De Kiefskamp is een kasteel in het dorp Vorden, in de Nederlandse provincie Gelderland.

De Kiefskamp is het enige kasteel in Vorden dat niet uit de Middeleeuwen stamt: het huidige huis werd in Louis XVI-stijl gebouwd in 1776. Het landgoed grenst aan het landgoed van Kasteel Vorden en wordt omgeven door lanen, loof- en naaldbos en wat heide. Tegenover het huis is de oprit, met links en rechts daarvan een weiland, waarachter twee kleine boerenhuizen staan.

Het ligt te midden van een kampenlandschap en wordt voor het eerst in 1626 genoemd. Het landgoed is een samenvoeging van de landgoederen Kieftskamp, Nyenhuis en Waerle. Later werden nog gronden toegevoegd door verdeling van markegronden van Linde, Mossel en Delden.

In 1743 werd het landgoed gekocht door Gerrit Ravenschot, een landmeter en architect. Hij liet het beheren door zijn schoonzoon Johan Hendrik Brass, die ook andere landgoederen in de buurt beheerde. Na het overlijden van zijn schoonvader liet Brass het huidige huis bouwen.
De volgende eigenaar was de familie Storm van 's Gravesande. Na drie generaties stond het huis in het begin van de twintigste eeuw een tijd leeg. Het huis werd na de Eerste Wereldoorlog door de familie Van den Wall Bake gekocht.

In landgoed werd sinds 1919 bewoond door het echtpaar Van den Wall Bake - del Court van Krimpen. Zij lieten aan de achterkant door architect Samuel de Clercq het huis ruimer maken. Er was ruimte voor een eigen elektriciteitsopwekkingssysteem, uniek voor die tijd. Dit systeem wordt op dit moment (2017) gerestaureerd in een erfgoedmuseum. Hun zoon mr Rudolf A. van den Wall Bake (1912-2003) en zijn echtgenote Jkvr. Digna Snouck Hurgronje (1919) waren de volgende bewoners. Hij was van 1966-1974 voorzitter van het Geldersch Landschap.

Boven de voordeur is een steen aangebracht, Kiefskamp staat er, geschreven dus zonder t. Dit, omdat de bewoners zelf altijd spraken over 't Kiefskamp.

De Kiefskamp is nu eigendom van Het Geldersch Landschap.



Huis Kiefskamp

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

Het gemeentehuis van Vorden was gevestigd in een historisch pand. Min of meer uit de nood geboren had de gemeente kasteel Vorden sinds 1974 in eigendom. Na de zoveelste restauratie werd het kasteel in gebruik genomen als huis der gemeente en werd kasteel Vorden het visitekaartje van Vorden. En wat nog belangrijker is: door dit gebruik werd het kasteel voor verval behoedt en voor het nageslacht bewaard.

Steven van Vorden

Kasteel VordenOmstreeks het jaar 1300 schijnt het kasteel er al gestaan te hebben, want dan verschijnt Steven van Vorden in de archieven, die met zijn vrouw Maria het huis overdraagt aan hun oom Dirk van Vorden. Het kasteel vererfde op enkele nakomelingen en kwam zo in 1405 in handen van Jacob van Hackfort, waarmee een nieuwe naam op Vorden verscheen. Omstreeks 1560 ontstonden problemen rond de erfopvolging, die door het Hof van Gelderland moesten worden opgelost. Pas in 1620 deed het hof een uitspraak en bepaalde dat ene Adolf Ripperda de rechtmatige erfgenaam van kasteel Vorden zou zijn. Hij trof het niet. De Tachtigjarige Oorlog was aan de gang. Troepen in Staatse dienst vielen in 1580 het kasteel aan, waarna het werd bezet. Enige tijd later brak er brand uit in het kasteel, waardoor het vrijwel onbewoonbaar werd. Pas omstreeks 1600 was het kasteel weer voor bewoning geschikt. Ook één van de volgende nakomelingen beleefde weer zware tijden op Vorden. In 1666 wordt het kasteel opnieuw door militairen bezet, nu door de troepen van de bisschop van Munster, Christoph Bernhard van Galen, de beruchte 'bommenberend'.

Erfopvolgingsproblemen

Omstreeks 1765 ontstonden er weer erfopvolgingsproblemen. Ten slotte kwam het kasteel in handen van de eigenaar van kasteel Verwolde, die daar echter bleef wonen. Kasteel Vorden werd verhuurd. Het kasteel raakte daardoor in verval, maar de bekende dominee Craandijk, die in de achttiende eeuw door de Gelderse dreven trok, vond het 'met zijn verveloze luiken half gesloten' eigenlijk nog wel mooi. Maar gelukkig voor Vorden kwam er uitkomst. Paulus Anthony van der Borch trouwde een meisje van Nagell en wilde zich op kasteel Vorden vestigen, maar daarvoor moest het kasteel een rigoureuze verbouwing ondergaan. Een van de meest belangrijke wijzigingen was wel dat de ingang werd verplaatst naar de achterzijde.

