At the border of The Peel, hidden behind the lush greenery, lie the romantic ruins of the Castle of Asten, which are over 600 years old.

History of the Castle of Asten 

In many aspects, the village of Asten was founded as a border settlement, as it was located at the border of the desolate reclamation area The Peel, which was also the age-old border of the Duchies of Brabant and Gelre or the modern border between the provinces of North Brabant and Limburg. In the Middle Ages, this relatively empty area was opened up and developed mainly by missionaries (Willibrord), monks (Norbertines) and secular lords (Lords of Cuijck). 
 
It is around this time (1399), that “‘t Huys tot Asten” is first mentioned in the annals. Starting as an agricultural center of operations or “mansio”, it is rapidly expanded to a genuine castle with a fortification, a residential area and a homestead. While the area is being plagued by failed harvests and pillaging armies, the castle is converted into a manor for a nobleman, built in Renaissance style, around the year 1600, at which point the front of the castle with its characteristic tower gets its current form. It is also during this era that one of the most colorful and infamous lords of the castle, Bernard van Merode, manages to expand the estate, mainly by expropriating the so-called wizards and witches in the area he so actively prosecuted. 

And while the castle was still expanded in 1680 by Everard van Doerne, it starts to fall into disrepair in the 18th century, as a result of long periods of absence of the Dutch regents who now owned the castle. The stately manor of old is steadily becoming an abandoned hunting and summer residence, only occasionally rented out to third parties or inhabited by “land agents”. The castle continues to fall into disrepair in the nineteenth century, the same time of the continuing restriction of the seigniorial rights. 

The process of decay continues until Baron Clemens van Hövell tot Westerflier comes with a willful initiative. However, his fanciful reconstruction of the old north wing is destroyed in 1944 by a German phosphor grenade. A few years after the death of Baron Clemens Jr. in 1981, the dowager sells the castle to the current Foundation. 

https://www.vvvdepeel.nl/en/activiteitenkaart/detail/castle-asten--621207ea-3fb9-4915-89c4-d2fc0336152a

Kasteel Asten

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

Het Groot Kasteel is een 14e-eeuws kasteel bij de plaats Deurne, in de Nederlandse provincie Noord-Brabant. Sinds 1944 is het een ruïne met geconsolideerde muurresten.

Ligging en eigendomsgeschiedenis

Het kasteel, gelegen aan het Haageind te Deurne in het beekdal van de Vlier, werd vóór 1397 gebouwd, waarschijnlijk door een telg uit het geslacht Van Doerne. Het werd in genoemd jaar een leengoed van de hertogen van Brabant.

In 1397 werd het Huis te Deurne bezeten en bewoond door Gevard van Doerne, edelman en gedurende korte tijd pandheer van de hertog(in) van Brabant van de hoge jurisdictie. Hij wordt echter niet als heer van Deurne beschouwd; die eer ligt bij zijn gelijknamige achterneef Gevard van Doerne, bewoner van het Klein Kasteel en leenman van de lage jurisdictie, welke jurisdictie je de status van heer van een heerlijkheid bezorgde.

Het Groot Kasteel was in de 15e eeuw slechts een edelmanswoning. De eigenaren, de familie Van Doerne, bewoonden het kasteel, dat toen nog Huis te Deurne werd genoemd, slechts weinig. Zij hadden veelal in andere gebieden voorname functies, in elk geval niet in Deurne zelf. Begin 16e eeuw kocht de rijke adellijke eigenaar van het Groot Kasteel, Everard van Doerne, zowel de heerlijkheid (lage jurisdictie) als het Klein Kasteel van de familie Taye.

Pas toen werd het Groot Kasteel ofwel Nieuw Kasteel de residentie van de heerlijkheid, doordat de oudste zoon en beoogd opvolger van Everard meer zag in het Groot Kasteel als residentie, dan het quaet en ongevallig Klein Kasteel. Beweringen van H.N. Ouwerling hebben ervoor gezorgd dat in veel toeristische brochures, handboeken over Brabantse kastelen en onderzoeksrapporten ten behoeve van cultuurhistorische beleidsplannen tot op heden het foutieve jaartal 1462 staat vermeld. Soms wordt daar ook een verkeerde bouwheer aan gekoppeld, bijvoorbeeld Iwan de Moll, die destijds als heer van Deurne echter het Klein Kasteel bewoonde. Archiefonderzoek in 2003, een jaar later gepubliceerd, toonde echter onomstotelijk aan dat het Groot Kasteel minstens 65 jaar ouder moet zijn en aan het geslacht Van Doerne toebehoorde.

Rijke burgers
Vóór 1519 waren de eigenaren van het Groot Kasteel rijke burgers, maar geen heren van Deurne. De heren van Deurne stamden uit een andere tak van de Van Doerne's en woonden op het Klein Kasteel. In 1519 kocht Everaert van Doerne (zoon van Hendrick, en bewoner van het Groot Kasteel) de heerlijkheid en het rond 1370 gebouwde Klein Kasteel, waarmee hij heer van Deurne werd, en de twee kastelen èn de macht in Deurne in één hand verenigd waren. Het Groot Kasteel zou vervolgens residentie van de heer van Deurne worden, terwijl het Klein Kasteel verhuurd en later verkocht werd.

Achter de afgebroken muren kwamen originele, gotische muren tevoorschijn

Eerste verbouwingen
In de loop van de 16e eeuw is aan het Groot Kasteel de vierkante hoektoren (op de plaats van de wc-container) aangebouwd. Rogier van Leefdael (1617-1699), heer van Deurne van 1651 tot 1699, vergrootte het kasteel in de jaren 1653-1660 naar het oosten (straatzijde) en zuiden. Tevens voorzag hij het Dinghuis van stenen muren. De lage muren van het Kasteel aan de zijde van het Haageind zijn, evenals de stenen van het Dinghuis en die van de pilaren op de brug, zwart en daardoor nu nog te onderscheiden van het oudste deel van het Kasteel. Van Leefdael liet ook een poortgebouw bouwen aan de straatzijde ten noorden van het kasteel. Via deze poort verkreeg men over een brug toegang tot het kasteelgebied en de ingang aan de westzijde (zijde park). Van dit poortgebouw zijn in 1998 bij de aanleg van een bergbezinkbassin de fundamenten terug gevonden.

