The word Sibbe has several meanings: in the old Germanic language it means ‘a relative or a group of relatives’ It is also attributable to the Latin word cippus meaning, 'overgrown with forest’ or ’young plants’. At the time, the plateau of Margraten was a big forest. The castle is first mentioned in the twelfth century. You can even find traces of the Roman era.

The essence of a castle lies not in its size or in its beauty, but in its resilience. Sibberhuuske was originally a castle fortress, a fortified house with thick walls, loopholes, a moat with a drawbridge, and two towers. In present time - even though itinerant gangs are no longer to be feared by the local lord and the huge difference between peasants, dignitary and nobility in the area has disappeared - Sibberhuuske did not loose its original character.

Over 2000 years of history
The current province of Limburg part of the Roman Empire for at least four centuries. Conquered by Julius Caesar around 50 BC it was the Emperor Augustus who officially declared the region as a new province of Rome. Due to its strategic location on a hill and the presence of water, Sibberhuuske's site was most likely to be of key importance.

First written records
Sibberhuuske was one of the first ‘rises’ on the plateau of Margraten. One thing we do know for sure is that the first written record of what was then a 'rise' was mentioned in 1381. This also means that the swelling - a shelter - is even older. The south - eastern corner of Sibberhuuske is the oldest part. This is where the Tower apartment is situated. In the courtyard, the original well is 75 meters deep and still holds water.

At war with the Spaniards
Dutch War of Independence (1568–1648) was a revolt of the Seventeen Provinces against the political and religious hegemony of Philip II of Spain, the sovereign of the Habsburg Netherlands. The castle played a role in this war, since it was confiscated in 1570 by the Spanish General Alva.

1935 
Fire!
Flames demolished the farm between the Great War and World War II but fortunately the main house was saved.

1974
Extensive renovations
Three years of hard labour led to the current layout of Sibberhuuske

http://www.sibberhuuske.nl/about-us/


Het Sibberhuuske

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

Valkenburg Castle is a ruined castle in Valkenburg aan de Geul, Netherlands. It is unique in the Netherlands by being the only castle in the country built on a hill. The castle is listed in the top hundred of Dutch cultural monuments.

History

In the year 1115, fortifications were erected at the site by Gosewijn I, Lord of Valkenburg. This original wooden keep survived until 1122 when it was destroyed under siege by Henry V, Holy Roman Emperor. The castle was rebuilt in the following centuries but was again destroyed in a siege, this time by John III, Duke of Brabant. The current ruins are those of the castle rebuilt in the 14th century.

The castle suffered heavily in the Dutch Spanish war as it wasn't built to withstand the new heavy duty cannons and mortars. The Spanish armies severely crippled the defensive walls of Valkenburg and left the castle in a far state of disrepair with its magnificent towers now collapsed and its roofs burned to ashes. The Dutch armies attempted to repair the castle but were unsuccessful due to the ongoing wars with the Spaniards and the French.

The first fortifications at this site were probably built around 1115 by Gosewijn I, Lord of Valkenburg. They consisted of a rectangular keep surrounded by wooden structures. After a few years, in 1122, the castle was largely destroyed after a siege by Emperor Hendrik V.

In the following centuries the castle was rebuilt and enlarged. In 1329 a new siege followed by the Duke of Brabant, Jan III, which destroyed the castle.

And again it was rebuilt. And it are the remains of this castle that we see today. In 1378 the castle became the property of the Duke of Brabant.

After repeated sieges and takeovers, in 1465, 1568 and 1632, an almost total destruction followed in 1672 by the troops of King-Stadtholder Willem III. They blew up the castle to prevent it to fall in the hands of the French troops. The castle fell into decay and was never rebuilt again.

From then on the castle ruin was used as a quarry by the local people. In 1795 the ruin was confiscated by the French troops of Napoleon. In 1797 they sold the ruin to Maximilian, Count of Hoen of Neufchateau, Lord of Schaloen. Until 1919 the Lords of Schaloen kept the castle ruin in their possession. In that year the castle ruin was bought by the Valkenburg Catacomb Foundation. The castle had already become a tourist attraction since 1863. In 1924 the castle became the property of the Valkenburg Castle Foundation.

In 1937, during restorations, workers discovered secret underground passages hewn into the rock beneath the castle. The medieval knights used these passages as escape routes and for breakouts during sieges. The rock consists of marl. The passages gave access to the Velvet Cave. This cave originated due to the mining of marl inside the rock. As a result of ages of mining there is a labyrinth of passages inside the rock. Inside the rock a chapel is hewn, which was used during the French occupation. Also in September 1944 the Velvet Cave was used as a hideout for the people of Valkenburg when the American troops were combating the German troops.

https://www.castles.nl/valkenburg-castle

https://en.wikipedia.org/wiki/Valkenburg_Castle

Valkenburg Castle


Kasteel Den Halder is een kasteel in het centrum van het Zuid-Limburgse Valkenburg. Het direct aan de Geul gelegen kasteel is ontstaan uit een middeleeuwse verdedigingstoren, die onderdeel was van de vestingwerken van Valkenburg. Het gebouw is een rijksmonument en is tevens onderdeel van het Buitengoed Geul & Maas.

Naamgeving

De naam Den Halder is afgeleid van het woord "houder", hetgeen betekent dat de toren bedoeld was om de vijand tegen te houden.

Geschiedenis

De eerste vermelding van Den Halder als vestingstoren komt voor in een akte uit 1381 van de hertog van Brabant, die Valkenburg na een wekenlang beleg veroverde. De eerste met naam bekende bewoner is ene Peter van Ellerhorn, vermeld in 1573. Den Halder was toen blijkbaar reeds een bewoonde verdedigingstoren of donjon. Den Halder werd pas een echt kasteel in het begin van de 17e eeuw, met name door de grote verbouwing die Gerard van Meer in 1635 liet uitvoeren. Bij het kasteel behoorde een hoeve, een oliemolen, een grote boomgaard en andere landerijen, en enkele vijvers.

