The current Kernhem House was built in 1803 on the ruins of a medieval castle and belongs to one of the oldest country estates of the Netherlands. Kernhem was a stronghold for the counts and dukes of Guelders in their perpetual battle against the Diocese of Utrecht.

War against Utrecht
In 1410, Duke Reinald IV of Guelders built a fortified manor on the grounds at Kernhem. In the previous centuries, the counts and dukes of Guelders had captured the Veluwe region from the Diocese of Utrecht, and added it to their duchy. Yet the areas on the edge of the Veluwe remained turbulent. The troops from the Duchy of Guelders and those from the Diocese of Utrecht continued to invade, plunder and destroy one another’s territories. Subsequently, castles like Kernhem were built as a means of defending the borders of the duchy.

The White Lady
There is also a legend that stems from these times about the lord of the manor's beautiful daughter who had fallen in love with a dashing knight. The knight was not an easy catch, and left on his horse, promising to marry her on his return. So she waited, and waited, year after year. She drifted around the estate, always on the look-out when horsemen rode by, but the knight never returned. After she died, her spirit could not find peace, and her white ghost is still said to be haunting the estate to this day.

House built on ruins
After the Middle Ages, the domain was expanded to include scores of farmsteads and manor houses. However, as time passed, the mighty castle fell into disrepair, and was eventually pulled down at the end of the 18th century. The current Kernhem House was built on top of the ruins in 1803, in a classical style. It served as a boarding school for girls from upper-class families for a long time during the 19th century, but fell to ruins again in the 1970’s. At this point, the owner, Sophie, Countess of Bentinck, bestowed the house to the municipality of Ede who carried out an extensive restoration. Now Kernhem House is a popular venue for weddings and cultural events.

https://excitinghistory.com/de-middeleeuwen/huis-kernhem-ede

Kernhem House

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

Periode: 1325 -  heden
Plaatsaanduiding: Edeseweg, Bennekom

Hoekelum kent een rijke en lange historie; het oudste stenen gebouw ter plekke dateert uit ca. 1325.  In 1396 werd het kasteel bewoond door ene Randolf de Jager, de eerste bekende jagermeester van Hoekelum. In die tijd was het ‘alde goet tot Hoeckulem’ vele malen groter dan dat het nu is, wel zo'n 2000 hectare.
De familie de Jager had naast het kasteel ook het bijbehorende koetshuis, een boerderijtje, een herenhuis, de kapel, het prieel en de ijskelder in bezit. Rond 1400 is de naam ‘van Hoekelum’ in gebruik genomen door de familie. Het was een leen van de hertog van Gelre en aan dit leen was het erfelijk ambt van jagermeester van de Veluwe verbonden. Aan het eind van de vijftiende eeuw ging dit ambt voor de bewoners verloren en daalde het aanzien van Hoekelum. Landbouw werd nu de belangrijkste functie van het goed.

Hessel van Lawick
Het landgoed werd in 1542 verkocht aan Hendrick van Poelwijck, die een nieuw huis liet bouwen, waarvan de keldergewelven ten dele bewaard zijn gebleven. In de zeventiende eeuw ging Hoekelum enkele keren in andere handen over. In 1695 verwerft Hessel van Lawick het kasteel en landgoed. Na deze verkoop wisselt Hoekelum alleen nog maar door vererving van eigenaar. Hessel van Lawick laat  Hoekelum na aan Sibilla Elisabeth van Balveren. Zij laat het huis afbreken en herbouwen in de huidige vierkante vorm. Hierbij wordt gebruik gemaakt van oud muurwerk. Bij deze verbouwing, in 1735, moet ook de huidige conferentiezaal gebouwd zijn. Haar wapen werd in het fronton aan de voorgevel aangebracht.

Familie van Wassenaer
In 1819 komt Hoekelum in het bezit van de familie van Wassenaer, één van de oudste adellijke geslachten van ons land. In 1846-1849 liet Otto baron van Wassenaer van Catwijk wijzigingen uitvoeren. Het huis kreeg een nieuw dak en er werd een nieuwe ingangspartij met een torentje aan de voorgevel toegevoegd. Het interieur werd rond 1914 ingrijpend gemoderniseerd.
De laatste baron van Wassenaer bewoont het kasteel tot 1946. Tijdens de oorlogsjaren tussen 1940 en 1945 wordt de familie door de bezetter gedwongen het huis te verlaten. Na de bevrijding blijkt er veel inwendige schade te zijn toegebracht aan het huis, echter veel meubilair en schilderijen zijn gespaard gebleven. Het kasteel wordt door de baron hersteld; twee weken na het herstel van het kasteel, sterft hij. Hij laat Hoekelum na aan zijn oudste dochter.