Interieur
Wat betreft het interieur telde het kasteel twee verdiepingen met een zolder alsmede een onderbouwde kelder. De woonvertrekken lagen voornamelijk op de eerste en tweede verdieping. Binnenkomend aan de westzijde kwam men in een hal met links (noordzijde) drie keldervertrekken, zogenaamde ton- en kruisgewelven (o.a. huidige bier- en friskelders), rechts dienstvertrekken, keuken- en provisieruimten. Recht vooruit begon een brede en zware eikenhouten trap naar boven.

Kasteeltuin
De kasteeltuin werd in de huidige vorm rond 1810 aangelegd onder het bewind van Theodorus baron de Smeth (1779-1859) in de Engelse landschapsstijl. Deze stijl voerde hij ook door in zijn landgoed Sonsbeek, tegenwoordig het stadspark van Arnhem, dat hij van 1806 tot 1821 in eigendom had.

Ruïne
In de avond van 24 september 1944 omstreeks 18.00 uur werd het Groot Kasteel van Deurne tijdens de bevrijding door oorlogshandelingen van de geallieerden in puin geschoten en tot een ruïne vervormd. Burgemeester Roefs vatte eind 1947 het plan op om de overblijfselen van het kasteel, het dinghuis, de kasteelboerderij ten noorden van de kasteeltuin en de kasteeltuin aan te kopen. Hij wilde voorkomen dat het complex in particuliere handen overging zoals dat al met het Klein Kasteel was gebeurd. De raad stemde spoedig in met de aankoop van het geheel, ruim acht hectare groot, voor de som van f 60.300,- . De laatste heer van Deurne, Theodore baron de Smeth (1919-1988), verhuisde naar het Gooi, en overleed later in Tanneron (Frankrijk).

https://nl.wikipedia.org/wiki/Groot_Kasteel
https://www.walhalla-deurne.nl/kasteel

Groot Kasteel

Het Klein Kasteel is een 14e-eeuws kasteel bij de plaats Deurne in de Nederlandse provincie Noord-Brabant.

Landschappelijke situering

In het beekdal van de Bakelse Aa of Vlier werd aan de oostzijde van het Haageind vóór 1383 een vierkante donjon gebouwd, die later de namen Oud Huis, Klein Kasteel en Oud Kasteel kreeg. In dezelfde periode verrees ook een watermolen op de Bakelse Aa ten noorden van het Klein Kasteel. Dit kasteel diende als residentie van de heer van Deurne, eigenaar van de heerlijkheid.

Ten oosten van het Klein Kasteel lagen hooilanden in het dal van de Bakelse Aa. Deze percelen droegen in 1454 onder meer de namen Sint-Kathelijnenbeemd en Vriezenbeemd. In de laatste decennia van de 20e eeuw werd hier een park met vijver aangelegd voor de wijk Heiakker, die oostelijk van het Klein Kasteel was verrezen.

Bouwhistorie

Het Klein Kasteel, dat in de Middeleeuwen nog Oud Huis werd genoemd, werd gebouwd als opvolger van een residentie op het goed Ter Vloet, stroomafwaarts gelegen langs de Vlier in de buurtschap Kerkeind. De verplaatsing stroomopwaarts naar het Haageind moet in de tweede helft van de 14e eeuw hebben plaatsgevonden. Het Klein Kasteel bestaat tegenwoordig uit de 14e-eeuwse donjon, een 17e of 18e-eeuwse lage boerderijaanbouw en een aangebouwd wit herenhuis uit 1857. Bij de verbouwing in 1857 werden de oude neerhof, een boerderij die haaks op het gebouw stond op de plek van het herenhuis, en een aanbouw van de middeleeuwse toren afgebroken. Op de plek van de oude neerhof verrees het herenhuis. De toegang tot het terrein, die voorheen via de Heerendijk liep (dat is nu de oprit van de watermolen), werd toen verlegd naar de Haageind-zijde. Een brand op 24 september 1944 richtte enige schade aan, maar kon door de toenmalige eigenaar Pieter Wiegersma tijdig worden geblust.

Bouwplannen voor een losstaand gastenverblijf achter het Klein Kasteel werden in 2008 door de Deurnese politiek op basis van archeologische en cultuurhistorische overwegingen unaniem verworpen, alhoewel het bestemmingsplan een aanbouw toestaat. In 2010 werd een nieuw plan voor een gastenverblijf bij het Klein Kasteel opgesteld. De Deurnese politiek heeft hierover nog geen besluit genomen.

Eigendomsgeschiedenis

Gevaert Willemszoon van Doerne is de oudst bekende heer van Deurne die er met zekerheid heeft gewoond, zo rond 1380-1390. Tot begin 16e eeuw was het Klein Kasteel de residentie van de heren van Deurne, achtereenvolgens de geslachten Van Doerne (tot 1456), De Mol en Taije. Begin 16e eeuw werden de heerlijkheid en het Klein Kasteel van de familie Taije gekocht door de eigenaar van het Groot Kasteel, Everard Hendrickszoon van Doerne, een verre neef van de vroegere Van Doerne's op het Klein Kasteel. Na zijn dood kreeg de oudste zoon het Groot Kasteel en de heerlijkheid, waardoor het Groot Kasteel voortaan de residentie van de heerlijkheid zou worden. Het Klein Kasteel kwam toe aan een jongere zoon. Later kwam het in handen van diverse particulieren en plaatselijke bestuurders terecht; vanaf het einde van de 18e eeuw tot 1948 was het wederom bezit van de heren van Deurne. Zij verhuurden het aan talloze particulieren, onder wie meerdere militairen met hun gezinnen in de Franse tijd. Bekendste huurder was ongetwijfeld Otto van Rees, die er tussen 1923 en 1927 woonde en Hendrik Wiegersma inspireerde om te gaan schilderen.

In 1948 werd het door Theodore baron de Smeth van Deurne verkocht aan Wiegersma, die het ter beschikking stelde aan zijn zoon Pieter Wiegersma, glazenier. Wiegersma jr. woonde er al vanaf 1942 en nam het eigendom later van zijn vader over. De noordelijke aanbouw werd in deze periode als atelier gebruikt. In 1999 werd het aangekocht door de gebroeders Nooijen. Het heeft tegenwoordig een representatieve functie en wordt niet bewoond. Het terrein is niet toegankelijk; het Klein Kasteel is evenwel vanaf de openbare weg goed zichtbaar.

Klein Kasteel

Kasteel Heeze is een van de laatste bewoonde kastelen van Nederland. Dit kasteel bevindt zich te Heeze, in de provincie Noord-Brabant. Het bestaat uit een middeleeuws deel, kasteel Eymerick, en het in 1665 door de bekende architect Pieter Post gebouwde deel.

