Huis te Leuvenum is gelegen aan de Jhr. dr. C.J. Sandbergweg 60 te Leuvenum, in de Nederlandse provincie Gelderland. Het gebouw deed dienst als woning voor de freules jkvr. A.C. Sandberg (1916-2006) en jkvr. M.A.J. Sandberg (1919-2014). Het is tegenwoordig ondergebracht, samen met het huis De Bannink in Colmschate en met de 900 ha. grote landgoederen in de Stichting Sandberg van Leuvenum. Het huis en de directe omgeving zijn privéterrein en zijn niet vrij toegankelijk. Het huis is in de jaren 1921 tot 1923 gebouwd onder leiding van de Harderwijkse architect P.H. van Lonkhuyzen. Het gebouw is gebouwd naar eenzelfde ontwerp als Kasteel De Essenburgh in Hierden. De Essenburg is echter veel ouder, zij dateert uit 1652. De Essenburg was, evenals de landgoederen Groote Scheere in Holthen en het Laer in Ommen, vroeger ook eigendom van de familie Sandberg.

Geschiedenis

Gedurende de periode 1854-1923 verbleef de familie Sandberg op haar 'stamslot' De Essenburgh in Hierden. De zomervakanties bracht men door in het jachthuis. Omdat dit zeer goed beviel, gaf burgemeester jhr. dr. Cornelis Johannes Sandberg (1883-1945) in 1921 de opdracht om het (huidige) Huis te Leuvenum te bouwen.

Voor 1923 stond er een 'ander' Huis te Leuvenum op het eiland achter de uitspanning "De Zwarte Boer". Het oude huis te Leuvenum is vermoedelijk in 1720 gekocht door Peter van Westervelt van J.J. Geltaeyer, burgemeester van Harderwijk. In 1823 is het vererfd in zijn nageslacht door de familie Sandberg. Het oude Huis te Leuvenum was een zomerverblijf. De stenen die bij de afbraak van het oude Huis te Leuvenum vrij kwamen in 1854, zijn gebruikt voor de verbouwing van "De Zwarte Boer".

In de Tweede Wereldoorlog nam de familie Sandberg evacués in huis. In 1944 werd het huis gevorderd door de Duitsers. Aan het einde van de oorlog, in januari 1945, deden de Duitsers een inval in het huis. Sandberg, zijn vrouw Ernestine Fernande de Beaufort (1886-1985) en hun zoon jhr. mr. Rudolph Antoni Peter Sandberg (1912-1945) werden gevangengenomen en weggevoerd. Vader en zoon kwamen beiden om in Duitse concentratiekampen.

Huis te Leuvenum

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

Kasteel Staverden is gelegen aan de Staverdenseweg in Staverden (gemeente Ermelo), in de Nederlandse provincie Gelderland. Het huis en het park bij het huis zijn eigendom van Geldersch Landschap en Kasteelen en voor publiek toegankelijk.

Op een eiland in het park ligt een sokkel met de tekst "Lenora 1353".

Het huidige kasteel, inmiddels het vierde, is deels in 1853 en deels in het jaar 1905 gebouwd en bevat zeventiende-eeuwse elementen en is gebouwd op de fundamenten van het vorige kasteel, uit de achttiende eeuw. De zalen op de begane grond zijn gedecoreerd met jugendstilmotieven. Van het middeleeuwse kasteel zijn boven het maaiveld geen resten zichtbaar.

Geschiedenis
Graaf Reinald I van Gelre bouwde rond 1300 het kasteel en een aantal huizen. Het was zijn bedoeling om Staverden uit te laten groeien tot een stad. Het is echter nooit meer geworden dan een kasteel met wat boerderijen.

Het kasteel werd door de hertogen van Gelre gebruikt als jachtslot. Sinds 1400 woonden er leenmannen op Staverden, die het kasteel voor de graaf moesten bewaren en verdedigen. In 1400 wordt Gaedert van Staverden als leenman van Kasteel Staverden genoemd. Zij hadden de verplichting om witte pauwen te houden. Met de veren van deze pauwen werden de helmen van de graaf versierd. Daarom wordt Kasteel Staverden wel de 'Witte Pauwenburcht' genoemd.

Einde negentiende eeuw herstelde de toenmalige eigenaar van het kasteel de traditie. De veren werden niet meer gebruikt voor de helmen, maar jaarlijks aangeboden aan de commissaris van de Koningin en vervolgens in de statenzaal van het provinciehuis gezet. Nog steeds zijn er witte pauwen op Staverden, en worden de veren ieder jaar aangeboden aan de commissaris van de Koning die vervolgens tweejaarlijks (elk even jaar) één witte pauwenveer uitreikt aan een persoon of instelling die zich verdienstelijk heeft gemaakt voor het cultuur- en natuurbehoud van Gelderland.