Stichting Gelderse Kastelen
Vanaf 1988 is het Landgoed Hoekelum in bezit van het Geldersch Landschap en wordt sindsdien beheerd door de Stichting Gelderse Kasteelen. Het doet dienst als conferentieoord en wordt gebruikt voor trouwerijen, partijen en recepties.
De landschappelijke aanleg van de tuinen stamt uit de negentiende eeuw. Typerend voor deze stijl zijn de slingerpaden en de gebogen waterloop. Ook de gegroepeerde bomen en parkweides met heuvelpartijen en vijvers, een rotshuisje en een paviljoen zijn in deze stijl aangelegd.
Het landgoed is vrij toegankelijk, het huis en directe omgeving zijn niet toegankelijk voor het publiek. Op het terrein van het kasteel staan een in 1852 gebouwde villa ‘Noordeinde’, het koetshuis uit 1858 en een boerderij. Het huidige terrein is ca. 112 hectare groot.

https://gemeentearchief.ede.nl/kennisbank/05-bouwen-en-wonen/hoekelum-kasteel/

Kasteel Hoekelum

Het kasteel werd gebouwd tussen 1350 en 1375.

Geschiedenis	

Het huidige kasteel van Renswoude had een middeleeuwse voorganger. Waarschijnlijk wordt in 1346 door bisschop Jan van Arkel het gebied 'Rijnswoude' van de burgers van Rhenen gekocht, met het doel het gebied in leen te geven aan zijn broer Robert. Deze Robert sneuvelt echter al een jaar later bij Luik en dan wordt diens bastaardzoon, ook Robert geheten, met het goed in 1363 beleend. Er wordt vanuit gegaan dat deze Robert de bouwheer is van het eerste kasteel, dat ook wel onder de naam Borchwal in de archieven voorkomt.
Robert had een bastaardbroer, Johan van den Borch, die hem vermoedelijk opvolgde in het leen en daarna wordt Jan van Rhijnestein, bastaardzoon van de bisschop zelf, met Renswoude beleend. Jan was ook al leenman van kasteel Rhijnestein en trouwde met Lutgard Gijsbrechtsdr. van Sterkenburgh.

Vervolgens komen we als leenman in 1381 Claes Oem tegen, die twee jaar later al weer opgevolgd wordt door Claes van Zevender. Claes trouwde met Machteld Woutersdr. van IJzendoorn en wordt na zijn dood in 1414 opgevolgd door hun zoon Willem. Hij is slechts drie jaar leenman en omdat hij geen nakomelingen heeft vererft het kasteel op zijn zus Arnolda. Arnolda trad in het huwelijk met Gerrit van Culemborg, waarmee het kasteel in deze familie komt.
Na het overlijden van Arnolda in 1423 wordt zij opgevolgd door haar zoon Gerrit. Gerrit trouwde met Margaretha Taets van Amerongen en werd in 1459 opgevolgd door zoon Gerrit. Deze Gerrit, Gerrit IV van Culemborg werd na zijn dood eerst opgevolgd door zijn zoon Dirk, maar toen deze in 1502, zonder kinderen na te laten, overleed, volgde zijn broer Willem II hem op. Willem II was nog dertien de leenman van Renswoude en werd toen opgevolgd door zijn minderjarige zoon Gerrit, die echter zeven jaar later al overleed en opgevolgd werd door zijn broer Johan. Hij is van 1523 tot zijn dood in 1558 eigenaar van het kasteel en in die periode wordt het kasteel in 1536 erkend als ridderhofstad.

Als Johan, die trouwde met Agatha van Coulster in 1558 sterft, heeft hij alleen dochters en daardoor erft zijn dochter Margaretha het kasteel. Zij trouwt met Philips van Hamale en is vijftig jaar eigenaresse van het kasteel en bij haar overlijden is haar oudste zoon inmiddels overleden en haar kleinzoon, ook Philips van Hamale geheten, erft Renswoude. Omdat de familie Van Hamale zijn bezittingen hoofdzakelijk in België had, is het kasteel Renswoude in verval geraakt. Daarom besluit Philips in 1623 het kasteel te verkopen. Dit si de enige keer dat Renswoude verkocht werd.

De nieuwe eigenaar wordt Johan van Reede. Deze gereformeerde kasteelheer vindt een kerk belangrijker dan de herbouw van zijn eigen kasteel. Het huis op zijn landgoed waar protestantse samenkomsten werden gehouden, was te klein geworden. Hij krijgt toestemming om vlakbij het kasteel een eigen kerk te bouwen. Deze fraaie koepelkerk wordt in 1641 in gebruik genomen. Vervolgens laat Johan van Reede het oude slot afbreken en het nieuwe, huidige kasteel bouwen. Het kasteel werd waarschijnlijk gebouwd door de Utrechtse bouwmeesters Gijsbert Theunisz. van Vianen en Pieter Jansz. van Cooten. In de muur van het kasteel is een wapensteen aangebracht met het jaartal 1654; in dat jaar zal de herbouw van het kasteel zijn afgerond.

Na het overlijden van Frederik Adriaan blijft zijn weduwe nog tot haar dood in 1754 op het kasteel wonen. Omdat het echtpaar geen kinderen heeft, vererft het kasteel op een achternicht: Maria Jacoba Pijnssen van de Aa, die inmiddels weduwe is van Leonard Taets van Amerongen.

Hiermee komt het kasteel in bezit van de familie Taets van Amerongen. Als de nieuwe eigenaresse na twaalf jaar sterft, neemt haar tweede zoon Gerard Maximiliaan Taets van Amerongen, Renswoude uit de boedel. De nieuwe eigenaar is niet Oranjegezind en daarmee patriot, wat tot gevolg had, dat toen het Pruisisch leger ons land binnenviel, hij naar Frankrijk moest vluchten, waar hij in 1788 in Douai overleed, terwijl zijn weduwe Catharina Johanna Mossel in 1795 in Antwerpen overleed.