Gemeente Vorden

Een kleinzoon van Paul Antony erfde ten slotte kasteel Vorden in 1954,maar hij zag geen mogelijkheden het huis te gaan bewonen en besloot tot verkoop over te gaan. Het kasteel kwam, in handen van een exploitatiemaatschappij, die echter geen vergunning kreeg om het terrein te gaan verkavelen. Het huis verviel intussen en kwam ten slotte in handen van de stichting Het Geldersch Landschap, die het landgoed met het kasteel onmiddellijk doorverkocht aan de gemeente. En daarmee was kasteel Vorden gered voor de toekomst.

Indeling kasteel Vorden

Kasteel Vorden is gebouwd in een L-vorm op het noordwestelijke deel van een vierkant grondplan van circa 22 x 22 meter. Op de noordwestelijke hoek bevindt zich een vierkante toren, voorzien van een zadeldak. Tussen de twee vleugels is een ronde traptoren gesitueerd, waarop een met leien gedekte spits is aangebracht, die het kasteel een karakteristiek aanzien geeft. De brug over de gracht aan de noordzijde, die toegang gaf tot de vroegere ingang, is in zeer slechte staat, maar de toegang tot het gebouw bevindt zich nu bij de traptoren. Buiten de omgrachting van het hoofdgebouw bevinden zich nog enkele bijgebouwen. Aan de zuidzijde van het kasteelterrein stroomt de Vordense beek, die ook de gracht rond het kasteel van water voorziet.

Gemakkelijk bereikbaar

Het kasteel is gemakkelijk bereikbaar. Het ligt juist ten oosten van het dorp Vorden. Mede dankzij haar nieuwe functie van gemeentehuis kreeg het kasteel een ruime parkeerplaats. Het kasteel was van tijd tot tijd te bezichtigen en het gehele kasteelterrein was opengesteld voor het publiek.
Enkele jaren geleden kocht de Rozendaalse familie Rodink kasteel Vorden. De koopprijs was toen ruim drie miljoen euro, excl. kosten koper. In november 2005, kort nadat de familie het kasteel betrok, verscheen er plotseling een ijzeren hek bij het kasteel, dat de vrije doortocht van fietsers belemmerde. Een aantal fietsroutes moest worden verlegd.

Achtkastelentocht

Al sinds 1913 is kasteel Vorden één van de hoogtepunten van de jaarlijks georganiseerde fietstocht, de Achtkastelentocht. Dit is een 33-km lange fietstocht, die ook leidt langs zeven andere 'kastelen' in de gemeente Vorden, te weten het Hackfort, den Bramel, de Wildenborch, 't Medler, de Wiersse, 't Onstein en de Kieftskamp. De tochten worden georganiseerd in de periode van half juni tot eind augustus.

Lees Nederlandse kastelen: van motte tot buitenplaats als u meer wilt weten over de geschiedenis van Nederlandse kastelen en het leven op kastelen door de eeuwen heen.

 https://www.absolutefacts.nl/kastelen/data/vordenkasteel.htm

Kasteel Vorden

Het Onstein heeft alle uiterlijke kenmerken  van een Achterhoekse havezate, doch is het nooit geweest. Het herenhuis en de bouwhuizen apart op een eiland, omringd door grachten, dat alles zouden we kunnen bewonderen, als de toegang niet ten strengste verboden zou zijn...

Het is alles begonnen met „t guet Onstedynck“, een boerderij die in 1494 wordt genoemd met als bezitter Peter Onstedynck. Zijn nageslacht verkoopt het in 1558 aan Cornelis Anthonisz en diens schoonzoons raken het in 1559 kwijt wegens het feit dat Cornelis zich 
garant gesteld heeft voor en lening, die Thomas Gramaye ontvangen heeft. De nieuwe eigenaar is een lid van de familie Van wachtendonck, maar de weduwe van Arnold verkoopt reeds in 1619 een deel van het goed aan Hartger van Hasselholt genaamd Stockheim, die al eerder een gedeelte verworven had en daar in 1613 het tegenwoordige huis liet bouwen. Toen zal ook de meer deftige naam Onstein ontstaan zijn. Schuldeisers zorgen ervoor dat omstreeks 1654 Henrick van Westerholt, heer van Hackfort eigenaar werd.