Geschiedenis

Eymerick

De naam Eymerick zou afkomstig zijn van 'Hemelrijk', dat rechtplaats of vierschaar betekent. Ook zou het van een eigennaam afgeleid kunnen zijn.

Reeds in 1172 wordt melding gemaakt van de heerlijkheid Heeze, in het bezit van de edelman Herbertus van Heeze ten tijde van Godfried III van Brabant. Pas in 1203 wordt voor het eerst in een oorkonde gesproken over het bestaan van een burcht in deze heerlijkheid. De hertog van Brabant en de graaf Otto I van Gelre verklaarden toen dat zij beide rechten hadden op "'t Huys te Heeze". Dit was de uitkomst van een gewapend conflict tussen beiden dat ermee eindigde dat Gelre afstand deed van zijn rechten op de Kempen, maar dat beiden rechten op de burcht konden doen gelden. In 1274 werd een heer, Reinaart van Heeze, vermoord. Gelre en Brabant sloten een verdrag omtrent de uitlevering van de moordenaar. Omstreeks 1285 kwam de heerlijkheid aan Willem I van Horne, heer van Horn en Altena. Hij bezat reeds de heerlijkheden Venloon (Loon op Zand) en Tilburg. Willem II van Horne heeft meegedaan aan de kruistocht onder leiding van de Franse koning Lodewijk IX, de Slag bij Woeringen, en de Gulden Sporenslag. In 1304 sneuvelde hij bij de slag bij Zierikzee, tussen de Zeeuwen met hun bondgenoten en de Vlamingen. In 1318 werd er te Heeze een grote bijeenkomst van edelen gehouden, onder leiding van Gerard I van Horne, om een conflict te beslechten tussen het Graafschap Holland en het Hertogdom Brabant over het bezit van het Land van Heusden. Gerards zoon Willem IV van Horne speelde een belangrijke politieke rol in zijn tijd. Hij werd opgevolgd door zijn zoon Gerard II van Horne, die sneuvelde in de Slag bij Stavoren tegen de Friezen, in 1345. Ook enkele van zijn opvolgers werden vermoord, of sneuvelden. Uiteindelijk werd Willem van Horne heer van Heeze. Deze werd onthoofd in 1580 wegens zijn aandeel in het verzet tegen de Spaanse overheersing. Het bezit werd geconfisqueerd door Filips II van Spanje, maar door hem geschonken aan Maria van Horne, de zuster van Willem. Deze was gehuwd met Filips van Egmont, de zoon van de onthoofde vader Lamoraal van Egmont, die koningsgetrouw was.

Uiteindelijk kwam de heerlijkheid in 1615 in het bezit van René van Renesse van Elderen, die een soort dubbelspion was en complotten smeedde, eerst om Holland de Spaanse Nederlanden binnen te laten vallen, later om de burgemeester van Luik, tegenstander van Spanje, via verraad, in 1637 te laten vermoorden. Hierop werd hij zelf door de Luikse bevolking gelyncht.

Het huidige kasteel
Tot 1648 werd de heerlijkheid regelmatig opgedragen aan de hertog van Brabant, daarna aan de Staten Generaal der Verenigde Provinciën. Nadat Alexander van Renesse in 1658 zonder opvolging was overleden, werd de heerlijkheid in 1659 verkocht aan Albert Snoeckaert van Schauburg, de eerste protestante heer van Heeze. Het oude kasteel Eymerick was toen zeer vervallen, zodat Snoeckaert besloot een geheel nieuw en veel groter kasteel te laten bouwen op de plaats van het oude. Hij gaf daartoe opdracht aan een van de bekendste bouwmeesters uit die tijd, Pieter Post. De plannen zijn nooit verwezenlijkt: slechts het voorgebouw is gereedgekomen, en wel in 1665. De familie bleef in het bezit van de heerlijkheid tot 1733, toen het verkocht werd aan François Adam d'Holbach. In 1735 werden de bijgebouwen gebouwd. In 1750 werd de heerlijkheid en het kasteel geschonken aan Paul Henri Thiry d'Holbach, een raadsman van de Franse koning Lodewijk XV. Dit was een bekend materialistisch filosoof die voornamelijk in Frankrijk verbleef. Hij verrijkte het kasteel met fraaie gobelins. Hij verkocht de heerlijkheid in 1760 aan Jan Maximiliaan van Tuyll van Serooskerken. Na de opheffing van de feodaliteit op het einde van de 18e eeuw vervielen de heerlijke rechten van Heeze, Leende en Zesgehuchten in de loop van de jaren. Alleen de titel bleef bewaard. Bij keizerlijk decreet van 14 mei 1810 werden Heeze, Leende en Zesgehuchten zelfstandige gemeenten.

De familie Van Tuyll van Serooskerken is tot op heden op het kasteel blijven wonen. Velen van hen hebben belangrijke openbare functies bekleed, zo ook baron Sammy van Tuyll van Serooskerken.

Het kasteelcomplex
Het huidige kasteel is een statig, aan drie zijden omgracht gebouw uit 1660-1665. Het is ontworpen door Pieter Post, en eigenlijk bedoeld als voorgebouw van het eigenlijke kasteel. Omstreeks 1800 werd het vertrek boven de poortingang tot een ovale muziekkamer verbouwd. Toen zijn ook de wapens van de families Van Tuyll van Serooskerken en van Van Westreenen aangebracht. Deze vervingen het familiewapen van Snoeckaert van Schauburg. Het complex omvat tevens diverse bijgebouwen uit 1735. Ook is er een merkwaardig duifhuis. Dit is een duiventoren die, buiten het kasteel, op het landgoed staat.

Achter dit kasteel ligt een ouder gebouw, dat een overblijfsel is van het oude kasteel Eymerick, uit de 15e eeuw en deels uit de 16e, maar vermoedelijk op oudere resten gebaseerd. Dit is een rechthoekig, gedeeltelijk onderkelderd zaalgebouw. Dit kasteel is gerestaureerd in 1912. Oorspronkelijk zou hier het eigenlijke 17e-eeuwse kasteel worden gebouwd, maar dit is nimmer voltooid.
Hoewel het kasteel bewoond is, is het te bezichtigen. Het bevat een dertigtal kamers, waarvan een aantal fraaie stijlkamers. Genoemd kan worden een merkwaardige badkamer met een zeldzame badkuip, een gobelinzaal met 17e-eeuwse gobelins, waaronder enkele die taferelen uit het leven van Alexander de Grote voorstellen. Ook zijn er enkele fraaie schouwen te bewonderen.

