Houdringe is een rijksbeschermde historische buitenplaats met negen complexnummers, waaronder een landhuis in De Bilt. Bij de oprijlaan aan de voorzijde staat nog een portierswoning uit het jaar 1902 en een bakstenen speelhuisje uit 1858.

De villa heeft een rechthoekige plattegrond en wordt geflankeerd door een zijvleugel. Dit classicistische hoofdgebouw werd gebouwd in 1779, ter vervanging van een ouder huis. Boven het souterrain zijn twee bouwlagen onder een afgeplat schilddak met aan de voorzijde twee negentiende-eeuwse dakkapellen. In de voorgevel is een baksteen ingemetseld met de inscriptie PHVW Aº 1779 (Pieter Hieronymus van Westrenen). Een hardstenen trap leidt naar de drie deuren op de bel-etage. De marmeren schouwen, beschilderde plafonds en stucwerk op de bel-etage dateren uit de bouwtijd.

De zijvleugels werden in 1954 in dezelfde stijl gebouwd.

Tuin
Op de plek van Houdringe stond in de zeventiende eeuw een boerderij die tot de abdij van Oostbroek behoorde. Jan Frederik (1652 - 1720) liet bij de boerderij een park aanleggen. De tuinen zijn sinds het einde van de jaren 60 in formele stijl aangelegd. De huidige parkaanleg aan de achterkant van het huis werd voor 1924 ontworpen door Jan David Zocher junior. De open ruimtes zijn omzoomd door bosranden.

Boerderij

Na de reformatie vervielen de eigendommen van het klooster aan de Staten van Utrecht. In 1650 verkochten ze de boerderij aan Jan Mamuchet (1601 - 1675). De landerijen kregen de naam Houdringe, omdat Jan zich op basis van oude rechten heer van Houdringe mocht noemen, een heerlijkheid in de buurt van het Franse Rijsel. Jan bezat een aantal huizen in Utrecht en een buitenplaats in Oegstgeest. De familie bezat vele landerijen. Zo liet Jans broer de hofstede Groeneveld in Baarn bouwen. Door de grondaankopen van Jan Mamuchets zoon Jan Frederik (1652 - 1720) groeide het landgoed flink. Hij liet de boerderij uitbreiden tot een bescheiden heerehuysinge.

Nieuwbouw in 1779

Eind 18e eeuw kwam de buitenplaats in bezit van de Utrechtse regentenfamilie Van Westrenen. Zij liet het vervallen herenhuis in 1779 slopen en gaf opdracht tot de bouw van het huidige middengedeelte.Het ontwerp is vermoedelijk van architect Abraham van der Hart. Door grondaankopen door de Van Westrenens besloeg het landgoed aan het eind van de 19e eeuw 340 hectare.

Na dood van eigenaar Johan Carel Willem Fabricius (1795-1881) werd het noordelijke deel van het landgoed ter grootte van 325 hectare verkocht. In 1882 werd het huis opgeknapt door een van de dochters Fabricius en Godfried Hendrik Leonard baron Van Boetzelaer.

In 1954 verkocht zoon Albert het landgoed aan Het Utrechts Landschap, die het huis verkocht aan bouwbedrijf Grontmij NV.

Huize Houdringe

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

Slot Zeist is een zeventiende-eeuws slot in de Nederlandse gemeente Zeist dat gebouwd was als lustoord van Willem Adriaan van Nassau. Het slot is ontworpen door architect Jacobus Roman. Het slot is omgeven door een Engels landschapspark en het Broeder- en Zusterplein.

Het grondgebied waarop het slot is gebouwd werd in 1165 vermeld als eigendom van ene Godefridus van Seyst, zonder vermelding van een huis. In 1536 wordt wel melding gemaakt van bebouwing wanneer "dat huys te Seyst, vry eigen goed" door de Staten van Utrecht erkend wordt als ridderhofstad.

Willem Adriaan van Nassau heer van Odijk, Kortgene, Zeist en Driebergen een kleinzoon van Maurits van Oranje, kocht in 1677 de heerlijkheid van de Staten van Utrecht en liet het huidige slot bouwen.

Architect van het huis was Jacobus Roman, die ook Paleis Het Loo ontwierp. Het interieur is voornamelijk ontworpen door de hugenoot Daniël Marot. Zijn grotendeels bewaard gebleven muur- en plafondschilderingen doen denken aan de Franse barok. De bouw duurde van 1677 tot 1686.

In 1745 werd Slot Zeist aangekocht door de koopman Cornelis Schellinger. In 1746 schonk hij een gedeelte aan de hernhutters dat zou dienen als hun hoofdkwartier. De hernhutters lieten voor het slot een Broeder- en Zusterplein aanleggen.

In 1830 werd Jan Elias Huydecoper de nieuwe eigenaar. Hij gaf aan Jan David Zocher de opdracht om de achtertuin te ontwikkelen tot een landschapspark. Het barokke interieur werd aangepast aan de empirestijl die toen de mode was. De grote barokke muurschildering in het trappenhuis overleefde deze ingreep omdat die rechtstreeks op de muur was geschilderd.

