Het Gravensteen is een monument in Leiden. In de loop der jaren heeft het gebouw verschillende functies gehad, onder andere woning, gevangenis, boekenmagazijn en universiteitsgebouw.

Het Gravensteen werd gebouwd in het begin van de dertiende eeuw en is één van de oudste stenen gebouwen in Leiden. Het diende als (privé-)gevangenis van de graven van Holland, die zelf regelmatig in de naastgelegen versterkte hoeve (Huize Lokhorst) woonden. In de loop van een paar eeuwen raakte de grafelijke gevangenis in verval, de gevangenen gingen naar Den Haag en in 1463 droeg Philips de Goede het
gebouw aan de stad over waarna het de functie van stedelijke gevangenis en gevangenis voor Rijnland kreeg. Doodstraffen werden vanaf dat moment op het plein voor het Gravensteen, het huidige Gerecht, ten uitvoer gebracht.
Leiden nam het herstel van het gebouw in de loop van de volgende eeuwen op zich. Het gebouw werd gerestaureerd en met een aantal bijgebouwen uitgebreid. In 1556 werd het Gravensteen uitgebreid met een cellenblok dat nog steeds intact is. De oude toren werd afgebroken en een zeskantige traptoren die tot een aantal verdiepingen toegang gaf werd toegevoegd; aan de noordzijde werd een galerij gebouwd, vanwaar eertijds de terechtstellingen door de rechters werden bijgewoond. In 1598 werden er gedeelten als tuchthuis ingericht en in 1655 bouwde Arent van 's Gravensande er twee vleugels aan waar een spin- en een rasphuis in ondergebracht werden. Dit waren tuchthuizen waar misdadigers en armen door tewerkstelling 'heropgevoed' werden.
Ten slotte werd in 1672 een nieuwe vierschaar (de plaats waar rechtgesproken werd) aangebouwd. Aan het eind van de negentiende eeuw raakte het gebouw steeds meer in onbruik. De laatste doodstraf werd hier in 1856 voltrokken.

In 1955 kreeg het Gravensteen een nieuwe functie: het gebouw werd een boekenmagazijn. Al spoedig veranderde de functie van het gebouw opnieuw. De Universiteit Leiden kampte met ruimtegebrek en nam het gebouw in gebruik. Met name de afdeling rechtsgeschiedenis van de juridische faculteit vond hier onderdak op een historierijke plek. Sinds 2006 was het International Office van de universiteit Leiden in dit gebouw gevestigd, sinds 2011 afdeling Studenten en Onderwijszaken (niet te verwarren met de studentenbalie die zich in een ander gebouw bevindt).

https://www.erfgoedleiden.nl/component/lei_verhalen/verhaal/id/433
https://nl.wikipedia.org/wiki/Gravensteen_(Leiden)


Gravensteen (Leiden)

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

The Burcht van Leiden Fort of Leiden is an old shell keep in Leiden constructed in the 11th century. It is located at the spot where two tributaries of the Rhine come together, the Oude Rijn and the Nieuwe Rijn. The structure is on top of a motte, and is today a public park.

History

From humble beginnings, the hill was raised during various periods of history up to 9 meters above the surrounding landscape in the 11th century. Ada van Holland used the keep as a residence until her father died in 1203 and she was captured by her uncle. In the same year the previous stone building was rebuilt after an attack on the castle, with tuff stone, and after Ada's removal, in 1204 it was attacked again and rebuilt with brick.

Later in the 13th century the building was considered antiquated, since more and more townspeople and houses were built around the base of the hill, making defenses impossible without destroying most of the city. The old "interior keep" that had been built against the interior walls (a similar rounded keep construction can still be seen in Teylingen) was slowly dismantled and reused for city construction.

Symbol of Leiden

As the city of Leiden grew around it in the 13th and 14th centuries, the ruined castle lost its military function. The location became a romantic patriotic symbol after the Siege of Leiden in 1574, as historians recalled the earlier sieges of Leiden: Ada in 1203 and the siege in 1420 (Hook and Cod wars). The stained-glass windows number 25 & 26 in the Janskerk (Gouda) designed by the Leiden artist and councilman Isaac van Swanenburg glorifies this history in 1601 by commemorating the latest siege (glass 25, paid for by the Delft city council and featuring William the Silent as liberator) with a comparison to the "historical" story of the Siege of Samaria (glass 26, paid for by the Leiden city council and featuring the text of the biblical story with God as savior).] The city of Samaria is portrayed with a watch tower much like the Leidse Burcht.

