Het kasteel van De Pinte met bijhorend park is ontstaan in verschillende fases. Stoker Bernard Verniers en zijn vrouw Eleonore De Brabandere kochten in de loop van de eerste helft van de 19e eeuw enkele percelen grond met bijhorende oude hoeve aan tussen de huidige Baron de Gieylaan en de Groenstraat. Hij liet deze hoeve slopen in 1847. Op de vrijgekomen plek werd hun buitenverblijf met neoclassicistisch uitzicht gebouwd. Het kreeg de naam “La Pinte”. Vanaf 1881 deed het buitengoed dienst als hoofdverblijfplaats en werden het omliggende park en vijver aangelegd. In 1901 werden achterin het park paardenstallen gebouwd. Het domein kreeg daardoor steeds meer het uitzicht van een kasteelpark. Er kwamen ook serres, waarin men groenten, fruit en bloemen kweekten. In 1932 werd het hoofgebouw omgevormd tot kasteel in opdracht van de toenmalige eigenaar Hubert Viteux. Er werd een toren met belvédère bijgebouwd en binnenin werd alle comfort voorzien. Vanaf 1942 deed het gebouw enkele jaren dienst als gemeentehuis.

Na Viteux’ dood in 1958 werd het kasteeltje te koop gesteld. De gemeente was geïnteresseerd, maar de familie de la Kethulle de Ryhove was hen voor. In 2002 werd het kasteel opnieuw te koop aangeboden en ditmaal ging de gemeente wel over tot de aankoop. Het gemeentebestuur wou immers vermijden dat er aan het prachtige park middenin de dorpskom werd geraakt. Sinds 2009 heeft het kasteel een horecafunctie. Momenteel is er een feestzaal ondergebracht in het kasteelgebouw. De feestzaal draagt de toepasselijke naam 'Kasteel Viteux'. In het koetshuis is een restaurant gevestigd met de al even toepasselijke naam 'Café Hubert'.


https://www.polsregio.be/poi/dp007


Kasteel Viteux

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

Zogenaamd "Kasteel Borluut". Nog deels omwald kasteel met prachtig park, door een brede lindendreef verbonden met de Kortrijksesteenweg. Huidige neoclassicistisch kasteel gebouwd circa 1858 in opdracht van graaf Borluut d'Hoogstraate naar ontwerp van een bekende tuinarchitect Van Damme-Sellier op de plaats van het vervallen zogenaamd "Wit kasteel", voor het eerst vermeld in 1411 en zetel van de heerlijkheid van de familie Borluut. Tot het domein behoorden eveneens een neerhof, gelegen tegenover het kasteel, links van de dreef, in kern opklimmend tot de 17de eeuw heden omgebouwd tot landhuis (nummer 69) en een grote boerderij zogenaamd "het Borluutse" in de Lauwstraat (nummer 57) gedateerd 1766 doch met oudere kern, heden eveneens gerenoveerd.

Sinds eind 19de eeuw eigendom van de familie Morel en volgens archiefstukken uitgebreid circa 1886 (gietijzeren terras aan de achterzijde) en 1914 (rechtertoren en erker) waardoor het kasteel zijn huidige uitzicht kreeg. Sinds 1978 in stadsbezit en gerestaureerd.

Gebouw op rechthoekige plattegrond met centrale voor- en achteruitbouw en rechts aanleunende achthoekige toren en erker. Fraai bepleisterde en beschilderde gevels, voor- en achtergevel met identieke ordonnantie: lijstgevels van vijf traveeën met drie bouwlagen verticaal gemarkeerd door kolossale pilasters op de hoeken en ter aflijning van het drie traveeën breed middenrisaliet. Horizontaliserende arduinen puilijst en aflijnend hoofdgestel met kroon- en tandlijst. Middenrisaliet met rondboogdeuren, in de voorgevel voorafgegaan door een brede arduinen trap met twee flankerende liggende leeuwen en afgedekt door een glas en metalen luifel. Twee "klassieke" beelden (gesigneerd L. Sarteel, 1915 en 1916) op hoge sokkel flankeren de middendeur. Achtergevel voorzien van een centraal terras met twee arduinen steektrappen (parallel met de gevel), met fraaie gietijzeren zuiltjes en leuningen. Bekronend hek van het balkon op de bovenverdieping Voorts rechthoekige vensters met afgeronde bovenhoeken gevat in geprofileerde omlijsting met bekronende arduinen druiplijst op de hoofdverdieping en sluitsteen op de bovenste verdieping; arduinen lekdrempels op balusters of consooltjes.

