Huis te Brecklenkamp is een havezate in de gemeente Dinkelland. Het is gelegen aan de Jonkershoesweg in de buurtschap Breklenkamp, ten noorden van Denekamp.

Geschiedenis

In 1564 werd het Moerbeckenhuss gebouwd op de plek waar daarvoor het Tijhuis stond. Het was de havezate van de familie Moerbecke die al vanaf 1410 in Ootmarsum en Oldenzaal woonde. In 1633-1637 is het huidige huis gebouwd door Everhard Bentinck en Euphemia van der Marck en in 1653 of 1658 werd het vergroot door Gerard Adolph Bentinck die bij de inval van de bisschop van Munster in 1672 door hem tot stadhouder van Overijssel en drost van Vollenhove werd benoemd. In de 19e eeuw was de Laagse burgemeester Johan Zegers eigenaar, zijn dochter Heloise woonde jaren alleen op het huis en staat bekend als de geest van de Breckelenkamp. In de jaren 1941-1946 is de oude havezate geheel gerestaureerd door Arnold van Heek en zijn vrouw die het ter beschikking stelden aan de NJHC. Vele jaren fungeerde het huis vervolgens als jeugdherberg met de naam Jonkershoes Toen die noodgedwongen werd gesloten werd de havezate eigendom van de familie Wanrooij die van 1991 tot 1996 het vervallen gebouw restaureerde en de tuinen en het park zo veel mogelijk in de 19e-eeuwse toestand terugbracht.

Ballonfiesta Brecklenkamp
Tussen 1985 en 1990 werd op havezate Brecklenkamp ieder jaar Ballonfiesta Brecklenkamp gehouden. Door de grote opkomst van het publiek verhuisde het evenement naar het grotere Hulsbeek in Oldenzaal, alwaar het de naam Twente Ballooning kreeg.

Het huis is sinds 1991 particulier eigendom en wordt bewoond, het is derhalve niet meer voor bezichtiging geopend. Wel zijn er incidenteel open dagen en worden er enkele keren per jaar klassieke concerten in de havezate gehouden.

Havezate Breklenkamp

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

Singraven is een landgoed nabij Denekamp in de gemeente Dinkelland. Tot het landgoed behoren behalve de havezate ook de watermolen van Singraven (1448) aan de Dinkel, een koetshuis (1868) en een aantal pachtboerderijen.

SLandgoed Singraven wordt voor het eerst genoemd in 1381 als agrarische boerenhofstede ‘Hof ten Singraven’, die in eigendom was van de bisschop van Utrecht. Deze beleende het aan derden, onder wie de Oldenzaalse Begijnen. In 1398 kwam het huis in bezit van de familie Hondenberg die het huis in 1415 versterkte tot havezate. In de volgende eeuwen behoorde Singraven toe aan de graven van Bentheim en aan de adellijke familie Sloet, die het inmiddels vervallen huis in 1651 volledig liet slopen en herbouwen. Daarna kwam het landgoed door vererving resp. verkoop achtereenvolgens in handen van de families De Thouars, Roessingh Udink en Laan.

Willem Frederik Jan Laan, de laatste particuliere bewoner/eigenaar, liet forse verbouwingen en restauraties uitvoeren, zowel aan het Huis als aan andere onderdelen van het landgoed. Bovendien vergaarde hij een enorme kunst- en antiekcollectie die nu nog in het Huis te bezichtigen is. Hoewel de (kinderloze) heer Laan tot zijn dood in 1966 op Singraven bleef wonen, gaf hij het landgoed al in 1956 in eigendom aan Stichting Edwina van Heek.

De zorg voor en instandhouding van Landgoed Singraven past in de statutaire doelstelling van Stichting Edwina van Heek om cultureel erfgoed en natuurmonumenten in Oost-Nederland te beschermen. Stichting Edwina van Heek is in 1946 opgericht volgens de laatste wil van de toen overleden Edwina van Heek-Burr Ewing. Zij was de echtgenote van Jan Bernard van Heek (1863-1923) en woonde op Landgoed Zonnebeek ten zuiden van Enschede, dat eveneens door de Stichting in stand gehouden wordt.

https://www.singraven.nl/landgoed/historie/

https://nl.wikipedia.org/wiki/Singraven

Singraven

Zeer idyllisch en groen landgoed, waar een katholiek schuilkerkje in het bouwhuis herinnert aan minder tolerante tijden. Een watermolen zorgde voor een extra bron van inkomsten.

