This manor house is at the centre of Almelo and its history. Even till this day it is the home of the Lord of Almelo, earl Van Rechteren Limpurg and his famlily.

Huis Almelo (Almelo House) was at the centre of Almelo’s glory days. It is first mentioned in the thirteenth century when Egbert of Almelo left in his will the legacy of his castle in Almelo on 6th June 1297. Sadly, what this original structure would have looked like is unknown. The only idea we have is from an impression of the home and its surroundings made by Jacobus van Deventer in 1560.

Later, around 1652, the original house was demolished and replaced with a new building by Zeger van Rechteren. This lavish new build saw a stately home with marble pillars at the entry and glazed tiles on the roof appear. The interior was equally exquisite with features such as Italian mantle pieces with gilded surrounds. Outside the home, two lanes were added. One surrounding the house and one leading away from the house towards the city.

Unfortunately all this beauty was to be short-lived due to the occupation of the Bishops Troops from Munster between 1665-1666. This occupation led to considerable damage being caused to the home and after the troops departed, the slow job of restoring this once impressive home to its former glory. Commissioned by Adolf Frederik the restoration work began and between 1883 and 1885 the house was fully restored and renewed. In 1883 the entrance pillars were brought forward affording valuable extra space to the ground floor and first floor of the home. An extension with service entrance was added in 1903 to the north wing of the home and finally in 1954 architect Jan Jans added a balcony to the rear of the property.

During the construction of the N36, the Huis Almelo was cut off from the rest of the estate and the main road ran right through the 2.5 kilometre Gravenallee.

https://www.visitalmelo.com/15139/15604/23795/23801/8029-Huize-Almelo/

Huis Almelo

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

Bellinckhof is een landhuis in Almelo, gebouwd in de jaren twintig van de 20e eeuw door de textielfabrikant Ten Cate.

De naam Bellinckhof is ontleend aan de voormalige havezate die vroeger op ongeveer 500 meter ten zuidoosten van het huidige huis heeft gestaan. De havezate was een borchleen van Huis Almelo en werd bewoond door het geslacht Bellinckhave en vanaf 1758 door huwelijk door de familie Du Tour. Nadat deze familie zich had gevestigd op landgoed De Woesten te Weerselo, werd het oude huis gesloopt.

Het huis

In 1913 kocht Johannes ten Cate de gronden aan de Wierdensestraat om er een landhuis te bouwen. In navolging van fabrikanten elders in Twente wilde ook hij zich met zijn gezin buiten de stad vestigen. Enkele bijgebouwen van de oude havezate bleven nog tot in de jaren twintig van de 20e eeuw bestaan, toen moesten ook zij voor een uitbreiding van het park verdwijnen. In 1917 gaf hij de architect Karel Muller opdracht een landhuis voor hem te ontwerpen in neoclassicistische stijl. Dit type landhuis werd destijds zeer gewaardeerd door zijn deftig en voornaam karakter. Karel Muller ontwierp in eerste instantie een blokvormig huis. Dit ontwerp kon schijnbaar echter niet geheel de instemming van de opdrachtgever krijgen zodat ook de architect Johan Wilhelm Hanrath bij het volgende ontwerp werd betrokken. Nu ontstond een huis op I-vormige grondslag dat duidelijke Engelse invloeden vertoont. Deze bouwstijl wordt ook wel de Um 1800 bouwstijl genoemd. In de woning is een zandstenen gedenksteen geplaatst, met in reliëf: Deze steen werd gelegd door Egbert ten Cate oud vijf jaar oktober 1919. Bij het huis horen twee identieke dienstwoningen, verdiepingloze pandjes onder schilddaken en een koetshuis met dienstwoning. Het laatste is eveneens een verdiepingloos pand met een pannen zadeldak en diverse architectonische stijlkenmerken in de vormgeving. Het huis en park zijn niet toegankelijk. De eetkamer is betimmerd met mahoniehout, de hal heeft een zwartgeaderde witte marmeren vloer en de zaal is van groene betimmering voorzien met roze zijde en behangen met familieportretten van de Ten Cates.

Op Dolle Dinsdag, 5 september 1944, vluchtte NSB-oprichter Anton Mussert naar het landhuis. Naar verluidt heeft hij hier een korte periode zijn werk uitgevoerd voorafgaand aan zijn arrestatie in Den Haag op 7 mei 1945.

Het huis wordt nu bewoond door het gezin van bankier mr. Egbert ten Cate, tevens kamerheer in Overijssel. Op 1 november 2014 woedde er een brand in het huis die het tijdelijk onbewoonbaar maakte.