In 1924 werd het slot door de gemeente Zeist gekocht.

Het slot werd in 1969 gerenoveerd onder leiding van architect Johannes Bernardus van Asbeck, die bracht het terug naar de oorspronkelijke barokstijl waarbij hij onder andere gebruik maakte van authentiek sloopmateriaal uit andere barokgebouwen.

Slot Zeist

Rhijnauwen is a castle, former heerlijkheid (fiefdom), and former municipality in the Dutch province of Utrecht. It was located northwest of the village of Bunnik.

The municipality existed from 1818 to 1857, when it was merged with Bunnik. It consisted of the former heerlijkheden Amelisweerd and Rhijnauwen. Around 1850, it had 50 inhabitants.

The name is still used to denote the small forest that separates Bunnik and Utrecht.


The name is probably derived from Rhijnauwen Auen, an old word for the wet meadows along the Rhine. The estate is probably from the 13th century. The first mention of the manor Rhijnauwen dates back to 1212. The House was in the first half of the 14th century it belonged to the genus of Lichtenberg. This family was one of the most powerful families of Utrecht and had also Lichtenberg House, which was located in a place now part of the town hall in Utrecht. Rhijnauwen was officially recognized in 1536 as a manor. After the marriage of John IV of Lichtenberg Aleid Renesse came from the farmhouse in the hands of the family Van Zeeland Renesse. In 1449, the brothers Frederick and John Renesse Rudolf after the victory of Deep Holt Zweder banned from Culemborg, and in 1450 the house was on fire Rhijnauwen commissioned by the city of Utrecht. After the house has exchanged owners several times. The last private owner of the house was the family Rhijnauwen Strick van Linschoten Rhijnauwen bought in 1773. In 1919 the estate was bought by the city of Utrecht. The then owner, the Dowager Strick van Linschoten should stay there until the end of her life. On April 1, 1933 was leased to the hostel Rhijnauwen Foundation, which gave the building its current destination.

Rhijnauwen

Oud-Amelisweerd is een buitenplaats en ridderhofstad bij Bunnik in de Nederlandse provincie Utrecht. Het maakt samen met het koetshuis en de tuin het complex Historische Buitenplaats Oud-Amelisweerd. Samen met Nieuw-Amelisweerd vormt het de landgoederen Amelisweerd.

In de 13e eeuw werd ridder Amelis door de proosdij van Oudmunster met een waard bij Bunnik beleend. In het Latijn werd hij Amelis de Insula genoemd, wat Amelis uit de Weerd betekent. In 1227 wordt hij vermeld onder de ministerialen van bisschop Otto van Lippe van Utrecht.

Later werd deze waard in twee delen verdeeld, Oud-Amelisweerd en Nieuw-Amelisweerd of Groenewoude.

In 1394 werd Herman van Wulven uit het geslacht van Lockhorst met Oud-Amelisweerd beleend, en in 1423 diens zoon Hendrik. Omdat deze ongehuwd overleed erfde Lutgard van Buren, dochter van zijn zuster Clementia en Balthazar van Buren, het leengoed. Lutgard trouwde met Jan van Renesse die in 1453 met het goed werd beleend.

Diens erfgenaam, ook Jan van Renesse geheten, was de eigenaar toen het huis in 1537 door de Staten van Utrecht als ridderhofstad werd erkend.

Na 130 jaar in het bezit te zijn geweest van het geslacht van Renesse kwam Oud-Amelisweerd in 1583 in het bezit van Amelis Utenengh. Zijn zoon Cornelis droeg het goed over aan Paschina d'Edel, weduwe van Jacob van Hove von Zijll. Toen haar zoon Jacob kinderloos overleed, werd het goed in 1649 aan Huibert van Buren toegewezen.

In het Rampjaar 1672 werd het huis door de troepen van Lodewijk XIV van Frankrijk verwoest. Vanaf die tijd waren er slechts de fundamenten van de oude hofstad, een koepel en een onaanzienlijk huis over.

In 1725 kwam het goed toe aan Jacob Johan van Delen. Bij diens overlijden erfde zijn echtgenote Oud-Amelisweerd. In 1760 kwam het toe aan haar zwager Gerard Arnoud Hasselaar, burgemeester van Amsterdam. Twee maanden later schonk deze het aan zijn schoonzoon Gerard Godard Taets van Amerongen. Deze liet een brug over de Kromme Rijn aanleggen en herstructureerde het landgoed tot een park met uitgebreide tuinen. Deze structuur is tegenwoordig nog terug te vinden. in 1770 bouwde hij het landhuis Oud-Amelisweerd als zomerverblijf.