Geschiedenis 

De naam van de havezate komt voor het eerst voor in 1337, wanneer er in het leenregister van Otto van Bentheim melding wordt gemaakt van de 'Hof te Vlederingen'. In 1415 werd Herman Grubbe door de bisschop van Utrecht met Herinckhave beleend.

De havezate werd achtereenvolgens bewoond door de geslachten Grubbe (van 1428 tot 1723) en Von Bönninghausen (vanaf 1723). Voor die tijd woonde het geslacht Vlethinge er ruim 300 jaar.

Ludovicus Von Bönninghausen - sinds 1869 heer van Herinckhave - was lid van Provinciale Staten van Overijssel en daarnaast gedurende 55 jaren burgemeester van Tubbergen. Omdat zijn 6 kinderen het niet eens konden worden over de verdeling van de nalatenschap, werd in 1917 besloten tot openbare verkoop van Herinckhave. Het landgoed bestond toen uit ruim 600 hectare landerijen, heide, bossen en 35 boerenhofsteden.

De havezate werd inclusief 48 hectare, teruggekocht door de 4e zoon Meinrad. Dit vormt de basis van het huidige landgoed. De in 1959 grotendeels afgebrande en sedertdien onbewoonde havezate werd in erfpacht overgedragen aan de Overijsselse Kastelen Stichting met het oogmerk deze te restaureren. Restauratie in overleg met en met goedkeuring en financiële middelden van Gemeente Tubbergen, Provincie Overijssel, Het Oversticht, IJsselcentrale NV en de Stichting Edwina van Heek, vond plaats in de periode 1976-78. De havezate is opnieuw bewoond vanaf 1978 en sedert 2012 weer door de familie Von Bönninghausen, die bovendien in 2010 het erfpachtsrecht terug kocht van de Kastelenstichting.

https://www.landgoedereninoverijssel.nl/landgoed-detail/herinckhave.html

Herinckhave

This manor house is at the centre of Almelo and its history. Even till this day it is the home of the Lord of Almelo, earl Van Rechteren Limpurg and his famlily.

Huis Almelo (Almelo House) was at the centre of Almelo’s glory days. It is first mentioned in the thirteenth century when Egbert of Almelo left in his will the legacy of his castle in Almelo on 6th June 1297. Sadly, what this original structure would have looked like is unknown. The only idea we have is from an impression of the home and its surroundings made by Jacobus van Deventer in 1560.

Later, around 1652, the original house was demolished and replaced with a new building by Zeger van Rechteren. This lavish new build saw a stately home with marble pillars at the entry and glazed tiles on the roof appear. The interior was equally exquisite with features such as Italian mantle pieces with gilded surrounds. Outside the home, two lanes were added. One surrounding the house and one leading away from the house towards the city.

Unfortunately all this beauty was to be short-lived due to the occupation of the Bishops Troops from Munster between 1665-1666. This occupation led to considerable damage being caused to the home and after the troops departed, the slow job of restoring this once impressive home to its former glory. Commissioned by Adolf Frederik the restoration work began and between 1883 and 1885 the house was fully restored and renewed. In 1883 the entrance pillars were brought forward affording valuable extra space to the ground floor and first floor of the home. An extension with service entrance was added in 1903 to the north wing of the home and finally in 1954 architect Jan Jans added a balcony to the rear of the property.

During the construction of the N36, the Huis Almelo was cut off from the rest of the estate and the main road ran right through the 2.5 kilometre Gravenallee.

https://www.visitalmelo.com/15139/15604/23795/23801/8029-Huize-Almelo/

Huis Almelo


De Hondeborg: van burcht tot boerderij

Erve Hondeborg is gelegen op een mysterieuze plek. De boerderij is gebouwd op een heuvel omringd door eeuwenoude eikenbomen en een gracht in de vorm van een hoefijzer. Ooit stond op deze strategische verhoging langs de Azelerbeek bij Borne een heuse burcht, van waaruit ridders de omgeving controleerden. Het ging waarschijnlijk om een houten gebouw met een verdedigingstoren en een palissade, een zogenaamd mottekasteel.

