The St. Hubertus Hunting Lodge is one of the most outstanding buildings designed by architect H.P. Berlage. In 1914, the immensely wealthy couple Anton and Helene Kröller-Müller commissioned Berlage to design them a summer residence with all the latest modern conveniences. The hunting lodge was a ‘Gesamtkunstwerk’ (collective masterpiece) which incorporated designs made exclusively for this country house: the park, the building, the interior, the furniture and even the dinner service.

The largest privately-owned country estate in the Netherlands
Anton Kröller and Helene Müller came from wealthy families of traders and industrialists. Over the course of many years, the couple bought significant tracts of land in the Veluwe region which they joined together to form the De Hoge Veluwe National Park; by far the largest, privately-owned country estate in the whole of the Netherlands. The couple commissioned the famous architect H.P. Berlage to build them a hunting lodge in the middle of the estate. Berlage was given free rein for his designs, and inspired by the story of the patron saint of hunters, Saint Hubertus, designed a hunting lodge with two wings in the shape of a deer´s antlers, and a tower in the middle representing the cross.

Kröller-Müller
Whilst Anton was out hunting for game, and money, Helene dedicated herself to contemporary art and modern architecture. She acquired an extraordinary art collection and became heavily involved with the design of the hunting lodge. No expense was spared in building the lodge and the house had its own generator for electricity, hot and cold running water, its own spring, central heating, a central vacuum cleaning system, and a lift: all the very latest gadgets of the time. 

Hunting lodge with and unusual interior
The most eye-catching aspect is the 30-metre-high watchtower that overlooks the entire estate. The building’s unusually clean lines and the use of 'honest' materials like brick, natural stone and iron is also a special feature. In the interior, the use of different coloured, specially-glazed bricks creates different atmospheres throughout. Every detail was designed exclusively for the hunting lodge, right down to the door handles and the tea service. After the Kröller-Müllers died, the national park and the St. Hubertus Hunting Lodge were opened to the public.

Jachthuis St. Hubertus

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

Ter Horst is een kasteel ten noordoosten van het dorp Loenen, in de Nederlandse provincie Gelderland, aan de weg naar Klarenbeek. In 1557 heeft de toenmalige burgemeester van Arnhem Wynant Hacfort het kasteel laten bouwen.

Geschiedenis

Al voor 1557 heeft hier een kasteel van de hertog van Gelre gestaan, waar de pacht van de Veluwe (in natura) werd opgeslagen. De vloeren van de kelders van kasteel Ter Horst bestaan uit stenen uit 1300. Maar het huis dat hier in die tijd stond, zou zijn verwoest tijdens gevechten rond 1354. Na deze verwoesting is Ter Horst een boerderij geweest, totdat Wynant Hacfort, de toenmalige burgemeester van Arnhem, er in 1557 een kasteel liet bouwen. Dit kasteel had zowel aan beide zijgevels als aan de ingangsgevel topgevels, die typisch zijn voor deze tijd. Rond 1791 is het huis verbouwd en kreeg het haar huidige voorgevel. Deze heeft een statige neoclassicistische stijl en bestaat uit natuursteen. Door deze verbouwing, die werd uitgevoerd door architect Roelof Roelofs Viervant, werd de vroegere achterzijde de voorzijde en andersom. Hiernaast werden tijdens deze verbouwing het huidige voorplein, de bijgebouwen en een brug tussen het kasteel en het voorplein aangelegd. In het linker bijgebouw is een voormalige schuilkapel, die dienst heeft gedaan als rooms-katholieke kerk voor Loenen. De kapel heeft een opvallend altaar met bijzondere marmerschilderingen uit 1792.

De oranjerie werd vroeger gebruikt als graanschuur, deze schuur stond er al voordat huis Ter Horst werd gebouwd. In die tijd diende deze schuur waarschijnlijk als kerk, dit lijkt waarschijnlijk omdat kerklijsten uit 1557 aangeven dat er in het bisdom van Deventer een kerk stond op het landgoed van kasteel Ter Horst.

Bewoners

De familie Hacfort heeft zeven generaties lang Ter Horst in zijn bezit gehad. In 1862 kwam het huis door een huwelijk in het bezit van de familie Van Wijnbergen. Hierop werden achtereenvolgens de familie Van Lynden en de familie Van Leeuwen bezitters van het kasteel. In 1933 werd het huis en landgoed gekocht door Hendrik Russelman. Sindsdien bleef het huis in bezit van diens familie, tot op heden.