Zijn zoon Gerard Arnoud verkocht Oud-Amelisweerd in 1808 aan Lodewijk Napoleon, koning van Holland. Na ruim één jaar verkocht de koning zijn bezitting aan Jan Pieter van Wickevoort Crommelin, staatsraad en kanselier van het koninkrijk. In 1811 verkocht deze het huis aan Paulus Wilhelmus Bosch van Drakestein, burgemeester van Utrecht.

Ten slotte werd het goed in 1951 door de familie Bosch van Oud Amelisweerd aan de gemeente Utrecht verkocht. Het landhuis Oud-Amelisweerd werd tot 1989 particulier bewoond, waarna het Centraal Museum het pand beheerde tot 2012. Vanaf 31 augustus 2012 wordt het landhuis beheerd door de Stichting Museum Oud Amelisweerd (MOA). In het voorjaar van 2014 volgde de openstelling van de historische buitenplaats van het gelijknamige landgoed voor het publiek. Het ensemble van landhuis, koetshuis en tuin behoort tot de top-100 van de rijksmonumenten in Nederland. Het landhuis is omringd door een parklandschap dat is aangelegd in de geest van de Verlichting.

Het museum toonde drie collecties in samenhang: de breedste en grootste collectie werken van Armando, de historische buitenplaats Oud Amelisweerd en unieke Chinese en andere historische behangsels. Deze drie collecties werden verbonden door het centrale thema van MOA: de verhouding van mens en natuur. MOA heeft op 22 mei 2016 de prestigieuze prijs voor cultureel erfgoed de Europa Nostra Award in de categorie 'Outstanding achievements in the conservation, enhancement and adaptation to new uses of cultural heritage' uitgereikt gekregen. In 2018 is museum MOA gesloten omdat het onvoldoende rendabel was en Armando zijn collectie had teruggetrokken. De gemeente Utrecht die het pand in eigendom heeft, zocht naar een nieuwe bestemming voor het gebouw.

In juni 2019 kreeg het gebouw een nieuwe bestemming. Op initiatief van museum Huis Doorn, gesteund door Kasteel de Haar, Slot Zuylen en Kasteel Amerongen is het pop-upmuseum Oud-Amelisweerd geopend. Het museum toont objecten uit de depots van de Utrechtse kasteelmusea, samen met moderne kunst in wisselende tentoonstellingen.

Huize Oud-Amelisweerd

Stadskasteel History 

Over the years, the Stadskasteel (tower house) has had various owners. The history of the tower house began at the end of the 13th century, when its construction was completed. It was subsequently occupied by several noble families, who have left their mark on the current tower house in the names of the different meeting/event halls.

Since 2003, Oudaen has been a true purveyor of fine food and drink with many facets and faces.

Brewery History

During the Middle Ages, beer was by and large the people’s drink due to a lack of clean drinking water. Since it is boiled during the brewing process, all bacteria are killed, which meant that no one fell ill from it. More expensive alternatives, such as tea, coffee, lemonade, and wine were consumed by the wealthy.

In 1610, there were 22 breweries in Utrecht, most of which were located on the docks along the Oudegracht. In 1674, this dropped to 14 and by the 18th century only two breweries remained. Around 1990, when Stadskasteel Oudaen was designated for hospitality use and a brewery was established in the vaulted cellar, beer was finally being brewed on the Oudegracht again after 93 years!

1280 - built Stadskasteel Oudaen

1400/1500 - the house is owned by various noble families, the most famous owner being Vrederix Soudenbalch. The families of Taets-Oudaen and Drakenborgh lived in the tower house and together they had it expanded with multiple smaller homes, which were built as extensions to the main building.

1865 - the main building and northern wing are combined into a single unit. This results in the Stadskasteel having the facade that we know today.

untill 1967 - Stadskasteel Oudaen operates as a home for senior citizens.

1967 - the Stadskasteel is sold to the student association Veritas for just 1 euro, under the condition that the necessary restoration and renovation plans be implemented. The association turns out to be financially unable to accomplish this.

1968 - the Utrechts Monumentenfonds (Utrecht monument fund) buys Oudaen, because the required restoration is not being performed.

1984 - utrecht Municipality purchases Stadskasteel Oudaen and creates a foundation for its restoration and maintenance.
 
1997 - stadskasteel Oudaen had been privately owned, but is taken over by Krasnapolsky NV/NH Hotels. Due to the inability to rent out hotel rooms there, Oudaen quickly proves problematic from a commercial perspective.

2003 - Peter Elzendoorn and Ireen Ophof seize the opportunity when Krasnapolsky quietly offers Stadskasteel Oudaen up for sale in 2003 and they acquire the space.

2017 - after nearly 15 years, Stadskasteel Oudaen is acquired by its neighbours on the Oudegracht: the owners of PK Bar & Kitchen. They decide that the somewhat old-fashioned tower house needs an update: Oudaen 2.0.


https://www.oudaen.nl/historie/

Huis Oudaen

Slot Zuylen is een kasteel in het dorp Oud-Zuilen nabij de stad Utrecht. Het ligt vanuit Utrecht gezien aan het begin van de Vechtstreek. De geschiedenis van het slot begint reeds in de 13e eeuw.

