weer een nieuw kasteel gebouwd. Dit kasteel werd in 1837 afgebroken door de Eindhovense fabrikant Josephus Smits (later Smits van Oyen genaamd) die de heerlijkheid in 1836 in eigendom had verkregen. Hij liet het eigenlijke kasteel afbreken, maar behield de jachtrechten en verpachtte de nog bestaande gronden. Alleen de uit 1825 daterende bijgebouwen bleven staan. Het koetshuis en de paardenstal werden in gebruik genomen als boerderij. In 1930 is zelfs een deel van de slotgracht gedempt en de houten toegangsbrug werd afgebroken.

De vierde generatie Smits op het Kasteel van Oijen, jhr. mr. Smits van Oyen, verkocht grond en opstallen aan zijn pachter Baggermans. In 1994 verkocht hij de restanten van het voormalige Kasteel van Oijen aan de heer en mevrouw Ab en Geerte Schuring- Smulders.
Gedurende een periode van ruim tien jaar herstelden en restaureerden zij, voor grote delen eigenhandig, eerst het Westelijk en later het Oostelijk Neerhuis.

In 1997 kocht de Vereniging Natuurmonumenten de bezitting van het echtpaar Schuring, die daarna als erfpachters het Westelijk Neerhuis bleven bewonen. Het Oostelijk Neerhuis (Schuringzaal) werd als “steunpunt voor het project Meer Maas” in gebruik genomen door Ir. J.J. de Graeff, algemeen directeur van Natuurmonumenten.

In 2013 zette de Vereniging Natuurmonumenten extern de vraag uit om een plan voor herbestemming in te dienen, in plaats van dat zelf te maken. Het initiatief van Wilbert en Elle van Schijndel werd uiteindelijk gekozen. In 2015 zijn ze gestart met de groepsaccommodatie voor kleine groepen en het aanbieden van trouwceremonies. Vanaf 2020 kunnen er  32 gasten samen verblijven en overnachten, maar er kunnen ook feestjes en vergaderingen plaatsvinden. Verdere plannen zijn er nog genoeg, houd deze site dus gerust in de gaten om van alle nieuwe ontwikkelingen op de hoogte te blijven!

https://www.kasteelvanoijen.nl/home/historie/#:~:text=In%201361%20werd%20het%20Kasteel,tegen%20invallen%20van%20de%20Geldersen.

Kasteel Ooijen

Kasteel Oost is een kasteelachtig landhuis, gelegen aan de Oosterweg in een bocht van de rivier de Geul ten oosten van het stadje Valkenburg in Nederlands Limburg. Het kasteel, dat omgeven is door een formele tuin en een landschapstuin, is een rijksmonument en is tevens onderdeel van het Buitengoed Geul & Maas.

Geschiedenis en bewoners
De oudste bekende eigenaren (rond 1400) noemden zich (Schiffelart) van Oys. In het eerste kwart van de zestiende eeuw was Diederik Speckhouwer eigenaar. Hij overleed rond 1537. Zijn zoon Diederik junior was gehuwd met Beatrix van den Biesen. Het echtpaar had twee dochters, Catharina en Alijt. Catharina was gehuwd met Peter van de Hove. Diens kleinzoon Peter werd luitenant-drossaard van het Land van Valkenburg. Hij alle rechten op Oost in zijn hand. Zijn dochter Maria, gehuwd met Adriaen de Groote, erfde het huis. De familie De Groote was afkomstig uit Vlaanderen.

Adriaens broer Alexander en een van zijn zoons, Peter Ernest, maakten carrière als militairen in Duitsland, in de Dertigjarige Oorlog. Beiden kwamen daar om, maar hun fortuin kwam aan een andere zoon van Adriaen, Adriaen junior. Peter Ernest had in 1624 drie kwart van de rechten op de heerlijkheid Strucht gekocht en kocht in 1630 de heerlijkheid Klein-Stevoort bij Hasselt. Adriaen junior kocht in 1640 het resterende kwart van de heerlijkheid Strucht. Hij liet Oost in de jaren zestig van de zeventiende eeuw ingrijpend verbouwen. In het Partagetraktaat van 1661 werd Oost ingedeeld bij de Spaanse gebieden. Adriaen junior overleed rond 1672. Zijn zoon Peter Ernest de Groote overleed in 1716. Diens dochter Maria Catharina erfde het huis. In 1711 huwde zij een officier in Nederlandse dienst, Henricus Casimirus Pawel von Rammingen. Hij overleed in 1723.