Kasteel Ter Horst

Zypendaal of Zijpendaal is een landhuis gelegen in het landgoed Park Zypendaal aan de noordkant van de stad Arnhem, in de Nederlandse provincie Gelderland.

Geschiedenis

Huis Zypendaal is aangelegd door de Arnhemse regentenfamilie Brantsen als buitenplaats omstreeks 1762-1764. Deze familie bewoonde dit huis tot 1926. Het werd op dezelfde plek gebouwd als waar het oude huis Zypendaal stond. In 1883-1884 werd het huis verbouwd en voorzien van een toren. Aan de voorkant werden een vestibule, een balustrade op het dak, en balkons toegevoegd. In 1900 nog werd de Rode Salon gerealiseerd in een nieuwe aanbouw. Na de Slag om Arnhem werd het huis ingericht als hospitaal voor gewonde Duitse militairen
In 1975 verwierf de Stichting Geldersche Kasteelen het huis in langdurige erfpacht van de gemeente Arnhem, op voorwaarde dat het een culturele bestemming zou krijgen. Het huis werd gerestaureerd en op de bovenverdiepingen is tegenwoordig het hoofdkantoor gevestigd van het Stichting Het Geldersch Landschap en de Stichting Vrienden der Geldersche Kasteelen, die samenwerken onder de naam Geldersch Landschap & Kasteelen. De hoofdverdieping is ingericht als museum met objecten van de oorspronkelijke inboedel waaronder de familieportretten van de familie Brantsen en het 'Mannetje van de Zyp', een beeldje van een jongen met een drinkkan. Na de restauratie werd de tuin tussen koetshuis en oranjerie opnieuw aangelegd. De tuinarchitecte M.E. Canneman-Philipse ontwierp een tuin met een gazon en rozenstruiken en langgerekte borders met een grote variëteit aan planten.

Het landgoed is vrij toegankelijk en de hoofd- (beneden)verdieping van het huis is in de zomermaanden opengesteld voor publiek.

Rijke families
Veel adellijke families uit de 18de eeuw wilden graag laten zien hoe rijk en belangrijk ze waren. Hun huizen in de stad en op het platteland waren ingericht met kostbare meubels en aan de muren hingen veel familieportretten. Elke familie had zijn eigen familiewapen, een soort logo. Deze afbeelding lieten zij bijvoorbeeld op hun servies en op portretten schilderen. De familie Brantsen bezat ook prachtige koetsen, paarden en veel personeel. Dat was niet voor alle adellijke familie weggelegd. Lang niet alle adellijke families hadden zoveel geld als de familie Brantsen.

Huisje voor kinderen
Tijdens een rondleiding door huis Zypendaal valt op dat er verschillende kamers zijn voor grote mensen: de theekamer, de eetzaal, de rode salon en de herenkamer. Maar er is geen kinderkamer en er slingert geen speelgoed rond. Achter het huis ligt tussen de bomen een kleiner huis. Dat was de plaats waar de kinderen en hun logés konden spelen. De grote mensen hadden dan geen last van hen. In dat huis kregen de kinderen ook les van de gouverneur, de huisleraar. Hij woonde in het huisje. In de rode salon zaten de familie en hun gasten ’s avonds bij elkaar om muziek te maken of te praten.

Mannetje van de Zyp
Een heel bijzonder beeldje staat in de herenkamer: het mannetje van de Zyp. Niemand weet waar het beeldje vandaan komt of hoe oud het is. Het is gemaakt van roodbruin aardewerk, terracotta, en het is waarschijnlijk uit het eind van de 16e eeuw. Volgens het verhaal zou de familie Brantsen uitsterven als het beeldje zou verdwijnen. Maar het gezellige kereltje staat er nog steeds met een grote bierpul in zijn hand.