Men loopt naar het kasteel via een prachtige oprijlaan, die door de beemden van de Groote Aa voert.

Het kasteel Eymerick is beschikbaar voor huwelijken en feesten, vergaderingen en bedrijfspresentaties. De uitgebreide bossen en heidevelden die vroeger tot het kasteel behoorden (Herbertusbossen, delen van de Strabrechtse Heide en de Groote Heide) zijn nu eigendom van Staatsbosbeheer en het Brabants Landschap.

In de laatste week van augustus wordt in Kasteel Heeze het cultuurfestival gehouden in het kader van de Brabantsedag.

Kasteel Heeze


Het kasteel Helmond is een vierkante middeleeuwse waterburcht in het centrum van de stad Helmond, in de Nederlandse provincie Noord-Brabant.

Geschiedenis
Met de bouw van de huidige burcht werd omstreeks 1325 begonnen. Deze diende ter vervanging van een ouder kasteel (bekend als het 't Oude Huys), dat enkele honderden meters ten westen van het huidige kasteel stond, en waarvan opgravingen in 1981 fundamenten van een stenen donjon en voorwerpen aan het licht hebben gebracht.

In de twaalfde eeuw maakte het gebied rond Helmond deel uit van de bezittingen van de van Hornes. Het huidige kasteel was in eerste instantie eigendom van de familie van Berlaer. In 1433 werd deze familie opgevolgd door de familie van Cortenbach. In 1683 ging het kasteel door huwelijk over in handen van de familie Arberg. De muntmeester Carel Frederik Wesselman kocht de heerlijkheid met het kasteel Helmond in 1781.

In 1549 heeft er een felle brand in het kasteel gewoed, waarbij vooral de westvleugel en de daken van het gebouw schade hebben opgelopen. Een volledige verwoesting heeft zeker niet plaatsgevonden. Hiervoor heeft men bij latere verbouwingen in de 20e eeuw aanwijzingen gevonden.

In 1921 werd het eigendomsrecht van het kasteel door de weduwe van de laatste kasteelheer Carel Frederik Wesselman van Helmond, jkvr. Anna Maria de Jonge van Zwijnsbergen en haar beide dochters, overgedragen aan de gemeente Helmond op voorwaarde dat het kasteel slechts ten behoeve van de gemeenteadministratie of voor ander openbaar nut zou worden bestemd. Vanaf 1923 werd het kasteel, na een grondige verbouwing, als raadhuis in gebruik genomen. De ruimte werd te klein in de jaren 70 van de vorige eeuw. Een nieuw gemeentehuis werd in gebruik genomen. Van de gemeentefuncties bleven 2 trouwzalen en de raadzaal in gebruik. In 2001 verhuisde de raadzaal naar een nieuwe locatie in het nabijgelegen Boscotondo. In het kasteel is sinds 1982 Museum Helmond gevestigd. Het kasteel wordt verder gebruikt als trouwlocatie.

Bouwgeschiedenis van het kasteel

Het huidige kasteel werd uitgevoerd als een vierkante waterburcht met een ronde toren op elk hoekpunt en geen centrale woontoren of donjon, qua grondplan sterk gelijkend op soortgelijke burchten als Het Muiderslot (Muiden), Kasteel Radboud (Medemblik) of Kasteel Ammersoyen. Deze vierkante kastelen bleken een stuk beter te kunnen worden verdedigd dan oudere ronde kastelen. Het grondplan van het kasteel meet ongeveer 35 X 35 meter. De middenlijn van de hoektorens is ongeveer 8 meter. De ingang is aan de noordzijde via een poortgebouw wat bijna een geheel is met de naastgelegen bebouwing.

Het kasteel was vroeger voorzien van een dubbele ring van grachten, enkel de gracht om het gebouw zelf is nog over. Het kasteel omvatte ook enkele bijgebouwen en toegangsspoorten. Deze hebben op twee vierkante torens en één toegangspoort na, moeten wijken voor de bouw van de Kasteel-Traverse (luchtbrug oversteek dwars door het centrum van Helmond). Het gebouw werd in de loop van de eeuwen enkele malen aangepast aan het dan geldende gebruik. Tijdens de grote verbouwing in 1923 werd er een gangenstelsel gebouwd vóór de oorspronkelijke kamers. De keldergewelven zijn nagenoeg authentiek gebleven. Van het oorspronkelijke interieur is bijna niets meer over. Op de zogenaamde Bel-etage zijn nog enkele authentieke schouwen te zien.

Kastelen in Helmond

In beginsel zijn er in Helmond twee kastelen geweest. 't Oude Huys is het eerste, daarna kwam de huidige waterburcht. Recentelijk is door historisch onderzoek in de archieven van Helmond naar voren gekomen dat naast 't Oude Huys een tweede burcht in Helmond heeft gestaan, vermoedelijk gebouwd voor de 12e eeuw. De mogelijke bouwer van dit eerste kasteel kan ene Hezelo van Helmond geweest zijn.

Kasteel Helmond

From 1974 the council of Geldrop bought the castle and grounds in the centre of the municipality of the heirs of the late baronesse C.F.H. van Tuyll van Serooskerken-Quarles van Ufford. In 1996 the council of Geldrop sold the castle to the Foundation Kasteel Geldrop for the symbolic amount of one guilder. 

The first owners of the castle are Jan and Philip van Geldrop. They were probably the builders of the castle in 1350. The following century the castle remains in the Van Geldrop family.
The construction of the present day castle was started in 1616, when Amandus I van Horne had the middle facade built. There is still a door post in the castle that reminds us of him. It holds the coats of arms of this illustrous family.

In 1768 the heirs of Van Horne sold the manor to Adriaan van Sprangh. The latter´s coat of arms is situated upon the western facade of the castle. The new Lord of Geldrop had the castle and living-tower renovated. In 1798 feudal rights ended with the French Revolution. The title of Lord of Geldrop was now an empty one.