Rechts aanleunende achthoekige toren, toegevoegd in 1914 met omlijste rechthoekige vensters, onder meer blinde vensters in voor- en achterzijde, met bekronende omlijste oculus en omlopende kordon. Aflijnende banden en boven de daklijst van het hoofdgebouw uitstekende achthoekige geleding onder leiendak met koepelbekroning.

Verzorgd interieur; ruime hal met spiegeldeuren en witmarmeren bordestrap met smeedijzeren leuning.

Omringend park met exotische bomen en serpentijnvijver toegankelijk via een arduinen brug, geflankeerd door vierkante hekpijlers met siervazen; ijzeren hek.

Links hiervan, gerestaureerde voormalige stallingen. Rechts achteraan in het park, recent gerestaureerd tuinpaviljoen in rococostijl. Gebouwtje op vierkante plattegrond, volledig opgetrokken uit Franse zandsteen onder leien koepeldak. Voorgevel met hoog klokvormig fronton met rocaillestucwerk en buste. Hoge rondboogdeur (bewaard houtwerk) geflankeerd door Ionische zuilen. Uitgeholde geblokte pilasters op de vier hoeken. Zijgevels met rondboogvenster met rocaillesluitsteen.

https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/26871

Kasteel Borluut

Once the residence of the Lords of Nevele, and owned by the Dukes of Montmorency - including the renowned Philippe - Count Hoorn, Ooidonk was the setting for a great many battles fought amidst the fray of social upheaval and the religious wars of the 16th century. Twice ravaged and destroyed, it was rebuilt by worthy Antwerp resident Martin della Faille, who redesigned the castle in line with the tastes and the spirit of the Renaissance, turning it into a residential estate. In 1864, the castle and the surrounding land were purchased by Senator Henri t’Kint de Roodenbeke – the future President of the Senate (1892-1899) and Minister of State - and his spouse, Zoé de Naeyer.

In spite of the renovations and restorations over the centuries, Ooidonk has continued to be considered as a shining landmark, today standing as the very incarnation of the flamboyant Renaissance style. Nowadays, 150 years after their ancestors, Ooidonk Castle is home to the 6th Count and Countess t’Kint de Roodenbeke and their 3 children. They have turned this marvellous paragon of historical heritage into a living and breathing homestead filled with the joys of family life, passionately ensuring the upkeep of the property, just like Count (Juan) t’Kint de Roodenbeke before them. Everything is done to ensure that everybody – hosts and visitors alike – keep alive the memory of a site that is made all the more beautiful by the surrounding water features, its deep moat and the gentle bends of the nearby river Leie.

http://ooidonk.be/en/history

Kasteel van Ooidonk

Het kasteel is al zeker bewoond sinds 1771-'78 doordat het op de Ferraris kaart staat, onder de naam 'Blauwe Poorte'.

Begin de 19de eeuw is het het kasteel in handen gekomen van de familie Lousbergs, en omgevormd naar een buitenverblijf voor tijdens de zomer en hernoemd naar 'Château de Maaltebrugghe'. Het huidige classicistische gedeelte, met de voorkant naar het park, en de achterkant naar de Kortrijksesteenweg is waarschijnlijk gebouwd rond het jaar 1754.

Het classicistische gedeelte is gebouwd in stukwerk, en heeft negen traveeën waarvan de middelste drie uitspringen.

Het kasteel is begin de 19de eeuw in eigendom gekomen van Hubert Lousbergs, een textielfabrikant in Gent. Deze schonk het kasteel aan zijn dochter Henriëtte toen zij trouwde met Felix de Hemptinne in 1815.

Het rechter neogotische gedeelte is gebouwd rond 1860, omdat de zoon van Felix de Hemptinne, graaf Joseph de Hemptinne, te weinig plaats had voor zijn acht kinderen.

De familie de Hemptinne was ook textielfabrikant in Gent. Graaf Joseph de Hemptinne was een geëngageerde gelovige in de Rooms katholieke kerk, die een weeshuis stichtte naast het kasteel, het huidige Don Bosco Instituut.

Het rechter neogotische gedeelte is getekend daar baron J.P. de Bethune. Het is orthodoxe neogotiek, een stroming waar de Bethune achterstond. De Bethune stichtte ook de Sint-Lucasshool in Gent.