In 1724 hertrouwde de weduwe Maria Catharina de Groot met baron Maurits Hector Casimir van Hammerstein, die daarmee de nieuwe heer van Strucht werd. Van Hammerstein bekleedde enkele openbare functies waaronder commissaris van de adellijke stand. Hij zou degene zijn geweest die de stenen leeuwen bij de toegangspoort van het kasteel plaatste. Zijn eega Maria Catharina overleed in 1758 en liet alles aan hem na. De weduwnaar hertrouwde met gravin Anna Maria von Satzenhoven. Hij overleed in 1765 en liet al zijn bezittingen na aan zijn weduwe. Zij hertrouwde in datzelfde jaar met baron Walter Nicolaas Ernest Joseph Laurens van Mettecoven, heer van Opleeuw. Het paar kreeg zeven kinderen. Na haar dood in 1789 en die van haar weduwnaar in 1796, erfde de oudste dochter Maria Anna Carolina Maximiliana van Mettecoven. Zij huwde in 1798 Frédéric Felix Eugène de Woelmont, Twee jaar later overleed Maria Anna op 33-jarige leeftijd in Namen.

Vanaf 1797 werd Oost bewoond door enkele stiftsdames die het klooster Sinnich hadden moeten verlaten. In de Franse tijd fungeerde de kapel van Oost als bewaarplaats van goederen van de H.H. Nicolaas en Barbarakerk van Valkenburg. Op de Tranchotkaart uit het begin van de 19e eeuw is een omgracht gebouw te zien met vier vleugels rondom een rechthoekig binnenplein.

Rond 1830 werd het landhuis aangekocht door jonkheer Louis Libert Guillaume Marie de Villers de Pité,. Deze liet tussen 1830 en 1839 ingrijpende verbouwingen en restauraties uitvoeren waarbij het gebouw zijn huidige uiterlijk kreeg. De zuidvleugel werd verbouwd in neoclassicistische stijl. Eén van de vijf dochters van Louis de Villers de Pité, Louise, trouwde met baron Frederik Hendrik Karel de Keverberg de Kessel, die evenals zijn schoonvader korte tijd lid was van de Tweede Kamer. Een andere dochter, Gabrielle Alida Josephine Charlotte de Villers de Pité, diende tijdens haar leven vier keizers als hofdame: Napoleon III van Frankrijk en Wilhelm I, Wilhelm II en Frederik II van Duitsland. In 1871 trouwde zij op kasteel Oost met de Duitse baron Karl Ernst Adolf von Schrader, die kamerheer was aan het Duitse keizerlijke hof. Nadat de baron in 1896 te Potsdam bij een pistoolduel om het leven was gekomen, keerde Gabrielle terug naar Oost, alwaar zij in 1941 op zeer hoge leeftijd overleed. Haar dochter, Helena von Schrader (1882-1982), trouwde in 1911 met de Duitser Max Graf Wolff-Metternich zur Gracht (1879-1949), broer van de Nederlander Hermann Joseph Ferdinand Aloysius Hubertus Anna Maria graaf Wolff Metternich, heer van Hillenraad, Swalmen, Asselt en Schackum (1887-1956), en overleed in 1982 in Burg Satzvey nabij Euskirchen.

Na de Tweede Wereldoorlog werd kasteel Oost als vijandelijk vermogen in beslag genomen door de Nederlandse Staat. In 1950 werd het complex aangekocht door de gemeente Valkenburg-Houthem. In de jaren 1950 werd op een deel van het voormalige landgoed, grenzend aan de bebouwde kom van Valkenburg, de nieuwe woonwijk Oost aangelegd. Van 1951 tot 1971 had het kasteel de functie van landbouwschool en van 1979 tot 1981 was er een letterkundig centrum in gevestigd. In 1996 werden het kasteel en de bijgebouwen opnieuw uitvoerig gerestaureerd. Van 2010 tot 2015 was er een Butler Academy gevestigd. Er zijn plannen er een hotel en restaurant in te vestigen.

Beschrijving van het kasteel

Het okerkleurige, in mergel opgetrokken kasteel, bestaat uit een hoofdgebouw, twee zijvleugels, een vrijstaand koetshuis en enkele kleinere gebouwen. Het hoofdgebouw heeft een landhuisachtig uiterlijk en werd in de jaren 30 van de 19e eeuw in neoclassicistische stijl verbouwd. De symmetrisch uitgevoerde voorgevel grenst aan de hofzijde en heeft een uitspringende middenrisaliet, bekroond door een fronton met alliantiewapen. De ingang bestaat uit drie identieke deuren aan een hoog bordes, bereikbaar via een brede trap. Daarboven bevindt zich een balkon. De deuren en ramen in het middenrisaliet hebben met elkaar verbonden rondbogen. De twee hoofdverdiepingen worden gedeeld door een zwaar geprofileerde kroonlijst. De bedaking bestaat uit een schilddak van leisteen.