Park
Aan de bekende tuin- en landschapsarchitect Leonard Springer werd verzocht een ontwerp voor het omringende park te maken. Het uitgangspunt van zijn ontwerp was dat het huis en het omringende park één geheel moesten vormen. Om dit te bereiken ontwierp hij achter het huis een hierbij aansluitende geometrische tuin met rozenperken en loodrecht op het huis aanlopende paden. Verder verwijderd van het huis werd, hierbij gebruikmakend van aanwezige natuurlijke elementen, voor een landschappelijke aanleg gekozen met slingerende paden, boomgroepen en waterpartijen. Ook de uitbreiding van het park in 1926 was van de hand van Springer. De keuze voor Springer als landschapsarchitect had als plezierige bijkomstigheid dat deze goed bevriend was met de architect Karel Muller. Vermoedelijk speelde hun beider verwantschap met de familie Gelderman uit Oldenzaal hierbij een grote rol, het maatschappelijke kringetje was destijds beperkt en zo ontmoette je elkaar als vanzelf weleens. Deze relatie bood de gelegenheid tot een samenwerking die kon leiden tot optimale omstandigheden om de beide ontwerpen op elkaar af te stemmen. Ook op andere plaatsen in Twente had dit reeds tot fraaie resultaten geleid. Diverse ontwerpen van Karel Muller werden omgeven door parkontwerpen van Springer. Hoewel de parkaanleg van de Bellinckhof in de loop der jaren sterk vereenvoudigd is, de rozenperken met de omringende paden werden vervangen door gazon, blijft het park nog steeds een fraai geheel vormen met het huis.



Bellinckhof


De Hondeborg: van burcht tot boerderij

Erve Hondeborg is gelegen op een mysterieuze plek. De boerderij is gebouwd op een heuvel omringd door eeuwenoude eikenbomen en een gracht in de vorm van een hoefijzer. Ooit stond op deze strategische verhoging langs de Azelerbeek bij Borne een heuse burcht, van waaruit ridders de omgeving controleerden. Het ging waarschijnlijk om een houten gebouw met een verdedigingstoren en een palissade, een zogenaamd mottekasteel.

Het is niet duidelijk wanneer de Hondeborg is ontstaan. Mogelijk stamde de versterking al uit de tijd van Karel de Grote, de Frankische vorst die de Saksische bevolking in de regio rond het jaar 800 onderwierp en dwong zich te bekeren tot het christendom. De naam Hondeborg zou kunnen verwijzen naar de woonplaats van een Frankische aanvoerder van een huntari of honderdschap, een gebied van waaruit de boerenbevolking een legereenheid van honderd man kon leveren.

Borg met voorburcht

De Hondeborg komt in 1333 voor het eerst in de bronnen voor. Op 24 oktober van dat jaar droegen de broers Berend en Gerard van Zebelingen hun huis Ther Hondsborch met andere bezittingen over aan bisschop Johan van Utrecht, die de politieke en kerkelijke leider van Overijssel was. Ze mochten de goederen blijven beheren, op voorwaarde dat de bisschop in geval van nood soldaten in hun huis kon legeren. Uit de oorkonde blijkt dat de Hondeborg over een voorburcht beschikte, vermoedelijk op de plek van de huidige bijgebouwen. De borg was inmiddels mogelijk gedeeltelijk uit steen opgetrokken.

De familie Van Sebelingen was een invloedrijk geslacht. Berend wordt in 1311 genoemd als schout van Twente, de hoogste bestuurlijke positie in de regio. De familie bleef onder de naam Hondeberg tot de voornaamste adellijke geslachten van Overijssel behoren. De Hondeborg zelf kwam om onduidelijke redenen in 1387 in handen van de machtige familie Van Almelo. Nadien wisselde de burcht nog diverse keren van eigenaar.

Belegerd door de bisschop van Utrecht

In 1610 werd het complex onderdeel van huize Twickel in Delden. Van de oude burcht was op dat moment al weinig meer over. Op de eerste officiële kaart van Overijssel uit 1648 staat de Hondebergh aangegeven als “ruïnen ofte vervallen adellijke huis”. Mogelijk was de burcht moedwillig verwoest. Een lijst van bezittingen van Twickel uit circa 1680 meldt: “Hondeborgh is een heel oude plaetse en door formeele belegering door de Bisschop gewonnen voor twee à driehonderd jaar.” Vlakbij de burcht lag nog een plek die “de loopgraven” genoemd werd. In een oude sage wordt de vernietiging van de Hondeborg door de bisschop van Utrecht in verband gebracht met een vete tussen de bewoners van de borg en de eigenaren van het nabijgelegen Saasveld.