Burcht van Leiden


Museum De Lakenhal is located in the province of South Holland is the city of Leiden, where canals and waterways crisscross amidst old buildings steeped in charm. One highlight is its collection of fijnschilder paintings from the Dutch Golden Age. The museum regularly hosts visiting art exhibitions and has a café. Far from merely picturesque, the city has a rich history - as the birthplace of Rembrandt, a nucleus of activity during the Dutch Golden Age, and the city that welcomed the Pilgrims prior to their famous voyage on the Mayflower in 1620.

Museum De Lakenhal is Leiden’s municipal museum for art, applied art and history and since its inception in 1874 it has been housed in the ‘Laecken-Halle’, a stately mansion designed in 1641 by the city architect, Arent van ’s-Gravesande. The museum consists of an ensemble of buildings from different periods, each with its own character. The basic premise of the restoration is the harmonious integration of these disparate historical layers in accordance with the principle of ‘unity in diversity’, culminating in a spatially enhanced orientation and museum experience.
One of the most important interventions in the heart of the ensemble is the opening up of the cluttered ‘Achterplaets’. This outdoor space will be covered with a glazed roof and become the museum’s orientation hub. From here, all parts of the complex will be visible and accessible. Rather than being erased, evidence of the museum’s almost 375-year construction history will be explicitly revealed.

In addition to restoring the heritage building complex, a new wing will be added on the west side, stretching telescopically between Oude Singel and the Lammermarkt. The ground floor will have space for two temporary exhibition galleries, a museum café, and a deliveries area. On the Lammermarkt side, the new wing burgeons into a tall, shouldered volume containing offices and workshops. Public facilities throughout the museum will be improved by the realization of a new entrance zone, an auditorium and an education space.

https://hcva.nl/en/werk/museum-de-lakenhal

Museum De Lakenhal

Kasteel Endegeest is een kasteel in de gemeente Oegstgeest. Het ligt in een bos annex park aan de Endegeesterstraatweg 5.

De oudste vermelding van een kasteel Endegeest dateert van 1307. Van 1641 tot 1643 verbleef de Franse filosoof René Descartes op het kasteel. Een borstbeeld van Descartes (gemaakt door Erszébet Baerveldt) op het kasteelplein herinnert nog aan deze beroemde bewoner. Het huidige kasteel is echter aanmerkelijk jonger en werd tussen 1647 en 1651 gebouwd in opdracht van Elisabeth van Schouwen van Endegeest en haar echtgenoot Jacob van Berchem. Dan wordt het gedeelte tussen de twee torens volgebouwd. Voor het kasteel ligt een plein, dat door een poort toegankelijk is. Boven de poort is het familiewapen.

Op 31 december 1830 wordt het kasteel verkocht aan Jhr mr. Dirck Cornelis Gevers van Endegeest (Rotterdam, 1763). Deze wordt door zijn koetsier op 29 oktober 1839 levenloos aangetroffen in zijn koets. Het kasteel gaat over naar zijn zoon Daniël.
In 1895[1] wordt Endegeest gekocht door de gemeente Leiden om het als psychiatrische inrichting in gebruik te nemen. De opening wordt door veel notabelen bijgewoond, w.o. door Jan Heemskerk, minister van Binnenlandse Zaken, en F. Was, de liberale burgemeester van Leiden.

Meer dan 100 jaar lang worden het kasteel, het omliggende park en het landgoed gebruikt voor de geestelijke gezondheidszorg. De raad van bestuur en de concernstaf van GGZ Rivierduinen zetelden tot november 2016 in het kasteel. In 2018 heeft de Oudendal Groep het landgoed en vervolgens ook het kasteel met de veel jongere (1907) bijgebouwen aangekocht. GGZ Rivierduinen heeft nog enkele paviljoens aan de rand van het terrein in gebruik.