De Bethune vestigde zich in Gent in de buurt van het Maaltebruggekasteel, naast de putkapel, waar er een heuse kunstenaarskolonie ontstond.

De kapel van het neogotische gedeelte is een pareltje van de neogotiek, en de brandglazen zijn getekend en vervaardigd door het atelier van de Bethune. De muurschilderingen komen van het kunstatelier Bressers-Blanchaert, die ook in de putkapel gevestigd was. De kapel bevatte een retabel, die ontworpen was door de Bethune, en waar Blanchaert 40 jaar aan bezig is geweest, doordat hij er enkel op zaterdagen die toegewijd waren aan Onze-Lieve-Vrouwe aan werkte. Tijdens WO II werd door graaf Charles de Hemptinne die bij zijn zoon Jacques in het Mariasteen introk omdat het kasteel bezet werd, dit retabel verplaatst naar de kerk van Afsnee, waar het zich nog altijd bevind.

De fontein aan de voorkant van het kasteel was vroeger een sprankelende bron. En is ontstaan nadat het Maaltepark omgevormd werd naar een Engelse landschapstuin.


http://www.maaltebruggekasteel.be/geschiedenis/

Maaltebruggekasteel

Kasteel Borgwal is een kasteeldomein gelegen in het centrum van het Belgische Vurste, thans een deelgemeente van het Oost-Vlaamse Gavere.

Het kasteel dat zelf uit verschillende delen is gebouwd bestaat verder uit een neerhof met duiventoren en een monumentale ingangspoort met portierswoning. Het domein is omgeven door een 1.700 meter lange gemetselde muur. De oudste vermelding van dit 18 ha groot domein gaat terug tot 1538 en was door de eeuwen heen eigendom van verscheidene families.

Eigenaars

In 1543 was het goed eigendom van Floris de Martaigne, graaf van Potelles. In de 17e eeuw was het in bezit van de Gentse bisschop Antonius Triest. Een eeuw later behoorde het toe aan de familie Preudhomme d'Hailly die ook eigenaar was van het kasteel van Poeke. In 1841 werd het domein eigendom van de weduwe Pierre Malfait-Baertsoen Amélie.

Na het huwelijk van haar kleindochter en gravin Flore Malfait (1842-1898) met graaf Louis Goethals de Mude de Nieuwland (1829-1912), bleef het kasteel - tot in 1975 - in handen van de familie Goethals. Graaf Goethals was een kleinzoon van Jacques-Philippe Pecsteen, die onder meer burgemeester was te Ruddervoorde.

Toen kocht de Congregatie der Broeders van Liefde Borgwal en richtte het in als verblijf voor volwassenen met een verstandelijke beperking. Nadien bouwde men er meerdere nieuwe paviljoenen voor de huisvesting, begeleiding en ontspanning van deze mensen.

Het eeuwenoude kasteel zelf werd in 2012 privé-eigendom en in 2013-2015 gerestaureerd. Het zal nadien worden gebruikt als kantoor- en woonruimte.

Op het parkdomein (bosgebieden 'Borgwal' en 'Ganzendam') is een vrij toegankelijk wandelpad aangelegd dat open is tijdens de openingsuren van het domein.

Kasteel Borgwal

Het Kasteel Krombrugge is een kasteel in de Belgische gemeente Merelbeke. Het oorspronkelijke gebouw werd opgetrokken tussen 1444 en 1625, mogelijks oorspronkelijk bedoeld als middeleeuwse “mottetoren”. Het nog deels omwalde kasteelgebouw is te bereiken via een beukendreef en een kasteelhoeve op het domein. Aan de oostzijde, langs het privébezit, loopt de Hollebeek, vloeiend vanuit de gelijknamige woonwijk een kilometer verderop. Op heden staat er een kasteel met een rechthoekige plattegrond, opgetrokken halfweg de negentiende eeuw.

Geschiedenis
In de vroege middeleeuwen zou er op Krombrugge een castellum gelegen zijn, waarschijnlijk een versterking nabij de Schelde tegen de Noormannen. In 964 werd het domein van Krombrugge door graaf Arnulf de Oude geschonken aan de Sint-Pietersabdij te Gent om er een abdijhoeve met meierij op te richten. In 1241 werd het kasteeldomein opgesplitst in twee met de verkoop van de abdijhoeve “Hof ten Hove”, die hetzelfde gebouw moet geweest zijn als de verdwenen “Spookhofhoeve”. Vandaar ook de naam “Spookhofstraat” in de Kwenenboswijk.