Het is niet duidelijk wanneer de Hondeborg is ontstaan. Mogelijk stamde de versterking al uit de tijd van Karel de Grote, de Frankische vorst die de Saksische bevolking in de regio rond het jaar 800 onderwierp en dwong zich te bekeren tot het christendom. De naam Hondeborg zou kunnen verwijzen naar de woonplaats van een Frankische aanvoerder van een huntari of honderdschap, een gebied van waaruit de boerenbevolking een legereenheid van honderd man kon leveren.

Borg met voorburcht

De Hondeborg komt in 1333 voor het eerst in de bronnen voor. Op 24 oktober van dat jaar droegen de broers Berend en Gerard van Zebelingen hun huis Ther Hondsborch met andere bezittingen over aan bisschop Johan van Utrecht, die de politieke en kerkelijke leider van Overijssel was. Ze mochten de goederen blijven beheren, op voorwaarde dat de bisschop in geval van nood soldaten in hun huis kon legeren. Uit de oorkonde blijkt dat de Hondeborg over een voorburcht beschikte, vermoedelijk op de plek van de huidige bijgebouwen. De borg was inmiddels mogelijk gedeeltelijk uit steen opgetrokken.

De familie Van Sebelingen was een invloedrijk geslacht. Berend wordt in 1311 genoemd als schout van Twente, de hoogste bestuurlijke positie in de regio. De familie bleef onder de naam Hondeberg tot de voornaamste adellijke geslachten van Overijssel behoren. De Hondeborg zelf kwam om onduidelijke redenen in 1387 in handen van de machtige familie Van Almelo. Nadien wisselde de burcht nog diverse keren van eigenaar.

Belegerd door de bisschop van Utrecht

In 1610 werd het complex onderdeel van huize Twickel in Delden. Van de oude burcht was op dat moment al weinig meer over. Op de eerste officiële kaart van Overijssel uit 1648 staat de Hondebergh aangegeven als “ruïnen ofte vervallen adellijke huis”. Mogelijk was de burcht moedwillig verwoest. Een lijst van bezittingen van Twickel uit circa 1680 meldt: “Hondeborgh is een heel oude plaetse en door formeele belegering door de Bisschop gewonnen voor twee à driehonderd jaar.” Vlakbij de burcht lag nog een plek die “de loopgraven” genoemd werd. In een oude sage wordt de vernietiging van de Hondeborg door de bisschop van Utrecht in verband gebracht met een vete tussen de bewoners van de borg en de eigenaren van het nabijgelegen Saasveld.

Erve Hondeborg maakt nog altijd deel uit van het landgoed Twickel. De plaats is al eeuwenlang verpacht. Net buiten de gracht stond oorspronkelijk een kleine boerderij, waar enkele lapjes grond bij hoorden. De burchtheuvel raakte begroeid met “opgaande bomen”. Rond 1840 brandde het boerderijtje af. De hoogte werd toen afgevlakt en de gracht aan de noordzijde gedempt, waarna de huidige boerderij op de plek van de oude burcht is gebouwd. Tot 2012 is op erve Hondeborg geboerd. Inmiddels is het pand als woonboerderij ingericht en dienen de bijgebouwen voor de ontvangst van gasten.

http://www.ervehondeborg.nl/?page_id=137



Erve Hondeborg


Bellinckhof is een landhuis in Almelo, gebouwd in de jaren twintig van de 20e eeuw door de textielfabrikant Ten Cate.

De naam Bellinckhof is ontleend aan de voormalige havezate die vroeger op ongeveer 500 meter ten zuidoosten van het huidige huis heeft gestaan. De havezate was een borchleen van Huis Almelo en werd bewoond door het geslacht Bellinckhave en vanaf 1758 door huwelijk door de familie Du Tour. Nadat deze familie zich had gevestigd op landgoed De Woesten te Weerselo, werd het oude huis gesloopt.