De oude gracht is nog aan drie kanten te zien. De ijskelder, die zich net aan de overkant van de gracht bevindt, is gerestaureerd. Het kasteel zelf is inmiddels eveneens gerestaureerd. Het kasteel, alsmede de ijskelder en de obelisk, hebben de status rijksmonument.



Kasteel Endegeest

Kasteel Oud-Poelgeest is located in Oegstgeest, 2.9 km from Leiden, with Schiphol, Keukenhof and the North Sea beach in the vicinity. From this estate, you can take boat rides over the nearby lakes. In addition to a hotel and a bistro, the castle also has 15 meeting rooms. a wine-tasting hall and a castle bar with a sun-drenched patio adjacent to the big pond.

The castle was originally built as a fortified residence shortly after 1300 in an area ‘bordered by swamps and ponds’. It is situated on an estate of over 10 hectares with deciduous woods, a pond and waterways and a 19th-century coach house, a chapel, a forester’s house and a gatehouse. The current castle was built around 1640. One of its famous residents was the Leiden professor Herman Boerhaave (around 1725). He planted special trees and plants and planted an herb garden. The onion-shaped towers date from the 19th century.

The 45 hotel rooms and reception area are situated in the (modern) side building of the former coach house. The rooms have a view over the front garden with orchard or over the estate’s forest; some have a balcony. They are equipped with a bathroom, separate toilet, flatscreen TV and coffee and tea facilities. Guests can use the sauna free of charge. Each morning a breakfast buffet is served in the Koetshuis. There are also facilities for disabled visitors.

The Koetshuis also has the Oud-Poelgeest á-la-carte bistro. The focus is on seasonal products and organic products are used wherever possible. The chef provides various options for large companies, including private dining, a ‘walking dinner’, or a buffet for up to 150 guests.

Oud-Poelgeest is very suitable for conferences, meetings and festivities. There are 15 rooms, suitable for 2 to 100 guests. The stylish meeting rooms, some of which are in the castle itself, all have plenty of natural daylight and are equipped with modern conveniences. Meetings can be held in a renovated hayloft, for instance, or an 18th-century period room. Vehicles can park at the estate free of charge.

By visiting, guests contribute to the preservation of this cultural heritage site. It enables restoration, maintenance and embellishments of the listed property at the Oud-Poelgeest estate. Over the past years, the arched bridge has been restored and the restoration of the ceiling of the Drakenzaal has been completed.

https://www.visitleiden.nl/en/plan-jouw-bezoek/verblijf/hotels/kasteel-oud-poelgeest-1

Oud Poelgeest

Warmond Castle (Huis te Warmond)  is a Dutch 18th-century manor house near Warmond in the province of South Holland. It was constructed on the site of fortifications dating from  1250, incorporating traces of medieval architecture.

Warmond Castle History

The original timber structures were replaced by buildings that were subsequently damaged by fire in the 14th, 15th and 16th centuries and rebuilt each time on the old foundations.

A 16th-century drawing makes it possible to reconstruct the medieval original, when the castle consisted of a square ground-plan of four wings and four corner towers set around an interior court, the whole surrounded by a moat.

The living-quarters were in the north and east wings. The massive west tower was once assumed to have been the keep, but the thickness of its walls and its dimensions are too small for this purpose. In 1629 the castle was given a new entrance range by Salomon de Bray, featuring pilasters and a broad pediment.

The south tower, originally octagonal, was replaced by a square one after 1650. Owing to the various rebuilding projects, Warmond acquired an irregular character in the course of the centuries. In 1780 the castle was extensively rebuilt. Floor levels and the proportions of the rooms were altered, and the walls were stuccoed. Medieval remains were hidden by new walls and plasterwork; de Bray’s additions disappeared.

http://www.everycastle.com/Huis-te-Warmond.html

Huis te Warmond

Duivenvoorde Castle was first mentioned in 1226, which makes it one of the oldest castles in South Holland. The castle is remarkable in that it has never been sold, which can be said of very few Dutch castles. It has passed by inheritance through several noble houses, sometimes through the matrilineal line.