Geschiedenis

In de 13e eeuw werd door de Heer van Suilen en Anholt een donjon gebouwd. Van deze woontoren is niet veel bekend.

In de 14e eeuw werd de donjon uitgebreid met een zaalhuis. Het geslacht van Zuylen verdeelde zich in diverse takken: het geslacht Van Zuylen bleef tot aan de 14e eeuw heerser van het kasteel. In 1422 erfde Frank van Borssele het kasteel doordat hij aangetrouwd was. Het kasteel werd in datzelfde jaar met de grond gelijk gemaakt tijdens de Hoekse en Kabeljauwse twisten door de Utrechtse Hoeken.

Pas in 1510 werd begonnen met de herbouw van Slot Zuylen door de edelman Willem van Rennenberg. Kort na de ingebruikname werd het als ridderhofstad erkend. Zijn nazaten waaronder George van Lalaing, en de familie Egmond hadden het in eigendom tot het in 1611 werd verkocht aan de Amsterdamse koopman Jasper Quinget. Zijn stadgenoot Adam van Lockhorst werd zes jaar later de volgende eigenaar. Rond 1620 was admiraal Steven van der Hagen bewoner van het slot. Uiteindelijk kwam het slot in bezit van de familie Van Tuyll van Serooskerken.

De slangenmuur van 120 meter werd in 1742 gebouwd. In 1751-1752 is het slot voor het laatst ingrijpend verbouwd. Het slot kreeg een U-vorm: de weermuur werd gesloopt en de bijbehorende gracht gedempt, waardoor de binnenplaats een voorplein werd. Om een symmetrisch geheel te bereiken werd er een linkervleugel bijgebouwd. Er werd een extra buitenmuur gebouwd zodat er bij de nieuwe toegangsdeur een voorportaal ontstond met nieuwe trappen, zodat de kamers apart bereikbaar konden worden. Sindsdien zijn er aan het hoofdgebouw geen grote veranderingen meer aangebracht.
Van 1803-1808 werd Slot Zuylen om economische redenen door Willem René van Tuyll van Serooskerken verhuurd.
Begin jaren 50 van de 20e eeuw bracht Frederik Christiaan Constantijn van Tuyll van Serooskerken het slot met de tuinen onder in een stichting. Meerdere restauraties vonden er daarna plaats aan Slot Zuylen. Vandaag de dag heeft het onder meer de functie van museum.

Een van de bekendste bewoners van het slot was schrijfster Belle van Zuylen (1740-1805).

Slot Zuylen en omgeving
Het slot ligt in een parkje van 1,5 hectare met een 120 meter lange slangenmuur. Bij het kasteel behoren verder nog grachten met de volgende aparte rijksmonumenten: kademuren, een duiker, brug, poortgebouw, hoektoren, koetshuis, tuinmanswoning, slotboerderij, houtopslag- en wagenschuur, speelhuisje, ijzeren hekwerk en een moestuin.

Tussen het slot en de Vecht staat een kerk die na een brand is herbouwd in 1848. Het kerkje is een rijksmonument en eerder stond hier een kapel. Onder de kerkvloer bevindt zich een grafsteen van Willem van Rennenberg. Op ongeveer een halve kilometer afstand van het slot is de begraafplaats Oud-Zuilen gelegen die onder meer fungeert als begraafplaats voor de familie Van Tuyll van Serooskerken.


Slot Zuylen

Drakensteyn (ook wel Drakestein, Drakenstein of Drakensteijn) is een kasteel en landgoed gelegen nabij Lage Vuursche, in de gemeente Baarn.

Geschiedenis

De oude geschiedenis van Drakensteyn is nauw verbonden met die van ridderhofstad Drakenburg bij Baarn die in de negentiende eeuw is afgebroken. In 1360 is voor het eerst geschreven over een hofstede Drakesteyn die in 1385 aan Frederik van Drakenburg werd beleend.

In 1634 werd Ernst van Reede de eigenaar van hofstede Drakensteyn. Zijn zoon Gerard liet in 1640 een nieuw, volledig symmetrisch achthoekig huis bouwen, mogelijk naar een ontwerp van Jacob van Campen. Het huis werd erkend als ridderhofstad en Gerard werd ridder. In die dagen werd ook het dorp Lage Vuursche gebouwd. Ridder Gerard liet een kerk bouwen met een pastorie, een school, een molen en een herberg.

In de Gouden Eeuw werd in de Laagte van Pijnenburg een groot aantal kastelen en landhuizen verbouwd en gebouwd, zoals Soestdijk, Kasteel de Hooge Vuursche, De Eult, Pijnenburg en Ewijckshoeve. Nadat Gerard van Reede in financiële moeilijkheden was gekomen, verkocht hij Drakensteyn op 20 december 1671 voor 27.300 gulden aan de Amsterdammer Joan Reynst die het als zomerverblijf ging gebruiken.