In 1802 keert de jongste zoon van voorgaand echtpaar, Joost Gerard Baron Taets van Amerongen, terug naar Nederland en uit de nalatenschap van zijn ouders neemt hij kasteel Renswoude. Omdat hij twee oudere broers heeft en drie jongere zussen gaat hij de verplichting aan dat hij in twaalf jaar tijd vijf zesde van de waarde van het kasteel aan hen uit zal betalen. Mogelijk om dat geld op te brengen heeft hij geprobeerd het kasteel te verhuren; dit blijkt uit een advertentie in de Oprechte Haarlemmer Courant uit 1805. 

In 1816 trouwt hij met Clasina Cornelia van Nellesteyn en ze gaan in het kasteel wonen. Clasina Cornelia is een dochter van de heer van Broekhuizen. Tijdens de vierendertig jaar, die ze op het kasteel wonen laten ze het huis moderniseren en een park in Engelse landschapsstijl aanleggen.

Joost Gerard sterft in 1850 en wordt opgevolgd door zijn zoon Maximiliaan Jacob Leonard Taets, die meet dan vijftig jaar heer van Renswoude was. Hij trouwt in 1848 met zijn nicht Henriëtte Jaqueline Wilhelmine Huydecoper. Door dit echtpaar wordt het kasteel verder gemoderniseerd. Het echtpaar krijgt maar één zoon en deze woont samen met zijn vrouw, Louise Henriëtte van Eeghen, vanaf 1902 tot zijn dood in 1922 in kasteel Renswoude. Zijn oudste zoon, Maximiliaan Jacob Leonard, woont er na zijn vaders overlijden tot zijn dood in 1958, waarna zijn weduwe nog in het kasteel blijft wonen.

Sinds 1968 is het kasteel ondergebracht in de familiestichting Taets van Amerongen. Het park werd overgedragen aan de Stichting Het Utrechts Landschap.

Op 28 november 1985 ging de zolderverdieping in vlammen op. Ook de drie bovenlagen van de toren en het gedeelte waar zich de eetkamer bevond, moesten het ontgelden. De brand had een schade van miljoenen veroorzaakt. Al de volgende dag begon men met het oprichten van steigers. Dit werd bereikt door de voortvarendheid van de toenmalige eigenaar, baron J.J.C. Taets van Amerongen. Ondertussen is het kasteel weer volledig gerestaureerd. Deze baron is op 16 juni 2009 overleden.

http://www.kasteleninutrecht.eu/Renswoude.htm#:~:text=Het%20kasteel%20werd%20gebouwd%20tussen%201350%20en%201375.&text=Het%20huidige%20kasteel%20van%20Renswoude,geven%20aan%20zijn%20broer%20Robert.

Kasteel Renswoude

Prattenburg is een landgoed en buitenplaats op de Utrechtse Heuvelrug in de gemeente Rhenen bij Veenendaal in de Nederlandse provincie Utrecht.

Het landgoed meet ruim 430 hectare, grotendeels bestaande uit bos. Op het landgoed staat een in 1887 gebouwd huis met kasteelachtig uiterlijk omgeven door een tuin in de landschapsstijl. Het is sinds 1694 in het bezit van de familie Van Asch van Wijck.

Geschiedenis

Het landgoed wordt voor het eerst in 1474 genoemd, wanneer Evert Zoudenbalch (1424-1503) een boerderij met landerijen onder de naam "Grootveld" koopt van Johan van Hemerten. Een kleine twintig jaar later draagt hij het over aan zijn gelijknamige neef Evert Zoudenbalch (1455-1530). Het landgoed blijft in de familie Soudenbalch tot 1598. Wanneer de boerderij precies werd vervangen door een buitenplaats met de naam "Prattenburg" is onbekend.

De laatste van Soudenbalch, Gerard van Soudenbalch, laat Prattenburg na aan zijn nicht Josina van Fladeracken, gehuwd met Jan van der Marsch. Daarna gaat het huis enkele malen door schenkingen en verkoop over in andere handen, tot uiteindelijk in 1694 de Prattenburg gekocht wordt door Jacob van Wijck. Hij is kanunnik van St. Marie te Utrecht en bewindvoerder van de West-Indische Compagnie.

Omdat Jacob ongehuwd is, laat hij het bij zijn sterven, twee jaar later, na aan zijn neef mr. Anthony van Asch van Wijck, die Raad, Schepen en burgemeester van Utrecht is. In deze familie is het huis daarna altijd gebleven. Op een afbeelding uit 1731 van Cornelis Pronk zien we eenvoudig rechthoekig gebouw van een torenachtige allure, gedekt met een zadeldak. Op de afbeelding zien we ook dat het huis een restant is van een groter huis. In die periode wordt het huis dan ook omschreven als een vervallen jachthuis.

Herbouw

In 1843 worden het huis en landgoed opgedeeld onder de zonen van Hubert Matthys Adriaan Jan: Anthony Michael Cornelis en Lodewijk Henrick. De eerste erft het huis en de tweede het landgoed, maar de eerste geeft het huis in erfpacht aan zijn jongere broer die kantonrechter te Wijk bij Duurstede is. Uiteindelijk koopt deze in 1861 het huis van zijn oudere broer.