Duivenvoorde is a unique and still inhabited castle and estate, with its roots in the 13th century. Once, a large, square defence tower could be found here. The remnants of this tower can still be seen in the facade of the castle and the Voorhuis (front house). In the late Middle Ages, the need for living space grew, so around the tower, which continued to exist until the 17th several wings arose.

Oldest owner
From the Middle Ages, the influential Dutch noble family Van Wassenaer lived in the castle. The oldest known owner - mentioned in the deed of Duivenvoorde of 1226 - was Philips van Wassenaer (listed 1215-1248). It was a noble family of knights, who held important positions at the court.

The Watergeus
Arent VII van Duvenvoirde (1528-1599), the twelfth lord of Duivenvoorde, was one of the most interesting owners. He was one of the noblemen that signed the Petition of the Noblemen in 1566, and was banned from the country. Abroad, he joined the Sea Beggars and got the nickname 'The Watergeus'. His son, Johan van Wassenaer van Duvenvoirde (1577-1645), would later prove to be very important to Duivenvoorde. Johan was a very successful man, and held a number of other influential positions. The great renovation of Duivenvoorde in 1631 was carried out under his authority; he made the then medieval castle into a comfortable country estate.

When Johan died, Duivenvoorde was passed on to his oldest son, Arent VIII van Wassenaer (1610-1681). Thus, Duivenvoorde remained within the male lineage of the Wassenaer family. That is, until Arent IX van Wassenaer (1669-1721) passed away in 1721 and there was no male heir. Through Jacoba Maria van Wassenaer, Duivenvoorde was passed on to the ten-year-old Henriette Jeanne Christine van Neukirchen named Nyvenheim (1807-1849). She would later marry Nicolaas Johan Steengracht (1806-1866), from Zeeland.

Large renovation in 1631
In 1631, under the supervision of Johan van Wassenaer (1577-1645) who was the owner then, the castle extensively renovated and rebuilt, giving way to the current ground plan. The walls and roofs of the central building and the north wing originate from that time. The forecourt was still closed by a crenellated wall with a sandstone gate and a wooden pickup bridge.

Renovation in 1717
The next renovation took place in 1717. Around that time, people preferred architectural symmetry, which is why they made the south wing look almost identical to the north wing. Within the castle a lot was renovated and modernised as well. The state room of the castle, the Marotzaal, is from this time. The Louis XIV hall, which was unique for the Netherlands, was presumably designed by court architect Daniel Marot (1661-1752). In the panelling, life-size portraits were made of the successive Van Wassenaer generations who owned the castle..

Later renovations
The subsequent renovations in and around the castle date back to the 19th A terrace with two bridges was built in front of the castle, ceilings were changed, new panelling was applied and the Marotzaal was painted white with gold.

A young lady of the castle
With Henriette as the young lady of the castle and 23rd owner, a new period of growth began for Duivenvoorde. Together with her husband, the rich jonkheer Nicolaas Johan Steengracht from Zeeland, she would come to mean a lot for Duivenvoorde. Both the interior of the castle and the park were given a makeover.

After Henriette and Nicolaas passed away, their son Hendricus Adolphus Steengracht (1836-1912) became the owner of Duivenvoorde. Together with his sister Henriette, he resided in the estate in the summers. Just like his father, he was important to the history of Duivenvoorde. Hendricus Adolphus was unmarried, and after he died, Duivenvoorde was passed on the grandson of his sister Cornelia Maria, who was married to a member of the Schimmelpenninck van der Oye family.

In 1912, Willem Anne Assueer Jacob Schimmelpenninck van der Oye (1889-1957) became the 26th owner of Duivenvoorde. Not long after, he moved in to live there with his younger sister Ludolphine Henriette (1891-1957) They were the first owners that lived in Duivenvoorde all year round, and they did so in a sober way. Up to the sixties of the 20th century, the castle didn't have running water or electricity.

The last lady of the castle
When Willem died unexpectedly in an accident in 1957, his sister Ludolphine Henriette became the 27th owner of Duivenvoorde. Because of high succession charges, she was forced to sell a part of her assets. Finally, she had to decide on the future of Duivenvoorde, and entrusted Duivenvoorde (and its inventory) to a foundation in. After a thorough restoration of the castle, the museum was opened to the public in 1963.