De lagere oost- en westvleugels waren in gebruik als dienstgebouwen. De met het hoofdgebouw verbonden westvleugel dateert uit 1775, getuige het jaartal op de windvaan op het dak. Delen van deze vleugel (o.a. de kruisvensters) dateren uit de 16e of 17e eeuw. De losstaande oostvleugel dateert uit 1830. Na 1959 zijn deze beide gebouwen ingericht als woningen. Het in een U-vorm gebouwde hoofdgebouw met de beide zijvleugels omgeven een binnenplaats (cour d’honneur) die toegankelijk is van de Oosterweg via een monumentaal toegangshek geflankeerd door pilaren met daarop twee stenen leeuwen.

De achterzijde van het hoofdgebouw, grenzend aan de kasteeltuin, wordt gekenmerkt door een centrale, halfronde uitbouw met op beide verdiepingen drie rondboogdeuren. Op de benedenverdieping dragen vier Dorische zuilen een balkon, dat de gehele uitbouw omgeeft. Op de bovenverdieping vormen Ionische pilasters een voortzetting van de klassieke gevelopbouw. Een brede trap geeft vanaf het ruime bordes toegang tot een formele tuin in Franse stijl, die overgaat in een Engelse landschapstuin met een mini-zoo, grenzend aan de rivier de Geul.

Aan de oostzijde van het kasteelcomplex bevindt zich een vrijstaand koetshuis. Daarnaast ligt een speeltuin.

Kasteel Oost

Jachtslot Mookerheide ligt op Landgoed Mookerheide en is een Nederlands landhuis gelegen in de bossen tussen Molenhoek en Groesbeek in de gemeente Mook en Middelaar. Het wordt omringd door een landgoed met een parkbos en sier- en moestuinen.

Geschiedenis

Jachtslot Mookerheide is in 1904 in art-nouveaustijl gebouwd naar ontwerp van de broers Oscar en Henri Leeuw jr. in opdracht van Jan Jacob Luden. In 1910 verkocht Luden het aan Antonie Marinus Vroeg die er tot 1927 zou wonen. In de jaren 1930 vestigde de Congregatie Zusters van Dominicanessen van Bethanië er een klooster. Deze vingen er vanaf 1947 uit huis geplaatste meisjes op en bouwden op het omringende landgoed woningen en een schoolgebouw. Het huis met landgoed kwam in 1985 in bezit van Natuurmonumenten. Nadat er dertig jaar in erfpacht een hotel-restaurant in zat, staat het jachtslot nu leeg. Natuurmonumenten gaat het restaureren. Dit ligt in lijn met het opknappen van het gehele landgoed. Tussen 2013 en 2016 zijn de historische tuinen en de kassen reeds gerestaureerd. Sinds 2019 is op het landgoed ook een natuurbegraafplaats gevestigd.

In 1878 kocht een schatrijke Amsterdamse koopman de heerlijkheidsrechten van de heerlijkheid Heumen, een plaatsje ten zuiden van Nijmegen. Zijn zoon en erfgenaam Jan Jacob Luden (1877-1936) ging er omstreeks 1900 wonen. Hij wilde de rechten, die de heerlijkheid meebracht, gaan uitoefenen, met name het jachtrecht.

Jacht

Jan Jacob organiseerde grootse jachtpartijen. Er ontwikkelde zich een strijd met de burgemeester van Heumen, die meende dat hem, als burgemeester, deze rechten toekwamen. Over en weer deelde men bekeuringen uit om overtreders van de jachtwet te verbaliseren, want niet alleen de veldwachter namens de gemeente, maar ook de boswachters, in dienst van Luden hadden de bevoegdheid van onbezoldigd rijksveldwachter.