In 1887 geeft zijn zoon jhr. mr. Lodewijk Henrik Johan Marie, die burgemeester van Veenendaal is, lid van de Tweede Kamer en lid van de Gedeputeerde Staten van Utrecht, opdracht aan architect E.G. Wentink uit Schalkwijk het tegenwoordige huis te bouwen. Wentink kreeg de opdracht het huis van kantelen en torentjes te voorzien, waardoor het een kasteelachtig aanzien kreeg.

Drie jaar later erft hij het huis van zijn vader en sterft zelf in 1934 en laat het na aan zijn zoon jhr. mr dr. Lodewijk Henrick Karel Cornelis van Asch van Wijck, procureur-generaal bij de Hoge Raad.

Het huis
Het kasteelachtige huis Prattenburg werd in 1887-1890 in eclectische stijl gebouwd op de plaats van het voorgaande huis, dat in oorsprong waarschijnlijk dateert uit de late 16e eeuw of vroege 17e eeuw. De woontoren rust waarschijnlijk op 15e- en 16e-eeuwse fundamenten. E.G. Wentink was de architect van het huis en interieur.

In de gevels bevinden zich onder meer het familiewapen Van Asch van Wijck met de spreuk 'Ore et corde idem', evenals twee cartouches met de jaartallen 1694 en 1887 en een raampje met fronton waarin het jaar van de verbouwing, 1956, wordt vermeld.

In 1956 werd het huis gerestaureerd en verbouwd door de architect J.B. van der Haar. Hij verving de oorspronkelijke hoofdingang in de toren op de noordwesthoek door de huidige entree. Tevens werd het huis voorzien van waterleiding, elektriciteit en centrale verwarming.


Huis Prattenburg

Doorwerth Castle (Dutch: Kasteel Doorwerth) is a medieval castle situated on the river Rhine near the city of Arnhem, Netherlands.

History
The original castle, probably wooden, is first mentioned in 1260 when it was besieged and burned to the ground, after which it was rebuilt in stone. In 1280 this second castle was again besieged and this time the bailey was burned down. This castle probably consisted of a simple hall-keep, two stories high with 1.20 meter thick walls, and featured a surrounding moat which was fed by the nearby river Rhine.

During the 14th century the castle was continually enlarged. Doorwerth Castle was originally the property of the Van Dorenweerd family. In 1402 Robert van Dorenweerd dedicated the castle to the Count of Gelre, Reinald IV. In return Robert was granted the castle and its land in fief. Around the middle of the 15th century the castle was enlarged again, this time by knight Reinald van Homoet, the 10th Lord of Dorenweerd, who was also the owner of Doornenburg Castle.

Doorwerth Castle reached its largest form just after the middle of the 16th century under Daem Schellart van Obbendorf, the 15th Lord of Dorenweerd. He made the castle and the group of buildings on the bailey into a unity and adjusted them for more space and comfort. By 1560 Doorwerth Castle had almost reached its present appearance. Around 1637 the bailey was rebuilt to its present appearance and a dike was built around the castle to protect it from flooding of the river Rhine.

Shortly after, the castle changed ownership due to financial problems and was granted in fief to a German Count, Anton I van Aldenburg. His successors did not alter the castle or bailey but did acquire more land. At the end of the 18th century the castle was no longer inhabited, but was looked after by a steward for its owners who now lived in England.

Modern times

As a result, the castle was in a neglected state when it was bought, in 1837, by the baron JAP. van Brakell. He carried out a thorough restoration and a complete modernization of the castle. This revival of the castle only lasted for a short time; after the baron's death in 1844 the castle again fell into neglect. It remained neglected until 1910, when it was bought by retired artillery officer Frederic Adolph Hoefer. Again the castle was thoroughly restored, undoing some of the 19th century alterations and additions. After 1913 it was used as a Dutch Artillery Museum.

The castle suffered heavily in 1944 as a result of German destructiveness and Allied shelling during World War II. Directly after WW II a lengthy restoration began that lasted until 1983. By then the castle was back into its 18th-century state and was owned by the "Friends of the Castles of Gelderland" foundation who now maintain the castle as a museum.

In 1969-1970, Erik Hazelhoff Roelfzema wrote his book Soldaat van Oranje (Soldier of Orange) in the restaurant Beaulieu.

Dutch film director Stephan Brenninkmeijer was born at Doorwerth castle in 1964 and lived there until 1970.

In 2004, the Castle was investigated for the ghosts allegedly haunting it by the British paranormal television show Most Haunted.

Kasteel Doorwerth

The St. Hubertus Hunting Lodge is one of the most outstanding buildings designed by architect H.P. Berlage. In 1914, the immensely wealthy couple Anton and Helene Kröller-Müller commissioned Berlage to design them a summer residence with all the latest modern conveniences. The hunting lodge was a ‘Gesamtkunstwerk’ (collective masterpiece) which incorporated designs made exclusively for this country house: the park, the building, the interior, the furniture and even the dinner service.