In de zeventiende en achttiende eeuw wisselde het kasteel enkele malen van eigenaar. Het huis was tot 1779 in het bezit van leden van de familie Godin. In 1780 vond een verbouwing plaats waardoor het aanzicht van het huis veranderde: de Ionische zuilen werden verwijderd. In 1807 werd Drakensteyn eigendom van mr. Paulus Wilhelmus Bosch, burgemeester van Utrecht. Het huis bleef 150 jaar in de familie, tot het in 1959 door Frederik Lodewijk Bosch van Drakestein aan prinses Beatrix werd verkocht. Zij liet het kasteel restaureren en trok er in 1963 in. Een in slechte staat verkerend ensemble van beschilderde linnen wandbespanningen, door Jurriaen Andriessen vervaardigd in 1780, werd toen verwijderd uit het interieur. Deze doeken, die lange tijd op de zolder van paleis Soestdijk werden bewaard, werden na enige tijd gerestaureerd en hangen tegenwoordig in Museum Van Loon in Amsterdam.

Ook na haar huwelijk met Claus van Amsberg in 1966 bleef prinses Beatrix in het kasteel wonen. Nadat zij in 1980 koningin was geworden, verhuisde ze met haar hele gezin in 1981 naar paleis Huis ten Bosch in Den Haag. Nadien werd Drakensteyn gebruikt als buiten- en gastenverblijf.

In 2006 werd bekendgemaakt dat Drakensteyn gerenoveerd zou worden om het kasteel weer bewoonbaar te maken. Er zouden enige meters bijgetrokken worden en het zou volop beveiligd en klaargemaakt worden voor de eenentwintigste eeuw. Dit bericht gaf voeding aan de geruchten dat de abdicatie van koningin Beatrix aanstaande zou zijn. De Rijksvoorlichtingsdienst (RVD) wilde hier echter niet op ingaan. Uiteindelijk deed koningin Beatrix troonsafstand op 30 april 2013. Hierna zou zij nog enige tijd op Huis ten Bosch blijven wonen. Op 4 februari 2014 maakte de RVD bekend dat zij op die datum officieel haar intrek had genomen in Kasteel Drakensteyn.

Kasteel en landgoed zijn niet toegankelijk voor publiek aangezien Drakensteyn privébezit is gebleven en daardoor, anders dan andere koninklijke paleizen, niet onder de Rijksgebouwendienst valt.

Naast het landgoed Drakensteyn ligt de begraafplaats waar Beatrix' in 2013 overleden zoon Friso is begraven.



Drakensteyn Castle


Beverweerd Castle, locally known as Kasteel Beverweerd, lies north of the village of Werkhoven, in the province of Utrecht in the Netherlands.

The castle was built in the first half of the 13th century on a small island in the Kromme Rijn river. It then consisted of a simple tower house of 2 floors. In the second half of the 13th century the 2 square corner towers were added. The oldest known inhabitant of Beverweerd Castle was a Zweder van Zuylen and his wife Hildegardis or Hillegonda van de Velde. The castle was a fief of the Bishop of Utrecht and probably held by the family of Hildegardis. Because when she died in 1296 the castle did not go to Zweder but to a family member of her; Nicolaas van de Velde.

In later centuries Beverweerd Castle went to several families through marriages and inheritances, amongst them the Van Vianen, Van Bouchout and the De Lannoy families. In 1563 Philip William, Prince of Orange, inherited the castle. It stayed in the Orange-Nassau family for the next 200 years. During those times the castle was rebuilt several times though still keeping much of its medieval character.

In 1782 Beverweerd Castle went to the Van Heeckeren family. Between 1835 and 1862 the castle was rebuilt into a regular Gothic Revival style mansion by the architect C. Kramm for Baron H.J.C.E. van Heeckeren. Then it also recieved the white plaster on its exterior. This was removed in 1934, only to be applied again in 2010.

In 1958 the castle was sold to a foundation for Quaker schools. It served as a school until 1997 under the name International School Beverweerd. The boarded up outbuildings for housing the students can still be seen in the park next to the castle.

At present Beverweerd Castle is private property. It is now inhabited by the Dutch painter and former art forger Geert Jan Jansen.

https://www.castles.nl/beverweerd-castle

Beverweerd Castle

Kasteel Heemstede is in 1645 gebouwd en is een van de mooiste gebouwen van Houten. Het is de opvolger van het kasteel (ridderhofstad) dat 500 meter naar het westen stond. Heemstede is in 2002 compleet herbouwd na brand.

Op de plek van Kasteel Heemstede stond sinds 1347 al een stenen huis. Eigenaar was Frederik van Drakenborg. Dit huis verdween en het nieuwe Heemstede kwam ervoor terug als jachthuis. Het werd een indrukwekkend gebouw met torens en bijgebouwen. Ondanks dat het huis op een kasteel lijkt, is het een buitenplaats. Voor het kasteel lag een vaart, dat vermoedelijk werd gebruikt om de bouwmaterialen van het kasteel aan te voeren.