Site ontstaan uit en op of nabij een oudere landbouwuitbating toebehorende aan de Gentse Sint-Pietersabdij: oprichting van een abdijhoeve met meierij na schenking in 964 van het domein "Krombrugge" door graaf Arnulf de Oude aan de Sint-Pietersabdij. Voordien zou er op Krombrugge een castellum gelegen zijn, waarschijnlijk een versterking nabij de Schelde tegen de Noormannen. In 1241 werd het leengoed Krombrugge verdeeld in twee door de verkoop van de abdijhoeve: afgesplitst van het "Hof ten Hove" te identificeren met de verdwenen Spookhofhoeve ten westen van de Hollebeek en volgens Prof. Van Acker de site van het vermelde castellum; evolueerde van verblijfplaats van de meier tot een hoeve die in 1782 nog in bezit was van Sint-Pietersabdij. De oude abdijhoeve "Krombrugge ten Hove" evolueerde na uitbreiding van het goed tot een omwalde buitenplaats met neerhof in een beboomd park. Bij grondwerken ter hoogte van het smalste deel van de vijver achter het vroeger neerhof zouden naar verluidt funderingen gevonden zijn van de vroegere ophaalbrug.

Huidig kasteel met eenvoudige rechthoekige plattegrond dateert waarschijnlijk uit het midden van de 18de eeuw met latere lichte wijzigingen. Dubbelhuis van twee bouwlagen en zeven traveeën onder afgewolfd zadeldak (leien). Voorgevel: deels met klimop begroeide rozegeschilderde bakstenen lijstgevel op gecementeerde plint. Drie middentraveeën verhoogd tot een halsgevel onder driehoekig fronton met oculus en siervaas. Licht getoogde vensters in vlakke bepleisterde omlijstingen met oren, sluitsteen en hardstenen lekdrempel. Hardstenen spiegelboogdeuromlijsting onder rechte kroonlijst en met geometrisch traceerwerk in het bovenlicht. Tuingevel licht aangepast in de eerste helft van de 19de eeuw. Bepleisterde lijstgevel begrensd door hoekbanden met imitatiebanden, rechthoekige vensters met persiennes. Drie centrale deurvensters achter een bordes met balustrade.

https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/36320

https://nl.wikipedia.org/wiki/Kasteel_Krombrugge

Kasteel Krombrugge

Ver achterin gelegen kasteel ingeplant aan de rand van de Hofkouter en de oosthelling van de Schelde, in de zogenaamde Warande van de heren van Gavere. Enorm omringend park afdalend naar de Schelde met verschillende visvijvers, voormalige stallingen, neerhof en hovenierswoning. Huidige ingang met lange rechtlijnige dubbele beukendreef vanaf de Molenstraat, aangelegd in 1907 onder leiding van tuinarchitect Galoppin en waarbij ook het oorspronkelijk toegangshek verplaatst werd van de hovenierswoning naar de straat. Sinds 1952 militair domein.

Empire getint toegangshek met vierkante arduinen pijlers en gietijzeren zuilen met gebundelde speren en leeuwenkopversiering, verbonden door ijzeren hekken, in de gebogen zijstukken op bakstenen voet.

Classicistisch kasteel op rechthoekige plattegrond, met drie bouwlagen en zeven traveeën onder schilddak (leien, nokrichting parallel aan de straat) gebouwd in 1837-39 in opdracht van senator Grenier naar opdracht van architect B. Renard (Doornik). Oorspronkelijk bepleisterd en beschilderd, na beschadiging tijdens de Eerst Wereldoorlog gecementeerd en gerestaureerd onder leiding van architect Van de Kerckhove. Huidige voorgevel met gemarkeerd middenrisaliet van drie traveeën voorafgegaan door een brede trap van acht trappen met flankerende liggende leeuwen. Begane grond met horizontale voegen en rondboogvormige deurvensters; bovenverdieping met kolossale Ionische pilasters, geblokte hoekbanden en rechthoekige vensters, in de zijrisalieten onder waterlijst. Omlopende kroonlijst op klosjes.