Het huis was in de twintigste eeuw in het bezit van Frederik Bernard s'Jacob, oud-burgemeester van Rotterdam en diens zoon Herman Theodoor s'Jacob. Zijn erfgenamen verkochten het landgoed met het kasteel in 1963 – na zijn overlijden in 1962 – aan Stichting Het Geldersch Landschap. Het kasteel is daarop jarenlang als recreatieoord en hotel/restaurant gebruikt, en vervolgens verhuurd aan particulieren. In 2016 is het na een faillissement terug gekocht van de Rabobank.

Kasteel Staverden

This is a story of a historic Dutch castle and the Essenburg family who lived there, working as caretakers and gardeners of the castle grounds for many years in the Netherlands. Like many other immigrants to America, the Essenburgs left their home county to “improve their circumstances” (as written in their emigration records of 1868). And like other Dutch immigrants, this led them eventually to the small colony town of Borculo, Michigan.

The story begins with the history of Kasteel de Essenburgh. It was built in 1652 during the “Dutch Golden Age” – the century in the Netherlands when the country’s merchants, bankers, and far-flung trading companies were thriving around the world. They were establishing colonies in the East Indies, South Africa, and even in America, as New Amsterdam in New York.
At this time in the Netherlands there was an assembly of wealthy men known as Knights. The country’s wealth at this time allowed squire John Coolwagon to build Kasteel de Essenburgh in an attempt to earn a place within the Knighthood of the Veluwe. Belonging to this group had social and financial benefits. It also required the members to meet stringent requirements to join. However, after the castle was built, his attempted knighthood was met with rejection and he was forced to surrender his property to his creditors who then sold it to a rich nobleman.

For the next 300 years the castle was owned by several wealthy families who used it as a personal residence, desirous for its location in one of the most scenic areas of the Veluwe region, rich in forests, heathlands, and wildlife. After a series of ownership changes, in 1818 it was purchased by the wealthy Sandberg family. They restored the castle and its grounds to its original splendor, also purchasing large tracts of land surrounding the castle, which they then rented tenants and sharecroppers.

In 1834 Jan Jansen Essenburg became the official caretaker of the castle grounds for Baron Samuel Sandberg. He was given a converted/abandoned paper mill on the Ottemolen Inlet as his home to live in near the castle, as one of a number of paper mills located on Hierden Brook, the river that flowed through the property at that time. His 10 children were all born there from 1834 to 1852, and they lived there until they immigrated to America in 1868. There was a schoolhouse nearby where the children attended and were also taught the catechism. The family attended the Netherlands Reformed Church in the village of Hierden, where all of the children were baptized.

Hierden was located 5 miles from the larger city of Harderwijk. This old city was founded in the year 1231. In the early years it was a prosperous city located on the shore of the huge body of water known as the Zuiderzee. It was an important trading, shipping, and fishing city. The early city was fortified with brick walls. The first church built there was called the Grote Kerk and was built around 1335. It was a Roman Catholic Cathedral as the country of the Netherlands was still Roman Catholic, as this was the time before the Protestant Reformation. Sometime after the Reformation the Netherlands chose the Reformed faith as the state religion.

Jan Jansen was born in the year 1806. At this time many of the common folk did not have a family or last name. In 1811 the Netherlands became part of the French Empire, ruled by Napoleon. He ordered all the people who didn’t have a last name to obtain one. The Essenburg family chose the name of the castle for their family’s name, as it was common to choose a geographical place, such as a region, city, castle, or farm as the basis for a surname. 

When the Essenburg family left for America in 1868, the Sandbergs continued owning and operating the castle and the huge estate until 1926 when family differences and financial difficulties forced them to sell the castle and surrounding farmlands. One of the later owners added an “h” to the end of the name Essenburg, and this spelling remains to this day.

During World War II the castle was taken over by the Hermann Goring Division of the German army and used as a command post until 1943.
In 1950 Kasteel de Essenburgh was purchased by an order of the Roman Catholic Church called the Norbertine Abbey of Berne. The order extensively restored the castle and its grounds once again. Soon it became a popular event center for weddings and retreats. The castle was then further expanded and renovated into a hotel to host the people who attended these events.