The largest privately-owned country estate in the Netherlands
Anton Kröller and Helene Müller came from wealthy families of traders and industrialists. Over the course of many years, the couple bought significant tracts of land in the Veluwe region which they joined together to form the De Hoge Veluwe National Park; by far the largest, privately-owned country estate in the whole of the Netherlands. The couple commissioned the famous architect H.P. Berlage to build them a hunting lodge in the middle of the estate. Berlage was given free rein for his designs, and inspired by the story of the patron saint of hunters, Saint Hubertus, designed a hunting lodge with two wings in the shape of a deer´s antlers, and a tower in the middle representing the cross.

Kröller-Müller
Whilst Anton was out hunting for game, and money, Helene dedicated herself to contemporary art and modern architecture. She acquired an extraordinary art collection and became heavily involved with the design of the hunting lodge. No expense was spared in building the lodge and the house had its own generator for electricity, hot and cold running water, its own spring, central heating, a central vacuum cleaning system, and a lift: all the very latest gadgets of the time. 

Hunting lodge with and unusual interior
The most eye-catching aspect is the 30-metre-high watchtower that overlooks the entire estate. The building’s unusually clean lines and the use of 'honest' materials like brick, natural stone and iron is also a special feature. In the interior, the use of different coloured, specially-glazed bricks creates different atmospheres throughout. Every detail was designed exclusively for the hunting lodge, right down to the door handles and the tea service. After the Kröller-Müllers died, the national park and the St. Hubertus Hunting Lodge were opened to the public.

Jachthuis St. Hubertus

Amerongen Castle (Dutch: Kasteel Amerongen) was built between 1674 and 1680, on the site of a medieval castle that had been burned down by the French in 1673. The gardens still contain historic elements such as a conservatory dating from the 1890s. In 1918, the former German Kaiser Wilhelm II signed his abdication here and stayed till 1920, when he moved to Huis Doorn.

Amerongen Castle is one of the great Dutch houses from the 17th century. The house, garden and furnishings form a unit seldom seen in the Netherlands. Amerongen Castle has a rich family-history, going back 700 years. The owners played an important part in the national and European history.

Godard Adriaan van Reede (1621-1691) held a key-position in the insurrection against the French supremacy. As a retribution the house was burnt down by the French in 1673, but rebuilt by his wife Margaretha Turnor. The German Kaiser Wilhelm II (1859-1941) lived at Amerongen Castle for 18 months and signed his abdication here in 1918. The desk at which this happened is still part of the Amerongen collection. The house, surrounded by historical gardens, is situated in the picturesque village of Amerongen at the foot of the Utrecht Hills.

Amerongen Castle is vibrant with activities, such as (theme)tours, seasonal festivities, concerts, exhibitions and children’s activities. Visit and experience its history! An unmissable example of the Dutch Heritage.

The English Connection
Over the centuries Amerongen has had a close relationship with England, starting in 1690 when Godard van Reede a.k.a “de Ginkel” (1644-1703) won the Battle of the Boyne as commander-in-chief of King William III ’s troops .He became the 1rst Earl of Athlone.

In 1795, when the French invaded this country ,Frederik Christiaan van Reede, the 5th Earl of Athlone ,fled to England together with his friend and Stadtholder Willem V and many other noblemen. He then took the seat he was entitled to in the House of Lords. During the 19th century his sons and their descendants lived in England and visited Amerongen only occasionally.

After the -childless- death of the 9th Earl of Athlone the last , female, owner left the house in 1879 to her godson Count van Aldenburg Bentinck, who had his education in England and hired a British nanny to raise his children and grandchildren in the same spirit!

The current building was designed by the architect Maurits Post as a baroque palace for the owners Godard Adriaan van Reede and his wife Margaretha Turnor. In the main hall a central staircase with painted ceiling was built by Willem van Nimwegen. Other ornaments were added in the early 20th century by P.J.H. Cuypers. The gardens contain historical elements and the walls predate 1673. Near the entrance bridge dating from 1678 is a wooden clock tower from 1728 that contains the original clock of the same date. In the north-east corner of the gardens is an orangerie dating from the 1880s, and the north wall was raised during the period when Wilhelm II was residing there 1918-1920. He abdicated in Amerongen then moved to Huis Doorn.

https://www.kasteelamerongen.nl/en
https://en.wikipedia.org/wiki/Amerongen_Castle

Amerongen Castle 

Huis Zuylenstein (Zuylestein of Zuilenstein) was een erkende ridderhofstad in Leersum, gemeente Utrechtse Heuvelrug (provincie Utrecht).

Het huis wordt reeds vermeld in een leenregister van de Bisschop van Utrecht aan het einde van de 14e eeuw. Een van de eerst bekende vermeldingen dateert uit 1465 toen Johan van Zuylen van Natewisch ermee beleend werd. De naam was toen Sulensteyne. Bij het opruimen van het puin na het bombardement van 1945 zijn stenen teruggevonden uit die tijd.

In 1536 werd het huis als ridderhofstad Zuylestein erkend. Vanaf 1549 was Eernst van Nijenrode, burgemeester van Utrecht, de eigenaar van de ridderhofstad. Zijn dochter Geertruid erfde in 1558 Zuylestein. Zij was getrouwd met Godert van Reede van Saesfeld (1516-1585), die al eigenaar van Amerongen was. Godert en Geertruid kregen 5 kinderen. Godert wijst zijn dochter Aleida van Reede vrouwe van Zuylestein aan als erfgename van Zuylestein met als voorwaarde dat wanneer zij kinderloos blijft, het bezit aan haar broer Frederik zal toebehoren. Wanneer Frederik van Reede in 1611 overlijdt draagt zij Zuylestein over aan haar neef Johan van Renesse. De kinderen van Frederik van Reede vechten deze verkoop echter aan.