In 1739 kocht de Maastrichtse schepen Peter Boomhouwer het kasteel van de Van Meers, om het vervolgens door te verkopen aan de burgemeester van Wezet. Achtereenvolgens wisselde het kasteel van eigenaar, tot in 1804 de in Limburg bekende familie Van Pallandt het aan Bertrand Loisel verkocht, een Fransman, die het in Valkenburg tot burgemeester bracht. De bij het kasteel behorende olie- en meelmolen aan de Lindenlaan kwam eveneens in zijn handen en werd onder zijn leiding verbouwd. Sindsdien staat de molen bekend als de Fransche Molen.

Doordat Valkenburg zich in de 19e eeuw ontwikkelde tot vakantie- en kuuroord, was er grote behoefte aan bouwgrond voor hotels en buitenhuizen. Een deel van het landgoed werd door de gemeente aangekocht en ingericht als park. De Valkenburger Habets werd de nieuwe eigenaar van het kasteel en liet het grondig restaureren. Daarna waren de families De Casalette en Rooding eigenaren, waarbij het kasteel als kantoor in gebruik was. Tijdens de Tweede Wereldoorlog liep het behoorlijke schade op. Na de oorlog werd het kasteel door de gemeente aangekocht en opgeknapt. Het werd het onderkomen van het streekmuseum van Valkenburg en daarna van de provinciale VVV van Limburg.

Beschrijving

Kasteel Den Halder ligt aan het riviertje de Geul, de rivier stroomt langs de achtergevel van het kasteel. Het kasteel is opgetrokken uit Limburgse mergel en bestaat uit een rechthoekig gebouw, in 1635 aangebouwd aan een 15e-eeuwse verdedigingstoren. Deze Haldertoren is een vierkante donjon, die later als traptoren fungeerde. Het grotendeels 17e-eeuwse huis werd in de 18e eeuw gewijzigd. Naast het kasteel is een openbaar stadspark, het Halderpark, dat anno 2014 wordt gereconstrueerd, onder meer om de stadsgracht weer zichtbaar te maken.

Kasteel Den Halder

Kasteel Schaloen is een kasteel in Oud-Valkenburg in de Zuid-Limburgse gemeente Valkenburg aan de Geul. Het kasteel is een rijksmonument. Het maakt samen met de Johannes de Doperkerk en Genhoes deel uit van het rijksbeschermd gezicht Oud Valkenburg. Het is tevens onderdeel van het Buitengoed Geul & Maas.

Ligging

Het kasteel is gelegen in de beemde van de rivier Geul vlak bij het dorp Oud-Valkenburg. De gracht rond het woonhuis wordt gevoed met water van de Molenbeek, een Geultak die in de 16e eeuw de hoofdtak van de Geul vormde. Het kasteel ligt ten noorden van de Oud-Valkenburgerweg, de doorgaande weg van Valkenburg naar Schin op Geul.

Aan het eind van een oprijlaan komt men bij een watermolen en vervolgens, via een poorthuis, op een plein waaraan het kasteel en de voorburcht zijn gelegen. De mergelstenen Schaloensmolen uit 1699 was oorspronkelijk een banmolen, maar doet tegenwoordig alleen dienst als demonstratiemolen. In de kasteeltuin heeft de plaatselijke IVN-vereniging een Limburgse heemtuin aangelegd, die voor het publiek toegankelijk is.

Bewonersgeschiedenis

De oudste gegevens van het bestaan van Kasteel Schaloen dateren uit 1381. Op het eind van de 14e eeuw waren er twee eigenaren: ridder Jan van Hulsberg, schout van de schepenbank van Klimmen en Geraerdt Mulaerdt. Later deelt eerstgenoemde het kasteel met Gerard van der Linden. Na 1397 was Reinier II van Hulsberg eigenaar van het gehele kasteel. In 1442 en 1457 was het kasteel in bezit van zijn zoon Reinier IV van Hulsberg van Schaloen genoemd Sjaloen, zo blijkt uit de archieven in Maastricht en Tongeren. Opvolger was zijn zoon Librecht van Hulsberg en na diens dood in 1530 kwam het goed aan zijn broer Johan van Hulsberg. Diens zoon Reinier V van Hulsberg van Schaloen werd de volgende kasteelheer. Deze werd opgevolgd door zijn broer Gerard van Hulsberg, die in 1605 de rechten op de heerlijkheid Oud-Valkenburg verkrijgt. De familie woonde op Huys de Dohm in Welten. In de Spaans-Nederlandse oorlog in de zestiende eeuw werd het kasteel bijna geheel door brand verwoest, maar het kon in 1656 weer worden herbouwd.

Na de dood van Gerard werd Johan Reinier Hoen van Cartils eigenaar door vererving. Hij was ook nog bezitter van kasteel Cartils en hij kocht in 1644 de heerlijkheid Schin op Geul van de Spaanse koning. Rond 1665 volgde zijn zoon Gerard Ernest Hoen van Cartils hem op. Deze liet een aantal gebouwen neerzetten, onder meer een watermolen en een kluis op de Schaelsberg. Hij was getrouwd met Anna Agnes van Renesse van Elderen. Zij bracht de titel van graaf in de familie. De Calvariegroep, in de volksmond de Drie Beeldjes genoemd, aan de voet van de Schaasberg aan de Geul, is ook gesticht door de heer van Schaloen in 1739.