Erve Hondeborg maakt nog altijd deel uit van het landgoed Twickel. De plaats is al eeuwenlang verpacht. Net buiten de gracht stond oorspronkelijk een kleine boerderij, waar enkele lapjes grond bij hoorden. De burchtheuvel raakte begroeid met “opgaande bomen”. Rond 1840 brandde het boerderijtje af. De hoogte werd toen afgevlakt en de gracht aan de noordzijde gedempt, waarna de huidige boerderij op de plek van de oude burcht is gebouwd. Tot 2012 is op erve Hondeborg geboerd. Inmiddels is het pand als woonboerderij ingericht en dienen de bijgebouwen voor de ontvangst van gasten.

http://www.ervehondeborg.nl/?page_id=137



Erve Hondeborg


Zeer idyllisch en groen landgoed, waar een katholiek schuilkerkje in het bouwhuis herinnert aan minder tolerante tijden. Een watermolen zorgde voor een extra bron van inkomsten.

Geschiedenis 

De naam van de havezate komt voor het eerst voor in 1337, wanneer er in het leenregister van Otto van Bentheim melding wordt gemaakt van de 'Hof te Vlederingen'. In 1415 werd Herman Grubbe door de bisschop van Utrecht met Herinckhave beleend.

De havezate werd achtereenvolgens bewoond door de geslachten Grubbe (van 1428 tot 1723) en Von Bönninghausen (vanaf 1723). Voor die tijd woonde het geslacht Vlethinge er ruim 300 jaar.

Ludovicus Von Bönninghausen - sinds 1869 heer van Herinckhave - was lid van Provinciale Staten van Overijssel en daarnaast gedurende 55 jaren burgemeester van Tubbergen. Omdat zijn 6 kinderen het niet eens konden worden over de verdeling van de nalatenschap, werd in 1917 besloten tot openbare verkoop van Herinckhave. Het landgoed bestond toen uit ruim 600 hectare landerijen, heide, bossen en 35 boerenhofsteden.

De havezate werd inclusief 48 hectare, teruggekocht door de 4e zoon Meinrad. Dit vormt de basis van het huidige landgoed. De in 1959 grotendeels afgebrande en sedertdien onbewoonde havezate werd in erfpacht overgedragen aan de Overijsselse Kastelen Stichting met het oogmerk deze te restaureren. Restauratie in overleg met en met goedkeuring en financiële middelden van Gemeente Tubbergen, Provincie Overijssel, Het Oversticht, IJsselcentrale NV en de Stichting Edwina van Heek, vond plaats in de periode 1976-78. De havezate is opnieuw bewoond vanaf 1978 en sedert 2012 weer door de familie Von Bönninghausen, die bovendien in 2010 het erfpachtsrecht terug kocht van de Kastelenstichting.

https://www.landgoedereninoverijssel.nl/landgoed-detail/herinckhave.html

Herinckhave

Twickel is een rijksbeschermde historische buitenplaats met 81 complexonderdelen vlak bij Delden in de buurtschap Deldeneresch, in de gemeente Hof van Twente in de provincie Overijssel. Het omgrachte kasteel vormt het centrum.

Geschiedenis

De oudste vermelding van Twickel is in 1347, als Herman van Twickelo het huis Eysinck bij Delden koopt. Dit huis wordt het latere kasteel Twickel. Achtereenvolgens wordt Twickel bewoond door leden van de familie Van Twickelo (veertiende tot en met zestiende eeuw), Van Raesfelt (zestiende en zeventiende eeuw), Van Wassenaer Obdam (zeventiende tot en met achttiende eeuw) en Van Heeckeren van Wassenaer (negentiende en twintigste eeuw). De laatste eigenares heeft Twickel overgedaan aan een stichting, die nu nog de bezittingen beheert. Tot haar dood was de barones zelf bestuursvoorzitter.

De laatste barones bepaalde dat na haar dood het kasteel bewoond moest blijven. Het woonrecht kwam aan haar achterneef Christian Graf zu Castell-Rüdenhausen, die het kasteel vanaf 1982 tot aan zijn dood op 21 januari 2010 bewoonde. Daarna ging het woonrecht over op zijn zoon Roderik Graf zu Castell-Rüdenhausen die het vanaf die tijd bewoont.

De eigenaren van Twickel hebben diverse openbare functies bekleed, zoals de functie van drost van Twente. Het bewaard gebleven archief van Twickel bevat daardoor niet alleen stukken die te maken hebben met het kasteel en de bewoners, maar ook stukken die te maken hebben met de Twentse geschiedenis. Vanwege die functies was Twickel ook regelmatig het toneel voor politieke onderhandelingen en officiële ontvangsten.