In 1611 verkreeg Johan van Renesse het kasteel, en in 1630 werd Frederik Hendrik van Oranje voor 35.000 gulden de nieuwe eigenaar. Kosten noch moeite werd bespaard om de ridderhofstad Zuylestein een voornaam uiterlijk te geven. Diverse tuinontwerpen dateren uit die tijd. Het grondgebied werd uitgebreid. Vanaf 1632 behoorde ook Leersum tot het grondgebied.

Door deze aankoop werd het in 1640 mogelijk zijn bastaardzoon Frederik lid te maken van de Utrechtse Ridderschap. Hij liet het huis verbouwen en verhoogde de toren boven de ingang. Aan de zuidkant werd een voorburcht aangelegd, en aan de oostkant kwam een poortgebouw met stallen. Het werd steeds meer een kasteel, hoewel het geen verdedigingsfunctie had. Zijn bastaardzoon werd voortaan Frederik van Nassau-Zuylenstein genoemd.

In het rampjaar 1672 werd Zuylestein gespaard voor plundering door de Franse troepen. Bijna drie eeuwen later werd Zuylestein alsnog door oorlogshandelingen verwoest toen het op aanraden van Groep Kees op 24 en 25 maart 1945 door twaalf jachtvliegtuigen werd gebombardeerd in de hoop SS commandant Martin Kohlroser te treffen. De Oberführer was afwezig.

Wat er nu overgebleven is, is een landgoed in Renaissancestijl. Het toegangshek werd gemaakt door de Roermondse architect Pierre Cuypers. Het poortgebouw en de oranjerie zijn gerestaureerd. In 1980 is er door de familie Van Aldenburg-Bentinck een landhuis gebouwd.

Huis Zuylenstein

Kasteel Geerestein is een kasteel en ridderhofstad gelegen net ten noorden van Woudenberg.

Geerestein is hoogstwaarschijnlijk tussen 1394 en 1402 gebouwd door Jacob van Zuylen van Nijevelt. Na het overlijden erfde zijn zoon Steven van Zuylen van Nijevelt, maarschalk van Eemland en raad van bisschop David van Bourgondië, Geerestein. In 1430 blijkt hij daar ook daadwerkelijk te wonen. In 1478 droeg hij Geerestein over aan zijn broer Gerrit van Zuylen van Nijevelt. Tijdens de Hoekse en Kabeljauwse twisten waren Steven, Gerrit en Jan aanvoerders van de Hoekse factie. Daarmee waren zij ook tegenstanders van bisschop David van Bourgondië. In 1482 belegerde de bisschop het kasteel en in juni van dat jaar nam hij het kasteel door verraad in. De broers werden gevangengezet op kasteel Duurstede. Na het overlijden van de bisschop David van Bourgondië in 1496 werd Gerrit benoemd tot maarschalk van Amersfoort en Eemland. De kleinzoon van Gerrit, Arend van Zuylen van Nijevelt, werd in 1546 heer van Geerestein en Hoevelaken. Hij is te beschouwen als de bouwer van het huidige Geerestein.

In 1834 heeft Hendrik Daniël Hooft het landgoed gekocht.

Op de voorgevel is een familiewapen te zien welke uitgevoerd is in de kleuren van de ridderhofstad Geerestein.

Kasteel Geerestein staat aan de Geeresteinselaan en biedt onderdak aan een architectenbureau.

Gebouwen horende bij Geerestein

Noordelijk Bouwhuis (belhuis)
Het noordelijk bouwhuis is de tegenhanger van het zuidelijke bouwhuis en staat aan de laan naar het huis. Het bouwhuis is rond 1740 gebouwd en bij een renovatie in 1834 witgepleisterd. Door het imiteren van voegen in het pleisterwerk ontstaat de indruk dat natuursteen gebruikt is. Dit bouwhuis diende als 'belhuis' waar toentertijd de jachtopziener woonde. In de periode van 1980-1985 is het bouwhuis middels een restauratie en verbouwing tot een kantoor geworden. Bij de verbouwing is het pand in de lengte gespiegeld en hiermee twee keer zo groot geworden. Het dak is een gewolfd zadeldak, met twee dakkapellen met klauwstukken en is bedekt met blauwduifgrijs gesmoorde 'oude holle' dakpannen.

Zuidelijk Bouwhuis (koetshuis)
Het zuidelijke bouwhuis is de tegenhanger van het noordelijke bouwhuis en staat aan de andere kant van de laan naar het huis. Het bouwhuis was oorspronkelijk in gebruik als koetshuis. Dit bouwhuis is net als zijn tegenhanger door de verbouwing in de periode van 1980 t/m 1985 verdubbeld en een heeft daarmee een kantoorfunctie gekregen.