Jan Jacob Luden

Omstreeks 1903 gaf Jan Jacob Luden opdracht aan de befaamde Nijmeegse architect Oscar Leeuw een jachtslotje te bouwen aan de noordzijde van de Mookerheide. Kosten noch moeite werden gespaard en zo ontstond het Jugendstil-jachtslotje De Mookerheide, ontworpen door de broers Oscar en Henri Leeuw. Hier kon Jan Jacob neerkijken op zijn rivaal, want hij had een fraai uitzicht op een groot deel van de gemeente Heumen. Jan Jacob Luden werd in het dorp "de baron" genoemd, want hij liet zijn geld rollen alsof zijn vermogen onuitputtelijk was. Dat was echter niet het geval. Ook het vermogen van Jan Jacob bleek uiteindelijk niet onuitputtelijk te zijn.
In 1910 werd hij genoodzaakt zijn slotje te verkopen. De nieuwe eigenaar werd Antonie Maria Vroeg. Deze zakenman ging er ook zelf wonen. Dat duurde tot 1927.

Dominicanessen van Bethanië

Het is merkwaardig dat het jachtslotje in de Tweede Wereldoorlog nauwelijks schade heeft opgelopen. Het kwam vrijwel ongeschonden deze barbaarse tijd door, terwijl er in de omgeving toch stevig gevochten werd. Na de Tweede Wereldoorlog werd het kasteeltje verkocht aan de Dominicanessen van Bethanië, die het pand als klooster in gebruik namen. Zij bekommerden zich om uit huis geplaatste meisjes en lieten op het landgoed een schoolgebouw en onderkomens voor deze meisjes bouwen. De zusters hebben het slotje uitstekend laten onderhouden, hoewel er hier en daar wat aanpassingen moesten worden aangebracht.

Geen echt kasteel

Natuurlijk is het jachtslot de Mookerheide geen echt kasteel. De kastelenliefhebber geniet echter wel van een dergelijk gebouw, want het slotje oogt wel degelijk als een bijzonder kasteeltje met de fraaie, voor het uitzicht gebouwde koepel op de hoofdtoren van het hoofdgebouw en met meer torens tegen het hoofdgebouw en in de bijgebouwen. Het interieur is vrijwel geheel in Jugendstil uitgevoerd of teruggebracht. In de indrukwekkende hal trekt onmiddellijk de gebeeldhouwde houten trappartij de aandacht. Daarboven bevindt zich een van de pronkstukken van De Mookerheide: het gebrandschilderde jachttafereel van Sint Hubertus, de beschermheilige van de jacht.

https://nl.wikipedia.org/wiki/Jachtslot_de_Mookerheide

https://www.absolutefacts.nl/kastelen/data/jachtslot-mookerheide.htm

Jachtslot de Mookerheide

Een rijke historie
Kasteel Huys ter Horst heeft een rijke historie die teruggaat tot de 13e eeuw. Begonnen als (vlucht)burcht met donjon (woontoren) heeft het zich in de loop der tijd, ontwikkeld tot een volwassen H-vormig kasteel met voorburcht, Hof ter Binnen, tiendschuur en grachten rondom. Van militair bouwwerk, de burcht, heeft het gebouw zich later ontwikkeld tot een idyllisch woonkasteel voor de rijke adel. Wegens gebrek aan geld heeft de toenmalige eigenaar het kasteel in de eerste helft van de 19e eeuw als bouwmateriaal, steen voor steen verkocht. De ruïne die overbleef is na de Tweede Wereldoorlog in eigendom gekomen van de gemeente Horst aan de Maas. Eind 20e eeuw hebben vrijwilligers, verenigd in de Stichting Kas­teel Huys ter Horst, een aanvang gemaakt met de herbouw van delen van het kasteel conform historische schilderijen.

Alles wat we weten over Kasteel Huys ter Horst
In 1326 gaf graaf van Gelre gaf Huis ter Horst als onderpand aan Florken van der Horst. Het is de eerste officiële vermelding van Huys ter Horst. Was Van Gelre de stichter van het kasteel? We weten het niet…Mogelijk was het kasteel bedoeld als grafelijk steunpunt in het Land van Kessel, een gebied dat sinds 1279 bij Gelre hoorde.

Oorsprong van het Kasteel
De stichtingsdatum van het kasteel Ter Horst is – zoals van de meeste middeleeuwse kastelen – niet bekend. Opgravingen in de jaren 1969-1976 brachten aan het licht dat het oudste bouwwerk niet meer was dan een ommuurd binnenplein in de vorm van een vijfhoek.

Dit muurwerk heeft een dikte van een meter en dateert uit de tijd omstreeks 1300. Het binnenplein was aangehoogd met zand uit de gracht, die buiten de muur werd gegraven. Binnen de stenen omwalling stonden waarschijnlijk houten gebouwen. Spoedig is in het midden van de noordelijke buitenmuur een grote bakstenen toren gemetseld. In die toren werd een waterput aangelegd, zodat men steeds over vers water kon beschikken.