Bouwgeschiedenis kasteel

Een vijftiende-eeuwse voorganger van het huidige kasteel bevond zich op de achterplaats, achter het kasteel. Opgravingen naar de fundamenten van deze voorganger vonden eind jaren 70 plaats. De oudste delen van het huidige kasteel stammen uit het midden van de zestiende eeuw. De ingangspartij heeft een gevelsteen gedateerd 1551 en is gebouwd in vroeg-renaissancestijl. Boven de ingang bevindt zich een grote wapensteen met de wapens van Goossen van Raesfelt en Agnes van Twickelo, de bouwheer en -vrouw. De steen wordt geflankeerd door beelden van Adam en Eva. Boven de steen bevindt zich de Boom der Kennis met de slang. De ingangspartij wordt bekroond door een steile topgevel. Ter weerszijden bevinden zich zandstenen erkers met wapenschilden. Ook de zuidtoren en het deel tussen de ingang en zuidtoren stammen uit de zestiende eeuw. De zuidtoren had tot begin achttiende eeuw een ingesnoerde achtzijde spits, die in 1727 werd vervangen door een plat dak met een balustrade. In de negentiende eeuw werd dit door het huidige piramidale dak vervangen. De zuidvleugel stamt uit 1643. In 1692 werd parallel aan de ingangsvleugel een galerij gebouwd met een keizerlijke trap naar ontwerp van Jacobus Roman. In 1847 lieten Jacob Dirk Carel van Heeckeren van Wassenaer en zijn vrouw Maria Cornelia van Wassenaer Obdam het kasteel uitbreiden met de noordtoren en bijbehorende vleugel naar ontwerp van de Engelse architect Robert Hesketh. De laatste baron van Twickel, Rodolphe Frédéric van Heeckeren van Wassenaer, liet het huis rond 1900 ten slotte restaureren en van moderne gemakken voorzien door de eveneens Engelse architect William Samuel Weatherley. Sindsdien is er vrijwel niets aan het kasteel gewijzigd.

Park en tuinen

Twickel geniet grote bekendheid wegens zijn tuinen en park. De oudste bekende tuinaanleg stamde uit het midden van de zeventiende eeuw. Het betrof een tuin ten zuiden van het kasteel met parterres in een geometrische aanleg rond een piramide van lattenwerk; verder waren er twee loofgangen. Daarnaast bevonden zich rond het kasteel boomgaarden en moestuinen. Het geheel was omgeven door een haag en de buitengracht. In het begin van de achttiende eeuw werd achter het kasteel in de as van het huis een baroktuin en vijvers aangelegd. De moestuin verhuisde naar de overzijde van de Twickelerlaan, ten zuiden van de Kooidijk. Rond 1769 werd ten noorden van de buitengracht een wildbaan aangelegd. Daarnaast werd in het bos tegenover het kasteel kleine delen in de landschappelijke stijl aangelegd. Bij Twickel staan exotische bomen. Aan het eind van de achttiende eeuw werd de hele barokaanleg veranderd in een landschappelijke tuin. In deze tijd werd het Bergje in de noordoostelijke hoek van het park opgeworpen door een vijver te graven. Rond 1830 werd het park herontworpen door Jan David Zocher. Ook werd de huidige oranjerie gebouwd. Aan het eind van de negentiende eeuw ontwierp Hugo Poortman de formele tuin rond de oranjerie. Voor de rest van het park en het Twickelerbos werden plannen gemaakt door Eduard Petzold. Onder andere werd toen de Nieuwe weg aangelegd die de Twickelerlaan met het treinstation van Delden verbond en de moestuin verhuisd naar de huidige plaats op de hoek Twickelerlaan/Bornsestraat. De Rotstuin werd in de twintigste eeuw aangelegd door de laatste barones, M.A.M.A. barones van Heeckeren van Wassenaer née Gräfin von Aldenburg Bentinck (1879-1975). In 2008 is men bezig de ontwerpen van de landschapsarchitect Michael van Gessel te realiseren. Historische bouwwerken in het park zijn de oranjerie, het tuinhuis, de ijskelder en de eikelschuur.

Twickel is lid van de Nederlandse Vereniging van Botanische Tuinen. De collectie citrusbomen vormt onderdeel van de Nederlandse Nationale Plantencollectie.