Gelijkaardige achtergevel doch met uitspringend middenrisaliet onder driehoekig fronton met wapenschild van de familie Grenier-Lefebvre. Langs de zijrisalieten opklimmende steektrappen naar het terras met ijzeren leuning op de verhoogde begane grond. Gelijkaardig balkon op de bovenverdieping, oorspronkelijk ondersteund door kolossale zuilen, weggenomen bij de restauratie en één ervan in park geplaatst. Rechts, benedenvensters verbouwd tot één groot rechthoekig venster. Interieur met behouden wenteltrap en salons.

Ten oosten, voor het kasteel, voormalige stallingen (nummer 73) bestaande uit twee parallelle vleugels met twee bouwlagen en vijf traveeën onder schilddak (leien, nok loodrecht op de straat) eveneens daterend uit het tweede kwart van de 19de eeuw (1835-37). Voorste vleugel met centrale rondboogdoorrit met ijzeren hek leidend naar de verharde binnenplaats. Bepleisterde en beschilderde gevels op gecementeerde plint, geleed door Toscaanse pilasters waartussen rondboognissen met rechthoekige deuren en vensters gevat zijn. In het midden van de noordelijke afsluitingsmuur van de binnenkoer, bakstenen klokkentoren op vierkante plattegrond met bekronende achthoekige geleding, overstekend dak en windwijzer.

Zuidelijke muur met ijzeren hek geflankeerd door arduinen pijlers met siervazen, leidend naar de ommuurde moestuin.

https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/36003

Kasteel Grenier

The Geeraard de Duivelsteen ("Geeraard the Devil Castle") is a 13th century gothic architecture building in Ghent, Belgium. It served as defense of the Portus Ganda, the city's port.

History

The building was built in the 13th century and was named after the knight Geeraard Vilain (1210-1270), second son of the fifteenth viscount of Gent, Zeger III of Ghent. Vilain's nickname was "Geeraard de Duivel" ("Geerard the Devil"), which was based on his dark complexion and hair color.

In the 14th century the building became city property. Over the course of centuries it was used for various functions; gatherings of knights, as an armory, a monastery, a school, the seminary for the diocese of Ghent, an insane asylum and a prison. In 1775 the Rasphuis near the Coupure channel became the new prison. In 1830 the Geeraard de Duivelsteen became a fire station. Near the end of the 19th century it was bought by the Belgian state to serve as a national archive. For this purpose a new wing was built.

Due to the numerous restorations the building has changed a lot since the Middle Ages. Since 2010 it has been for sale, because of its unsuitability for the storing of archives.

Geeraard de Duivelsteen

The Gravensteen (Dutch; literally "Castle of the Counts") is a medieval castle at Ghent, East Flanders in Belgium. The current castle dates from 1180 and was the residence of the Counts of Flanders until 1353. It was subsequently re-purposed as a court, prison, mint, and even as a cotton factory. It was restored over 1893–1903 and is now a museum and a major landmark in the city.

Origins

The origins of the Gravensteen date to the reign of Arnulf I (890–965). The site, which sat between two branches of the Lys river, was first fortified around 1000, initially in wood and later in stone. This was soon transformed into a motte-and-bailey castle which burnt down in around 1176.

The current castle dates to 1180 and was built by Philip of Alsace (1143–1191) on the site of the older fortification.[1] It may have been inspired by crusader castles witnessed by Philip during the Second Crusade. As well a protective citadel, the Gravensteen was intended to intimidate the burghers of Ghent who often challenged the counts' authority. It incorporates a large central donjon, a residence and various smaller buildings. These are surrounded by a fortified, oval-shaped enceinte lined with 24 small échauguettes. It also has a sizeable moat, fed with water from the Lys.

From 1180 until 1353, the Gravensteen was the residence of the Counts of Flanders. The decision to leave was taken by Louis of Male (1330–1384) who transferred the court to the nearby Hof ten Walle.

Subsequent history

After ceasing to be the residence of the counts of Flanders, the castle entered a decline. It was used as a court and prison until the 18th century. From 1353 to 1491, it was the site of Ghent's mint and private buildings were later constructed on or around the Medieval remains. During the Industrial Revolution, the Gravensteen was converted into a cotton mill by an industrialist who purchased the site. It was even scheduled for demolition.

Parts of the castle were bought up gradually by the City of Ghent which began a major restoration in a romanticising Gothic style between 1893 and 1907 under the architect Joseph de Waele.[1] De Waele was inspired the approach of the French architect Eugène Viollet-le-Duc and attempted to restore the castle to its imagined appearance in the 12th century. Many details added during this period, such as the flat roofs and the windows of the eastern outbuilding, are not thought to be historically accurate.