Periode Van Winssen (1645 – 1668)
Maria van Winssen en haar tweede man Hendrick Pieck zijn de bouwers van kasteel Heemstede. Maria was een rijke weduwe. Daarnaast had ze als erfenis het Oude Heemstede en de stenen boerderij in het gerecht Heemstede ontvangen. Samen besluiten ze het jachtslot Heemstede te bouwen. In 1668 was in de toren links op de eerste verdieping een kapel (bron). Met het overlijden van Maria van Winssen op 20 juli 1668 komt kasteel en gerecht terecht bij Gerard de Wael van Vronesteyn. Die verkoopt het aan Diederick van Veldhuysen.

Periode Van Veldhuysen (1680 – 1716)
In 1680 komt kasteel Heemstede in het bezit van de 28-jarige Diederick van Veldhuysen. Hij is een lid van een rijke familie en bestuurder in de Staten van Utrecht. Van Veldhuysen trouwt een steenrijke Amsterdamse vrouw.

De tuinen
De tuinen van Kasteel Heemstede komen dankzij van Veldhuysen tot een hoogtepunt. De aanleg ervan is uitgevoerd in de periode 1691 – 1699 (bron). Deze liepen door tot aan de Utrechtseweg en waren een bezienswaardigheid tot buiten de landsgrenzen. Aan beide kanten van het kasteel was een oprijlaan. Een richting de Heemsteedseweg en een ander richting de huidige Utrechtseweg. Deze laatste laan is nog steeds in het huidige Houten tot op 1800 meter afstand van Heemstede terug te vinden.
Lees meer over de tuinen van Heemstede

Het huis
Na de tuinen komt het huis aan de beurt. Het huis heeft schuiframen, uniek voor die periode. De luiken zitten aan de binnenzijde en zijn knap weggewerkt. De voordeur heeft een extra scharnier in de deur, zodat het een tweedelige voordeur is. In de vloertegels van de centrale hal zijn fossielen te zien.

De schilderijen in deze centrale hal zijn de originele schilderijen die zijn gered van de brand in 1987. In de kamer links van de centrale hal ligt laminaat. Het was een van de eerste laminaatvloeren in Nederland. Het huidige huis is zo goed als kon hersteld. Sommige originele delen zijn gerestaureerd. Andere zaken zijn nagemaakt a.d.h.v. foto’s.

Na gesteggel over de erfenis van Diederick van Veldhuysen, krijgt Kasteel Heemstede een nieuwe eigenaar. Deze eigenaar doet kasteel Heemstede, het oude Heemstede en het gerecht Heemstede dezelfde dag van de hand aan de Amsterdamse beeldhouwer Anthonie Turck. Die vindt de titel ‘Heer van Heemstede’ al voldoende en het huis en tuinen raken in verval. Als zijn eigen Amsterdamse bedrijf enkele jaren later in financiële moeilijkheden komt, gaan de Heemstedes en gerecht in de verkoop.

Nieuwe eigenaren kasteel Heemstede
Essaye Gillot wordt in 1723 de nieuwe eigenaar en herstelt de tuinen. Na zijn dood in 1752 wordt zijn zoon eigenaar. Ook die is goed voor het huis en tuin, maar overlijdt vijf jaar later. Zijn vrouw Marie Mounier woont tot 1792 nog op Heemstede, maar de tuinen raken in verval.

In 1793 wordt de familie Mosch eigenaar. De gevluchte Fransman Lalaing woont bij de familie Mosch en vormt de tuin om in een boomgaard. In 1806 wordt een zoon van Mosch eigenaar. Wanneer in 1812 belasting op deuren en vensters wordt ingevoerd, metselt hij enkele ramen dicht.

In 1837 wordt kasteel Heemstede openbaar verkocht en komt het in handen van de familie van den Berch. Die verhuren het tussen 1890 en 1910. Een van de huurders is Alexander van Rappard. Die ontdekt dat jarenlang de geboorteakte van de stad New York hier op zolder ligt.

Heemstede staat 9 jaar leeg en komt in 1919 in de verkoop. Rond 1920 wordt het huis en de tuinen opgeknapt door de familie Heijmeijer. Heemstede wordt gebruikt als zomerhuis, zoals wel vaker het geval was. Maar opnieuw kreeg Heemstede met leegstand te maken.

Kasteel Heemstede herbouw
In 1987 koopt projectontwikkelaar Imanagement het kasteel. Het kasteel staat jaren onder invloed van het weer en eind 1991 wordt het afgedekt. Pas in 1998 keren de kansen voor Heemstede als projectontwikkelaar WCN eigenaar wordt. Dit gebeurt tussen 1999 en 2002. WCN trekt er zelf in en gaat Phanos heten. Op de begane grond wordt een restaurant gevestigd dat lange tijd een Michelinster heeft.