In 1710 zien we een nieuwe eigenaar op Onstein. Het is Jan Evert ten Broeck, die het huis in 1711 drastisch laat verbouwen en het het uiterlijk geeft dat het tot 1925 zal behouden. Al vier jaar later verlaat hij dit aardse tranendal en dan vererft het op de familie Valck, die we ook al op de Wiersse tegenkwamen. Susanne van Heeckeren-Valck laat het na aan haar dochter. Assuera, die met Heilwich Derk van Lynden trouwt. De Van Lynden's verkopen Onstein publiek in 1770 en koper wordt Tiberius baron van Harinxma thoe Heegh, gehuwd met Maria Geertryd Louise van Grotenhuis. Na haar dood hertrouwt hij Maria Ursula van Oldeneel en zijn dochter Hendrica Arnolda Maria Louisa laat zich schaken door Ernestus van Grotenhuis.

Financiële problemen ontstaan door zijn royale wijze van leven en in 1825 moet tot verkoop worden besloten, die Theodorus baron van Lamsweerde als nieuwe eigenaar oplevert. De familie van Grotenhuis blijft wonen op 't Onstein en wanneer Marianne van Grotenhuis in 1839 in het huwelijk treed met Abraham Adriaan Stoop, koopt laatstgenoemde het landgoed terug. Ook hij kan het niet bolwerken en in 1852 wordt het goed wederom verkocht, nu aan Jhr. Alexander van der Heyden van Doornenburg.

Diens zoon Alexander verkocht het landgoed in 1961 aan M.J.A.M. Janssen, die terreinen zocht voor zijn beleggingsmaatschappij. Die liet één der koetshuizen verbouwen tot week-end-huis, maar tot restauratie van het kasteel is het nooit gekomen, ook weer door geldelijke problemen.

Het Onstein, toen ondergebracht in „De Eekhoeve“ B.V., werd in 1978 overgedaan aan de heer H.D. Melchers, die het gebouw, dat zo'n twintig jaar leeggestaan had, een grondige restauratie liet ondergaan. Nodig was die wel, onder meer was de achtergevel verzakt. Het uit 1711 daterende huis werd in 1925 ingrijpend verbouwd. Toen werd een ander dak gemaakt, dat met leien in plaats van pannen gedekt was en er werd een klokkentorentje geplaatst. De privaattoren tegen de rechterzijde werd verhoogd tot boven de daklijst.

Een sieraad van het huis is het “grand-canal” erachter.

http://www.kasteleningelderland.nl/Kastelen/onstein.html

Kasteel Onstein

Hackfort Castle is a castle in Vorden, in the Dutch province of Gelderland. The castle is owned by the Vereniging Natuurmonumenten, The Association for the Preservation of Natural Monuments.

Architectural history

In 1392, the lending register of the lords of Bronckhorst mentions "Hacforden", a house with an outer castle and canals. Hackfort Castle's earliest known history can be traced back to 1324, when the Lord of Bronckhorst commissioned the build of a castle. It was largely destroyed by Spanish troops in 1586 during the Eighty Years' War. It was rebuilt in 1598 by Borchard van Westerholt. The castle was considerably rebuilt in 1788 by Borchard Frederic Willem van Westerholt. The new structure had a tighter façade with large windows and cross windows with window shutters at the bottom. The gatehouse was demolished, so that the view of the now symmetrical facade and the landing became unobstructed. The canals were also filled in. The castle is surrounded by forests and meadows and includes the watermill of Hackfort.

Owners

In 1324, a Willem van Bronckhorst sells a good in "Hacvorde" to Jacob van der Welle, who then went on to call himself Van Hackfort. Leenheer remained the Van Bronckhorsten until 1702. In 1581, it came to the Van Raesfelt family via the heiress daughter Jacoba van Hackfort. In 1602, through their daughter Margarethe, the succession to her cousin Borchard van Westerholt, who had rebuilt the castle before her death. It remained in the possession of the barons Van Westerholt for centuries.

When Borchard Frederik Willem, the second-generation generation from the Westerholt family, died in 1934, he left his five children as heir. They were all unmarried except for Clara. Clara was huddled in 1935. Her brother and three sisters remained owners for a quarter each. In 1964 'freule sister' died from The Hague. She gave her quarter to Natuurmonumenten. In the same year her brother Arend made a will in which he also left his quarter at Natuurmonumenten. Arend and his sisters continued to manage until the last heir died. Arend died on October 8, 1970, his sister freule Emma on November 28, 1971. Sister Sannie was then the only person in charge of Hackfort. Freule Sannie was the last Westerholt to die on April 14, 1981, with which Hackfort became wholly owned by Natuurmonumenten.