Today the Norbertine order consists of a luxury hotel, as well as a monastery and a seminary on the castle grounds. Folks can now go online to book a night’s stay at the old Kasteel de Essenburgh.

https://borculo.weebly.com/blog/the-essenburg-family-a-journey-from-a-castle-in-the-netherlands-to-a-log-cabin-in-borculo-michigan-part-i-by-robert-essenburg-with-beverly-essenburg-harkema


Kasteel De Essenburgh

Kasteel De Vanenburg is een 17e-eeuwse buitenplaats in Putten in de Nederlandse provincie Gelderland. Tegenwoordig wordt het landgoed onder de naam Best Western Premier Kasteel de Vanenburg gebruikt als congres-, vergader- en hotelaccommodatie.

Geschiedenis

De naam Vanenburg, of in die tijd Vaenborch, wordt voor het eerst genoemd in 1389 toen het als bezitting van de abdij Abdinghof te Paderborn aan Wolf van Putten te leen werd gegeven. De meeste informatie uit de vroege middeleeuwen die van het kasteel beschikbaar is, is afkomstig uit de archieven van drie kloosters, namelijk: het klooster te Werden, het Sint-Vitusklooster te Elten en Abdinghof te Paderborn. De kloosters ontvingen van grootgrondbezitters stukken land als geschenk. Omdat de afstand tussen de kloosters en de cadeaugegeven stukken grond zo groot was, werd het dagelijks beheer van de landerijen overgedragen aan de bewoner van de belangrijkste boerderij van de goederen. In 1559 kocht het klooster in Paderborn de landerijen in Putten van het klooster in Werden erbij. Tot deze goederen behoorde ook het "gut tho Nulde", wat later de Vanenburg zou worden.

Nadat het landgoed in de tijd daarop verschillende malen is verhuurd en doorverkocht, was het in 1622 compleet in handen van Jan van Angeren. Na zijn dood werd het landgoed verdeeld onder zijn kinderen, en uit een van de documenten uit die tijd is vastgesteld dat er een huis op het landgoed stond. Dit huis zou niet op dezelfde plaats hebben gestaan als het huidige huis van de Vanenburg staat, maar volgens de overlevering "een kwart uur gaans westelijk van de nieuwe". Over dit huis is verder niets met zekerheid bekend. In 1637 werd het landgoed verkocht aan Peter van Appeltoorn waarna het na zijn dood in het openbaar werd geveild. De hoogste bieder was Hendrick van Essen die het landgoed kocht. In 1664 gaven Hendrik van Essen en zijn tweede echtgenote Geertruid Margarethe van Varick de Amsterdamse architect Philips Vingboons opdracht een landhuis te ontwerpen op het landgoed Vanenburg. Dit huis was zoals Vingboons schreef 'soo sterck gebouwt van dicke Muuren, swaer van balcken en andersints, als een sterck Landt-huys soude kunnen gemaeckt worden'. Het wapen van de opdrachtgevers met het jaartal 1665 werd boven de ingang geplaatst. Deze steen met het alliantiewapen van Van Essen-Van Varick bevindt zich nu in het fronton van het huidige landhuis. De vorm die hij aan het gebouw gaf, is nog steeds de basis van het huidige Kasteel De Vanenburg.

1645 - 1868 : De oorspronkelijke functie

Van 1389 tot 1645 had het landgoed een agrarische functie. Hendrick van Essen, die het nieuwe huis liet bouwen, gaf het meer het karakter van een buitenplaats, met behoud van die agrarische functie. Zijn nabestaanden hielden het tot aan het eind van de achttiende eeuw in stand. Het is moeilijk om achteraf een goede scheiding aan te brengen tussen de economische en de recreatieve functie van de Vanenburg in deze periode. Het kasteel was enerzijds een plaats waar ‘de heeren’ zich even konden ‘vermeyen’, zich konden ontspannen in een natuurrijke omgeving. Anderzijds leek de buitenplaats toch ook heel veel op een agrarisch bedrijf. In 1745 huwde Philips Hendrik van Goltstein met de erfgename Judith Margareta van Essen. Hun zoon jonkheer Evert Jan Benjamin van Goltstein was zeer Oranjegezind en raakte het landgoed kwijt in de patriottentijd. In 1820 kocht de zoon van Evert, de zojuist baron geworden Hendrik Rudolph Willem van Goltstein van Oldenaller (1790-1868), het landgoed terug. Inmiddels was het huis van bouwmeester Vingboons verdwenen, misschien omstreeks 1795 in brand gestoken door de Patriotten of later afgebroken, dat is niet zeker.