The restoration in 1958-1963
During the last restoration of the castle by architect Elias A. Canneman (1905-1987), Duivenvoorde was returned to the state of 1631 and 1717 - where possible and acceptable. The guiding principle was a pure, technical restoration, without any additions or embellishments. The 19th-century neo-gothic portal, the terrace in front of the house, and some 18th-century elements were retained, but other than that, the building was restored to 'the way it was'.


https://www.kasteelduivenvoorde.nl/the-castle/duivenvoorde/history/

https://www.castlesworld.com/castles/duivenvoorde-castle.php

https://www.kasteelduivenvoorde.nl/the-castle/duivenvoorde/residents/

Duivenvoorde Castle


Teylingen Castle is a Dutch castle in the municipality of Teylingen, in the town of Voorhout, near the border with Sassenheim. It is presumably the family keep of the noble family Van Teylingen [nl], from which the Van Brederode family directly descended.

The castle was originally built to protect the north-south route in Hollandic territory. Later it became a forester's castle for the forestry of the counts of Holland, starting with William IV, count of Holland.

One of the best known inhabitants of the castle was Jacoba of Bavaria, who died there. At the time of her death she was married to her fourth husband Frank van Borssele. The drinking cups dug up in the surrounding area are called Jacobakanntjes.

At present, only the ruins of the castle remain. These remnants are well preserved, and consist of a surrounding wall and a donjon which forms part of the wall partially surrounded by water. The wall dates from the beginning of the 13th century and the main building shortly thereafter. The castle was damaged heavily around 1570 during the Eighty Years' War, and partially restored thereafter. The donjon was partially burnt in 1675 and after which decay set in, and further parts were gradually demolished. The lands (and the ruins) became possessions of the province of Holland, and were nationalised in 1795. The grounds were later sold under the condition that the ruins would not be demolished. This made the ruins one of the first examples of the Dutch National Heratige (Monumenten Zorg). In 1889, the ruins were donated by Jhr. Mr. W. van Teylingen to the Dutch state, who remain the current caretakers. The ruins fall under the jurisdiction of the Rijksgebouwendienst [nl] (state's building service). At the end of the 20th century, the ruins were partially restored and the partially filled in moat was also restored to its original state. Funding for the restoration was made possible through the purchasing of grounds by the Foundation Slot Teylingen (with support of the Prins Bernhard Cultuurfonds), which then donated the acquired grounds back to the Dutch state.

The municipality of Teylingen is named after the castle, partly because the name Teylingen was also present in the three former municipalities Sassenheim, Voorhout and Warmond.

Teylingen Castle

Kasteel Oud-Wassenaar is een negentiende-eeuwse villa, een groot buitenverblijf, in Wassenaar in de wijk Oud Wassenaar.

Kasteel

Het voormalige kasteel Oud-Wassenaar was het zomerverblijf van Betsy van der Hoop en haar echtgenoot Guillaume Groen van Prinsterer.

In 1871 kocht C.J. van der Oudermeulen, stalmeester in buitengewone dienst van Koning Willem III en onder meer hoogheemraad van Rijnland, de buitenplaats Oud Wassenaar. Blijkens de kadastrale kaart uit 1822 was het landhuis toen gesitueerd aan de Schouwweg in een parkaanleg met een deels formele lanenstructuur zoals de Oud Wassenaarseweg, Groen van Prinstererlaan en Lindelaan. Het oude kasteel werd in 1872 afgebroken. Het formele gedeelte van de buitenplaats, langs de rechte lanen, werd in de jaren daarna verkaveld tot villapark en bebouwd.

Op dezelfde plaats werd in de jaren 1876-1879, in opdracht van Van der Oudermeulen, een nieuw groot huis gebouwd met een trapgevel, zijvleugels en torens. Het is ontworpen door de neorenaissance-architect Constantijn Muysken, die in de voorafgaande periode de Italiaanse architectuur bestudeerd had.