Hackfort Castle


Kasteel Den Bramel aan de Almenseweg 45 is een van de acht kastelen van Vorden. Het kasteel dankt haar naam aan Gerrit den Bramel, die ook wel Gerrit van Bramelen werd genoemd. Hij bezat het kasteel in 1396. Dit middeleeuwse kasteel werd in de achttiende eeuw verbouwd tot een statig buitenhuis.

Storm van 's-Gravesande
Den Bramel werd tussen 1720 en 1726 in de huidige vorm verbouwd. In 1824 kwam de buitenplaats in het bezit van C.J.J. Storm van 's-Gravesande. Hij liet een aantal veranderingen aanbrengen. Omstreeks 1868 werd dit huis voorzien van een trapgevel in de stijl van de neorenaissance. In 1881 plaatste men het opvallende torentje en werd het dak met leistenen afgedekt. De familie Storm van 's-Gravesande verkocht het huis in 1897 aan de uit Duitsland afkomstige Heinrich Thate.

Thate
Thate belastte zijn zoon Wilhelm Julius met de exploitatie van het landgoed. Het voorplein werd opnieuw ingericht en men bouwde enkele nieuwe opstallen, zoals een houtschuur en een dienstwoning. Dit gebouw uit 1907 staat aan het begin van de oprijlaan naar het huis. Het negentiende-eeuwse kasteelpark werd door bebossing in de twintigste eeuw minder open. Het landgoed is opengesteld voor het publiek. Het buitenhuis en de omringende tuinen zijn niet toegankelijk.

Kasteel De Bramel

De Wiersse lies in the east of the Netherlands in the Achterhoek (Back Corner) of the province of Gelderland. The house and garden are at the centre of a modest estate of 300 ha, handed down since 1678 from generation to generation by the family which still lives in the house and manages the garden and estate.

A house has existed here since the Middle Ages. The milling and fishing rights on the slow-moving stream that bisects the garden date from before the 17th century. The inner and outer moats are for protection against robbers, hares, roedeer and late frosts – as well as for prestige. Oaks have been planted, with beech, around the house, since time immemorial.

One of the strongest characteristics of de Wiersse is continuity. It has been run and lived in by related families since 1678, the year in which Louis XIV abandoned his attempt on the Netherlands.

The continuity of ownership dates from the purchase in 1678 by Enno Matthias ten Broeck, who came from a family of Zutphen burgermasters. In the following century his heiress married Ludolph van Heeckeren of Waliën, Kamferbeek and Kemnade.

The Van Heeckeren family divided its time between their town houses in Zutphen and their country estates in the summer. The 4½ha inner garden is bounded by an outer moat. It contained an orchard to the west of the house and to the east a formal garden from which two small statues and parts of a fountain survive. The 12ha outer Pleasure Grounds have evolved into the present Wild Garden beside the stream and around the early fish and mill ponds. A double approach avenue gave place in 1842 to groups of oak, American oak and beech, which now reach more that 30 metres high.

After 1855 the family inheritance continued through Jacoba van Heeckeren who married the half-Irish J.B. van Limburg Stirum. Their youngest daughter, Aurelie, married Victor de Stuers, who between 1875 and 1900 initiated a national structure for museums, archives and monuments and organised the building of the Rijksmuseum. After he retired and became a member of parliament he restored the predominantly early 18th century character of their country house.

De Stuers’s only child Alice designed the formal Rose Garden, at just 17 years old, on the site where the Van Heeckeren’s formal garden had stood a hundred years earlier. Shortly after, in 1913, Alice added the Sunk Garden and the present Kitchen Garden.

Between 1918 and 1958 Alice’s husband, W.E. Gatacre, applied his sportsman’s and soldier’s eye, as well as his childhood memories of family demesnes in the south-east of Ireland and in Shropshire to transform the structure of the Wild Garden and the Park and to integrate them with the surrounding 300 acre estate by means of broad views and narrow percées. Different visual experiences are encountered unexpectedly. Vistas, a formal or romantic focus on a statue, stone steps, a baroque gate, a bench or a yew figure suddenly appear. Bridges cross the slow-flowing stream in which trees and sky are reflected. The park flows subtly into the small scale landscape of tenanted farms whose high-pitched roofs can be glimpsed between woods of oak and pine, coppice and orchards, alternating with low lying meadows and gentle ridges of arable land.