In the 19th century the castle came into the hands of the Hoevenaar family. Under the ownership of Sara Hoevenaar, 1n 1840, the medieval living tower was demolished. During Hubertus Hoevenaar (see photo) the castle got its present look. The gatelodge disappeared and became living quarters, a side building (where the terrace is now situated) disappeared and the sidewing was raised. A coat of arms that is fastened to the facade reminds us of Hubertus Hoevenaar. His daughter Arnaudina married baron Van Tuyll van Serooskerken. They lived in the castle permently from 1912. Two generations supplied councillors to the corporation of the municipality, which stresses the ties between Geldrop and its castle (from 1921 to 1938 and from 1945 to 1953). 

At the moment more than 100 weddings take place, 9 classical concerts and 6 exhibitions are organised per year at the castle. In the attic there is a small museum where lots of material is exhibited, given by the Geldrop people in the last 40 years. In the library everyone can skim a book every sunday between 2 and 5 pm.
The castle is situated in an English landscape garden, with flower gardens (Baron z´n Hof) , a childrens farm and an Nature Information Centre.

https://www.kasteelgeldrop.nl/C3198-History.html

Kasteel Geldrop

Kasteel Cranendonck was een kasteel nabij Soerendonk in de Nederlandse provincie Noord-Brabant. Het zogenaamde 'kasteeltje', een eind 19de eeuw gebouwde villa, is gelegen aan Cranendonck 1 te Maarheeze.

Geschiedenis
Maarheeze wordt het eerst genoemd in 1223, wanneer het tot deze parochie horende gebied Hugten door Dirk van Altena in leen wordt gegeven aan de Heer van Heeze. Het gebied werd na Dirks kinderloze dood in 1242 geërfd door diens neef Engelbert van Horne. Vermoedelijk was hij het die tussen Maarheeze en Soerendonk een kasteel liet bouwen. Geïnspireerd op de natuurlijke omstandigheden ter plaatse waar migrerende kraanvogels graag neerstreken (kraan: kraanvogel, donk: hoogte, heuvel in waterrijke omgeving), werd het kasteel Cranendonk genoemd; wellicht droeg het gebied zelf die naam al eerder. In 1421 waren Maarheeze, Soerendonk, Gastel en Budel reeds verenigd in twee schepenbanken, die verantwoordelijk waren voor zowel het bestuur als de rechtspraak.

De zoon van Engelbert van Horne, Willem I van Cranendonck, was de eerste die zich heer van 'Cranendunc' noemde. De Van Cranendonks waren ook heer van Eindhoven de nazaten van Engelbert zijn woonachtig in Zuid-Holland onder de naam Kranendonk. Hierop volgden als bezitters van de heerlijkheid de geslachten Van Sevenborn, Van Milberg, Van Schoonvorst, Van Horne en Van Egmond.

In de loop der eeuwen komen de heerlijke rechten en het kasteel met het omliggende grondgebied door vererving of (ver)koop in het bezit van verschillende adellijke geslachten. Anna van Egmond, de eerste vrouw van Willem van Oranje, bracht bij huwelijk in 1551 Cranendonk aan de Oranjes, wat zo bleef tot het einde van het Ancien Régime. Nog steeds behoort Baron van Cranendonk tot een van de titels van Willem Alexander Koning der Nederlanden.

De heren van Cranendonk uit de geslachten Van Horne, Van Egmond en Oranje hadden hun voornaamste bezittingen en belangen elders en verbleven daarom zelden of nooit op kasteel Cranendonk. Als plaatsvervanger van de heer werd voor Eindhoven en Cranendonk een drost of drossaard aangesteld. Hij verbleef wel op het kasteel, totdat dit in 1673 door de Fransen werd verwoest.

Huidige kasteeltje
Wat bleef was een ruïne welke steeds verder verviel. Het landgoed bleef in bezit van de Oranjes totdat omstreeks 1798 het feodale systeem werd afgeschaft. In 1814, toen het Koninkrijk der Nederlanden tot stand kwam, werd het koninklijk bezit om in 1820 aan particulieren te worden verkocht.

In 1899 werd de boerderij die bij het kasteel hoorde afgebroken. Daarvoor in de plaats kwam een villa. Dit was de grondslag voor het huidige kasteelachtige gebouwtje, dat begin 20e eeuw van een torentje werd voorzien.

In 1938 kocht de toenmalige gemeente Maarheeze het landgoed, en het kasteeltje werd tot gemeentehuis verbouwd. Dit bleef zo tot 1997, toen de gemeente Maarheeze opging in de fusiegemeente Cranendonck. Sindsdien is het kasteeltje als trouwlocatie in gebruik. Een andere toepassing kreeg het landgoed als landbouwproefstation. Het kasteeltje is vergezeld van een aantal gebouwen die daarbij behoren. Tussen 2013 en 2014 heeft het wederom als gemeentehuis gediend, nu van de gemeente Cranendonck omdat de locatie in Budel grondig werd gerenoveerd en voorzien werd van isolatie.

In 1996 werd archeologisch onderzoek uitgevoerd op de plaats waar het feodaal kasteel heeft gelegen, dat is een weinig ten oosten van het huidige kasteeltje, nabij de Buulder Aa. Hierbij werden de contouren van het kasteel opgemeten en in 2008 werden deze contouren weer in het veld aangebracht.

De omgeving van Kasteel Cranendonck wordt beschermd en opgenomen in een landschapspark van 400 ha i.o. met kleinschalige natuur- en cultuurontwikkeling. Vanuit Kasteel Cranendonck vertrekken wandelroutes, fietsroutes en mountainbikeroutes.

Kasteel Cranendonck

The castle Croy is a castle in the Dutch province North Brabant, near the village Aarle-Rixtel which is part of the municipality of Laarbeek. From 1642 until 1968 Croy belonged to the municipality Stiphout (currently part of the municipality of Helmond).

The castle is currently no longer inhabited but in use as an office.
Since 1795 beer is brewed near the castle. Since 2004 the Croy beer is itself had been brewed in Belgium but the ingredients are grown on the Croy estate. The destruction of the restaurant by fire in 2006 brought with it the opportunity to restore the tradition of brewing beer on the Croy estate. With the renovation of the nearby restaurant "de Croyse Hoeve" the microbrewery was built and with it the production has returned to Aarle-Rixtel. Due to environmental restrictions the beer is still bottled and packaged in Belgium. Also there is a herd of Rambouillet-Merino sheep on the Croy estate.

History
The oldest parts of the Croy castle were probably build in the 15th century. There is not much known about the history of the castle. Jacob van Croÿ, Bishop of Cambrai was in 1477 owner of the land, but a house is not mentioned. In the 16th century villages in the neighbourhood were many times demolished, probably also the castle (but this is not recorded).