In 2012 gaat Phanos net als veel andere projectontwikkelaars failliet. In 2016 koopt een bouwondernemer het kasteel. Vooral omdat hij een liefhebber van het huis is. Onderstaand boek is door één van de nieuwe eigenaren geschreven.



https://www.oudhouten.nl/late-middeleeuwen/kastelen-in-houten/kasteel-heemstede/#:~:text=Kasteel%20Heemstede%20is%20in%201645,1347%20al%20een%20stenen%20huis.

Kasteel Heemstede

Kasteel Rijnhuizen is een van de weinige Nieuwegeinse kastelen, die tot in de huidige tijd behouden zijn gebleven. Het is een van de weinig overgebleven kastelen en landgoederen van het gebied. Het gaat om kasteel Rijnhuizen, dat samen met de inmiddels verdwenen kastelen Wijnestein, Plettenburg en Vroonestein ooit een kastelenlint vormde langs de Jutphasewetering. Vanaf de huidige Herenstraat kijk je uit op dit kasteel, omringd door een bosrijk landschap, waar onder andere de ‘braamsroute’ is uitgezet. Deze route neemt je mee langs eiken van meer dan 250 jaar oud en een tuin verrijkt met negentiende eeuwse kunst. In het gebied zijn bovendien meer dan veertig verschillende soorten broedvogels gesignaleerd en zijn er veel soorten stinzeplanten te bewonderen.

Kasteel Rijnhuizen kent een lange en roerige geschiedenis. Deze geschiedenis begint in het midden van de dertiende eeuw, wanneer de familie Van Rijn opdracht geeft tot het bouwen van een aantal kastelen, waaronder Rijnhuizen. Daarvoor stond op diezelfde plek een houten huis, gesticht door Dirk van Jutfaes, de eerste ambachtsheer van het dorp.

13e eeuw

Hoewel gegevens over die tijd schaars en niet geheel duidelijk zijn, zou de historie van het kasteel teruggaan tot de 13e eeuw. Aan het eind van die eeuw werd melding gemaakt van het stichten van een huis door nakomelingen van Dirk van Jutfaes. De eerste vermelding hiervan is terug te vinden in kronieken uit 1459, waarin het huis als volgt staat omschreven: ‘een huysinge gelegen in Juphaes met 8 honts lands daar ’t Huys opstaat geheten ’t Huys ten Ryn, anders Rynhuizen’.

Het geslacht Van Jutphaas heeft het landgoed niet lang in bezit gehad. Zeker is dat in het midden van de 14e eeuw de familie Van Rijn op het kasteel huisde.

15e eeuw: 

Rijnhuizen meermalen geplunderd en in de as gelegd
Op verzoek van de Utrechtse bisschop David van Bourgondië, valt Joost van Lalaing, stadhouder van keizer Maximiliaan, op St. Victorsdag (10 oktober 1481) met een bende van 4.000 man het Nedereind van Jutphaas binnen. Dit ging gepaard met het plunderen en in brand steken van praktisch alle kastelen in Jutphaas., waaronder ook Rijnhuizen. Waarschijnlijk bouwde Adriaan van Rijn van Jutfaes het huis weer op, want op 17 november 1493 laat hij het na aan zijn zoon Dirk. In 1528 ging het huis opnieuw in vlammen op, weer door toedoen van de bisschop van Utrecht.

17e eeuw

Tot het overlijden van Johanna of Anna van Rijn van Jutfaes in 1608, is het huis in eigendom van de familie Van Rijn gebleven. Toen werd haar nicht Wilhelmina van Riebeeck benoemd tot erfgename van kasteel Rijnhuizen. Wilhelmina verkocht het huis in 1620 aan Hendrik van Tuyll van Serooskerken. Na diens dood werd zijn zoon Reinoud van Tuyll van Serooskerken, in 1628 beleend met Rijnhuizen.

Afbraak, nieuwbouw en vererving
Reinoud liet het meermalen vernielde en herstelde huis, tot de grond toe afbreken en op dezelfde plaats een nieuw huis bouwen. Dit was in 1640 gereed en volgens de eisen van die tijd gebouwd; in die vorm staat het huis er heden ten dage nog.

Na het overlijden van Reinoud in 1652, heeft zijn weduwe het kasteel Rijnhuizen, met alle rechten en titels, in 1655 verkocht aan jonkheer Louis de Geer, Heer van Finspong, Ringstaholm, etc. Hij werd de stamvader van onder andere de geslachten De Geer van Rijnhuizen, De Geer van Jutfaes en De Geer van Oudegein.

