Het Kasteel De Warande is een kasteel in de tot de West-Vlaamse gemeente Heuvelland behorende plaats Kemmel, gelegen aan Bergstraat 24.

Geschiedenis
Het kasteel werd in 1925 gebouwd in opdracht van Jacques Bruneel de la Warande die burgemeester was van Kemmel. Voordien was er een kasteel, dat echter tijdens de Eerste Wereldoorlog in 1918 werd verwoest. Architecten waren Henri Carbon en Charles Pil.

Nadat het kasteel nog een tijdlang als vakantieverblijf dienst deed, werd het in 1979 in gebruik genomen als gemeentehuis van Heuvelland.

Gebouw
Het kasteel werd opgetrokken in neorenaissancestijl. Het heeft een U-vormige plattegrond en telt twee verdiepingen en een zolderverdieping. Er zijn een aantal ronde torentjes aanwezig. Als bouwmateriaal werd gele baksteen toegepast. Op de balustradetrap vindt men de wapenschilden van de families Bruneel en Montalembert (de echtgenote).

In 1926 werd hier het Warandepark aangelegd, dat 16 ha meet en op de helling van de Kemmelberg is gelegen. Via de Kasteeldreef sluit dit park aan op het vroegere Kasteelpark, dat noordelijk van Kasteel De Warande ligt en waarvan het kasteel tijdens de Eerste Wereldoorlog werd verwoest.

Het Warandepark, dat nu een gemeentelijk park is, kent een groot aantal bijzondere bomen, zowel exotische bomen als ook bomen die groot van afmeting zijn.

Kasteel de Warande

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

Le château d’Elzenwalle est un château situé à Voormezele, près d'Ypres, en Flandre-Occidentale (Belgique).

Détruit durant la Première Guerre mondiale, il est reconstruit selon les plans de l'architecte Ernest Blerot entre 1920 et 1929.

Histoire

Lors des événements de la Première Guerre mondiale, le Château d'Elzenwalle occupait une place stratégique, près de Ypres. Il est tantôt occupé par les Allemands, tantôt occupé par les Alliés. La fille de l'architecte, Simone Blerot, avait alors 10 ans et elle nous raconte : "Dans le château, il y avait les Allemands à l'étage et les Anglais dans les grandes caves où, enfant, nous jouions à cache-cache. Le soir, nous entendions les bombardements et des débris d'obus se trouvent encore dans les arbres de la propriété".

Contrainte et forcée, la famille doit quitter les lieux et du château il ne restera bientôt plus que des ruines. La famille de Gheus d'Elzenwalle demande alors à leur beau-fils, Ernest Blerot, de reconstruire le château. Il y parvient en utilisant du béton, peu courant à l'époque.

La famille d'Ernest y vivra quelques années, ainsi que Simone Blerot et ses enfants. Ensuite, le château est cédé à Monique Blerot qui le revendra en 2004 à un riche homme d'affaires surnommé "le roi du béton". Celui-ci le rénovera entièrement et le revendra quelques années plus tard.

Description

Sa spécificité est que le matériau principal utilisé est le béton, fabriqué à partir des pierres de l'ancien château. Ernest avait dans l'idée d'intégrer le végétal à l'architecture, ce qui est le propre de l'art nouveau. Il souhaitait intégrer le château dans la végétation qui l'entourait afin que celui-ci se fonde dans la masse. À l'origine, des plantes grimpantes recouvraient les murs extérieur. À l'intérieur de la tourelle une éolienne était prévue, innovation pour l'époque, qui était censée alimenter tout le village en électricité; mais ce projet ne vit jamais le jour. Le château comprenait une installation de chauffage par le sol et les murs, ainsi que tout un système de recyclage des eaux usées.

Elzenwallekasteel

Het kasteel van Elverdinge is gelegen aan de Vlamertingsestraat in Elverdinge. Het kasteel werd gebouwd in rococo-stijl.