Maximiliaan Hendrik de Hoen Cartils had geen kinderen en zijn neef, graaf Maximiliaan Hendrik Laurens Hoen de Cartils erfde het goed in 1782. Hij trouwde met Felicitas van Hohenzollern, een prinses Hohenzollern-Hechingen. Ze woonden niet op Schaloen. De graaf kocht de ruïne van het Kasteel Valkenburg, dat tot 1919 in de familie bleef. Het echtpaar Hoen-Hohenzollern kreeg drie dochters. De oudste dochter trouwde met Ladislas de Villers Masbourg d'Eclaye. Zij erfden Schaloen. Na de Franse bezetting kwam het kasteel in eigendom aan de familie De Villers Masbourg d'Eclaye (1814). Tot eind jaren 60 in de 20e eeuw bleef deze familie eigenaar van Schaloen, al woonde zij sedert 1934 in Brussel. In 1968 werd de gemeente Valkenburg-Houthem de nieuwe eigenaar.

De tweede dochter, Philipine, trouwde met graaf de Hamal. Zij erfden kasteel Geulle en bewoonden het tot 1842. In dat jaar verkocht graaf de Hamal het kasteel Geulle aan de Belgische graaf Emile d'Oultremont.

De gemeente Valkenburg-Houthem verkocht het kasteel in 1977 aan aannemer Woudenberg. Hij restaureerde een gedeelte met hulp van subsidies. In 1986 kocht de familie Bot (aannemer) het goed en ging wonen in het hoofdgebouw. Bot begon onder meer met de exploitatie van de voorburcht als hotel-appartementen. Alle gebouwen werden in de jaren die volgen gerestaureerd.

Het slot heeft tegenwoordig niet meer de functie die het vroeger had, maar de stallen en bijgebouwen zijn nu in gebruik als hotel. Het kasteel zelf is niet te bezichtigen. Anno 2013 staat het kasteel te koop, het duurste huis dat te koop is in Nederland.

Heren van Schaloen in Maastricht
De heren van Schaloen bezaten, zoals veel adellijke families, een refugiehuis in een nabije stad, in dit geval in de Bredestraat in Maastricht. Enkele leden van het geslacht Van Hulsberg waren in de 16e eeuw burgemeesters van Maastricht (zowel van Luikse als van Brabantse zijde).

Bouwgeschiedenis

Het rechthoekige kasteel is gebouwd van mergel en dateert oorspronkelijk uit de 12e eeuw. Toen was het iets kleiner. In de volgende eeuw is het uitgebreid, maar in 1575 bijna geheel afgebrand. Op de kaart van Jacob van Deventer uit 1550 is het kasteel met naamsvermelding Sloenes duidelijk te zien in zijn toenmalige vorm. In het midden staat een woontoren met een uitbouw als ingang. Aan twee zijden is een vleugel aangebouwd. De arkeltorentjes stammen uit de 16e eeuw. Rondom ligt een brede gracht.

In 1656 restaureerde Johan Reinier Hoen van Cartils het kasteel, nadat jarenlange leegstand. Een inscriptie in het Latijn vertelt dat na de brand in 1575, het echtpaar Hoen van Cartils en Johanna Maria van der Merwijck het pand gered hebben en hersteld. De toestand in 1656 is ook een rechthoekig gebouw met 4 bouwlagen onder een zadeldak en een gewelfde kelder. Aan de verschillende soorten mergel is te zien, dat materialen zijn hergebruikt bij de diverse restauraties. In 1721 en in 1738 volgden weer restauraties. In 1721 wordt er ook nog een tiendschuur gebouwd, die nu als hotel fungeert.

Na de Franse bezetting in 1814 kwam het kasteel in eigendom van de familie De Villers Masbourg d'Eclaye. In 1894 lieten zij het kasteel door architect Pierre Cuypers grondig restaureren in een neogotische stijl en kreeg het kasteel zijn huidige uiterlijk met een aangebouwde westelijke toren en traptoren aan de voorzijde en verhoogde arkeltorentjes. De gevels kregen een nieuwe, meer regelmatige indeling, de voorgevel kreeg een erker en de achtergevel een balkon. Het interieur werd eveneens vernieuwd.

Na de inkwartiering van Amerikaanse soldaten op het eind van de Tweede Wereldoorlog (1946) was het huis helemaal vernield van binnen. Na restauratie in 1956 was het hoofdgebouw weer geschikt voor bewoning.

De voorburcht, aan de westzijde, zou uit de middeleeuwen zijn, gezien de ovale vorm. Deze is opgetrokken uit baksteen met speklagen van mergel. Brandmuren hebben trapgevels. De ingangen hebben rondboogpoorten. Boven een hiervan is een boogversiering en inscriptie. Op de voorgevel beelden muurankers het jaartal 1701 uit. Waarschijnlijk geven deze de restauratie aan door Gerard Ernst Hoen van Cartils. In de tweede helft van de 20e eeuw was in een gedeelte een café met theetuin gevestigd. Sinds 1986 zijn er hotelappartementen in het kasteel.

Het poortgebouw, vernieuwd in 1718, ligt achter een bruggetje over de gracht. Het is ook in mergel gebouwd en voorzien van een schilddak. Boven de ronde poort is een driehoekige timpaan. Op het dak staat een torenvormige dakruiter. In 1987 wordt het gebouw als beheerderswoning ingericht. Tegenwoordig heeft het een horecafunctie.