1868 - 1931 : Een nieuwe buitenplaats

Na het overlijden van Hendrik in 1868 werden zijn dochter Anna Frederika Everdine (1829-1917) en haar man, Frederik Willem Jacob van Aylva baron van Pallandt (1826-1906), eigenaar van de Vanenburg. Zij gaven opdracht een nieuw huis te ontwerpen en te bouwen. Mogelijk inspireerden twee villa’s die in 1860 aan het Willemspark in Den Haag werden gebouwd, de tekenaar. De basis van het kasteel bleef met de nieuwbouw intact; de nog bestaande bijgebouwen werden afgebroken en vervangen. De steen met het wapen van Van Essen-Van Varick werd teruggevonden in de gracht van het nabijgelegen kasteel Oldenaller en in het fronton geplaatst.

1931 - 2019

De twintigste eeuw is voor de Vanenburg uiterst bewogen geweest. Na de dood van de kinderloos gebleven Anna Frederika in 1917 verbrast haar neef Hugo ‘Joep’ baron van Pallandt de gehele erfenis en wordt de Vanenburg in 1931 geveild. Sindsdien is het huis niet meer particulier bewoond geweest. Het kasteel was in gebruik als vakantiekolonie, als gevangenkamp voor joden tijdens de bezetting, en als opleidingsschool Bescherming Burgerbevolking van de overheid. Door verval en moderniseringen dreigde het complex zelfs verloren te gaan. In 1996 nam de Vanenburg Group, investeringsbedrijf van Jan Baan haar intrek in het pand, en bracht het kasteel terug in zijn oorspronkelijke staat. In 2013 werd Landgoed De Vanenburg verkocht door Vanenburg Group aan investeringsmaatschappij Duo-Invest. Kasteel Vanenburg heeft zich per 11 april 2014 aangesloten bij Best Western hotels. In 2019 werd Landgoed de Vanenburg weer teruggekocht door Vanenburg Groep.

Kasteel De Vanenburg

Kasteel Oldenaller is een landgoed, landhuis en voormalig kasteel gelegen in de gemeente Putten tussen Nijkerk en Putten in de Nederlandse provincie Gelderland.

Geschiedenis

Het gebied rond Oldenaller was in de middeleeuwen in het bezit van de familie Van Aller. In het jaar 1494 blijkt ene Reneyr van Aller eigenaar van dit huis te zijn. Rond 1655 geeft Johan van Wijnbergen de opdracht om hier een nieuw huis te bouwen. Het nieuwgebouwde huis zou een ontwerp zijn van de architect Jacob van Campen. De achterneef van Johan van Wijnbergen, jonker Aernt van Wijnbergen, was eigenaar van het door Jacob van Campen gebouwde 'Beekhoven' (ook wel het Hogerhuis genoemd), in Amersfoort. Op de gevel van het huis Oldenaller staat een cartouche met het jaartal 1665 er in. Van Campen stierf in 1657. Gezien de architectonische kenmerken is het aannemelijk dat Van Campens leerling, Philips Vingboons (1607-1678), de bouw van het huis in 1665 heeft voltooid. Het huis werd vormgegeven in een classicistische stijl. In 1848 werd Oldenaller gekocht door baron van Goltstein. Hij gaf na 1850 de opdracht aan architect Karel Georg Zocher om het huis te moderniseren en een tuinontwerp voor een Engelse tuin te realiseren. Hij ontwierp ook de vierkante toren die hij alsnog aan het gebouw toevoegde. Het gebouw werd voorzien van een witte pleisterlaag.

De voorgevel op het noordoosten werd symmetrisch vormgegeven. In het midden van de voorgevel bevindt zich de boogvormige entree tussen twee achtruitsvensters. Een stoep met drie treden leidt naar de entree. Op de verdieping bevinden zich drie vensters met een kleinere roedenverdeling dan op de begane grond. Boven de gootlijst is een dakkapel aangebracht met daarin het gecombineerde wapen van Van Wijnbergen-Van Brienen. In het fronton daarboven bevindt zich een cartouche met het jaartal "1665".

In 1972 werd Oldenaller gekocht door Natuurmonumenten. In 1975 werd het huis gerestaureerd en deels in oude staat teruggebracht. Ook de pleisterlaag werd in dat jaar weer verwijderd. In 2009 werd het interieur gerestaureerd. De gestuukte plafonds en de oude parketvloer zijn daarbij hersteld. Ook werd een Trompe-l'oeil schildering aangebracht. Het huis is erkend als rijksmonument vanwege de architectuurhistorische waarde van het bouwwerk. Het goed en gaaf bewaarde gebouw staat bovendien op een karakteristieke plaats in het landschap. Ook andere delen van het complex zoals de tuinaanleg, een tweetal bruggen, een tweetal bouwhuizen, een tweetal boerderijcomplexen, een dienstwoning met duiventil en de hekpijlers zijn als rijksmonument erkend.