De naam Zypendaal
Aan de tuin die bij het huis hoorde, kon je ook zien dat de familie een goede, moderne smaak had. De tuin was heel groot. De bewoners legden bosjes en slingerende paadjes aan. Ze groeven beekjes en vijvers en lieten watervallen bouwen. Zo leek het net alsof ze in een parkachtig bos woonden. Het water rondom huis Zypendaal komt van een bron die verderop ligt. Uit die bron sijpelt grondwater omhoog, dat via een beekje naar de vijver rondom huis Zypendaal stroomt. Arnhemmers noemden dit 'siepelen'. Hier komt de naam Zypendaal vandaan.
 

https://www.glk.nl/vol-verhalen/voor-kinderen/spreekbeurten/huis-zypendaal/

Kasteel Zijpendaal

The current Kernhem House was built in 1803 on the ruins of a medieval castle and belongs to one of the oldest country estates of the Netherlands. Kernhem was a stronghold for the counts and dukes of Guelders in their perpetual battle against the Diocese of Utrecht.

War against Utrecht
In 1410, Duke Reinald IV of Guelders built a fortified manor on the grounds at Kernhem. In the previous centuries, the counts and dukes of Guelders had captured the Veluwe region from the Diocese of Utrecht, and added it to their duchy. Yet the areas on the edge of the Veluwe remained turbulent. The troops from the Duchy of Guelders and those from the Diocese of Utrecht continued to invade, plunder and destroy one another’s territories. Subsequently, castles like Kernhem were built as a means of defending the borders of the duchy.

The White Lady
There is also a legend that stems from these times about the lord of the manor's beautiful daughter who had fallen in love with a dashing knight. The knight was not an easy catch, and left on his horse, promising to marry her on his return. So she waited, and waited, year after year. She drifted around the estate, always on the look-out when horsemen rode by, but the knight never returned. After she died, her spirit could not find peace, and her white ghost is still said to be haunting the estate to this day.

House built on ruins
After the Middle Ages, the domain was expanded to include scores of farmsteads and manor houses. However, as time passed, the mighty castle fell into disrepair, and was eventually pulled down at the end of the 18th century. The current Kernhem House was built on top of the ruins in 1803, in a classical style. It served as a boarding school for girls from upper-class families for a long time during the 19th century, but fell to ruins again in the 1970’s. At this point, the owner, Sophie, Countess of Bentinck, bestowed the house to the municipality of Ede who carried out an extensive restoration. Now Kernhem House is a popular venue for weddings and cultural events.

https://excitinghistory.com/de-middeleeuwen/huis-kernhem-ede

Kernhem House

Kasteel Het Oude Loo is een jachtslot uit de 15e eeuw dat zich bevindt op het Kroondomein Het Loo, te Apeldoorn (in de Nederlandse provincie Gelderland), niet ver van Paleis Het Loo. Het op het Germaans terug te voeren woord 'loo' betekent 'open plek in het bos'.

Geschiedenis

Het (Oude) Loo komt voor het eerst voor in 1439, als bezitting van Udo Talholt. Udo Talholt, raad van de hertog van Gelre, was naast een belangrijk man ook een rijk man, hij leende een grote som geld aan de hertog. Mogelijk was hij de bouwer van het slot, waarvan de oudste delen uit de 15e eeuw dateren.

In de 16e eeuw behoorde het goed aan de Bentincks, die het kasteeltje omstreeks 1540 vergrootten. Enige tijd was het in handen van het geslacht D'Isendoorn à Blois, die men in die tijd ook op het nabijgelegen Kasteel De Cannenburgh aantreft. In de 15e eeuw zal het huis van zeer geringe omvang geweest zijn; een rechthoekig gebouw – de tegenwoordige voorvleugel – met twee ronde hoektorens. Tegen het midden van de 16e eeuw bouwde men aan de achterzijde de twee vleugels, een binnenplaats omsluitend; alleen de achterhoektoren behoort tot de eerste bouwperiode. Een muur sloot de binnenplaats aan de vierde zijde af. Het kasteel is geheel opgetrokken uit baksteen met hier en daar spaarzaam gebruik van natuursteen.

In de 18e eeuw brak er een tijd aan waarin opvolgingskwesties ervoor zorgden dat het slot vaak van eigenaar veranderde. Sommigen zoals Prins Willem V waardeerden Het Loo niet, maar om patriottische redenen werd er nog wel een grote menagerie gebouwd. In 1795 vertrok Willem V naar Engeland. De Fransen kwamen en namen de bezittingen van het Oranjehuis in beslag. In Paleis Het Loo en Het Oude Loo werden 3000 Franse soldaten ondergebracht.