Kasteel Schaloen

Kasteel Genhoes is een kasteel in de Nederlands-Limburgse plaats Oud-Valkenburg in de gemeente Valkenburg aan de Geul. Het van oorsprong middeleeuwse kasteel ligt ingebed in het fraaie landschap van het Geuldal, iets ten noorden van de provinciale weg 595. Het kasteel is een rijksmonument en maakt deel uit van het rijksbeschermd gezicht Oud Valkenburg. Het is tevens onderdeel van het Buitengoed Geul & Maas.

Geschiedenis en bewoners

Herkomst naam

Het is mogelijk dat op de plaats van het huidige kasteel de oorspronkelijke burcht van de ridders van Valkenburg heeft gestaan, voordat deze rond het jaar 1115 het Kasteel Valkenburg bouwden op de Heunsberg in de plaats die thans Valkenburg heet. In dat geval zou kasteel Genhoes het stamkasteel van de heren van Valkenburg zijn geweest. Genhoes betekent: 'het huis'. Deze benaming treffen we ook vaak aan bij andere adellijke huizen in Limburg. In de 11e eeuw was Genhoes letterlijk: het huis te Oud-Valkenburg.

Bouw- en bewonershistorie

Of de geschiedenis van kasteel Genhoes daadwerkelijk tot de 11e of 12e eeuw is terug te voeren, kan voorlopig niet met zekerheid worden aangetoond, hoewel een akte van keizer Hendrik III uit 1041 melding maakt van de 'villa Falchenberg'. Het eerste vaststaande jaartal uit de geschiedenis van Oud-Valkenburg is het jaar 1381, toen Johan van Hulsberg en Johan van Aldenvalckenborgh genoemd werden als eigenaars van de 'hof' Oud-Valkenburg. Of dit toen al een kasteel betrof is onduidelijk. In 1475 werd Johan van Ghoor, heer van Eys, door vererving eigenaar van het goed. Zijn zoon Herman liet het bezit in 1535 na aan Johan van Streithagen, die getrouwd was met Maria van Goor. Deze bouwde tussen 1540 en 1560 het kasteel, zoals dit nog ten dele bestaat. Dit gebouw, met drie vleugels en een voorburcht, is terug te zien in geschematiseerde vorm op de kaart die Jacob van Deventer in 1555 tekende. Tijdens een van de belegeringen aan het begin van de Tachtigjarige Oorlog werd het kasteel verwoest (waarschijnlijk door Alexander Farnese in 1578 of 1579), net als veel andere kastelen in het Maasland. Rond 1600 werd het door de toenmalige bezitters, de Van Streithagens, herbouwd. Een lid van de familie Hoen van Hoensbroeck erfde het als schoonzoon van de familie.

Een Letse maarschalk in dienst van de Oostenrijkse keizer, Georg baron von Tunderfeld (1688–1748), was de volgende eigenaar. Na de dood van de maarschalk werd het kasteel gekocht door de Akense lakenfabrikant Leonard Thimus. Deze liet het kasteel moderniseren en voegde de noordvleugel en de huidige economiegebouwen toe. Zijn dochter trouwde met ene Pelser en hun nazaten bleven gedurende anderhalve eeuw, tot begin 20e eeuw, de vaste bewoners. Van deze nazaten bleven uiteindelijk vier ongetrouwde zusters over, waarvan jonkvrouwe Pelser-Berensberg tot 1929 de laatste eigenaresse van Genhoes was. Daarna werd het kasteel achtereenvolgens bewoond door de families Huygen en Dankelman, de gebroeders Krijnen (die er een antiquairszaak dreven) en de kunstschilder William Halewijn.

Eigenaar van het kasteel is sinds 1955 de Vereniging Natuurmonumenten. De huidige bewoners zijn het kunstenaarsechtpaar Van Dijk, die met veel liefde het kasteel onderhouden. Ook is de historische tuinaanleg, waar vrijwel niets meer van over was, gedeeltelijk hersteld. In 2008 zijn in de kasteelboerderij appartementen gebouwd, waarbij ook archeologisch onderzoek is gedaan. Hierbij zijn sporen van oudere gebouwen gevonden, waarbij ook brandsporen aangetoond konden worden.

Beschrijving

Tuin en landgoed

Kasteel Genhoes wordt aan de westzijde ontsloten door een korte oprijlaan, die met rijen lindebomen is beplant. Aan de noordzijde van het kasteel bevindt zich buiten de omgrachting een U-vormige kasteelhoeve uit de 18e eeuw. Naast de hoeve bevindt zich aan het einde van de oprijlaan een inrijpoort. Het kasteel is toegankelijk via een boogbrug, die uit de 16e eeuw dateert of wellicht nog ouder is. Het kasteel zelf is geheel omgracht (door de binnengracht); de kasteeltuin is deels omgracht (door de buitengracht). De parkaanleg tussen de beide grachten bevat elementen van de 18e-eeuwse, geometrisch aangelegde tuin, waarvan nog een rond bassin, de fundamenten van een ijskelder, een vijverpaviljoen (het eendenhuis) en enkele terracotta tuinbeelden resteren. Rond 1825 werd deze formele tuin uitgebreid met een Engelse landschapstuin, waarvan nog enkele monumentale bomen resteren, waaronder rode beuk, plataan, linde en eik in een wandelbosje ten zuiden van het kasteel. De langgerekte moestuin is omgeven door mergelstenen muren.