Op het landgoed huist een kolonie Blauwe reigers en er staan diverse pachtboerderijen. Het huis en directe omgeving is niet toegankelijk voor het publiek, het landgoed is opengesteld voor wandelaars.

Kasteel Oldenaller

Cannenburg Castle or Cannenburch Castle (Dutch: Cannenburch) is a watercastle in the Netherlands. It is situated in Vaassen, a town in the province of Gelderland.

History

Cannenburgh Castle is generally well known because of one particularly famous historical figure, Maarten van Rossum. He built a country house on the remains of a medieval castle in 1543, and it remained in his family until the 1950s. It also remained true to its original blueprints. However, since then, the country estate has become the property of the Stichting Geldersch Landschap and Geldersche Kasteelen national heritage foundations, which have restored it and opened it to the public.

Medieval stronghold
In the Middle Ages, there was a castle in Vaassen called Kannenberg, but nobody really knows when this stronghold was first built. The first records date from 1365 and at that point in history, it was a leasehold estate belonging to the dukes of Guelders. We also know very little about what the medieval stronghold looked like. Only parts of the walls and part of the underground cellars have survived.

Maarten van Rossum
The fortress had probably fallen into ruins by 1543 when it was bought by Maarten van Rossum. Van Rossum was a notorious ruffian, who plundered his way through Holland and Brabant as field marshal for Charles, Duke of Guelders. These activities made him a very rich man. Apart from his famous fortresses in Zaltbommel and Arnhem, he also possessed a number of country estates and castles. He chose the style of the Dutch Renaissance for Cannenburgh Castle and built it on top of the remains of the old stronghold. However, he never managed to see the castle completed.

Family estate
After Van Rossum´s death in 1555, his nephew, Hendrik van Isendoorn, inherited the castle and it remained in the family for over three centuries. Hendrik had an effigy of his uncle engraved on the main tower. From that height, dressed in his suit of armour, Maarten continues to watch over his estate. Over the years, the castle has been altered and extended with the impressive entrance moved from the middle of the main tower, to the side, as well as the addition of two outbuildings and a stone bridge. Cannenburgh Castle has been open to the public since 1951. The onion-shaped dome has been rebuilt and the interior has been returned to how it would have been when it was still inhabited by nobility. 

The castle

The castle was built in the 16th century. Its shape has been preserved until today mainly unchanged. The building complex which contains many elements of the Renaissance architecture is completely surrounded by water. The floor plan is rectangular. There are almost square and covered towers at all four corners. The northeasterly one is equipped with an onion dome. On the front side facing south, another higher onion dome was built. This one significantly protrudes from the facade was. Directly above the entrance the coat of arms of Hendrik van Isendoorn and his wife Sophia Stommel are embedded in a sandstone sculpture. Above another sandstone sculpture shows Maarten van Rossum. The entrance used to be reached via a drawbridge over the moat. This was replaced by a permanent stone arch bridge. Behind the entrance on the ground floor is an elongated narrow terrace followed by a large hall. Several representative rooms can be reached from there: a hunting room (due to the bright color of the walls also called "the white chamber") and a salon on the righthand side as well as a bedroom and a dining room on the left side. The dining room is connected via a steep spiral staircase to the underlying kitchen. Some rooms are equipped with fireplaces which have framings of Delft tiles. A Boudoir is located in the north-eastern tower. A stone spiral staircase leads to the first floor. The large hall there is equipped with oil paintings of important families from Gelderland. On the eastern side wall a family tree with ancestors from Elbert van Isendoorn à Blois and his first wife Maria Hadewig van Essen is attached. The ceiling is covered with wooden paneling and wooden planks. Another room which is connected to the hall is furnished as a library or study room, which is called the Rode Kamer (Red Room) because of its red wallpaper. On the first floor there is also a small Chapel.

https://excitinghistory.com/de-middeleeuwen/vaassen-kasteel-cannenburgh

https://en.wikipedia.org/wiki/Cannenburgh_Castle


Cannenburgh Castle

Kasteel Het Oude Loo is een jachtslot uit de 15e eeuw dat zich bevindt op het Kroondomein Het Loo, te Apeldoorn (in de Nederlandse provincie Gelderland), niet ver van Paleis Het Loo. Het op het Germaans terug te voeren woord 'loo' betekent 'open plek in het bos'.

Geschiedenis

Het (Oude) Loo komt voor het eerst voor in 1439, als bezitting van Udo Talholt. Udo Talholt, raad van de hertog van Gelre, was naast een belangrijk man ook een rijk man, hij leende een grote som geld aan de hertog. Mogelijk was hij de bouwer van het slot, waarvan de oudste delen uit de 15e eeuw dateren.