De troon van de Bataafse Republiek werd in 1806 door Napoleon toegewezen aan zijn broer Lodewijk. 's Zomers nam de koning zijn intrek op Het Loo, een van de eerste dingen die hij hier deed was het dempen van de gracht rond het Oude Loo. Als kind was hem namelijk voorspeld dat hij zou omkomen door verdrinking en hij deed alles om de kans hierop te verkleinen.

Koningin Wilhelmina gaf de bekende bouwmeester Pierre Cuypers in 1904 opdracht tot een algehele restauratie. Een belangrijke eerste opdracht was het in ere herstellen van de oude gracht, maar Cuypers ging veel verder. Hij ging erg vrij met de historische gegevens om en was niet bang om ‘in de geest van’ het oorspronkelijke ontwerp te werken en veel aanpassingen te doen. Aangebrachte wijzigingen; opgehoogde zuidwesttoren en het dwarsgeplaatste dak op deze toren. Een andere toren, tegen de zuidvleugel gebouwd, was bedoeld als vluchtweg. Oorspronkelijk stond er op deze plaats geen toren. De restauratie werd na de dood van Cuypers in 1921 voltooid door zijn zoon Jos Cuypers die al sinds 1900 op het bureau van zijn vader werkte. Het Oude Loo werd na de restauratie nauwelijks gebruikt en verval liet niet lang op zich wachten. Al in 1948 vertrouwde men de dakconstructie niet meer en werden speciale voorzieningen getroffen.

In 1968 begon C.W. Royaards aan een hernieuwde restauratie van het Oude Loo, hierbij werd veel van het werk van Cuypers weer tenietgedaan. Onder meer de torenaanbouw werd vervangen door een rankere houten variant en de zuidwesttoren werd weer in zijn oorspronkelijke vorm teruggebracht. Na de dood van Royaards in 1970 voltooide ir. J.B. baron van Asbeck de restauratie in 1976, grotendeels volgens de bestaande plannen van Royaards; hij restaureerde ook het Paleis Het Loo, maakte het geschikt voor gebruik als museum en richtte de tuin in volgens de historische tuinaanleg.

Bewoners

Het Oude Loo is in handen geweest van de families Varick, Arnhem, Voorst, Van Rossum, Isendoorn, Stepraedt, en Ulft. Vele leden van deze geslachten hadden aanzienlijke invloed in zowel het kerkelijke als bestuurlijke leven van Apeldoorn van de 15e en 16e eeuw.

Op 27 november 1684 kocht stadhouder Willem III het huis en de gronden. Tot die tijd bevond zich in het kasteel een rooms-katholieke schuilkerk, ingericht in de grote of ridderzaal. Kort na de koop door de stadhouder werd begonnen met de bouw van paleis Het Loo omdat Het Oude Loo te klein was om de prins en zijn gevolg te huisvesten.

Op 17 augustus 2006 betrokken prins Naruhito en prinses Masako uit Japan voor enige tijd Het Oude Loo. Dit was hun ter beschikking gesteld door de Nederlandse Koninklijke Familie, omdat de prinses overspannen was geraakt door de psychische druk en de starre etiquette aan het Japanse hof. Ze verbleven zes weken in het kasteel.

Heden

Het Oude Loo is een rijksmonument en is sinds 1968 eigendom van de Staat der Nederlanden (Rijksgebouwendienst). De Koninklijke Familie, die het kasteel huurt, maakt er nog regelmatig gebruik van. De Koninklijke Familie hecht veel waarde aan het domein Het Loo. Het is een plek waar de familie vaak samenkomt, vooral sinds het afstoten van Paleis Het Loo in 1975.

Kasteel Het Oude Loo

Around 1300, Rosendael Castle came into the hands of the counts and later dukes of Gelre. Of the 20 castles in the dukedom, Rosendael was the favourite of many dukes, because of its beautiful location on the edge of the Veluwe moraine.

Donjon
The large medieval complex contained a forecourt, a main fortress and a substantial donjon. Only the round donjon has survived the ravages of time. It has walls of up to 4 metres thick and was the last refuge in the event of siege for the duke and his family. Although it is the highest tower of its kind in the Netherlands, it was originally twice as high.