Het huis

In 1913 kocht Johannes ten Cate de gronden aan de Wierdensestraat om er een landhuis te bouwen. In navolging van fabrikanten elders in Twente wilde ook hij zich met zijn gezin buiten de stad vestigen. Enkele bijgebouwen van de oude havezate bleven nog tot in de jaren twintig van de 20e eeuw bestaan, toen moesten ook zij voor een uitbreiding van het park verdwijnen. In 1917 gaf hij de architect Karel Muller opdracht een landhuis voor hem te ontwerpen in neoclassicistische stijl. Dit type landhuis werd destijds zeer gewaardeerd door zijn deftig en voornaam karakter. Karel Muller ontwierp in eerste instantie een blokvormig huis. Dit ontwerp kon schijnbaar echter niet geheel de instemming van de opdrachtgever krijgen zodat ook de architect Johan Wilhelm Hanrath bij het volgende ontwerp werd betrokken. Nu ontstond een huis op I-vormige grondslag dat duidelijke Engelse invloeden vertoont. Deze bouwstijl wordt ook wel de Um 1800 bouwstijl genoemd. In de woning is een zandstenen gedenksteen geplaatst, met in reliëf: Deze steen werd gelegd door Egbert ten Cate oud vijf jaar oktober 1919. Bij het huis horen twee identieke dienstwoningen, verdiepingloze pandjes onder schilddaken en een koetshuis met dienstwoning. Het laatste is eveneens een verdiepingloos pand met een pannen zadeldak en diverse architectonische stijlkenmerken in de vormgeving. Het huis en park zijn niet toegankelijk. De eetkamer is betimmerd met mahoniehout, de hal heeft een zwartgeaderde witte marmeren vloer en de zaal is van groene betimmering voorzien met roze zijde en behangen met familieportretten van de Ten Cates.

Op Dolle Dinsdag, 5 september 1944, vluchtte NSB-oprichter Anton Mussert naar het landhuis. Naar verluidt heeft hij hier een korte periode zijn werk uitgevoerd voorafgaand aan zijn arrestatie in Den Haag op 7 mei 1945.

Het huis wordt nu bewoond door het gezin van bankier mr. Egbert ten Cate, tevens kamerheer in Overijssel. Op 1 november 2014 woedde er een brand in het huis die het tijdelijk onbewoonbaar maakte.

Park
Aan de bekende tuin- en landschapsarchitect Leonard Springer werd verzocht een ontwerp voor het omringende park te maken. Het uitgangspunt van zijn ontwerp was dat het huis en het omringende park één geheel moesten vormen. Om dit te bereiken ontwierp hij achter het huis een hierbij aansluitende geometrische tuin met rozenperken en loodrecht op het huis aanlopende paden. Verder verwijderd van het huis werd, hierbij gebruikmakend van aanwezige natuurlijke elementen, voor een landschappelijke aanleg gekozen met slingerende paden, boomgroepen en waterpartijen. Ook de uitbreiding van het park in 1926 was van de hand van Springer. De keuze voor Springer als landschapsarchitect had als plezierige bijkomstigheid dat deze goed bevriend was met de architect Karel Muller. Vermoedelijk speelde hun beider verwantschap met de familie Gelderman uit Oldenzaal hierbij een grote rol, het maatschappelijke kringetje was destijds beperkt en zo ontmoette je elkaar als vanzelf weleens. Deze relatie bood de gelegenheid tot een samenwerking die kon leiden tot optimale omstandigheden om de beide ontwerpen op elkaar af te stemmen. Ook op andere plaatsen in Twente had dit reeds tot fraaie resultaten geleid. Diverse ontwerpen van Karel Muller werden omgeven door parkontwerpen van Springer. Hoewel de parkaanleg van de Bellinckhof in de loop der jaren sterk vereenvoudigd is, de rozenperken met de omringende paden werden vervangen door gazon, blijft het park nog steeds een fraai geheel vormen met het huis.