De hal meet 182m² en wordt omringd door twaalf zuilen van Schots graniet. Om de hal liggen de 'witte salon', de jachtkamer met aparte bar, de balzaal en de twee Franse salons. De uitbouw aan de achterzijde van het kasteel is ontworpen door Co Brandes. Tussen 2001 en 2005 is de buitenzijde van het gebouw gerestaureerd. De verankering was in slechte staat en dakkapellen gingen door roest kapot. Vrijwel al het lood, zink en leiwerk is vernieuwd. De restauratie van de uitbouw en het interieur is nog altijd niet uitgevoerd door geldgebrek.

Het kasteel is gelegen in een groot park; het park is eigendom van de appartementseigenaren. Rond 1877 is een ontwerp voor/schets van de toenmalige buitenplaats gemaakt door de Duitse tuin- en landschapsarchitect Eduard Petzold. Dit ontwerp is niet uitgevoerd.

Het hotel

In 1910 werd het kasteel in gebruik genomen als hotel en restaurant. De exploitatie verliep moeizaam, en het gebouw werd enkele malen verkocht. Tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikten de nazi's het huis om buitenlandse gasten onder te brengen.

Na de oorlog is het kasteel opgeknapt. In het gastenboek komen beroemde namen voor, zoals Winston Churchill, Paul-Henri Spaak, generaal Montgomery en Oe Thant. Er zijn veel grote partijen gegeven, waaronder een huwelijksfeest voor prinses Margriet en Pieter van Vollenhoven in 1967. Er worden feesten/partijen en evenementen georganiseerd en het is sinds enkele jaren een van de niet-gemeentelijke trouwlocaties van Wassenaar.

De tennisbanen

Reeds vóór de Eerste Wereldoorlog waren er tennisbanen op het landgoed. Deze betonbanen werden rond 1950 vervangen door gravelbanen, toen de Lawn Tennis Club Oud-Wassenaar wordt opgericht. Het huidige clubhuis dateert nog uit die tijd, maar is wel verbouwd. De club heeft bijna 900 leden en ongeveer 350 jeugdleden; zij beschikt over zeven banen.

De appartementen

In het park zijn in 1975 vier appartementengebouwen van verschillende afmetingen gebouwd. Het park, de parkeerplaatsen, de weg, de poorten en de vijver zijn eigendom van de appartementeneigenaren.

Rijksmonument

Oud Wassenaar is in 2006 ingeschreven in het monumentenregister. In februari 2009 bepaalde de Raad van State dat de historische buitenplaats Oud-Wassenaar een beschermd rijksmonument blijft.

Kasteel Oud-Wassenaar

Dever is waarschijnlijk kort na 1375 gebouwd door Reinier Dever of d´Ever, lid van een zeer oud geslacht van Hollandse edelen. Het gebouw is een zogenaamde woontoren of donjon, een versterkt woonhuis, zoals er vele hebben gestaan in de kuststreek; behalve Dever zijn zij alle verdwenen.

De achterzijde is vlak: die was gericht naar het moeras van de Lisser Poel en behoefde niet zo sterk te zijn, omdat van die zijde geen gevaar dreigde.
De andere muren zijn hoefijzervormig gebogen, bijna 2 meter dik en massief gemetseld. De fundamenten liggen op meer dan 3 meter onder het grondoppervlak en rusten op een zandplaat, waardoor de muren na zes eeuwen nog geen spoor van verzakking vertonen. Vóór 1580 werd een klein huis tegen de ronde voorzijde gezet, dat na 1630 werd uitgebouwd tot een statig herenhuis, groter dan Dever zelf.

Door slechte fundering en verwaarlozing stortte een deel daarvan in 1848 in; daarna werden gaandeweg de muren gesloopt door iedereen, die stenen nodig had. In 1862 stortte het dak van de woontoren eveneens in, maar de zware muren weerstonden alle vernielzucht. Toen in 1973 met de restauratie werd begonnen, was alle houtwerk verdwenen, waren raam- en deuropeningen verbrokkeld en groeiden gras en vlierstruiken boven op de muur, waar de eenden nestelden. Ook de voet van de muur, juist boven de waterlijn van de vroegere gracht, was zwaar beschadigd.