The prostration
The ducal family resided regularly at the castle until the 16th century. But then the tide turned. In 1502, Philip the Handsome captured the city of Arnhem. Duke Charles of Gelre was humiliated in his own castle of Rosendael by Philip. Charles was forced to make peace and was exiled from Gelre. The incident became known as 'the prostration of Rosendael'.

Sale
When Philip died in 1506, Charles managed to regain the dukedom of Gelre at great financial expense. As a result, in 1516 he was forced to mortgage his beloved castle and even to sell it 20 years later. He died a few years afterwards and the dukedom soon lost its independence. Rosendael Castle came into the hands of various noble families, who occupied it for almost 400 years.

Peaceful country house
In 1722 a square house was built abutting the big tower. The side wing and coach house were built a century later. Beautiful gardens were laid out around these, and the famous French landscape gardener Daniel Marot designed the shell gallery, the trick fountains and the tea pavilion, all of which have been preserved. They give the austere medieval castle the character of a peaceful country house.

WWII
During the war, Rosendael was hit hard a number of times. It ceased to be a private residence in 1977 when Baron van Pallandt died. The castle was fully restored in the nineteen-eighties and opened to the public.

https://excitinghistory.com/de-middeleeuwen/rozendaal-kasteel-rosendael

Kasteel Rosendael

Periode: 1325 -  heden
Plaatsaanduiding: Edeseweg, Bennekom

Hoekelum kent een rijke en lange historie; het oudste stenen gebouw ter plekke dateert uit ca. 1325.  In 1396 werd het kasteel bewoond door ene Randolf de Jager, de eerste bekende jagermeester van Hoekelum. In die tijd was het ‘alde goet tot Hoeckulem’ vele malen groter dan dat het nu is, wel zo'n 2000 hectare.
De familie de Jager had naast het kasteel ook het bijbehorende koetshuis, een boerderijtje, een herenhuis, de kapel, het prieel en de ijskelder in bezit. Rond 1400 is de naam ‘van Hoekelum’ in gebruik genomen door de familie. Het was een leen van de hertog van Gelre en aan dit leen was het erfelijk ambt van jagermeester van de Veluwe verbonden. Aan het eind van de vijftiende eeuw ging dit ambt voor de bewoners verloren en daalde het aanzien van Hoekelum. Landbouw werd nu de belangrijkste functie van het goed.

Hessel van Lawick
Het landgoed werd in 1542 verkocht aan Hendrick van Poelwijck, die een nieuw huis liet bouwen, waarvan de keldergewelven ten dele bewaard zijn gebleven. In de zeventiende eeuw ging Hoekelum enkele keren in andere handen over. In 1695 verwerft Hessel van Lawick het kasteel en landgoed. Na deze verkoop wisselt Hoekelum alleen nog maar door vererving van eigenaar. Hessel van Lawick laat  Hoekelum na aan Sibilla Elisabeth van Balveren. Zij laat het huis afbreken en herbouwen in de huidige vierkante vorm. Hierbij wordt gebruik gemaakt van oud muurwerk. Bij deze verbouwing, in 1735, moet ook de huidige conferentiezaal gebouwd zijn. Haar wapen werd in het fronton aan de voorgevel aangebracht.

Familie van Wassenaer
In 1819 komt Hoekelum in het bezit van de familie van Wassenaer, één van de oudste adellijke geslachten van ons land. In 1846-1849 liet Otto baron van Wassenaer van Catwijk wijzigingen uitvoeren. Het huis kreeg een nieuw dak en er werd een nieuwe ingangspartij met een torentje aan de voorgevel toegevoegd. Het interieur werd rond 1914 ingrijpend gemoderniseerd.
De laatste baron van Wassenaer bewoont het kasteel tot 1946. Tijdens de oorlogsjaren tussen 1940 en 1945 wordt de familie door de bezetter gedwongen het huis te verlaten. Na de bevrijding blijkt er veel inwendige schade te zijn toegebracht aan het huis, echter veel meubilair en schilderijen zijn gespaard gebleven. Het kasteel wordt door de baron hersteld; twee weken na het herstel van het kasteel, sterft hij. Hij laat Hoekelum na aan zijn oudste dochter.