The last inhabitant was Freule (Lady) Constance van der Brugghen. Her uncle bought Croy in 1772, In 1773 he died and left the castle to his half brother Johan Karel Gideon. He married Margaretha Gertuda Falck and they had three sons and a daughter. In 1820, 1826 and 1864 the sons died. Freule (Lady) Constance van der Brugghen died in 1873 (78 years old) and left the building to municipality of Stiphout with the obligation to use the building for the help of poor elderly people. This was led by the sisters of Geloof, Hoop en Liefde (Faith, Hope and Love). In 1977 the house was disapproved as being a house for elderly people because of safety regulations.

Research of the castle points that the size was more or less the same all those years. The building history seems complex but not much is known from written sources. It seems that the original building has been severely damaged. The cellar, the right wing and the round tower are probably from the beginning of the construction. The last changes e.g. the entrance and the Crow-stepped gable were built in the 18th century.
Many noble families have lived in the castle.

Croy Castle

Het Kasteel van Gemert is een kasteel dat zich bevindt in het centrum van Gemert, in de Nederlandse provincie Noord-Brabant. Het kasteel is gelegen aan de "Kasteellaan"; deze laan komt uit op het "Ridderplein".

Geschiedenis

De bouw van dit kasteel is begonnen in 1391. Het werd bewoond door de ridders van de Duitse Orde en het is gebouwd in opdracht van de Commandeur Hendrik Reinaart van Husen. Het was gelegen aan de Rips ten zuiden van de dorpskapel. Deze kapel lag ten oosten van de huidige Sint-Janskerk uit 1437, aan de overzijde van de straat.

In 1645 werd het kasteel beschreven door Filips van Leefdaal als een magnific out ghebout casteel met dry optreckende bruggen ende twe schoone wel getimmerde neerhoven, wesende de residentie van den commandeuren ende tot den commandeureyen met andere schoone goederen behoorende, als wesende Gemert de ryckxste commandeurie onder de baliage van Oldenbisen.

In 1648 scheurde de plaatselijke commandeur zich los van de Orde, maar na een slepende gerechtelijke procedure werd in 1662 het gezag van de Grootmeester der Duitse Orde over Gemert alsnog erkend.

In 1740 werd een nieuw hoofdgebouw gebouwd in Lodewijk XIV-stijl dat bestaat uit drie om een binnenplaats gelegen vleugels.

In 1794 werd door de Fransen beslag gelegd op de goederen van de Duitse Orde, en deze werd in 1809 opgeheven op last van Napoleon Bonaparte. Het kasteel kwam in handen van maarschalk Nicolas Charles Oudinot. Later is het verkocht aan Adriaan van Riemsdijk en deze kocht in 1832 een aantal boerderijen, molens en landerijen die vroeger aan de Duitse Orde hadden toebehoord.

Het kasteel werd sindsdien bewoond door een rentmeester, en in het westelijk deel was een tijdlang de katoenspinnerij van de firma Volkert & Comp. gevestigd, zie Gemertse textielindustrie.

In 1881 brak er brand uit, waardoor grote schade aan de westelijke en zuidelijke vleugels werd aangericht. Dit gebeurde juist nadat het kasteel aan de Jezuïeten was verkocht. Dezen waren uit Frankrijk verdreven in het kader van de Seculariseringspolitiek aldaar. Dezen vestigden er in 1900 hun noviciaat, doch ze vertrokken weer naar Frankrijk toen de Eerste Wereldoorlog was uitgebroken.

Congregatie van de Heilige Geest

In 1916 betrokken de paters en broeders van de Congregatie van de Heilige Geest (Spiritijnen) het kasteel. Uiteindelijk kochten dezen het in 1928 van de Jezuïeten. Zij bouwden er in 1936 een 'voorlopige' kapel die er nog steeds staat.

Op 11 mei 1940 was er een kort vuurgevecht van Duitse en Nederlandse soldaten waarbij een vleugel van het kasteel in brand werd geschoten en verwoest. Naderhand zijn er nieuwe gebouwen voor deze vleugel in de plaats gekomen. De Spiritijnen hadden in het kasteel onder meer een grootseminarie dat echter in 1969 haar poorten moest sluiten wegens gebrek aan studenten. In 1970 werd het kasteel het hoofdkwartier van de congregatien. Hun aantal nam echter af en het kasteel dreigde te worden verkocht aan een beleggingsmaatschappij. De bevolking protesteerde tegen de plannen voor nieuwbouw in de onmiddellijke omgeving van het kasteel. Dit protest vond plaats onder de leuze: Geen woonblok achter de muur. Houdt het kasteel groen en puur. In 2008 bracht de gemeente Gemert-Bakel een bod op het kasteel uit. Hierbij werd bedongen dat de Spiritijnen een nieuwe huisvesting zouden krijgen en dat recht moest worden gedaan aan de historische waarde van het kasteel.

In 2017 verkocht de congregatie het pand aan een projectontwikkelaar.

Het gebouw

Het hoofdgebouw van het kasteel dateert uit 1740 en is gebouwd in Lodewijk XIV-stijl. Dit staat boven op een gewelfde kelderverdieping van het oorspronkelijke kasteel uit 1391. Het bestaat uit een middengedeelte met twee haaks hierop staande vleugels. Men bereikt het plein voor dit gebouw door een binnenpoort uit 1548. Deze is voorzien van de tekst: Anno MVCXLVIII soe is dit werck begonne in Gotsnam met vlijt. Heer Wijnant van Bryel landcomenduer heer tot Gemert doe ter tyt. Soe goet is Got. Het is voorzien van het wapen van de Duitse orde.

Ten zuidwesten bevindt zich naast deze poort een hoekpaviljoen uit 1563 met uitgekraagde torentjes en traptorens op de hoeken. Dit paviljoen is in 1947 gerestaureerd.

De voorpoort met een langgerekt poortgebouw is een renaissancebouwwerk uit omstreeks 1600. Men treedt binnen via een ophaalbrug over de Rips door een toren, terwijl op de zuidwesthoek eveneens een toren staat.

De oostelijke vleugel van het gebouw is na de Tweede Wereldoorlog opgetrokken in historiserende stijl. Links voor het hoofdgebouw bevindt zich de in moderne stijl gebouwde kapel van de Spiritijnen, die ingezegend werd in 1936 en ontworpen werd door het architectenbureau P. van den Boomen. Dit gebouw zou slechts tijdelijk worden gebruikt maar het is nimmer vervangen.