Since 1978 development has continued under Alice and W.E. Gatacre’s son E.V. Gatacre, born at de Wiersse, and his wife Laura, born on Exmoor in England. The naturalising of ferns and bulbs in the Wild Garden begun by W.E. Gatacre and Alice between 1918 and 1928 has been continued by E.V. and Laura Gatacre since 1978, together with the planting or replanting of trees and shrubs. The borders and kitchen garden, neglected in the war and during the difficult post-war years, have been further evolved under Laura’s care, after she had improved the condition fo the sandy, acid soil into good condition with a regularly applications of a mixture of the estate’s own leaf mould and cow manure.

Fruit and vegetables are grown organically in the revived Kitchen Garden, between perennials and annuals intended for planting out and cutting flowers.

Meadows alternate with ridges of farmland separated by woods, coppices and watercourses, providing an ideal habitat for flora and fauna; from the broadleaved helleborine to the white admiral, from the barn owl to the viviparous lizard.

The steep pantiled roofs of the estate’s farms are supported on oak posts and beams, often dating from the 17th century or earlier. The up-to-date dairy-farming buildings are anchored in the landscape by orchards, spinneys and avenues. For more than a century and a half the farm shutters have been painted blue-green with a white moulding, a pattern distinctive to the estate. The same blue-green is used for gates and benches in the garden.

An illustrated publication De Wiersse a selection of the plants gives a good indication of the richness of the flora – indigenous and introduced – trees, shrubs, climbers, perennials, bulbs and ferns – listed under each area of the garden and immediate park.

http://www.dewiersse.com/en/history/

De Wiersse Castle


Wildenborch was once a notoriouscastle owned by robber barons, the Lords ofWisch. These robber baronswere a constant annoyance to the Dukes of Guelders. The castle subsequently passed into the hands of the Staring family, one of whom, Antoni, gained particular fame as a poet. His descendants still live in the former castle.

Robber barons
The earliest mention of Wildenborch Castle was in 1372, when it was owned by Sweder Rodebaert van Wisch. The Lords of Wisch also owned Wisch Castle in Terborg. They gained a dubiousreputation as robber barons and in 1490, the citizens of Deventer had had enough. They laid siege to Wildenborch Castle while the people of Zutphen stormed Wisch Castle in Terborg. Their efforts however, were in vain. Charles, Duke of Guelders made three attempts of his own to capture the castle, but Johan van Wisch did not surrender until 1512.

Staring
By the 18th century the castle had fallen into disrepair and it was sold in that state to Damiaan Hugo Staring (1736-1783) in 1781. Staring had been shipwrecked as a 15-year-old midshipman and forced to live in slavery for a yearin Algeria. He subsequently rose to the rank of captain and provisions master for the Dutch East India Company on the Cape in South Africa. He bought Wildenborch Castle with thefortune he had amassed and extended the gatehouse – the only part of the castle still inhabitable– with two new wings.

Poet
Damiaan’s son, Antoni Staring (1767-1840), filled and planted most of the surrounding marshland with deciduous trees. An agricultural innovator and Mayor of Laren, Antoni Staring actually became more famous for his poetry. His son, Winand, was the founding father of geology and agriculturein the Netherlands whilst his daughter, Constancia, built the celebrated Staring Pavilion.

Only 300 ha of the once 600 ha estate remain. One of Staring’s descendants still lives in Wildenborch House and the woods on the estate are open to the public on certain days, as are the gardens.


https://excitinghistory.com/de-middeleeuwen/vorden-wildenborch

Kasteel De Wildenborch

Huis Baak is een kasteel en landgoed binnen de dorpsgrenzen langs de weg naar Wichmond in Baak, in de Nederlandse provincie Gelderland.

Baak ligt bij Vorden en in de buurt van Zutphen. Hier bevindt zich de historische buitenplaats Huis Baak. Het huis zoals wij het nu kennen, kreeg zijn vorm tijdens de 18de eeuw door toedoen van de adellijke familie Van der Heijden, die tussen 1691 en 1868 eigenaar van het huis was met daarbij circa 2.000 hectare land. De baronnen Van der Heijden waren katholiek en bleven dit na de Reformatie. Zij waren zeer verbonden met de Orde der Jezuïeten en ook talrijke andere kerkelijke hoogwaardigheidsbekleders vonden steevast een warm welkom op Huis Baak. De goede band met de R.K. kerk bleek ook uit het testament van de laatste telg van dit geslacht. Hij stelde na zijn overlijden 50.000 gulden beschikbaar voor de nieuwbouw van een R.K. kerk in het dorp. Boze tongen beweren dat de totstandkoming van die laatste wil niet helemaal koosjer zou zijn verlopen maar de kerk kwam er wel. Een kerk ook die in geen verhouding stond met het geringe inwonertal van het dorpje.