The Gravensteen was the centrepiece of the Ghent World Fair of 1913 during which the city centre was significantly reshaped. It remains open to the public.

Gravensteen

Het kasteel de Pélichy in de Belgische deelgemeente Gentbrugge is een 19e-eeuws kasteel met park en vijver. Het is een van de weinige kastelen die in Gentbrugge nog worden aangetroffen. Ooit telde deze gemeente er meer dan twintig.

De Meulenaere

Octave de Meulenaere (1840-1905) verwierf gronden aan de Oude Brusselseweg te Gentbrugge via zijn huwelijk met Ida Lauwick (1836-1878). Zij was een dochter van het huwelijk tussen Ludovicus Lauwick met een dochter van Bernardus Haemelinck die 52 hectare grond bezat in Gentbrugge. Octave de Meulenaere was eerste voorzitter van het Hof van Beroep en bij het Assisenhof te Gent. In 1883 vatte hij plannen op om een kasteel te bouwen dat in 1885 volledig in neoclassicistische stijl was afgewerkt. Het domein was ommuurd, voorzien van een koelhuis, serres en een volière met een woning voor de hovenier, een wal met een brug en een inrijpoort.

De Pelichy

Na zijn overlijden woonde er zijn dochter Clara (1863-1919) die gehuwd was met Leon Théodore de Pélichy (1863-1936), raadsheer bij het Hof van Beroep in Gent. In 1907 kwam het domein in hun bezit en Théodore de Pélichy woonde er tot zijn dood in 1936. In 1937 erfde zijn zoon François (1891-1962) het kasteel. Hij verkocht een stuk van het domein in 1943 en een woning op het domein in 1946. Immobiliën Bernheim zorgde voor de verkaveling van het domein toen baron François de Pélichy het kasteel met remise, serres en park te koop stelde. Toen werd ook de torenspits verwijderd. Tot 1953 werd het kasteel bewoond door Jean de Cocqéau des Mottes (1909-2001) en zijn echtgenote barones Juliette de Pélichy (1921-1994), enige dochter van François en laatste naamdrager van de familie de Pélichy.

Gemeentebestuur

In de jaren vijftig van de 20e eeuw kocht de gemeente Gentbrugge het kasteel aan om het te renoveren tot cultureel centrum. Uiteindelijk vond het politiecommissariaat er onderdak van 1955 tot 1977 en later een aantal verenigingen.

Anno 2011 stelde de stad Gent het kasteel te koop, met uitzondering van het park.

In mei 2014 werd het kasteel aangekocht voor 1 miljoen euro door de Schoonheidsschool die het kasteel grondig renoveerde.

Kasteel de Pélichy

In 1748 laat Karel-Willem, graaf d'Allegambe, markies van Auweghem, het oude "Goetter Beke" slopen en het huidige kasteel optrekken, misschien naar ontwerp van de Antwerpse architect Jan Pieter Baurscheit de Jongere. Begin 20ste eeuw wordt Amand Casier, een Gents industrieel, sinds 1922 Baron A. Casier de Ter Beken, eigenaar en wordt het kasteel gerestaureerd. Tijdens de beide wereldoorlogen lijdt het kasteel veel schade onder de bezetting door de Duitse troepen en later door de Canadezen. Sedert 1940 niet meer bewoond door Casier. Openbare veiling van het mobilair in 1948. Tenslotte in bezit van het bisdom Gent en in 1955 ingericht als het zogenaamde Sint-Paulusseminarie: architect Valentin Vaerwyck wordt belast met herstelling van de gebouwen en het oprichten van nieuwe gebouwen in aangepaste stijl.

Het domein heeft twee ingangen in de Beekstraat. Bakstenen en arduinen geblokte pijlers met vaasbekroning en smeedijzeren hek in Lodewijk XVI-stijl, respectievelijk aan de kasteelhoeve en in de noordelijke hoek van het domein.