In de 16e eeuw behoorde het goed aan de Bentincks, die het kasteeltje omstreeks 1540 vergrootten. Enige tijd was het in handen van het geslacht D'Isendoorn à Blois, die men in die tijd ook op het nabijgelegen Kasteel De Cannenburgh aantreft. In de 15e eeuw zal het huis van zeer geringe omvang geweest zijn; een rechthoekig gebouw – de tegenwoordige voorvleugel – met twee ronde hoektorens. Tegen het midden van de 16e eeuw bouwde men aan de achterzijde de twee vleugels, een binnenplaats omsluitend; alleen de achterhoektoren behoort tot de eerste bouwperiode. Een muur sloot de binnenplaats aan de vierde zijde af. Het kasteel is geheel opgetrokken uit baksteen met hier en daar spaarzaam gebruik van natuursteen.

In de 18e eeuw brak er een tijd aan waarin opvolgingskwesties ervoor zorgden dat het slot vaak van eigenaar veranderde. Sommigen zoals Prins Willem V waardeerden Het Loo niet, maar om patriottische redenen werd er nog wel een grote menagerie gebouwd. In 1795 vertrok Willem V naar Engeland. De Fransen kwamen en namen de bezittingen van het Oranjehuis in beslag. In Paleis Het Loo en Het Oude Loo werden 3000 Franse soldaten ondergebracht.

De troon van de Bataafse Republiek werd in 1806 door Napoleon toegewezen aan zijn broer Lodewijk. 's Zomers nam de koning zijn intrek op Het Loo, een van de eerste dingen die hij hier deed was het dempen van de gracht rond het Oude Loo. Als kind was hem namelijk voorspeld dat hij zou omkomen door verdrinking en hij deed alles om de kans hierop te verkleinen.

Koningin Wilhelmina gaf de bekende bouwmeester Pierre Cuypers in 1904 opdracht tot een algehele restauratie. Een belangrijke eerste opdracht was het in ere herstellen van de oude gracht, maar Cuypers ging veel verder. Hij ging erg vrij met de historische gegevens om en was niet bang om ‘in de geest van’ het oorspronkelijke ontwerp te werken en veel aanpassingen te doen. Aangebrachte wijzigingen; opgehoogde zuidwesttoren en het dwarsgeplaatste dak op deze toren. Een andere toren, tegen de zuidvleugel gebouwd, was bedoeld als vluchtweg. Oorspronkelijk stond er op deze plaats geen toren. De restauratie werd na de dood van Cuypers in 1921 voltooid door zijn zoon Jos Cuypers die al sinds 1900 op het bureau van zijn vader werkte. Het Oude Loo werd na de restauratie nauwelijks gebruikt en verval liet niet lang op zich wachten. Al in 1948 vertrouwde men de dakconstructie niet meer en werden speciale voorzieningen getroffen.

In 1968 begon C.W. Royaards aan een hernieuwde restauratie van het Oude Loo, hierbij werd veel van het werk van Cuypers weer tenietgedaan. Onder meer de torenaanbouw werd vervangen door een rankere houten variant en de zuidwesttoren werd weer in zijn oorspronkelijke vorm teruggebracht. Na de dood van Royaards in 1970 voltooide ir. J.B. baron van Asbeck de restauratie in 1976, grotendeels volgens de bestaande plannen van Royaards; hij restaureerde ook het Paleis Het Loo, maakte het geschikt voor gebruik als museum en richtte de tuin in volgens de historische tuinaanleg.

Bewoners

Het Oude Loo is in handen geweest van de families Varick, Arnhem, Voorst, Van Rossum, Isendoorn, Stepraedt, en Ulft. Vele leden van deze geslachten hadden aanzienlijke invloed in zowel het kerkelijke als bestuurlijke leven van Apeldoorn van de 15e en 16e eeuw.

Op 27 november 1684 kocht stadhouder Willem III het huis en de gronden. Tot die tijd bevond zich in het kasteel een rooms-katholieke schuilkerk, ingericht in de grote of ridderzaal. Kort na de koop door de stadhouder werd begonnen met de bouw van paleis Het Loo omdat Het Oude Loo te klein was om de prins en zijn gevolg te huisvesten.

Op 17 augustus 2006 betrokken prins Naruhito en prinses Masako uit Japan voor enige tijd Het Oude Loo. Dit was hun ter beschikking gesteld door de Nederlandse Koninklijke Familie, omdat de prinses overspannen was geraakt door de psychische druk en de starre etiquette aan het Japanse hof. Ze verbleven zes weken in het kasteel.