Stichting Gelderse Kastelen
Vanaf 1988 is het Landgoed Hoekelum in bezit van het Geldersch Landschap en wordt sindsdien beheerd door de Stichting Gelderse Kasteelen. Het doet dienst als conferentieoord en wordt gebruikt voor trouwerijen, partijen en recepties.
De landschappelijke aanleg van de tuinen stamt uit de negentiende eeuw. Typerend voor deze stijl zijn de slingerpaden en de gebogen waterloop. Ook de gegroepeerde bomen en parkweides met heuvelpartijen en vijvers, een rotshuisje en een paviljoen zijn in deze stijl aangelegd.
Het landgoed is vrij toegankelijk, het huis en directe omgeving zijn niet toegankelijk voor het publiek. Op het terrein van het kasteel staan een in 1852 gebouwde villa ‘Noordeinde’, het koetshuis uit 1858 en een boerderij. Het huidige terrein is ca. 112 hectare groot.

https://gemeentearchief.ede.nl/kennisbank/05-bouwen-en-wonen/hoekelum-kasteel/

Kasteel Hoekelum

De naam Eerbeek duikt in de elfde eeuw voor het eerst in geschriften op. Het landgoed Huis te Eerbeek is aangelegd op de grens van de Eerbeekse enk, een hoger gelegen bouwlandcomplex, en het Eerbeekse broek, een vochtig gebied met hooilanden en heiden.
Bij het landgoed hoorden oorspronkelijk ook een korenmolen en een oliemolen, die aangedreven werden door sprengenbeken. De oliemolen, even buiten het terrein, is gerestaureerd, de korenmolen bestaat niet meer. Op Eerbeek zijn nog verscheidene verdeelwerken aanwezig die het water naar de molens, gracht, vijvers of vloeiweides moesten leiden.

Missen
In de 14de eeuw was Eerbeek, vroeger ook Eerdbeek of Erdbeek genoemd, in het bezit van de heren van Bronkhorst. Waarschijnlijk zijn zij de stichters van het huis. Na 1579 vererfde Eerbeek aan de graven van Limburg en Bronkhorst, later Van Limburg Stirum, die het in 1658 verkochten. Onder de families De Buninck, Van Lamsweerde en Van Wijnbergen die hierna kwamen, werden op het huis rooms-katholieke missen gehouden. In 1794 volgde de familie Berns. Van de 14de-eeuwse havezate was aan het begin van de 19de eeuw niet meer over dan de noordelijke, onderkelderde vleugel. Die liet J.H. Berns verbouwen tot het huidige, gepleisterde huis in neoclassicistische trant. In het derde kwart van de 19de eeuw vonden nog enkele wijzigingen aan het huis plaats. In 1895 kocht professor Max Weber het landgoed. Diens weduwe, mevrouw dr. A.A. Weber-van Bosse, legateerde het huis en het bijbehorende landgoed in 1942. Tegenwoordig doet het huis dienst als hotel en wordt het gebruikt voor ontvangsten en partijen.

Onveranderd
Op de eerst beschikbare kaart waar Eerbeek op staat (1642, Nicolaas van Geelkerken) ziet het landgoed er vrijwel net zo uit als nu. De hoofdstructuur van rechte lanen met vakken ertussen was toen al aanwezig. Om het toenmalige huis lag een gracht, die gevoed werd door de Eerbeekse Beek. Er zijn bosvakken te zien en twee rechthoekige vijvers die door de beek gevoed worden.

Het landhuis is nu onderdeel van een hotelcomplex. Rond het gebouw ligt een landgoed dat beheerd wordt door Het Geldersch Landschap. Naast het landhuis staat het koetshuis waar een van de beheerders van het hotel woont.

https://mijngelderland.nl/inhoud/verhalen/huis-te-eerbeek

https://nl.wikipedia.org/wiki/Huis_te_Eerbeek

Huis te Eerbeek

The Duivelshuis (devils house) is one of the most beautiful and important monuments of Arnhem. Its origins lie as far back as the 15th century, when a city farm stood here.

Maarten van Rossem
Duke Charles of Gelre bought it in 1518. This was not by coincidence - the new Eusebius church was being built next to the house. As the church gained in importance, the status of the house also grew. And the duke was never one to let an opportunity pass. After the death of Duke Charles in 1538, his general, Maarten van Rossem, bought the building. Maarten van Rossem was an excellent commander and strategist, who made a significant contribution to the glory of the duchy of Gelre. Unfortunately for Van Rossem, the enemy (Holland) brought a new weapon to the conflict: printing. Van Rossem was portrayed in pamphlets as a ruthless monster, and this is how he has gone down in history.