Oorspronkelijk 18de-eeuws waterkasteel in U-vorm gelegen aan de Beekstraat. Breedhuis met watergevel van dertien traveeën en twee bouwlagen onder mansardedak (leien) met vier dakkapellen op beide dekschilden en vijf schoorstenen. Bepleisterde en verankerde lijstgevel in overgangsstijl Lodelijk XIV-Lodewijk XV. Middenrisaliet van drie traveeën met bekronend driehoekig fronton versierd met dubbelschild (het vijfschelpenwapen van de familie van der Noot) met markieskroon, geflankeerd door tenanten, links een naakte jongeling met strijdknuppel en rechts een klimmende leeuw. Voorts rechthoekige vensters in vlakke verticaal doorlopende omlijsting en voor de deurvensters van het middenrisaliet voorzien van smeedijzeren balkons in rococostijl. Bovenaan de penanten Lodewijk XIV-consoles.

Zeshoekige aanbouwsels aanleunend tegen de zijgevels aan de tuinzijde, afgedekt met zeshoekig mansardedak (leien) met dakvenster en vergulde bekroning. Op de bovenverdieping oeil-de-boeuf in rocaille en op rechteraanbouwsel gedicht en met jaartal 1748.

De tuingevel telt door de twee bijkomende traveeën van de aanbouwsels vijftien traveeën. Middenrisaliet meer uitgewerkt dan deze van de gevel aan de waterzijde: gevat tussen kolossale pilasters met composiet kapiteel. Op de begane grond axiale steekboogdeur in arduinen omlijsting met rocailles in de zwikken en met gesmeed ijzeren waaier. Op de bovenverdieping, spiegelboogvormig omlijst deurvenster met balkon. Voorts rechthoekige vensters tussen verticaal doorlopende omlijsting. De zeshoekige aanbouwsels, met ten oosten kapel, in de oksel tussen hoofdvleugel en dwarsvleugels vertonen op de bovenverdieping rocaillevormige oculi respectievelijk met opschrift "nno" "1748".

De dwarsvleugels tellen zeven traveeën en een en een halve bouwlaag onder mansardedak met dakvensters. Huidig uitzicht daterend van de restauratiewerken uit het midden van de 20ste eeuw. Ritmerende pilastertjes waartussen rechthoekige venstertjes en liggende ovale oculi. Aan de binnenplaatszijde, segmentboogarcade waarin rechthoekige vensters. Hoger opgetrokken en uitspringende middentravee tussen kolossale pilasters, penant tussen de rechthoekige bovenvensters versierd met reliëf, bekroond met driehoekig fronton met vaasbekroning en oculus. Aan de buitenzijde is de centrale rondboogpoort via een brug over de omwalling toegankelijk, aan de oostelijke dwarsvleugel verfraaid met Sint-Paulusbeeld (midden 20ste eeuw). De recentere gebouwen naar ontwerp van Valentin Vaerwyck, van circa 1950 opgetrokken uit gele baksteen sluiten het complex af.

Mobilair. Groot salon in empirestijl. Muren bekleed met Japans beïnvloed behangpapier gevat in lambriseringen en voorstellend vogelkooien en bloempotjes omkaderd door bloemenslingers. Voorts rijke empiredecoratie in vergulde ornamenten op plafond, schouw en grisailles op deuren en deurstukken. Witmarmeren schouwmantel gedragen door bronzen kariatiden met Egyptische invloed.

Klein salon in rococostijl met musicerende putti in de deurstukken en boven de schouw. In de eetkamer muurbekleding met jachttaferelen op tapijten in neobarokke lambriseringen, gesigneerd Schmitt.

Trappenhuis met eiken trap in Lodewijk XV-stijl met wapenschild van baron Casier in rocaille op trappaal (uit de 20ste eeuw).

Ten westen, kasteelhoeve. Gebouw van één bouwlaag en elf traveeën onder mansardedak (pannen, leien, nok loodrecht op de straat), vermoedelijk eveneens uit de 18de eeuw. Witbeschilderde lijstgevel met rechthoekige, later aangepaste muuropeningen. Verankerd. Zijgevels met muurvlechtingen met getoogd laadvenstertje. Naar de achtergevel toe uitgebreid in 1905.

Voormalig poortgebouw ten zuiden van het complex, daterend uit de 18de eeuw, thans zonder functie. Bepleisterd gebouwtje onder schilddak (leien), geritmeerd door lisenen met centraal rondboogvormige, omlijste doorgang, hoger opgetrokken in een bovenverdieping met rechthoekig venster, aan de tuinzijde geflankeerd door pilastertjes met Corinthisch kapiteel. Bovenverdieping toegankelijk langs rechthoekig deurtje rechts van de doorgang.

https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/26272