Kinderhuisje Heiligerlee
Links achter het hoofdgebouw staat een kinderhuisje welke gebouwd is in de periode 1835-1850. In 1980 is het huisje verbouwd en heeft aan de achterzijde een uitbreiding gekregen. Het oorspronkelijke rieten schilddak is toen ook vervangen door een dak bedekt met blauwduifgrijs gesmoorde 'oude holle' dakpannen en een zaagrand.

Om het nationalisme een impuls te geven is rond de bouwperiode van het huisje aandacht gegeven aan de slag bij Heiligerlee. Dit is onder andere gebeurd door het plaatsen van het Graaf Adolfmonument in Heiligerlee. Mogelijkerwijs verwijst de naam van het huisje naar deze slag.

Klein-Geerestein
Toen Hendrik Daniël Hooft in 1834 het landgoed Geerestein kocht, liet hij rond 1838 dicht bij het huis de boerderij "Klein-Geerestein" bouwen. De boerderij is een folly geworden. Het heeft rondboogramen en een timpaan als gevel. Elf jaar na de bouw van de boerderij, is er in 1849 een toren naast geplaatst. In de toren is een 15e-eeuwse luidklok afkomstig uit een Brabants klooster en het wapen van de heren van Geerestein aangebracht. In de bovenste verdieping van de toren bevond zich de badkamer van het grote huis.

Aan de buitenkant heeft de boerderij op deze manier veel weg van een Engelse gotische kerk. Deze kerkfunctie heeft hij ook gehad. Hendrik heeft een periode onenigheid met de kerkenraad gehad en liet toen in Klein-Geerestein kerkdiensten houden. Dit gebeurde in de zaal boven het boerderijgedeelte. Deze zaal heeft gemarmerde muren en rondom zijn boogfriezen met wapenschildjes aangebracht. Deze wapenschildjes hebben niets met de familie van doen en zijn door Hendrik aangekocht ter versiering. Op de muren zijn ook een aantal grote wapenborden te vinden. Zo hangt er boven de schouw het wapen van W.D. Hooft en zijn vrouw W.C. Kluppel, en op een andere muur de wapens van de heren van Geerestein en de heren van Groenewoude.

Kasteel Geerestein

Zypendaal of Zijpendaal is een landhuis gelegen in het landgoed Park Zypendaal aan de noordkant van de stad Arnhem, in de Nederlandse provincie Gelderland.

Geschiedenis

Huis Zypendaal is aangelegd door de Arnhemse regentenfamilie Brantsen als buitenplaats omstreeks 1762-1764. Deze familie bewoonde dit huis tot 1926. Het werd op dezelfde plek gebouwd als waar het oude huis Zypendaal stond. In 1883-1884 werd het huis verbouwd en voorzien van een toren. Aan de voorkant werden een vestibule, een balustrade op het dak, en balkons toegevoegd. In 1900 nog werd de Rode Salon gerealiseerd in een nieuwe aanbouw. Na de Slag om Arnhem werd het huis ingericht als hospitaal voor gewonde Duitse militairen
In 1975 verwierf de Stichting Geldersche Kasteelen het huis in langdurige erfpacht van de gemeente Arnhem, op voorwaarde dat het een culturele bestemming zou krijgen. Het huis werd gerestaureerd en op de bovenverdiepingen is tegenwoordig het hoofdkantoor gevestigd van het Stichting Het Geldersch Landschap en de Stichting Vrienden der Geldersche Kasteelen, die samenwerken onder de naam Geldersch Landschap & Kasteelen. De hoofdverdieping is ingericht als museum met objecten van de oorspronkelijke inboedel waaronder de familieportretten van de familie Brantsen en het 'Mannetje van de Zyp', een beeldje van een jongen met een drinkkan. Na de restauratie werd de tuin tussen koetshuis en oranjerie opnieuw aangelegd. De tuinarchitecte M.E. Canneman-Philipse ontwierp een tuin met een gazon en rozenstruiken en langgerekte borders met een grote variëteit aan planten.

Het landgoed is vrij toegankelijk en de hoofd- (beneden)verdieping van het huis is in de zomermaanden opengesteld voor publiek.

Rijke families
Veel adellijke families uit de 18de eeuw wilden graag laten zien hoe rijk en belangrijk ze waren. Hun huizen in de stad en op het platteland waren ingericht met kostbare meubels en aan de muren hingen veel familieportretten. Elke familie had zijn eigen familiewapen, een soort logo. Deze afbeelding lieten zij bijvoorbeeld op hun servies en op portretten schilderen. De familie Brantsen bezat ook prachtige koetsen, paarden en veel personeel. Dat was niet voor alle adellijke familie weggelegd. Lang niet alle adellijke families hadden zoveel geld als de familie Brantsen.

Huisje voor kinderen
Tijdens een rondleiding door huis Zypendaal valt op dat er verschillende kamers zijn voor grote mensen: de theekamer, de eetzaal, de rode salon en de herenkamer. Maar er is geen kinderkamer en er slingert geen speelgoed rond. Achter het huis ligt tussen de bomen een kleiner huis. Dat was de plaats waar de kinderen en hun logés konden spelen. De grote mensen hadden dan geen last van hen. In dat huis kregen de kinderen ook les van de gouverneur, de huisleraar. Hij woonde in het huisje. In de rode salon zaten de familie en hun gasten ’s avonds bij elkaar om muziek te maken of te praten.