Renovation
Maarten van Rossem had the house renovated, giving it a gable according to the latest architectural fashion. Much later, this came to be known as 'renaissance' style. The gable is one of the earliest examples of this style in the Netherlands. Van Rossem also had the building embellished with numerous sculptures. The satyrs on the facade were seen by the people of Arnhem as devils, which is how the house came by its name. The mayors of Arnhem have had their offices in the Duivelshuis since 1830. The house was extensively renovated after WWII.

https://excitinghistory.com/de-middeleeuwen/arnhem-duivelshuis

Duivelshuis (House of the Devil)

Doorwerth Castle (Dutch: Kasteel Doorwerth) is a medieval castle situated on the river Rhine near the city of Arnhem, Netherlands.

History
The original castle, probably wooden, is first mentioned in 1260 when it was besieged and burned to the ground, after which it was rebuilt in stone. In 1280 this second castle was again besieged and this time the bailey was burned down. This castle probably consisted of a simple hall-keep, two stories high with 1.20 meter thick walls, and featured a surrounding moat which was fed by the nearby river Rhine.

During the 14th century the castle was continually enlarged. Doorwerth Castle was originally the property of the Van Dorenweerd family. In 1402 Robert van Dorenweerd dedicated the castle to the Count of Gelre, Reinald IV. In return Robert was granted the castle and its land in fief. Around the middle of the 15th century the castle was enlarged again, this time by knight Reinald van Homoet, the 10th Lord of Dorenweerd, who was also the owner of Doornenburg Castle.

Doorwerth Castle reached its largest form just after the middle of the 16th century under Daem Schellart van Obbendorf, the 15th Lord of Dorenweerd. He made the castle and the group of buildings on the bailey into a unity and adjusted them for more space and comfort. By 1560 Doorwerth Castle had almost reached its present appearance. Around 1637 the bailey was rebuilt to its present appearance and a dike was built around the castle to protect it from flooding of the river Rhine.

Shortly after, the castle changed ownership due to financial problems and was granted in fief to a German Count, Anton I van Aldenburg. His successors did not alter the castle or bailey but did acquire more land. At the end of the 18th century the castle was no longer inhabited, but was looked after by a steward for its owners who now lived in England.

Modern times

As a result, the castle was in a neglected state when it was bought, in 1837, by the baron JAP. van Brakell. He carried out a thorough restoration and a complete modernization of the castle. This revival of the castle only lasted for a short time; after the baron's death in 1844 the castle again fell into neglect. It remained neglected until 1910, when it was bought by retired artillery officer Frederic Adolph Hoefer. Again the castle was thoroughly restored, undoing some of the 19th century alterations and additions. After 1913 it was used as a Dutch Artillery Museum.

The castle suffered heavily in 1944 as a result of German destructiveness and Allied shelling during World War II. Directly after WW II a lengthy restoration began that lasted until 1983. By then the castle was back into its 18th-century state and was owned by the "Friends of the Castles of Gelderland" foundation who now maintain the castle as a museum.

In 1969-1970, Erik Hazelhoff Roelfzema wrote his book Soldaat van Oranje (Soldier of Orange) in the restaurant Beaulieu.

Dutch film director Stephan Brenninkmeijer was born at Doorwerth castle in 1964 and lived there until 1970.

In 2004, the Castle was investigated for the ghosts allegedly haunting it by the British paranormal television show Most Haunted.

Kasteel Doorwerth

Kasteel Biljoen ligt tussen de Veluwe en de IJssel nabij Velp in de gemeente Rheden, in de Nederlandse provincie Gelderland. Dit cultuurhistorische Edele Huis uit de 16e eeuw werd door Karel van Gelre, hertog van Gelre en graaf van Zutphen omstreeks 1530, deels met bouwmaterialen van het nabijgelegen kasteel Overhagen gebouwd op het landgoed Broekerhof (of Broeckerhoeve), dat in 1076 door keizer Hendrik IV aan het kapittel van St.-Pieter te Utrecht was geschonken.