In de loop van de 14e eeuw verving men de houtbouw door stenen gebouwen die vooral tegen de zuid- en west muur werden opgetrokken. In de 15e eeuwse rekeningen worden verschillende vertrekken met name genoemd: de grote zaal, de logeerkamer van de hertog, de kapel, de keuken, de ‘dienstjofferen-kamer’ en de ‘Stock’: de gevangenis.

Hoofd- en voorburcht waren omgeven door een palissadewal en grachten die gevoed werden door de Molenbeek. De beek leverde tevens de energie voor de watermolen van het kasteel.
Ten westen van het kasteelcomplex lag de ‘Hof ter Binnen’ een boerderij die het eerst wordt vermeld in 1394 en die tot het midden van de 16e eeuw in leen werd gehouden door leden van de familie Van Broekhuizen. Deze hof was een afzonderlijk Gelders leen en had juridisch geen enkele band met het kasteel. Wel liep de toegangsweg tot de voorburcht over het terrein van de ‘Hof ter Binnen’ en de kasteelheer kon dus slechts over andermans erf zijn kasteel betreden. Pas in 1565 kwamen kasteel en ‘Hof ter Binnen’ in één hand.

De familie van Wittenhorst
Op 31 juli 1523 brak voor Horst een nieuwe periode aan, toen hertog Karel van Gelre de Kleefse edelman Johan van Wittenhorst tot ambtman benoemde. Op 2 september van hetzelfde jaar kreeg Johan de helft van huis en heerlijkheid Horst in leen. De andere helft van de heerlijkheid kocht Johan van Wittenhorst in 1532 van de erfgenamen van Dirk van der Horst. Op het einde van zijn leven wist hij ook nog de Hof ter Binnen in leen te krijgen. Daarmee was het hele complex van huis, heerlijkheid en Hof ter Binnen in één hand gekomen. Met recht kon Johan de Oude, zoals hij door het nageslacht werd genoemd, zich heer van Horst noemen. Zijn nakomelingen hebben het Horster kasteel als hun stamslot beschouwd.

In 1579 werd het kasteel ter Horst door rondtrekkende soldaten geplunderd en gedeeltelijk verwoest. Vooral de oostzijde, de zwakste kant van het gebouw, werd daarbij ernstig beschadigd. Bij de her bouw trok men daarom op de zuidoost hoek een sterk bastion op ter bescherming van de oostflank. De opgravingen (1969-1976) brachten op de binnenplaats van het kasteel restanten van twee broodovens aan het licht die daar waarschijnlijk zijn gebouwd omstreeks 1580, toen op het huis een garnizoen Spaanse soldaten gelegerd was.

De nieuwe heer van Horst moet in 1660 een kasteel hebben aangetroffen dat nog grotendeels een middeleeuws uiterlijk had. Het was ongerieflijk en verwaarloosd. De nieuwe eigenaren besloten het slot grondig te moderniseren en te vergroten. De landmeter / architect Christoffel Verhoff uit Breda ontwierp de plannen voor de verbouw. Begin 1660 werden via de Maas duizenden stenen per schip aangevoerd. Toen dit te kostbaar werd sloot de baron een overeenkomst met de steenbakker Nicolaas le Fébure, die op de Gunse hei te Swolgen een oven bouwde voor de levering van 200.000 stenen. De westgevel werd in Hollandse renaissancestijl opnieuw opgetrokken en men bouwde er twee vooruitspringende vleugels tegenaan, waar tussen een terras kwam te liggen. De gevangentoren op het noordoosten werd bijna geheel gerenoveerd.

In 1686 hertrouwde de weduwe Van Wittenhorst met markies Adriaan Arnold van Hoensbroek. Deze overleed reeds in 1694. Aan dit huwelijk hield Catharina Cecilia de titel ‘markiezin’ over. Er is een groot geschilderd portret van Catharina Cecilia op latere leeftijd bewaard gebleven. Haar houding en gelaatstrekken verraden een dominerende persoonlijkheid; het is een matrone waarmee men niet de kachel kan aanmaken. De omstandigheden waarin de jonge weduwe in 1694 kwam te verkeren, waren weinig benijdenswaardig. Met bekwame hand wist zij de vele moeilijkheden te boven te komen. Met de Horstenaren leefde de markiezin vaak in onmin. Voortdurend lag zij overhoop over de betaling van schatting, de benoeming van de schoolmeester, het onderhoud van de bruggen, enzovoort.