Mannetje van de Zyp
Een heel bijzonder beeldje staat in de herenkamer: het mannetje van de Zyp. Niemand weet waar het beeldje vandaan komt of hoe oud het is. Het is gemaakt van roodbruin aardewerk, terracotta, en het is waarschijnlijk uit het eind van de 16e eeuw. Volgens het verhaal zou de familie Brantsen uitsterven als het beeldje zou verdwijnen. Maar het gezellige kereltje staat er nog steeds met een grote bierpul in zijn hand.

De naam Zypendaal
Aan de tuin die bij het huis hoorde, kon je ook zien dat de familie een goede, moderne smaak had. De tuin was heel groot. De bewoners legden bosjes en slingerende paadjes aan. Ze groeven beekjes en vijvers en lieten watervallen bouwen. Zo leek het net alsof ze in een parkachtig bos woonden. Het water rondom huis Zypendaal komt van een bron die verderop ligt. Uit die bron sijpelt grondwater omhoog, dat via een beekje naar de vijver rondom huis Zypendaal stroomt. Arnhemmers noemden dit 'siepelen'. Hier komt de naam Zypendaal vandaan.
 

https://www.glk.nl/vol-verhalen/voor-kinderen/spreekbeurten/huis-zypendaal/

Kasteel Zijpendaal

Maarsbergen is een kasteelachtig landhuis en landgoed bij Maarsbergen, gemeente Utrechtse Heuvelrug in de Nederlandse provincie Utrecht.

Het land rond Maarsbergen was in de vroege middeleeuwen voor een groot deel eigendom van het riddergoed Berne bij Heusden. Ridder Fulco (Folcoldus) van Berne kreeg de goederen in Maarsbergen in bezit toen hij trouwde met de dochter van de heer van Heusden. In 1134 schonk Fulco zijn bezittingen, waaronder Maarsbergen aan de Norbertijner monniken en werd door bisschop Andries van Utrecht de stichting van een abdij bevestigd. Dit klooster werd in 1218 en 1430 verwoest en weer opgebouwd, waarna het diende als woning voor proosten die het land van de abdij van Berne huurden. Het stond daarna bekend als het Proosdijhuis.

In 1610 werd het nog vermeld als een omgrachte, versterkte boerderij met een eendenkooi (het huidige natuurgebied De Kom). Tot 1621 bleef het goed een uithof van de abdij van Berne, waarna de laatste proost wegens wanbeheer werd ontslagen.

Het landgoed ligt aan de voet van de Utrechtse Heuvelrug, op de rand van de Gelderse Vallei. De Utrechtse Heuvelrug is een stuwwal die is ontstaan in de op één na laatste ijstijd. 150.000 jaar geleden was de Gelderse Vallei het bekken van een gletsjer die zand en klei opstuwde tot een hoogte van bijna 70 meter.

Ridder Fulco koos 1000 jaar geleden deze plek om, in de woestenij een verdedigingswerk te bouwen: zijn rug tegen de heuvel en een wijds uitzicht over de vallei. Op een dag raakte hij in een zwaar gevecht en sloeg op de vlucht. Hij kwam bij de rivier de Maas en zag geen andere mogelijkheid dan met zijn paard en volle wapenrusting de rivier in te springen. De ridder bad tot de maagd Maria en beloofde zijn bezittingen aan de kerk te schenken als hij levend de overkant zou bereiken. Hij haalde de overkant en hij hield woord. Maarsbergen werd een proosdij van de Abdij van Berne.

In 1650 kocht de Amsterdamse koopman Samuel de Marez Maarsbergen. Met zijn gezin, was hij de eerste particuliere bewoner. Hij bewoonde het huis alleen in de zomer. In de winter was het hier te koud en woonde hij in Amsterdam. In de zomer was het in de stad te warm en te vies en kwam hij naar Maarsbergen.

Na de vrede van Münster werden de landerijen in 1648 door de Staten van Holland in beslag genomen. Deze verkochten het in 1656 aan de Amsterdamse koopman Samuel de Marez. Het Proosdijhuis bevond zich toen al in een zeer verwaarloosde toestand en De Marez besloot op een andere plaats een nieuw huis te bouwen, het huidige kasteel Maarsbergen. 

Tot 1764 bleef het kasteel in het bezit van de familie de Marez. Het had in de 17e eeuw al in grote lijnen het huidige uiterlijk. De twee ronde hoektorens werden in 1804 gesloopt maar in 1930 weer herbouwd.

Ten zuiden van de parkaanleg bevindt zich de Folcoldusheuvel, met het familiegraf van Godin de Beaufort.

In de 19e eeuw drukte Jan Andries Dubois zijn stempel op Maarsbergen en omgeving. Hij paste het park rond het huis aan zijn tijd aan en maakte een begin met de bebossing.

In 1882 kocht Karel Antonie Godin de Beaufort het Huis Maarsbergen met omliggende landerijen. De huidige eigenaren en bewoners van het Huis, zijn zijn nakomelingen.

http://www.landgoedmaarsbergen.nl/pg-23779-7-30720/pagina/landgoed_maarsbergen__geschiedenis.html

https://nl.wikipedia.org/wiki/Maarsbergen_(huis)