Heden

Het Oude Loo is een rijksmonument en is sinds 1968 eigendom van de Staat der Nederlanden (Rijksgebouwendienst). De Koninklijke Familie, die het kasteel huurt, maakt er nog regelmatig gebruik van. De Koninklijke Familie hecht veel waarde aan het domein Het Loo. Het is een plek waar de familie vaak samenkomt, vooral sinds het afstoten van Paleis Het Loo in 1975.

Kasteel Het Oude Loo

Zwaluwenburg House is one of the most amazing and beautiful 18th-century stately homes in the whole of the province of Gelderland. The house is surrounded by a magnificent estate and numerous out buildings, which feels quite like being in an open-air museum. Within the estate grounds, the diverse landscape is punctuated by fields, meadows and woods.

Castle Wijnbergen
Zwaluwenburg House is situated where the hilly sandy soil of the Veluwe region meets low-lying and fertile clay. Back in the 12th century, there were no dikes in the area to protect the house from the waters of the Zuiderzee. At high tide, they lapped right up against the side of the house. The predecessor of Zwaluwenburg House, castle Wijnbergen, was built here as early as the 14th century. One of its owners was the mayor of Harderwijk, Rutger van Haersolte.

Zwaluwenburg House
One of the mayor's descendants commissioned the current house in 1728. The low-lying land was reclaimed and divided into large lots, whilst a park-like estate was created on the south side: an interesting mix of formal18th-century straight paths and the naturalistic 19th-century landscape style. In 1959, the country estate was purchased by a number of organisations that wanted to build a nursing home here. However, permission was never granted, and the estate was taken over by the Geldersch Landschap Foundation.

Open-air museum
The current estate is a little bit like an open-air museum: apart from the house, there are eight farms dating from the 18th and 19th centuries, with old haystacks, hedgerows, lanes, a house for the bailiff of the manor, cart shed and a cook house. One of the farm buildings now houses a care centre. The fields and meadows are also put to good use as part of an organic farming initiative. The house itself is privately owned and is not open to the public. 

https://excitinghistory.com/buitenplaatsen-en-landgoederen/t-harde-landgoed-zwaluwenburg

Zwaluwenburg

The St. Hubertus Hunting Lodge is one of the most outstanding buildings designed by architect H.P. Berlage. In 1914, the immensely wealthy couple Anton and Helene Kröller-Müller commissioned Berlage to design them a summer residence with all the latest modern conveniences. The hunting lodge was a ‘Gesamtkunstwerk’ (collective masterpiece) which incorporated designs made exclusively for this country house: the park, the building, the interior, the furniture and even the dinner service.

The largest privately-owned country estate in the Netherlands
Anton Kröller and Helene Müller came from wealthy families of traders and industrialists. Over the course of many years, the couple bought significant tracts of land in the Veluwe region which they joined together to form the De Hoge Veluwe National Park; by far the largest, privately-owned country estate in the whole of the Netherlands. The couple commissioned the famous architect H.P. Berlage to build them a hunting lodge in the middle of the estate. Berlage was given free rein for his designs, and inspired by the story of the patron saint of hunters, Saint Hubertus, designed a hunting lodge with two wings in the shape of a deer´s antlers, and a tower in the middle representing the cross.

Kröller-Müller
Whilst Anton was out hunting for game, and money, Helene dedicated herself to contemporary art and modern architecture. She acquired an extraordinary art collection and became heavily involved with the design of the hunting lodge. No expense was spared in building the lodge and the house had its own generator for electricity, hot and cold running water, its own spring, central heating, a central vacuum cleaning system, and a lift: all the very latest gadgets of the time. 

Hunting lodge with and unusual interior
The most eye-catching aspect is the 30-metre-high watchtower that overlooks the entire estate. The building’s unusually clean lines and the use of 'honest' materials like brick, natural stone and iron is also a special feature. In the interior, the use of different coloured, specially-glazed bricks creates different atmospheres throughout. Every detail was designed exclusively for the hunting lodge, right down to the door handles and the tea service. After the Kröller-Müllers died, the national park and the St. Hubertus Hunting Lodge were opened to the public.