Kasteel exterieur

Het kasteel zelf heeft een L-vormig grondplan, rondom een binnenplaats, die aan de onbebouwde zijden wordt afgeschermd door een mergelstenen muur. Het gebouw bestaat uit een 16e- of 17e-eeuwse westvleugel en een in de 18e eeuw aangebouwde dwarsvleugel. Het oudste deel van het kasteel is waarschijnlijk de zware hoektoren, die de twee vleugels verbindt. In zijn huidige vorm stamt de toren uit ca 1500, maar bouwhistorisch onderzoek heeft in 2006 aangetoond dat delen uit de 12e of 13e eeuw stammen. De toren heeft een achtkantig, aan de voet sterk geknikt dak, dat eindigt in een uivormige spits, waarop zich een windvaan met het jaartal 1620 bevindt. De oudste vleugel, met trapgevel, is grotendeels uit Limburgse mergel opgetrokken met verwerking van speklagen en heeft een zadeldak met onder de dakrand een fries met gotische boogjes. De jongere vleugel is van baksteen met hardstenen deur- en raamomlijstingen en een mansardedak. De hoofdingang van het kasteel bevindt zich in de 18e-eeuwse vleugel, waar zich een barokke ingangspartij bevindt.

Kasteel interieur

In het interieur bevinden zich diverse interessante architectuurelementen, zoals een balustertrap, stucplafonds, eikenhouten parketvloeren en zaalbetimmeringen, drie geschilderde supraporten en een schoorsteenmantel van bruingeaderd marmer in Lodewijk XV-stijl met een geschilderd schoorsteenstuk voorstellende Diana op jacht. In de kelders van het kasteel is nog een origineel cachot aanwezig.



Kasteel Genhoes

History of Château St. Gerlach

Nestled in the Geul Valley, Château St. Gerlach enjoys a long and illustrious past.

The first traces of the property date back to 1201, when it is alleged that in order to provide travelling pilgrims with a place of rest, Gosewijn IV of Valkenburg decided to build a monastery near the grave of the celebrated hermit Gerlachus. Throughout the 13th and 14th centuries the monastery became a draw for monks and nuns, particularly from distinguished decent, and in 1345 it officially became a convent for daughters of noble families.

During the religious wars of 1524 to 1648 the monastery experienced a turbulent time, with the buildings being completely destroyed in 1574 by the troops of Louis of Nassau. When the territory was subsequently divided up, it was decided that Saint Gerlach would remain under Spanish sovereignty, which it did until 1786 when the treaty of Fontainebleau bought the monastery back under Dutch rule. On 6 September 1786, the sisters departed the monastery, nine years before the French annexed the Austrian Netherlands and closed all monasteries, selling the properties on to third parties and heralding a new era for the estate.

The monastery and church was purchased by, Mr. Schoenmaeckers from Raar, a notary who leased out the former convent buildings and converted the provost building into a noble residence, first inhabited by the Cornelis and later by the noble, De Selys de Fanson family. The church was bequeathed to the municipality of Houthem and became the new parish church in 1808.
In 1979, the last inhabitant of the mansion – Robert De Selys de Fanson, bestowed the mansion and the church outbuildings to the church council of Houthem. The property was unoccupied for a number of years, leaving much of the estate to become increasingly dilapidated. Camille Oostwegel first submitted his idea to sensitively rebuild the estate into a luxury hotel and restaurant in 1979, but it was not until 1990 that an initial agreement was reached to completely transform the property, restoring the buildings to their former glory.

The painstaking restorations took place from 1995 until 1997, when Château St. Gerlach opened as a magnificent hotel with 113 guestrooms and serviced apartments, three restaurants, Spa & Wellness St. Gerlach, and various conference facilities. The parish also benefitted from a new presbytery and museum with a treasury for St. Gerlach, as well as a new catechism room, sacristy and Gerlach chapel.

Following a significant restoration of the historic Manor Farm, dating back to 1668, the St. Gerlach Pavilion & Manor Farm was opened in early 2017, expanding Château St. Gerlach’s conference and events offering. Located near the entrance to the estate, the once dilapidated building has been transformed into an exceptional space with a casual coffee and lunch venue, Burgemeester Quicx, Coffee & More and six multi-functional breakout rooms. The adjacent state-of-the-art St. Gerlach Pavilion, designed by renowned architect, Francine Houben, has also added 760m2 of dedicated conference and events space, with capacity for up to 1,000 guests.

Today, pilgrims continue to visit the site to pay their respects to St. Gerlach, and have been joined by Château St. Gerlach’s many well-known, celebrity guests.

https://www.oostwegelcollection.nl/en/chateau-st-gerlach/themes/history-chateau-st-gerlach/

Château St. Gerlach

Geulzicht Castle hotel belongs to the youngest generation of castles. It was designed by the Maastricht architect Henri Reek at the end of the nineteenth century and commissioned by the industrialist Pieter Carel Zuyderhoudt and his wife Fannij van Enthoven, who among others, also owned the small castle Hofwijck in Voorburg. Mister Zuyderhoudt, born in Batavia in former Dutch East India, was engineer by profession. In those times it was quite common for the nouveaux-riches among the upper middle class to build a manor-like country house in a historical style to their taste.

The style of the castle, which is entirely put up in marl, is English neo-gothic, which gave it its romantic appearance. It is prominently set against the slope of the Brakkeberg, complete with drive and entrance gate. The former staff residence and garage are situated in the immediate surroundings. The marl blocks came from the Brakkeberg and were transported over a narrow gauge railway to the construction site.

The construction of the castle was completed at the beginning of last century. As for the interior, of high interest is the large lounge with its white marble and black Namur stone floor. The monumental fireplace is partly decorated with glazen tiles. Its wainscoted mantelpiece is draped with a gobelin. The walls have woodpanelling.
The paintings on the ceiling are by Adrianus Hartigh, who is also known to have several mural paintings in the nearby caves, and portray biblical scenes. Figures from Greek and Roman mythology adorn the brown frieze.

The former library prides in richly carved wooden bookcases. Here again, the fireplace is decorated with glazed tiles and has a wainscoted mantelpiece. Here too, wood panelling on the walls. The dining room has a decorative stucco ceiling. Its white marble mantelpiece rests on four little marble columns. Four rooms have a sunken Roman bath (600 litres).