Het kasteel is omringd door een fraai park. Buiten dit park bevinden zich uitgestrekte landerijen met diverse hoeven waarvan de kleuren der luiken nog steeds die van de Duitse Orde zijn.

Kasteel van Gemert

Kasteel Aldenghoor is gelegen aan de Kasteellaan in het Midden-Limburgse dorp Haelen, dat sinds 2007 deel uitmaakt van de fusiegemeente Leudal.

Beschrijving van het kasteel
Het kasteel is gelegen op een omgracht terrein en omvat een hoofdgebouw bestaande uit twee haaks op elkaar staande vleugels met wolfsdaken. Op de binnenhoek heeft ze een zware ronde toren van baksteen en mergel uit de 15de eeuw met een hoge spits van rond 1700. Het kasteel heeft in het verleden 4 torens gehad waarvan er 3 tijdens een belegering door huurlingen van de Republiek der 7 Verenigde Nederlanden in 1598 zijn gesneuveld.

Het kasteel heeft tevens een haakvormige voorburcht of nederhof uit de 17de en 18de eeuw bestaande uit een ingangsvleugel met mansardedak en een poortpaviljoen met zadeldak tussen gezwenkte topgevels. De doorgang aan de veldzijde bevat een sluitsteen met het jaartal 1750 en onder een fronton en aan de hofzijde bevindt zich een sluitsteen met het jaartal 1886. De toegang tot het kasteel gaat over een brug met drie gemetselde bogen. Inwendig heeft het o.a. een zandstenen schouw en een zaaltje met betimmering in Lodewijk XV-stijl.

Geschiedenis en bewoners
De eerste vermelding dateert van 1212 wanneer er sprake is van een versterkt huis Ghoor van de heren van Ghoor de Horne. Toen deze heren in het nabijgelegen Neer een nieuw kasteel lieten bouwen noemde men dit Neyenghoor en zo werd hierop inspelend het kasteel in Haelen omgedoopt tot Aldenghoor (respectievelijk nieuwe Ghoor en oude Ghoor).

In 1380 verkochten de heren van Ghoor het kasteel aan Eustache van den Bongaert om vervolgens in 1428 weer op Aldenghoor terug te keren. Nu verbleven ze er tot 1501. De gebroeders van Ghoor waren berucht in Midden-Limburg en ze maakten het zo bont dat ze werden achtervolgd door de plaatselijke drossaard en gedwongen waren om uit te wijken naar de andere zijde van de Maas waar de drossaard geen bevoegdheden had.

De van Ghoors werden opgevolgd door Werner van Pallandt, die als landvoogd van Gulick echter weinig op het kasteel verbleef maar des te meer op zijn kasteel Wassenberg. Na van Pallandt, die kinderloos bleef, kwam het kasteel in 1535 in bezit van Dirk van den Boetzelaar en zijn opvolgers Dirk II en Zweder van den Boetselaar. Deze Zweder had een dochter, freule Ermgard geheten, die de eerder genoemde belegering aan het begin van de 17e eeuw door een rondtrekkende roversbende samen met een aantal Haelense strijders weerstond en deze uiteindelijk kon verjagen. Na een kortstondig verblijf van de Franse edelman François de Mauleon op het kasteel, kwam dit in 1629 voor bijna drie eeuwen lang in bezit van de familie De Keverberg. De laatste De Keverberg die er woonde was baron Karel De Keverberg.

Kasteel Aldenghoor

Een rijke historie
Kasteel Huys ter Horst heeft een rijke historie die teruggaat tot de 13e eeuw. Begonnen als (vlucht)burcht met donjon (woontoren) heeft het zich in de loop der tijd, ontwikkeld tot een volwassen H-vormig kasteel met voorburcht, Hof ter Binnen, tiendschuur en grachten rondom. Van militair bouwwerk, de burcht, heeft het gebouw zich later ontwikkeld tot een idyllisch woonkasteel voor de rijke adel. Wegens gebrek aan geld heeft de toenmalige eigenaar het kasteel in de eerste helft van de 19e eeuw als bouwmateriaal, steen voor steen verkocht. De ruïne die overbleef is na de Tweede Wereldoorlog in eigendom gekomen van de gemeente Horst aan de Maas. Eind 20e eeuw hebben vrijwilligers, verenigd in de Stichting Kas­teel Huys ter Horst, een aanvang gemaakt met de herbouw van delen van het kasteel conform historische schilderijen.

Alles wat we weten over Kasteel Huys ter Horst
In 1326 gaf graaf van Gelre gaf Huis ter Horst als onderpand aan Florken van der Horst. Het is de eerste officiële vermelding van Huys ter Horst. Was Van Gelre de stichter van het kasteel? We weten het niet…Mogelijk was het kasteel bedoeld als grafelijk steunpunt in het Land van Kessel, een gebied dat sinds 1279 bij Gelre hoorde.

Oorsprong van het Kasteel
De stichtingsdatum van het kasteel Ter Horst is – zoals van de meeste middeleeuwse kastelen – niet bekend. Opgravingen in de jaren 1969-1976 brachten aan het licht dat het oudste bouwwerk niet meer was dan een ommuurd binnenplein in de vorm van een vijfhoek.

Dit muurwerk heeft een dikte van een meter en dateert uit de tijd omstreeks 1300. Het binnenplein was aangehoogd met zand uit de gracht, die buiten de muur werd gegraven. Binnen de stenen omwalling stonden waarschijnlijk houten gebouwen. Spoedig is in het midden van de noordelijke buitenmuur een grote bakstenen toren gemetseld. In die toren werd een waterput aangelegd, zodat men steeds over vers water kon beschikken.

In de loop van de 14e eeuw verving men de houtbouw door stenen gebouwen die vooral tegen de zuid- en west muur werden opgetrokken. In de 15e eeuwse rekeningen worden verschillende vertrekken met name genoemd: de grote zaal, de logeerkamer van de hertog, de kapel, de keuken, de ‘dienstjofferen-kamer’ en de ‘Stock’: de gevangenis.

Hoofd- en voorburcht waren omgeven door een palissadewal en grachten die gevoed werden door de Molenbeek. De beek leverde tevens de energie voor de watermolen van het kasteel.
Ten westen van het kasteelcomplex lag de ‘Hof ter Binnen’ een boerderij die het eerst wordt vermeld in 1394 en die tot het midden van de 16e eeuw in leen werd gehouden door leden van de familie Van Broekhuizen. Deze hof was een afzonderlijk Gelders leen en had juridisch geen enkele band met het kasteel. Wel liep de toegangsweg tot de voorburcht over het terrein van de ‘Hof ter Binnen’ en de kasteelheer kon dus slechts over andermans erf zijn kasteel betreden. Pas in 1565 kwamen kasteel en ‘Hof ter Binnen’ in één hand.