1738: Overlijden laatste lid familie van Wittenhorst
In 1715 deed Catharina Cecilia afstand van haar rechten op de heerlijkheid Horst ten behoeve van haar enige dochter Maria Adriana Alexandrina Theresia van Wittenhorst. Laatstgenoemde was in 1714 gehuwd met Antoon Ulrik graaf van Frezin d’Arberg. Zij leidde tot haar overlijden in 1738 een betrekkelijk teruggetrokken leven op het kasteel. Omdat zij kinderloos was, benoemde zij haar achternicht Maria Alexandrina von Fürstenberg tot haar erfgename.

Familie von Fürstenberg in Horst
Maria Alexandrina von Fürstenberg was inmiddels overleden. Haar broer en enige erfgenaam Clemens Lotharius von Fürstenberg liet het grootste deel van de inboedel van het huis (waaronder de schilderijen van Willem Vincent en veel zilveren voorwerpen) overbrengen naar het slot Herdringen in Westfalen, waar hij meestal resideerde. Ter Horst werd bewoond door een rentmeester.

Toen de Fransen in 1798 een einde maakten aan de heerlijke rechten, was aan zijn toch al tanende gezag alle basis ontvallen. Zijn echtgenote en enige dochter, Charlotte, ontvluchtten hem. Frans Clemens leefde teruggetrokken op het verwaarloosde kasteel. Toen het huis wegens bouwvalligheid niet meer bewoonbaar was, nam hij zijn intrek bij een van zijn pachters. Daar overleed hij in 1828.

Familie von Westerholt
De dochter van Frans Clemens, Charlotte von Fürstenberg, huwde met graaf Willem von Westerholt te Recklinghausen. Zij erfde het kasteel met bijbehorende hoeven, landerijen en bossen. Het totaal onderkomen slot werd voor afbraak verkocht. Van de bijgebouwen bleef alleen de tiendschuur uit 1744 en de Hof ter Binnen gespaard.
De Hof ter Binnen is in 1920 als gevolg van blikseminslag afgebrand. Als restant van de Hof ter Binnen is de hardstenen omlijsting van de toegangspoort bewaard gebleven.

De laatste jaren is het uiterlijk van de ruïne en zijn naaste omgeving sterk verandert. De rijksweg A-73 loopt over een hoge dijk op enkele tientallen meters van de ruïne. Door de zandwinning ten behoeve van deze weg ontstond een grote waterplas die gebruikt wordt als openluchtbad en visvijver. Vanwege de nieuwe weg moest een stuk van de oprijlaan worden opgeofferd en is het restant toegangspoort van de Hof ter Binnen verplaatst. Nabij de ruïne en in de Kasteelse bossen werden sportvelden aangelegd. De Tiendschuur is gerestaureerd en verbouwd tot restaurant ‘Graaf ter Horst.’


https://www.kasteelhuysterhorst.nl/

Kasteel van Horst te Horst 

Kasteel Arcen is een dubbel omgracht statig buitenhuis in het Nederlands Limburgse dorp Arcen, dat sinds 1 januari 2010 in de gemeente Venlo ligt.

Beschrijving van het kasteel

De huidige voorburcht staat op de plek van een in 1646 verwoeste voorganger (het Nije Huys) en werd in 1653 gebouwd door Marcelis van Gelder, heer van Arcen. Zijn kleinzoon Adolf stichtte in het begin van de 18e eeuw het huidige hoofdgebouw. Boven de poort van de voorburcht prijkt een gebeeldhouwde steen met het alliantiewapen van Gelder-van Lützenrode. Een van elders overgebrachte steen met het alliantiewapen van Gelder-van Nesselrode bevindt zich aan de zuidzijde van het plein. Het kasteel is van baksteen behalve bij de omlijsting van de hoofdingang, die uit natuursteen bestaat. Het hoofdgebouw had aanvankelijk op de Franse manier twee vooruitspringende zijvleugels, maar die aan de noordzijde is na een brand in de 19e eeuw gesloopt.

Het huidige kasteel bevindt zich in goede staat, sinds het onderdeel uitmaakt van de Kasteeltuinen van Arcen. Van de burcht die aan het thans bestaande kasteel voorafging is vrijwel niets meer over. De restanten ervan bevinden zich ten westen van het huidige kasteel, iets ten noorden van de Wymarse Molen, een gerestaureerde watermolen die, behalve in de wintermaanden, te bezichtigen is.