Originally the castle was built for private occupation. From 1937 onwards, the Weinberg family used Geulzicht Castle as a hotel. Everyone called the then owner, Mr Weinberg, “Uncle Joep”, which proved to be very opportune in the war. On 10 May 1940 some high German officers” and their staff arrived and occupied Hotel Geulzicht Castle, which they made their central command post. All through the German occupation though, the hotel harboured some Jews in hiding. Since everyone addressed Mr Weinberg as “Uncle Joep”, there was no danger of them betraying Mr Weinberg or themselves. There were also a few artists among the persons in hiding who had refused to become member of the Kulturkammer. They paid Mr Weinberg with paintings.

The story goes that the decision to bomb the city of Rotterdam was taken at Geulzicht Castle, but this is a doubtful allegation that cannot be proven. Fact is that the aerial shots of the front lines taken by the German reconnaissance planes were dropped at Geulzicht Castle and developed and finished in its cellars. There is a plaque in memory of the Second World War at the entrance of the hotel. Later on the hotel was taken over by Mr Weinberger’s daughter and his son-in-law. When they closed business, the well-known journalist Jean Nelissen, who lived there till 1982, bought the castle. Since 1982 the van Kuik family owns the castle. After thorough restoration they made it back into a hotel. Recently Geulzicht Castle was listed as a historic building.

https://castlehotelholland.eu/history-of-geulzicht-castle-hotel/

Kasteel Geulzicht

Huis Blankenberg is een kasteel gelegen aan de Blankenberg in het gehucht Honthem bij Cadier en Keer dat tegenwoordig deel uitmaakt van de Nederlands Limburgse gemeente Eijsden-Margraten.

Geschiedenis
Particuliere eigenaren
Het huidige kasteel stamt uit 1825 en is gebouwd op de fundamenten van een middeleeuwse donjon, oorspronkelijk gelegen aan de heerbaan van Maastricht naar Limburg en Trier. In 1370 maakte het kasteel deel uit van de schepenbank Cadier. De eerste vermelding van een eigenaar is in 1381, waarbij sprake is van een zekere Arnold d’Elen. Hij verkocht het kasteel aan de familie Bongart die hun zetel op kasteel De Bongard in Bocholtz hadden. Na deze familie kwam het kasteel in bezit van achtereenvolgens de families De Herten en De Horion. Door vererving kwam het daarna in bezit van de familie Cortenbach en door verkoop in 1627 aan Wolter Hoen. De familie Hoen was een wijdvertakte familie die vele andere kastelen in Zuid-Limburg bezat. Vervolgens kwam het kasteel in bezit van de families Jacobi en Van Hemerstein en ten slotte kwam het in bezit van baron Salomon Reinier Marius Pichot du Plessis. Het was deze baron die de oude burcht in 1825 geheel tot de grond toe sloopte en op de fundamenten het huidige huis in neoclassicistische stijl en als lustoord bouwde met daarbij een prachtig park. Voor die tijd was het een heel modern gebouw met grote ramen en witgekalkte gevels. Inwendig had het fraaie zalen en een trap in Empirestijl. Toen de baron in 1841 overleed verkocht zijn weduwe het landgoed aan de Belgische baron Chestret de Haneffe. Het bleef tot 1904 in bezit van deze familie.

Recente geschiedenis
In 1904 werd het huis eigendom van het Franse broederschap van Sint-Blasius. Eind 19e eeuw en begin 20e eeuw was Cadier bekend als Sint-Blasiusbedevaartplaats. Door geldgebrek werd het gebouw slecht onderhouden en was de broederschap gedwongen het gebouw aan de paters redemptoristen over te doen. Dezen bouwden een kapel en een schuur bij het landhuis. Later werd het een klooster en pensionaat van de Zusters van het Arme Kind Jezus (in 1848 gesticht in Aken) en kreeg het een flinke opknapbeurt. In 2004 nam het Academisch Ziekenhuis Maastricht het complex over en werd het gebruikt als verpleeg- en herstelkliniek. De nog aanwezige zusters verhuisden naar het moederhuis van de congregatie, Huize Loreto in Simpelveld.

Eind april 2010 heeft een katholieke stichting Blankenberg gekocht en op 10 juni 2010 werd bekendgemaakt dat het seminarie Redemptoris Mater het zal gaan betrekken. Het seminarie is nog gevestigd in Roermond maar dat pand is te klein geworden.

Huis Blankenberg is een rijksmonument.

Beschrijving van het kasteel
Huis Blankenberg is een neoclassicistisch, wit gepleisterd gebouw. Het drielaagse hoofdgebouw wordt geflankeerd door twee hoekpaviljoens, waartussen een middenrisaliet voorzien van een fronton met stucversiering. De wit geschilderde, carrévormige kasteelhoeve sluit aan op het hoofdgebouw.

Huis Blankenberg

Buitenplaats Kasteel Wijlre, voorheen genaamd Bonnefanten Hedge House, is een centrum voor cultuur en landschap in en rondom het Kasteel Wijlre in het Zuid-Limburgse dorp Wijlre (gemeente Gulpen-Wittem). In het historische koetshuis van het kasteel en het moderne kunstpaviljoen Hedge House in het kasteelpark worden hedendaagse kunsttentoonstellingen gepresenteerd. Het geheel van het kasteel, de tuinen en de kunstcollectie worden gezien als een gesamtkunstwerk. Buitenplaats Kasteel Wijlre is een totaalbelevenis voor kunst, natuur, architectuur en erfgoed.