Bewoners en bouwkundige geschiedenis

Uit geldnood verkocht de hertog van Gelre op 1 juni 1535 het kasteel met de bijhorende heerlijke rechten aan zijn hofmeester en intendant Roelof van Lennep (1485-1546), drossaard van Middelaer. Deze liet het aan zijn zoon Carl van Lennep (1530-1567), burgemeester en schepen van Arnhem, aan zijn kleinzoon Roelof en aan zijn achterkleinzoon Johan. In 1633 erfde Cunera van Lennep tot Billion (1600-1657), aanvankelijk gehuwd met haar neef Willem van Lennep, nadien met Willem van Broeckhuysen van Barlham het kasteeldomein. Bij de dood van Cunera in 1657 werd haar dochter Johanna van Lennep de nieuwe eigenares, maar vier jaar later sterft zij kinderloos en wordt Biljoen, na 126 jaar in het bezit van de familie van Lennep te zijn geweest, in 1661 verkocht aan Alexander van Spaen (1619-1692).
Deze toont zich een bouwheer van formaat. Hij verbouwt het centrale gedeelte tot het huidige vierhoekig gebouw met vier gelijke hoektorens, die elk van barokke klokvormige helmen worden voorzien. Aan de ingang worden de poorttoren afgebroken en vervangen door een vooruit springend middengedeelte met timpaan. Alexander weet ook het kasteeldomein te vergroten met de aanhechting in 1682 van Groot Beekhuizen. Maar in 1672 vestigt koning Lodewijk XIV van Frankrijk tijdelijk zijn hoofdkwartier op Biljoen, waardoor het in tegenstelling tot vele andere kastelen, niet door het Franse leger onder bevel van maarschalk-generaal Henri de La Tour d’Auvergne (Turenne) wordt platgebrand. Deze bevelhebber was immers ook hertog van Bullionium, het Ardeense Bouillon. Ongetwijfeld werd het kasteel toen omwille van zijn oorspronkelijke naam gespaard.
In 1692 wordt Alexander Bernhard van Spaen de nieuwe eigenaar, in 1696 draagt hij het kasteeldomein over aan zijn broer Frederik Willem, die na de gedwongen verkoop van Till en Moyland ook definitief op Biljoen komt wonen. Andermaal wordt het domein uitgebreid met Overhagen, Nederhagen en Rosande.

De volgende eigenaar van Biljoen is Alexander Diederik van Spaen, burgemeester van Wageningen. Maar het is zijn zoon Johan Frederik Willem (1746-1827), die het kasteeldomein Biljoen zijn internationale allures weet aan te meten, door zowel het interieur van het kasteel, als de tuin- en parkaanleg van Biljoen en Beekhuizen ingrijpend te wijzigen. Maar wanneer zijn zoon Alexander Jacob van Spaen in 1848 sterft, betekent dit het einde, na 187 jaar van het familiebezit Biljoen.

In 1848 koopt Johan Frederik Willem Carel baron van Hardenbroek, heer van Biljoen (1807-1871), kamerheer van koning Willem III der Nederlanden, het kasteel en stelt het tijdelijk ter beschikking aan Anna Paulowna, de weduwe van koning Willem II. Maar 19 jaar later verkoopt hij het grootste deel van Biljoen aan een Duitse industrieel J.H.Willem Lüps, die in 1872 ook het kasteel koopt, zodat het geheel uiteindelijk behouden blijft. Gedurende vier generaties blijft het kasteeldomein eigendom van de familie Lüps, die het geheel gedurende 139 jaar goed weten te bewaren, tot de laatste mannelijke erfgenaam, Johan Hendrik Willem Lüps (1930-2006) en getrouwd met kunstschilderes jkvr. Albertine Marie Isabelle Jeanne de Blocq van Scheltinga (1928-2006), in 2006 overlijdt.

In 2008 wordt het 162 hectare grote culturele erfgoed, met de steun van de Provincie Gelderland en bijdragen van onder andere het Prins Bernhard Cultuurfonds door de stichting Het Geldersch Landschap en Geldersche Kasteelen in zijn geheel verworven, zodat het in zijn oude glorie kan worden hersteld en ten behoeve van de gemeenschap bewaard blijft. Het huis en de naaste omgeving is conform de wens van de laatste eigenaar inmiddels weer particulier bewoond en gewoonlijk niet toegankelijk.