Twickel

Weldam was first mentioned in documents of the Bishop of Utrecht in 1380. Nine years later, on St.Jacob’s Day 1389, the written history of the house starts with a charter, which is still in the archives of the Estate. The charter says that Wolter van Weldamme gives Weldam as a security for debts of his son in law, to Willem Splinter, married to Griete van Weldamme.

Apparently Wolter van Weldamme was not able to repay the sum, so eventually in 1415 Weldam was sold to Johan Sticke. Ever since, Weldam was not sold again and always passed on within the family. In 1506 Jutte van Sticke, granddaughter of the Sticke mentioned above, married Johan van Twickelo, who was the owner of the Twickel Estate in Delden. Since that time there have always been close links between these two properties. When in 1539 Judith van Sticke inherits Weldam and marries Unico Ripperda, Weldam and Twickel part company for about two centuries. Under the ownership of the Ripperdas Weldam becomes important. About the time of the beginning of the 80 years war, the rectangular part at the back of the house, still visible today, was built, surrounded by the moat. Nothing is known as to how the front of the house looked like.

In the second half of the 17th century the two protruding wings were added, as well as the outbuildings right and left of the iron gate. The outer moat was also dug and there may have been some sort of renaisence garden. On an old print one can see the stone vases which are now standing on the lawn behind the house.

In 1751 Weldam became once again part of the Twickel Estate, by inheritance. The owners then were the Counts of Wassenaer. When in 1877 Baroness Marie Cornelie van Heeckeren van Wassenaer married Count William of Aldenburg Bentinck and Waldeck Limpurg, she brought Weldam as her dowry into the Bentinck family. The house, was after having been empty for about 120 years (only having been let occasionaly), completely renovated and modernised for the young couple. At the back the two towers were added and the gardens were laid out. Eventually their youngest daughter Isabelle inherited the property. She had married Count Wilhelm zu Solms-Sonnenwalde in 1914 . Their son, Count Alfred and Countess Dr. Christine, see it as their task to pass Weldam on to the next generation in a perfect state. They have three daughters.

http://weldam.nl/english/history.html

Weldam

Het Nijenhuis is een kasteel en landgoed bij Diepenheim in de Nederlandse gemeente Hof van Twente. Vroeger was het een havezate.

Geschiedenis

Het Nijenhuis wordt rond 1380 voor het eerst genoemd in een lijst van leenmannen van de bisschop van Utrecht. Leenman was toen Arend Sticke. In het midden van de vijftiende eeuw kwam het echter door erfenis in handen van de familie Van Beckum. Bekende eigenaren waren Johan van Beckum en zijn vrouw Ursula van Werdum die net als Johans zuster Maria van Beckum in 1544 als Wederdopers wegens ketterij werden verbrand op het Galgenveld bij Delden. Johan van Beckum hertrouwde, maar droeg het Nijenhuis vervolgens over aan zijn zuster Adriana en haar man Gerrit Swaefken. Johans weduwe genoot echter het vruchtgebruik van het Nijenhuis. Swane Swaefken, dochter van Gerrit, trouwde met Roelof van Hövell. Na het overlijden van de laatste Van Hoevel in 1788 vererfde de havezate op A.C.J. van Westerholt die het in 1791 aan Willem Cornelis Boers verkocht. Deze verkocht het op zijn beurt in 1799 aan Gerrit Schimmelpenninck, die het kocht voor zijn zoon Rutger Jan Schimmelpenninck (1761-1825). Van 1805 tot 1806 was hij raadpensionaris van de Bataafse Republiek.

Familie Schimmelpenninck

Sindsdien is het Nijenhuis in bezit van de Schimmelpennincks gebleven. Andere bekende leden van de familie zijn Gerrit Schimmelpenninck (1794-1863), Rutger Jan Schimmelpenninck van Nijenhuis (1821-1893) en Sander Schimmelpenninck (1984)

Gebouw

De kern van het Nijenhuis bestaat uit een Hollands-classicistisch landhuis uit circa 1662 ontworpen door Philips Vingboons. In 1858 zijn er aan de voorzijde twee veelhoekige torens aan toegevoegd en in 1914/1915 werden aan de achterzijde twee rechthoekige vleugels toegevoegd. De buitenplaats is nog grotendeels intact met bouwhuizen, werkplaats, moestuin met oranjerie, park met een theehuisje en een ijskelder.

Nijenhuis in Diepenheim

Huis Diepenheim (ook: Huize Diepenheim, archaïsch Huys too Diepenheim, Huis te Diepenheim) is een havezate vlak bij Diepenheim in de Nederlandse provincie Overijssel. Het is de oudste havezate van het stadje.