Dever is een D-vormig gebouw van vier verdiepingen met muren van twee meter dik in de kelder tot 1.60 meter in de kapelzaal. Het geheel was omringt door een gracht. Toegang tot de toren was via twee bruggen; de eerste naar de voorhof, de tweede vandaar naar de voordeur die op ruim twee meter boven de grond is.

Aan het eind van de zestiende eeuw vinden drie verbouwingen plaats; de voordeur wordt verplaatst van de zuidkant naar de westkant, de gracht tussen de donjon en de voorhof wordt gedempt en het eerste voorhuis wordt aangebouwd. Dit was erg klein en om alle ruimte goed te gebruiken wordt er de trap niet in de aanbouw gemaakt, maar uitgehakt in de muur van de toren.

Tussen 1630 en 1634 wordt het grote voorhuis aangebouwd op de gedempte tussengracht. Het landhuis dat nu ontstaan is wordt bewoond tot ongeveer 1750. Na 1700 niet meer door de eigenaren omdat die uit de streek zijn vertrokken, maar door huurders.

In 1746 werd het bewoond door ambachtsheer Diederik Joan Heerman, heer van Dever, Rumpt en Vroonestein.

Gebrek aan onderhoud leid tot verval. Hierdoor stort in 1848 het eerste voorhuis in. Binnen tien jaar valt het grote voorhuis ten prooi aan de elementen (en de buurtbewoners die weghalen wat zij kunnen gebruiken). De toren staat alleen, maar is beschadigd. Er zit een groot gat in het dak. Dit verdwijnt in 1862. De vloeren volgen, alleen de kelder blijft intact.

Na de tweede wereldoorlog wordt Dever onteigend door de Nederlandse Staat. De landerijen worden verkocht en de ruïne die al een rijksmonument is, gaat in 1949 voor ƒ 1,00 naar de gemeente Lisse.

Het lobbyen van dhr. Hulkenberg leidt in 1973 tot het begin van de restauratie en in 1978 gaat het gebouw open voor het publiek. Achttien jaar later wordt ’t Huys Dever geprivatiseerd.

Tussen 1988 en 2000 werd het voorhof gereconstrueerd en in 2003 werd er een ophaalbrug aan toegevoegd. In 2008 is de loopbrug tussen voorhof en het huis gereconstrueerd.

Huys Dever is nu een gewilde trouwlocatie, er worden concerten en tentoonstellingen georganiseerd.

Dever is tot 1949 nooit verkocht. Reinier Dever was getrouwd met Janne van Leyenburg. Het huis werd opgedragen aan Jan van Bloys. Hiermee was het huis redelijk veilig. Reinier was vaak voor de Graaf van Holland onderweg. In 1417 is heer Reinier overleden, 85 jaar oud. Zijn kleinzoon Gysbrecht van Haeften volgt hem op. In 1445 erfde zijn dochter Clara de ridderhofstad. Zij huwde eerste Jan van Duivenvoorde en later Walraven van Brederode. Clara overleed in 1507 en kwam het kasteel aan haar kleinzoon Jan van Matenesse.

https://huysdever.nl/historie

t Huys Dever

Kasteel Keukenhof in de Zuid-Hollandse plaats Lisse is in 1642 oorspronkelijk gebouwd als classicistisch landhuis door Adriaen Maertensz. Block, een voormalig commandeur van de VOC in de Molukken. Het is niet duidelijk of hij het ook bewoonde. Latere eigenaren waren onder meer de anatoom prof. Willem Röell en de kunstkenner Johan Steengracht van Oostcapelle, die het kasteel in 1809 van de ondergang redde.

Eigenaren

Cecilia Maria was de enige dochter van Steengracht van Oostcapelle en getrouwd met Carel Anna Adriaan van Pallandt, een baron van het oud-adellijk geslacht Van Pallandt. Zij erfde de Keukenhof, dat toen werd verhuurd aan Mr. Hugo Gevers, en het vererfde op de familie Van Lynden na een huwelijk in 1861 met Cornelia Johanna, baronesse van Pallandt (1840-1923). Het kasteel is van 1861-1863, in opdracht van de familie Van Pallandt, naar ontwerp van architect Elie Saraber, in neogotische stijl uitgebreid en voorzien van hoektorens.