Het is echter nog niet gedaan met de onrust. In 1672 trekt de koning van Frankrijk, Lodewijk XIV, Nederland binnen met als doel het land te annexeren. Kasteel Rijnhuizen, inmiddels van eigenaar veranderd, wordt al snel door de Fransen bezet, waarna het wederom flink lijdt onder de door hen aangerichte schade. Na vertrek van de Fransen keert jonkheer Louis de Geer, de rechtmatige kasteelheer, terug naar Rijnhuizen. Ook hij geeft de moed niet op en herstelt het kasteel weer in oude luister.

Louis de Geer is in 1701 in Zweden overleden. Hij werd opgevolgd door zijn zoon Carel. Na diens overlijden in 1730 erft zijn minderjarige neef Jan Jacob de Geer kasteel Rijnhuizen. Jan Jacob trouwde in 1737 met Constantina Clara Barones van Tamminga. Zij overleed kort na het huwelijk, waarna Jan Jacob de Geer hertrouwde met Theodora Anna Barones van Haeften van Wadenoijen.

Na het overlijden van Jan Jacob volgde één van zijn kinderen, Anthony Gustaaf, hem op als Heer van Rijnhuizen. Deze was ongetrouwd en na zijn overlijden werd een broer in 1808 met Rijnhuizen beleend. Deze werd op zijn beurt opgevolgd door zijn zoon Jan Jacob. Uit diens huwelijk met Henriëtte Luden werden een zoon, ook Jan Jacob geheten, en een dochter, Ada Mathilda, geboren. Na het overlijden van haar vader in 1884 ging het kasteel Rijnhuizen over naar Ada Mathilda. Op 14 oktober 1880 trouwde zij met Gijsbert Carel Duco Baron van Hardenbroek van Lockhorst. Tot haar dood in 1943 bleef zij op het kasteel wonen.

In 1943 kreeg haar kleindochter, jonkvrouwe Ada Matilda Rutgers van Rozenburg, het huis in bezit. Zij was gehuwd met de Utrechtse tandarts M.R. van der Molen.

Verkoop aan het Rijk
Het echtpaar Van der Molen bood het kasteel te koop aan. Het bestuur van de toenmalige gemeente Jutphaas vond de aankoopkosten van fl. 850.000 echter te hoog. Het Rijk kocht het toen en gaf het in bruikleen aan de Stichting voor Fundamenteel Onderzoek der Materie (FOM). De spiegelende bol in het gazon is nog een overblijfsel van experimenten die in het laboratorium werden uitgevoerd.

Sinds 2016 is het weer in particulier bezit en wordt het soms opengesteld voor bezoekers, waar men de kans krijgt om ook het bijzondere interieur van het kasteel te bewonderen.

https://www.pen.nl/artikel/leuke-weetjes-deel-4-de-roerige-geschiedenis-van-kasteel-rijnhuizen#:~:text=',huidige%20tijd%20behouden%20zijn%20gebleven.&text=Deze%20geschiedenis%20begint%20in%20het,een%20aantal%20kastelen%2C%20waaronder%20Rijnhuizen.

Kasteel Rijnhuizen

Kasteel Sypesteyn is een kasteel in de Noord-Hollandse gemeente Wijdemeren.

Geschiedenis
In 1572 werd Aert Abramsz. van Sijpesteijn, mogelijk een lid van de familie Van Sypesteyn, beleend met een hofstede. Er stond ook een ruïne die mr. Cornelis Ascanius van Sypesteyn, heer van Sypesteyn (1638-1673) in 1664 kocht en liet herstellen, maar het kasteel werd vervolgens opnieuw verwoest in 1673; de titel en terreinen verbonden aan de heerlijkheid bleven tot 1778 in de familie.

Nieuwste geschiedenis
Op 17 augustus 1899 kocht jhr. Catharinus Henri Cornelis Ascanius van Sypesteyn (1857-1937) de terreinen waarop het vroegere kasteel zou hebben gestaan; zijn voorvader had hetzelfde rond 1814 geprobeerd, maar toen was de vraagprijs veel te hoog. Hij begon in 1902 met de opbouw van een nieuw kasteel op de oude fundamenten, het hoofdgebouw werd opgebouwd vanaf 1924. In 1927 kwam er een eind aan de bouw wegens geldgebrek. In 1923 was er al een tentoonstelling ingericht voor koninginnedag, het museum opende een jaar later. Van Sypesteyn bracht daar zowel zijn verzameling van familieportretten als die van zijn porselein in onder. Bovendien verdiepte hij zich in de 16e-eeuwse tuinkunst om vervolgens daar een boek over te publiceren en de tuin van Sypesteyn volgens die inzichten aan te leggen.

Van Sypesteyn Stichting
In 1902 richtte Van Sypesteyn een stichting op die als doel had de instandhouding en uitbreiding van de verzameling die de familie Van Sypesteyn betreft, waarna de collectie een museumcollectie werd en in het kasteel werd ondergebracht. In 2002 werd ter gelegenheid van het 100-jarig bestaan een (foto)boek uitgebracht onder de titel Een droom wordt werkelijkheid. Leven en werk van jhr. C.H.C.A. van Sypesteyn.