Geschiedenis

Het eerste kasteel in Elverdinge werd gebouwd rond de 12de eeuw. Het behoorde oorspronkelijk toe aan de bastaards van de graven van Vlaanderen. Adrianus Vander Borcht kreeg de heerlijkheid in 1629. Hij liet een kasteel in Vlaamse renaissancestijl bouwen. Het werd omringd door water. Dit kasteel stond op de plaats waar nu het oude klooster staat.

Na de familie Vander Borcht kwam de heerlijkheid in handen van verschillende families. In chronologische volgorde de families: de Bever, de Lichtervelde, de Steenhuyse, de Bethune Hesdigneul, d’Ennetières d'Hust en de Laubespin.

Markies Victor d’Ennetières d'Hust (1826-1908) vestigde zich te Elverdinge in 1870. Hij vergrootte zijn domein door gronden aan te kopen. Dankzij hem werd Elverdinge een aanzienlijke gemeente. Hij maakte van het park een van de mooiste waranden. In 1870 liet hij een nieuw kasteel in Franse renaissancestijl en een familiegrafkelder bouwen. Hij liet op zijn kosten al de straten (14 km) in macadam leggen. Door zijn mildheid werd hij de "vader van de armen" genoemd. Zijn enige dochter huwde in 1872 de Fransman Alfred Mouchet Battefort de Laubespin.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog brandde het kasteel uit, maar in 1925 begon de heropbouw van beide kastelen (naar het ontwerp van Jules Coomans). Het "nieuwe" kasteel was herbouwd vanaf de bestaande muren. De enige opmerkelijke verandering is de afwezigheid van een torelleke en een gesimplificeerd dak. Het "oude " kasteel was herbouwd in lokale gele bakstenen met een Franse Mansardedak, in de Lodewijk XV-stijl.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog namen Duitse stafofficieren hun intrek in het kasteel, zodat het na 1945 nog eens opgeknapt moest worden.

Het kasteel is nog steeds eigendom van de nakomelingen van de familie de Laubespin: Graaf Eric du Cauzé de Nazelle en zijn echtgenote Isabelle de Rochechouart de Mortemart.

Kasteel van Elverdinge

Kasteel gelegen in de dorpskom, ten zuiden van de kerk, middenin een beboomd park met vijver ten westen en omwalling ten noorden, ten westen en ten zuiden; toegang aan straatzijde gemarkeerd door middel van bakstenen hekpijlers. Ten noorden, koetsgebouw. Het eerste kasteel, verwoest door de Geuzen in 1566, werd in 1580 heropgebouwd op een omwalde terp, zie afbeelding Sanderus. Afgebrand in 1700 en vervangen door een classicistisch kasteel in 1780. Tijdens de Eerste Wereldoorlog een tijdlang gebruikt door Britse soldaten zie betonnen schuilkelder ten westen van het huidige kasteel. Het 18de-eeuwse kasteel, totaal verwoest in 1918, werd op de vooroorlogse plans herbouwd naar ontwerp van architect Stephan Mortier (Gent) in 1924; het park werd naar de vooroorlogse toestand heraangelegd. In 1955 werd het kasteel met twee traveeën links verlengd.

Kasteel naar laat-classicistische stijl van einde 18de eeuw met sporadische neorococo-inslag. Dubbelhuis van elf traveeën, een souterrain en twee bouwlagen en onder mansardedak (leien), voorzien van houten dakkapellen onder meer onder gebogen kroonlijstje en van oeils-de-boeuf. Met schijnvoegen gecementeerde en licht beschilderde baksteenbouw. Arduinen sokkel; rechthoekige getraliede kelderopeningen. Afgeronde hoeken. Aflijnende gekorniste houten kroon- en gootlijsten. Deurrisaliet van drie traveeën, tussen twee kolossale pilasters, bekroond met arduinen dakvenster onder gebogen kroonlijst met wapenschild in het boogveld; arduinen steektrap met gebogen balusterleuning. Rechthoekige muuropeningen in een vlakke omlijsting op neuten, in het middenrisaliet, voorzien van sluitstenen en oren. Vleugeldeur. Analoge achtergevel (ten noordoosten) van tien traveeën. Erkervormige uitbouw van twee bouwlagen onder mansardedak. Links zijgevel. Arduinen steektrap met smeedijzeren leuning.