Via het testament van August Willem Alexander van der Heijden werd Baak het bezit van barones Engelbertha van Middachten tot Frieswijk (1835-1890). Zij huwde Gerardus Antonius Helmich (1828-1892), waardoor leden van de familie Helmich de zorg voor Baak 88 jaar droegen. Het katholieke bleef. Het echtpaar Helmich-Van Middachten kreeg twaalf kinderen, waarvan drie dochters het klooster ingingen en vijf zonen ongehuwd op Huis Baak bleven wonen. Bij testament was bepaald dat de oudste zoon van een mannelijk gehuwde Helmich het bezit zou verwerven. Dit was Werner Bernard Helmich, de vader van de auteur. Op grond van financiële afwegingen besloot hij Huis Baak met wat omringende terrein in 1956 te verkopen aan de congregatie Dochters van de Liefde van de Orde van de Heilige Vincentius van Paolo. Dit zijn de nonnen met de bekende gevleugelde en gesteven kappen. De nonnen vestigden hun noviciaat op Baak en zouden 23 jaar op Baak blijven. Weer later streek de oecumenische Focolarebeweging Mariapoli hier neer. Zij gebruikten het huis van 1983 tot 2007. Nu is Huis Baak het bezit van Ellel Ministeries, een interkerkelijke organisatie van Britse origine. De familie Helmich is nog altijd eigenaar van de Baakse Bossen en verpacht in dit gebied landerijen.

De publicatie biedt vooral aardige verhalen over de jongste geschiedenis van Huis Baak en gaat meestal in op gebeurtenissen in de 18de, 19de en vooral 20ste eeuw. Over de vroegere (bouw)geschiedenis van Baak geeft dit boek niet veel informatie. De inhoud heeft meestal betrekking op wetenswaardigheden rond Huis Baak in relatie met de familie Helmich, de bouw van de (te grote) Rooms-Katholieke kerk van Baak (dankzij schenkingen van de families Van der Heijdens en Helmich) en in het algemeen op de relatie tussen bevolking van Baak en de heren van Huis Baak. Het geheel is voorzien van foto’s, krantenknipsels en enige kaarten. 

https://www.skbl.nl/verhalen-rondom-huize-baak/

Huize Baak

The history of Ruurlo Castle is inextricable from the history of the noble Van Heeckeren family, who managed the castle and the estate from the beginning of the 15th century through to 1977. Since 2012, and thanks to the dedication of local patronHans Melchers, this impressive castle has been given a new lease of life as a museum.

History
Ruurlo Castle is of a venerable age, appearing in archives from as early as the 14th century when it was a fief of Count Reinoud I of Guelders. In the 15th century, it passed into the hands of Jacob van Heeckeren, the founder of the noble and distinguished knightly family of Van Heeckeren. One of them, William van Heeckeren van Kell (1814-1914), was director of the King’s Cabinet and Minister of Foreign Affairs. The castle stayed in the family for more than five centuries.

Bell tower

The bell tower of Ruurlo Castle with the bell on the roof strikes every half hour. The clock dates from 1760 and was restored in 2001. The timepiece with dial from 1874, manufactured by the Parisian clockwork factory of Borrel, was fully restored in 1998. The dial was then equipped with a computer-controlled operation of the winding mechanism. An automatic time control from Frankfurt ensures that the clock always runs at the same time.

King of Corsica

As befits a real castle, a real king stayed in Kasteel Ruurlo. One of the colorful inhabitants of Kasteel Ruurlo was the German-born king of Corsica, Theodor Anton van Neuhoff (1694-1756). After failing to manage Corsica (due to lack of money and internal struggles), he was driven from his island. From the mainland he made several attempts to recapture his kingdom. On the hunt for Dutch lenders, his lodging address became Kasteel Ruurlo in 1736. His stay in the Achterhoek was not entirely spotless. He is said to have killed a servant in the castle.

Architectural building history

The special feature of Ruurlo Castle is that 5 centuries of architectural building history is visible and the original floor plan is almost intact. As early as the 14th century, the name appears in the archives as property of Count Reinhoud I van Gelre. The Van Roderlo family, after which the castle is probably also named, were the first inhabitants. The current appearance of the castle dates largely from the 16th and 17th centuries.

Family Van Heeckeren

Shortly after 1400, Jacob van Heeckeren became the owner of the Castle. The van Heeckeren family is one of the oldest genera in the Netherlands. And so Jacob van Heeckeren was the founder of the noble and distinguished family of Van Heeckeren. A glorious family, because for example Willem van Heeckeren van Kell (1814-1914) was Minister of Foreign Affairs and director of the King's Cabinet. Kasteel Ruurlo remained in the possession of this family for more than five centuries.