Het geslacht Diepenheim, eerste eigenaren van Huis Diepenheim in de heerlijkheid Diepenheim, wordt voor het eerst vermeld in 1105. De toenmalige heer van Diepenheim, Wolbertus, "hield hoff op syn Castrum benevens de Watermolen liggende". Het huis wordt voor het eerst vermeld in 1177, toen de toenmalige burcht werd verwoest. In 1180 wordt een nieuw huis gebouwd. In 1331 wordt het eigendom van het huis toegedicht aan de bisschop van Utrecht, als bisschop Jan III van Diest de heerlijkheid koopt om geheel Twente in zijn bezit te krijgen. Dit betekende voor de bisschop een flinke investering, waarvoor hij zelfs geld moest lenen bij zijn grote vijand, de hertog van Gelre. Het kasteel werd in 1504 belegerd ten tijde van de inval van de Geldersen in het Oversticht. In 1510 werd het na een nieuwe belegering veroverd door hertog Karel van Gelre. Dezelfde hertog veroverde het huis in 1524 opnieuw.

In 1536 veroverde Georg Schenck van Toutenburg als veldheer van keizer Karel V Huis Diepenheim, waardoor het in Bourgondische handen kwam. Bij deze belegering werd het huis zwaar beschadigd.

Huize Diepenheim kwam in 1637 in bezit van Hendrik Bentinck (1563-1639), drost van Salland. Na een gedeeltelijke sloop werd in 1648 door Bernard Bentinck (1597-1668) begonnen met de bouw van het huidige pand. Hierna werd het in de 17e en 18e eeuw meermaals gewijzigd. Ook in 1905 en 1928 vonden grootscheepse verbouwingen en restauraties plaats. In 1959 werd het dak van het hoofdgebouw vernieuwd. Het huis staat gebouwd tegen een terreinophoging, de Casteelbelt. Hierdoor ligt de voorzijde een verdieping lager dan het achterste gedeelte. Uit archeologisch onderzoek in 1960 kwam naar voren dat de oudste versterking op deze plek uit een brede ringwal heeft bestaan. In de 14e eeuw werd hier voor het eerst een stenen huis gebouwd. Voor de havezate staat een grote zandstenen poort. In de boog van deze poort bevinden zich een alliantiewapen van het geslacht Bentinck (zilveren ankerkruis) en van het geslacht Van Ittersum (drie ezelskoppen) en het jaartal 1685.

Huis Diepenheim bleef tot 1814 in het bezit van het geslacht Bentinck. Hierna veranderde het meerdere malen van eigenaar, totdat het in 1925 werd gekocht door de familie De Vos van Steenwijk. Het huis wordt thans nog steeds bewoond door de baronesse De Vos van Steenwijk.

Huis Diepenheim

Warmelo is een groot huis in de Overijsselse plaats Diepenheim, liggend in de gemeente Hof van Twente. Van oorsprong was het een poortgebouw van een havezate. De tuinen zijn een toeristische attractie. Vaak wordt het Kasteel Warmelo genoemd.

Eigenaren en bewoners

Havezate

De eerste keer dat de havezate genoemd wordt is in 1315. Er is in de 14e en 15e eeuw meerdere malen sprake van een riddergeslacht "Van Warmelo". De oudst bekende belening dateert van 21 april 1457, nadat Wibolt van Warmelo door bisschop David van Bourgondië van Utrecht beleend wordt met het "Huys te Warmelo, in de gerichte van Diepenheim met syne kampen en al syne toebehoren".

In 1633 trouwde Charlotte van Gelder tot Warmelo (1607 - ?), een kleindochter van een bastaardzoon van Karel van Gelre, hertog van Gelre en graaf van Zutphen, met Geert Sloet. De familie Sloet bewoonde Warmelo tot 1872 en is daarmee het geslacht dat hier het langst gewoond heeft. Gerard Sloet bewoonde het tot zijn sterfjaar 1872. De havezate was toen al erg vervallen en de nabestaanden verkochten het in zijn overlijdensjaar bij openbare verkoop aan de uit Zwolle afkomstige Francisca Adriana Bartha Antoinetta Robidé van der Aa.