De familie van Wittenhorst
Op 31 juli 1523 brak voor Horst een nieuwe periode aan, toen hertog Karel van Gelre de Kleefse edelman Johan van Wittenhorst tot ambtman benoemde. Op 2 september van hetzelfde jaar kreeg Johan de helft van huis en heerlijkheid Horst in leen. De andere helft van de heerlijkheid kocht Johan van Wittenhorst in 1532 van de erfgenamen van Dirk van der Horst. Op het einde van zijn leven wist hij ook nog de Hof ter Binnen in leen te krijgen. Daarmee was het hele complex van huis, heerlijkheid en Hof ter Binnen in één hand gekomen. Met recht kon Johan de Oude, zoals hij door het nageslacht werd genoemd, zich heer van Horst noemen. Zijn nakomelingen hebben het Horster kasteel als hun stamslot beschouwd.

In 1579 werd het kasteel ter Horst door rondtrekkende soldaten geplunderd en gedeeltelijk verwoest. Vooral de oostzijde, de zwakste kant van het gebouw, werd daarbij ernstig beschadigd. Bij de her bouw trok men daarom op de zuidoost hoek een sterk bastion op ter bescherming van de oostflank. De opgravingen (1969-1976) brachten op de binnenplaats van het kasteel restanten van twee broodovens aan het licht die daar waarschijnlijk zijn gebouwd omstreeks 1580, toen op het huis een garnizoen Spaanse soldaten gelegerd was.

De nieuwe heer van Horst moet in 1660 een kasteel hebben aangetroffen dat nog grotendeels een middeleeuws uiterlijk had. Het was ongerieflijk en verwaarloosd. De nieuwe eigenaren besloten het slot grondig te moderniseren en te vergroten. De landmeter / architect Christoffel Verhoff uit Breda ontwierp de plannen voor de verbouw. Begin 1660 werden via de Maas duizenden stenen per schip aangevoerd. Toen dit te kostbaar werd sloot de baron een overeenkomst met de steenbakker Nicolaas le Fébure, die op de Gunse hei te Swolgen een oven bouwde voor de levering van 200.000 stenen. De westgevel werd in Hollandse renaissancestijl opnieuw opgetrokken en men bouwde er twee vooruitspringende vleugels tegenaan, waar tussen een terras kwam te liggen. De gevangentoren op het noordoosten werd bijna geheel gerenoveerd.

In 1686 hertrouwde de weduwe Van Wittenhorst met markies Adriaan Arnold van Hoensbroek. Deze overleed reeds in 1694. Aan dit huwelijk hield Catharina Cecilia de titel ‘markiezin’ over. Er is een groot geschilderd portret van Catharina Cecilia op latere leeftijd bewaard gebleven. Haar houding en gelaatstrekken verraden een dominerende persoonlijkheid; het is een matrone waarmee men niet de kachel kan aanmaken. De omstandigheden waarin de jonge weduwe in 1694 kwam te verkeren, waren weinig benijdenswaardig. Met bekwame hand wist zij de vele moeilijkheden te boven te komen. Met de Horstenaren leefde de markiezin vaak in onmin. Voortdurend lag zij overhoop over de betaling van schatting, de benoeming van de schoolmeester, het onderhoud van de bruggen, enzovoort.

1738: Overlijden laatste lid familie van Wittenhorst
In 1715 deed Catharina Cecilia afstand van haar rechten op de heerlijkheid Horst ten behoeve van haar enige dochter Maria Adriana Alexandrina Theresia van Wittenhorst. Laatstgenoemde was in 1714 gehuwd met Antoon Ulrik graaf van Frezin d’Arberg. Zij leidde tot haar overlijden in 1738 een betrekkelijk teruggetrokken leven op het kasteel. Omdat zij kinderloos was, benoemde zij haar achternicht Maria Alexandrina von Fürstenberg tot haar erfgename.

Familie von Fürstenberg in Horst
Maria Alexandrina von Fürstenberg was inmiddels overleden. Haar broer en enige erfgenaam Clemens Lotharius von Fürstenberg liet het grootste deel van de inboedel van het huis (waaronder de schilderijen van Willem Vincent en veel zilveren voorwerpen) overbrengen naar het slot Herdringen in Westfalen, waar hij meestal resideerde. Ter Horst werd bewoond door een rentmeester.

Toen de Fransen in 1798 een einde maakten aan de heerlijke rechten, was aan zijn toch al tanende gezag alle basis ontvallen. Zijn echtgenote en enige dochter, Charlotte, ontvluchtten hem. Frans Clemens leefde teruggetrokken op het verwaarloosde kasteel. Toen het huis wegens bouwvalligheid niet meer bewoonbaar was, nam hij zijn intrek bij een van zijn pachters. Daar overleed hij in 1828.

Familie von Westerholt
De dochter van Frans Clemens, Charlotte von Fürstenberg, huwde met graaf Willem von Westerholt te Recklinghausen. Zij erfde het kasteel met bijbehorende hoeven, landerijen en bossen. Het totaal onderkomen slot werd voor afbraak verkocht. Van de bijgebouwen bleef alleen de tiendschuur uit 1744 en de Hof ter Binnen gespaard.
De Hof ter Binnen is in 1920 als gevolg van blikseminslag afgebrand. Als restant van de Hof ter Binnen is de hardstenen omlijsting van de toegangspoort bewaard gebleven.

De laatste jaren is het uiterlijk van de ruïne en zijn naaste omgeving sterk verandert. De rijksweg A-73 loopt over een hoge dijk op enkele tientallen meters van de ruïne. Door de zandwinning ten behoeve van deze weg ontstond een grote waterplas die gebruikt wordt als openluchtbad en visvijver. Vanwege de nieuwe weg moest een stuk van de oprijlaan worden opgeofferd en is het restant toegangspoort van de Hof ter Binnen verplaatst. Nabij de ruïne en in de Kasteelse bossen werden sportvelden aangelegd. De Tiendschuur is gerestaureerd en verbouwd tot restaurant ‘Graaf ter Horst.’


https://www.kasteelhuysterhorst.nl/