Coat of arms of Ruurlo

The coat of arms of the village of Ruurlo is derived from the coat of arms of the Roderlo family. This weapon also showed a leaping greyhound of saber in gold.

The Van Heeckerens, who were in possession of Kasteel Ruurlo for more than five centuries, carried a red cross on a yellow field. On the castle's bell tower, a shield from the early 18th century is visible with the arms of Van Heeckeren and Van Lynden with the shield of Ruurlo as its heart shield.

SS headquarters

During the Second World War, the Germans requisitioned the castle for use as the headquartersof the German General Staff. After the liberation, it was occupied for another few months by Canadian military personnel. In 1977, the castle passed into the hands of the municipality of Ruurlo, which used it as itstown hall. When the local authorities merged in 2005, the municipality moved out of the building. In 2012, the castle was sold to Hans Melchers for €1 million and found a new useas a museum for paintings by Carel Willink, a master of magical realism. The paintings are from the art collection of the bankrupt owner of DSB Bank, Dirk Scheringa.

Estate

A large part of the present castle dates from the16th and 17th centuries. It is surrounded by a magnificent estate with a number of exceptional features. The Orangery from 1879 was badly damaged during the war and subsequently demolished, but it was rebuilt in 2002 and is now a popular wedding location. The estate is also home to a famous maze, which was declared the world’s largest by the Guinness Book of Records in 1996. The maze was created by Lady Sophie van Heeckeren in 1890.

https://www.museummore-kasteelruurlo.nl/en/history-ruurlo-castle

https://excitinghistory.com/buitenplaatsen-en-landgoederen/kasteel-ruurlo-ruurlo

Kasteel Ruurlo

Huis 't Velde is een statig wit landhuis ten oosten van Warnsveld, dat sinds 2005 deel uitmaakt van de gemeente Zutphen, in de Nederlandse provincie Gelderland. De geschiedenis van deze voormalige havezate gaat terug tot minimaal 1326 en heeft prominente bewoners gekend zoals Arnold Joost van Keppel (eerste graaf van Albermarle). Het huis wordt beheerd door de stichting Het Geldersch Landschap en is sinds 1976 in gebruik door de School voor Politie Leiderschap (SPL) als conferentie- en studiecentrum.


Middeleeuwen
De vroegste vermelding dateert uit 1326 als Gelders leen waarbij Hendrik van Suderas wordt genoemd als eigenaar van "'t goet ten Velde". Verder zijn in de kelder van het huis restanten gevonden van een klein middeleeuws gebouw, maar het huis is in deze periode nog van geen noemenswaardig belang.

Middeleeuwen

De vroegste vermelding dateert uit 1326 als Gelders leen waarbij Hendrik van Suderas wordt genoemd als eigenaar van "'t goet ten Velde". Verder zijn in de kelder van het huis restanten gevonden van een klein middeleeuws gebouw, maar het huis is in deze periode nog van geen noemenswaardig belang.

Bentinck

Pas in de zestiende eeuw ontstaat de basis van het huidige huis wat onder andere nog te herleiden is uit stijlelementen zoals de driehoekige frontons met schelpmotieven in de gevel van het oudste deel van het hoofdgebouw bij de entree. Bij een restauratie in de jaren 60 stuitte men op deze en andere renaissanceversieringen en heeft men ze zodanig in de restauratie verwerkt dat ze zichtbaar zijn gebleven.

In 1516 komt 't Velde in het bezit van het geslacht Bentinck wanneer Catharina Leerinck, de echtgenote van Hendrik Bentinck het goed erft van haar broer Andries. Hoewel het geslacht pas in de achttiende eeuw zijn hoogtijdagen viert was deze Hendrik Bentinck (het geslacht kent vele Hendri(c)ken) als rentmeester van de hertogelijke domeinen op de Veluwe beslist al een vooraanstaand man.

Rond 1597 laten Johanna Bentinck en haar man Gosen van Lawich het huis grondig verbouwen waarbij vrijwel zeker de complete oostelijke vleugel inclusief het achtkantige torentje aan de voorkant is aangebouwd. Waarschijnlijk stammen ook de trapgevels aan de achterzijde uit deze periode. Omdat het huis zich daarmee aan voor- en achterzijde met twee volledig verschillende bouwstijlen presenteert wordt het ook wel "het huis met de twee gezichten" genoemd.