Geschiedenis

Ontstaan

In 1981 verwierf het echtpaar Jo en Marlies Eyck het van oorsprong middeleeuwse en in de zeventiende eeuw herbouwde Kasteel Wijlre. In de daaropvolgende jaren creëerden zij hier een onderkomen voor hun kunstcollectie, die zij in de loop der jaren hadden bijeengebracht. Jo Eyck verdiende zijn fortuin in de verfindustrie. De kunstcollectie werd aanvankelijk op incidentele basis getoond aan bezoekersgroepen. In 1998 ontwierp de architect Wiel Arets een minimalistisch kippenhok annex oranjerie, dat tevens dienstdoet als tentoonstellingspaviljoen. Die laatste functie werd toegevoegd, omdat de Provincie Limburg geen toestemming gaf voor de bouw van een modern kippenhok naast het historische kasteel. Door het gebouw een publieksfunctie te geven werd alsnog toestemming verkregen. Het gedeeltelijk verzonken paviljoen van beton, glas en staal werd in 2001 opgeleverd en vormt samen met de verspreid opgestelde kunstwerken in de kasteeltuin een harmonieus geheel met de historische omgeving. De omringende hagen worden zodanig geschoren dat ze harmoniëren met de licht hellende daklijnen van het paviljoen, dat toepasselijk Hedge House is genoemd.

Heden

In 2012 ging het beheer van het gesamtkunstwerk van het echtpaar Eyck over naar de onafhankelijke Bonnefanten Hedge House Foundation, later Stichting buitenplaats Kasteel Wijlre genoemd. Een groot deel van de kunstcollectie Eyck werd in 2012 met financiële steun van de Provincie Limburg aangekocht door het Bonnefantenmuseum in Maastricht. Stichting buitenplaats Kasteel Wijlre is verantwoordelijk voor het voortbestaan van het landgoed en de programmering van tentoonstellingen en educatieve en culturele projecten in het Hedge House, het Koetshuis en de tuin. De directeur-bestuurder van de buitenplaats is Brigitte Bloksma. Naast een klein team heeft de buitenplaats een grote groep van 40 vrijwilligers.

De buitenplaats is geopend voor publiek op donderdag tot en met zondag van maart tot en met november.

Het kasteel, het koetshuis en de tuinen hebben sinds 2003 de status van rijksmonument. De kasteeltuin ontving in 2014 de European Garden Award.

Kasteel Wijlre

De Withuishof is een neoclassicistisch landhuis gelegen aan de rand van Scharn in het oostelijk deel van de gemeente Maastricht. Het huis is sinds 1967 een rijksmonument en wordt gerekend tot het Buitengoed Geul & Maas.

Geschiedenis en bewoners

De oorsprong van het huis Withuishof is niet bekend, maar gaat in elk geval terug tot de 17e eeuw. In de 18e eeuw was het een herenhoeve in bezit van Mathias Sleypen (1729-1798), wijnhandelaar te Maastricht en sinds 1773 eigenaar van het Sibberhuuske. Deze verkocht het in 1792 aan Jean Schoenmaeckers (1746-1811), landmeter, schout, secretaris der vrije rijksheerlijkheid Berg en Terblijt en secretaris der heerlijkheid Strucht en rentmeester van het klooster Sint-Gerlach. In 1792 en 1795 trouwden twee dochters van Sleypen, Maria Anna Sibylle en Anna Philippina, met twee zoons van Jean Schoenmaeckers, Martin Jacob en Johan Balthasar, waardoor geld en goederen samenvloeiden in één familie. De families Sleypen en Schoenmaeckers zouden in en na de Franse tijd door het strategisch opkopen van voormalig kerkelijk en adellijk goed een 'vastgoedimperium' stichten dat zijn weerga niet kende in Zuid-Limburg.

In 1801 werd het woongedeelte van de 17e-eeuwse herenhoeve in opdracht van de familie Schoenmaeckers ingrijpend vernieuwd, mogelijk naar plannen van Mathias Soiron. Rond 1880 werd het gebouw aanzienlijk uitgebreid.

Vanaf 1952 werd de Withuishof als buitenverblijf gebruikt door de zusters ursulinen, zowel voor zichzelf als voor hun pensionaires. Vanaf 1993 was het landhuis in handen van de familie Boels, die het verhuurde, onder andere aan een advocatenkantoor. Het gebouw wordt sinds 2013 in fasen gerenoveerd en is tegenwoordig ingericht als verzamelkantoor.

Beschrijving van het huis

Exterieur

Hoewel in oorsprong 17e-eeuws, is de Withuishof in zijn huidige vorm een neoclassicistisch landhuis uit het begin van de 19e eeuw. Een deel van de rechtervleugel en de met frontons versierde toren zijn eerst na het midden van de 19e eeuw - wellicht omstreeks 1880 - opgetrokken. Het hoofdgebouw met twee verdiepingen onder een mansardedak, een aansluitende eenlaagsvleugel met schilddak en de bijgebouwen liggen rondom een binnenplaats. De gebouwen zijn opgetrokken in baksteen met hardstenen deur- en vensteromlijstingen en mergelstenen hoekblokken. De lisenen in de hoofdvleugel zijn van pleisterwerk. De buitenmuren zijn gewit.

Aan de westzijde van het herenhuis is een engelse tuin aangelegd.

Withuishof

Kasteel Neubourg is een kasteel in de Nederlands Limburgse gemeente Gulpen-Wittem, iets ten westen van het dorp Gulpen. Vanaf de hoger gelegen Provinciale weg 278 (Maastricht-Aken) heeft men een fraai uitzicht op het kasteel.