Poortgebouw havezate

Het perceel werd vervolgens in 1880 door Van der Aa verkocht aan Hendrik van Booven. Deze overleed twee jaar later. Een jaar daarna werden het voormalige poortgebouw en de omliggende gronden voor een bedrag van 17.000 gulden overgenomen door Louis Jules markies d'Auriol. Het huis werd niet bewoond en in 1892 werd voor 15.000 gulden Arendina Henriëtte Alexandrine Weier de nieuwe eigenaresse. Na haar overlijden in 1926 verkocht haar enige zoon het poortgebouw en gronden aan Catharina Helena Maria baronesse Creutz, geboren jonkvrouw Van Suchtelen van de Haare (1893-1974). Haar man François Stephan Alexander baron Creutz overleed in 1947. Op 8 maart 1949 hertrouwde zij in Montreux met Willem Henrik Emile baron van der Borch van Verwolde (1882-1969). De baronesse verkocht het huis met tuinen in 1952 aan de prins-gemaal Bernhard van Lippe-Biesterfeld. De verkoopsom bedroeg 238.000 gulden. Het werd vanaf 20 april dat jaar bewoond door zijn moeder prinses Armgard zur Lippe-Biesterfeld tot zij op 27 april 1971 overleed. Zij woonde er vanaf het begin met haar huisgenoot Alexis Pantchoulidzew, die in 1968 stierf. Na het overlijden van prinses Armgard stond het huis drie jaar leeg. Op 1 juli 1974 werd Warmelo voor 1 miljoen gulden verkocht aan de Fa. Evlyva Trust Reg. in het Liechtensteinse Vaduz, dat eigendom was van dr. Tibor Rosenbaum. Tevens werden het meubilair en andere roerende goederen overgenomen voor een bedrag van 250.000 gulden.[5] Na diens faillissement later dat jaar kwam het in het bezit en gebruik van de familie Avenarius. In 2003 is het juridisch bezit ondergebracht bij Natuurschoonwet Landgoed Warmelo B.V.

Gebouw

De havezate was van oorsprong in carré-vorm gebouwd, rond een binnenplaats. Het is diverse malen verbouwd, tot het in 1873, op de 17e-eeuwse poortgebouwen na, geheel werd afgebroken. In 1874 is het voormalige poortgebouw gerenoveerd zoals het heden ten dage bestaat. Baronesse Creutz, geboren jonkvrouw Van Suchtelen van de Haare heeft in de jaren 1927/1928 het gebouw laten restaureren. Het ligt binnen een dubbel grachtenstelsel en wordt door tuinen omringd. Prinses Armgard zur Lippe-Biesterfeld hield er met Pantchoulidzew enkele paarden. De vier kinderen van koningin Juliana kwamen er regelmatig logeren en Pantchoulidzew leerde hen paardrijden.

Sinds 1950 vallen het kasteeltje, de tuinen en de omliggende landerijen tot de Natuurschoonwet.

Tuinen

Warmelo staat vooral bekend om de tuinen in verschillende stijlen die om het huis liggen. Er is onder meer een Victoriaanse tuin, een geometrische tuin in Franse stijl en een landschapstuin in Engelse stijl. Om het huis en de tuinen ligt een landschapspark. Naast om hun diversiteit staan de tuinen bekend om hun azalea's, rododendrons, rozen en meer dan 300 soorten fuchsia's.

Gelijktijdig met het gebouw, liet baronesse Creutz, geboren jonkvrouw Van Suchtelen van de Haare in de jaren 1927/1928 de tuinen en het park laten restaureren met hulp van tuinarchitect Hugo Poortman. Een groot deel van het park werd in de oorspronkelijke staat teruggebracht. De tuinen waren bij leven van bewoonster prinses Armgard zur Lippe-Biesterfeld al een toeristische attractie.

Warmelo

The farms, with one exception, are of the Saxon type with a style identified by thatch rooves, evenly placed windows underneath and the so called underbarn at the rear. On the estate it will be noticed that the window shutters on most of the buildings are conspicuous by their colours; yellow and black in an hourglass pattern with a green surround. These are the colours of the van Pallandt coat of arms and are symbolic of the association, dating back centuries, between the castle and the people living on the estate.

Most of the property of Eerde has been gradually handed over by the owner to other authorities. Today, and rightly so, most of the farms on the estate are recognized as historic buildings.

Little is known of the early history or of the original occupants of te castle due to many of the records being destroyed by fire. Perhaps the familiy 'Van Eerde' was not carried on through the male side because it is definitely the woman who come to the fore in its history. The house of Eerde at one time came together with the house of Twickel near Delden, through the marriage in about 1380 of Jutte van Eerde with Herman van Twickel, who became Lord of Twickelo that same year and 12 years later took on the title of Sheriff of Twenthe. In the medieval history of the bishopric of Utrecht (Joh. Beka) is to be found the story of Evert van Essen who was married to Margaretha van Eerde. He had built on the estate a fortification of stone and wood and soon he became one of the most notorious robber knights in the province of Overijssel. We may assume that Jutte van Eerde and Margaretha were sisters, so making Evert the wicked brother-in-law of the Lord of Twickel.