Van Keppel

In 1691 komt het huis in het bezit van Arnold Joost van Keppel tot Voorst, graaf van Albemarle die rond dezelfde tijd op het iets noordelijker gelegen landgoed van zijn voorouders in Eefde ook Huis De Voorst laat bouwen. Graaf Arnold was zeer intiem bevriend met koning-stadhouder Willem III en kon daarom de stadhouderlijke architect Daniël Marot en Jacobus Roman die ook aan Paleis Het Loo hadden gewerkt inschakelen bij de bouw van Huis De Voorst - er ontstaat een kleine replica van Het Loo die, mede vanwege de tuinen, ook wel "het Versailles van de Achterhoek" wordt genoemd.

Rond 1700 laat hij ook het oude hoofdgebouw van Huis 't Velde, waar inmiddels zijn moeder woont, naar het westen verlengen en wordt de hele zuidelijke hoofdvleugel onder één dak gebracht. Omdat de zeventiende-eeuwse trapgevels aan de achterkant intact worden gelaten behoudt het huis daar deels het karakter van een havezate. Algemeen wordt aangenomen dat Daniël Marot ook bij deze verbouwing betrokken is geweest en dat onder andere de twee met acanthusmotieven gesierde schouwen door zijn inmenging zijn aangebracht.

Van Dorth

De volgende eigenaar wordt baron Jan Adolph Hendrik Sigmund van Dorth die het huis in 1745 in zijn bezit krijgt, vader van de Freule van Dorth. In 1748 biedt het huis onderdak aan de verjaagde koning van Corsica Theodor von Neuhoff die familiebanden met Van Dorth heeft. Het gaat de Van Dorths echter niet voor de wind en in 1795 worden al hun bezittingen in beslag genomen, waarna Huis 't Velde in 1801 openbaar onder de hamer komt en gekocht wordt door Anna Aleida Bouwer, die sinds 1780 als douairière (weduwe van) Jacob Derk Burchard van Heeckeren door het leven gaat.

Van Dijk

Na aankoop door de adellijke weduwe wisselt het huis in korte tijd een aantal keren van eigenaar en komt het in 1809 in het bezit van Van Markel Bouwer en in 1816 van Van Nispen, voordat het in 1824 door mr. J.A. van Dijk gekocht wordt die er weer wat serieuzer werk van maakt. Zo worden de ramen vervangen door nieuwe in 'Empire'-stijl en wordt het huis voor het eerst wit gepleisterd. Ook wordt de balzaal opgeknapt en krijgt de hal decoratief stucwerk. Hendrik van Lunteren krijgt opdracht het park aan te pakken en verandert dit in een landschappelijke stijl.

Vanaf 1899 mag de familie van Dijk zich "Van Dijk van 't Velde" noemen en het Huis blijft nog tot 1959 in het bezit van de familie.

Huis 't Velde

De Voorst House was built around 1700 by Arnold Joost van Keppel after he had made a fortune serving at the court of Governor (Stadholder) William III.The house was nicknamed ´The little palace´ because of its similarity to William III’s Palace Het Loo in Apeldoorn. The estate’s luscious gardens on the other hand, gained it the additional moniker of ‘Versailles of the Achterhoek’.

Scandal
The Van Voorst family was originally simple landed gentry, a status that changed little when the family married into the Van Keppel line in 1565. One of the Van Keppels, Oswald van Keppel, had a rather dubious reputation for tax evasion, public drunkenness, debt and violence. According to one account in 1668, Oswald was visiting a man named Coenraad van Linden when he tore his house to pieces and gave his wife a black eye and a bloody nose.

Arnold Joost van Keppel
Oswald’s son, Arnold Joost van Keppel studied at Cambridge and served at the court of Governor (Stadholder) William III, where he quickly became one of the stadholder’s confidents. When William III became king of England in 1689, Arnold profited from this relationship and was made Baron of Ashford, Earl of Albemarle, a member of parliament, chamberlain in the royal household and a general. In order to solidify his status, he built a luxurious country house on his ancestral lands. The house was clearly inspired by Palace Het Loo in Apeldoorn and the gardens were even designed by William III’s landscape gardener.

Fire
The good fortune of the Van Keppel family proved to be short-lived and just 50 years after it was built, De Voorst House changed hands and in 1846, an investor even tore down several of the buildings. However, the biggest blow for the house came in 1943, when the main building and nearly its entire interior burned down. The fire was not a result of the war, but a careless painter. Since then, De Voorst House has been completely restored and furnished as a grand hotel, wedding and conference venue.  

https://excitinghistory.com/buitenplaatsen-en-landgoederen/huis-de-voorst-eefde