Kasteeltuinen

De kasteeltuinen zijn na een faillissement in 2012 weer onder de verantwoording gekomen van de eigenaresse van het hele Landgoed Arcen, Stichting het Limburgs Landschap. Limburgs Landschap nam het park weer over en vanaf 26 april 2013 is het park weer open voor publiek.

Doolhoven

Op het kasteeldomein zijn restanten van twee oude doolhoven gevonden. Archeologisch onderzoek heeft uitgewezen dat de twee doolhoven in ieder geval dateren van voor 1805, mogelijk zelfs uit het begin van de 18e eeuw. De archeologen stellen dat dit de oudst bekende doolhoven van Nederland zijn.

Geschiedenis en bewoners

In de 14e eeuw waren de Van Buerens heren van Arcen. Door huwelijk kwamen vervolgens heerlijkheid en kasteel in het bezit van het geslacht Schenck van Nijdeggen en daarna aan de Van Gelders.

Kasteel Arcen

Kasteel Tongelaar (ook: Tongelaer) is een kasteel ten noorden van Mill en ten zuiden van Gassel in de Nederlandse provincie Noord-Brabant. Het omliggende landgoed, tegenwoordig gewoonlijk aangeduid als Tongelaar en omgeving, behoort tot de gemeente Mill en Sint Hubert.

Geschiedenis

Reeds in de 9e eeuw lag hier een mottekasteel, dat onder meer diende om dekking te zoeken tegen de Noormannen. Aangezien deze locatie behoorde tot het stroomgebied van de Maas, was het er erg moerassig.

Later kwam het in bezit van de heren van het Land van Cuijk, en in 1282 gaf Jan I van Cuijk het in leen aan Graaf Floris V van Holland met het recht om er soldaten in te kwartieren. Men sprak van Tongelaar als castrum et monucionem.

De liefde voor de Hollandse graaf duurde niet lang en in 1296, hetzelfde jaar waarin later Floris V werd vermoord, verbrak hij het leencontract. Jan I was persoonlijk betrokken bij het moordcomplot. Er liepen zelfs geruchten dat Floris V op Tongelaar zou zijn vermoord, maar deze zijn onjuist.

Na de moord kwam het kasteel overigens weer in het bezit van de Heren van Cuijk. Deze Heren werden geleidelijk aan bondgenoten van de Hertogen van Brabant.

In 1377 zou er op het kasteel een beneficie van Sint-Catharina zijn gesticht, en omstreeks 1400 werd melding gemaakt van een Sint-Catharinakapel op het kasteel. Deze kapel werd later ook wel aangeduid als Onze Lieve Vrouwekapel.

Uiteindelijk kreeg de Tongelaar bewoners die leenman waren van de Heer van Cuijk. Het betrof Zuid-Nederlandse adel, zoals Cornelis van Merwick, omstreeks 1445, en daarna Willem van Merwick. Diens dochter, Johanna van Merwick, was gehuwd met Arnt van Bocholt. Zij verkregen het goed in 1513.

In 1538 kwam hun zoon, Floris van Bocholt, in het bezit van het kasteel, maar zijn moeder behield het vruchtgebruik ervan. Floris huwde vier maal, en pas bij zijn vierde vrouw kreeg hij een kind, en wel een dochter, Maria van Bocholt. Deze trouwde met Anton van Berchem, en aldus kwam Tongelaar aan het geslacht Van Berchem. De heren van Tongelaar waren ook heer van Berchem.

In 1614 erfde Antons zoon, Hendrik van Berchem, het kasteel. Hij huwde met Isabella Revelasco. Hun zoon, Floris van Berchem, volgde zijn vader op. Floris trouwde met Anne Placide Tserclaes.

Hun zoon, Hendrik Anton van Berchem, werd in 1672 met het slot bedeeld. Zijn vrouw was Agatha Clemencia Kieffel, vrouwe van Kraainem (Creijnhem), Sint-Pieters-Woluwe en Sint-Lambrechts-Woluwe. Hij bleef dit tot 1729.

Zijn dochter, Marie Anne Florence Thérèse van Berchem, was gehuwd met François de Hinnisdael. Hinnisdael is een buurtschap bij Vechmaal. Zij kregen de kinderen Joseph de Hinnisdael en Dorothea de Hinnisdael, die in 1732 de betreffende heerlijkheden erfden. Joseph was getrouwd met Isabella van Hoensbroek. Hun zoon en opvolger, Henri Antoine Bernard de Hinnisdael, was gehuwd met Marie-Thérèse de Mettecoven.