Geschiedenis bewoners

Een ouder kasteel van Gulpen is het mottekasteel Gracht Burggraaf, waarvan nog enige resten in het landschap zichtbaar zijn, niet ver van kasteel Neubourg. De heren van Gulpen behoorden bij de ridderclan der Scavendriesen, die in de Limburgse Successieoorlog de zijde van de Geldersen had gekozen. Na de Slag bij Woeringen, waarin Gelre door Brabant vernietigend was verslagen, werd deze oude motte verwoest, wellicht door de heer van Wittem, Arnold II van Julémont, zelf een Scavendries die aan de zijde van Brabant had meegevochten.

In 1301 verkocht het domkapittel van Aken een deel van haar bezittingen in deze streek aan deze Arnold, die zich daarna heer van Wittem en Nieuwenborgh noemde. Zijn opvolger Gerard verkocht in 1344 de heerlijkheid en het kasteel Wittem aan Johan I Corsselaar van Wittem, en vestigde zich op Neubourg. Vervolgens erfde zijn neef Arnold van Sippenaken het kasteel.

In 1355 werd het kasteel verkocht aan Tilman van Ophem. Deze werd opgevolgd door zijn neef Jan van Eppenart, en in 1398 kwam het in handen van zijn schoonzoon Jan van Eynatten, wiens familie het huis drie eeuwen in bezit zou houden. In 1619 werd jonker Adolf van Eynatten eigenaar, en die legde de basis voor het huidige huis. Of hij de vleugels bouwde is niet zeker, maar hij bouwde in ieder geval de toren, de voorburcht met hoektorens en de kasteelhoeve.

In 1716 werd Neubourg verkocht aan de Akense lakenhandelaar Johann Adam Clermont (1673-1731), wiens weduwe het in 1732 verkocht aan Ferdinand Adolf, graaf van Plettenburg en Wittem. Deze liet het huis in 1734 grondig verbouwen. In 1769 werd het huis wegens geldgebrek verkocht aan Leonard Bernard, baron de Hayme de Houffalize, burgemeester van Luik. Deze liet weer een en ander verbouwen. In 1838 werd in het park een reeënstal gebouwd, later in gebruik als Mariakapel. Via vererving kwam het kasteel in de loop van de negentiende eeuw in handen van de familie De Marchant et d'Ansembourg. Vader en zoon Oscar en Iwan de Marchant et d'Ansembourg waren beiden burgemeesters van Gulpen. De zoon van Iwan, Max de Marchant et d'Ansembourg, was een bekend NSB'er en was onder meer lid van de Eerste en Tweede Kamer en tijdens de Tweede Wereldoorlog gouverneur van Limburg.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd het huis gebruikt als internaat door de paters Jezuïeten, terwijl de eigenaars in de bijgebouwen woonden. Tegen het einde van de oorlog werd het gebruikt als hoofdkwartier van het Amerikaanse leger. In 1952 werd het in gebruik genomen als hotel-restaurant. Sinds 2004 wordt het kasteel weer particulier bewoond en vinden er restauratiewerkzaamheden plaats.

Bouwhistorie

Het huidige kasteel dateert van na 1288, maar is waarschijnlijk al eerder ontstaan als mottekasteel, waarvan de overblijfselen vanuit Gulpen gezien achter het huidige kasteel liggen. Het hoofdgebouw is in aanleg 14e-eeuws, maar is in de huidige vorm grotendeels 17e- en 18e-eeuws. De zware toren stamt uit 1640, maar is gebouwd met gebruikmaking van middeleeuws muurwerk. Op de plattegrond van 1732 is aan de zuidwestzijde van het hoofdgebouw nog een hoektoren te zien, die thans niet meer bestaat.

De beide voorburchten dateren uit de 17e eeuw en zijn grotendeels gebouwd in Maaslandse renaissancestijl met rode baksteen en contrasterende speklagen en hoekbanden van Limburgse mergel. In later eeuwen is het kasteel sterk verbouwd. Zo stammen de neoclassicistische poorten van de beide voorburchten en de barokke torens met gestapelde uivormige spitsen uit de 18e eeuw. Deze zijn het resultaat van een verbouwing die in 1732 onder leiding van de Westfaalse bouwmeester Johann Conrad Schlaun begon, wellicht met medewerking van de jonge Akense architect Johann Joseph Couven. Omstreeks 1774 volgde een nieuwe verbouwing in opdracht van Leonard Bernard de Hayme, uitgevoerd door de Luikenaar Barthélemy Digneffe.

De twee zijvleugels en de achtervleugel vormden een klassiek U-vormig kasteel. Bij een verbouwing rond 1850 door de Brusselse architect Victor Evrard in opdracht van Oscar d'Ansembourg verdween deze U-vorm door de bouw van de frontvleugel. De binnenplaats werd bij deze gelegenheid met een glazen kap overdekt, waaronder een grote, serre-achtige eetzaal werd ingericht.

Beschrijving van het kasteel

Ligging en voorburchten

Kasteel Neubourg is idyllisch gelegen in het dal van het riviertje de Gulp, ten zuiden van de weg van Maastricht naar Aken, in de buurtschap Pesaken, vlak bij Gulpen. Het kasteel is omgeven door bospercelen, fruitboomgaarden en weilanden. Kasteel Neubourg bestaat uit een hoofdgebouw en twee voorburchten, een aan noordzijde en een aan westzijde. Een lindendreef met toegangsbrug over de kasteelgracht leidt naar de imposante toegangspoort van de noordelijke voorburcht die wordt geflankeerd door twee slanke torens. Dit deel wordt ook wel aangeduid als 'eerste bouwhoeve'. De westelijke voorburcht heeft een eigen toegangspoort en is eigenlijk een boerderij, meestal 'tweede bouwhoeve' genoemd.