Koetsgebouw. Pilastergevel van zes traveeën onder schilddak (nokrichting parallel aan het kasteel, mechanische pannen), voorzien van klimmende dakkapellen. Witbeschilderde baksteenbouw. Plint van Atrechtse zandsteen. Twee hoekrisalieten van één travee met bekronend fronton, waarin blinde oculus; ertussen, beglaasde gietijzeren luifel. Aflijnende geprofileerde druiplijst. Rondboogpoorten met bebord boogveld, waarin getoogde vensteropeningen. Rondbogige muuropeningen in zijgevels.

https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/30613

Kasteel van Boezinge

Le château De Lovie est un château situé à Proven, entité de la commune belge de Poperinge.

Le château a été construit en 1856 par l’architecte courtraisien Pierre Nicolas Croquison pour Jules van Merris (1831-1899), échevin de Poperinghe. Jules meurt en 1899, sans héritiers de son épouse Pauline van Outryve d'Ydewalle.

Après sa mort, et un conflit entre héritiers, le château est acheté par le comte Joseph de Brouchoven de Bergeyck (1874-1922) lors d'une vente publique en 1912. Il avait épousé la comtesse Marie Cornet d'Elzius de Peissant (1871-1923), fille de Raymond (nl) et de la baronne Marguerite Whettnall (fille du baron Charles Whettnall (nl) et petite-fille du général de Jever).

En 1929, le domaine est acheté par la province de Flandre-Occidentale. Le château devint le siège du sanatorium Saint-Idesbald que visita la reine Elisabeth le 17 juillet 1932.

Kasteel de Lovie

Kasteel Vilain (ook: Kasteel van Reninge) is een kasteel in de tot de West-Vlaamse gemeente Lo-Reninge behorende plaats Reninge, gelegen aan Dorpplaats 1.

Geschiedenis
Het kasteel werd gebouwd in 1627 in Vlaamse renaissancestijl. Het was de zetel van de heren van Reninge en had voorgangers die een meer militair doel dienden. De eigenaars, de familie Vilain, verkregen het recht van koning Lodewijk XIV om het getal XIIII aan hun naam toe te voegen, vanwege de Franse gezindheid van de bewoners.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd het kasteel zwaar beschadigd om daarna weer te worden gerestaureerd, met enkele kleinere wijzigingen.

Gebouw

Het bakstenen kasteel heeft twee parallelle vleugels die tegen elkaar aan zijn gebouwd. De voorgevel toont het wapen van de familie Vilain met de wapenspreuk: De Gand Vilain sans reproche. De hoofdingang heeft een Tudorboog en de vensters hebben korfbogen. De vleugels worden afgesloten door trapgevels en het dak wordt gesierd door een achthoekig torentje.

Het interieur bezit twee 17e-eeuwse haardplaten.

Kasteel Vilain

Het Blankaartkasteel is een kasteel in de tot de West-Vlaamse gemeente Diksmuide behorende plaats Woumen, gelegen aan de Iepersteenweg 54-58.

Geschiedenis

Oorspronkelijk lag hier een vijver die ontstond door turfwinning welke vanaf de 13e eeuw of vroeger plaats heeft gevonden. Omstreeks 1865 werd op deze plaats door baron Gustaaf de Coninck de Merckem, die het domein had verworven, een kasteel bouwen dat werd ontworpen door Joseph Schaddeen in eclectische stijl (met veel neorenaissance-elementen) werd uitgevoerd. Ook werd toen een park aangelegd met dienstgebouwen als paardenstallen, koetshuis en een tuinmanswoning. Verder was er een moestuin en er waren serres. Eind 19e eeuw werd de vijver uitgediept en er werd een visvijver aangelegd. Ook werd een ijskelder gebouwd en een eendenkooi. Het domein, De Blankaart genaamd, werd toen al beschouwd als zijnde van grote natuurhistorische waarde.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd het kasteel zwaar beschadigd. Enkel de voorgevel bleef overeind. Van 1925-1929 werd het in kleinere en soberder vorm herbouwd naar ontwerp van Jules Gunst. Hierbij bleef het oorspronkelijke uitzicht, met de twee ronde hoektorens en de veelhoekige traptorens, behouden. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd de spits van beide hoektorens vernield, en nooit meer hersteld.