Vervolgens kwam het kasteel in handen van Henri Bernard François de Hinnisdael, die later onder curatele van zijn zwager, Charles Thiennes de Lombise. In 1839 stierf hij en erfde Maria de Thiennes de Lombise, gehuwd met Prosper de Ribeaucour, het kasteel. Ook haar zus, Françoise de Thiennes de Lombise, gehuwd met Marc de la Boëssière-Thiennes verwierf een deel van het landgoed en uiteindelijk het kasteel. Meestal werd dit echter bewoond door een rentmeester.

Marc overleed in 1881 en het kasteel kwam aan diens zoon, Gaeten de la Boëssière-Thiennes. Deze verkocht het in 1917 aan Louisa van Nispen, die douarière was van E. van Rijckevorsel van Kessel. In 1918 werd het kasteel, met een aantal boerderijen, doorverkocht aan het echtpaar Van Wagenberg uit Vlijmen. Deze familie verkocht het in 1976 aan G. Theeuwes, en in 1978 kwam het kasteel, inclusief het omliggende landgoed, aan de stichting Het Brabants Landschap.

Het gebouw
Het oudste deel van het huidige kasteel is een vroeg-15e-eeuwse vierkante poorttoren, die onder het dak een lijst heeft met elkaar doorsnijdende boogjes. De benedenruimte is overspannen met een tongewelf, terwijl zich op de eerste verdieping een ruimte met graatgewelf en een oude schouw bevindt. De gebouwen bevinden zich om een binnenplein en met name de 18e-eeuwse westvleugel doet denken aan de stijl van een Limburgs boerderij.

Gebruik
Het kasteel is nu in gebruik voor partijen en feesten evenals vergaderingen, (kook)workshops en overnachtingen. Door de prachtige omgeving is het ook een geliefde locatie voor trouwerijen. Er worden kunsttentoonstellingen georganiseerd en concerten uitgevoerd. Het landgoed is vrij toegankelijk om te wandelen en fietsen.

Kasteel Tongelaar

Als één van de weinige huizen in Noord- en Midden-Limburg heeft de Borggraaf in Lottum in de Tweede Wereldoorlog geen schade opgelopen. Wel is in deze periode het huisarchief voor een groot deel verloren gegaan, zodat er veel van de ooit geboekstaafde geschiedenis van het huis is verdwenen. De Borggraaf is een bijzonder mooi gelegen edelmanshuis. Het is een genoegen dit landgoed te betreden, want gelukkig is de omgeving van de Borggraaf als natuurgebied opengesteld voor het publiek.

Heren van Lottum

Hoewel er al in de veertiende eeuw heren van Lottum voorkomen, is het niet duidelijk of er dan ook al een huis bestaat. Een adellijk geslacht van Lottum schijnt echter niet bestaan te hebben. De eerste meldingen over een huis, maar men sprak toen van een hof, dateren uit het begin van de zestiende eeuw. Een Zeger van Merwijck was omstreeks die tijd de eigenaar van de Borggraaf. Hij was getrouwd met Agnes van Broekhuizen, een dochter van een familie die verschillende bezittingen in deze streek heeft. Hun derde zoon erfde de Borggraaf in 1501, toen zijn moeder overleed.

Familie van Broekhuizen

Daarna kwam het huis weer in handen van de familie van Broekhuizen. In 1633 verkocht Geertruid Alexandrina van Broekhuizen de Borggraaf aan Hendrik van Aerdt en diens vrouw Johanna Elisabeth Vogels. Verscheidene generaties bleef het huis in handen van deze familie.

Carel van Quadt

In 1750 erfde Carel, vrijheer van Quadt, de heerlijke rechten van het dorp Lottum. Die heerlijke rechten werden ook De Baronie van Lottum genoemd. Al vrij vlot na deze verkrijging, in 1755, verkocht de weduwe van Carel deze rechten aan Arnoldus van Aerdt. Hierdoor zijn er voor het eerst heerlijke rechten aan de Borggraaf verbonden. Omdat dit echtpaar de trotse eigenaar van de Borggraaf was, tooide het zich vanaf dat moment ook met de titels baron en barones.

Regentenfamilie Van Lom

Omstreeks 1750 ging de Borggraaf door vererving over in handen van de regentenfamilie Van Lom; een eeuw later echter, wordt de Borggraaf al weer verkocht aan de familie Van Soest. Een erfdochter van deze familie trouwde met de boomkweker Herman van de Voordt, die afkomstig was uit de omgeving van Cuijk. Zijn familie woont nog steeds op het edelmanshuis de Borggraaf.

https://www.absolutefacts.nl/kastelen/data/borggraaflottum.htm