De laatste eigenaar, Jan Carel Elias graaf van Lynden (1912-2003), kleinzoon van barones Cornelia Johanna van Pallandt, liet het kasteel inclusief het 230 grote hectare landgoed bestaande uit grond, bossen en landerijen, na zijn dood na aan de Stichting Kasteel Keukenhof. Deze stichting heeft zich de taak gegeven om het kasteel en alle andere 18 rijksmonumenten op het landgoed terug te brengen in de goede staat, waarin zij ongeveer begin 1900 verkeerden.

Naam

De naam Keukenhof is afgeleid van Keukenduin, dat behoorde tot Slot Teylingen. Het Keukenduin ontleent zijn naam aan het feit dat de opbrengsten van het duingebied zoals wild, vee en allerlei kruiden en bessen bestemd waren voor de huishouding oftewel de keuken van het Slot Teylingen, waar onder andere Jacoba van Beieren heeft gewoond.

De meeste naamsbekendheid dankt Kasteel Keukenhof aan de gelijknamige bloemententoonstelling Keukenhof, die op een gedeelte van het landgoed wordt gehouden.

Collectie

Het kasteel bezit een belangrijke collectie meubels en portretten, onder meer van Nicolaes Maes. Het Chinese en Japanse porselein staat op een 17e-eeuwse manier opgesteld in een uniek en speciaal gebouwd kabinet, met een uitbundige schouw in de stijl van Daniël Marot. De wanden van het kamertje zijn bekleed met goudleer.

Restauratie

Kasteel Keukenhof is eind 2012 heropend na een restauratie van bijna twee jaar. Het is op gestelde tijden te bezichtigen door middel van rondleidingen. Het is een officiële trouwlocatie van de gemeente Lisse en in gebruik voor (culturele) evenementen. De verschillende salons zijn beschikbaar voor onder andere vergaderingen, diners en recepties. Ook het koetshuis uit 1857 is gerestaureerd en wordt verhuurd voor diverse gelegenheden. Tijdens de restauratie zijn veel stijlelementen bewaard gebleven zoals onder andere de originele Engelse paardenstallen.

De tuinen van het kasteel zijn heringericht met wandelroutes, aangelegde tuinen en weer opengesteld voor publiek. In de tuinen vinden kunsttentoonstellingen plaats en publieksevenementen. In 2012 werd de eerste beeldententoonstelling geopend, in samenwerking met het Cobra Museum, onder de naam Cobra Buiten, waarbij sculpturen van Karel Appel werden tentoongesteld.

Frederiks Hof

Schuin tegenover het kasteel ligt de ommuurde tuin Frederiks Hof, met daarin het Zwitsers speelhuis. De naam Frederiks Hof komt van een jongetje van een van de adellijke families, die op het kasteel hebben gewoond. De weinige documenten die er over hem te vinden zijn vertellen het verhaal van een hoogbegaafde jongen die een psychische stoornis had. In 1850 werd de eerste steen gelegd voor een speelhuis waarin Frederik zich met een gouvernante kon terugtrekken als de drukte hem te veel werd. Hij verbleef in zijn jeugd in alle rust tussen de bloemen en planten in de tuin. Op schilderijen in het kasteel is hij samen met zijn moeder te zien; een dromerig kijkend jongetje. Nadat hij zijn studie rechten had afgerond zou het zijn woonhuis worden waar hij in alle rust kon verblijven, lijdend aan schizofrenie. Het Frederiks Hof is volledig gerestaureerd en wordt gebruikt voor diverse activiteiten.

In het kasteel en op het landgoed zijn geregeld film- en tv-opnames gemaakt zoals voor de televisieseries Juliana, Bernhard, schavuit van Oranje, Voetbalvrouwen en Baantjer.

Jaarlijks vinden er allerlei publieksevenementen plaats op het landgoed, zoals de kerstfair 'Kerst op Keukenhof' , de streekmarkten, de pioenshow en Castlefest.