Heden

Op rechthoekige plattegrond is het een gebouw van 1920 in rode baksteen met natuurstenen sierelementen. De voorgevel wordt geflankeerd door de twee halfronde hoektorens, nu zonder spits. Boven de ingang prijkt het wapenschild van de familie de Coninck de Merckem, uitgevoerd in natuursteen. Links van de voorgevel, aan de zuidgevel, is de traptoren.

Het interieur is nog grotendeels in de toestand van 1920. Het kasteel beschikt over een kapel, voorzien van drie glas-in-loodramen van 1959, vervaardigd door Michel Martens. De kapel wordt overwelfd door een spitstongewelf.

De ijskelder en de eendenkooi zijn nog intact. Ook is er een smeedijzeren boogbrug en zijn restanten van de vroegere zichtassen bewaard gebleven.

Kasteel De Blankaart

Het Kasteel van Moorsele is een kasteel in de tot de West-Vlaamse gemeente Wevelgem behorende plaats Moorsele, gelegen aan Sint-Maartensplein 14.

Geschiedenis
Tussen 1418 en 1423 werd een nieuw kasteel gebouwd op de plaats van een ouder kasteel. Dit in opdracht van Guidolph Van der Gracht, kamerheer van Filips de Goede. Het kasteel was de zetel van de heerlijkheden Moorsele en Ter Gracht, welke reeds vanaf 1323 een eenheid vormden door het huwelijk van Beatrijs, vrouwe van Moorsele, met Diederik van der Gracht. Na Guidolph kwam het bezit aan Wouter III Van der Gracht. Hij stierf kinderloos, waarna het bezit kwam aan Filips van Liedekerke. Daarna kwam het aan de families Basta, de Beer en de Lens. In 1803 werd het verkocht aan Baut, daarna P.J. De Clerck en vervolgens aan François Cornillie, dan aan de familie Lowie, vervolgens De Geest en dan R. Theys.

In 1487 werd het kasteel beschreven als: thof, stede ende wonste van Moorsele gezegd dat het wel behuust ende gheedifyert is met mote, walle bewatert, valbrugghe uptreckende ende met eenen nederhove ooc wel behuust, dus een omgracht kasteel met motte, opper- en neerhof. De grote torre, waarvan in 1509 sprake was, is de oorspronkelijke donjon.

In de 16e eeuw werd het kasteel door brand geteisterd. Vanaf de 18e eeuw was het vooral een buitengoed dat vaak langere tijd onbewoond was. In de 18e en 19e eeuw vonden verbouwingen plaats. Het woongedeelte kreeg in 1779 zijn huidige aanzicht.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd het kasteel bezet door de Duitsers, en tijdens de Tweede Wereldoorlog werd het in 1940 zwaar beschadigd. In 1966 werd het gerestaureerd door Jacques Viérin.

Gebouw
Het kasteel heeft een woonvleugel van 1779, in rode baksteen uitgevoerd. Het oudste deel is de donjon, gebouwd omstreeks 1420. De kelder ervan heeft een tongewelf, de gelijkvloerse en eerste verdieping werden in de 18e eeuw gewijzigd. Op de zuidgevel vindt men metselaarstekens.

De bakstenen boogbrug is van het begin van de 19e eeuw. De huidige kapel is waarschijnlijk gesticht door Marie Cornillie. Het is een kerkje met rechthoekige plattegrond.