The latter's task involved jurisdiction in the area in his position of Sheriff. However in those times a robber knight was a respectable profession if one had consent. This appeared not to be so in the case of Evert van Essen. After many warnings, Bishop Florens van Wevelinckhoven (1379-1393) decided to punish Van Essen. With help from knights Van Egmond, Van IJsselstein and Van Arkel, he besieged Eerde and razed the fortification to the ground. Eventually the fort was rebuilt on a much larger scale with three towers, moats and a drawbridge.

Not long afterwards the levying of taxes for ships on the rivers Regge and Vecht began again. In 1521 the castle was aqain besieged and destroyed, this time by the the people of nearby Zwolle. lt is not known how many times the castle was destroyed and rebuilt, but in 1625 it stood again as seen on the print.

On April 11th 1706 Baron Werner van Pallandt, lieutenant-general of the Netherlands, purchased the ruins of Eerde from the Dowager Schaap van Winsum. After restless times - there were many skirmishes in this region - there came a period of tranquility for the castle.

In the nineteenth century the castle became, as did most castles in the provinces, a summer residence. So down through the centuries Eerde, like many other castles, became a fortified farmer's dwelling, an uncomfortable fortress, a toll house, a robbers nest, a comfortable manor house and for a short period a luxurious summer residence.

In 1926 Baron van Pallandt gave the castle and estate to Krishnamurti, Star of the East, to be the European home of the movement of the Star. Thousands flocked from all over the world to hear Krishnamurti. The latter disbanded the movement a few years later and returned 'Eerde' to the Baron.

In 1933 under the influence of the Jewish purge in Hitler's Germany Eerde was given its current destination. lt was in September 1933, the advent year of Hitler's Germany that Baron van Pallandt made Castle Eerde available for Jewish refugee children fleeing from the Nazi-persecution. The initiative for this action was taken by the Dutch Quaker Movement, and for this reason Eerde became known as the Quaker School. The war years were sad years for the school. lt was clear that the Nazi invaders would close the school. The last two years of the war saw Castle Eerde as shelter for those who crushed human rights and peace under their feared jackboot.

After the liberation in 1945 the school was restarted. Thanks to the good name which the school had created during its ten years of existence and thanks to the support of the school board of directors the International School came into being.
Now there are pupils from all over the world at the school.

http://www.nevenzel.nl/Nevenzel/03%20Den%20Ham/OKV/eerde.htm


Kasteel Eerde


Singraven is een landgoed nabij Denekamp in de gemeente Dinkelland. Tot het landgoed behoren behalve de havezate ook de watermolen van Singraven (1448) aan de Dinkel, een koetshuis (1868) en een aantal pachtboerderijen.

SLandgoed Singraven wordt voor het eerst genoemd in 1381 als agrarische boerenhofstede ‘Hof ten Singraven’, die in eigendom was van de bisschop van Utrecht. Deze beleende het aan derden, onder wie de Oldenzaalse Begijnen. In 1398 kwam het huis in bezit van de familie Hondenberg die het huis in 1415 versterkte tot havezate. In de volgende eeuwen behoorde Singraven toe aan de graven van Bentheim en aan de adellijke familie Sloet, die het inmiddels vervallen huis in 1651 volledig liet slopen en herbouwen. Daarna kwam het landgoed door vererving resp. verkoop achtereenvolgens in handen van de families De Thouars, Roessingh Udink en Laan.

Willem Frederik Jan Laan, de laatste particuliere bewoner/eigenaar, liet forse verbouwingen en restauraties uitvoeren, zowel aan het Huis als aan andere onderdelen van het landgoed. Bovendien vergaarde hij een enorme kunst- en antiekcollectie die nu nog in het Huis te bezichtigen is. Hoewel de (kinderloze) heer Laan tot zijn dood in 1966 op Singraven bleef wonen, gaf hij het landgoed al in 1956 in eigendom aan Stichting Edwina van Heek.

De zorg voor en instandhouding van Landgoed Singraven past in de statutaire doelstelling van Stichting Edwina van Heek om cultureel erfgoed en natuurmonumenten in Oost-Nederland te beschermen. Stichting Edwina van Heek is in 1946 opgericht volgens de laatste wil van de toen overleden Edwina van Heek-Burr Ewing. Zij was de echtgenote van Jan Bernard van Heek (1863-1923) en woonde op Landgoed Zonnebeek ten zuiden van Enschede, dat eveneens door de Stichting in stand gehouden wordt.

https://www.singraven.nl/landgoed/historie/

https://nl.wikipedia.org/wiki/Singraven