Jachthuis St. Hubertus

In 1936 erfde mijn vader Vosbergen. Wij woonden toen in Driebergen en verhuisden meteen naar Heerde. Het huis zowel als het landgoed waren zeer verwaarloosd en mijn vader, die de oorlog zag aankomen, voelde niets voor een restauratie. Als grap hebben we er met zijn allen weekje gekampeerd. Daarna kwam er van allerlei volk in: in de mobilisatie Nederlandse soldaten en tijdens de bezetting vele Duitse militairen. Padvinders mochten er ook gebruik van maken. Na de oorlog zag mijn vader nog minder in een restauratie. Er kwam een echtpaar in, dat van Monumentenzorg wat geld kreeg om ramen en vloeren te herstellen om er vervolgens een “kunstcentrum” in te vestigen. Dit bleef zo van 1952 tot 1970. Toen kwam er een boerderij vrij, waarin zij hun centrum konden voortzetten, terwijl mijn man en ik de hint kregen om nu nog te proberen te restaureren, omdat in de toekomst de zeer royale subsidies wel eens konden opdrogen.

Vosbergen bestaat uit 4 vierkantjes waarvan (bouwkundig) vierkantje 1 het oudste is, waarna wij kunnen gissen naar 2 en 3. Vierkantje 4 is pas na het zogenaamde rampjaar (1672) gebouwd, zoals wij tijdens de restauratie op een steen vonden.

Het goed Vosbergen is ontstaan uit een omvangrijk bezit aan landerijen o.a. in Heerde, in handen van Peter en Geerlich Doys, magistraten uit Deventer. Geerlich’s Heerder bezittingen kwamen bij testament in handen van zijn achterkleindochter en haar man Gerrit Krijt. Het is waarschijnlijk pas hun zoon, die het huis bouwde, dat het jaartal 1623 in de gevel draagt. Op een kaart van Jacob van Geelkercken uit 1636 staat het huis voor het eerst afgebeeld. De Krijts, die het Katholieke geloof bleven aanhangen, waren daardoor van openbare ambten uitgesloten. Het is mogelijk dat dit de reden was om naast de reeds bestaande watermolen een tweede molen te bouwen. De hoge kosten van deze bouw konden door de financiële ellende van het Rampjaar (1672) niet meteen “ingehaald” worden. De molens maakten papier uit oude kleren (lompen).

​In 1715 kocht Alexander van Dedem Vosbergen met bijbehorende landerijen. Alexander, telg uit een riddermatig geslacht, zat vanaf 1681 in het stadsbestuur van Harderwijk. Alexander hielp zijn oudste zoon Gijsbert Frederik om ambtsjonker van Heerde te worden door in 1717 Vosbergen aan hem over te dragen, waardoor zijn zoon tevens gegoed genoeg werd om “wachtend” lid van de Ridderschap van de Veluwe te worden. Zijn oudste zoon Alexander werd als ambstjonker in 1765 toegelaten tot de Ridderschap van de Veluwe. In 1798 sterft hij ongehuwd. Zijn broer Jan Albert, die militair was, erfde Vosbergen. Na de dood van zijn broer vestigt hij zich met zijn zoon Gijsbert Frederik Arnold Willem op Vosbergen.

Na zijn ongehuwde overlijden komt Vosbergen in handen van zijn zuster Catharina (1778-1851), getrouwd met Boldewijn Sloet van Hagensdorp. Aangezien er vanaf 1772 geen huisvrouw meer op Vosbergen had gewoond en e.e.a. qua stijl uit de jaren '40 van de 18e eeuw zou kunnen stammen, lijkt het waarschijnlijk dat dit echtpaar nogal wat gemoderniseerd heeft. Na het overlijden van hun grootvader Sloet probeerden de kinderen uit het huwelijk van zijn jongste dochter (met man Van Dedem) het huis te behouden en er ’s zomers te komen. Het waren Gijsbert Willem Karel van Dedem, Elisabeth Lecky – van Dedem en Pauline de Beaufort – van Dedem. Gijsbert was na een loopbaan als advocaat in Semarang, burgemeester van Hoorn geworden na zijn terugkeer, lid van de 2e Kamer en tenslotte Minister van Koloniën in het kabinet van Van Tienhoven. Na de val van dit kabinet onderneemt hij een reis naar Brits-Indië en overlijdt daar. Zijn vrienden laten een graf ontwerpen door de bekende bouwmeester Cuypers. Het graf bleek een paar jaar geleden nog steeds in goede staat te zijn op het kerkhof van Calcutta.

Gijsberts zusters zijn beide hofdames geweest van Koningin Sophie, de eerste vrouw van Koning Willem III. Vele jaren later wordt Pauline de Beaufort grootmeesteres van Koniging Emma, de tweede vrouw van Willem III. Ter nagedachtenis aan hun broer brengen de zusters een plaquette aan in de Hervormde kerk van Heerde.



https://www.kasteelvosbergen.nl/geschiedenis